€ 63,- bespaard

De jongens knappen weer op. Ze spelen weer. En dat is een goed teken. Kinderen blijven nooit langer op de bank liggen dan nodig. Maar de oude zijn ze nog niet. Dat merk je snel genoeg. Snel en vaak huilen. Dus ze zijn nog niet naar school geweest.

Ik ben blij en dankbaar dat ze weer zo opkrabbelen. Echt! Maar… die overgangsfase. Van ziek naar beter. Dat vind ik een heel pittige fase. Vaak tot tien tellen. Veel troosten. Iets met geduld. Keer vier.

Er komt maar weinig uit mijn handen. Alleen de hoognodige dingen. En daar word ik heel traag van.

Drie van de vier kinderen waren toe aan een knipbeurt. Meestal doe ik dat zelf. Maar de laatste keer dat ik zoon B knipte, vond ik het niet zo mooi geworden. Het wilde gewoon niet. Daarom had ik bedacht dat de volgende knipronde door de kapper gedaan moest worden. Zoon C had voor afgelopen zaterdag een afspraak bij de kapper. Echter, hij was ziek. De afspraak verviel.

Omdat het een ‘bijna-beter-dagje’ was, en er maar weinig uit mijn handen kwam, pakte ik de schaar er maar eens bij. En deze keer ging het supergoed. Ze zaten keurig stil. Van drie sluike koppies maakte ik drie frisse koppies.

Bij de kapper kost een knipbeurt 21 euro per kind. Dat heb ik mooi bespaard. Drie keer zelfs. En ik heb weer ervaren dat ik het ‘kan’. Nee, niet op professioneel niveau. Maar wel op acceptabel niveau. Een lik gel erin, en ze zien er weer prachtig uit!

De goede kant

Woensdag begon zoon D ermee. Spugen. Hij hield nog geen druppel water binnen. Zoon A kwam thuis met erge oorpijn.

Donderdag. Zoon A hield ik maar thuis. Hij was erg stilletjes. Zoon D was echt flink ziek. Koorts, spugen, slapen. B en C waren gewoon naar school gegaan. Maar toen ik de kinderen van school haalde, vond ik zoon C er niet florissant uitzien. En toen we net thuis waren begon ook hij te spugen.

Vrijdag. Wie kan er naar school? Zoon B werd ook wat stilletjes. Voor de zekerheid hield ik iedereen maar thuis. Vrijdagavond begon zoon A ook met overgeven.

En zaterdagochtend: zoon B had z’n bed onder gespuugd.

Alle vier dus buikgriep. We denken het Rota-virus.

En wat kun je daar ziek van zijn. Koorts, overgeven, (waterdunne) diarree, echt ziek. Heel naar als de kinderen nog geen slokje water binnen kunnen houden. De kans op uitdroging is aanwezig, vooral met de warmte van de afgelopen dagen. 

Wat die oorpijn van zoon A erbij deed… geen idee.😕

En ieder kind knapt op z’n eigen tempo op. Zoon C en D zijn het ergste ziek geweest. Eerst spuugden ze alles uit. Op een gegeven moment bleef het drinken een klein poosje binnen, voordat ze moesten spugen. We hebben ORS gehaald. Wat hadden ze een dorst. En dan telkens maar een klein slokje te kunnen drinken. Soms waren ze te gulzig en kwam alles er direct weer uit. Maar nu zitten we in de fase dat ze alweer een beschuitje binnenhouden.

De een speelt alweer en krijgt al een beetje praatjes. De ander hangt nog op de bank. Overgeven hebben ze op deze dag (maandag) nog niet gedaan.

We gaan dus langzaamaan de goede kant op.

En gelukkig hebben mijn man en ik nergens last van. 

Kosten en baten

Al vijf jaar ben ik thuisblijfmoeder, met heel veel plezier en heel veel liefde. Ik zou niet anders willen. En toch… tot een half jaartje geleden… ik kwam in een negatief spiraal. Er gebeurde heel veel tegelijk. Tenminste, zo voelde het in mijn hoofd. In de praktijk bleef bijna alles hetzelfde.

Toen de rust weer terugkwam, irriteerde het me dat de praktijk hetzelfde bleef. Ik wilde verandering. Ik werd onrustig. Eerst had ik het zelf niet in de gaten. Maar door erover te praten ging ik de situatie wat meer overzien.

En daaruit kwam voort dat ik er behoefte aan heb om iets nieuws te leren. De ongebruikte naaimachine op zolder werd onder het stof vandaan gehaald. En inmiddels heb ik een basiscursus gevolgd. Ik heb zelf een jurk gemaakt. Zes lange broeken met kapotte knieën zijn nu zes keurige korte broeken. Hoe fijn is het dat ik m’n moeder niet met dit klusje hoef op te zadelen.

En nu ben ik bezig met het vermaken van een overhemd van mijn man. Mijn man is heel veel afgevallen. Er hangt een rijtje overhemden in de kast die allemaal te groot zijn. Ik ben met het oudste overhemd begonnen. Mocht het niet lukken, dan is het geen ramp. Stel, het lukt me wel, dan is dat natuurlijk heel gaaf!

Dus, wat heeft naailes met tot nu toe opgeleverd?

• Rust
• Plezier 
• Tevredenheid
• Een jurk
• Zes korte broeken

Maar wat heeft het allemaal gekost? Even puur de centen.

1.    Naailes                                            € 185,-

2.    Lap stof plus eerste benodigdheden   € 34,30

3.    Allerlei accessoires*                          € 61,37

4.    Naaimachine kringloop*                    € 30,-

5.    Reparatiekosten:                           € 47,50

6.    Naaidoos*                                       € 26,-

7.    Nog meer stoffen*                           € 30,68

8.    Jerseynaalden                                 € 6,10

9.    Tweelingnaald                                 € 4,25

 

Totaal                                                   € 425,20

* kreeg ik cadeau voor m'n verjaardag 

Is het me het geld waard? Dubbel en dwars!!

Weigeren

Het slot van de bakfiets gaat al een tijdje stroef. Dat ging langzaamaan. En ik raakte eraan gewend dat ik eerst een stuk of 10 keer m’n sleutel probeer te draaien voordat het slot open gaat.  

Een keer moet het misgaan. Ik kwam uit een winkel, en het slot wilde maar niet open. Heel lang hannesen. Stress… 😥Ik vroeg mezelf al af of ik niet beter lopend naar huis kon gaan. En ineens… ‘klik’, slot open. Poeh!

Dit was natuurlijk wel een echte waarschuwing. Dus toen ik thuis kwam pakte ik de WD-40 uit de schuur. Sleutel uit het slot, WD-40 in het slot.

Nu zal het slot wel weer lekker soepel gaan.

Dus ik deed de sleutel er weer in. Met geen mogelijkheid kreeg ik het slot open. Alles was vettig van de WD-40. De sleutel moet ook niet afbreken, dan zijn we nog verder van huis. Figuurlijk he😉, letterlijk gezien was ik al thuis.

Dus… dan roep ik m’n man er even bij. Die had al gauw in de gaten dat het niet ging lukken. Hij had een andere aanpak: ‘Pak de reservesleutel maar even. Misschien ligt het wel aan de sleutel.’

O help, waar heb ik die gelaten? Maar gelukkig had ik hem gauw gevonden.

Reservesleutel in het slot… klik, slot open! Gewoon direct, zoals het hoort.

Moraal van het verhaal: als je fietsslot niet meer open gaat, kan het ook aan de sleutel liggen!

En nu gauw een nieuwe sleutel bij laten maken. Voor het geval de reservesleutel gaat weigeren.

Naailes 8, komt de jurk af?

De laatste naailes. Zou ik de jurk af krijgen? Mijn inschatting was dat het te doen moet zijn.

Thuis had ik namelijk de biezen er helemaal in gezet. Het elastiek wat in de taille zat had ik er alvast uitgehaald.

M’n taken voor deze laatste naailes waren er twee. Elastiek in de taille en de onderkant afwerken. Dat moet lukken.

De cursist bekeek mijn huiswerk. Ze had een paar op- en aanmerkingen. Het had netter gekund. En ja, daar heeft ze gelijk in. Ik onthoud de tips voor een volgende keer.

Eerst ging ik het elastiek erin zetten. Nou, ik voel me er al bijna ervaren in. Drie keer haalde ik het vorige elastiek eruit. Dus nu zette ik voor de vierde keer elastiek in de taille. En, eerlijk is eerlijk, het zit nu stukken netter dan alle vorige keren. Al doende leert men. Klopt helemaal!  

Toen het elastiek erin zat, was de onderkant van de jurk aan de beurt. Er moest een zoom in van 3 centimeter. Eerst vastspelden. Dan rijgen. En daarna leerde ik weer een nieuwe techniek: naaien met een tweelingnaald. Dus met twee bovendraden en een dubbele naald naaien. Het ene bovendraad op de gebruikelijke manier. Het tweede bovendraad op een spoeltje.

Daarna leerde ze me hoe ik het netjes afwerk. Thuis moest ik nog even de randjes netjes afknippen. Met een stroomstrijkijzer streek ik de zoom helemaal netjes glad.

En toen ontdekte ik aan de mouw een stukje wat niet helemaal goed was genaaid. Nou, dat deed ik nog even over.

En toen was tie klaar!!

Wow, wat een prestatie. De naaicursus heeft gebracht waar ik op hoopte. Het kwartje is gevallen. Ik heb er plezier in gekregen. 

Er valt nog véél meer te leren. Stapje voor stapje. 

Rabarber

Ik had het nog nooit geproefd. Het herinnert me aan m’n oma. Zij zette vaak een bakje rabarber op tafel bij het toetje.

Het lijkt ook qua uiterlijk een beetje op bleekselderij. Oma maakte er een soort brij van. Ik vond het er zó ontzettend vies uit zien. In gedachten noemde ik het ‘harige kots’…

Een tijdje terug zag ik een recept van rabarbertaart. Ik wilde het tóch een keer uitproberen. En net in die week werd er in de weggeefhoek rabarber weggegeven. Uit eigen tuin zelfs.

Ik appte of ik 4 stengels (de hoeveelheid die in het recept stond) van haar mocht. Dat mocht. De volgende dag op school gaf ze me de rabarber.

Allemensen…!! Wat een enorme stengels. Bij elkaar woog het twee kilo!

Van de eerste stengel maakte ik een zelfde soort brij als oma dat deed. Maar wel even de staafmixer erdoorheen.

Even proeven… Zuur! Echt kippenvel, zo zuur! De volgende keer moet er meer suiker in.

Ik maakte ook een bak met kruimeldeeg. Bloem, roomboter en suiker. Zo konden we een rabarber crumble maken.

Alleen zoon B vindt het vies, de rest vindt het heerlijk! Vanmorgen is het laatste beetje rabarber door de yoghurt gegaan. En nu is het op.

En die taart? Die heb ik niet eens gemaakt… 

Blij met mijn kringloopvondst!

Tegenwoordig is het bezoeken van de kringloopwinkel zo ongeveer een wekelijkse bezigheid geworden. Het zwembad en de kringloopwinkel zijn maar een klein eindje van elkaar verwijderd. Terwijl één van de kinderen zwemles heeft, heb ik een half uurtje ‘niks te doen’. Dat is precies een mooi moment om even de kringloopwinkel binnen te wandelen.

En dan kom ik er voornamelijk om te kijken of er een naaidoos te koop is. En ik kijk meteen bij de andere naaispulletjes. Misschien zit er iets bij wat ik kan gebruiken. Nou, die naaidoos is nog altijd niet gelukt.

Maar in diezelfde hoek van de winkel... stond een... naaimachine! Een Lewenstein. Compacta Simple 80. Met een sticker: getest. Er zat een proeflapje onder. Daar zag ik niks geks aan. Kostte €30,-. Nou, voor dat bedrag wil ik het wel proberen.

Ik had al langer in gedachten om een nieuwe machine te kopen. Daarom hield ik Marktplaats al in de gaten. En ik was ook wel bereid om een nieuwe machine te kopen. Een mede-cursist had een nieuwe Brother van €500,- aangeschaft. Dus met dat bedrag hield ik rekening. Mooi verjaardagscadeau dacht ik zo.

En de medewerker van de kringloopwinkel vertrouwde me toe dat als de naaimachine het niet doet, ik ermee terug mocht komen en m’n geld terug zou krijgen. Kijk, dat is nog eens service.

Thuis heb ik de naaimachine eerst maar eens grondig schoongemaakt. Oef, wat een zwaar ding. Vooral vergeleken met mijn Singer. Daarna heb ik hem opgetuigd. Even zoeken hoe dat allemaal moet. Gelukkig zat er een duidelijke instructiekaart bij. En toen was het een kwestie van proeflapjes maken. Ik werd er helemaal bij van. Hoewel ik me met de Singer momenteel red, voelt het wel als een verbetering. Zwaarder, degelijker, meer power, het maken van een bocht gaat fijner.  

Er zat ook een handgeschreven briefje bij in. Vermoedelijk van de eigenaresse. De strekking ervan was dat de naaimachine lange tijd niet is gebruikt. Dat het tijd is voor onderhoud. De machine was zelfs nog nooit gesmeerd. En ze wenste de nieuwe gebruiker er veel plezier mee.

Daar kan mijns inziens geen nieuwe machine tegenop… Of ben ik de enige die zo kan genieten van zo'n briefje? 

Eerst dacht ik nog: dat onderhoud doe ik zelf wel even. Op internet kun je vast wel vinden hoe dat moet. Maar toen ik aan het zoeken was, vond ik m’n eigen plan toch niet zo slim. Veel ingewikkelder dan ik dacht. Zoiets moet je aan professionals overlaten. Dus ik zocht op waar ik de machine kon brengen. Even contact opgenomen. Voor €50,- wordt de machine helemaal nagekeken en gesmeerd.

Dus voor €80,- heb ik een andere naaimachine. Bijna. Hij staat nog bij de reparateur. En die man had het heel erg druk. Nog even geduld dus. 

Hergebruik

In onze slaapkamer is een inloopkast. Ooit was dat een badkamer. De vorige bewoners gebruikten die ruimte als wasruimte. Wij hebben de wasruimte gehalveerd. De ene helft is nog steeds wasruimte. De andere helft is inloopkast. De opening is naast ons bed.

Vóór de opening hing een steigerhouten deur. Maar het ophangsysteem was niet sterk genoeg. Op den duur kon de deur niet meer verschoven worden. Dus die werd uit elkaar gehaald en opgeruimd. En ik raakte gewend om geen deur meer voor de kast te hebben.

Sinds een paar maanden hebben we een ander gordijn voor het raam. Een verduisterend rolgordijn. Die is gekomen ter vervanging van een licht-doorlatend vouwgordijn, die ik meestal helemaal omlaag had hangen. Net een soort vitrage maar dan zonder plooien. Sinds we het verduisterende gordijn hebben hangen, ‘moet’ het gordijn overdag omhoog. Anders is het zo donker. 

Vanaf de straat zie je de kast net niet. Maar de overburen kunnen recht onze kast in kijken. Vind ik niet fijn. Dus ik wilde er weer een (schuif) deur voor hebben. 

Nou schreef ik een tijdje terug over een ‘nieuwe’ schutting. Eén schuttingdeel bleef over. Eerst wilden we die op Marktplaats zetten. Als het goed is ben je er dan zó van af. Maar toen dacht ik ineens weer aan de wens om een deur voor de inloopkast te hebben.

En ja hoor, het plan werd goedgekeurd. Het schuttingdeel werd uit elkaar gehaald en in de schuur bewaard.

En inmiddels zijn de losse planken omgetoverd tot een deur. Het was even puzzelen, want schuttingdelen zijn korter dan de hoogte van een deur. Maar het is gelukt hoor. De opening voor de inloopkast is tot aan het plafond. We moesten dus even creatief zijn. Want hoe hang je het schuifsysteem dan op? Maar ook daar kwamen we uit. 

Bij de bouwmarkt kochten we een stevig ophangsysteem. Het lijkt een beetje op dit systeem. Zwart, metaal, industrieel. 

En de collectie machines werd ook uitgebreid. Er ontbrak nog een bandschuurmachine. Daarmee kon het hout helemaal glad geschuurd worden. 

Nu alléén nog het puntje op de i. Monteren.  

De zevende naailes

Ik zag een klein beetje op tegen deze les, maar het is me helemaal meegevallen. We waren weer met zes cursisten. De sfeer was ontspannen.

Het elastiek wat ik er zelf ingezet had, bleek toch te wijd te zijn. Ik kan twee dingen doen. Of nieuw elastiek erin zetten. Of een riempje of iets dergelijks maken.

Nou, ik denk dat ik toch maar het elastiek eruit haal en een kleiner elastiek erin ga zetten. Maar niet in deze les. Want deze les wilde ik nuttig besteden.

De aangeknipte mouwen en de hals moesten afgewerkt worden. Dat moet met een bies. Dus m’n eerste opdracht was om stroken te knippen van 5 centimeter breed, en zo lang als de hals en armsgaten plus twee centimeter.

Daarna moest ik de stroken dubbel vouwen met de goede kant van de stof naar buiten. Even vastspelden. Dit moest aan de mouw en hals vastgespeld worden. De twee randjes moest op de rand van hals en mouw komen. Lastig om in woorden uit te leggen, maar het was heel eenvoudig.

Toen moest ik het gaan vastnaaien. Even zoeken naar m’n garen. Nergens te vinden. Dan moet het nog thuis liggen. Ik ging gauw even terug naar huis. Het garen zat thuis nog op de naaimachine. Lekker slim.;)

Toen ik terugkwam kon ik weer aan de slag. Ik naaide de eerste bies vast aan de aangeknipte mouw. Precies over de geluste lijn die nog in de stof zat. En zodra het vast zat, konden de geluste draadjes eruit.

De drie laagjes stof moesten afgeknipt worden. Niet allemaal even kort. Anders krijg je slordige biesjes. Twee kort, eentje iets langer. Maar welke kort en welke iets langer ben ik vergeten. Dat vraag ik volgende week nog even na en schrijf het op.

De bies moest naar binnen geslagen worden en vastgezet met spelden. Daarna rijgen en dan op 1 centimeter vastgenaaid worden.

De les was alweer voorbij. Ik heb meteen een hoop huiswerk. Eén bies zit er nu in. De andere twee kan ik thuis maken.

Dus thuis ging ik lekker aan de slag. De tweede en derde bies zaten er in mum van tijd in. Toen ik de randjes ging knippen, spiekte ik even bij de mouw die al af is. Het zat toch een beetje anders. Ik moest echt een poos heel goed kijken voordat het kwartje viel.

Keurig vastgenaaid aan de binnenkant...😏

Ik had de bies aan de binnenkant van de stof vastgenaaid, maar het moet juist aan de buitenkant.

Nou, eerst maar weer alles uithalen. Eén bies moest ik opnieuw knippen, want ik had de randjes al gekortwiekt.

Tuurlijk baal ik als ik iets uit moet halen. Maar van fouten maken leer je. Daar krijg je inzicht van. Nu weet ik precies hoe een biesje in elkaar zit en wat de bedoeling ervan is.

Nu heb ik nog één les op het programma staan. Als het goed is krijg ik m’n jurk dan af. En na die les stop ik er even mee. Ik heb tot nu toe veel geleerd, maar er valt nog véél meer te leren. Na de zomervakantie ga ik op zoek naar naailes bij iemand anders.

Gepikt

Wat een heerlijk weer hé? Daar moet je van genieten. Ik doe dat tenminste wel. Dat doe ik bijvoorbeeld op de lounchebank. Languit. Kussens onder m’n hoofd, kussens achter m’n rug en zelfs één kussen op m’n benen.

En ik dommel weg.

‘Mama, ik mag niet meespelen…. Blablabla…’ De rust wordt ruw verstoord. Zoon C komt even z’n hart luchten. Van a tot z worden de problemen uit de doeken gedaan. Vanuit zijn beleving.

Ik voel mezelf weer wegdommelen.

Totdat er aan m’n teen getrokken wordt. Ik beweeg m’n tenen.

En een paar tellen later wordt er weer aan m’n tenen getrokken. Nu veel venijniger. Ik steek m’n voet uit. 

En direct daarna weer m’n teen weer beetgepakt.

Ik, menende dat zoon C mijn teen tussen het deurtje van een speelgoedauto probeert te stoppen, kom overeind. Met stemverheffing probeer ik hem te corrigeren: ‘Héé, wat doe jij?’ Of misschien riep ik: 'Stop daar eens mee.' Zoiets moet het zijn geweest.  

Gefladder.

Vlak boven mijn tenen stijgt een orkavogel (lees: ekster) op…

Zesde naailes en jullie tips

De zesde naailes… poeh! Ik schrijf mijn beleving van de avond:

We waren met vijf cursisten. Het eerste half uur was de cursusleidster in gesprek met een dame die in een moeilijke thuissituatie zit. Vriendelijk van haar om zo de tijd te nemen. Daar wil ik ook helemaal niets van af doen. Maar… ik kom voor de cursus. Ik moet op gang geholpen worden. Nu zat ik dus een half uur te wachten. Daar zat ik van te balen.

Nou, toen ze uitgekletst was werd iedereen op gang geholpen. Ik moest de taille, die ik aan elkaar had genaaid, netjes gaan afwerken met een zigzag-steek. Allebei de stofranden apart van elkaar. Want precies op de naad komt het elastiek.

Ik haalde de naaimachine weer tevoorschijn. Eerst weer optuigen. Dat ging alweer wat vlotter dan de vorige keer.

Ondertussen was de cursusleidster druk met iets moeilijks. Er was een dame die een jurk maakte voor een bruiloft. Iets met haast. En iets met innemen op de rug ofzo. En blijkbaar was het moeilijk. Geen idee wat er precies niet lukte.

De twee dames hadden geen klik. Eerder een antiklik. Stel, je zou alleen letterlijk naar de woorden luisteren die ze zeggen, dan valt het je niet op. Maar alles wat ze non-verbaal zeiden, was het tegenovergestelde. Draaien met de ogen. Zuchten. Wenkbrauwen optrekken.

Nou, als dat voor mijn neus afspeelt, dan heb ik het slecht. Ik kon me bijna niet concentreren op m’n werk. Ik begrijp ze allebei wel een beetje. De een is een perfectionist en wil de leiding nemen. De ander is dat juist niet en eist best veel aandacht op. 

Halverwege het afwerken van de randjes, was m’n spoeltje leeg. Ik had even hulp nodig. Daarom vroeg ik het aan m’n medecursisten. Met z’n vieren zaten we rondom ‘mijn’ naaimachine, en met ieders hulp kregen we het voor mekaar.

Na een tijd wachten had de cursusleidster weer tijd om me te helpen. Ik moest elastiek vastnaaien rondom te taille. Zo zal de jurk gaan plooien. Even checken hoeveel elastiek ik nodig heb. ‘Ja, knip het daar maar af.’ En weg was ze weer.

Ik knipte het elastiek af. Eén seconde werk. En weer kon ik wachten. Dus ik ging zelf maar wat proberen. Ik probeerde het vast te spelden.

Nou, toen ze weer tijd had, moest ik  eerst alle spelden loshalen want het zat niet goed. De uiteinden van het elastiek moesten eerst aan elkaar vastgenaaid worden. Dat deed ik. En weg was ze weer.

Het zag er slordig uit. Dus ik haalde het maar weer uit elkaar. Toen ik het nog een keer deed, zat het wel netjes.

Ze vertelde me nog hoe ik het verder moest doen: Elastiek in vier delen verdelen. Met spelden vastzetten. Spelden van me af steken, zodat ze makkelijk uit te halen zijn tijdens het naaien. Met een zigzagsteek vastnaaien.

Ik deed was ik moest doen. Toen ik het eerste kwart van het elastiek vast had zitten, zag ik dat het niet mooi rimpelde. Niet gelijkmatig. Overnieuw dus.

Alles was weer uitgehaald. Nog een poging. Ik meende het heel netjes te doen. Ik was klaar en bekeek m’n werk. Er zat geen draad in. Er was blijkbaar iets mis gegaan. Kon ik weer een heel stuk opnieuw spelden.

En maar weer een nieuwe poging. En toen ik weer een stuk aan elkaar had zitten, bleek ik per ongeluk een stuk van de jurk mee genaaid te hebben. Dus in plaats van naaien door het elastiek en de taillenaad, naaide ik ook nog een stuk stof mee.

Balen! Kon ik weer opnieuw uithalen. En de avond was voorbij. Ik had zo’n enorm baal-gevoel. Daarom trok ik de stoute schoenen aan, en vertelde ik aan de cursusleidster dat ik vanavond voor m’n gevoel te weinig begeleiding kreeg. Vond ik best eng om te zeggen.

Maar het antwoord wat ik kreeg, verbaasde me. Ze zei: ‘Wat had ik nog meer moeten doen dan? Ik heb toch alles uitgelegd?’ Op een toon van: wat durf jij me te zeggen? Tenminste, zo kwam het op me over. Ik was niet mondig genoeg om er tegenin te gaan. Ik praatte maar wat mee. Maar wat voelde ik me rot toen ik thuis kwam.

Na iedere naailes slaap ik ’s nacht slecht. Maar deze keer was wel heel slecht. En ik weet het van mezelf. Ik ben altijd bezig met mensen in te schatten. En ik pas mezelf erop aan. Ik wil graag aardig, vriendelijk, meegaand, gemakkelijk, betrouwbaar, behulpzaam, zelfstandig enzovoorts gevonden worden. Ik ben continu mezelf aan het afstemmen op anderen. Bekaf dus.

Hierna heb ik nog twee naailessen, en dan zit de basiscursus er weer op. Wat ik erna ga doen? Ik twijfel heel erg. Verder? Dan kan ik 10 lessen bijkopen. Of ergens anders naailes zoeken? Of eerst zelf aan de slag gaan?

Op m’n vorige blog over naailes kreeg ik een aantal tips over mijn naaimachine. Nou, dat waren super goede tips! Bedankt daarvoor dames!!👏

Ik keek waar ik mijn machine voor onderhoud kon brengen. Nou, dat kost dan meteen €35,-. Dan heb je een gewone check. Mocht er iets kapot zijn, dan komen die reparatiekosten er nog bij. De machine zelf kostte ‘slechts’ €70,-. Dus ik ging liever eerst zelf kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Op Marktplaats stonden 3 Pfaff naaimachines te koop. In de buurt. En met prijzen tussen de 250 en 300 euro. Maar toen ik ’s avonds wilde reageren op de advertenties waren ze alle drie al gereserveerd.

Dan maar kijken wat ik zelf kan veranderen aan m’n naaimachine. Jersey-naalden... Tuurlijk, die moet ik gewoon hebben. Ik bestelde een pakje naalden. En de volgende dag werden ze al bezorgd.

De draadspanning… Zou die niet helemaal goed staan? Hij bleek op 2 te staan. Tussen 3 en 5 is goed. Dus die schoof ik twee standjes op.

Nou, toen ik thuis een nieuwe poging deed om het elastiek vast te maken, ging het helemaal goed! Zou de oplossing écht zo simpel zijn?

Bescheiden

Afgelopen zaterdag was het zover: Een moeder-zoon uitje. Zoon B en ik samen.

Twee weken eerder had mijn man al net zo’n soort dagje met zoon A. Zij gingen samen naar zwembad De Scheg in Deventer. Aansluitend aten ze bij een Japans restaurant (sushi).

‘Wat zullen we gaan doen?’ Zoon B koos ook voor een zwembad: Bosbad Putten. En aansluitend bij de Mac Donalds eten. Goed plan.

De kaartjes kocht ik online. Twee kaartjes kosten samen €23,-.

’s Morgens reden we weg met een soort van vakantiegevoel. De eerste stop was bij de supermarkt. Broodjes voor de lunch. Veel goedkoper om dat even bij de supermarkt te halen, dan in de kantine van het zwembad. B mocht kiezen, want het is tenslotte zijn dag. Een croissantje, een meergranenbroodje, een tijgerbolletje, een chocoladecakeje. Beleg? Nee hoor, dat hoefde niet. Drinken? Nee hoor, we hebben nog wel een fles water in de tas. Voor €6,- hadden we genoeg voor de lunch. Zelfs teveel, want de zak krentenbollen die ik voor de zekerheid nog meenam, bleef over.

Om half 10 ’s morgens sprongen we het water in. Best gek om alleen met zoon B te zijn. Normaal gesproken hebben de kinderen elkaar als speelmaatje. Nu niet. Hij kon alleen met mij spelen. En dat is natuurlijk heel leuk. Maar voor een hele dag ook wel een beetje vermoeiend.

B wilde vooral in het recreatie bad. Dat bad liep af, waardoor er een gedeelte was waar hij wel kon staan, en een gedeelte waar hij niet (of nauwelijks) kon staan. De stroomversnelling was ook heel erg favoriet. In het begin moest ik hem veel vasthouden, maar hoe langer we er waren, hoe meer hij durfde. Hij zit al een tijdje op zwemles, dus hij kon mij laten zien wat hij allemaal al geleerd heeft. 

De glijbaan vond hij ook heel leuk. En ook eng. Het was een buis, waar het in het midden helemaal donker is. Dus eventjes zie je helemaal niets.

De wildwaterbaan leek hem helemaal niks aan. Alleen het woord al: wild water. Ik ging er één keertje van af om te checken of hij veilig is voor kinderen zonder zwemdiploma’s. M’n voorganger ging op z’n buik eraf. Dus ik deed dat ook maar. Nou, dat heb ik geweten... Bont en blauwe heupen.  Dus inderdaad, niks voor zoon B.  

Het werd lunchtijd. Even lekker zitten en een droog broodje eten. Het smaakte heerlijk!

’s Middags werd het lekker warm buiten. We gingen eens buiten kijken. Er zwommen wat mensen in het buitenbad. Bij de duikplanken stond zelfs een rij (rillende) kinderen. Maar m’n tenen vonden het water veel te koud. De ligweide trok ons wel aan. Op een badlaken lagen we samen boekjes te lezen. Daar houdt B enorm van. En ik vond het wel een fijne afwisseling.

Een half uurtje later gingen we weer zwemmen. En pas aan het einde van de middag, toen het zwembad weer bijna leeg was, gingen we eruit. Wat waren we loom en moe. En wat een dorst hadden we allebei.

We reden meteen door naar de Mac Donalds. Nou ben ik helemaal geen fan van zulk eten. Ik kan zo wel tien redenen opnoemen om daar niet te gaan eten. Het is heel lang geleden dat ik er ben geweest. Maar ja, zoon B mocht kiezen. Het werd toch echt het Restaurant Met De Gouden Bogen, zoals hij het noemt.

We konden bestellen bij een bestelzuil. Een scherm waarop je kunt aanklikken wat je wilt bestellen. Ideaal. Dan kun je tenminste even rustig kijken wat er is. Zoon B wilde een broodje hamburger en een cola en frietjes. Ik koos voor een menu met broodje kipburger en een milkshake.

Zoon B vond de hamburger toch niet lekker. Dus hij had alleen de frietjes en de cola. ‘Zal ik nog meer frietjes bestellen?’ Nee. ‘Wil je een sausje erbij?’ Nee. ‘Of wil je een ander broodje?’ Nee. ‘Of kipnuggets ofzo?’ Nee, hij hoefde verder helemaal niets. Dus onze maaltijd bij de Mac Donald kostte maar €15,-.

Daarom had ik nog een plannetje bedacht. We rijden nog even door naar de ijssalon. Daar deed ik hem een groot plezier mee. Hij koos voor een versierd hoorntje, met één bolletje aardbeienijs. Bij de ijssalon betaalden we voor 2 ijsjes €4,-. We zaten heerlijk op het terras. Samen na te genieten van deze fijne dag.

Wat een heerlijk ventje is hij. En zó bescheiden. Hij is het gelukkigst met een klein plekje. Niet alles pakken wat je aangeboden krijgt. Maar genoeg is genoeg. Juist daarom verdient hij zo’n dagje.

En op mijn vraag of hij volgend jaar wel weer zoiets zou willen doen? Nou, als het mag met papa…😉