Mijn telefoon en ik… Ik zou er heel veel over kunnen schrijven, maar ik houd het bij de kern: Het ding heeft een verslavende werking op mij. Ik gebruik het teveel. Ik vertrouw er teveel op.
Ik heb bewust geen Instagram. Ja, wel een paar weken gehad.
Met als doel om meer bekendheid aan mijn blog te geven. Maar ik besteedde heel
veel tijd aan Instagram. Even kijken, en ik was alweer een half uur verder. En
nooit had ik het gevoel dat ik genoeg gezien had. Het slokte me op. En ja, er
waren zekers lezenswaardige Instagrammers. Maar het is alles of niets bij mij.
Dus dan maar niets. Dus Instagram heb ik niet meer.
Maar neem dan m’n blog. Iedere dag keek ik meerdere keren.
Bijna alle blogs in mijn leeslijst las ik.
En het nieuws… meerdere nieuwssites, meerdere keren per dag.
Ik las alléén de koppen. Vluchtig en snel.
Youtube was er ook zo één. Vooral de shorts. Korte filmpjes.
De één na de ander speelde automatisch af. Het zorgde ervoor dat ik bleef
kijken.
Er was ook een tijd dat ik meelas op een forum. Ook
verslavend voor mij.
Ik had altijd het gevoel dat mijn hoofd overliep van
informatie, maar toch kwam al die informatie niet binnen. Lastig uit te leggen.
Alsof ik uit zelfbescherming een pantser om had gedaan.
Ik voelde me vergroeid met m’n telefoon. Het ding moest
overal mee naartoe. Soms spraken mijn man en ik af om een maand lang ’s avonds
geen telefoon te gebruiken. En wat gebeurde er? Ik werd heel onrustig. Op de
één of andere manier hadden we na een paar avonden allebei onze telefoon weer
te pakken. Het lukte gewoon niet. Ik had ook vaak het gevoel niet te kunnen
ontspannen zonder telefoon. Lekker gedachteloos scrollen. Fast, quick en it
feel good…
Iedere zondag bleef mijn telefoon de hele dag op het
nachtkastje liggen. Op zondag voelde ik me niet zo gejaagd. Dan ervaarde ik
rust. Dan had ik tijd om spelletjes te doen en voor te lezen. Om zelf eens een
goed boek te pakken of een Bijbelstudie te doen. Om gesprekken te voeren.
Wat een verschil he?
Ik heb regelmatig gedacht: zal ik m’n telefoon wegdoen?
Vervangen door een simpel ding die alléén maar kan bellen (en sms-en)? Want ik
voelde wel dat mijn telefoongebruik niet goed is. Ik ben het voorbeeld voor onze
kinderen. Zij moeten van mij afkijken hoe je later met je telefoon omgaat. Dan
moet ik me diep schamen. Maar ook: mijn leven is niet van mij. Snap je? Mijn
leven is van mijn Schepper, van God. Ik wil leven zoals Hij dat van me vraagt
(ook al kan ik dat helemaal niet). Het leken wel twee aparte werelden.
Maar de telefoon wegdoen vond ik een heel grote stap.
WhatsApp, Google Maps, en het gemak van iets gauw opzoeken op internet wil ik
niet missen.
Ja, aan alles is te wennen… Wat is het me waard? Toch was de
telefoon wegdoen een te grote stap voor mij.
Totdat een vriend vertelde dat hij met dezelfde dingen
worstelde. Hij vertelde over zijn worstelingen, en ik herkende ze helemaal…
Hij heeft na lang zoeken een goede oplossing gevonden.
Unpluq. En nee, dit is geen reclame.
Unpluq is de rem die ik zelf niet heb.
Het is een blokkade die je helemaal zelf in kunt stellen.
Stel, je wilt overdag rustig en ongestoord kunnen werken of leren. Maar ’s
avonds wil je wel op internet kunnen. Dan kun je dat instellen.
Toen we dat hoorden, hebben wij direct allebei zo’n Unpluq
besteld. Na een paar dagen kwam het pakketje binnen. We hebben alles
geïnstalleerd en een pakket samengesteld die past bij onze wensen. Ik heb zelf
ingesteld dat ik helemaal niet op internet en youtube kan. Alleen bij
noodgevallen kan ik internet ontgrendelen en 5 minuutjes op internet. Dit kan
maximaal een kwartier per dag. Daarvoor heb ik een klein geel vierkant dingetje
nodig. Ook wel de plugin genoemd. Die hangt aan mijn sleutelbos. De drempel om
even iets op te zoeken is dus veel hoger geworden.
De eerste paar dagen moest ik heel erg wennen. Ik kon
bijvoorbeeld niet op Buienradar. Maar dan merk je dat het helemaal niet zo
boeiend is om regelmatig het weer te checken. Naar school moet ik toch. En of
ik van te voren weet of ik natregen of niet… het maakt niet uit.
Het nieuws ging veel meer langs me heen. Het was precies in
de tijd van de verkiezingen. Ik heb het allemaal niet op de voet gevolgd. Maar
dat gaf helemaal niks.
De eerste paar avonden moest ik heel erg wennen. Wat zal ik
gaan doen? Ik hield tijd over. En ik had het gevoel dat ik niet kon ontspannen.
Want ontspannen deed ik met mijn telefoon. Eén keer voelde ik me er zelfs boos
van worden.
Ik stond ook een keer bij de bibliotheek terwijl hij
gesloten was. Meteen pakte ik mijn telefoon uit m’n jaszak. Maar ik had geen
sleutelbos bij me, dus ik kon niks opzoeken. Toen bleek dat er een paar meter
verder een bordje stond met de openingstijden. Ik voelde me even met de neus op
de feiten gedrukt worden. Hoe afhankelijk ik leefde van m’n telefoon. Soms is
het een kwestie van iets verder kijken dan m’n neus lang is.
Maar nu zijn we een paar weken verder. En ik voel een
vrijheid en rust. Zó fijn!!
De rust van: ik weet niet alles, en dat is niet erg. De
vrijheid van: ik heb meer grip op m’n tijdsbesteding.
Hoe vaak heb ik mijn Plugin gebruikt? Het is op één hand te
tellen.
Ik gun het iedereen die dit herkent!! Blijkbaar heb ik een
externe rem nodig. En die bestaat! Daarom deze blog.
Verwacht daarom niet teveel meer van mijn blog. Wegdoen vind
ik nog een stap te ver gaan. Maar ik wil genieten van de rust.
Ik wil mijn tijd besteden aan dingen die er toe doen.
En dat is: God liefhebben boven alles en de naaste als
mezelf. Niet omdat dat móét, maar omdat God het zo waard is. En omdat onze
naasten het waard zijn.
