Onze tweede zoon

Als baby was hij de liefste. (Dat waren ze uiteraard alle vier.) Hij was vooral heel rustig, zo makkelijk. Hij dronk goed, en was de enige van onze vier kinderen die een flesje kon drinken. Hij sliep heel snel door. Ook was hij snel in de ontwikkeling. Met z’n eerste verjaardag liep hij al. Altijd hobbelde hij achter z’n grote broer aan. Die twee waren écht onafscheidelijk.

Hij was gek op kriebelen en aaien. Ik kon hem in slaap aaien. Zo, met mijn hand door z’n haren. En binnen een paar minuten sliep hij dan op mijn schoot.

Vanaf dat zoon C erbij kwam, werd het iets minder ontspannen. Zoon B moest al jong zijn plekje als jongste afstaan. Als moeder zijnde denk ik dat hij daar heel veel moeite mee had.

Bij tijden huilde hij veel. Vooral als hij niet op schoot kon, omdat ik aan het voeden was. Maar bijvoorbeeld ook als er een vliegtuig overkwam. Of als de stofzuiger lawaai maakte. En zelfs als er een pluisje op de grond lag. En zomaar, als er een onbekend persoon naar hem keek.

En blijkbaar roept hij over zich af om aangehaald of aangesproken te worden. Hoe vaak hij een aai krijgt van een onbekende. Hoe vaak mensen hem aanspreken. Nog steeds. Ik zie de weerstand in zijn ogen. Maar voor zichzelf opkomen, dat is heel lastig voor hem.

Vanaf dat hij naar school ging, had hij veel verdriet. Hij kon met een zwaar hart rondlopen. Als een kindje uit de klas huilde, huilde zijn hart mee. Hij had de liefste juf, maar volgens hem was de juf altijd boos.

Op het moment dat ik het slecht met hem vindt gaan, en ik spreek daarover met de juf, vertelt de juf me het tegenovergestelde. Zij ziet juist groei of ontwikkeling. En andersom ook. Als ik wat meer rust zie bij hem, ziet de juf dat helemaal niet zo. Moeilijk om hem in te schatten.

Hij kan ontzettend hard werken. Werkjes komen allemaal af. Het liefst direct. En het liefst alleen. Hij lost alle probleempjes die voorkomen zelf op. Hup, een klodder lijm erop. Gaat het vlekken of plakt het teveel, hup weer een vel papier erop. Desnoods gaat de schaar erin. Maar nooit hulp vragen.

Hij smeert z'n brood altijd zelf. Hij pakt nooit teveel (of dubbel) beleg, zoals de anderen af en toe wel doen. Hij houdt van regels, en houdt zich eraan. Binnen de regels is het veilig. 

Hij heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Hij werkt als kapitein heel hard. Als ik bijvoorbeeld vraag of hij even op z'n broertje wil letten, hup, hij zit er al bij in de box.  

Hij geeft vaak wenselijke antwoorden. Zo’n antwoord wat mama (of wie dan ook) graag wil horen. Vooral als ik doorvraag. Lastig om er achter te komen wat nu de waarheid is, en wat nu gezegd wordt om mij naar de mond te praten. 

Hij heeft grote tegenstellingen in zich. Heel bang voor het donker. Echt héél bang. Maar hij wil wel dolgraag naar de maan en sterren kijken.

Ook was hij heel bang voor honden. Nog steeds vindt hij een hond spannend. Maar hij houdt gerust een slang, baardagaam of ander reptielachtig dier vast. 

Spannende verhalen vindt hij verschrikkelijk. Hij houdt van vredige en liefdevolle verhaaltjes. Ken je de verhalen van Kikker? Daarin worden emoties beschreven. Maar hij voelt dat allemaal. Zoals Kikker die verdwaalt, of Kikker die verdrietig is. Maar het ergste is als Kikker en zijn vrienden Haas in het water willen duwen. Die boeken hoef ik nooit voor te lezen.

Als ik denk dat hij iets niet durft, laat hij het tegenovergestelde zien. Als ik denk dat hij iets allang kan (of durft), laat hij ook het tegenovergestelde zien. Hij kan onverwachts de dingen waarvan ik meen hem een plezier te doen, afslaan.

Hij voelt als eerste aan of iets als grapje is bedoeld, of niet. Als hij muziek luistert, voelt hij het in zijn buik. Hij kan een aantal emoties benoemen en daarbij vertellen waar hij het in zijn lichaam voelt.

Hij kan zich heel lang concentreren op het lezen van een boek. Gerust een half uur lang rustig bladeren. Alles in zich op te nemen. Hij heeft ook een enorm geheugen.

Zodra hij fysiek bezig is, vergeet hij alle spanning die hij met zich meedraagt. Dan laat hij een heel andere kant van zichzelf zien. Dan is hij iemand die ontzettend lenig is. Niks is te eng, te hoog of te wiebelig. En dan het voetballen, zó fanatiek. Maar nooit tussen de grote jongens. Da's veel te eng. 

Als hij een vriendje heeft om mee te spelen, dan rent hij iets zachter, want anders kan z'n vriendje hem niet bijhouden, zegt hij. ;) Hij wil het graag goed doen voor zijn vriendje. Dat is een prachtige eigenschap. 

Fietsen is écht crossen. Dwars door iedere plas. Vol gas. Niet bij te houden.  

Ik vroeg hem of hij in de klas veel praat. Zijn antwoord: ik geef de juf één keer per dag antwoord.😊

Vaak horen wij van anderen de opmerking: ‘hij zit me zo aan te kijken, ik weet niet wat hij van me vindt.’

Hij vond trouwens coronatijd een heerlijke tijd. Geen school, geen onverwachte dingen, iedereen thuis. Veilig, harmonieus en gezellig. Na de lockdowns moest hij enorm wennen. 

Alles gaat bij hem op gevoel. Echt een gevoelsmens. Hij voelt wat iemand bedoelt. Als je geïrriteerd bent, maar je probeert een vriendelijke toon aan te slaan, prikt hij daar dwars doorheen. Andersom ook. Als je iets serieus wil brengen, maar heimelijk lach je erom, voelt hij dat precies aan. Vaak krijg ik dan een dikke knipoog van hem. 

Poeh... er valt nog veel meer over hem te schrijven. Hij is zó lief, gevoelig, zelfstandig en afhankelijk tegelijk, slim, rustig, grappig.  

En misschien lees je dit, en denk je: Hé, hij lijkt wel hoog sensitief. Juist, dat vinden wij ook. We hebben het nooit verder uit laten zoeken. Dat lijkt ons nu niet nodig, maar we blijven wel alert.

En hij weet dat ik dit verhaal over hem heb geschreven. Natuurlijk vroeg ik toestemming. Hij vond het een mooi verhaal, want ik had ook opgeschreven dat hij hard kan rennen...;)