Reageren en reacties

‘Reageren’ staat nu open voor alle lezers. Ongeacht of je ingelogd bent met een blogger-account of google-account.

Ik vind het altijd heel leuk als u/jij de moeite neemt om te reageren. Vaak zijn de reacties aardig en opbouwend, soms met vragen, soms gewoon een gezellig verhaaltje, soms kritisch. En dat is allemaal goed. Ik lees ze ook allemaal.  

Waar ik eerst nog probeerde zoveel mogelijk te reageren op de reacties, stop ik daar nu mee. Scheelt me veel tijd en ik voel me er prettiger bij.

Voor vragen die je wel graag beantwoord wilt hebben, kun je het contactformulier gebruiken.

Ook heb ik een aantal blogs toegevoegd aan mijn leeslijst. Zo is er wat meer variatie. Mocht er nog mede-bloggers zijn die ook graag toegevoegd willen worden, dan hoor ik dat graag via het contactformulier.  

Verder heb ik momenteel niet zoveel te melden. Niet dat er niks gebeurt. Zeker niet. Privé gebeurt er heel veel. En daardoor lijken ‘simpele verhaaltjes’ ineens geen waarde meer te hebben…

Dus daarom laat ik het hierbij voor vandaag. 

Ik wens jullie allemaal een fijne dag toe!

Opnieuw kringloopgeluk

Laatst schreef ik over kringloopgeluk. Nou, ik kan je vertellen dat ik de kringloopwinkel echt heb ontdekt.

We gingen er nog een keer naartoe. Deze keer op zoek naar een reistas. Geen koffer. Die vinden we lastiger met het inpakken van de auto.

We hebben al jáááren een reistas die helemaal versleten is. De voering is kapot. De rits ook. En iedere zomer, als we de tas tevoorschijn halen, dan realiseren we ons dat. Maar dan is het nét te laat om een andere te kopen. 'Volgende vakantie moeten hebben we een nieuwe.' Zo gaat dat al meerdere zomervakanties.

En zo zou het dit jaar ook zomaar hebben kunnen verlopen. Maar nee… Bij mijn vorige bezoek aan de kringloopwinkel kochten de mensen voor mij in de rij, jawel, een koffer. Eerst schoot door mijn hoofd: wat heerlijk, die mensen gaan vast een reis maken. En zo was het bruggetje gemaakt naar onze eigen reistas. O ja, die is versleten.

Tijd voor actie!

We keken dus rond bij de kringloopwinkel. Maar daar verkochten ze alléén maar echte koffers. Die harde schalen. Maar die willen we niet.

Maar we gaven niet op hoor. Er is nóg een kringloopwinkel. Een rommelige, chaotische, onoverzichtelijke.

En toch gingen we er naartoe.

Het was er zó smal, dat de kinderwagen er niet eens doorheen kon. En het was er zó vol, dat ik vooral heel bang was dat één van ons iets zou omver lopen. Ik bleef dus in een redelijk veilig hoekje staan, met de kinderen om mij heen.

M’n man ging zoeken. Een trap omhoog. En weg was tie. En na een tijdje kwam hij weer naar beneden. Met een reistas. Eerst maar even vragen wat de tas kost. Er stond geen prijs vermeld. Sowieso stonden bijna nergens prijsjes. Houd ik niet van.

We bekeken de tas goed. Even openritsen. Huh, er zit er nog één in. Een set van twee. Als nieuw. Zo keurig.

En wat het set mag kosten? €7,50.

Nou, daar hoefden we niet over na te denken. Dit is vanaf nu onze ‘nieuwe’ reistas.  

De kinderen mochten nog grabbelen. Leuk voor de kinderen. Superleuk zelfs. Maar ik zit zelf niet zo te wachten op allerlei speeltjes. En wat denk je? In één grabbelcadeautje zat een helikoptertje, afkomstig van de McDonalds. Daar is inmiddels al úren mee gespeeld.

Dat is dus kringloopgeluk. Dubbel en dwars.;)

Suikerchallenge, we zijn er bijna!

Voordat ik in herhaling ga vallen… lees deze blog en deze. En eventueel ook nog deze. 

Wat is er in de afgelopen 25 dagen niet in mijn boodschappenkar beland? En dus niet ook niet in onze monden?

Zomaar een greep:

• 6 potten speculoos
• 3 pakken hagelslag
• 1 pot chocopasta
• 6 flessen aanmaaklimonade
• 3 pakken ontbijtkoek
• 3 zakken cruesli/granola
• 9 pakken vanillevla
• 3 repen chocolade
• 3 rollen biscuitjes/koekjes/lange vingers

Wat een patronen hebben we doorbroken! Die standaard dingetjes. Een koekje bij de limonade, zoetigheid op brood, vanillevla na het avondeten.

Nu is het: fruit bij de thee, hartig broodbeleg, yoghurt als toetje (of geen toetje).

We hebben met elkaar de conclusie getrokken dat we doorgaan. Niet te extreem. Producten waar je weinig van gebruikt, en waar een heel klein beetje suiker in zit, gaan we gewoon gebruiken. En wat we aangeboden krijgen, slaan we niet af ‘vanwege de suiker’. Maar we halen een aantal producten niet meer in huis.

Even tussen jou en mij hé… In deze afgelopen 25 dagen ontdekte ik ook m’n eigen valkuil qua zoetigheid. ‘Vroeger’ pakte ik meerdere keren per dag een zoet tussendoortje.  En vaak bleef het ook niet bij één dingetje.

Een stuk fruit eten is iets meer werk. Ik moet er dus wel echt trek in hebben en moeite voor doen. Een snoepje of koekje eet veel sneller en makkelijker weg. En voordat de hongerprikkel weg is, had ik de tweede al in m’n mond zitten.

Ik dacht dus altijd dat dit bij mij hoorde… me niet kunnen beheersen.

Maar nu ontdekte ik, dat als het maar niet binnen handbereik ligt, ik me prima kan beheersen. De voorraad die ik op 31 december ingepakt heb, en nu boven ligt, ligt daar nog steeds braaf. Niet aangezeten. En geen moment de verleiding gehad om toch even iets te pakken.

En wie weet, kan ik na de challenge langer dan 2 dagen doen met bijvoorbeeld een zak paaseitjes.

Want nooit meer iets ongezonds kopen, dat gaan we niet doen. Hoeft ook niet. Maar áls we dan iets nemen, dan gaan we er onwijs van genieten.

Een 'simpele' zaterdag

Zaterdagochtend, heel vroeg. Ik hoor gehuil. Het geluid komt bij onze jongste zoon vandaan... Ik kom in z’n kamer. Hij is klaarwakker en van plan uit bed te gaan. Maar daar ben ik het niet mee eens. Een fles drinken, z’n knuffel dicht tegen zich aan. Ik stop hem lekker onder de dekens. ‘Ga nog maar een poosje slapen.’ En ik sluip z’n kamer weer uit.

Terwijl ik de deur van z’n slaapkamer zachtjes achter me dichttrek bots ik tegen zoon C aan. ‘Mama, ik ben al wakker. En moeten we vandaag naar school?’

‘Nee lieverd, maar het is nog heel vroeg. Ga nog maar een poosje slapen.’ En hij gaat ook weer terug naar z’n bed.

Ik lig er net weer in, en zoon D begint weer te huilen. Hij wil er nu écht uit. Vooruit dan maar, hij mag even bij ons in bed. En nee, het is dus geen uitslapen vandaag. Ik kijk nog eens op de wekker. Een zes en twee nullen.

En een klein uurtje later gaan we ons maar aankleden en ontbijten. Ach ja, vroeg opstaan heeft ook voordelen. Nu hebben we nog een hele ochtend.

Na het ontbijt gaan de kinderen naar hun slaapkamer. Opruimen. Vaste prik op zaterdag. En na het opruimen krijgen ze zakgeld. Het muntje ging in de spaarpot.

Ik deed nog even een paar kleine dingetjes. Kaartje schrijven, postzegel bestellen, wasje in de machine, wasje opruimen.

Wat zullen we nu eens gaan doen?

Naar de bibliotheek. De boeken moeten weer teruggebracht worden. En nieuwe boeken uitzoeken is een favoriete bezigheid voor de kinderen. En voor mezelf trouwens ook. Ik houd enorm van lezen. Vooral ’s avonds, onder een dekentje op de bank.

We kwamen aan bij de bibliotheek vóór openingstijd. Dat heb je ervan als je zo vroeg opstaat. Haha! Op ons gemakje zochten we boeken uit. Het werd een enorme stapel. Voor ieder wat wils.

‘Zullen we nog even kijken of opa en oma thuis zijn?’

Nou, dat vond ik een heel goed voorstel van één van de kinderen. Dus we fietsten naar het huis van opa en oma. En ja hoor, ze waren thuis. Gezellig! We dronken wat, en de kinderen gingen er heerlijk spelen. Eerst binnen en daarna een poosje voetballen in de tuin.

We lunchten zelfs mee. Kraakvers brood met een visje. Dat hoort gewoon bij opa en oma.

En daarna weer gauw naar huis, want onze jongste zoon was alweer moe. Niet gek hoor, als je dag al voor 6 uur begon.

Hij ging heerlijk slapen. Ik ging maar weer verder met de was. Een altijd doorgaand proces. En toen de was weer schoon in de kasten lag, en de vaatwasser leeg was, startte ik de computer op om even wat te schrijven. 

En de rest (man en oudste drie) ging naar buiten, de tuin vegen. Onze kinderen vinden dat heel leuk om te doen; dakgoten leegmaken, speelgoed sorteren en opruimen, vegen, container halen. En daarna voetballen. En toen ze koud geworden waren, kwamen ze naar binnen om hun boeken te gaan lezen. 

Dus nu zitten we fijn te lezen, met een kop thee erbij, en het is nog maar… 2 uur in de middag.

Hij leeft niet meer

Zondag. Na de kerkdienst fietsten we naar huis. Ons ‘gangetje’ in, naar de poort. Voor ons liepen twee politieagenten. Ze moesten niet bij onze deur zijn, maar bij een andere deur. Ze klopten. ‘Politie.’ En ze stapten naar binnen.

Ik kreeg er een apart gevoel bij. Wat moet de politie daar nu doen? Op zondagochtend? Zou er soms ingebroken zijn? Of…? Zou er iets ergs aan de hand zijn?

Ik kleedde me even om. En terwijl ik uit het raam keek, m’n blik werd er naartoe getrokken, zag ik dat bij hen de gordijnen gesloten worden.

Terwijl wij met z’n zessen aan tafel zaten en genoten van koffie en thee… napratend over de preek…

Op datzelfde moment… werd daar vreselijk nieuws gebracht. De vrouw; vanaf nu een weduwe. De kinderen; hun papa is er niet meer.

Er zijn geen woorden voor dit ingrijpende.

Zaterdag zag ik hem nog fietsen. Door de stromende regen. We groetten elkaar vanonder onze capuchons. Groeten deden we altijd. En heel soms maakten we een praatje. Verder kenden we elkaar niet.

Hij leeft niet meer.

En nu zit ik hier, achter de computer, te schrijven. Ik ben helemaal van slag. Waarom zou ik schrijven over bijvoorbeeld een suiker-challenge? Waarom zou ik daar m’n tijd aan besteden? En waarom zou ik erop hopen dat mensen het lezen? Het voelt allemaal zo nutteloos.

Het leven kan zo abrupt afgelopen zijn. 

‘Gelijk het gras is ons kortstondig leven,
Gelijk een bloem die op het veld verheven,
Wel sierlijk pronkt, maar kracht’loos is en teer.
Wanneer de wind zich over ’t land laat horen,
Dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat verloren.
Men kent en vindt haar standplaats zelfs niet meer. ‘

Maar daar houdt het niet op. Gelukkig niet! Als je er meer over wilt lezen, lees dan Psalm 103 uit de Bijbel.

En nu wil ik een kaart schrijven naar de achtergeblevenen. Persoonlijk. Ik wil hen laten weten dat het me zo diep raakt. En ik wil hen helpen. Als buurvrouw. Als medechristen. Als naaste. Maar ik ken m’n plek, we kennen elkaar tenslotte niet eens van naam.

Challenge, over de helft.

We zijn sinds de eerste dag van het nieuwe jaar begonnen met de challenge ‘een maand lang geen toegevoegde suikers’. We hebben er dus al 17 dagen op zitten. Over de helft dus.

We zijn er nog steeds enthousiast over. Er wordt heel goed gegeten tijdens de maaltijden. Dat doet me een groot plezier.

Ik had niet verwacht dat ik ervan zou afvallen. Maar ik ben toch zeker drie kilootjes lichter geworden. Dat lijkt leuk, maar ik ben er niet zo blij mee. Ik heb al een vrij laag gewicht. Dus nu ben ik overgegaan op volle producten in plaats van magere.

We gingen zaterdagavond op visite. Even een dilemma. Licht ik ze van te voren in? Of slaan we zoetigheid af? Toch maar even een appje gestuurd. Niet belerend van: ‘wij nemen geen suiker’. Dat komt zo snel betweterig over. Maar wat luchtiger: ‘doe geen moeite voor ons om allerlei lekkers in huis te halen, want wij doen een challenge en slaan dus alle toegevoegde suikers af’. Dus gelukkig konden we niet in de verleiding komen, want er was gewoon niks.

Traktaties die de kinderen krijgen; hoe gaan we daarmee om? We laten het aan de kinderen zelf over. Bewaren voor na de challenge, of opeten. Ze kiezen bijna altijd voor het laatste. Zaterdag kreeg zoon C na afloop van een feestje een zakje met lekkers. Hij is al helemaal niet van het bewaren. Binnen een paar minuten was alles op. En wat denk je? De rest van de middag benoemde hij vaak dat hij moe was. Hadden we al die andere dagen niet gehoord van hem.

We doen dit bewust. Een traktatie is een extraatje dat zij hebben gekregen. Om het nu (tijdelijk) 'in te nemen', lijkt me geen goede oplossing. Dan is de challenge voor hen niet leuk meer, maar wordt het juist iets negatiefs. En dat zou jammer zijn. Ik wil ook niet dat ze 'bang' worden voor suiker. Ik ben benieuwd hoe andere ouders daarmee om zouden gaan. 

Op de vraag wat de kinderen vooral missen (aan suikerhoudende producten), moesten ze een poosje nadenken. Snoep, koek en chocolade missen ze niet. Er is genoeg lekkers. Maar als ze dan toch iets moesten benoemen, dan was het vooral hagelslag, want 5 boterhammen met pindakaas is wel een beetje saai. 😂 Nou, dat antwoord had ik nu helemaal niet verwacht. Blijkbaar, nu de patronen zijn doorbroken, raken ze helemaal gewend aan eten en drinken zonder toegevoegde suikers, en missen ze het geeneens.

En wat ook opvallend is? Dat onze smaken veranderen. Het lijkt wel alsof je meer/beter proeft.

Het is nogal een succesverhaal. Ik had verwacht dat het soms afzien zou worden. Maar dat is het in ons geval echt niet.

We aten deze week:

• Restjes van vorige week
• Drumsticks, groente, aardappels uit de oven (zonder mayonaise, maar dat was goed te doen)
• Bloemkool, gehaktbal, aardappels
• Groentesoep met stokbrood
• Preischotel

En voor de rest staat er nog op het menu:

• Chili con carne
• Spinazie

Vorige week schreef ik nog dat suikervrij eten duurder was (€130,-). Deze week was ik ‘slechts’ €99,99 kwijt. Vermoedelijk ben ik volgende week weer wat meer kwijt, want de voorraad is flink gekrompen. 

Vriendelijk(er) voor het milieu

Ik houd van knutselen in de keuken. Koken, bakken, recepten uitproberen. Maar ook schoonmaakproducten en verzorgingsproducten maak ik soms zelf. En dat heeft heel veel voordelen. 

Zo heb ik geen kast of plank nodig om al m'n flessen schoonmaakmiddel op te bergen. Het scheelt ook in de portemonnee. Het is minder/niet chemisch. En het scheelt weer afval.

Zo schreef ik al eerder over het zelf maken van deodorant. En écht, zo simpel, maar eenmaal deze te hebben gebruikt willen we niet meer anders.

Ik maakte ook eens wasmiddel, maar na verloop van tijd vond ik de was en wasmachine niet meer zo fris ruiken, dus daar ben ik toen mee gestopt. Nu haal ik waspoeder bij de Lidl. Met één zak doe ik zo’n 8 maanden. Ja écht, een heel klein schepje per keer is genoeg. 

Toen onze jongste zoon werd geboren, en de kraamverzorgster de was deed, ging er in één week zo’n zak doorheen. En daarna zat er een vieze grijze brij in de rand van mijn wasmachine. Vetluis. Bah! 

Mijn tip: gebruik écht maar een heel klein beetje wasmiddel.

Een spuitfles met daarin een klodder groene zeep en een scheut schoonmaakazijn, opgelost in water, is een prettig schoonmaakmiddel. Bijvoorbeeld om vieze vingerafdrukken weg te poetsen.  

Een spuitfles met mandarijnschillen en water werkt ook goed en ruikt lekker fris.

Baking soda kun je ook goed gebruiken als schuurmiddel. Maak van baking soda met een klein beetje water een papje. Met een oude tandenborstel schrob je vieze voegjes weer schoon.

Ontkalken kan met azijn.

Ramen zemen? Snij een ui in stukken voor in je emmer water.

Zo staat internet vol met tips. Aardappels, citroenen, olijfolie, zout; allemaal te gebruiken om op een natuurlijke wijze schoon te maken. 

Ook ging ik eens aan de slag met stukken zeep. Gewone zeep om je mee te wassen. Ik kocht bij de supermarkt een paar stukken. 

Toen er eens zeepjes werden verkocht voor het goede doel, was ik er erg benieuwd naar. De zeep van de supermarkt ruikt namelijk niet speciaal lekker. Ook niet vies hoor. Gewoon naar niks bijzonders. De zeepjes die verkocht werden wilde ik dolgraag even ruiken. Dus ik bestelde er een paar. 

Nou, die zeepjes hadden écht een heerlijk geur! En ze waren ook nog eens zonder verpakking, zeep zonder plastics of enge stofjes. Kijk, daar word ik blij van.

Eigenlijk houd ik helemaal niet van blokken zeep. Een beetje een trauma uit mijn jeugd, denk ik. Dat vieze blubberige zompige blokje op een plastic roostertje. Op een plateau in de badkamer. Uiteraard gebruikte ik het nooit. Maar dan nog. Brrr.

Dus ik ging lekker aan de slag in de keuken. Rasp, pannetjes, garde, staafmixer of andere mixer, lege flesjes, en een beetje geduld. Dat is alles wat ik nodig had.

En sindsdien ben ik om. Ik hoef alleen nog maar zeep ‘van het goede doel’. En eigenlijk wil ik alle geurtjes wel uitproberen. Zo vind ik watermeloen nét wat voor de zomer, sinaasappel (met kaneel) meer voor de herfst. En de groene thee geur? Of moet ik groene thee smaak zeggen? Dat is m’n lievelingsgeur (of smaak) geworden. Tot nu toe. Want ik heb nog lang niet alles uitgeprobeerd.

Ik vertelde aan de dames die de zeepjes verkopen, dat ik er vloeibare zeep van had gemaakt. Ze waren erg benieuwd hoe ik dat deed. Daarom heb ik het proces even uitgeschreven en foto’s ervan gemaakt. Gewoon als tip.

Hoe maak ik van een blok zeep vloeibare zeep? (Zeepblok van 100 gram)

• Rasp de zeep grof.

De zeep is niet zo hard, dus het raspen kost weinig moeite

• Leg de geraspte zeep in een (steel)pannetje. Vul dit aan met een scheut water. De zeepvlokken moeten net onder water staat.
• Breng aan de kook. De zeepvlokken smelten. Roer af en toe met een garde.  
• Haal de pan van de kookplaat.
• Vul aan met zo’n 700 ml koud water. 

(Gebruik je teveel water, dan krijg je te dunne zeep. Dat knoeit nogal en schiet uit het zeeppompje. 

Gebruik je te weinig water, dan wordt de zeep zo dik dat je het bijna niet omhoog gepompt krijgt. 

Ik vind de scheut in stap 2 + 750 ml perfect)

• Meng even door en laat het geheel een paar uur staan. Haal af en toe de garde erdoor.
• Na een paar uur is het een dikke gel-achtige substantie geworden
• Haal de staafmixer er even door, of klop het met de garde.
• Nu heb je vloeibare zeep.

Groene thee

Lijkt wel champignonsoep he? Maar het is kokoszeep

• Vul lege zeeppompjes of flesjes met de vloeibare zeep. Gebruik hiervoor een trechter en soeplepel. (Een trechter kun je eventueel zelf maken van een lege plastic fles)

Van 2 stukken (plus een restantje) vulde ik 8 flesjes.

Het kost een beetje moeite en geduld.

Maar anderzijds:

Fijne hand- en douchezeep. Ja ik gebruik het voor beide. 

Zonder wegwerp verpakkingen. Je krijgt het geleverd in een vloeipapiertje, met een kartonnetje om de zeep. Ik gebruik lege zeeppompflesjes. 

Overigens gebruik ik het liefst zeeppompjes. Uit een gewoon flesje pak je sneller teveel. Of er spoelt een klodder ongebruikt door het doucheputje. Vandaar de pompjes. 

Nog een belangrijk voordeel: Je steunt het goede doel ermee. De winst gaat naar Stichting Mercy (https://mercy-nigeria.nl/) Zij zetten zich in voor de armen in Nigeria.

Je kunt de zeep bestellen via deze site: https://verkoopstichtingmercy.jouwweb.nl

Ik word hier niet voor gesponsord of betaald. Ik schrijf dit omdat ik oprecht enthousiast ben over de producten die deze stichting verkoopt. 

Kringloopgeluk

De vakantie zit er op. We moeten allemaal weer wennen en in het ritme komen. Allereerst de wekker. Maar ook de rest van de dag speelt zich weer af in tijdsblokken. En daar moeten we ons allemaal naar schikken.

En daar bovenop zijn de buren aan een grote verbouwing begonnen. Veel kabaal. Onze jongste zoon is daar dus bang voor. Heel bang. Bij ieder gezaag, geboor, geroep, gegooi, gesloop, gewoon letterlijk bij ieder geluid wat anders klinkt dan hij gewend is, huilt hij. Zo bang is hij.

Eerst troostte ik hem. Heel vaak. Heel lang. Maar op een gegeven moment ben ik daar zo zat van. Dus dat troosten wordt steeds korter en minder oprecht. Poeh… En dat merkt hij. En daar wordt hij nog ongelukkiger van.

En ik probeer hem ook aan te leren om buiten op schoenen te lopen. Gevolg is dat hij per se de grond niet meer wil raken. Je ziet me in gedachten al bezig he? ‘Doe maar stap-stap’ met m’n allerhoogste stem… Alle stress dapper proberen binnen te houden.

Je snapt het vast wel. Een negatief spiraal.

En zodra ik het me realiseerde wilde ik het ook ombuigen naar iets positiefs. Even resetten.

Een eindje wandelen. Dat helpt vast.

Het zonnetje scheen. Heerlijk!

We wandelden zomaar naar de kringloopwinkel.

In de kerstvakantie had ik er ook al een keertje rondgekeken. Normaal gesproken kwam ik er eigenlijk nooit, maar ik stapte er zomaar een keertje binnen. En toen ik er rondliep vroeg ik me af waarom ik dat niet vaker doe.

Sommige bloggers en lezers zijn vaste klanten bij de kringloopwinkel. Dat bewonder ik. Hoe het lukt om daar zo vaak te slagen. Ik zou er ook meer gebruik van moeten maken. Maar op één of andere manier lukt het me niet om het in m’n systeem te krijgen. En eerlijk, klinkt misschien vreselijk verwend, ik houd van nieuw. Maar mijn portemonnee houdt meer van de prijzen van de kringloop.

Afijn, we kwamen dus bij de kringloopwinkel aan. Met z’n drietjes. Zoon C, D en ik. Zoon D was helemaal vrolijk en blij. Want hij hoefde z’n schoenen niet aan. Gewoon met z’n sokjes in de kinderwagen. Zoon C had er ook enorm veel zin in. Tegen de eerste persoon die we in de winkel passeerde, vertelde hij dat de kringloopwinkel heel leuk is en dat het naar lekkere ‘pannepoekjes’ ruikt.

Ik vond een mooie donkerblauwe ‘speel’broek voor zoon C. Zo noemen wij joggingbroeken. Die zijn alleen om thuis in te spelen. Voor maar €1,50. Zag er als nieuw uit. Die kan hij goed gebruiken.  

Even passen. In een paskamertje. Dat vond hij héél interessant.

Hij zat perfect.

Even later vond ik een prachtig paar wantjes voor hem. Z’n oude wantjes zijn helemaal versleten. Ze zijn intensief gebruikt. Voor takken sjouwen enzovoorts. Maar het was er nog steeds niet van gekomen om andere te kopen. €1,50. En volgens mij zijn ze nog nieuw. Geen enkel slijtplekje was er te vinden.

Ik keek ook nog even naar kleding voor mezelf. Er waren heel veel leuke dingen te vinden. Ik paste er een aantal. Een grijs rokje. Zat als gegoten, en zag er nog helemaal nieuw uit. €4,50. Die kan ik goed gebruiken. Dan kan mijn oude grijze rok weg (die ik een paar jaar geleden voor €59,99 nieuw kocht, toch wel een behoorlijk verschil hé?).

En ik werd ook helemaal blij van een grof gebreid donkerblauw vest. Die had lange mouwen. En dan bedoel ik écht lange mouwen. Dat is voor iemand met lange armen altijd een issue. En ik houd van lang-lang. En bijna alles hangt bij mij kort-lang. Alléén al voor de mouwlengte zou ik hem willen kopen. Maar ik vond hem sowieso prachtig. €9,50.

Alle knuffels moesten nog even bekeken worden. En het speelgoed. En de boeken. En de spelletjes. En… en… en…

In de kerstvakantie had zoon C een helm gezien en gepast. Hij vond hem prachtig. Hij vroeg of we de helm zouden kopen. Dan pas ik altijd m’n tactiek toe. Ik (of hijzelf) maak er een foto van. Met de prijs erbij. En dan moeten we thuis even kijken of er genoeg geld in z’n spaarpot zit. En anders kan hij hem op z’n verlanglijstje schrijven. Vaak zijn de kinderen het thuis allang vergeten. Zo hoef ik geen discussies te voeren in de winkel, en voelen de kinderen zich gehoord. En ik kan meteen even aanzien hoe graag ze het werkelijk willen hebben.

Nu zag hij die helm dus weer. Precies die, tussen alle 48 (of zoiets, ik heb ze niet nageteld). ‘Mama, de sporthelm. Hij ligt er nog steeds. Ik vind hem zó mooi!

Toen maakte ik een plannetje.

We maken een krullenkaart. Iedere keer als je luier ’s morgens nog droog is, mag je een krul zetten. Als de kaart vol is, is de helm voor jou. Meestal houdt hij niet zo van zulke ‘omkoperij’, maar deze keer wel. Dat verbaasde me eerlijk gezegd een beetje. Met de helm van €3,50 in z’n hand, rende hij blij naar de kassa, waar de mevrouw achter de kassa een verhaal over krullenbriefjes en uitprinteren en een helm verdienen te horen kreeg. Ze begreep er vermoedelijk helemaal niks van, maar ze lachte vriendelijk.  

En thuisgekomen was iedereen blij. Ik voelde me blij met het ontdekken van het plezier van de kringloopwinkel, en uiteraard met m’n kringloopvondsten. Zoon C voelde zich dolgelukkig met de helm, ook al wordt die nog even ingepakt. En z’n broek en wanten moesten meteen aan. En zoon D was helemaal niet meer bangig.

Missie geslaagd!

Waar een negatief spiraal wel niet toe kan leiden.

Challenge, eerste week zit erop

Voor degenen even terug willen bladeren, klik hier...

Hoe het verliep?

Nou, we kregen allemaal een beetje hoofdpijn. Zomaar een paar dagen, licht zeurend. Blijkbaar is het een afkickverschijnsel. Net alsof we verslaafd waren.😆 

We hadden wel een paar uitdagingen. Ik had afgesproken met mijn zusjes. Bij één van m’n zusjes thuis. Een glas gemberthee met een cake zonder toegevoegde suiker werd geserveerd. Kraakvers en heerlijk van smaak. Ze had de cake gezoet met appel en rozijnen. Het was dus helemaal niet zo zoet, maar wel smaakvol. Ze wist van m’n challenge en was zo lief om zich aan te passen.

In het restaurant waar we vrijdag waren, bestelden we wat drinken. De oudste twee wilden Cola zero. Mijn man en ik namen thee. En zoon C wilde limonade. Dat hadden ze niet suikervrij. Suikervrij zonder prik hadden ze sowieso niet. Ja, water. Totdat de serveerster zei dat ze dan wel ijsthee hadden zonder suiker. Nou, dat leek ons wel een goed alternatief. Toen het geserveerd werd las ik het etiket van het flesje. En jawel hoor, er zat suiker in. In één flesje 8,8 gram. Het was al speciaal voor hem geopend, dus hij heeft het opgedronken en vond het heerlijk. En de ijsklontjes kauwde hij ook met veel plezier weg. Het citroentje daarentegen…😉

Zaterdagavond kregen we visite. Wat zal ik in huis halen? Eerst had ik het plan om gewoon niks bij de koffie/thee te serveren en dan bij de volgende ronde wat lekkers (hartig) op tafel te zetten. Maar toch voelde dat wel heel kaaltjes. Dus op het laatste moment ging ik nog appelflappen maken. Een appel in kleine stukjes, schep kaneel erover, handje gewelde rozijnen erbij. Dat was de vulling voor het bladerdeeg. Ik had plakjes bladerdeeg uit de vriezer gehaald, en maakte meteen een hele bakplaat vol. Dan hebben we zondag bij de koffie ook wat lekkers.

Lastige momenten hebben we eigenlijk al niet eens meer. In het begin was ik me er heel bewust van, maar nu raakt het in m’n systeem. Voor de kinderen is het vooral het zoete broodbeleg wat ze missen. Maar ze klagen er niet over. Ze passen zich makkelijk aan. En wij doen even wat meer moeite voor ze. Soms maak ik een tosti, soms een gekookt of gebakken eitje.

O ja, weet je waar ik nog wel aan moet wennen? Ik weet niet meer zo goed wanneer ik genoeg heb gegeten. Nadat ik genoeg brood heb gegeten, nam ik altijd nog een cracker met hagelslag. Zoetigheid kan er altijd nog bij. Na het avondeten, nam ik een klein schaaltje yoghurt met vla. Voor zoetigheid is er altijd ruimte, bij mij althans. Dus wanneer heb ik nu genoeg tot de volgende maaltijd? 

Wat we tot nu toe hebben bereikt?

We zijn opvallend minder moe. Minder slaap nodig, en minder dipjes. Ik had zelfs geen bonkende hoofdpijn na een dagje museum, terwijl ik dat normaal gesproken altijd heb na zo’n dag. Ook de kinderen lijken minder moe. Vooral tijdens het eten koken merk ik goed het verschil. Ze spelen nu zo lief tijdens het koken. 

We breken met allerlei vaste gewoontes. En daardoor wordt er veel beter gegeten aan tafel. Vooral met het avondeten. Zoon D proeft alles. Hij blijkt ineens cashewnoten te lusten. En kikkererwten. En water. Ja, echt!

Al het avondeten vind hij ineens lekker. Als hij z’n bord leeg heeft probeert hij uit alle macht uit z’n kinderstoel te komen, om daarna bij mij op schoot verder te eten uit mijn bord. En dat voor een kind dat nooit één hap wilde proeven.

En natuurlijk komt dat niet per se doordat we geen toegevoegde suikers eten. Het komt omdat hij niets anders kan krijgen. De pot koekjes is weg. De limonade is weg. De pot speculoos ook al. Hij kan ook niet compenseren met een flink portie vla.

Tja, opvoeden…

We aten in de afgelopen dagen:

1. Tagliatelle, gehaktballetjes, wortels, in een sausje. (Niks in huis, en toch wat op tafel getoverd. Ik was even in de war met de bezorgtijden van de boodschappen😉)

2. Basmatirijst, groente, gebakken ei

3. Vegetarische risotto

4. Kippensoep met stokbrood



En de rest van de week eten we nog:

5. Boerenkool

6. Lasagne

7. Kip-kerrie met doperwtjes

En of we goedkoper of duurder uit waren met de boodschappen? Nou, flink duurder. We zaten deze week op €130,- Tuurlijk komt dat ook omdat we sommige producten nu kochten, maar waar we maanden mee doen, zoals bijvoorbeeld suikervrije sojasaus en bouillonpoeder.

Ik kan me niet zo goed focussen op én gezond én goedkoop. Nu kies ik voor gezond. Veel vers fruit, noten, vis. Dat zijn allemaal duurdere producten. Uiteraard ga ik dat niet allemaal elke week in deze hoeveelheden kopen.

En eerlijk, ik heb het er gewoon voor over. 

Dagje Oyfo

De tweede week van de kerstvakantie is een tegenstelling ten opzichte van de eerste week. De eerste week zit namelijk vol met feestdagen, bijeenkomsten, kerkdiensten, verjaardagen. De tweede week niet. Dat is de eerste week van het nieuwe jaar. Het gevoel van een nieuw begin. Een schone lei.

Helaas was onze oudste zoon ziek. Hij is al vanaf begin december regelmatig ziek. Soms lag hij een dagje écht ziek op de bank. Maar meestal speelde hij heel stilletjes. Of hij zat te lezen. Meer zat er niet in. Nou was het ook grijs en druilerig weer. Een poos naar buiten gaan was niet zo aantrekkelijk. En omdat we daardoor weinig deden, had mijn man alweer zin om te gaan werken. Twee dagen heeft hij een poosje thuis gewerkt.

Halverwege de week zagen we zoon A steeds wat meer opknappen. En eigenlijk hadden we zin om toch nog een leuk uitstapje te maken in de vakantie. Dus we riepen de kinderen even bij elkaar. Even brainstormen. Monkeytown? Dierentuin? Dolfinarium? Zwemmen? Museum?

Toen gingen we afstrepen. Onze ‘nog niet fitte’ zoon A zag het niet zitten om naar Monkeytown te gaan. Gelukkig, want ik vind een binnenspeeltuin ook helemaal niks aan.

Dierentuin? Is dat niet te nat? En zijn de meeste dieren in winterslaap? Werd ook maar afgestreept.

Dolfinarium? Leuk. Veel overdekt. Die houden we staan.

Zwemmen? Dat vindt zoon C helemaal niet leuk. En met de oorpijn van zoon A leek het me ook niet zo handig. Afstrepen maar.

Museum? Ja, maar welke? Het liefst een beetje interactief. Na wat zoeken op internet vonden we een techniekmuseum. Oyfo. Helemaal in Hengelo. Uurtje rijden voor ons. Dat ging hem worden.

Onze jongste zoon ging niet mee. Voor hem is het helemaal niet boeiend. En voor ons is het veel fijner als we alle aandacht voor de oudste drie kinderen hebben. Gelukkig kon zoon D bij z’n neefje komen spelen. Handig dat ze over en weer zo makkelijk bij elkaar kunnen spelen.

Vrijdagochtend smeerde ik een flinke stapel boterhammen. Een paar flessen water en wat fruit erbij. Dan hoeven we nergens te lunchen. Scheelt geld. En met onze challenge (zonder toegevoegde suikers) is het handiger om zelf voor de lunch te zorgen.

We kwamen om 11 uur aan in Hengelo. Op de site stond dat er geen zelf meegebracht eten genuttigd mocht worden. Dus we aten op de parkeerplek allemaal even een boterhammetje. Paar slokken water er achteraan. Zo, voorlopig kunnen we er tegenaan.

In het museum aangekomen keken we op de borden welke activiteit we zouden kiezen. We konden namelijk in een technieklokaal knutselen. Zoon A koos voor solderen. Zoon B en C voor het knutselen van een krokodil. Maar eerst gingen we het museum in.

Het was heel afwisselend. Informatie en activiteiten. Het was heel leuk opgezet. Overal hoeken met bepaalde onderwerpen. Over planeten. Over telefoons. Over computers. Over gereedschap. Over grondstoffen. Over robots. En dat afgewisseld met grote puzzels, spelletjes op schermen, filmpjes, quizvragen.

Je kon dus met bellen met ouderwetse draaitelefoon en in een telefooncel

Eerst liepen we een rondje bovenin de fabriek. Daarna konden de kinderen met een glijbaan naar beneden. Volwassenen kunnen met een trap. Uiteraard ging mijn man ook met de glijbaan. En daarna wilden de kinderen nog minstens 10 keer met de glijbaan.

Beneden waren veel verschillende machines te zien. Je kon ze even inschakelen. Leuk om te zien hoe het allemaal werkt. Je kon ook inloggen met een pasje en daarna vragen beantwoorden.

We kregen wel zin in wat drinken. Daarom gingen we even naar het restaurantje om wat drinken te bestellen. We deden ons best om alles suikervrij te doen, en dat lukte… bijna😉 Daar schrijf ik over in een volgende blog.

En ondertussen kletsten we over wat we allemaal hadden gezien en geleerd. Ik vertelde dat het me opviel hoeveel aandacht er is voor het feit dat grondstoffen opraken. En dat we meer van de aarde vragen dan goed is. En dat weggooien niet betekent dat het ook weg is. Dat zijn onderwerpen die mij heel erg boeien. Zo vertelde zoon B (en misschien was het wel allemaal wenselijk praten hoor) dat hij voor z’n verjaardag ook geen nieuw speelgoed wil hebben. Hij heeft genoeg. Hij wil gewoon een fijne dag hebben.

Maar hij zou wel graag een boormachine van 5 ampère, zaag ‘zonder knopje’ en hout willen hebben. Want dan gaat hij een vogelhuisje maken.😉

Teruglopend naar het museum kwamen we door een ruimte waar je zelf meegebracht eten mocht nuttigen. Dus toch! Hup, naar de auto, de tas halen. En even later konden we toch nog even lunchen.

Na de lunch gingen we ons maar even inschrijven voor het knutselen. Wat bleek? We konden pas over 2 uur terecht. Ik had verwacht dat het een kwestie van in- en uitlopen was. Zo van, er is een tafel vrij, dus je mag beginnen.

Nu hadden we nog 2 uur om de laatste paar dingetjes te bekijken. We besloten om er maar weer een heel rondje van te maken. Alle spelletjes hebben we nog een keer gedaan. En dat was heel leuk. Het nieuwtje was eraf, dus de jongens gingen wat meer spelen en uitproberen.

Eindelijk konden we gaan knutselen. Het was er heel druk. Ik nam zoon B en C onder mijn hoede. Die gingen een krokodil maken van ijslolly-stokjes en splitpennen. Er was zoveel om hun heen te zien, dat het er uiteindelijk op uitdraaide dat ik de werkjes zat te maken… Maar uiteindelijk moesten de krokodillen nog tanden en oogjes krijgen en versiert worden. En dat mocht met houtlijm. Ze hebben samen heerlijk zitten smeren en plakken.

En daarna ging zoon C, aan iedereen die maar wilde, laten zien hoe z’n krokodil werkte. Hap-hap-hap.

Mijn man ging solderen met zoon A. Zoon A was er eigenlijk te moe voor. Hij was blij dat hij zat. Dus mijn man heeft heerlijk zitten solderen. En uiteindelijk heeft A zelf nog z’n naam aan elkaar gesoldeerd.

Met een voldaan gevoel (en ook brak van het geslenter) verlieten we het museum. Terug naar huis. Het was een leuk uitje, en ik voelde me écht een jongensmoeder.

Challenge 'zonder toegevoegde suikers'

Deze challenge moet lukken. Dat is mijn insteek. 

Waarom geen suikers? Eigenlijk was het niet mijn eigen idee. Mijn man kwam ermee. Het leek hem wel interessant om uit te proberen. Ik was meteen (fanatiek) enthousiast. En waarom dan met het hele gezin? Waarom niet alléén de volwassenen? We willen even het systeem resetten. De gewoonte om elke dag een snoepje te krijgen. Om altijd zoetigheid op je brood te doen. Om na een heel klein beetje avondeten een grote kom vla (met één minischepje yoghurt omdat dat moet van mama) te nemen. Snap je? 

Ik wil het serieus aanpakken. Eerst maar de producten met toegevoegde suikers opruimen. Gewapend met een boodschappenkrat ging ik naar de kelderkast. En daarna door naar de keukenkastjes. Ieder etiket werd grondig gelezen. Maar ik had bij lange na niet genoeg aan één boodschappenkrat.

Weet je, ik dacht dus dat ik maar heel weinig suiker binnen krijg.

Ik ontbijt met kwark en muesli, lunchen doe ik met brood en hartig beleg. Oké, ook hagelslag. Ik kook altijd zonder pakjes en zakjes. Ik drink koffie, thee en water. Nou, niks aan de hand zou je zeggen.

Maar… de muesli (goedkoopste zak krokante muesli) bevat suiker. Mijn favoriete broodbeleg, goedkoopste pot pindakaas… je raad het al, bevat suiker. Sojasaus, bouillonpoeder, sambal, wraps, mayonaise, noem het allemaal maar op, overal zit suiker in.

En het verloop van het jaar sluipen er wat ongezonde gewoontes in. Gewoon kleine dingetjes. Zomaar eens een ijsje nemen 's avonds bijvoorbeeld. Of ineens iedere ochtend een plak ontbijtkoek eten. In januari schuiven we al die ingeslopen gewoontes van tafel. 

Kwark met muesli. Hoe gaan we dit suikervrij doen? Een zak havervlokken, een zak zaden en pitten (pompoenpitten, lijnzaad, zonnebloempitten), een zak cranberry’s, een zak rozijnen en een zak rauwe noten. Even afwegen, zodat we de juiste verhoudingen hebben. En voilà: onze zelfgemaakte, suikervrije, muesli.

Mijn tip, neem havervlokken, dus geen havermout. Veel lekkerder!

En het brood dan? Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of het brood dat wij eten suikervrij is. Wel kiezen we voor volkoren, tarwe of speltbrood. Van de plaatselijke bakker.

In plaats van de goedkoopste pindakaas koop ik nu de 100% pindakaas. Even wennen met smeren, want het is bijna vloeibaar. Een nieuwe pot openen? Neem een minuut de tijd om te roeren. Ach ja, een minuut…

Kaas, ei, avocado en banaan bevat allemaal geen toegevoegde suikers. Ik heb zelf humus gemaakt. Kikkererwtenpasta met sesam waar allerlei kruiden en olie aan toegevoegd kunnen worden. Heerlijk!

Broodbeleg voor de kinderen blijft een lastige. Ze waren gewend om hagelslag, speculoos en chocopasta te eten. En kaas en pindakaas. Nu is de variatie wel heel klein geworden. Dus we hebben de spelregels ietsje opgerekt. Ik heb wat vleeswaren gehaald. Daar zit wel (een héél klein beetje) suiker in, 0,8 gram per 100 gram. 

We kunnen ook variëren met de lunch. Soepje (ja, er zijn ook suikervrije bouillonblokjes), zelfgemaakte wraps met kruidenkaas en rucola, maaltijdsalade. Maar dat zit nog niet zo in ons systeem. Eten is bij mij nogal verbonden met gewoontes. En we doorbreken al veel patronen hoor.

Het avondeten is geen probleem. De eerste vier dagen van januari is dat

1.       Soep met stokbrood tomaat/kaas en kruidenboter

2.       Macaroni

3.       Chili con carne (zonder curry, dus dat zal even wennen zijn)

4.       Pasta spinazie met kruidenkaas

De kinderen zijn een keertje ‘de fout’ in gegaan. Een aangeboden snoepje, en het bakje pepermunt wat in de auto ligt. Maar we kwamen erachter dat we zelf ook al de fout in zijn gegaan. De cranberry’s zijn gezoet. Met… je raad het al, suiker. Ai!

We hebben ook allemaal wel een momentje gehad dat we het zat zijn. Zin in snoep of koek. Maar omdat we het met z’n allen doen slepen we elkaar er gewoon doorheen. Soms helpt het alleen al om te zeggen waar je trek in hebt.

Een paar positieve gevolgen wil ik ook even delen. We hebben allemaal veel minder lekkere trek. De eerste dag niet hoor. Ik heb geregeld de la opengetrokken om even iets lekkers te pakken. Maar er lag niks. Dan pas realiseerde ik hoe vaak ik de la opentrok om iets te pakken. Blijkbaar snaai ik veel meer dan ik dacht.

De kinderen zijn rustiger. Vooral onze jongste kan erg driftig zijn en met spullen gooien. Nu niet. Altijd lastig om goed te meten of dit gevolgen zijn van minder suiker. Maar het zou kunnen.

Dan een iets minder smakelijk gevolg. De stoelgang van onze jongste. Hij had altijd diarree. We hebben al heel veel verschillende manieren geprobeerd er vanaf te komen. Met heel kortdurend succes. De ene keer gingen we over op speltbrood, een andere keer schrapten we lactose. Alles hielp eventjes. Of misschien was het alleen de hoop dat het hielp. Maar nu we heel het suikergebeuren hebben geschrapt, merken we verandering. Zou het weer voor eventjes zijn? Of is het nu wel raak?

Wat niet goed te meten is, maar wat ik wel meen te merken, is dat ik minder vermoeidheidsdipjes heb. Vooral na het eten kon ik altijd even ‘inkakken’, maar tot nu toe heb ik dat niet. Kan uiteraard ook te maken hebben met het feit dat het vakantie is.

Mijn man houdt alles wat we eten bij in een app. Zo weet ik ook precies hoe we zitten met de koolhydraten, eiwitten en vetten.

Nou, de eerste vier dagen zitten erop. Natuurlijk is het wennen. Maar het valt me tot nu toe zeker niet tegen!

Energieverbruik december + jaarverbruik

In december hadden we een aantal koude dagen. Dat was meteen terug te zien in het gasverbruik. Op die hele koude dagen (10-17 december) gebruikten wij iedere dag zo’n 8 kuub gas.

In de maand december gebruikten wij aan gas:

139 m3                in december 2021 was dit 234 m3

Hierin zie je dat isoleren écht heel veel nut heeft!

In de maand december gebruikten wij aan elektriciteit:

203 kWh             in december 2021 was dit 210 kWh

Een heel kleine besparing.

Al eerder schreef ik over ons verbruik:

Oktober en November 

Maar dan nu het verbruik van het hele jaar 2022:

(voor eventuele nieuwe lezers: wij wonen in een tussenwoning uit de jaren '60, 110 m2 woonoppervlak, achtertuin op het zuiden, dubbelglas, sinds de zomer geïsoleerd, gezin met vier kinderen, thuisblijfmoeder dus altijd iemand thuis)

Gas:                      760 m3                              In 2021 was dit 1314 m3

Elektriciteit:           2266 kWh                          In 2021 was dit 2711 kWh

We bespaarden dus 554 m3 gas (42%) en 445 kWh (16%) stroom. Door isoleren en een nieuwe wasmachine, maar uiteraard ook door slimmer om te gaan met gas en elektriciteit.

Ook heb ik me (eindelijk) aangemeld bij slimmemeterportal.nl waarin ik nog meer inzicht heb gekregen in ons verbruik. Vooral onze oudste zoon vindt dit interessante materie.