Onze derde zoon

Al eerder schreef ik over zoon A en B. Over zoon C heb ik al eens geprobeerd te schrijven. Het bleef bij een concept. Het geschreven stuk was niet compleet genoeg. Hij is véél meer dan in woorden te vangen is.

Maar ik waag me er nog een keer aan.

Hij is de derde in ons gezin. Inmiddels is hij 4 jaar. Hij kwam kort (16 maanden) na zoon B. Een drukke tijd brak aan. De plaats in het gezin heeft heel veel invloed op de karaktervorming. De derde zijn is geen makkelijke plek. Zoon A en B zijn altijd samen. Onafscheidelijk. Zoon C moet zich een beetje overschreeuwen om erbij te horen.

Hij is een echte lachebek. Altijd heeft hij een grappige opmerking. Hij heeft lef en is spontaan. Hij praat tegen onbekenden. Iets wat zoon A en B heel lastig vinden.

Regelmatig willen de kinderen mopjes vertellen. We doen het om beurten. Als zoon C aan de beurt is, eist hij het woord. Iedereen moet luisteren. En dan begint hij te praten, alle mopjes door elkaar. En hij lacht zó aanstekelijk dat iedereen meelacht. Ook al klopt er helemaal niks van z’n verhaal.

Hij heeft altijd praatjes. Lange verhalen. En in een gezin met vier kinderen wordt hij weleens afgekapt. Soms vind ik dat sneu voor hem. Maar anderzijds leert hij er wel van. Niet iedereen heeft altijd tijd om naar lange verhalen te luisteren.

Zoon D is z’n concurrent. Als zoon C speelt met z’n autootjes komt zoon D alles in de war gooien. Zoon C roept mij erbij: ‘Mama, bouw een dam.’ ‘Mama, de vijand!’ Dat soort uitspraken.

Qua spelen is hij net een vlinder. Het ene moment speelt hij met een ander, het volgende moment speelt hij alleen. Alleen spelen heeft z’n voorkeur.

Hij is communicatief vaardig. In positieve zin. Hij kan zich goed verwoorden en komt voor zichzelf op. Maar hij is ook heel goed in smoesjes. Als het tijd is om op te ruimen doet z’n arm of been zeer. Of hij is te moe en moet op de bank liggen. Zoon B is degene die confrontaties graag uit de weg gaat en zich verantwoordelijk voelt. B ruimt dus alles op. Natuurlijk ga ik, als moeder, de confrontatie wel aan. C moet gewoon meehelpen. Maar toch krijgt hij het voor elkaar om zo min mogelijk te doen.

Hoe is hij wel te motiveren? Dat is een hele zoektocht. En ik weet het nog steeds niet. In ieder geval niet met beloningssystemen, want dat boeit hem totaal niet.

Weet je nog dat ik schreef over de ‘sporthelm’ die hij wilde verdienen? Waar het mis ging weet ik niet eens, maar hij heeft de spelregels veranderd. Zonder het doel te bereiken heeft hij z’n helm verdiend. En kort erna heeft hij op eigen initiatief het doel bereikt. Heel apart, maar inmiddels raken we gewend aan z’n werkwijze.

Hij is ook een enorme duimelot. Hij duimt zó graag. We hebben alles geprobeerd om hem er van af te helpen, maar niks helpt. Het duimhandschoentje is nog de beste optie, maar hij schuift het soms nog even van z’n duim af. En ook daarover heeft hij veel praatjes en smoesjes. Z’n buik zegt dat hij nu even gaat duimen. Of z’n buik zegt dat hij nu te groot is voor duimen.

Hij maakt een hoop herrie. Om hem heen is er altijd geluid. Hoe hij loopt, hoe hij speelt, altijd met veel geluiden. Dat hoort bij hem. Hij zal nooit geruisloos zijn. Soms spreken we af dat hij zachtjes de trap op loopt, omdat zoon D slaapt. Hoewel hij goed z’n best doet, lukt het hem niet. Gebonk en bovenaan de trap begint hij een vrolijk verhaal, wat meteen afgekapt wordt want hij moest stil zijn. 

Ik herken heel veel van hem in de beschrijving van een rebel-profiel. Zoek maar eens op PCM rebel.  https://www.viviano.nl/training/rebel).

Hij is heel goed in mopperen en klagen. Hij is geen kind dat klaagt en daarna opgelucht is. Maar hij lijkt te klagen om het klagen. Zo is z’n stemming. Hij klaagt veel over school. Het enige wat dan helpt is meepraten en er een schep bovenop doen. Dat vindt hij dan weer heel grappig. Zo probeer ik hem uit het spiraal te krijgen.

De feedback die wij van school krijgen is dat hij heel creatief is. Vooral in het spelen. En ze vinden hem echt een gezellig en vrolijk mannetje.

Motorisch is hij niet heel handig. Hij doet wel met alles mee, maar is niet zo soepel. We zijn met hem aan het oefenen om te leren fietsen. Maar het lijkt wel of niets in hem wil leren fietsen. Ook al kan hij al kleine stukjes zelfstandig fietsen. Hij klaagt dan over koude handen, vermoeide benen. Hij neemt ineens het besluit dat het voor vandaag genoeg is. Ja, zo verwoordt hij het ook. 😉

Hij is niet snel. Aankleden doet hij niet zelfstandig. Niet omdat hij het niet kan, maar omdat hij geen haast heeft. Hij is graag de laatste. Zo ook met eten en drinken.

Als er iemand pijn of verdriet heeft, kan hij daar echt bezorgd over zijn. Dan regelt hij dat er een volwassene komt. Zodra de volwassene er is gaat hij weer verder met spelen. 

Hij kokhalst mee als anderen spugen.

Al met al is hij een sfeermaker met veel gevoel voor humor. Er gebeurt altijd wat met hem erbij. En hij heeft een andere kijk op alles. Dat maakt hem heel interessant.

Verbeter de wereld...

In de vorige blogpost schreef ik over een zelfgemaakte fotocollage waarvoor ik iets kocht bij de Action. Daar kwam een reactie op, waar ik graag even op in wil gaan. 

Ik lees een oproep om geen Actiontroep meer te kopen. 

Er zijn zóveel adviezen... Wat is er zoal 'niet goed'?

(Met andere woorden: wat vinden anderen dat ik anders moet doen?)

• Als je vlees of vis eet
• Als je koffie drinkt
• Als je een auto bezit
• Als je een vliegreis maakt
• Als je wegwerpluiers gebruikt
• Als je gebruik maakt van een houtkachel
• Als je gas verbruikt
• Als je iets nieuws koopt
• Als je avocado eet
• Als je tegels in je tuin hebt liggen
• Als je fastfood eet of energy drinkt
• Als je gebruik maakt van een wegwerpbeker
• Als je Lidl-knuffels spaart
• Als je (geen) zonnepanelen op het dak hebt liggen
• Als je je laat vaccineren
• ….

Ook ik doe mijn best om op een respectvolle manier met de schepping om te gaan. Op mijn manier. Wat binnen mijn vermogen ligt. Met mijn eigen klemtonen. 

En ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben. Maar velen doen hun best vanuit zijn/haar eigen gedachten, achtergrond en gedrag.

Weleens gehoord van de cirkel van invloed en betrokkenheid?

Cirkel van invloed:      

• Eigen gedrag
• Eigen gedachten
• Eigen reacties
• Mindset

Cirkel van betrokkenheid: 

• Het leven
• Omstandigheden
• Gedrag van anderen
• De situatie

Binnen je cirkel van invloed kun je veranderingen aanbrengen.

Binnen je cirkel van betrokkenheid niet. 

Als je je energie verspilt aan dingen waarin je geen veranderingen kan aanbrengen, kun je negatief worden. Dat geeft verwijdering. Dan maak je verwijten. 

Niemand doet het perfect. Dat is altijd zo geweest en dat zal ook zo blijven.

Daarom voor iedereen, inclusief mijzelf:

''Verbeter de wereld, begin bij jezelf'' 

Low-budget

In juni hebben we een gezins-fotoshoot laten doen. Het was meteen m’n verjaardagscadeau. Ik was van plan om foto’s af te laten drukken. Het moest iets worden ‘voor aan de muur’. Hoe en wat wist ik nog niet.

Een half jaar verder, en er hangt nog steeds geen foto aan de muur. Jammer, want de foto’s zijn zó leuk! Het wordt de hoogste tijd om daar verandering in aan te brengen!

Het gaat om de muur boven het bankstel. Wat zullen we doen? Verschillende lijstjes? Canvas? Afdrukken op hout of metaal? Eén grote foto of meerdere kleine foto’s?

Ik houd van low-budget. En ik houd ook van recyclen. In de schuur lag wat steigerhout. Tot een paar jaar geleden was het een deur voor onze inloopkast. Nu lag het in de schuur te wachten op een nieuwe bestemming.

En ineens wist ik wat het moet worden. Een grote lijst. In die lijst moeten drie touwen gespannen worden. Met mini wasknijpertjes hangen we foto’s op. Allerlei foto’s. Niet alleen geposeerde, maar ook spontane foto’s.

Zo gezegd, zo gedaan. Nee, ik schrijf het niet goed. Zo gezegd, zo voerde mijn man het plan uit. Ik had het ook zelf willen doen (lees: proberen), maar hij was me net voor...😉

De lijst was klaar. Nu nog een ophangsysteem. Het leek mij wel leuk om het met een stevig touw aan een spijker op te hangen. Om de spijker werd gegrinnikt. Het moest een houtdraadbout worden. Weer wat geleerd.

Ik bestelde een stuk of dertig foto’s. Allemaal kleintjes. Tien bij tien. Dan hangt het gelijk. Staat wat rustiger dan allerlei verschillende formaten.

Wat ik meteen heb ontdekt is dat niet alle foto’s geschikt zijn voor die afmeting. Op sommige foto’s mist een bos haar, de helft van mijn trouwjurk of zelfs een kind.

Bij de Action haalde ik mini wasknijpertjes.

Nu hangt het! Ik word er helemaal blij van als ik er naar kijk. Veel leuker dan een witte muur.

Low-budget. De kosten die ik ervoor heb gemaakt  (knijpertjes en foto’s af laten drukken) zijn €9,-. En de plank steigerhout heeft een mooie bestemming gekregen.

En toen wilde ik er een blogpost over schrijven. Aangezien ik geen foto’s plaats van ons gezin, moest ik de lijst weer aftuigen. De wasknijpertjes zijn slechts van ‘Actionkwaliteit’. Aan het eind van het liedje had ik een handvol kapotte knijpertjes. 

Ik had geen reserve meer, want ik had alle overgebleven knijpertjes al weggegeven. De knijpertjes die kapot gingen heb ik dus allemaal weer gemaakt. Een uurtje prutsen, maar het is gelukt. Nogmaals wat geleerd.

Wat een verrassing!

We liepen met z’n zessen door een stad. Door een gezellig straatje met veel horecatentjes. En m’n man vertrouwde me toe: ‘Het is wel een droom van me om later zomaar spontaan ergens naar binnen te stappen en wat lekkers te bestellen. Samen. Met z’n tweetjes.’

Uiteten met vier kleine kinderen is geen succes. Met één kind kon het wel. Maar hoe groter het gezin werd, hoe lastiger en prijziger het werd om te uiteten. We moeten nu dus oppas regelen. De oppas moet mee kunnen eten met de kinderen daarna de kinderen naar bed brengen.

Dat wat mijn man tegen me zei, over z’n droom, had ik opgeslagen in mijn hoofd. Waarom zijn dat dromen voor later? Stel dat er geen later voor ons is? Dan heb je er alleen maar van kunnen dromen?

Dus ik had een plan. Eerst regelde ik oppas. Ja hoor, ze kon. Zaterdag. Daarna blokkeerde ik de zaterdagavond in de agenda.

En toen zocht ik op Social Deals. Natuurlijk had ik ook gewoon een restaurant in de buurt kunnen zoeken en voor de normale prijs reserveren. Maar ik blijf graag dicht bij mezelf. De horecaprijzen zijn mijns inziens erg hoog. Daarom zoek ik naar een aanbieding.

En ja hoor, ik vond er één. Goede recensies en een vriendelijke prijs. €20,95 per persoon. Voor die prijs kun je een voor-, hoofd-, en nagerecht bestellen.

Ik bestelde en betaalde. En ik hoopte dat het me zou lukken om m’n mond te houden. Daar ben ik slecht in. Nog nooit is het me gelukt om een verrassing of cadeautje voor m’n man geheim te houden. Nog nooit..!

M’n man kwam thuis. Ik probeerde niets te laten merken. En dat ging heel goed. Ik hoopte maar dat hij geen afschrijving had gezien van Social Deals. Hij zei er niks over.

Tijdens het afruimen vertelde ik 'tussen neus en lippen door' dat we zaterdag nog eters zouden hebben. Hij reageerde verrast en positief. Gelukt!

De tussenliggende dagen hield ik m’n mond, en dat was makkelijker dan ik van te voren dacht.

Toen brak de zaterdag aan. Ik had een planning in m’n hoofd. Ik wilde namelijk zelf het eten klaarmaken. Anders zou mijn man het vast doorhebben dat het maar voor 6 personen is.

Maar hij kwam met een ander plan. Hij bestelde een TGTG van de visboer. Helemaal blij, want die is erg snel uitverkocht. Dat pakket moest eind van de middag opgehaald worden. Even twijfelde of ik de box stiekem zou annuleren. Maar nee, dat is te verdacht. Hopelijk hebben de kinderen trek in een visje. 

Qua planning en hoeveelheid eten moest ik even schakelen. Terwijl hij naar de visboer ging, deed ik de kinderen in bad. Daarna nam hij zelf een bad en ik kreeg instructies over hoelang de vis in de oven moest. Nog steeds niks verklapt!

Ik hoopte dat hij niet beneden kwam in z’n trainingsbroek. Gelukkig, hij had zich netjes aangekleed. 

Ik dekte de tafel voor 8 personen, maar natuurlijk aten wijzelf niet mee. Wat een lol had ik in m’n eentje. Zoon A had ik er bij betrokken. Hij kan heel goed z’n mond houden. Hadden we samen lol.

En eindelijk was het tijd om te gaan eten. Iedereen ging aan tafel. Zoals gewoonlijk gingen we met elkaar bidden. Zoon A nam daarna het woord. ‘Papa, of wil je liever in een restaurant eten?’ Mijn man vond het maar een aparte vraag. Maar zoon A bleef heel vasthoudend. Hij wilde antwoord. Iedereen die in het complot zat begon te lachen.

En daarna viel er wel wat uit te leggen. M’n man was écht verrast! Hij had er heel veel zin in. Dus toen konden we met z’n tweeën vertrekken.

Nooit gedacht dat het me zou lukken, maar ik kan dus écht een geheim bewaren voor m’n man!

Het restaurant was niet te massaal; had normaal gangbaar lekker eten; het was er gezellig; we hadden tijd voor elkaar; we hadden goede gesprekken. En tel daarbij het verrassingseffect. Helemaal geslaagd!

We deelden onze gerechten, behalve het dessert.

Voorgerecht: Carpaccio & champignons uit de oven

Hoofdgerecht: Kip piri piri & Black Angus burger met frietjes

Nagerecht: Tiramisu & Dame Blanche

Een prachtige herinnering, in plaats van een droom voor later… 

En... Voor herhaling vatbaar!

Bewaren of weggooien?

Ik ben weer in de opruimfase. Elke dag pak ik een kast of la aan. Ik denk dat het voorjaarskriebels zijn.

Voor mij werkt deze volgorde het beste:

• Alles eruit.
• Grondig schoonmaken.
• Alléén terugleggen wat daar hoort en wat ik gebruik. Het liefst alles gestructureerd en op vaste plekken. Mandjes of bakjes voor het kleine spul.
• Wat er overblijft gaat terug naar de plek waar het hoort of weg. Weg kan via de weggeefhoek, kringloop of vuilnis.

Deze week pakte ik de kelderkast aan. Een kast met twee treden naar beneden. De ruimte is onderin ongeveer twee meter bij één meter.

Twee jaar geleden is de kast voor het laatst leeggehaald. We ‘kregen’ toen een nieuwe keuken. Ik heb de kast toen vlugvlug ingeruimd, want de hele benedenverdieping moest weer ingeruimd worden. De kelderkast had toen niet zoveel prioriteit. Deur dicht en niemand ziet er wat van.

• Eerst helemaal leeghalen dus. Dat viel me reuze mee. De kast leek steeds groter te worden.

• Daarna moest alles grondig schoongemaakt worden. Ook dat viel mee. Een spinnetje hier en daar. Verder kwam ik niks engs tegen.

• Toen was het inruimen aan de beurt. Het leek een beetje op vakken vullen.

• Maar toen kwam het taaiste stuk. Alles wat niet in die kast hoort moest terug naar z’n plek of weg. Poeh, wat een klus!

Wat lag er veel. Zo kwam ik erachter dat we twee koffiezetapparaten hebben. Hoezo twee? We hebben ze ‘voor verjaardagen’ maar gebruiken ze zelden (tot nooit). Veel koffiedrinkers zijn theedrinkers geworden. Eén apparaat heb ik weg kunnen geven aan een goed doel. De ander heb ik toch maar teruggezet. Voor verjaardagen…

En wat een hoeveelheid tassen kwam ik tegen. Niet normaal. Big shoppers, plastic tasjes, papieren tasjes, stoffen tassen, fietstassen, linnen tassen, kapotte schooltassen. Je kon het zo gek niet bedenken. Waarom zou ik het bewaren? In een andere kast staat al een bak met tassen, want soms heb je gewoon even een tasje nodig. Maar dit was nog extra voorraad, waarvan ik zelf niet wist dat ik het had. Weg ermee. Gelukkig kon ik er iemand anders blij mee maken. En ik vraag me nog steeds af waarom ik al die tassen heb bewaard... 

Er stond een stokoude kruimeldief. Kon ook weg. Etagères nemen veel ruimte in beslag. Ik heb wel leukere schaaltjes. Deze gingen naar de kringloopwinkel.

De ijsmachine ging toch maar terug in de doos. Even overwoog ik om die ook bij de kringloop te brengen. Maar nee, ik wil graag nog eens ijs maken. 

Aan het einde van de middag bracht ik alle spullen die weggegeven waren naar de nieuwe eigenaar. Bij de kringloopwinkel gaf ik een tas met spullen af. 

Kilo's lichter voelde ik me. Zo’n heerlijk gevoel!

Voor u!

Eens in de twee weken ben ik een uurtje pleinwacht.

Dat vergt wat planningswerk, want eigenlijk is het precies bedtijd voor zoon D. Maar ik zou het niet willen missen.

Als mijn man op die dag thuiswerkt, dan gaat zoon D slapen. En als er niemand thuis is, gaat hij gezellig mee. In de kinderwagen.

Slapen tijdens het pleinwachtlopen doet hij niet. Logisch, hij trekt de belangstelling. Veel kinderen willen ‘meehelpen’ om de kinderwagen te duwen. Hij krijgt heel veel aandacht. En gelukkig vindt hij dat nog leuk ook!

Vaak wandelt er een groepje kleuters met me mee. Allemaal hebben ze wat te vertellen. Door elkaar heen. Zo lief en gezellig. Ik probeer ook de kinderen die alleen staan erbij te betrekken.

Soms is er een valpartij of ruzie. Ja, dat hoort er ook bij.

Al die verschillende karakters en achtergronden. Maar toch een eenheid tijdens het spelen.  

Nu kwam er een meisje naar me toe. Ze had blaadjes aan een takje geregen. Zo leuk. Echt meisjesachtig (vind ik). Ik zei tegen haar: ‘Jij hebt iets heel moois gemaakt.’ En spontaan gaf ze het aan mij. ‘Het is voor u.’ Hoe lief is dat.

Ik moest even slikken tegen tranen. Ja, ik kan er niks aan doen maar, sinds ik moeder ben, kan ik dus om zulke dingen zomaar gaan huilen. Niet om de blaadjes en het takje natuurlijk. Maar om de puurheid van het meisje. Zo spontaan. Zonder iets terug te verwachten. Zonder bijbedoelingen.

Ze besefte het waarschijnlijk zelf niet, maar ze is een groot voorbeeld!

TGTG, muesli, zoon D, broeken, schoenen, kiwischil...

Vandaag een hak-op-de-tak verhaal aan de hand van foto's op m'n telefoon. Dat kon je aan de titel van de blog wel zien. Nou, daar komt het...  

Vorig jaar kocht ik wekelijks Too Good To Go pakketten. Halverwege het jaar ben ik ermee gestopt. De app gooide ik van m’n telefoon. Klaar.

In januari werd ik toch weer nieuwgierig naar TGTG. Daarom installeerde ik de app weer. Er was een ontbijtbox te koop. Die kocht ik. Het horecabedrijf was nieuw op TGTG en had nog geen beoordelingen.

Ik betaalde €5,- voor dit pakket. Tja… Geen voltreffer. Misschien een volgende keer beter. 

Gered van de prullenbak;)

Het bedrijf heeft inmiddels wel een beoordeling. 2,7 sterren. Voor degenen die de app niet gebruiken: dat is héél laag. 

En verder rekende ik uit wat goedkoper is. Muesli bij de supermarkt, of muesli bij de Notenshop. De Notenshop was een stuk (25%) voordeliger. Ik was blij verrast over hun kwaliteit. 

Heerlijk door de yoghurt als ontbijt. 

De verhoudingen doe ik als volgt: 500 gram havervlokken, 150 gram zaden&pitten mix, 100 gram noten in stukjes, 150 gram rozijnen. 

Drie eetlepels hiervan in een schaaltje yoghurt. Stuk fruit erbij. Een heerlijke, gezonde start van de dag. 

Ik bracht nog wat spulletjes naar de weggeefkast. Ik vind die kasten zo'n gaaf initiatief! 

Ook kwam ik ogen en oren tekort. Zoon D wordt héél ondernemend. Die kan in een paar tellen zo’n bende maken. De box die ik een tijdje geleden uit elkaar heb gehaald, staat nu weer in de woonkamer. Niet voor zijn plezier, maar wel voor mijn rust. 

Even 'werken' achter de computer

Peper en zout uitgestrooid

De melk-opschuimer is favoriet speelgoed. 'Wegwezen', dacht hij hier, 'mama ziet het'.

De kinderen hadden nieuwe broeken nodig. Vooral zoon C. Hij heeft een groeispurt gemaakt. Ik heb hem er al een week op voorbereid, maar nog was hij van plan om niet mee te werken. De broeken die ik in de winkel liet zien waren allemaal lelijk. Ik had gelukkig veel geduld bij me. En zoon B. Die vond alles wat ik liet zien mooi. Hij wilde wel even passen. Dat stimuleerde. Even later waren ze samen aan het passen. We hebben zes winkels bezocht, en maar liefst acht broeken gekocht. Zo fijn als ze er weer netjes bijlopen. En alles in de sale. €102,- voor 8 broeken. Dat viel me heel erg mee.

Er stond me nog een klusje te wachten. Schoenen voor zoon A. Hij weet precies wat hij wil. Dat is lastig. Of makkelijk. Zeg het maar. Ze moeten helemaal zwart zijn. In de sale zagen we zwarte schoenen in zijn maat. Helemaal zwart. Even passen. Ze zaten goed. Hij kon er hard mee rennen. Maar aan z’n gezicht te zien was hij er niet blij mee. Ze waren te hoog.

Hij liep langs de nieuwe collectie. En daar zag hij ze. Zwart en laag. Die wilde hij dolgraag! Op slag werd het een ander kind. Blij en opgelucht. Die gingen het worden. En ik was blij voor hem. 

O, en dan nog één dingetje. Zoon A en B vroegen pas aan mij of je de schil van kiwi kunt eten. Ik moest lachen om die vraag en ging het even voor ze opzoeken. En wat blijkt? Het kan. Het is zelfs gezond. Nou, wat denk je? Ze namen allebei een kiwi mee naar buiten. Op de tuintafel vond ik deze afgekloven stukjes. En of de schil van de kiwi lekker is? Ja, maar je krijgt er wel heel erg dorst van. Dat was hun antwoord. 😂😂😂

Nooit saai met de jongens!

Wijze raad van mijn vader

Een tijdje geleden had ik een meningsverschil met iemand. Gewoon een verschillende kijk ergens op. Een principedingetje. Dat kan. En mag. Iedereen heeft zo z’n principes. Ook als christenen kun je daar (behoorlijk) in verschillen. Zelfs als je allebei de Bijbel als uitgangspunt neemt.

Maar in mijn hoofd werd het verhaal steeds groter er ergerlijker. Ik was ontstemd en geïrriteerd.

Thuis praatte ik er eens over met mijn man, en verder liet ik het rusten. Alleen… het zat nog steeds in mijn hoofd. En dat waren geen lieve, aardige gedachten.

Tot op een avond… mijn ouders waren op bezoek. En ik vertelde wat er was voorgevallen. En mijn irritatie kwam direct weer omhoog bruisen. Dan kan ik best venijnig en oordelend zijn. (Geen mooie eigenschap.)

Mijn vader luisterde naar alles wat ik zei…

En daarna zijn advies: Maak het niet groter dan het is.

Die woorden liet ik even op mij inwerken. O ja, we hebben het gewoon over een meningsverschil. De persoon vindt dat iets niet kan, ik vind dat het wel kan. Meer is er niet.

En de opgeblazen ballon liep leeg.

De wijze raad neem ik mee.

Geboekt

Vorig jaar zomervakantie zijn we twee weken op vakantie geweest. Eerst een week naar België en daarna een week naar Zeeland (Burgh-Haamstede).

Zeeland is ons héél goed bevallen. Toen de vakantie erop zat hebben we direct gevraagd of we konden boeken voor volgend jaar. We mochten onze gegevens achterlaten. De mevrouw die alles regelde voor de verhuur vertelde dat ze vanaf januari de huisjes ging verdelen.

Het zit namelijk zo: de huisjes zijn van particulieren. Ooit was er een appelboomgaard. Dat bleek niet meer rendabel te zijn. Toen zijn er recreatiewoningen gebouwd. Huisjes tussen de appelbomen. De huisjes zijn dus van eigenaren. De meeste eigenaren vieren hun vakantie in hun eigen huisje. Sommige eigenaren verhuren hun huisje in het hoogseizoen. Via via hebben wij contact op kunnen nemen met degene die de verhuur van die huisjes regelt.

Eerst wilde ze weten wie ik was en wat mijn verwachtingen van een vakantie is. Het park is namelijk niet commercieel ingericht. Er zijn wel speeltuintjes en twee zwembaden, maar bijvoorbeeld geen animatie of winkeltje.

Toen ik aangaf dat dit precies bij onze verwachtingen aansluit, had ze wel een huisje voor ons. Zes personen, klein en gedateerd, maar wel heel schoon en netjes. En de prijs was ook heel netjes: €800,-.

Ik hoefde er niet lang over na te denken. Gewoon doen!

Nou, de afgelopen zomervakantie in Zeeland was heerlijk! We huurden fietsen waarmee we elke dag naar het strand fietsten. En verder hebben we veel gezwommen in de zwembaden. De speeltuintjes waren ook heel favoriet. Soms fietsten we een rondje over het eiland. Gewoon écht vakantie. Niks moeten... 

Wij zijn geen mensen om uren op het strand te liggen in de zon. Veel te druk en te warm. Picknicken op het strand is ook helemaal niks aan. Daar kwamen we al gauw achter. Broodjes zand zijn niet lekker en meeuwen rakelings langs je hoofd is niet prettig. Maar met een schepnetje zoeken naar diertjes vinden we wel heel leuk. En voetballen op het strand. En zwemmen in de zee. En schelpen zoeken. En zandkastelen maken. Als de kinderen zich vermaken, dan is het al geslaagd.

Daarom wilden we weer naar Burgh-Haamstede. De mevrouw belde, en het is geregeld. De prijs was iets omhoog gegaan. Van €800,- per week naar €825,- per week. Dat viel reuze mee! Dus we hebben het maar meteen geboekt. Twee weken naar Zeeland. 

Naast de particuliere huisjes zit een Landal park. En nu was ik zomaar even benieuwd wat de prijzen daar zijn. Ik houd van vergelijken. Wat blijkt? Alles zat al volgeboekt. Twee weken naar Landal, zes personen, eenvoudig huisje, in het hoogseizoen, kostte daar: € 3400,-.

Natuurlijk kun je het niet een op een vergelijken. 

Wij moeten zelf bedlinnen meenemen en zelf de eindschoonmaak doen. 

En alle animatie en voorzieningen op het Landal park moeten natuurlijk wel betaald worden. 

Maar dan nog; meer dan het dubbele…

Voorjaarskriebels

Het zonnetje laat zich weer wat vaker zien. En dat doet iets met de mens. Althans, met mij. Het geeft zo’n opgeruimd en blij gevoel. Heerlijk..!

We wilden er zaterdag even lekker uit. Naar buiten. We spraken met elkaar af om naar een stad in de buurt te gaan. Lekker rondslenteren, misschien even naar het stadsstrandje, en op de terugweg over de markt.

De kinderen hadden er enorm veel zin in. Om 9 uur waren hun kamers al opgeruimd en zaten ze in de auto op ons te wachten. Om half 10 liepen we rond in de stad. Mooi vroeg. Sommige winkels waren zelfs nog gesloten.

Ik was al een tijd niet in de stad geweest. De leegstand van winkelpanden zou lager zijn volgens de nieuwsberichten. Het verschilde per straat, maar naar mijn mening stonden er veel panden leeg. Ziet er meteen zo armoedig en vies uit.

De uitverkoop loopt op z’n eind, maar we hebben ons ingehouden. Met vier kinderen is het toch al niet te doen om kledingzaken binnen te gaan. En we hebben tenslotte ook niks nodig. Nou moest onze oudste zoon wel nieuwe schoenen hebben. Z’n 'oude' schoenen zijn kapot. We bezochten een aantal schoenenwinkels. Maar telkens waren er ‘alleen maar saaie schoenen’.

Maar eindelijk vonden we iets waarvan we dachten dat het raak was. Ze pasten goed. Ze waren flink afgeprijsd. Hij kon er hard op rennen. Ja, dat moest hij natuurlijk even uitproberen.

Zullen we ze dan kopen? ‘Ja.’ Ga je ze dan ook aantrekken? ‘Misschien.’ Zullen we er eerst nog even over nadenken? ‘Ja.’ Eindconclusie: ze waren helaas ook saai.

Voor zoon B kochten we wel een paar schoenen. Mooie, sterke, degelijke. En niet saai! 

Zoon C vond één paar schoenen heel mooi. Die waren... maat 39. Da's nog wel erg groot voor hem, met z'n maatje 28.😉 De rest vond hij allemaal saai...

We kwamen ook langs een toko. Een Indonesische toko. Even binnenkijken.

Binnen leek het net alsof we in een andere wereld waren binnen gestapt. Zó oud, zo anders, zo rustig, zo weinig prikkels. Ik zocht een aantal bakjes met kruiden uit. De meeste bakjes (50 gram) kostten 75 cent per bakje, de kruidnagelpoeder was 1,45. Echt koopjes! En mijn man koos een pot met sambal. En verder hielden we ons in.

Met de hand geschreven, het past helemaal bij de sfeer in de winkel.

Alles weer bijgevuld. 

Maar in de vitrine lag spekkoek… die zag er zó lekker uit. Spijt dat ik daar geen stukje van heb gekocht.

Daarna liepen we een rondje over de markt. We hadden alléén een stukje kaas nodig. Dat werden twee stukken. En nog een doosje eieren. 21 euro alstublieft! Wat..? De inflatie wil nog steeds niet wennen bij mij.

Maar er waren ook goede aanbiedingen op de markt. Zo kochten we 3 tassen fruit voor 5 euro. Die tassen bevatten 2 dozen druiven, een tros bananen en een stuk of 10 appels. De druiven waren heerlijk maar slecht, de bananen en appels waren perfect.

Daarna gingen we weer terug naar de auto. Nog één keer vroeg ik aan zoon A: ‘Wil je de schoenen nog kopen?’ Maar nee, hij bleef bij z’n standpunt.

Het stadsstrand lieten we even voor wat het is. Misschien de volgende keer. Als we spekkoek gaan kopen.😉

Thuisgekomen had ik even heel veel zin om alle schoenen uit te gaan zoeken. Alles. Dus ook alle schoenen die op zolder staan. Eerst gooide ik alles op een hoop, daarna maakte ik zes rijen. Voor ieder een rij. Uiteindelijk ging er een vuilniszak vol met oude schoenen/laarzen weg. Die kunnen we inleveren voor het goede doel.

Uiteindelijk bleken we rijker dan we dachten. Voor bijna ieder kind hebben we nu een paar school-schoenen, een paar nette schoenen en een paar laarzen. Alléén voor zoon A moeten we nog schoenen kopen. Dat zal nog een zoektocht kunnen worden... 🙈

Alles werd netjes gepoetst. 

En nadat de schoenenbank van z’n plek was getild en alles gestofzuigd werd, ruimde ieder kind z'n eigen schoenen op. De rest ging weer netjes in de bak naar zolder. 

Tot zo ver de eerste voorjaarskriebels van 2023.

Energieverbruik januari + voorlopig laatste energiebesparende maatregel

De maand januari is weer voorbij(gevlogen). Aan het begin van de maand was de temperatuur heel zacht. Maar in de derde week werd het een flink stuk kouder. Dat is terug te zien in het gasverbruik.

We verbruikten in de maand januari 2023:

Gas                       126 m3                          In 2022 was dit 178 m3

Elektriciteit:           194 kWh                        In 2022 was dit 220 kWh

In de tweede week van de kerstvakantie zijn we op zoek gegaan naar gordijnen bij de voor- en achterdeur. Een langgekoesterde wens van mij. Mijn man moest een tijd aan het idee wennen. Oftewel, hij vond het eigenlijk maar niks. Maar hij ging overstag.

We hadden wel een eis. Ze moeten lijken op de gordijnen die we in de woonkamer hebben hangen.

De gordijnen in de woonkamer hebben we gekregen, dus we hadden geen idee waar ze gekocht waren. Ze zijn beige/taupe kleur. Het waren kant- en klaar gordijnen. Mijn moeder heeft ze aan elkaar genaaid, plooien erin gemaakt, en er een zoom in gemaakt.

Het was dus een uitdaging om ‘dezelfde’ te vinden.

Uiteindelijk zijn we terechtgekomen bij de Leen Bakker. Daar waren kant- en klare gordijnen te koop voor € 35,-. Even gauw uitgerekend wat een op maat gemaakt gordijn kost… Je weet maar nooit. Maar nee hoor, die ging al richting de €200,-. En we vergeleken de prijs nog even bij een bouwmarkt in de buurt. Daar waren ze €50,- per stuk. Zo, dan weten we even dat we de juiste keus maken.

Met 2 kant- en klare gordijnen ging ik naar m’n moeder. Zelf ga ik daar niet aan beginnen. Ik ben daar héél slecht in. En gelukkig heb ik een lieve moeder die dat allemaal voor ons wilt doen.

Ze ging even meten en rekenen, maar het bleek te weinig stof te zijn. Er moest nóg een gordijn bijkomen. Die ging in tweeën. Voor ieder gordijn (voor- en achterdeur) anderhalf gordijn.

En een paar dagen later waren ze klaar. Even een gordijnrails ophangen. Het paste allemaal perfect. Nu kunnen we ’s avonds bij beide deuren een gordijn dichtdoen. Scheelt een hoop tocht. Want hoe goed we ons best hebben gedaan met tochtstrippen, het blijven oude kromme deuren. De voordeur is het ergst.

Hij hangt keurig!

Je kunt naar buiten kijken zonder de deur open te doen.;)
De gang wordt goed geventileerd:)

Voorlopig is dit de laatste energiebesparende maatregel.

In het afgelopen jaar hebben we dit allemaal toegepast:

•   Tochtstrippen
•   Radiatorfolie
•  Radiatorventilatoren
•   Spouwmuurisolatie
•   Vloerisolatie 

En dan nog ons eigen gedrag. Daar viel ook wel wat aan te passen. Daar heb ik al meerdere blogs over geschreven. 

• Deze over de ventilatoren
• En deze over meten is weten
• En deze over drie maatregelen
• En over ons verbruik in oktober, november en december

Voor nu houden we het zo. Vermoed ik... 

Iets anders

Vandaag iets anders dan je van mij gewend bent.

Op Instagram volg ik Carolien van Meerten. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Getrouwd. Moeder van drie kinderen. Wat maakt zij ontzettend veel mee.

Haar oudste kind is een half jaar geleden overleden. 7 jaar oud werd hij. Het begon met een heel erge hoofdpijn, en een paar maanden en operaties later, is hij overleden. Heel aangrijpend.

En een paar dagen na het overlijden van haar kind, werd haar man ziek. Heel erg ziek. Ernstige hartfalen. Er wordt nu onderzocht of hij in aanmerking kan komen voor een donorhart.

Zo verschrikkelijk heftig!

Carolien schrijft hierover op haar instagrampagina. Ze neemt je mee in al haar gevoelens en worstelingen. Heel puur…

Nu is er een doneeractie opgezet. Niet om pijn weg te nemen. Maar om voor dit gezin financiële zorgen weg te nemen.

Daarom breng ik het ook onder de aandacht op mijn blog. Er zijn vast en zeker lezers die wat geld kunnen en willen geven om dit gezin te ondersteunen.

https://www.doneeractie.nl/steun-voor-de-fam-van-meerten/-72550

Challenge gehaald!

De afgelopen maand deden wij een challenge: een maand lang geen toegevoegde suikers. Het idee kwam bij mijn man vandaan. Hij had het niet zelf verzonnen, maar had het ook weer van horen zeggen.

En waarom we dit wilden doen? We hadden meerdere redenen. Een hoofdreden was toch wel onze jongste zoon. Gezonde dingen lustte hij niet. Z’n darmstelsel had het daarom zwaar. En degene die z’n luier verschoonde (ik) ook.

In januari eten we altijd een beetje sober (als je het vergelijkt met december). Het was een mooi moment om overnieuw te beginnen.

Het was de eerste week wel even zoeken.

Al gauw merkten we de voordelen. Zoon D ging eten. Ja, ik schrijf het met een grote glimlach. Hij lust écht bijna alles. Misschien wel alles. Als je die nu iedere dag ziet smullen… Zo fijn! En ook z’n darmen hebben het nu veel beter.

Een maand geleden dacht ik nog dat hij misschien wel lactose intolerantie had, maar nu denk ik dat de klachten kwamen van teveel suiker en te weinig vezels. Ja, lactose is ook suiker, I know.   

O, en als je nu denkt dat we dankbare eters aan tafel hebben zitten? Zoon A en B wel. Die kunnen eten! Veel..! Maar zoon C lust héél erg weinig. Hij moet altijd een hapje proeven, die hij met lange tanden en gesperde neusgaten weg kauwt. 

Aten wij zo verschrikkelijk ongezond dan? Welnee. Iedere dag kookte ik alles vers. Nooit pakjes, zakjes of kant- en klaar. Altijd brood van de bakker. Genoeg groente en fruit. Gewoon volgens de schijf van vijf. 

Maar ook ieder dag een snoepje. En zo nu en dan een koekje (of twee) mee naar school. En op bijna iedere boterham ging beleg met suiker. En iedere dag werd er limonade gedronken. En dan nog iedere dag een lekker zoet toetje. En als iemand ‘honger’ had dan mocht diegene ontbijtkoek pakken. En op zondag in de kerk kregen de kinderen een paar snoepjes. En vooral onze jongste zoon stond heel vaak bij de la met koekjes. En ja, hij kreeg ook regelmatig een koekje.

Tel daarbij op alle traktaties en feestjes.

Toch wel veel he?

Daarom dus de challenge.

Wij (mijn man en ik) zijn geslaagd met vlag en wimpel! Hooguit écht per ongeluk. De cranberry’s die we door de muesli hadden gemixt, daar zat suiker in.

De kinderen hebben thuis geen enkel snoepje, koekje of chocolaatje gekregen. Ook geen suikerhoudende limonade. Maar de traktaties die ze op school kregen hebben ze wel gegeten. Eén vriendinnetje die kwam mee-eten wilde perse chocoladepasta met hagelslag op haar brood. Ik heb het zoete broodbeleg toen maar even op tafel gezet. Met de vraag of ze maximaal één boterham met zoetigheid wilden nemen. Nou, dat is niet gelukt. Ze gingen helemaal los…

De melk raakte over datum. Hét moment om pannenkoeken te bakken. Die werden alléén gewaardeerd met poedersuiker. Vooruit dan maar…

Dus dat zijn de enige twee momenten dat de kinderen thuis toch bewust iets suikerhoudends hebben gekregen. Wat ze bij vriendjes krijgen controleer ik uiteraard niet.

En nu is de maand voorbij.

Wat hebben we veel geleerd. Ik ga door. Wé gaan door. Niet te extreem. We hebben een heleboel patronen doorbroken. Dat ga ik niet meer terugdraaien.

Wat zijn er veel gewoontes rondom eten en drinken. Gewoontes zijn voor onze kinderen regels. Zo hoort het, want zo doen we het altijd. Dat snoepje als je uit school komt. Of op vrijdag koekjes mee naar school. We hebben het allemaal uit het systeem gekregen. 

Ik kan iedereen aanraden om dit een maand te doen. Minimaal een maand. Want je moet aan nieuwe gewoontes wennen.

Een paar voordelen die ik nu ervaar?

• Ik heb minder vaak trek in iets zoets.
• Ik proef meer verschillende smaken.
• Ik voel me fitter en rustiger.

Dus, als je nog twijfelt.... doen hoor! 

Je zult jezelf verbazen dat het zo gemakkelijk gaat!