Over energie besparen

Ik hoef niemand bij te praten over de energieprijzen. De zomermaanden liggen achter ons. De herfst is in aantocht. Dat wil zeggen dat er meer energie gebruikt gaat worden in huis. Lampen gaan al weer wat vaker aan. Nog even, en dan zou het ook lekker zijn om de verwarming aan te zetten. 

Mijn man en ik zijn de laatste paar maanden wat fanatieker bezig met ons gas- en stroomverbruik.

Dat begon bij een thermosfles.

Mijn man kwam een tijdje geleden thuis met een grote sporttas. Die zat helemaal vol met spulletjes. Allemaal gewonnen met een verloting. Pennen, nog meer pennen, rekenmachines, wegwerp-regenjassen, waterflessen, thermosflessen, een paraplu, en nog veel meer.

Díe thermosflessen dus. Het zijn er twee. Er kan ongeveer 500 ml water per fles in. En ze zijn van goede kwaliteit. Het water wat ik er ’s morgens in schenk, is ’s middags nog steeds heel erg warm.

Sinds we in het bezit zijn van deze flessen, schenken we het restant aan theewater in de flessen. Een volle fles is precies twee koppen thee.

Kijk, dat is de eerste besparing. Niet meer voor iedere kop thee de waterkoker aanzetten.

Ik gebruik dat water uit de thermosfles soms ook om even een pan af te wassen of een warm sopje te maken. Scheut kokend water, scheutje warm water, et voilà.

Dat is meteen de tweede besparing. Door het gebruik van de thermosflessen hoef ik niet meer vaak warm water uit de kraan te pakken. De CV krijgt het een beetje rustiger.

Vorige week leerde ik nóg weer iets nieuws. Ik las de blog aan Zuinigaan, over de hooimadam. Of hooikist. Hoe je het ook noemen wilt. Het werkt zó simpel. Een pan warm maken op de inductieplaat (of op het gas), en daarna de pan lekker dik inpakken. De warmte kan nauwelijks weg.

De volgende dag probeerde ik het meteen uit.

Normaal gesproken week en kook in bruine bonen precies naar de hoeveelheid die er door ons eten gaat. Meestal heeft een pannetje bruine bonen 3 uur de tijd nodig om te garen. Ik had advies gevraagd aan Aaf. Deze keer kookte ik de hele zak bruine bonen in één keer.

Een grote pan, ruim water, zak bonen erin, aan de kook. Daarna zocht ik een oude krant. Die wikkelde ik om de pan heen. Toen een zacht dekentje eromheen. En daarna ging dat hele pakket in ons bed (van schapenwol).

Na een paar uurtjes ging ik even spieken. De pan nog steeds héél warm. De bonen bleven nog wel hard.

Toen het etenstijd was, waren de bonen nog steeds niet gaar. Dan maar wraps zonder bonen.

’s Avonds spiekte ik nog een keer. En ik concludeerde dat er iets te weinig water in de pan zat. Het hele pakket ging weer naar beneden. Water erbij, en weer aan de kook brengen. Daarna ging het hele pakket weer naar boven.

Toen het bedtijd was, waren de bonen nog steeds niet helemaal zacht. En toen realiseerde ik me dat de bonen helemaal niet voor-geweekt waren. Vergeten! Ik zette de pan weer in de keuken. 

De volgende ochtend checkte ik het nogmaals. Ja hoor, perfect gaar. Blijkbaar kun je ook achteraf-weken, in plaats van voor-weken

Ik heb het in porties ingevroren.

Even een vlug sommetje. Ik haalde er zeven porties uit. Normaal gesproken zou de inductieplaat hiervoor minimaal 21 uur aan hebben gestaan. Nu heeft de plaat een paar minuten aangestaan. Dat scheelt! De derde besparing.

Zó ontdekken we steeds weer manieren om zuinig om te gaan met energie.

En natuurlijk is het een beetje gedoe. Met een pan de trap op. En maar hopen dat geen van de kinderen ineens bedenkt om even een koprol op ons bed te maken…