Terugblik en vooruitblik

Vandaag is het oudjaarsdag. Een dag om terug te kijken. Er is weer een jaar voorbij. Voorbijgevlogen. Maar wat is er veel gebeurd. In de wereld. In ieders leven. Ook in ons gezin. Een dag om terug te kijken. Om met een helicopterview te kijken naar wat we met z’n allen aan het doen zijn. Wat houdt het leven in? Wat is ons doel?

Vorig jaar overleed mijn oma op deze dag. Het was toen coronatijd. Afscheid nemen, condoleren, begrafenis, het was allemaal heel afstandelijk. Mijn gedachten zijn veel bij die tijd.

Maar het jaar was niet alleen maar verdriet. Als ik naar onze kinderen kijk, dan word ik heel blij. Wat groeien ze. Niet alleen in de lengte, maar ook in persoonlijkheid. Ieder op z’n eigen manier. En op z’n eigen tempo. Dit jaar is onze derde zoon naar groep 1 gegaan. En dat was een hele verandering voor hem (en mij). Wat een mooi koppel is ons viertal toch! Schrijft ze trots…😉

Dit jaar is mijn man in totaal drie keer meerdere dagen aaneengesloten van huis geweest. Twee keer in Nederland voor een driedaagse cursus, en één keer een week naar Amerika. Een enorme ervaring voor hem.

We hebben dit jaar strakker op de financiën gezeten, waardoor we flink gespaard hebben.

We gingen voor het eerst twee weken op vakantie, en dat beviel heel goed.

Ik ben deze blog begonnen. Ik ben er echt blij mee. Gewoon een eigen plekje, waar ik kan sparren en delen. En waarmee ik ook een beetje geld spaar. Ik leg het apart om te sparen voor een museumkaart. Ja, ik houd van spaarpotjes. En zo heeft het voor mij meer waarde dan dat ik zomaar een museumkaart koop. Vreemd misschien, maar zo werkt dat bij mij.

Voor ons was het ook een jaar van ziek worden en weerstand opbouwen. Ik ben vijf keer ziek geweest. Drie keer in het voorjaar en twee keer in het najaar/winter. En dat voor iemand die ‘nooit’ ziek is. 

En dan vooruitkijkend…

Ik hoop op een gezond en voorspoedig en gelukkig 2023. Dat wens ik ook iedereen toe.

Wij willen het jaar vooral gezond beginnen. Ik houd wel van een challenge. Daarom hebben we afgesproken om de maand januari suikervrij te eten.

De spelregels luiden als volgt: Geen toegevoegde suikers. Dus wel gewoon fruitsuikers en melksuikers. Honing mag ook (een klein beetje).  Maar geen vla, aanmaaklimonade, zoet broodbeleg enzovoorts.

Ik ben meteen ook heel benieuwd of gezonder eten duurder of goedkoper is dan wat we normaal gesproken eten.

Misschien wel goedkoper omdat we minder kopen. Minder suikerschommelingen zorgt voor minder trek in zoetigheid.

Misschien duurder want suiker is een goedkoop vulmiddel. De suikervrije varianten zijn duurder.

De oudste drie kinderen hebben er zin in. Voor de jongste zal het wellicht lastiger worden.

Ik houd jullie op de hoogte van het verloop.

Voor nu een goede jaarwisseling, en voorzichtig met het vuurwerk. 

En als je het afsteekt, ruim je daarna je afval weer op? 

Of moeder ik nu teveel over jullie? 😉

Dat knapt op!

We genieten van de kerstvakantie. Met z’n zessen. Twee hele weken vrij. Sterker nog, mijn man had zelfs drie weken vrij. Hoe luxe is dat!

De eerste week heeft hij besteed aan het opknappen van z’n kantoortje. Het is maar een kleine ruimte op zolder. Twee bij één. Eén kant is raam. Eén kant is schuin dak. En dan nog twee rechte wanden, waarvan er in één een schuifdeur zit weggewerkt. Er zat een oud behangetje op de muren met heel veel gaatjes. Daar zal het één en ander aan de muren bevestigd hebben gezeten. En verder lag er een oud tapijt op de grond.

Zelf hadden we, toen we er net kwamen wonen, van een paar oude kasten en een houten plaat een soort bureau geknutseld. Even gauw. De computer werd er neergezet. En we kwamen er nooit.

In coronatijd werd het omgetoverd tot kantoor. Er werd een echt bureau besteld. Zo kon er gewerkt worden. Het bleek in gebruik geen fijn bureau te zijn. Te laag. Dat is het nadeel van bestellen; niet eerst even kunnen uittesten.

Dit voorjaar kochten we een nieuw eetkamer set. Het tafelblad van de oude tafel werd omgetoverd tot een prachtig bureaublad. Een mooi, ruim, houten bureaublad. Daarbij een ‘in hoogte verstelbaar’ onderstel. Zo is het een veel betere werkplek.  

In de zomer kwam er nog een professionele bureaustoel bij. Heel mooi allemaal. En vooral aangeschaft om die nare rugpijn.

Maar nu werd het tijd voor een likje verf. De plannen waren eerst groot. Het oude behang eraf. Glasweefselbehang erop. Sauzen. Verder moest het plafond gewit worden en het kozijn geschilderd. O ja, en graag nog spotjes met ledverlichting.

De uitvoering was een beetje anders. Het behang lieten we lekker zitten. Gaatjes dichtsmeren en daarna over het behang heen sauzen. Scheelt tijd, moeite en geld. De ledverlichting lukte niet. Vraag me niet hoe. De rest werd geverfd en gesausd. Eén muur olijfgroen, de rest wit.

Een restpartijtje laminaat werd gelegd. Plintjes er tegenaan. En toen weer de boel inrichten.

Het klinkt allemaal simpel, maar het was toch wel een paar dagen werk.

Nu is het kantoor helemaal goed. Niks meer aan doen. Of wel, een bureaulamp met ledverlichting kopen. Dat deden we bij de welbekende geelblauwe meubelgigant.

We hadden nog wel meer nodig. Daarom maakten we een lijstje. Het is ons vaker overkomen dat we met andere dingen thuiskwamen dan de bedoeling was.

We waren niet de enige in de winkel. Het was druk, maar niet té. Van te voren hadden we even wat afspraken gemaakt met de kinderen. Niet springen op banken en bedden. En bij ons in de buurt blijven. Zulk soort dingen.

We gingen de showroom door. Wat valt er veel te zien. Bij de knuffels hebben we een poosje gepauzeerd. Onze kinderen zijn verzot op die dingen. Ze hebben allemaal één grote knuffel in hun bed. Die kregen ze voor hun eerste verjaardag. Nu willen ze er nog meer hebben. Maar ja, ze stonden niet op ons lijstje. ‘Misschien kun je hem voor je verjaardag vragen, of opsparen van je zakgeld.’ Hoe mooi ze de knuffels ook vinden, en hoe lief onze jongste z’n hoofdje er tegenaan legde, ze krijgen er niet zomaar één.

En weer door.

In het restaurant gingen we even wat drinken. Dat hadden we van te voren afgesproken. Om vakantie te vieren. Heel gezellig. Ieder wat te drinken, en samen deelden we een reep chocola.

En toen moesten we ons lijstje gaan afwerken.

Borden, schaaltjes, glazen. Makkelijk kiezen, want we vullen gewoon ons servies aan.

Maar daarna werd het lastiger. Gordijnen. In het vouwgordijn op onze slaapkamer zit het weer. En alle tips van heel internet hielpen niet om het eruit te krijgen. Ik heb een nieuw vouwgordijn willen bestellen. Het zijn er eigenlijk twee, op maat gemaakt. Maar ik schrok van de prijs. Ruim 300 euro. Daarom keken we bij de Ikea voor een alternatief. En die vonden we voor 40 euro. Nou, dat vond ik het proberen waard.

We hadden nog een paar kleine dingetjes nodig voor het kantoortje. Onder andere een bureaulamp met ledverlichting.

En deze keer trapten we niet in allerlei marketingtrucs. Ik ben heel gevoelig voor aanbiedingen en afgeprijsde artikelen. Het lijkt er allemaal goedkoop. Vooral als je hetzelfde product voor de derde keer tegenkomt. 

Maar ik weet dat ik ook heel gevoelig ben voor alles wat met opbergen en opruimen te maken heeft. Snel doorlopen. Niet laten verleiden.

En ondanks het lijstje (waar we ons aan hielden) was het toch nog een aardig bedrag: € 133,-.

Thuisgekomen hebben we het gordijn opgehangen. Het hangt keurig. De oude gordijnen waren licht doorlatend en deze is verduisterend, dus dat is even wennen. Ik ben er blij mee!

Een prijs gewonnen

Een tijdje terug stond er in onze supermarkt een tafel met daarop een grote plastic doos met kerstballen. Daarbij briefjes en een inlever-bus. Raden hoeveel kerstballen er in de doos zitten.

Ik deed een gokje. 132. Thuisgekomen vertelde ik het aan mijn man. ‘O ja, ik heb laatst ook geraden. 98.’

En een paar dagen later werd mijn man gebeld. Onbekend nummer. Het was de supermarkt. Goed geraden! Of hij zaterdag even langs wilde komen om z’n prijs op te halen. 

En wat zat erin?

Een kerstontbijt. Lekkere broodjes, een kerststol, allerlei soorten beleg, drinken, chocola. Wat een verwennerij! 

Nu kunnen we niet meer zeggen dat wij nooit iets winnen.;)

Goede Kerstdagen toegewenst! En nóg een kerstpakket.

Lieve Lezers,

Bij deze wens ik jullie allemaal goede kerstdagen toe!

Hartelijke groet,

Liselot en familie

En ik deel nog even dit:

Ik vind kerstpakketten zó leuk. Vooral de pakketten die mijn man van z’n werk krijgt. Goed verzorgde pakketten. Vaak met een thema. Zo kregen we eens een pakket met veel bakspullen binnen het thema ‘Tijd voor elkaar’. Ook kregen we eens een spel met allerlei lekkers binnen het thema: ‘Offline’. Ook eens een tapasplank met allerlei lekkers. Ik was benieuwd wat het deze keer zou zijn. Ik had een vermoeden dat het iets met de hoge energieprijzen te maken zou hebben. Een fleecedeken bijvoorbeeld. Of warme sokken.

Toen mijn man thuis kwam met dit pakket kon ik niet wachten met openen.

 

 

Met z’n zessen zaten in een kringetje om het pakket heen. Dit zat erin:

Een Hollands pakket. Allerlei bruikbare boodschappen met zoveel mogelijk een Nederlandse herkomst.

Onder een laag sizzle (opvulmiddel) en walnoten kwamen we dit tegen:

• Hoeksche chips
• Cacaopoeder voor chocolademelk
• Erwtensoep
• Kerststol met boerenroomboter
• Mix voor appeltaart
• Stoofpeertjes
• Verschillende soorten vruchtensap
• Pindarotsjes
• Appel-peren-dadel stroop
• Aardbeienjam
• Biertjes
• Fruit
• O ja, en sokken😉

Ik werd er helemaal blij van. Het oogt gezond met al dat fruit en noten. En verder zijn het bruikbare producten. En natuurlijk leuk dat zoveel mogelijk van Hollandse bodem is. Past binnen het kader ‘duurzaamheid’ waar dit bedrijf veel aandacht aan besteedt.

De kinderen vonden het overigens ook een heel leuk pakket. Vooral die walnoten. Ze hadden nog nooit walnoten in dop gezien.

Kerst

Ik vind de adventstijd altijd een heel mooie tijd. Verlangen en uitzien. Voorbereiding op de feestdagen. En Kerst dan, de geboorte van de Heere Jezus.

Maar eerlijk gezegd is het ook een enorm drukke tijd. Écht enorm druk. Dat is jammer. Advent wordt een rennen, en Kerst een uitpuffen. Advent wordt zo erg rennen, dat Kerst voorbij vliegt of zelfs een beetje tegenvalt.

Waar ben ik dan allemaal druk mee? Er valt momenteel héél veel te doen op school (aanwezig zijn, vieren, meehelpen). En ook moet ik een inhaalslag maken na m’n oorontsteking. Ik heb daarom nog een paar oudergesprekken. We vierden een kinderfeestje. We mochten kijken bij de zwemles. Dat resulteerde in een bedtijd van pas kwart over 8. Veel te laat voor een gewone schoolweek. En dan nog allemaal kleine tussendoor-dingetjes. Iedere dag liep anders dan anders. Iedereen is moe. Toe aan vakantie.

Daarom heb ik afgesproken dat ik het mezelf een beetje makkelijk ga maken. Niet alles piekfijn op orde. Even niet met allerlei mensen afspreken, hoe gezellig het ook is. Alles bij elkaar is te veel. En toen ik m’n boodschappenlijsten aan het schrijven was, bedacht ik ineens dat ik gewoon alles bestel. Bij PICNIC. Echt gemak. Ik had namelijk een hele ochtend ingepland voor boodschappen halen, maar die heb ik nu ineens vrij. Hoe lekker is dat!

We vieren eerste kerstdag gezellig met ons eigen gezin. Dan hoeven we geen uitgebreid menu te verzinnen. Soep met stokbrood. Doen we altijd op zondag. Deze keer dus ook. En voor ’s avonds maak ik een borrelplank. Dan kan (een gedeelte van) de inhoud van de kerstpakketten meteen geproefd worden. En daarbij doen we wat warme hapjes.

Tweede kerstdag komt er visite. Dan gaan we gourmetten. En nee, deze keer maak ik niet alles zelf. Een paar vleesschotels zijn wel heel makkelijk. En verder snijden we wat groenten. Een pannenkoekenmix mag ook niet ontbreken. Eigenlijk stelt het niet eens zoveel voor. ’t Is vooral het sfeertje.

Ik heb ook ingrediënten besteld om zelf een ijstaart te maken. Als ik tijd over heb, kan ik het maken. En anders bewaren we de ingrediënten gewoon nog.

Dus voor ons geen luxe drie gangen diners. Normaal, met een klein beetje extra. Want het zijn tenslotte feestdagen.

En hopelijk helpt dit mee om écht Kerst te vieren in plaats van uit te puffen van het geren en gevlieg.

Kinderfeestje...

Onze oudste zoon werd onlangs 8 jaar. Hij werd ziek op z’n verjaardag. Echt pech voor hem. Het feestje voor de familie konden we wel vieren, maar het kinderfeestje werd even opgeschoven.

Nu was het eindelijk zover. Qua timing was het wel een dingetje. De week voor de kerstvakantie. Dat is een bomvolle week. Er moet altijd zoveel in die week. En dan ook nog eens een feestje. Maar goed.

Uit school kwamen er 5 vriendjes mee. Samen met onze eigen 4 jongens was dat een huis vol jongens. Eerst maar de jassen uit. Oftewel: de gang vol gesmeten met jassen, schoenen en tassen. En ja, ze hadden gelijk. De kapstokhaakjes hingen al vol.

Dan maar de cadeautjes. Ze werden verstopt in de kamer, en onze zoon moest gaan zoeken. Zoon was er maar druk mee. De andere jongens daarentegen… ze hadden ‘niks te doen’ en gingen dus klieren. Continu aan elkaar trekken, duwen, springen, op de grond gooien.

Ik gaf ze maar gauw een opdracht. Een beetje meehelpen met de verstopplekjes vinden. Warm roepen als hij er dichtbij was. Dat werd dus een groot door elkaar geschreeuw van ‘warm’ ‘lava’ ‘gloeiendhete lava’ enzovoorts.

Volgende order van mij: 'Als je cadeautje is gevonden moet je aan tafel gaan zitten.' Twee jongens die elkaar al veel in de haren zaten gingen dicht naast elkaar zitten. Ze pakten allebei hun bestek en begonnen in de tafel te prikken en te snijden. 

'Hóó even! Stop daarmee.' Ja, ik heb allang in de gaten dat je vooral heel duidelijk moet zijn.

Ondertussen werden er hamburgers gebakken en de tafel was gedekt. We gingen eten.

Tijdens het eten mocht iedereen om de beurt een mop of raadsel vertellen. Ja, dat wilden ze graag. En dat was voor onze oren ook wat beter.

De twee jongens die zo gezellig dicht naast elkaar zaten, kregen steeds kleine ruzietjes. Er moest geruild worden van plek met een andere jongen. Dat hielp.

Na het eten gingen ze met elkaar naar buiten. Met de bestuurbare auto van onze zoon. Daar keken ze helemaal naar uit. Maar wat een pech. Het ding deed het niet meer. Ook al was de accu helemaal vol. Dat was een flinke tegenvaller.

Wat nu? Voetballen met papa. Dat was leuk. Na een uurtje waren ze uit-gevoetbald en wilden ze graag nog een poosje buitenspelen. Af en toe kwam er een van de vriendjes naar binnen. De ene keer om naar de wc te gaan, een andere keer voor een zakdoekje of handen wassen. Er kwam er zelfs één binnen met een kapotte bril. Of ik die even kon maken. En warempel lukte het me nog ook.

Eén vriendje kwam ook nog even boos naar binnen. Hij mopperde op alles. Alles was stom. Ai, da’s niet leuk. Vooral niet op een feestje. Toen ik vroeg was hij dan wel wilde, was zijn antwoord dat hij weer met de anderen wilde spelen. Probleem opgelost.

Op een gegeven moment haalde ik ze naar binnen. Er stond drinken klaar met chips. Ik had spelletjes klaargelegd, maar daar hielden ze niet van. Ze gingen liever met de pistolen en de autootjes spelen.

Na twintig minuutjes was het welletjes. Tijd om ze weer thuis te brengen.

Ze kregen nog wat lekkers mee, en daarna zochten ze een plekje in de auto. Weer fijn naar huis.

Poeh… wat intensief! Maar gelukkig had iedereen het naar z’n zin (voor zover wij weten natuurlijk). 

En gelukkig duurt het weer een jaar voor z’n volgende feestje... 

Marktplaats (2)

In de afgelopen weken hebben we een aantal spulletjes via Marktplaats verkocht. Al eerder schreef ik over het kussentje en hoe het zat met de verzendkosten.

Later verkocht ik een hoedje en de koffiemachine.

De afgelopen week was het erg koud. Er werd geschaatst. Mijn man toverde een doos met oude schaatsen tevoorschijn. Bleek al jaren op zolder te liggen. Wij zijn geen schaatsers. Ook al zie je met die koude dagen overal foto’s voorbij komen van blije mensen op het ijs. Het is gewoon helemaal niks voor ons. Wij worden er niet blij van.

Dus de schaatsen konden weg. Even op Marktplaats zetten. Wat zullen we ervoor vragen? Volgens mijn man waren ze nog wel € 40,- waard.

En binnen een paar minuten kwamen de eerste biedingen binnen. Soms een lager bod, maar ook wel een aantal keer de vraagprijs. Even reageren op de eerste bieder. Die liet niet meer van zich horen. De tweede dan? Ja. Met een uurtje was hij er. Helemaal blij. De schaatsen zouden diezelfde avond nog gebruikt worden.

En daarna gauw de advertentie verwijderen, want de biedingen bleven maar komen.

Iets met vraag en aanbod. 😉 Op het juiste moment verkocht. Want stel dat ik ze nu pas op Marktplaats zou zetten, dan zou ik ze niet zo snel en gemakkelijk verkopen.

De meeste spulletjes die we op Marktplaats hebben gezet, zijn nu weg. Dat ging niet altijd vanzelf.

Ik had namelijk een prullenbak van Brabantia erop gezet. Kost nu nieuw €60,-. Ik zette hem te koop voor €20,-. Ik kreeg een bod van €5,-. Dus reageerde dat ik dat veel te laag vind. Toen kreeg ik een nieuw bod van… jawel… maar liefst €5,50.

Na wat contact over en weer vroeg die persoon mijn uiterste bod. (Uiterst is in mijn optiek meteen het eindbod. Geen onderhandeling meer mogelijk.) Dat was voor mij €16,-. Wat denk je? Kreeg ik een bod van €10,-.

Eigenlijk ben ik er dan helemaal klaar mee. Gewoon een principedingetje. Al biedt je nu toch €16,- dan nog krijg je hem niet meer.

Inmiddels is de prullenbak verkocht! 😄😄

Wat mijns inziens het beste werkt op Marktplaats?

• Direct reageren op een bod. Bijvoorbeeld door terug te sturen dat je het te laag vind. Of door een tegenbod te doen.
• Als iemand niet meer reageert stel je een ultimatum. Bijvoorbeeld: reageer alstublieft deze middag nog, want er zijn meerdere geïnteresseerden.
• Kort en duidelijk reageren op bedelaars of zielige verhalen.

Soms heb je geluk. Soms heb je pech. Vier je geluk. En steek niet teveel energie in de pech.

Duizend euro voor het goede doel

Vrijwilligers en personeel van ‘onze’ basisschool krijgen ieder jaar een kerstpakket. Of ik die wilde maken. Honderdvierenzeventig stuks. Plus een paar reserve.

Daarmee viel dus duizend euro te ‘verdienen’ voor het goede doel. Hoe dan?

Onze totale budget was: € 5220,-

Daarvan moesten we dus 174 dozen met 20 producten kopen. Plus de dozen en het plakband.

Het begon al met de dozen. Kerstdozen. In de voorgaande jaren werden die besteld bij een verpakkingsbedrijf. Wij namen een kijkje op de site. Alléén al aan dozen zijn we €450,- kwijt. Zou dat niet goedkoper kunnen? Een mailtje hier, een belletje daar. We hadden beet. Dozen voor nog geen € 350,- Hoppa, dat was de eerste besparing.

Al een aantal weken speuren mijn zusje en ik (ja, we doen het samen) de folder van de supermarkt af. Iedere week maken we de afweging. Wat bestellen we?

Heel belangrijk om bij het doel te blijven. Het moeten pakketten zijn met gangbare gevarieerde boodschappen.

Wij wilden het liefst A-merken, want dat heeft een luxere uitstraling. Een kerstpakket is tenslotte een extraatje en tevens een bedankje voor de inzet van het afgelopen jaar.

We berekenden wat de uiterste prijs van één product mocht zijn. Soms viel iets duurder uit, dan kozen we de volgende keer iets goedkopers. We kwamen keurig uit.

De geleverde boodschappen werden opgeslagen in school.

En vandaag is het zover. De pakketten moeten worden ingepakt. 

Maar…. Wat een pech. Ik heb oorontsteking en het inpakken gaat me echt niet lukken.😒

Gelukkig heeft mijn zusje een groepje jongeren gevraagd. Leuk om met elkaar te doen. Vele handen maken licht werk.

Eerst moet alles voorbereid worden.

Van ieder product heeft mijn zusje er één meegenomen. We moesten een slimme indeling verzinnen. Zware dingen onderop. Zoet en hartig, maaltijdproducten en lekkernijen gemixt. Daar maakten we tekeningen van. Zo kan mijn zusje vanavond iedereen een taak geven. Zij heeft al vaker kerstpakketten ingepakt, dus voor haar is het geen nieuwe materie.

De één moet dozen openvouwen en de onderkant dichtplakken. Daarna moeten de dozen in rijen worden neergezet. En dan krijgt iemand de taak om met het eerste product (een pak sap) langs de dozen te gaan. In iedere doos, op hetzelfde plekje. Zo worden alle dozen gevuld. Product voor product.

Daarna moeten de dozen dichtgeplakt worden. Netjes opgestapeld en voorzien van een naamsticker.

En als alles keurig opgestapeld is, dan moeten alles dozen en rolcontainers nog teruggebracht worden naar de supermarkt. Al met al een flinke klus.

Onderaan de streep bleef er dik duizend euro over voor het goede doel.

Kijk, daar zetten we ons graag voor in!

Tip: Misschien lijkt jou dit ook een leuke taak. Het inpakwerk willen jongeren écht graag doen. Vraag eens rond bij een school/stichting/instelling/bedrijf. Misschien kan jij dan volgend jaar ook wel zo'n bedrag schenken aan een goed doel. 

Ik kreeg er zelf ook één!:)

Au!

Maandag schreef ik al over de ziekenboeg hier. Toen was ik nog de verzorgster. Nu is dat anders. Helaas… De verzorgster werd ook patiënt.

Het begon ’s nachts. Ik werd wakker. Au, mijn oor!

Een paracetamolletje. En daarna wilde ik weer onder de deken kruipen. Maar nee, liggen was niet fijn. Met een stapel kussens maakte ik een soort zittend slaapplekje. En nee, slapen lukte niet meer.

Nog maar een paracetamol. En een kruik.

Lang verhaal kort… Heel veel oorpijn. Niet kunnen slapen. De assistente van de huisarts gebeld. Allerlei tips gekregen. Allemaal uitgevoerd. Nog meer tips gekregen. Ook uitgevoerd. Inmiddels hoorde ik ook al niets meer met dat oor.

En op een gegeven moment hield ik het niet meer van de pijn. Op aandringen van mijn man belde ik nog een keer naar de assistente. Ik mocht komen. Over twee uurtjes.

Nog even in de stoel zitten dan. En toen begon er herrie te komen in mijn oor. Het geluid van knisperend zeepsop. Soms borrelend. En knak… Het trommelvlies hield ermee op.

En meteen zakte de erge pijn. Het daalde naar het niveau van een ‘vervelend maar te dragen’ oorpijn.

De huisarts had de conclusie al snel getrokken. Middenoorontsteking. Wel een antibiotica? Of liever niet? Druppels of tabletten? Tja, waar doe je goed aan. Die rommel moet opgeruimd worden. Toch maar een antibiotica dus.

Maar wie neemt nu de verzorgende taak over? Dat ging zó mooi vanzelf. Ik werd gebeld of ik hulp nodig had. Dat kon ik wel gebruiken. Ik zocht een vervanger voor pleinwacht, maar kon zo gauw niemand bereiken. De boodschappen waren bezorgd door Picnic. Dat kwam deze keer wel heel mooi uit. En mijn man had bedacht om thuis te gaan werken. Zodoende kon hij af en toe even bijspringen. Een vriendin haalde de kinderen uit school. 

Maar even over mijn man he. Sinds de coronapandemie werkt hij regelmatig thuis. Daarvóór was dat ondenkbaar. Maar sinds die tijd kan hij dus veel vaker bijspringen. Zó fijn! Betrokken bij het gezinsgebeuren! En dat naast z'n 40-urige werkweek. 

En ondertussen knispert en knettert mijn oor. Geen gezellig geluid, maar altijd beter dan die pijn.

Nu maar hopen dat de ontsteking netjes wordt opgeruimd, en m’n gehoor weer terugkomt.

Koffiemachine verkocht via Marktplaats

Zo! De koffiemachine is verkocht. Via Marktplaats zelfs.

Het zit namelijk zo. Toen we ons eerste koffiezetapparaat gingen kopen, waren we er samen van overtuigd dat het een volautomaat koffiemachine moest worden. Zo’n apparaat waar je bonen ingooit, en waar koffie uitkomt. Een droom die uit zou komen. 

De meest verse koffie. Heerlijk! Toen we ons eerste huis gingen bewonen, was ik een ‘grote’ koffiedrinker. Ieder ochtend en avond dronk ik twee mokken zwarte koffie. Mijn man nam er iedere ochtend en avond één.

En ja, het was heel fijn, zo'n koffiemachine. En gemakkelijk.

Na heel veel jaren trouwe dienst, begon ik ook de mindere kanten van de machine te leren kennen. De smaak van de koffie was maar matig. En dan nog het schoonmaken. Ik heb het dan niet over het legen van het bakje. Dat stelde niets voor. Maar eens in de zoveel tijd moest het apparaat helemaal uit elkaar gehaald worden. Wat je dan tegenkwam… overal koffieprut (met paddenstoelen). En dan nog het ontkalken. Een tijdrovende klus.

Maar zodra de machine weer schoon was, smaakte de koffie weer heerlijk. Voor even. Want een paar dagen later smaakte het weer… mwahh. Smakeloos noemde ik het.

De machine deed er precies 1 minuut over om een mok koffie klaar te maken. Lekker snel. Maar ook wel logisch dat er niet zoveel smaak aan de koffie zat.

En ik vond het ineens ook een groot log ding op het aanrecht.

Ik was er een beetje op uitgekeken.

We waren al erg geminderd met koffiedrinken. Van samen 6 mokken per dag gingen we naar 2 kopjes. Ieder een kopje. In de ochtend.

Maar wat wilden we nu wel?

Ik wilde heel graag een percolator.

En nee, een percolator is niet zo’n ding waar je koffie door het kokende water heen duwt. Met een percolator extraheer je vocht door filtering. Klinkt ingewikkeld, maar in de praktijk valt het erg mee.

Een percolator bestaat uit verschillende delen. Het onderste gedeelte vul je met (kokend) water. Het filtertje vul je met gemalen koffie. Je draait hem in elkaar, en dan zet je hem op een warmtebron. Het kokende water komt via het filtertje met koffie in het bovenste deel (de opvangbak) van de percolator terecht. En met dat bovenste gedeelte kun je schenken. Zo in je kopje. 

De percolator kocht ik bij Dille en Kamille. Ze zijn vast in veel meer winkels te koop. Ik kocht er meteen een bonenmaler bij.

Thuisgekomen ging ik het eens uitproberen. Maar wat bleek? De inductieplaat deed helemaal niks. De percolator was te klein. En ja, ik had er speciaal één uitgezocht die wél op een inductieplaat kon. 

Dus ik ging zoeken op internet wat het probleem zou kunnen zijn. Ik moest een adapterplaat onder de percolator leggen. Dat is een plaat die je op de inductie legt. De plaat wordt in z’n geheel warm. Daar kan de percolator weer bovenop. 

Dus ik bestelde er één. En het werkte. Probleem opgelost. 

Er moest ook nog melkschuimer komen. Want we drinken allang geen zwarte koffie meer, maar cappuccino. De koffiemachine had een stoompijpje waar we melk mee schuimden. Nu kochten we nog een losse melkschuimer.

Al met al, een leeg aanrecht, en een kastje vol met spulletjes om koffie te maken.

Wat zijn de voordelen? Het apparaat is heel makkelijk schoon te maken. Het is maar een klein dingetje, dus hij staat hier in een keukenkastje. M’n aanrecht blijft vrij. 

Maar vooral… de smaak!

Er kwam een barista op visite. Gewoon een familielid hoor, maar voor de hobby een barista. (Dat is een koffieprofessional.) En met trots (en een beetje spanning) bood ik hem een kopje koffie aan. En... hij vond het heerlijk!

Dus nu heb ik het gevoel dat we hoogwaardige kwaliteit koffie drinken...;) 

En wat leverde de oude machine op? 

Ik weet eerlijk gezegd niet meer wat hij ons nieuw heeft gekost. Vermoedelijk tussen de 300 en 400 euro. 

Nu kreeg ik er nog 90 euro voor. En dat terwijl hij ruim 9 jaar gebruikt is. Marktplaats… Met veel geduld.

Ziekenverzorgster

Momenteel ben ik naast moeder ook ziekenverzorgster. Een taak die niet zo goed bij me past. Ik vind het een pittige taak. 

In ons gezin gaat er regelmatig een virusje rond. Dat is logisch. Vier kinderen, tussen de één en acht jaar. Drie ervan gaan naar school. En school is dé plek om virussen uit te delen en te ontvangen. En kinderen zijn hun weerstand nog aan het opbouwen. Oftewel, ze zijn vatbaarder.

Vóór de coronapandemie waren wij bijna nooit ziek. Heus we een verkoudheid. En er ging ook ieder jaar wel een buikgriep rond. Maar écht ziek, koorts, griep, dat gebeurde niet zo vaak.

Maar na de coronapandemie…

Niet normaal. In het voorjaar waren we om beurten ziek. Zo herinner ik me maart, april en mei. In de zomer gelukkig niet. In de herfst vond ik het meevallen. Ik dacht nog dat onze weerstand weer goed was. Maar nee hoor. De laatste drie, nee vier, of misschien wel vijf weken… Iedere dag is er wel een zieke in huis.

En écht ziek hoor. Geen snottebelletje. Wij denken dat we nu het RS-virus in huis hebben. Onze jongste is er het ziekste van. Maar onze oudste heeft het ook enorm gehad. Benauwdheid, koorts, en daarna hoesten. Hoesten. Hoesten. Hoesten. Heel hard.

Ik word er soms moedeloos van. Niet alleen van dat hoesten, want ik zou oorkappen (herriefoon wordt dat ook wel genoemd hier) op kunnen zetten. Nee, moedeloos van het telkens ziek-zijn.

Sinds vandaag hebben we ook een andere variant ziekte in huis. Zoon B zit op dit moment naast me. Heerlijk te spelen. Hij had buikpijn. Ik ben geen arts dus mijn diagnose is alleen gebaseerd op mijn eigen gevoel. Maar ik denk dat het schoolziek is. Op het moment dat ik zei dat hij vandaag maar thuis moest blijven, was het over. En nee, ik ga hem niet toch naar school brengen. Laat hem maar een dagje bij mij blijven. Misschien niet voor lichamelijke genezing, maar wel voor z’n gemoedstoestand.

Zorgverzekering 2023

Ik kan heel fanatiek zijn. Héél fanatiek. Maar ik kan ook laks zijn. Of lauw.

Als het over de zorgverzekering gaat, ben ik dat laatste. Ieder jaar gewoon bij dezelfde zorgverzekering. Lekker makkelijk, geen gedoe met overstappen. Totdat…

We kregen de nieuwe premie voor volgend jaar. 

Wij betalen altijd per jaar, want dan krijg je iets (ik dacht 1%) korting. En je krijgt er ook het gevoel van: ‘daar ben ik mooi vanaf’ gratis bij. Die nieuwe premie was per persoon, per jaar: € 1577,37. Dat is met het hoogste eigen risico.  

• Per maand is dat dus € 131,46. (Klopt natuurlijk niet helemaal, want wij kregen 1% korting vanwege betaling per jaar.)

Toen gingen we eens even vergelijken. En wat bleek? Het kon veel goedkoper.

We vonden er één van € 1425,- per persoon, per jaar, met hoogste eigen risico, inclusief tandartsverzekering.

• Per maand kost: € 118,75. (Klopt opnieuw niet helemaal, in verband met de 1% korting)

Hoppa!!

En dat gedoe met overstappen? Onzin. Dat doen zij voor je.

Dus in 5 minuutjes uitzoekwerk bespaarden we € 304,74. (€25,40 per maand)

Écht, meer tijd en moeite kost het niet. Dus ben je net als ik, en blijf je al jaren bij dezelfde zorgverzekering zitten? Dan raad ik je aan om toch even de moeite te nemen. Misschien bespaar jij dan ook wel een leuk bedrag.

Zorgverzekering lijkt voor ons net een beetje op sponsoring. We hebben (gelukkig!) nooit iets. Dit jaar is er wederom niets gedeclareerd.

De manueel therapie waar mijn man naartoe gaat betalen we zelf, want dat valt niet onder verzekerde zorg.

Maar toch ben ik blij met de zorgverzekering. Stel dat één van ons in het ziekenhuis belandt? Dan hoeven we geen keuzes te maken op basis van de kosten. Poeh, daar zou ik écht niet aan moeten denken. Aan beide, dat er één in het ziekenhuis belandt, en dat de hoogte van de bankrekening zou beslissen of de behandeling door gaat.

Vrijwilligerswerk, grenzen aangeven.

Zo langzamerhand weet men mij te vinden als het op vrijwilligerswerk aankomt.

Eerst via school. Leuk. Ik ben graag betrokken bij school. Beetje meehelpen, organiseren, opruimen, pleinwacht, rijden. Er is eigenlijk altijd wat te doen op school.  

Daarna via de kerk. Ik wilde natuurlijk graag wat doen. Mij werd gevraagd avonden te organiseren voor en met jongeren (pubers). Ik moest er even over nadenken, maar ging uiteindelijk overstag. De eerste avonden waren pittig. We zijn nu alweer een paar maanden verder. Iedere keer als er weer zo’n avond is, zie ik er als een berg tegenop. En als de avond achter de rug is, kan ik meestal zeggen dat het me meeviel.

Ik sprak degene die dit deed voordat ik werd gevraagd. Ze ervaarde precies hetzelfde. Ik ‘moet’ het van mezelf doen tot het einde van het schooljaar. Dan heb ik een heel jaar volgehouden, en vind ik het een mooi moment om de balans op te maken.

Toen kwam er nog een taak bij, kerstpakketten samenstellen. Vind ik leuk om te doen. Als ik het 'goed' doe, gaat er €1000,- naar het goede doel. Kijk, daar zet ik me graag voor in. 

En nu belde iemand of ik met een collectebus langs de deuren wil gaan. Ik heb er zo’n hekel aan. Leuren om geld. En ik vind het een beetje geweest. Wie heeft er nog contant geld in huis? En via een QR-code wil ook niet iedereen. Een collectebus delen via de statussen op Whatsapp vind ik een veel fijnere manier. Ik bood aan om dát te doen, in plaats van langs de deuren. Ze probeerde me nog over te halen, maar nee, deze keer doe ik het écht niet.

Het voelt enerzijds een beetje slecht. Natuurlijk kan ik er tijd voor vrijmaken. Een kleine moeite.

Maar anderzijds, hier ligt de grens. Ik bedank ervoor.  

En daarna de vraag of ik de coördinatie van het vrijwilligerswerk op school op me wil nemen. Toen kon ik geen nee zeggen. 

Ik ben sowieso slecht in nee zeggen. Ik wil niemand teleurstellen. En ik kan altijd wel een aantal redenen verzinnen om het toch maar gewoon te doen. Maar toch moet ik grenzen aangeven, zeker nu 'ze' me zo goed weten te vinden.

Voor nu zit ik vol. Zeg ik even hardop tegen mezelf. 

Energieverbruik in november

Het gasverbruik in de afgelopen maand:

Gas:                       62 m3               Vorig jaar was dit 140 m3

Stroom:               173 kWh              Vorig jaar was dit 206 kWh

Weer een stuk lager dan vorig jaar. Een groot verschil in gas.

In de eerste week van november stond de verwarming soms nog uit, maar hoe verder in de maand, hoe vaker de verwarming weer aanstaat.

Eén dag hadden we de houtkachel aan. Dat was zondag 20 november. Het was koud, zowel buiten als binnen. Ik had namelijk de avond van te voren de verwarming naar 12,5 graden gedraaid, in plaats van het gebruikelijke 15 graden. Waarom? Geen idee.

De volgende ochtend was het écht ijskoud binnen. 12,5 graden in huis is echt heel koud. Overal zoeken naar aanmaakblokjes, maar ze waren nergens te bekennen. Dan maar met krantenproppen. En langzaamaan werd de kou van de 12,5 graden  verdreven, en stookten we het tot 20 graden.

Zodra het buiten wat kouder is, vliegt het verbruik omhoog. Om toch een beetje te besparen op het verbruik werkt het bij ons goed om de verwarming niet meer standaard ’s morgens direct aan te slingeren. Ontbijten kan prima in 15 graden. Boven is het vaak een stuk kouder, dus beneden voelt dan als ‘warm’. Nadat de kinderen op school zijn, ga ik eerst allerlei huishoudelijke klussen doen. In die tijd hoeft de woonkamer niet op 18 graden te zijn. Dat doe ik pas zodra ik klaar ben met mijn huishoudelijke taken op de eerste en tweede verdieping. En onze jongste zoon hobbelt lekker met me mee in een dik vest over z’n kleren. Werkt prima zo.

Het verschil in stroomverbruik is een stuk kleiner. Deze maand werkte mijn man minder vaak thuis, dus misschien heeft het daar iets mee te maken. Vorige maand werkte hij vaker thuis, en toen was het verbruik iets hoger: 179 kWh

December is al flink koud begonnen. Dat zullen we vast gaan merken in het gasverbruik. En de zon staat nu zo laag. Hij komt niet meer boven het huizenblok achter ons uit.

Vorig jaar verbruikten we in december 234 m3 gas en 210 kWh. Ik ben heel benieuwd of we deze maand weer lager uitkomen.

Mensen kijken...

Of ik zin had om naar een concert te gaan? Ja natuurlijk! Ik moet tenslotte wat vaker dingen gaan ondernemen ’s avonds. Zegt mijn man. En hij heeft gelijk. Alweer.

Het concert werd gehouden in een kerk. Een andere kerk dan waar we zelf lid van zijn. Dus alles gaat net even anders dan ik gewend ben. En dan merk ik wat voor gewoontedier ik ben, zo gewend aan allerlei tradities. Daarom was het juist fijn om in een ander soort kerk te zijn. De mensen daar zijn net een soort familie van elkaar. Mensen kennen elkaar goed en weten wat ze aan elkaar hebben. En ze staan klaar voor elkaar. Zo mooi om dat van een afstand te zien! 

We arriveerden aan de vroege kant. Dus we konden vrij ver vooraan zitten. De voorste bank voelt altijd een beetje ongemakkelijk, tweede ook. We kozen voor de zekerheid maar voor de vierde. Langs het middenpad. Zodat we zeker weten dat de dwarsfluit niet vlak naast ons zou schetteren. 

De koren kwamen recht tegenover ons te zitten. We konden dus ongegeneerd mensen kijken. Bekijken en worden bekeken. Maar vooral bekijken. Wat valt er veel te zien.

Eerst een welkomstpraatje. Wat een gezellige dominee. Geen gedoe met papieren programma’s, maar alles was via het scherm te volgen. Na een openingspraatje kondigde hij een samenzang aan.

En daarna begonnen de koren. En ik kon ze ongegeneerd aan het werk zien. Er waren twee verschillende koren. Een groep jongeren, en een groep gemengd van semi-jong tot en met bejaard. Ze zongen samen en ook afzonderlijk van elkaar.

Prachtig, mensen die vol overgave zingen. Met hun mond vér opengesperd. Ik had tanden en kiezen kunnen tellen, en zelfs de amandelen kunnen controleren. Zonder schaamte.

Sommige mensen stralen ook helemaal als ze zingen. Zo mooi!

Maar mensen kunnen ook heel moeilijk kijken tijdens het zingen. Alsof ze hard geknepen worden. Of heel nodig naar het toilet moeten. Vond ik ook inspirerend om te zien. Het viel me vooral op bij hoge tonen.

Of van die adolescente jongens die het toch een beetje awkward vonden om uit volle borst te zingen.  

De pianist won de show. Ik heb hem niet helemaal gezien. Alleen z’n haar, en een stukje voorhoofd. Soms deinde het heen en weer, soms sprong het bijna op. Hij was in ieder geval continu in beweging. Inclusief toonladders dwars door de liederen heen. Werkt enorm op mijn lachspieren. Maar wat kon hij spelen!

En dan die interactie tussen de dirigent en het koor. Blijkbaar fluistert de dirigent iets grappigs, want om de monden van de koorleden krult een lach.

Soms dacht ik een kunstgebit te zien vallen en werd er kwijl uit de mappen geveegd. Maar ook de oude mensen zingen vol overgave. Sommigen waren buiten adem en gingen weer gauw zitten.

En dan die mappen. Iedereen keurig dezelfde. Aan de buitenkant zie je geen verschil. Maar zodra de map opengaat, dat komen de karakters tevoorschijn. De één heeft het keurig op volgorde. De ander blijft maar bladeren en zoeken. En eindelijk gevonden valt de map, of rollen er allerlei paperassen over de vloer.

Mensen kijken is toch wel een favoriete bezigheid. Maar na anderhalf uur was het welletjes.

En weer naar huis. Nu wil ik ook piano kunnen spelen.

Maar het grote probleem bij mij: ik wil het wel zijn, maar niet worden.