Kringloopgeluk

De vakantie zit er op. We moeten allemaal weer wennen en in het ritme komen. Allereerst de wekker. Maar ook de rest van de dag speelt zich weer af in tijdsblokken. En daar moeten we ons allemaal naar schikken.

En daar bovenop zijn de buren aan een grote verbouwing begonnen. Veel kabaal. Onze jongste zoon is daar dus bang voor. Heel bang. Bij ieder gezaag, geboor, geroep, gegooi, gesloop, gewoon letterlijk bij ieder geluid wat anders klinkt dan hij gewend is, huilt hij. Zo bang is hij.

Eerst troostte ik hem. Heel vaak. Heel lang. Maar op een gegeven moment ben ik daar zo zat van. Dus dat troosten wordt steeds korter en minder oprecht. Poeh… En dat merkt hij. En daar wordt hij nog ongelukkiger van.

En ik probeer hem ook aan te leren om buiten op schoenen te lopen. Gevolg is dat hij per se de grond niet meer wil raken. Je ziet me in gedachten al bezig he? ‘Doe maar stap-stap’ met m’n allerhoogste stem… Alle stress dapper proberen binnen te houden.

Je snapt het vast wel. Een negatief spiraal.

En zodra ik het me realiseerde wilde ik het ook ombuigen naar iets positiefs. Even resetten.

Een eindje wandelen. Dat helpt vast.

Het zonnetje scheen. Heerlijk!

We wandelden zomaar naar de kringloopwinkel.

In de kerstvakantie had ik er ook al een keertje rondgekeken. Normaal gesproken kwam ik er eigenlijk nooit, maar ik stapte er zomaar een keertje binnen. En toen ik er rondliep vroeg ik me af waarom ik dat niet vaker doe.

Sommige bloggers en lezers zijn vaste klanten bij de kringloopwinkel. Dat bewonder ik. Hoe het lukt om daar zo vaak te slagen. Ik zou er ook meer gebruik van moeten maken. Maar op één of andere manier lukt het me niet om het in m’n systeem te krijgen. En eerlijk, klinkt misschien vreselijk verwend, ik houd van nieuw. Maar mijn portemonnee houdt meer van de prijzen van de kringloop.

Afijn, we kwamen dus bij de kringloopwinkel aan. Met z’n drietjes. Zoon C, D en ik. Zoon D was helemaal vrolijk en blij. Want hij hoefde z’n schoenen niet aan. Gewoon met z’n sokjes in de kinderwagen. Zoon C had er ook enorm veel zin in. Tegen de eerste persoon die we in de winkel passeerde, vertelde hij dat de kringloopwinkel heel leuk is en dat het naar lekkere ‘pannepoekjes’ ruikt.

Ik vond een mooie donkerblauwe ‘speel’broek voor zoon C. Zo noemen wij joggingbroeken. Die zijn alleen om thuis in te spelen. Voor maar €1,50. Zag er als nieuw uit. Die kan hij goed gebruiken.  

Even passen. In een paskamertje. Dat vond hij héél interessant.

Hij zat perfect.

Even later vond ik een prachtig paar wantjes voor hem. Z’n oude wantjes zijn helemaal versleten. Ze zijn intensief gebruikt. Voor takken sjouwen enzovoorts. Maar het was er nog steeds niet van gekomen om andere te kopen. €1,50. En volgens mij zijn ze nog nieuw. Geen enkel slijtplekje was er te vinden.

Ik keek ook nog even naar kleding voor mezelf. Er waren heel veel leuke dingen te vinden. Ik paste er een aantal. Een grijs rokje. Zat als gegoten, en zag er nog helemaal nieuw uit. €4,50. Die kan ik goed gebruiken. Dan kan mijn oude grijze rok weg (die ik een paar jaar geleden voor €59,99 nieuw kocht, toch wel een behoorlijk verschil hé?).

En ik werd ook helemaal blij van een grof gebreid donkerblauw vest. Die had lange mouwen. En dan bedoel ik écht lange mouwen. Dat is voor iemand met lange armen altijd een issue. En ik houd van lang-lang. En bijna alles hangt bij mij kort-lang. Alléén al voor de mouwlengte zou ik hem willen kopen. Maar ik vond hem sowieso prachtig. €9,50.

Alle knuffels moesten nog even bekeken worden. En het speelgoed. En de boeken. En de spelletjes. En… en… en…

In de kerstvakantie had zoon C een helm gezien en gepast. Hij vond hem prachtig. Hij vroeg of we de helm zouden kopen. Dan pas ik altijd m’n tactiek toe. Ik (of hijzelf) maak er een foto van. Met de prijs erbij. En dan moeten we thuis even kijken of er genoeg geld in z’n spaarpot zit. En anders kan hij hem op z’n verlanglijstje schrijven. Vaak zijn de kinderen het thuis allang vergeten. Zo hoef ik geen discussies te voeren in de winkel, en voelen de kinderen zich gehoord. En ik kan meteen even aanzien hoe graag ze het werkelijk willen hebben.

Nu zag hij die helm dus weer. Precies die, tussen alle 48 (of zoiets, ik heb ze niet nageteld). ‘Mama, de sporthelm. Hij ligt er nog steeds. Ik vind hem zó mooi!

Toen maakte ik een plannetje.

We maken een krullenkaart. Iedere keer als je luier ’s morgens nog droog is, mag je een krul zetten. Als de kaart vol is, is de helm voor jou. Meestal houdt hij niet zo van zulke ‘omkoperij’, maar deze keer wel. Dat verbaasde me eerlijk gezegd een beetje. Met de helm van €3,50 in z’n hand, rende hij blij naar de kassa, waar de mevrouw achter de kassa een verhaal over krullenbriefjes en uitprinteren en een helm verdienen te horen kreeg. Ze begreep er vermoedelijk helemaal niks van, maar ze lachte vriendelijk.  

En thuisgekomen was iedereen blij. Ik voelde me blij met het ontdekken van het plezier van de kringloopwinkel, en uiteraard met m’n kringloopvondsten. Zoon C voelde zich dolgelukkig met de helm, ook al wordt die nog even ingepakt. En z’n broek en wanten moesten meteen aan. En zoon D was helemaal niet meer bangig.

Missie geslaagd!

Waar een negatief spiraal wel niet toe kan leiden.