Statiegeld

Even tellen hoeveel er in het statiegeld-spaarpotje zit. Voor degenen die het niet hebben gelezen: de kinderen zijn sinds april fanatiek statiegeld gaan sparen.

Het begon allemaal het een nieuwsbegrip filmpje op school, met de boodschap dat er statiegeld op blikjes is gekomen. Er werd uitgelegd waarom recyclen zo belangrijk is. En waarom zwerfafval zo slecht is. De boodschap kwam binnen bij de jongens.

Het statiegeld is opgespaard. Dat was hun eigen idee. Het ging ineens hard toen we een oude gouden ring vonden, en konden inleveren bij de juwelier.

En toen werd het tijd om eens te tellen…. €235,-.

Het spaardoel is een Nintendo. Dat is een spelcomputer. Iets wat ze héél graag willen hebben, maar boven het verjaardag budget zit.

Op Marktplaats zagen we een Nintendo, precies het soort wat ze wilden, voor €280,-. Na heel wat berichtjes heen en weer, kwamen we uit op een prijs van €250,-. Lager wilde de verkoper écht niet gaan. 

Ai! €15,- tekort. We kunnen doorsparen en hopen dat we er weer één in de buurt vinden, of ze kunnen zakgeld bijleggen. Ze kozen eensgezind voor de laatste optie. En diezelfde avond haalden we de Nintendo op.

Zo’n ding:

Zij waren helemaal blij!

Je kunt schermtijd instellen. Spelletjes moet je er los bijkopen. Bij deze zaten al 2 spelletjes.

Maar in de weken daarna speelden ze er bijna niet mee. Het viel ze een beetje tegen. Ze vonden het scherm heel klein. Je kunt namelijk met twee spelers tegelijk spelen. Maar dan heb je een groter scherm nodig. Helaas kon de Nintendo niet aan het computerscherm verbonden worden.

Inmiddels zat er al weer wat geld in het statiegeld spaarpotje. Op Marktplaats vond ik een groot scherm. Zes jaar oud. Afgeschreven, terwijl hij nog in perfecte staat was. Maar volgens de werkgever moest er een nieuw scherm komen, zo vertelde te verkoper. Dat oude scherm hebben we kunnen kopen voor €25,-.

Een bureau wat we op zolder hadden opgeslagen, een bureaustoel bij de kringloopwinkel, en nu hebben ze een eigen game-plekje. Ze mogen drie kwartier per dag erop, en dan gaat de Nintendo vanzelf uit. Want nuttig is gamen niet, wel verslavend en leuk.

Ik vind het knap dat ze er zo voor gespaard hebben en hun doel hebben kunnen bereiken. Vooral de ‘les economie’ die ze hierdoor hebben geleerd.

En ook al had ik m’n bedenkingen bij een Nintendo, toch vind ik het zo slecht nog niet. Nu hebben wij als ouders een beetje grip op wat ze zien. Geen reclames, geen spelletjes die wij principieel niet oké vinden (denk aan schieten, doodrijden enzovoorts). Het tijdslimiet is ook heel handig. Klaar is klaar, geen discussies, want er verschijnt vanzelf een zwart scherm. En verder begrijp ik heel goed dat ze dit tof vinden. Ik deed vroeger ook graag spelletjes op de computer.

Vinted

In het voorjaar en het najaar zit ik met een dilemma. Het is te warm voor een winterjas. Het is te koud voor een vest, trui of blazer. Het gaat vaak maar om een paar weken. En dan meestal ook alléén om ’s ochtens vroeg of ’s avonds.

Vroeger (10 jaar geleden) droeg ik vaak blazers en colbertjes. Ik werkte toen in een (chique) kledingzaak. Mijn kast puilde uit van de nette kleding.

Maar in de loop van de tijd ben ik minder chique gaan dragen. Ik ga meer voor praktisch. Want ja, vier kinderen.

De blazers en colberts van toen, heb ik niet meer. Ze pasten niet meer. Ze stonden ook gewoon niet meer leuk. Toen was de mode heel anders, kort en strak.

Ik dwaal af. Mijn punt: ik zoek al zo’n 10 jaar een zomerjas. Ik kan lang doen over keuzes maken. Zó lang, dat ik alweer toe ben aan een winterjas.😉 En zo gebeurt het dat ik dus de afgelopen 10 jaar met een dun spijkerjasje en sjaals in de weer ben. Vooral ’s morgens als ik de kinderen naar school breng kan het fris zijn.

Deze herfst moest het anders. Ik heb sinds een tijdje Vinted ontdekt. Ik wist wel van het bestaan, maar dacht dat het niks voor me zou zijn. De app heb ik gedownload en ik ben eens rond gaan neuzen.

Al gauw had ik een stuk of 10 jassen geselecteerd. Eén ervan bestelde ik. Een eenvoudige lange zwarte jas (mantel), met knopen. Hij stond te koop voor €7,99. Er stond bij: zo goed als nieuw. Maatlabel in de jas klopt niet. Ik keek nog even bij de andere kleding die dezelfde verkoper te koop had. Ze had, zo aan de foto’s te zien, ongeveer dezelfde maat als ik. Dus dat moest wel goed zijn.

Toen ik de jas wilde afrekenen, zag ik dat er nog een klein percentage bij komt voor Vinted. Dat noemen ze Kopersbescherming. En dan nog de verzendkosten. Ik liet het pakket bij een DHL-punt in de buurt (gewoon een woonhuis één straat verderop) bezorgen. In totaal betaalde ik €11,79.

Diezelfde dag dat ik bestelde, verzond de verkoper het pakket. Twee dagen later kon het pakket ophalen. Ik was super benieuwd naar de jas.

De jas paste perfect. Hij zag er schoon en netjes uit. Ik kreeg er gratis een lange blonde haar bij.;) Tja, kan gebeuren. En in de jaszak zat een winkelwagenmuntje. De riem waarmee de jas gesloten moest worden, zat er niet bij. Daarvoor in de plaats zat een soort dun zwart lint, wat helemaal niet leuk stond. Dus in eerste instantie baalde ik even.

Maar na een minuutje balen had ik zoiets van: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik toch blij wordt met deze jas? Ik haalde de lusjes, waar de riem doorheen moest, eraf. Gewoon zonder riem staat de jas ook mooi. Ik knoop hem helemaal tot bovenaan dicht, zodat de kraag klassiek valt. Houd ik van. Het kan me niet klassiek genoeg. Ik waste de jas uit. En daarna ben ik hem gewoon gaan dragen.

En wat denk je? Ik krijg al meerdere complimenten. ‘Wat een leuke jas heb je.’

En als ik dan vertelde dat ik de jas via Vinted had besteld, kreeg ik een aantal keer de vraag wat Vinted eigenlijk is. Dus vandaar deze blog.

Het heeft voordelen. Goedkoop. Als er veel mensen meedoen aan Vinted, kan de vraag naar nieuwe kleding afnemen. De keus is gigantisch. Het is makkelijk zoeken.

Het heeft ook nadelen. Je kunt het kledingstuk niet bekijken en passen voordat je koopt. Terugsturen is lastig/soms niet mogelijk. Vaak ben je dan je verzendkosten kwijt.

Je kunt zelf ook kleding verkopen via Vinted. Ik heb het één keer gedaan. Een colbertje van één van de kinderen. Ik vroeg er 3 euro voor. Binnen een uur was het verkocht. Ik moest het naar Frankrijk verzenden. Toen het daar aankwam, kon ik via Vinted de 3 euro op mijn bank bij laten schrijven.

Nu heb ik nog een paar bakken vol met kleding liggen wat op Vinted gezet moet worden. Nu nog ‘even’ moed verzamelen. En nog een dingetje. Onze printer is helaas aan het einde van z’n carrière gekomen. En om te verzenden, heb je een geprint verzendlabel nodig.

Dus al met al, ik ben fan van Vinted, en van mijn ‘nieuwe’ jas.

Niks

Al sinds we kinderen hebben, gaan mijn man en ik ieder jaar een nachtje weg met z’n tweetjes. De kinderen logeren. Nu we vier kinderen hebben, delen we ze op. De oudste drie bij de ene oom en tante, en de jongste bij een andere oom en tante. Dit is handig, omdat de jongste ’s middags nog slaapt.

Over vier weken is het weer zover. De logeerpartijen zijn al afgesproken. De jongens hebben er héél veel zin in. Wij ook.

We gingen samen brainstormen, plannen en boeken. 

Waar gaan we naartoe? Welke activiteiten? Waar overnachten we? Wat mag het kosten? Waar gaan we eten?

Het klimbos, dat moest hem worden. Ik ben zelf in juni naar een klimbos geweest en dat vond ik heel erg leuk. Mijn man is er nog nooit geweest. Dat leek ons sowieso een leuk uitje. Vijftig euro voor 2 personen. Maar nu al boeken betekent ook nu al betalen. Maar stel dat het regent? Of één van ons breekt vóór die tijd z’n been? Je kunt ook ter plekke betalen. Het risico is dat er langere wachttijd is.

En wandelen, daar hadden we ook zin in. Gewoon een grote wandeling. Misschien naar de Loosdrechtse Plassen. Alhoewel, het bos is dan ook mooi. Wandelen kost niks. Via Komoot kunnen we wel een route vinden.

We zochten een restaurant. Een authentiek restaurant. Het liefst Grieks of Italiaans. Maar dan wel écht, niet te veel verhollandst. We vonden er een paar die ons wel leuk leken. Die namen onthouden we. Nou, wat zullen we daar kwijt zijn? 120 euro ofzo? Even wachten nog met boeken, want we wilden eerst weten waar we overnachten. Handig als het bij elkaar in de buurt is.

En dan nog de overnachting. Een hotel? Of een B&B? Het loopt al gauw in de papieren. Honderd euro ben je al gauw kwijt. En waarvoor eigenlijk? Om te slapen en te ontbijten. Zagen we een hotel wat ons wel wat leek, waren de recensies heel slecht. En zagen we een leuke B&B, dan kostte een overnachting daar wel €150,-. Uiteindelijk twijfelden we of we wel zo nodig een nachtje weg moesten gaan. Gewoon thuis slapen is natuurlijk ook een optie. Enige nadeel is dat we thuis geen ontbijtbuffet hebben. Maar we kunnen natuurlijk wel zelf voor een lekker uitgebreid ontbijt zorgen.

Puntje bij paaltje… Niks geboekt.;)

Nieuwe bezigheid

Ik heb een nieuwe bezigheid. Hobby wil ik het (nog) niet noemen. Bezigheid, dat dekt de lading. De sportschool.

Al langere tijd wil ik conditie opbouwen. Dus dan maak ik weer eens een flinke boswandeling of een fietstocht. En dat was het dan. Echte motivatie en wilskracht mis ik op dit vlak.

Totdat ik een sportmaatje vond. Samen, dat werkt motiverend. Na de zomervakantie zijn we gestart.

Eerst deed ik een onderzoekje naar sportscholen in de buurt. Er zit er één bij mij om de hoek. Op internet vond ik de prijzen. Die was wel héél erg prijzig. Even verder zoeken dus.

Elke sportschool heeft z’n eigen spelregels. Het was dus even een puzzel om alles op een rijtje te krijgen. Maar eentje sprong er wel uit. Niet zo duur, laagdrempelig, goede recensies, en je kunt aan alle groepslessen meedoen. Om een goed beeld te krijgen van de sportschool bieden ze een gratis sportweek aan. Daar schreven we ons voor in.

We kwamen binnen, keurig in nieuwe sportkleding. Handdoek en flesjes water mee, schone sportschoenen aan. Precies zoals het in het mailtje stond. We liepen naar de balie en vertelden dat we voor de gratis sportweek kwamen. Nou, we waren hartelijk welkom. Verder was er even geen begeleiding, dus we moesten maar zelf rondkijken en uitproberen.

Toen we binnen stonden, was er harde muziek aan. Als ik ergens gestrest van wordt, dan is dat wel van harde muziek. Sowieso voelde ik me niet op m’n gemak. Er werd net een sportles gegeven. Vandaar ook die muziek.

We kozen allebei een cardioapparaat uit. Zo, vanuit een hoekje, konden we de sportzaal eens goed bekijken. De groepsles was intensief. Verder waren er een aantal oudere mannen aan het krachttrainen. Een paar jongens waren aan het sporten. Iedereen staarde ons maar een beetje aan, voor mijn gevoel. Dus ik dacht meteen dat ik iets niet goed deed ofzo. Heel ongemakkelijk.

Op den duur moesten we maar eens van de cardioapparaten af, want er was nog veel meer uit te proberen. Bij ieder apparaat stond een afbeelding, en er hingen gewichten. Met een stokje kon je het gewicht instellen. We hebben een rondje gemaakt. Maar hoe vaak doe je zoiets? En hoe zwaar? En doen we het wel op de juiste manier? Eén keer kwam zelfs de begeleider van de groepsles ons even helpen, want we gebruikten een apparaat helemaal verkeerd.

Er waren heel behulpzame mensen, die bijvoorbeeld hielpen om het apparaat goed in te stellen. Of ze zeiden dat we niet goed op het apparaat zaten.

Poeh… na ruim een uur gingen we ons weer omkleden. Klaar ermee. Ik wist niet of het wat voor me zou zijn.

Bij de balie groetten we de medewerker. Maar hij vroeg meteen hoe we het vonden. Ik legde uit dat het allemaal wat ongemakkelijk was. Hij snapte het helemaal en vertelde hoe ze normaal gesproken te werk gaan. Een gesprek waar ik aan wil werken; doelen stellen; uitleg over apparaten; sportschema opstellen; eerste keer onder begeleiding sporten. 

We lieten het even bezinken, maar ik ging met een heel ander gevoel de sportschool weer uit. Erkenning voor het ongemak, maar ook een plan voor de volgende keer.

Diezelfde week namen we ook deel aan een yogales. Dat was totaal iets anders dan de fitness. Ik had nog nooit een yogales gedaan. Dus ik moest in het begin echt m’n lachen inhouden. Maar op den duur lukte dat en kon ik redelijk zich wel van genieten. Vooral van de rust en het tot je door laten dringen wat je voelt. Na de yogales zat ik helemaal in een rustmodus. Meer wat wil ik. Minder wat moet ik. 

Maar of ik dit vaker ga doen? Misschien soms. Ik ben écht een doener. Ik houd van gas erop en gaan. Yoga moet je jezelf gunnen. Ik weet het niet…

Nou, toen zat de gratis proefweek er alweer op. En ja, we gaan door hoor. Dus de volgende week hadden we een afspraak met de personal trainer/fysio.

Hij bracht eerst in kaart waar ik aan wil werken. Conditie, sterkere onderrug, sterkere buikspieren. M’n sportmaatje had bijna dezelfde doelen. We konden dus met bijna hetzelfde schema werken.

En onder zijn begeleiding gingen we het plan uitvoeren. We zijn rustig begonnen. Niet te gek. Maar het is de bedoeling dat we dit zelf gaan opbouwen. Hij heeft uitgelegd hoe we dat moeten doen.

Ik voelde me helemaal niet meer ongemakkelijk tijdens het sporten. En met z’n tweeën is het ook gewoon heel gezellig. We hadden allebei een heel goed gevoel bij de uitleg die we kregen. En over een aantal weken hebben we weer een afspraak om te kijken hoe dit gaat, en hoe we verder willen.

Diezelfde week ging ik nog een keer. Deze keer zonder m’n sportmaatje. Ik ging direct nadat ik de kinderen op school had gebracht, en onze jongste bij m’n zusje. Het was er héél rustig. Een oud mannetje was aan het sporten. Zo oud, en zo lenig. En alles op z’n dooie gemakje.

Een andere vrouw, van (denk ik) tussen de 60 en 70 rende gewoon 15 minuten stevig door op de loopband. Terwijl ik het maar 4 minuten volhield. Er was ook iemand die me vertelde over kwalen aan haar knie en hoe evenwichtsoefeningen haar hielpen. Echt, lekker gemoedelijk allemaal. Ik voelde me van een heel andere generatie, maar toch denk ik dat deze sportschool wel goed bij me past.

 

De hooimadam is af!

 

Zo begon het. Uit een oud gordijn knipte ik twee cirkels. Zo groot als de grootste pan plus 5 centimeter. 

De schapenwol moest uitgespoeld worden. Dat was een flinke klus. En daarna moest het gedroogd worden. Dat was vooral een lang proces. 

Zo ziet de bodem eruit.

Dit werd de zijkant. Gevuld met schapenwol. 

En toen ging het ineens heel snel. De bodem en de zijkanten naaide ik aan elkaar vast. Bovenaan maakte ik een tunnel. De zoom van het gordijn werd het touw, waarmee de hooimadam dichtgemaakt kan worden.

De pan past erin. 

En zo zit de hooimadam dicht. 

En zijn heel veel manieren om een hooimadam te maken. Zo kun je hem vullen met een oud dekbed of de vulling van een winterjas. 

Ook kun je er één grote lap van maken, in plaats van een bodem en zijkant. Je kunt hem ook maken met vier delen zijkanten. Internet staat vol ideeën. Ook op Marktplaats staan er veel. 

Ik vond het heel leuk om te maken. Vooral om het op eigen gevoel te doen. 

Het kostte me niks. Nou ja, oude gordijnen en (gekregen) wol en natuurlijk draad en stroom enz. Of het net zo goed of beter werkt als een dekentje, zal nog moeten blijken, evenals het besparen van stroom. 

Kun jij het gebruiken?

Ik kreeg een appje van een buurvrouw. ‘Kun je nog een zomerjas gebruiken voor één van de kinderen?’ Fotootje erbij. Ik appte terug dat ik het een mooie jas vond en benieuwd was naar de maat. ‘Maat 128’, stuurde ze terug. Dat komt mooi uit. Zoon B heeft namelijk die maat. En je zult het geloven, of niet, hij heeft juist een scheur in z’n zomerjas zitten. Eentje die niet goed te repareren is. Nou, ik blij, hij blij en de buurvrouw blij. Eén van de kinderen haalde de jas op. Hij kwam terug met niet alleen een jas, maar ook nog twee lange broeken erbij. Want die paste haar zoon niet meer.

Een dag later. Weer een appje van dezelfde buurvrouw. Of ik nog belangstelling heb voor een paar shirts. En even later kwam haar zoon 3 shirts brengen. Even passen. Zoon B paste ze perfect. Mogelijk dat hij ze volgende zomer niet meer past. Nou, dan schuiven ze door naar zoon C.

Ook kreeg ik een tas vol met luierbroekjes van een neefje die zindelijk is. En toen kwam er ook nog een grote tas met schoenen deze kant op.

Zomaar allemaal in een paar dagen tijd. Echt fijn!  

Ook bood iemand een stapel oude Donald Ducks aan voor een paar euro. Daar had ik belangstelling voor. Leuk voor de jongens. Ze lezen heel graag Donald Ducks. Helaas, ik was al te laat. Maar, appte degene die ze verkocht, ik vraag thuis even na wat er nog meer weg mag. Uiteindelijk had ze een tas vol Donald Ducks. Voor maar 4 euro. Echt een koopje.

Wat ik ook kreeg, was een grote zak met schapenwol. Ik had er weliswaar om gevraagd, en wilde ervoor betalen, maar ik kreeg het gratis en het werd zelfs aan huis bezorgd. 

De wol wil ik gebruiken om een hooimadam te maken. Of ecostoof, net hoe je het wilt noemen. Het is een zak/tas waar een pan in past. De zak maak ik van een oud gordijn. Twee lagen gordijn met daartussen een laag schapenwol. Schapenwol isoleert namelijk. Een pan, verwarmt op de kookplaat, kan zó in de hooimadam worden gezet. Het eten in de pan kan verder doorgaren, zonder dat er stroom wordt gebruikt. Ik ben benieuwd of het (veel) zal schelen in verbruik.

De schapenwol heeft een typische geur. Ik bewaarde het niet in huis, zo erg vind ik de lucht die ervan af komt. En hoe krijg ik de wol schoon? En hoe schoon moet het eigenlijk wezen? Allemaal vragen waarvan ik het antwoord zelf moet uitvogelen. Eerst heb ik wat van de wol in een bak water gezet. Na een kwartiertje spoelde ik het uit. Nou, het water leek wel koffie. Zo donker. Na een heel aantal keer weken en spoelen, bleef het water z’n normale houden.

Nu de wol even laten drogen. Dat was een dingetje, hoor. Wol houdt het water héél goed vast. Ik kon wringen wat ik wilde, maar kreeg er geen druppel meer uit. En toch was het nog lang niet droog. Het had een aantal dagen en veel aandacht nodig om te drogen. Apart spul hoor, dat wol. En wist je dat het wol vettig aanvoelt?

Vandaag heb de bodem van de hooimadam gemaakt. Gevuld met schone en droge wol. Om de wol goed te verdelen en op z’n plek te houden, heb ik alles doorgestikt.

En nu ben ik bezig om weer een deel van het wol schoon en droog te krijgen. Er ging namelijk véél meer wol in de bodem van de hooimadam dan ik had verwacht. Het is een beetje pionieren. Ik heb geen patroon ofzo. Gewoon een plan in m'n hoofd, en proberen maar...