Vertrek en aankomst

Poeh… wat een uitgelaten sfeer ’s morgens. Vandaag is het dan eindelijk zover. Op vakantie!

En de kinderen beleven dat heel anders dan wij, volwassenen. Zij denken: zet alles in de auto en rijden maar.

Maar wij moeten bijna alles nog bij elkaar pakken, wasje opruimen, planten water geven, vuilnisbakken leeg, glas naar de glasbak, statiegeldblikjes inleveren, koelkast en vriezer uit en schoon, maar vooral niets vergeten mee te nemen.

Lijstjes maak ik niet (meer). Dat werkt voor mij niet. Telkens die verwarring van: heb ik het al in de tas gedaan? Of had ik dat in gedachten gedaan? Want dat maakt een wezenlijk verschil. Afgevinkt; zit het dan al in de tas? Of al in de auto? Of slingert het toch nog rond? Alvast afvinken, dat deed ik ook weleens. Dat maakt het helemaal ingewikkeld.

Dus nee, geen lijstjes meer. Gewoon door iedere ruimte heen, de spullen pakken die nodig zijn, en dat allemaal in de gang zetten. Op den duur heb ik alles. Tenminste, dat hoop ik dan. En wat we niet hebben, dat koop ik wel weer. Zo werkt het voor mij het beste. Terwijl ik normaal gesproken écht een lijstjes-mens ben.

Zoon D was helemaal gestrest. Zodra één van ons naar buiten liep, wilde hij ook z’n laarzen en jas aan en mee naar buiten. Soms zat hij een tijd in het autostoeltje. Wachten duurt erg lang! De vraag of we al bijna gaan, heb ik héél vaak moeten beantwoorden. De taakjes die de kinderen mochten doen waren allang gedaan. Maar eindelijk… eindelijk zat alles in de auto. Fietsendrager erop. En toen konden we gaan.

Het is iets meer dan 2 uur rijden. We wilden halverwege een stop maken om ergens wat te eten. Waar en hoe laat, dat lieten we over aan de sfeer in de auto. Iets voor de helft werd het tijd. We stopten bij een tankstation. Er was ook een La Place. Dat leek mij wel een fijne plek om te lunchen. Toen we ernaartoe liepen, zagen we dat er vlakbij ook een Mac Donalds zat. Ofwel, Het Restaurant Met De Gouden Bogen. Dat was vier keer een gejuich. M’n man en ik keken elkaar aan. Woorden zijn niet eens nodig. Prima, daar gaan we naartoe.

Na het eten vingen we de reis weer aan. De reis verliep goed, hier en daar een klein beetje vertraging. Hoe dichter we bij Burgh-Haamstede kwamen, hoe meer we herkenden van vorig jaar. Allemaal van die ‘o ja, hier fietsten we vorig jaar’ en ‘o ja, hier zijn we ook geweest’. En ‘o ja, vorig jaar was het heel droog, nu is het veel groener’.

De beheerder herkende ons nog van vorig jaar, zelfs met naam. Kijk, dat is leuk! Dat voelt als een warm welkom. Het huisje was nog precies hetzelfde. 

We ruimden de auto uit. Op het park mogen geen auto’s komen. Met een bolderkar reden we de bagage naar ons huisje. Daar laadden we de boel uit. M’n man regelde ondertussen twee leenfietsen met kinderzitjes. Daarna begon het leegmaken van de koelbox en een paar tassen. De bedden maakten we met elkaar op. De jongens hielpen mee. Ze waren helemaal uitgelaten en blij.

En toen werd het tijd om naar de supermarkt te gaan. De dichtstbijzijnde is de AH. Een fijne grote supermarkt, die goede tijden beleeft met alle toeristen. Het was er gigantisch druk. Maar ja, we moesten er ‘even’ doorheen. We vonden het handig om voor de komende 3 dagen boodschappen te halen. Dan kijken we maandag wel weer verder. In het vakantiehuisje werd de koelkast gevuld. 

Zoon D had niet geslapen in de auto. Hij was echt héél erg moe. Daarom gingen we vroeg aan tafel. We konden fijn buiten eten, want het zonnetje kwam door. Het waaide wel enorm. Na het eten ging hij direct naar bed. Best spannend, voor het eerst in een groot bed. Onderin een stapelbed. Gelukkig ging hij lekker liggen en was hij zó in slaap.

De oudste drie gingen nog even voetballen. Daar kregen ze het flink warm van. Dus zoon A en B wilden nog graag even zwemmen. Nou, vooruit, even een duik in het zwembad. Ijskoud water, maar dat kon hen niet deren.

Ze kwamen helemaal opgefrist weer terug. En toen werd het tijd om te slapen. Ook al snapten ze er helemaal niks van. ‘Het is toch nog middag?’ Voor hen was het een dag van wachten. Ze moesten even wennen aan het bed. Ze lagen nog een poosje wakker, maar op den duur werd het steeds stiller…

En morgen… dan hopen we naar het strand te gaan!

 

De vriezer moet leeg!

Donderdag. Een kletsnatte dag. Morgen hopen we te vertrekken naar Zeeland. Vandaag wil ik dus alle was wegwassen. Dan kan het vandaag nog drogen. Morgen vouw ik het weg.

En ik wil ook de koelkast en vriezer helemaal leegmaken. De vriezer in de schuur staat al sinds maandag uit. Nu nog de koel/vries combinatie in de keuken helemaal leegmaken. Dan kan die ook uit. Daarom aten we vandaag even alles wat er nog lag. Bladerdeeg, spinazie, restje room, zeven eieren (waarvan er één gemengd met de room door de spinazie ging, de andere zes gingen bovenop de spinazietaart) Door de spinazie ging ook een restant tuinbonen en een zakje gehakt. Lekker wat kruiden erdoor. De twee prachtige tomaten uit de tuin gingen eroverheen. En een restje kaas raspte ik er nog overheen. We hebben er heerlijk van gegeten.

Nu liggen er nog 3 limonade ijsjes in de vriezer. Ik heb de jongens gevraagd of ze me willen helpen. De ijsjes moeten op. Nou, dat vonden ze wel een heel fijn klusje.

Verder moesten we nog de fietsendrager ophalen. We lenen er één, want die we zelf hebben schijnt niet te werken met kinderfietsen, zegt mijn man. Ik geloof het direct. Ik heb nog nooit een fietsendrager op de auto hoeven te bevestigen of fietsen op de fietsendrager gezet. 

Vanmiddag heb ik de 'nieuwe' koffers maar even opgezocht. De wielen van de buggy werden ook vast even gesmeerd. Het contract van de vakantie werd opgezocht. En zo nog tal van klusjes ter voorbereiding. Alsof we een wereldreis gaan maken. Maar nee hoor, gewoon twee weekjes naar Zeeland.

Flesje zonnebrandcrème voor 23 euro..?

Alweer een ochtend met klusjes. De bibliotheek, want er moeten natuurlijk boeken mee op vakantie. Even naar de drogist voor zonnebrandcrème. Een flesje van Nivea (die koop ik altijd) kostte € 23,-. Het was dan wel 1 plus 1 gratis. Maar dan nog. Ik vond het een mega bedrag. Bij het eigen merk waren de prijzen stukken milder. Zelfde hoeveelheid maar dan voor € 8,-. Geen 1 plus 1, maar 2^e voor de helft. Die kocht ik. Hopelijk werkt deze net zo goed. 

Toen gingen we nog even naar de boekwinkel voor een boekenbon. Echt zo’n winkel waar je wilt blijven. Er staat een piano. Er ligt een legpuzzel waar je zo aan kan gaan puzzelen. Ook zijn er heel veel spelletjes te koop. De kinderen noemen het ‘de-winkel-met-de-kraakvloer’. En daarna nog naar een winkel om een map en insteekhoesjes te kopen voor m’n uitgeknipte patronen. Ik wil ze voorlopig maar bewaren. Weggooien is meteen weer zo rigoureus.

’s Middags kreeg mijn man z’n kleuradvies. Bij hem kwam er uit: lentetype en heldere kleuren. De kleuren die hem het beste staan zijn vooral blauw en groen. Een bevestiging van wat hij al vermoedde. En nee, niemand is in een hokje te plaatsen. Dus het is niet zo dat alléén de kleuren die bij lentetype horen mooi staan. En daarbij telt ook je persoonlijke voorkeur mee.

M’n man was wel een beetje verbaasd. Al die kleuren en al die doeken. Dan wordt er een doek omgehangen, en meteen weggehaald, met de reactie dat dit niet goed staat. Zelf zag hij het helemaal niet. M’n zusje, die kleurconsulent is, heeft al snel in de gaten of de kleur goed staat bij de huid-, oog- en haarkleur. En vooral, ze weet precies welke kleuren ze allemaal heeft liggen. Soms staat een kleur gewoon prima, maar heeft ze nog andere doeken die veel beter kleuren.

Eind van de middag gingen we naar een verjaardag. En dat was heel gezellig! De jongens hebben zich heel goed vermaakt met hun neven en nichten. En we hadden geluk met het weer. Al met al een heel gezellige middag/avond.

Vijf vissen

De weersvoorspelling zag er niet best uit. Fris voor de tijd van het jaar en veel regen. En vooral: het weercijfer was laag. Nou trek ik me niet teveel aan van zo’n cijfer. Rond de 30 graden wordt als superlekker weer gezien en met een tien becijferd. Tja, ik denk daar anders over. Maar goed, voor deze dag was een vijf. Onvoldoende…;(

’s Morgens overlegden we wat we deze dag gaan doen. Even de verwachtingen afstemmen. Gek genoeg hebben we nog steeds geen ‘grotere’ uitstapjes gedaan, zoals naar een betaalde speeltuin, zwembad of dierentuin. We hebben momenteel genoeg aan het vooruitzicht dat we bijna op vakantie gaan.

Ik wilde graag elastiek kopen om m’n jurk af te maken. Zoon B heeft voetbalschoenen nodig. We missen nog een goede bal en ballenpompje. En als we dan toch gaan, wil ik ook wel even langs de toko voor een voorraadje kruiden. En laten we dan ook meteen langsgaan bij opa en oma. We moesten daar iets (cadeaus) brengen en een buggy ophalen.

Nou, daar waren we een ochtendje zoet mee.

’s Middags hadden we andere plannen. Mijn man ging met de oudste drie vissen.🐟 Vlakbij is een plekje waar dat kan. Ze namen hun spulletjes mee en vertrokken. Zoon D deed een middagslaapje. Ik bleef bij hem thuis. Kon ik mooi verder met naaien. Ik heb écht de smaak te pakken.

Na een uur of twee kwamen ze weer terug met vrolijke en enthousiaste verhalen. Ze hadden om beurten vissen gevangen. In totaal wel 5. Zoon A vertelde dat een voorbijganger ging kletsen tegen hen. Hij had wel even gevraagd of de mevrouw iets zachter wilde praten, want anders bijten de vissen niet.🙈 

Alléén zoon C vond vissen niks aan. Z’n hand werd moe van de hengel vasthouden, zo vertelde hij. En hij vroeg héél regelmatig of ze al bijna naar huis gingen. Met andere woorden: vissen is niks voor hem.

Ik had fijn de tijd om m’n jurk af te maken. Ik ging in het kantoortje zitten. Daar staat een fijne stoel en een hoog-laag bureau. Er is genoeg ruimte.

En de jurk kwam af hoor! Hij zit helemaal in elkaar. Het enige wat ik nog moet doen is een wat draadjes van het lussen losmaken. En het beleg in de hals komt telkens omhoog. Daar moet ik ook nog wat op verzinnen. Zelf zie ik wel wat slordigheden en foutjes. Maar dat zei zo. Ik zou hem nog een keer kunnen maken, maar dan met een andere stof. (Deze stof was een goedkope lap uit de sale.)

Als ik dezelfde jurk een tweede keer maak, zal die vast netter worden. Maar voor nu even geen nieuwe naaiprojecten meer. Als ik ergens aan begin, wil ik het zó graag afmaken. Mijns inziens geen slechte eigenschap. Maar het is vakantie. Vier kinderen die aandacht verdienen. Naaien doe ik wel weer als ze op school zitten.  

M’n man kookte het eten. We proberen de vriezer leeg te maken voordat we op vakantie gaan. Dus de combinaties worden steeds aparter. Nu was het macaroni met pesto. Best lekker! Ik kon lekker blijven zitten. Alhoewel, zitten… ik ging een potje darten samen met zoon A. Het is niet alleen leuk om te doen, maar ook goed voor de rekenvaardigheid. 

Wat mij betreft mag het sneller...

Het was geen vraag wat de plannen waren voor maandag. Natuurlijk, de schuur! Tenminste, dat zou mijn man gaan doen. Ik hoefde niet te helpen. Daarom wilde ik de ochtend besteden aan huishoudelijk werk. Ik houd ervan om het huishouden in de vakantie zoveel als mogelijk is bij te houden. En er lagen tal van kleine klusjes. Nou, daar kon ik mooi even mee aan de slag.

Het eerste klusje wat de jongens konden doen was blikjes en flesjes inleveren. Ja, ze zijn nog steeds fanatieke opruimers. En het statiegeld wordt nog steeds opgespaard. En ze hebben ook meteen even geteld hoeveel er inmiddels het potje zit: € 82,45. Wat een bedrag hé. Geld wat allemaal in de natuur of in afvalbakken is gegooid.

Toen ze weer thuis kwamen, was zoon B z’n fietsband lek. Ai! Zodra de schuur weer ingericht is, is dat het eerste klusje.

Stukje bij beetje ruimde mijn man de schuur in. 

Heerlijk, op z’n gemakje. Hij had nog steeds het overzicht. Overal ontstonden stapels en hoopjes. Hij kwam nog een dartbord tegen. Die moest opgehangen worden. Er lagen ook nog pijltjes. Dus even een potje darten tussendoor. Groot gelijk hoor, het is ook vakantie!

Ik, daarentegen, kon er op den duur niet meer tegen. Het ging me allemaal véél te langzaam.

M’n zusje appte. Zij heeft pas een opleiding gedaan tot kleurconsulent. En nu wilde ze mij eens voorzien van een advies. Ik weet al wel welke kleurtype ik ben, maar het leek me fijn om alle kleuren langs te gaan. We spraken af wanneer ik langs kon komen. Het kon wat haar betreft vanmiddag wel.

Na de lunch ging ik naar haar toe. En mijn man, die wel in de gaten had dat het wat mij betreft sneller zou mogen, deed de belofte dat aan het einde van de dag alles weer in de schuur zou liggen.

Bij m’n zusje kreeg ik eerst een wit kleed om. Ze had allemaal doeken en kleuren klaarliggen. Nou, we kwamen er al gauw achter dat donkere koele kleuren mij het beste staan. Wintertype, koel en donker, dat kwam ook al uit het advies van Carolien Luitjes. Maar staat alleen donkerblauw en donkergroen en antraciet bij mij? Nou, gelukkig zijn er meer kleuren die mooi staan.

Kijk, deze kleuren staan mij het best!

Na het advies dronken we samen een theetje. En nog één. En toen begon het te onweren. Een goede reden om nóg een poosje te blijven. Toen de bui wegdreef, ging ik weer naar huis. Ik had écht een gezellige middag gehad. De kriebeligheid van ’s morgens, over het opruimen van de schuur, was helemaal verdwenen.

Ik bood nogmaals aan om te helpen met de schuur. Nu mocht het. De waterbaan, waterpistolen en los speelgoed moesten nog een plekje krijgen. En daarna kon ik meehelpen met het opvouwen van het zeil. Even een bezem door de tuin. En toen was de tuin weer leeg.

De schuur is nog niet af, maar wat er nu gedaan moet worden kan ook op een avond.

’s Avonds ging mijn man mountainbiken. Ik pakte de naaimachine er weer eens bij. En kijk, ik ben al een heel eind opgeschoten!

Een jurk uit de Burda Easy

Grondig

Dát was de eerste vakantiedag met z’n zessen. Het eten van gisteravond was geslaagd. M’n man moest nog even in de vakantiestemming komen. Maar met gezellig lang tafelen lukte dat wel.

Vandaag (zaterdag) hebben we ‘uitgeslapen’ tot kwart voor 8. Na het ontbijt ging m’n man direct aan de slag. De schuur moet grondig opgeruimd worden. En als je het over grondig hebt… alles moest eruit. Het was z'n eigen plan hoor. 

Blijkbaar hoort het bij vakantie hebben. Ik ging de eerste vakantiedagen de slaapkamers van de kinderen grondig opruimen. Mijn man gaat op z’n eerste vakantiedag ook al flink opruimen.

De jongens hielpen mee om te sjouwen. Echt, opruimen met kinderen om je heen is soms heel ingewikkeld, maar ze maken er altijd een feest van. Alles wat je uit de schuur pakt wordt bewonderd en met gejuich aangepakt. 

 

Het is altijd al passen en meten in onze schuur. Alleen al de fietsen. Dat zijn er al vijf plus een loopfiets. Dan hebben we de bakfiets, maar die staat altijd in de voortuin. Dan nog een mountainbike. En sinds kort ook nog een racefiets.

Dan hebben we het nog niet eens over al het gereedschap, emmers verf, hout, fietspomp, zwembadje, statafel, fietsendrager en de vriezer. En dan vergeet ik vast nog een heleboel.   

Binnen een uur lag de inhoud van de schuur in de tuin. Wat komt er veel uit zo’n kleine schuur. Gauw een zeil erover, want het ging ook direct plenzen. En de lege schuur lijkt meteen veel groter. 

Eerst ging mijn man wat met de stroom doen. Stopcontactje erbij en lamp verplaatsen. Daarna heeft hij de ingebouwde werkbank gehalveerd. Er zijn twee stellingkasten en twee sterke bakken aangeschaft. De mountainbike en racefiets zijn opgehangen aan de muur. M’n man is erg zuinig op z’n fietsen. Zo kan niemand ze aanraken, of (nog erger) per ongeluk omstoten.

Voor vandaag is het even genoeg. Maandag gaan we er weer mee verder. Ik schrijf wel we, maar ik heb hulp aangeboden, maar het was niet nodig…! Top!👌

Aftellen

Terwijl ik dit schrijf, tel ik de uren af. Nog 3 uur… en dan heeft mijn man ook vakantie!

De afgelopen twee weken werkte hij nog. Na deze laatste werkdag heeft hij maar liefst vier weken vrij. Het bedrijf waar hij werkt houdt de gebruikelijke drieweekse bouwvak aan. Niet verplicht trouwens. Er zijn collega’s die juist liever in de bouwvak werken. Die nemen liever vrij in het laagseizoen.

Mijn man heeft veel vakantiedagen. En veel werk. Dus vrij nemen doet hij niet vaak. Maar vorig jaar nam hij voor het eerst vier weken vrij in de zomer. Dat beviel hem zo goed, daarom doet hij dat dit jaar weer. 

Ik kijk er enorm naar uit om met z’n zessen vrij te zijn. Dan kunnen we de verantwoordelijkheid voor de kinderen delen. Hoewel de afgelopen twee weken heel soepel verliepen, was het ook wel écht hard werken. En omdat ik weet dat het bijna zover is, ben ik er ook helemaal aan toe. 

Op vakantie gaan staat natuurlijk al gepland. Voor de rest zijn alle opties open. Niks moet, alles mag. 

De jongens en ik hebben met elkaar een plannetje gemaakt. Het moest een geheimpje zijn. Dat bleek toch wel lastiger te zijn dan gedacht. We gaan vanavond iets speciaals eten. Gewoon omdat we zo blij zijn dat papa dan ook vakantie heeft. 

Ieder mocht z’n lekkerste hapje(s) opnoemen. Zoon A wilde graag wraprolletjes en bitterballen. Zoon B wilde een stokbroodje met salade en komkommer. Zoon C wilde knakworstjes in bladerdeeg en pizza. Dat gaat vast een lekker maaltje worden.  

Vanmorgen zijn we met elkaar naar de supermarkt gegaan. We hebben alles gekocht wat we nodig dachten te hebben.

Daarna heb ik ze allemaal aan het werk gezet. Ieder maakte wat hij uitgekozen had. Het werd een heerlijk geklieder. En samen met mijn hulp werd daarna alles weer opgeruimd en schoongemaakt.  

Echt heerlijk, die voorpret!

Op de deurmat

Ik zou een heleboel kunnen schrijven over fijne dingen die we de afgelopen dagen deden. Zoals over picknicken in het park. Of over naar de markt gaan. Of over een nieuw hoofdkussen in bed. Of over het (in mijn ogen) heerlijke, afwisselende zomerweer. Of over de eerste pruim die we plukten uit onze pruimenboom.

Maar niets maakte mij zó blij als het moment dat ik de voordeur opendeed, en de nieuwe Burda op de deurmat lag. Het abonnement heb ik gekregen voor mijn verjaardag. Niet alleen een nuttig cadeau, maar ook pure luxe om zo’n blad door de brievenbus te krijgen.

Het is niet de gewone Burda, maar de Burda Easy. Ik had het blad nog nooit in het echt gezien. Het was dus even afwachten of het wel wat voor me is. Ik dacht maar zo: Easy, dat moet wel voor beginners zijn.

Ik heb het blad eerst doorgebladerd. Deze keer staan er alléén maar jurken in. Zomerjurken. Vijf verschillende soorten. En per soort weer drie varianten. Ofwel: 15 patronen. Ik heb alles goed doorgelezen. Sowieso zag ik al twee jurken die ik wel wil proberen te maken.

Lang verhaal kort. Ik ben begonnen. Zo leuk om weer aan een nieuw project te beginnen. En meteen loop ik tegen dingen aan die ik nog niet eerder heb gedaan. Maar dat geeft niks. Juist leuk zelfs. En tot nu toe kom ik er aardig uit. 

Ik heb alles geknipt. Handig dat ik de naadtoeslag nu gewoon met een magneetje aan de schaar kon knippen in plaats van alles afmeten en met krijt aangeven. Nu ben ik aan het lussen. Ik doe het maar gewoon zoals ik op naailes leerde, want dat werkte heel goed.

En ja, ik kan niet zo lekker doorgaan als ik zou willen. De kinderen verdienen ook gewoon aandacht. Dus het is een beetje schipperen tussen wat ik zou willen en wat goed is voor hen.

Briefjes op de deur

Maandagochtend wilde ik besteden aan huishoudelijk werk. Het hoeft in de vakantie écht niet grondig schoon zijn. Dat lukt ook niet, met vier kinderen om me heen. Maar het is wel fijn als het bijgehouden wordt. Ik haalde bedden af, draaide een was, stofzuigde, maar het meeste werk is toch wel het terugleggen. 

En natuurlijk kon ik daar de hulp van de jongens bij vragen, maar ik had er even behoefte aan om het helemaal alleen te doen. Aan het einde van de ochtend vond ik het weer genoeg. Af is het niet. Acceptabel wel.

De jongens vermaakten zich ook prima. Het was heel wisselvallig weer. Ze speelden dus veel binnen. De Lego ruimden we op. Hun in elkaar gezette auto’s werden bewaard op één van de slaapkamers. Ze zijn er heel blij mee! Ze maakten ook een apart bakje met wat losse legostukjes (de dieren, een paar poppetjes, wat bouwsteentjes) waar ze nog mee kunnen bouwen. De rest van de Lego is nu even onbereikbaar voor hen. Ze spelen er nu weer zó leuk mee! 

Ze bleven bijna de hele ochtend op één van de slaapkamers. Er werden briefjes op de deur geplakt. Prachtig toch!

Ik heb hun namen even weggehaald, maar je begrijpt de strekking vast wel! 

Dit is even belangrijk

A en B (en C met een pijltje)

Niet storen wij zijn aan het spelen

Of A maakt huiswerk

’s Middags bleef het maar regenen en zelfs onweren. Aan het einde van de middag waren de jongens even helemaal uitgespeeld. Er speelde ook wat slaaptekort op. 

Ineens bedacht ik dat het wel weer is om koekjes te bakken. We doen dit bijna nooit, dus voor de jongens was het helemaal feest. Ik maakte een zanddeeg. Dat deeg moest even de koelkast in. Konden ze ondertussen mooi alles opruimen en klaarleggen. 

Ze zijn een hele poos heerlijk bezig geweest. Zo leuk om ze bezig te zien. De koekjes werden heel bijzonder. Net kunst. En ze smaakten heerlijk!

Nog gauw een fotootje voordat ze we ervan gegeten hebben. 

Veel uitgaven!

Zaterdag hadden we een lege agenda. En dat was heel welkom. ’s Morgens, tijdens het ontbijt, stemden we even onze verwachtingen van deze dag af.

Mijn plan voor de ochtend was: de voortuin netjes maken. M’n man wilde een begin maken met het opruimen van de schuur. Hij heeft al een tijdje zitten broeden op een plan. Nu kon hij een klein begin maken. In de vakantie hoopt hij het groter aan te pakken. Heel groot zelfs, als ik z’n plannen hoor.

Ik checkte even mijn mail. Rekening van de tandarts: € 86,11. Valt buiten de tandartsverzekering. Dure foto!

Om een uur of 11 namen we een pauze. Kopje koffie erbij, en een lekker chocolaatje. En we stemden opnieuw de plannen af. 

M’n man had veel spullen op Marktplaats gezet. We hadden bijvoorbeeld 3 scheppen/schoppen/batsen of hoe die dingen ook heten mogen. Nou, eentje is voor ons wel genoeg. We hadden ook een aangebroken pak laminaat liggen. En een zak betonmortel. En nog veel meer van dat soort dingen. Sommige dingen waren we zo kwijt. Dat ruimt alvast een beetje op.

De milieubox zat ook vol. Sinds zoon A een grote interesse heeft ontwikkeld voor afval, heb ik geleerd dat het heel belangrijk is om batterijen apart in te leveren. Dus ook niet even gauw toch eentje in de afvalbak gooien. We hadden ook een aantal oude blikken verf staan die weg konden. Dus de milieubox puilde uit. 

Eigenlijk was ik het opruimen alweer helemaal zat. Daarom bedachten we dat we even met elkaar de milieubox naar de milieu straat zouden brengen. En daarna meteen door naar de speelgoedwinkel om verjaardagscadeaus te kopen voor zoon C en D.

Ik was heel benieuwd wat het zou kosten om de batterijen en verfblikken in te leveren. Het voelde voor mij alsof we goed bezig waren om het gescheiden in te leveren. Zouden we daar dan veel voor moeten betalen? Maar nee hoor, het was helemaal gratis. De jongens keken trouwens hun ogen uit in de milieu straat. Vooral zoon A heeft zo’n andere (positieve) kijk op afval. Het is dat hij in de auto moest blijven, anders had hij wel een poosje rond willen struinen.

We reden door naar de speelgoedwinkel. Het was er niet druk. We namen er echt de tijd voor. De Lego en Playmobil sloegen we sowieso over. Daar hebben we meer dan genoeg van. Maar dan is er nog steeds heel veel keus. 

Zoon A en B bedachten ineens dat ze veel zakgeld hebben op gespaard en zelfs nog verjaardag geld in hun spaarpot hebben. Ze hebben allebei goed nagedacht en de keus gemaakt om er iets van te kopen.

Er waren ook schooltassen, schoolbekers en broodtrommels te koop, van goede kwaliteit. Daar hebben we ook wat van uitgezocht. En het is fijn om een nieuw schooljaar te starten met genoeg bekers, flessen en broodtrommels.

Bij de kassa werd wel duidelijk dat we goed geslaagd waren: € 215,-.

Daarna gingen we naar huis. Het was alweer twee uur, hoog tijd om te lunchen.

Na de lunch ging m’n man even naar de schoenwinkel. Hij had zelf nieuwe schoenen nodig. Zoon A z’n schoenen zijn helaas ook alweer versleten. En zoon B z’n slipper was kapot gegaan.

M’n man kwam terug met schoenen voor A en slippers voor B.  Kosten: €42,- Ik had A op het hart gedrukt om alléén bij de sale te kijken. Hij slijt zijn schoenen zó snel, dus wat mij betreft even geen nieuwe collectie. Voor m’n man zelf lukte het niet, dus hij bestelde een paar schoenen online.

Toen moest ik nog even naar de Hema. De hemden zijn in de aanbieding. Bij mij vielen de gaten erin, dus ik sloeg er meteen even zes in. Er was ook uitverkoop. Daar vond ik twee shirtjes voor zoon D en een broek voor zoon A. Samen € 40,-.

Ik moest ook nog even langs de supermarkt. Daar hield ik me keurig aan de drie dingetjes die ik nodig had. Ook al had ik écht zin in patat, ijs en chocola. Ik vond dat we wel even genoeg hadden uitgegeven deze dag.

Achter de naaimachine

Een tijdje terug volgde ik een naaicursus. Ik heb in acht weken een jurk gemaakt. En vooral… ik leerde heel veel.

Nadat de cursus afgelopen was, heb ik een stapel broeken kort(er) gemaakt. Twee overhemden heb ik ingenomen. Er hangen er nog wel een stuk of 5 te wachten. 

Vandaag pakte ik de naaispulletjes er weer eens bij.

Twee blouses van mezelf, die ik al weggelegd had om op Vinted te verkopen, haalde ik weer van de stapel. Ik vind ze veel te wijd in de taille. Strak hoeft van mij écht niet, maar heel wijd staat me ook niet. Dan lijk ik heel iel en mager. Gewoon een beetje tussenin.

Die blouses dus. Ik heb ze allebei ingenomen in de zijnaden. En nu zijn ze weer helemaal leuk! Kleine moeite. In totaal was ik nog geen half uurtje bezig. M’n blouses hangen weer keurig in de kast.

En terwijl ik enthousiast vertel hoe simpel en leuk het is om m’n blouses te vermaken, duikt zoon A z’n kast in. Met twee shirts komt hij terug. ‘Deze zijn veel te wijd, daarom heb ik ze eigenlijk nooit aan. Kan je die ook smaller maken?’ En met de belofte dat hij dan z’n shirt niet meer over z’n knieën trekt, ga ik ook aan de slag voor hem. Leuk dat hij zo meedenkt!

Wat trouwens ook opvallend is, is de rust die het geeft als ik bezig ben met naaien. De jongens komen er vaak bij zitten, rondom de tafel, met wat speelgoed. Het geeft een fijne sfeer. Ik begrijp wel wat de jongens voelen. Mijn moeder zat vroeger ook vaak met de naaimachine aan de eettafel, en wij speelden dan graag aan dezelfde tafel.

In de naaidoos zat ook een project waar ik aan begon maar nog niet afmaakte. Het was een jurk, zwart met zandkleurige stippen, mouwloos. Eigenlijk heb ik er nooit plezier aan gehad. De jurk was vrij warm en vrij kort. Ik gaf de jurk weg aan m’n zusje. Maar nu kreeg ik hem weer terug. Zij had er ook geen plezier van.

Ik heb, bij wijze van experiment, de schaar in de jurk gezet. De jurk werd een top. En de afgeknipte strook werden mouwen. Ik wilde er dus een top met korte mouwen van maken. Ik was eraan begonnen, maar wist op een gegeven moment niet meer zo goed raad met de mouwen. Dus ik had het terug gestopt in de bak en niet meer naar omgekeken.

Toen ik zo’n succes had met m’n blouses, waagde ik me weer aan de top. Een uur ben ik ermee bezig geweest. En nu zitten de mouwen erin. Helemaal tevreden ben ik nog niet. De ene mouw zit perfect, de andere mouw een beetje scheef. Een volgende keer moet die mouw er opnieuw ingezet worden. Aan de onderkant heb ik een elastiek gezet, waardoor de top een leuk model heeft gekregen.

Ik heb ook écht zin om een nieuw naaiproject aan te pakken. Bij de bibliotheek haalde ik al een paar keer een stapeltje knipmodes, maar ik vond nog geen geschikt patroon. Ik heb van m’n man een abonnement op de Burda Easy gekregen. Het eerste blad moet ik nog krijgen. Daarin staan een stuk of 15 patronen en van twee patronen is een tutorial gratis te bekijken. Dus daar wacht ik tot nu toe op. Het vermaken vind ik leuk om te doen. Maar iets van A tot Z maken vind ik (denk ik) nog leuker.

Gratis genieten met opa en oma

Onze oudste zoon mocht logeren bij opa en oma. Samen met z’n neef. Eén nachtje. En het was al voor de tweede keer dat ze samen logeerden.

Wat heeft hij het fijn gehad. Met z’n neef heeft hij fijn gespeeld. Het klikt goed tussen die twee. Maar ook samen met opa en oma deden ze leuke dingen.

Het gratis genieten, waar ik de vorige keer over schreef, heb ik écht van m’n ouders geleerd. Zij doen niet anders. Ook met hun kleinzonen niet. Fietsen, speelplekken opzoeken, met het pontje overvaren, een ijsje eten. Zo zijn het voor iedereen leuke dagen.

Op afstand kon ik meegenieten, want soms werd er een fotootje doorgestuurd.

Thuis vertelt hij er niet veel over. Hij is niet zo van het vertellen. Zo nu en dan een klein detail. Bijvoorbeeld wie er harder kon trappen, neef of hij.

Thuis was de dynamiek meteen anders toen hij weg was. De rolverdeling verandert. En zodra hij weer thuis is, gaat alles direct weer terug in de oude patronen. 

Gratis genieten

Hoewel we de afgelopen dagen veel aan het opruimen zijn geweest, maakte ik ook elke dag een beetje tijd vrij om lekker buiten te zijn. Het was erg wisselvallig, dus vaak was het tussen de buien door.

Gelukkig hebben we veel mogelijkheden in de buurt.

Zo hebben we vlakbij huis een park. Er staat een waterpomp. Ook zijn er glijbanen, schommels, een klimwand, een wip, een evenwichtsbalk en een grote zandbak.

Ernaast is een stuk waar moestuinbakken van buurtbewoners staan. En dan is er nog een sportpark. Er staan een paar sporttoestellen en je kunt er rondjes wandelen/rennen. Verder is er nog een getegeld plein waar gevoetbald kan worden. Er staan ook wat bankjes.

En op hetzelfde terrein staat een school met eigen schoolplein en een dependance (oud gebouw) van een andere school.

Vooral het speelpark en sportpark is heel leuk aangelegd. Het is nog wel allemaal vrij nieuw, kleine boompjes, dus er zijn nog maar weinig schaduwplekken.

Voor ons een ideale plek om even koffie of thee te drinken. We nemen het gewoon mee van huis. Maandagmiddag gingen we er ook even naartoe. Heerlijk!

Op een gegeven moment kwam er een hond het parkje in. Honden mogen er niet komen, maar deze hond is een hulphond van een buurtbewoner.

De hond ging vlakbij onze spelende jongens liggen en legde telkens een takje bij hen. Eerst hadden ze het niet in de gaten, maar op een gegeven moment gooiden de jongens om beurten een takje. De hond haalde het takje op.

Na een tijdje kwam het baasje van de hond eraan. Ik riep de jongens even bij me. Ze stopten met takjes gooien en de hond rende weer naar z’n baasje. Zo braaf en gehoorzaam. Net alsof de hond ook even een pauze had genomen.

We maakten ook een keer een wandeling ‘naar de eendjes’. Dat is ook een park, niet ver van ons huis vandaag. Het grenst aan de hei en het bos.

Het park is heerlijk ruim met grote bomen. Er zijn veel schaduwplekken. Het watertje trekt altijd aan.

De eendjes zijn ook altijd favoriet. Er zijn nog steeds een paar jonge eendjes, maar écht klein kun je ze niet meer noemen. Nog wel een beetje donzig.

En we gingen ook een keertje naar een leuke speelplek in het bos. Vijf minuutjes fietsen vanaf ons huis. Daar is een kabelbaan, een waterpomp, een loopbrug, een paar schommels. Verder kun je er hutten bouwen, voetballen, bomen klimmen. Het is een plek waar we graag komen.

Allemaal leuke plekjes waar de kinderen zich goed kunnen vermaken. En ik vind het zelf ook fijn om er naartoe te gaan. Je betaald er geen toegangskosten voor. De jongens komen er nooit overprikkelt vandaan. Wel vies, maar dat mag natuurlijk gewoon! Wat mij betreft ideale plekken om (gedeelten van) de vakantiedagen door te brengen.

Hoe ruim je Lego op?

Maandag, de eerste officiële vakantiedag. Ik had geen idee wat we zouden gaan doen. Vorig jaar plande ik veel. Dit jaar niet. De kinderen gaan al veel meer hun eigen gang. Of ze spreken zelf af met vriendjes. Daarom is het niet nodig om voor iedere dag een plan te maken.

Na het ontbijt deed ik een rondje door het huis. Wasje opruimen, bedden netjes, ramen open, dat soort dingetjes. Toen ik op de zolder kwam, wist ik ineens wat we gaan doen. Al het speelgoed eens even door de handen laten gaan.

Met elkaar haalden we al het speelgoed naar beneden. Spelletjes werden weer compleet in de juiste doosjes gedaan. Al het losse speelgoed werd uitgezocht. Wat kapot was, kon weg.

Alleen de bak lego… daar was ik nog niet over uit. Het is teveel, daar ben ik van overtuigd. Stukjes zoeken is haast onbegonnen werk. Dus wat ik er mee moet doen, weet ik nog niet, maar ik leg het niet meer terug op zolder.

En dan ruimden we nog al de takjes, stokjes, prikkers, steentjes en schelpen op. We plakten bladzijden weer terug in boeken. De kamer werd flink schoongemaakt. Wat een lekkere start van de vakantie zeg!

Da’s even andere koek dan het ‘kamer opruimen’ wat de jongens iedere zaterdag doen.

Maar na twee uur kon het geordende speelgoed terug naar zolder.  

Het was chaotisch, maar ook heel gezellig. De kinderen vinden weer speelgoed terug waar ze al heel lang niet meer mee hadden gespeeld. Ze waren super enthousiast als ze iets vonden wat ze al een tijdje kwijt waren.

Dinsdag was de kamer van A aan de beurt. Hij heeft vier houten fruitkratjes onder z’n bed. Eén zit bomvol knuffels. Twee zitten vol met Playmobil. En dan is er nog één met de toet-toet baan.

De kratten gingen op z’n kop. Alles werd uitgezocht. De knuffels moesten blijven. Ze spelen er ook nog wel heel veel mee. De Playmobil kon veel praktischer ingedeeld worden. Voor de kleinere stukjes had ik een soort van schoenendoos die weer precies in de krat paste. Anders schiet het door het fruitkratje heen.

De toet-toet mocht weg. Die verhuisde dus naar de zolder. De duplo van zolder ging naar zoon D, want hij heeft nog helemaal geen speelgoed op z’n kamer en vindt duplo heel erg leuk. Tiptoi, heel populair bij ons, ging naar de zolder.

Toen was de bierdoppen-verzameling aan de beurt. Sinds we een metaaldetector hebben, sparen de jongens bierdoppen. Dat kwam namelijk zo. De eerste keer dat we met de metaaldetector op pad gingen… we gingen een schat zoeken. Toen de metaaldetector piepte, moesten we scheppen. En ja hoor, we vonden een bierdop. Bierdoppen zijn dus schatten. A heeft dus op z’n slaapkamer een laadje vol bierdoppen.

Alles werd wel even goed schoongemaakt. De verzameling moest uiteraard blijven en het liefst uitgebreid worden. En dat is helemaal goed. Verzamelen is leuk! Als het maar nergens rondslingert.

En nog even over dat verzamelen. 

• De jongens zijn alle drie (de jongste doet nog niet mee) laaiend enthousiast als ze een bierdop vinden. Ook al is het een platgetrapte. Die horen er ook gewoon bij. 
• En dan conclusies die ze trekken. Hertog Jan schijnt het populairste te zijn, want daar hebben ze de meeste van. 
• Als we op een verjaardag zijn vertellen ze meteen aan de gastvrouw dat ze bierdoppen sparen. Grote kans dat die ze wel kan helpen aan een paar extra bierdoppen. 
• Gouden bierdoppen zijn heel veel waard. 
• Ze weten ook precies welke soorten ze al hebben. 
• Gejuich als ze er één krijgen die ze nog niet hebben. Dat is dan een zeldzame. 

Heerlijk he, die kinderlogica..!

Afijn, de kamers zijn schoon en opgeruimd. Nu de berg Lego nog.

Het auto-kleed, zo’n stevig vloerkleed waar weggetjes op staan, werd uitgerold in de woonkamer. De hele bak lego werd uitgestort. Poeh… het lijkt net alsof we in het legomuseum waren. De jongens hebben vijf boekjes uitgekozen. Dit gaan we in elkaar zetten. En volgens mij kun je ze niet blijer maken, dan Lego in de woonkamer, en papa en mama die helpen met stukjes zoeken.

En ook tussen al het Lego vonden we stukjes Playmobil. Nou, die ruimden de jongens zelf op in de juiste bak. Want als het netjes is, wil je het ook netjes houden.

De komende dagen ben ik dus druk met Legostukjes zoeken. We hebben al eens vaker in een zomervakantie geprobeerd alles in elkaar te zetten. Ik heb ook wel eens alles op kleur gesorteerd. Het scheelt dat ik van sorteren houd. Maar het hiep allemaal niks. Binnen de kortste keren ligt het door elkaar heen. 

En mocht iemand tips hebben om lego overzichtelijk te houden..? Ik ben benieuwd!

En ja, mijn idee: alles op marktplaats en voor het geld wat je ermee verdiend één of twee nieuwe dozen kopen, werd meteen afgekeurd.

Wandelen na de onweersbui

Zondagmiddag was het warm. Broeierig zelfs. Aan het einde van de middag kwam er een flinke onweersbui over. We hadden op een gegeven moment zelfs een paar lampen aan, zo donker werd het.

Toen de bui overgetrokken was, had ik écht zin in een wandeling. Even in de opgefriste natuur rondlopen.

Eerst vroeg ik wie er zin heeft om mee te gaan. Dat was zoon D. Die wordt altijd enthousiast als hij mee mag. Dus ik klapte de kinderwagen uit. In mum van tijd had ook zoon A z’n slippers aan. Nou, toen had B er ook wel zin in.

Zoon C had er echt helemaal geen zin in. Dus m’n man moest maar met hem thuisblijven. Op het laatste moment switchte C toch. Gezellig, met z’n allen.

Zo verloopt het dus altijd als we willen wandelen. Hoe meer we pushen, hoe eigenwijzer C wordt. En zodra we helemaal nergens op aan sturen, doet hij mee.

We waren net de straat uit. Zoon C: Mijn buik wordt een beetje ziek, ik moet gauw naar de wc. M’n man ging met hem terug, de rest liep heel rustig aan door. Ja, zo gaat dat soms. En ’t was geen grapje van hem, hij had écht krampen in z’n buik. Een poosje later hoorde ik hem al kletsend aan komen. Hij was helemaal opgelucht.

We wandelden over de hei. Er was maar één andere wandelaar. Verder helemaal niemand. Wel zagen we bij heel veel huizen de deuren openstaan. Lekker de frisse lucht naar binnen. De temperatuur was heerlijk!

Via het crossbaantje liepen we weer naar huis. Mijn man liep al een eindje vooruit. Zoon A en B renden samen via een ander paadje. 

Ineens doken er twee grote honden op. Niet aangelijnd. En écht groot. Voor degenen die mij niet kennen: ik heb het helemaal niet op honden.

Ik zag dat m’n man stilstond. Die had de honden ook gezien, en wilde mij natuurlijk ondersteunen. Ik keek al rond of ik ergens het baasje zag. Ja, die was bezig met een balletje gooien.

Achter me hoor ik zoon B zeggen: Een hond! Waarop zoon A zegt: ‘Kom, we lopen gewoon heel rustig door naar mama. Niet rennen hoor, want dan komen ze naar ons toe.’ En samen kwamen ze heel braaf en rustig naar mij toe.

Toen het baasje ons zag, floot hij naar de honden. Ze kwamen direct naar hun baas toe. En wij konden veilig doorlopen.

Mijn hart klopte in m’n keel. Stel dat de honden wel naar de jongens toe renden, dat had ik me geen raad geweten.

Maar bij hen was geen enkele stress te zien. Wat ben ik trots op ze!

Kledinginzameling

De eerste echte vakantiedag werd meteen zinvol besteed. We hadden namelijk een klusje te doen. Niet voor onszelf, maar voor het goede doel.

’s Ochtends haalden we de kar op. Die kar staat bij een kennis van ons in een schuur. De kar ging vast aan de auto. En even later parkeerden we op het parkeerterrein van onze kerk.

En niet veel later kwamen de eerste mensen al aan. Met tassen kleding en schoenen. En dat stapelden we op in de kar. Het werd een kar vol textiel. Alles mag ingeleverd worden. Nieuw, amper gedragen, afgedragen, versleten, lompen. Alles mag. Als het maar droog is. Dus geen natte of modderige spullen.

Deze ochtend haalden we een stuk of 80 zakken op! 

En wat we ermee doen? Het enige wat wij hoeven te doen, is alles in de schuur (opslag) brengen. Dezelfde schuur waar ook de kar staat. Iemand anders regelt dan de volgende stap. Als de berg textiel hoog genoeg is, dan wordt het weggebracht naar een sorteerruimte. Daar wordt eerst gekeken wat er nog verkocht kan worden. Dat kan naar een kringloopwinkel. Alles wat niet meer bruikbaar is, wordt tot vezels vermalen. Deze vezels worden weer verkocht als grondstof voor textiel.

Voor ons is het een ochtendje werk. En dat zo'n vier keer per jaar. Da’s het enige. En het is nog gezellig ook. We spraken tientallen mensen. Soms een kort praatje, soms wat langer.

De jongens hielpen met sjouwen. Het was warm weer, en op de parkeerplaats voelde het al gauw tropisch. Bij de dichtstbijzijnde supermarkt haalde ik een wat pakjes drinken en een zak stroopwafels. Op de rand van de kar, op een rijtje, zaten ze daar lekker van te genieten. 

En het geld wat ermee wordt verdiend, gaat naar het goede doel. Hoeveel geld het oplevert kan ik helaas niet achterhalen. Ik ben zelf ook wel heel nieuwsgierig, dus ik ga het wel proberen uit te zoeken. Dit doel wordt er onder andere van gesteund: Bij de Bron in Alkmaar. Daar worden allerlei gezellige activiteiten, maaltijden en bijeenkomsten georganiseerd, rondom de Bijbel.  https://bijdebronalkmaar.nl/

Het allereerste vakantiegevoel

Eindelijk… vakantie!

Dat laatste ochtendje school stelde niet veel meer voor. Sowieso werd er de laatste schoolweek niet zo hard meer gewerkt. Het ene afscheid na het andere. Leuke en gezellige dagen. En dan hadden we, buiten school om, ook nog twee keer vrij-zwemmen als laatste zwemles. Het planbord stond vol met heel veel taken, klusjes en remembers. Tel daarbij op ons tandartsbezoek, vriendjes die kwamen spelen en een verjaardag. Wat zijn de kinderen (en ik) dan toe aan de zomervakantie.

Vorig jaar, ik herinner het me nog goed, haalde ik onze twee oudste jongens lopend uit school. Een euforische stemming was er. We zijn toen ’s middags naar de fonteintjes in het centrum geweest om daar lekker in het water te spelen.

We zijn een jaar verder. En de ontwikkeling bij de kinderen heeft niet stil gestaan. Dit jaar hadden we drie schoolgaande kinderen. En hun interesses veranderen ook. Vandaag kwam er ook een vriendje mee uit school. Na het (veel te korte) middagslaapje van zoon D, stelde ik voor om naar de fonteintjes te gaan. Het is prachtig weer. Hup, zwembroeken aan. En de gewone broek er overheen.

Maar wat een tegenvaller. De fonteintjes stonden uit. Er was een kermis. Nou, van een afstandje keken de jongens even naar de botsautootjes. Die vonden ze wel leuk. De herrie (muziek) iets minder. De teleurstelling was groot. Geen waterpret.

Zullen we dan doorfietsen naar het bos? Dat plan werd unaniem afgekeurd. Ze wilden thuis spelen met waterpistolen. Zo gezegd, zo gedaan.

En zo eindigde de laatste school en startte de eerste vakantiedag.

Ik zit zelf al helemaal in de vakantiestemming. Uit de taakmodus en in de zijnsmodus. Meer genieten en minder tijdsdruk.

Helaas zijn er ook mensen voor wie de vakantietijd niet zo fijn is. Bijvoorbeeld omdat hun (klein-) kinderen, vrienden en buren allemaal op vakantie gaan en zij zich juist erg alleen voelen. Daarom hoop ik in deze weken wat vaker te schrijven. Om je mee te laten lezen hoe de vakantie bij ons verloopt. Om je een beetje mee te laten genieten. Ik ga m’n best doen!

Ik weet hem weer!

Gisteren schreef ik over grappige uitspraken van de kinderen. Die derde uitspraak… ik kon er maar niet op komen. 

Maar ineens wist ik het weer.

Zoon A vertelde over een klasgenoot. Ze was gevallen op haar gezicht en nu is haar tand verdord.

Laatst zag ik met eigen ogen wat hij bedoelde. En hoewel de woordkeuze grappig is, is het gevolg van de valpartij helemaal niet grappig. Een volwassen tand die scheef staat en bruin is geworden... 

Grappige uitspraken

Een paar grappige uitspraken van de kinderen. Ik heb er een speciaal schriftje voor. En eigenlijk moet ik het opschrijven ook direct doen. Maar dat deed ik niet. Ik dacht dat ik ze wel even kon onthouden. 

Ik had er drie. Al een hele tijd zit ik naar het beeldscherm te staren in de hoop dat de derde weer terug komt in m’n gedachten. Maar tot nu toe zonder resultaat.

Zoon A heeft zo’n trek. Maar het is al bijna etenstijd. Maar volgens eigen zeggen gaat hij een half uur zonder eten niet meer redden. Hij mag een droge boterham (lees: zonder beleg)  pakken. Een paar tellen later staat zoon B naast me. Of hij ook een uitgedroogde boterham mag.

‘Klop, klop, klop’. Midden in de nacht. Zoon B staat voor onze slaapkamerdeur. Er zit een mug op z’n kamer. Gewapend met de vliegenmepper ga ik achter hem aan. Voor de zekerheid vraag ik nog even of het een mug, vlieg of spin was. Hij haalt ze soms door elkaar. Maar nee, het was écht een mug, want hij hoorde de mug vlakbij z’n oor gillen.

Laatste loodjes

Maandag schreef ik al over de aftrap van de laatste schoolweek. De laatste schoolweek is er één van thema’s afsluiten, opruimen en schoonmaken.

Thema’s afsluiten. Ik mocht in het restaurant van zoon C komen eten. De kinderen bedienden hun vader of moeder. Als eerste bracht C me op mijn plek, op het schoolplein, aan een versiert placemat. ‘Wilt u wat drinken?’ vroeg hij. Het drinken mocht hij zelf inschenken en bij mijn tafeltje bedienen.

Daarna kwam er een heus voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Een stokbroodje met kruidenboter, zelf gesmeerd. Een bolletje met knakworst. Ik hoorde al dat C niet blij was. De knakworst rolde er telkens af. Een hoop gemopper. Maar uiteindelijk had hij een oplossing bedacht. Het bolletje op z’n kop over de worst heen gelegd. Slim bedacht.;) En als nagerecht een druif met aardbei op een prikker. Hij kwam zelfs nog even vragen of het heeft gesmaakt.

De kinderen konden tussendoor ook gewoon spelen. Hun spanningsboog is nog niet altijd even lang. En het rollenspel duurde juist best wel lang.

Echt te leuk! Ik weet niet wie het meest aan het genieten was. De ouders, de kinderen of de juf. Allemaal blije gezichten!

En opruimen dan. Uitpuilende schooltassen. Allemaal tekeningen, knutselwerkjes, schriften en papieren. Sommige dingen zijn leuk om te bewaren of op je slaapkamer te hangen. Zo denk ik erover. Maar de jongens denken daar anders over. Alles, ja letterlijk alles, moet bewaard blijven. Ik maak me er maar niet te druk om. En, eerlijk is eerlijk, ze bekijken hun (en elkaars) werkjes heel regelmatig.

En dan nog het schoonmaken. De school moet helemaal schoongemaakt worden. En dat is een enorme klus. Gelukkig zijn er ook heel veel ouders. Ik koos voor speelgoed thuis schoonmaken.

Het meeste speelgoed is vrij makkelijk schoon te maken. Even door een sopje halen en dan op een badlaken laten drogen. 

De lego was echt een enorme klus. Ik had alles zó in de wasbak gekieperd om in een sopje te weken. Drie grote badlakens, helemaal vol, lagen te drogen in de keuken. Maar veel stukjes zaten nog aan elkaar. Het water zat tussen de stukjes. Ik moest dus alle legostukjes los gaan halen. En dat was een tijdrovende klus. Maar uiteindelijk is het gelukt. 

Wat nog een veel grotere klus was... het pleinwachtrooster. Voor mij was het de eerste keer dat ik deze maakte, samen met twee ervaren moeders. Er zijn veel ouders nodig. Ouders konden zich opgeven. Dat deden gelukkig ook veel ouders. Maar we hadden er te weinig. Na heel veel ouders persoonlijk te hebben benaderd, hadden we nog één plek openstaan. 

Ik beet me er helemaal in vast. Want hoe fijn is het als het vóór de zomervakantie allemaal in kannen en kruiken zit. En uiteindelijk... (met een beetje maatwerk) hebben we het voor elkaar gekregen. 

Toe aan vakantie...;)

Aftrap

De laatste schoolweek zijn we ingegaan. De aftrap van deze drukke week was een tandartsbezoek.

Daar zag ik een beetje tegenop. ‘Onze’ tandarts, een heel aardige vrouw, is niet meer werkzaam in de praktijk. We kregen een ‘nieuwe’. Mijn vertrouwen lag laag.

Ik heb namelijk één keer een vervanger gehad, en daar ging een heleboel mis. Iets met afbreken van een net opgezette kroon. Diezelfde vervanger heeft bij mijn man ook een behandeling gedaan. In die week erna kreeg hij pijnklachten. Een wortelkanaalbehandeling was nodig. Misschien was het allemaal medisch te verklaren hoor. Maar sindsdien wil ik alleen nog mijn eigen tandarts. En juist zíj verliet de praktijk. We kregen een andere tandarts toegewezen. En daar zag ik een beetje tegenop.

We werden naar de kamer geroepen door een heel vriendelijke vrouw, onze nieuwe tandarts. De jongens gedroegen zich keurig. Om beurten in de stoel. Nergens zag ze iets geks. Niemand had gaatjes. Allemaal lof over mooie en schone tanden en kiezen.

Zoon A kreeg fluoride op z'n kiezen. Dat gaat anders dan vroeger. Geen watje, geen smaakje kiezen. In een paar tellen zat het erop. En aan z'n gezicht te zien was het ook niet zo vies als vroeger.

Zoon D hoeft nog niet in de stoel. Maar toen ik aan de beurt was, kwam hij bij mij liggen. En dat werkte prima.

Ze mochten alle vier een cadeautje uitzoeken.

Zoon A en ik gingen allebei nog op de foto. De röntgenfoto, wel te verstaan. En zelfs daar waren geen gaatjes op te vinden zijn. Ik deed bijna een vreugdedansje, zo blij was ik!

En toen, hup, naar school. De laatste maandag van dit schooljaar.