Onze oudste zoon

Waarschuwing. Als je een hekel hebt aan verhalen van trotse moeders over hun kind, klik dan snel weg.

Onze oudste zoon. Daar wil ik het even over hebben.

Elke dag gaat hij met plezier naar school. Met groot plezier. En wat is er fijner voor een moeder, dan een kind dat met zoveel plezier naar school gaat. Hij heeft vriendjes. Leuke vriendjes. Hij heeft z’n eigen plek. Geen grote plek. Hij loopt niet voorop. Daar heeft hij niet zoveel behoefte aan. Maar een eigen, ietwat bescheiden plaats.

Zijn klas voelt veilig. Gelukkig wel weer. Dat was een tijdje terug wel anders. Een meisje werd gepest. Ze is anders dan anderen. Ze heeft een ‘rugzak’ vol moeilijkheden. Kwetsbaar. Kinderen zien en voelen dat. Ze was een heel makkelijke prooi.

De leerkracht heeft dit met de klas besproken. Hij gooide het open. En wat deed dat met onze zoon? Hij heeft er veel verdriet van gehad. Zíjn klas, waar het zo veilig was. Waar hij iedereen vertrouwde. Waar hij opbloeide. Het bleek niet zo veilig te zijn als hij dacht. Dat deed pijn.

Inmiddels is er een soort project gestart om de klas weer met elkaar te verbinden. Ik krijg natuurlijk alleen maar de kant te horen wat onze zoon vertelt. Wat precies het plan is achter dit project, weet ik niet. Maar het klinkt mij positief in de oren.

Onze zoon komt dus lekker mee. Hij leest, schrijft, maakt sommen. Ik hoor hem over wereldoriëntatie, gym en muziek vertellen. Thuis kan hij via internet inloggen en verder oefenen. Dat doet hij graag. Vaak tijdens het eten koken. De kinderen raken uitgespeeld, en worden hongerig. Een goed moment om even wat sommen of woordjes te oefenen.

Hij heeft de gave van het inzicht gekregen. Eén keer uitleggen, en hij past het toe op alles. Logica. Dat heeft hij van mijn man. Zéker niet van mij. Soms denk ik dat hij qua logica mij al voorbij is.

Als ik zie hoe mijn man en zoon hun logica inzetten, dan valt me op dat het vooral met kijken te maken heeft. Rust en kijken. En verstand gebruiken. Doorgronden wat er gebeurt.

Een voorbeeld. Onze zoon heeft extra werk gekregen. Hij mag tijdens herhaling van uitleg, iets anders doen. Met een andere leerkracht. Zo legde hij uit, dat hij drie cirkels, de zon, maan en aarde op een papier moest leggen. Wat hij daar precies mee deed… ik haak in gedachten af. Gebrek aan inzicht. Of aan interesse. Ik weet het niet. Maar mijn man vond het bere-interessant. Ze vónden elkaar helemaal. Hele gesprekken over volle maan en nieuwe maan. Die begreep ik nog een beetje. Maar voor de rest volgde ik het niet. Ik zat tegenover hen. Te genieten. Zie ze samen praten. Zie ze het allebei snappen.

Soms lijkt onze oudste zoon een soort volwassenheid in zich te hebben. Hoe omschrijf ik dat..? Hij houdt dus niet van klieren. De leergierigheid staat heel hoog. Zijn plichtsgetrouwheid ook. Hij kreeg huiswerk van zijn leerkracht. Met daarbij de opdracht om er één week over te doen. Dus niet in één keer alles maken. Maar elke dag een stukje. En dat doet hij. Ik hoef hem daar niet elke dag aan te herinneren. Hij denkt er zelf aan. Niet stipt als hij uit school komt. Maar in de loop van de middag of avond.

Als ik dan aan mezelf denk op die leeftijd. Oeps! In mij zat veel minder motivatie.

Als ik de oude schoolrapporten lees van mijn man. Elke keer weer die zin: Beter je best doen, hoor! Dat is overigens helemaal demotiverend om in je rapport terug te lezen.

Dan denk ik: Wow! Wat een wijs gedrag van onze zevenjarige. En wat fijn hoe school met hem omgaat.

En hij heeft geen professor-achtige trekjes. Hij is ook heus gewoon kind. Lekker spelen. Heerlijk vies worden. Plezier maken. In bomen klimmen. Soms heerlijk wegdromen.

En ondertussen lift ik een beetje mee op zijn inzicht en gevoel voor logica. Als ik een lego-autootje bouw: ‘Wat zit je nu weer te doen, mam?’ En hij neemt het van me over. Met die handige vingers. Zó precies.

Als ik papier in de printer wil doen. Of als ik een kabeltje in de computer probeer te steken. Of als ik de keukenmachine in elkaar zet, maar hij doet het niet. Of, ja echt, als er een toets van het toetsenbord af is. Altijd dat kijken, onderzoeken, volgend met zijn ogen. En dan die handige handen die het oplossen.

En dan die vermaning erbij. ‘Jij doet het helemaal fout.’ ‘Niet te snel, mama.’ Of soms dat lachje, en dan: ‘Wat ben je nú weer aan het doen?’

Maar hij bewondert mij als ik brood smeer, of groente snij. Hij vind ook dat ik best hard kan fietsen voor een moeder. En dat ik mooi kan voorlezen.

Dus kruipt hij lekker tegen mij aan. Samen onder een dekentje. En z’n hoofd tegen mijn schouder. En voor de twintigste keer lees ik hetzelfde boekje voor.

Een héérlijk kind, toch!