Uitstel, maar geen afstel!

Eén van de eerste blogs die ik schreef, ging over de Matthaüs Passion. We hadden kaarten besteld, maar op de dag dat we naar het concert zouden gaan, werden we allemaal ziek. Helaas… maar, zo spraken we samen af, we gaan een volgende keer.

Inmiddels twee jaar later… Uitstel, maar geen afstel. Het afgelopen weekend hebben we een concert bijgewoond.

We hadden geboekt in het AFAS-theater in Leusden. Eigenlijk vind ik dat je zoiets in een kerk moet horen. Maar fijne stoelen is me ook heel wat waard. En wat dat betreft zaten we goed. Wát een mooi gebouw trouwens…!

Vooraf kregen we wat te drinken. Daarna was er een Master Class. We zaten op de derde rij. Eerst twijfelde ik of het wel zo’n fijne plek was, want het podium is hoog. Wij zaten dus op ooghoogte van het podium. Maar we konden alles heel goed zien.

Tijdens de Master Class legde de dirigent het één en ander uit. Ik vond dat heel fijn. De Matthaüs Passion is net een kunstwerk, waarin je telkens nieuwe dingen ontdekt. Fijn om daar wat extra uitleg bij te krijgen.

Na de Master Class was er een pauze, en daarna begon het echte concert. Die bestaat uit twee delen, met een pauze er tussenin.

In één woord: prachtig!

Ik had het boek mee met de vertaling, want het is een Duitstalig muziekstuk. Zo kon ik het verhaal horen én meelezen. Alsof ik werd meegenomen in het verhaal.

Hetgeen me het meest opviel:

Hoe goed alles werd uitgebeeld. Een kraaiende haan, de berg Golgotha beklimmen. En ook de verschillende emoties: boosheid, verdriet, angst, opgehitst.

De tegenstelling tussen het volk en het Sanhedrin die door elkaar heen riepen en schreeuwden en Jezus die zweeg.

Vanaf dat Jezus gestorven is, veranderde de muziek. Eerst heel veel rust, daarna het voorhangsel dat scheurt en de aarde en rotsen die scheurden. En daarna klonk er een soort berusting door in de muziek. Vooral de rust viel me op. 

De blijdschap die erin doorklinkt. Waarom Jezus moest lijden en sterven. Dat Hij vrijwillig deze zware weg ging. En dat om de zonden van de mensen. En hoe gelukkig Hij Zijn kinderen wil maken.

Ergens vond ik het ook wel een beetje ‘kaal’ dat de Matteüs Passion stopt bij het sterven en begraven worden. Het is het verhaal van Goede Vrijdag. Dus verder dan de begrafenis gaat het verhaal niet. Maar gelukkig komt er na Goede Vrijdag ook Pasen, de opstanding.

Al met al, enorm genoten van een prachtig kunstwerk wat bijna 300 jaar geleden door J.S. Bach is gecomponeerd!

Afbrekend en opbouwend zelfvertrouwen

Zwemles. Bij ‘ons’ zwembad zijn de niveaus verdeeld in verschillende kleuren. Zoon B is aangekomen in het laatste bad. Rood.

De resultaten per onderdeel worden bijgehouden door middel van smileys. Hoe blijer het gezicht, hoe beter het ging. Zo hebben wij ook een beetje inzicht in hoe de voortgang gaat.

We gingen over van een oud gebouw naar een nieuw gebouw. Eén van de vele voordelen is dat we nu dus mee kunnen kijken vanaf een tribune.

Dan heb je dus 40 minuten de tijd om je kind te observeren. Verder is het alléén maar wachten. En zweten. Want het is er héél erg warm. Zó warm dat ik voordat ik naar zwemles ga me even omkleed naar wat zomers en luchtiger.

De laatste paar lessen nam m’n man voor z’n rekening.

Vanaf dat zoon B in het diepste bad (rood) mocht zwemmen, lukte het hem niet meer zo goed om door het gat te zwemmen. Je weet wel, zo’n zeil onder water met een gat erin. Het zeil hangt 3 meter van de kant. Het is een kwestie van (diep) duiken en een paar slagen zwemmen.

De eerste les dat B in het diepe bad door het gat moest zwemmen, lukte het de helft van de pogingen. De tweede les nog maar de helft van de helft. En de keer daarna helemaal niet meer. In plaats van duiken ging hij springen. Hij zwom direct terug naar de kant. Je zag het per keer verslechteren. Je zag vooral dat hij er zelf van overtuigd was dat hij het niet kon.

En daar zit m’n man dan te observeren. Zien dat hij niet meer gelooft dat hij het kan. Een frustrerend gevoel. Hij kan het, dat is zeker. Maar hij weet het zelf niet meer. Het plezier in zwemmen verdween. Dat straalde hij helemaal uit. Hangende schouders, geeuwen en bibberen…

Maar hoe doorbreek je nu dit patroon? Is het een kwestie van afwachten? Doorzetten? Op hem inpraten? Een beloning geven? Tuurlijk, de badmeester legt het uit en doet het voor. Maar blijkbaar komt de boodschap niet helemaal over…

M’n man had een goed idee.

Hij ging de dag erna samen met zoon B zwemmen. Zoon A mocht ook mee. Dus, met z’n drieën gingen ze zwemmen. M’n zusje had een badenkaart die bijna verliep, dus daar mochten we gebruik van maken. Jammer als het verloopt, en nu konden we er heel nuttig gebruik van maken.

En wat denk je? Diezelfde badmeester was aan het werk. Hij herkende onze zoon direct en noemde hem bij naam. Ook benoemde hij het duiken en door het gat zwemmen. Met een aantal tips van hem gingen ze oefenen. En ja hoor, het lukte B om én goed te duiken én meer dan 3 meter onder water te zwemmen.

B heeft zin om vrijdag, tijdens de zwemles, te laten zien dat hij het nú kan. Wat een uurtje zwemmen met papa wel niet voor hem betekent!

Overigens zijn er bij ons zwembad ook speciale meezwemlessen voor kinderen die blijven steken op hetzelfde niveau. Daar hadden we achteraf gezien ook gebruik van kunnen maken.

Genieten Van Genoeg

Daar ben ik weer. De laatste keer dat ik schreef was 18 december van het vorige jaar. We zijn inmiddels 88 dagen verder…

Zoals ik in de laatste blog schreef, heb ik een heel ander telefoongebruik. En daar ben ik nog altijd heel enthousiast over. Al is enthousiast een vrolijk woord. En ik ben er niet alleen heel blij om, maar er zit een veel diepere laag onder. Ik denk dat dankbaar de lading beter dekt.

In de afgelopen tijd heb ik vaker gedacht om even een blogje te schrijven. Maar het kwam er niet van. En hoe langer ik het uitstelde, hoe lastiger ik het vond om weer te gaan schrijven. Want wie zit er nou op m’n verhaaltjes te wachten? Het zijn maar gedachtespinsels. Hoe ik de dingen zie. Door de bril van een christelijke, 33-jarige, thuisblijfmoeder (om mezelf zo maar even samen te vatten😉).

Maar ik wil de draad toch weer oppakken. Voor de hobby. Eén dingetje verander ik. Ik zet de reacties uit. Niet om jullie, maar voor mezelf. Ik ben zo nieuwsgierig😊, dat ik dus héél vaak ga kijken of iemand heeft gereageerd. En dat wil ik niet. Ik wil daar niet teveel mee bezig zijn. Dus, als je toch wilt reageren, stuur me dan een persoonlijk berichtje.

Weet je waarom ik weer wil gaan schrijven? Niet alleen voor mezelf. Niet alleen omdat m’n vader zei dat hij de blogjes mist. (Ja, echt..!) Niet alleen omdat er lezers zijn die mijn verhaaltjes misten. Dat is een enorme stimulans om te schrijven! Maar weet je waarom nog meer?

In het RD (Reformatorisch Dagblad) verschijnen deze week heel veel artikelen waar ik m’n hart op kan halen. Het is de week van de Schepping. Het gaat over duurzaamheid, minimalisme, calvinisme, groen. Precies in de week van biddag. Dat sluit dus heel mooi op elkaar aan.

Ik las het artikel ‘Genieten van Genoeg’. Ik heb eerlijk gezegd lang niet alles onthouden. Maar de mooiste zin schreef ik op.

Niet meer: het leven consumeren. Maar: het leven produceren.

In plaats van de vraag: Wat kan ik nog uit het leven halen? Wordt het: Wat wil ik nog toevoegen? Wie wil ik voor anderen zijn?

En toen dacht ik ineens aan mijn blog. Ik ga het gewoon weer oppakken. En ik heb er zin in. Jullie een beetje mee laten genieten van ons gezin. In plaats de mooie zinnen uit fijne krantenartikelen in een notitieboekje schrijven, om er over na te denken, kan ik ze juist delen op m’n blog. Wie weet, misschien spoort het je aan tot mooie dingen.

Nou, dat was het weer voor deze keer! Tot de volgende keer! Groetjes