Een gratis printer

Vorige week stond ik in de rij bij het afgiftepunt van de kringloopwinkel. Vóór mij stond een oudere dame met een printer in haar armen. Ik had geen spullen om in te leveren. Ik kwam om pakketjes op te halen, want dat kan daar ook. Twee pakketjes. Allebei via Vinted, bezorgd door Homerr. Het ene pakketje bevatte een kledingstuk. De andere kleine speelgoedpannetjes voor het buitenkeukentje.

De mevrouw voor mij was aan de beurt. Ze wilde de printer neerleggen op de tafel, maar meteen werd ze gecorrigeerd. Nee, er worden geen printers aangenomen.

Ergens snap ik het wel.  

En ik wist het ook uit eigen ervaring. Een half jaartje geleden hield onze printer ermee op. We hebben op verschillende manieren geprobeerd om hem weer aan de praat te krijgen. Maar niks hielp. En toen dacht ik aan de kringloopwinkel. Ik dacht: er is een repair-café. Misschien kunnen ze hem maken en daarna in de winkel verkopen. Maar nee, ze nemen geen printers aan. We werden doorverwezen naar de milieu straat. 

Nou, daar stond de mevrouw. Ze keek beteuterd. Ze vroeg zich hardop af wat ze er dán mee moest.

Ik vroeg haar: ‘doet de printer het nog wel?’ ‘Ja,’ zei ze, ‘er moeten alléén nieuwe cartridges in, maar ik gebruik hem nooit.’ ‘Mag ik hem dan hebben? Ik heb geen printer meer. Ik zou deze heel goed kunnen gebruiken.’ 

Ik voelde me brutaal en behulpzaam tegelijk…😉

En een halve seconde later had ik een printer in mijn armen.

De mevrouw was blij dat ze er van af was.

En ik was blij met een gratis printer. En ’t is ook niet de meest simpele printer. Er kan ook mee gescand en gekopieerd worden. Kan zomaar handig zijn!

Thuisgekomen heb ik de printer eerst maar even schoongemaakt, want hij was behoorlijk stoffig. ’s Avonds hebben we nieuwe cartridges besteld. De volgende dag kwamen ze binnen en… we kunnen weer printen!

We printen niet vaak. Maar in het halve jaar dat we er geen hadden, merkte ik dat ik het erg miste. De ene keer ging het om een kleurplaat voor één van de kinderen. Een andere keer een verzendlabel voor iets wat ik verkocht had op Marktplaats of Vinted. Heel vaak hoeft het niet geprint te worden, maar een enkele keer wel. Of soms een aantal uitnodigingen voor een kinderfeestje of een puzzeltje voor de jeugdvereniging waar ik leiding geef.

Ik heb regelmatig aan mijn zusje gevraagd of ze even iets voor me wil printen. En natuurlijk wilde ze dat. Maar nu kan ik het gewoon weer zelf doen.

Ik voel me net een klein kind, nu ik dit schrijf… 

ikke zelluf doen. :)

Een boek uit mijn eigen boekenkast cadeau geven…?

Eerst even onze boekenkast. Ik ben niet zo’n boekenkoper. Wel een lezer van diverse genres. Als het maar niet te spannend is. 😉

Gewone leesboeken leen ik bij de bibliotheek.

De meeste boeken die we zelf hebben, zijn prekenboeken, meditatieboeken, bijbelstudieboeken, Bijbelverklaringen. Allerlei boeken die met godsdienst te maken hebben.

De bibliotheekboeken zijn vaak boeken die ik in een paar dagen uitlees. Boeken waar ik dagelijks of wekelijks een stukje uit lees, zijn de boeken die we bijvoorbeeld gekregen hebben. Ook staan er boeken in de kast waarbij ik ben afgehaakt.  

Er zijn boeken die ik nooit weg wil doen. Er zijn ook boeken die ik uitlas en teruggezet heb in de boekenkast en waarvan ik weet dat ik ze niet vaker ga lezen.

Over die laatste boeken wil ik het hebben. Boeken die ik uitgelezen heb, en die ik niet vaker ga lezen. Zou ik zo’n boek in een mooi papiertje weg kunnen geven voor iemands verjaardag? Kan ik dat maken?

Iets houdt mij tegen. Ik vind dat krenterig overkomen. Ik wil iets nieuws geven. Daarom heb ik dus nog nooit een boek uit de boekenkast cadeau gegeven. Soms wel zomaar weggegeven of uitgeleend.

Een familielid van mij geeft wél boeken die ze eerst zelf gelezen hebben. En dat past helemaal bij hen. Sterker nog, ik vind het juist een extra waarde geven aan zo’n boek. Ze geven iets waarvan ze de inhoud kennen. Ze vonden het de moeite waard om door te geven in plaats van voor zichzelf te houden.

Zij doen dat ook niet zomaar. Het is een stukje maatwerk. Een tijd geleden waren we bij hen. Ze hebben een grote boekenkast in de woonkamer staan. Mijn man stond er in te kijken. Hij pakte er een boek uit en las de achterkant. Daarna zette hij het weer terug. Het boek heette: Ik zocht Allah en vond Jezus. (Overigens écht een aanrader om te lezen.)

En wat denk je? Toen hij jarig was kreeg hij dat boek. Zie je, maatwerk.

Ik ben teveel een kuddedier, maar ik zou het patroon van ‘het moet een nieuw boek zijn’ willen doorbreken. Maar op dit moment kies ik nog steeds voor veilig.

Maar daarom: iedereen die mij een boek wil geven, bijvoorbeeld voor m’n verjaardag: haal er gerust één uit je eigen boekenkast, waarvan je weet: de inhoud is het waard om weer gelezen te worden.

Overigens is weggeven niet de enige manier om boeken een nieuwe bestemming te geven.

Ik verkocht vandaag zomaar spontaan drie boeken aan de schoolbibliotheek: delen van de Duiventil serie. Ik vind ze nog steeds geweldig. Ik heb ze minstens 10 keer gelezen. Maar nu lagen ze alweer een paar jaar in een doos op zolder. Laatst kwam ik ze weer tegen. Zo jammer om zulke leuke boeken op deze manier oud te laten worden. Daarom ben ik blij dat ze een nieuwe bestemming hebben gekregen.  

Broodbakmachine

De weggeefhoek is een appgroep waar zo’n honderd bekenden van mij (voor het overgrote deel zijn het moeders van school) in zitten.

Als ik iets weg wil geven, dan maak ik er een foto van en plaats die in de appgroep. Echt ideaal om van je overtollige spullen af te komen…

En soms wordt er iets aangeboden waarvan ik denk: ja, dat kan ik goed gebruiken. Dan reageer ik privé en kan het zijn dat ik het product krijg. Zodra het product aan iemand toegezegd is, wordt het appje in de weggeefhoek verwijderd óf er wordt meegedeeld dat het product weggegeven is.

Een tijdje geleden werd er in de weggeefhoek een broodbakmachine aangeboden. Ik reageerde en had geluk. De broodbakmachine was voor mij. Degene die de machine weggaf nam hem mee naar school, dus het koste mij zelfs weinig moeite.

Ik maakte de machine grondig schoon en toen kon het experimenteren beginnen. Eigenlijk stelt ook bijna niks voor. Ingrediënten afwegen in de bakblik en het programma instellen.

Inmiddels bak ik bijna dagelijks een brood. Als lunch een kraakvers boterhammetje, heerlijk! En de geur van versgebakken brood vind ik fantastisch. Meestal maak ik brood van een mix van bloem en volkoren meel. Dan is het niet te vast, maar wel voedzaam. Voor de afwisseling maak ik soms een maïsbrood of een rozijnenbrood.

Er is ook al het één en ander misgegaan. Zo heb ik een keer pizzadeeg willen maken, maar stelde ik de machine in op jam maken. Er lag een gekookt prutje in het bakblik.

In het begin zakte het brood tijdens het bakken soms in. Maar nu heb ik een goed recept. Het afwegen komt heel precies.

Het nadeel van zelfgebakken brood is dat het snel oud wordt. Na een halve dag is het niet meer lekker. Droog en taai. Daarom vries ik alles wat overblijft direct in.

Het recept wat ik tot nu toe het beste vind:

300 gr volkoren meel

200 gr witte bloem

310 ml water

10 ml zonnebloemolie

10 gr suiker

10 gr zout

6 gr gedroogde gist

Uitstel, maar geen afstel!

Eén van de eerste blogs die ik schreef, ging over de Matthaüs Passion. We hadden kaarten besteld, maar op de dag dat we naar het concert zouden gaan, werden we allemaal ziek. Helaas… maar, zo spraken we samen af, we gaan een volgende keer.

Inmiddels twee jaar later… Uitstel, maar geen afstel. Het afgelopen weekend hebben we een concert bijgewoond.

We hadden geboekt in het AFAS-theater in Leusden. Eigenlijk vind ik dat je zoiets in een kerk moet horen. Maar fijne stoelen is me ook heel wat waard. En wat dat betreft zaten we goed. Wát een mooi gebouw trouwens…!

Vooraf kregen we wat te drinken. Daarna was er een Master Class. We zaten op de derde rij. Eerst twijfelde ik of het wel zo’n fijne plek was, want het podium is hoog. Wij zaten dus op ooghoogte van het podium. Maar we konden alles heel goed zien.

Tijdens de Master Class legde de dirigent het één en ander uit. Ik vond dat heel fijn. De Matthaüs Passion is net een kunstwerk, waarin je telkens nieuwe dingen ontdekt. Fijn om daar wat extra uitleg bij te krijgen.

Na de Master Class was er een pauze, en daarna begon het echte concert. Die bestaat uit twee delen, met een pauze er tussenin.

In één woord: prachtig!

Ik had het boek mee met de vertaling, want het is een Duitstalig muziekstuk. Zo kon ik het verhaal horen én meelezen. Alsof ik werd meegenomen in het verhaal.

Hetgeen me het meest opviel:

Hoe goed alles werd uitgebeeld. Een kraaiende haan, de berg Golgotha beklimmen. En ook de verschillende emoties: boosheid, verdriet, angst, opgehitst.

De tegenstelling tussen het volk en het Sanhedrin die door elkaar heen riepen en schreeuwden en Jezus die zweeg.

Vanaf dat Jezus gestorven is, veranderde de muziek. Eerst heel veel rust, daarna het voorhangsel dat scheurt en de aarde en rotsen die scheurden. En daarna klonk er een soort berusting door in de muziek. Vooral de rust viel me op. 

De blijdschap die erin doorklinkt. Waarom Jezus moest lijden en sterven. Dat Hij vrijwillig deze zware weg ging. En dat om de zonden van de mensen. En hoe gelukkig Hij Zijn kinderen wil maken.

Ergens vond ik het ook wel een beetje ‘kaal’ dat de Matteüs Passion stopt bij het sterven en begraven worden. Het is het verhaal van Goede Vrijdag. Dus verder dan de begrafenis gaat het verhaal niet. Maar gelukkig komt er na Goede Vrijdag ook Pasen, de opstanding.

Al met al, enorm genoten van een prachtig kunstwerk wat bijna 300 jaar geleden door J.S. Bach is gecomponeerd!

Afbrekend en opbouwend zelfvertrouwen

Zwemles. Bij ‘ons’ zwembad zijn de niveaus verdeeld in verschillende kleuren. Zoon B is aangekomen in het laatste bad. Rood.

De resultaten per onderdeel worden bijgehouden door middel van smileys. Hoe blijer het gezicht, hoe beter het ging. Zo hebben wij ook een beetje inzicht in hoe de voortgang gaat.

We gingen over van een oud gebouw naar een nieuw gebouw. Eén van de vele voordelen is dat we nu dus mee kunnen kijken vanaf een tribune.

Dan heb je dus 40 minuten de tijd om je kind te observeren. Verder is het alléén maar wachten. En zweten. Want het is er héél erg warm. Zó warm dat ik voordat ik naar zwemles ga me even omkleed naar wat zomers en luchtiger.

De laatste paar lessen nam m’n man voor z’n rekening.

Vanaf dat zoon B in het diepste bad (rood) mocht zwemmen, lukte het hem niet meer zo goed om door het gat te zwemmen. Je weet wel, zo’n zeil onder water met een gat erin. Het zeil hangt 3 meter van de kant. Het is een kwestie van (diep) duiken en een paar slagen zwemmen.

De eerste les dat B in het diepe bad door het gat moest zwemmen, lukte het de helft van de pogingen. De tweede les nog maar de helft van de helft. En de keer daarna helemaal niet meer. In plaats van duiken ging hij springen. Hij zwom direct terug naar de kant. Je zag het per keer verslechteren. Je zag vooral dat hij er zelf van overtuigd was dat hij het niet kon.

En daar zit m’n man dan te observeren. Zien dat hij niet meer gelooft dat hij het kan. Een frustrerend gevoel. Hij kan het, dat is zeker. Maar hij weet het zelf niet meer. Het plezier in zwemmen verdween. Dat straalde hij helemaal uit. Hangende schouders, geeuwen en bibberen…

Maar hoe doorbreek je nu dit patroon? Is het een kwestie van afwachten? Doorzetten? Op hem inpraten? Een beloning geven? Tuurlijk, de badmeester legt het uit en doet het voor. Maar blijkbaar komt de boodschap niet helemaal over…

M’n man had een goed idee.

Hij ging de dag erna samen met zoon B zwemmen. Zoon A mocht ook mee. Dus, met z’n drieën gingen ze zwemmen. M’n zusje had een badenkaart die bijna verliep, dus daar mochten we gebruik van maken. Jammer als het verloopt, en nu konden we er heel nuttig gebruik van maken.

En wat denk je? Diezelfde badmeester was aan het werk. Hij herkende onze zoon direct en noemde hem bij naam. Ook benoemde hij het duiken en door het gat zwemmen. Met een aantal tips van hem gingen ze oefenen. En ja hoor, het lukte B om én goed te duiken én meer dan 3 meter onder water te zwemmen.

B heeft zin om vrijdag, tijdens de zwemles, te laten zien dat hij het nú kan. Wat een uurtje zwemmen met papa wel niet voor hem betekent!

Overigens zijn er bij ons zwembad ook speciale meezwemlessen voor kinderen die blijven steken op hetzelfde niveau. Daar hadden we achteraf gezien ook gebruik van kunnen maken.

Genieten Van Genoeg

Daar ben ik weer. De laatste keer dat ik schreef was 18 december van het vorige jaar. We zijn inmiddels 88 dagen verder…

Zoals ik in de laatste blog schreef, heb ik een heel ander telefoongebruik. En daar ben ik nog altijd heel enthousiast over. Al is enthousiast een vrolijk woord. En ik ben er niet alleen heel blij om, maar er zit een veel diepere laag onder. Ik denk dat dankbaar de lading beter dekt.

In de afgelopen tijd heb ik vaker gedacht om even een blogje te schrijven. Maar het kwam er niet van. En hoe langer ik het uitstelde, hoe lastiger ik het vond om weer te gaan schrijven. Want wie zit er nou op m’n verhaaltjes te wachten? Het zijn maar gedachtespinsels. Hoe ik de dingen zie. Door de bril van een christelijke, 33-jarige, thuisblijfmoeder (om mezelf zo maar even samen te vatten😉).

Maar ik wil de draad toch weer oppakken. Voor de hobby. Eén dingetje verander ik. Ik zet de reacties uit. Niet om jullie, maar voor mezelf. Ik ben zo nieuwsgierig😊, dat ik dus héél vaak ga kijken of iemand heeft gereageerd. En dat wil ik niet. Ik wil daar niet teveel mee bezig zijn. Dus, als je toch wilt reageren, stuur me dan een persoonlijk berichtje.

Weet je waarom ik weer wil gaan schrijven? Niet alleen voor mezelf. Niet alleen omdat m’n vader zei dat hij de blogjes mist. (Ja, echt..!) Niet alleen omdat er lezers zijn die mijn verhaaltjes misten. Dat is een enorme stimulans om te schrijven! Maar weet je waarom nog meer?

In het RD (Reformatorisch Dagblad) verschijnen deze week heel veel artikelen waar ik m’n hart op kan halen. Het is de week van de Schepping. Het gaat over duurzaamheid, minimalisme, calvinisme, groen. Precies in de week van biddag. Dat sluit dus heel mooi op elkaar aan.

Ik las het artikel ‘Genieten van Genoeg’. Ik heb eerlijk gezegd lang niet alles onthouden. Maar de mooiste zin schreef ik op.

Niet meer: het leven consumeren. Maar: het leven produceren.

In plaats van de vraag: Wat kan ik nog uit het leven halen? Wordt het: Wat wil ik nog toevoegen? Wie wil ik voor anderen zijn?

En toen dacht ik ineens aan mijn blog. Ik ga het gewoon weer oppakken. En ik heb er zin in. Jullie een beetje mee laten genieten van ons gezin. In plaats de mooie zinnen uit fijne krantenartikelen in een notitieboekje schrijven, om er over na te denken, kan ik ze juist delen op m’n blog. Wie weet, misschien spoort het je aan tot mooie dingen.

Nou, dat was het weer voor deze keer! Tot de volgende keer! Groetjes

De beloofde blog over Unpluq

Mijn telefoon en ik… Ik zou er heel veel over kunnen schrijven, maar ik houd het bij de kern: Het ding heeft een verslavende werking op mij. Ik gebruik het teveel. Ik vertrouw er teveel op.

Ik heb bewust geen Instagram. Ja, wel een paar weken gehad. Met als doel om meer bekendheid aan mijn blog te geven. Maar ik besteedde heel veel tijd aan Instagram. Even kijken, en ik was alweer een half uur verder. En nooit had ik het gevoel dat ik genoeg gezien had. Het slokte me op. En ja, er waren zekers lezenswaardige Instagrammers. Maar het is alles of niets bij mij. Dus dan maar niets. Dus Instagram heb ik niet meer.

Maar neem dan m’n blog. Iedere dag keek ik meerdere keren. Bijna alle blogs in mijn leeslijst las ik.

En het nieuws… meerdere nieuwssites, meerdere keren per dag. Ik las alléén de koppen. Vluchtig en snel.

Youtube was er ook zo één. Vooral de shorts. Korte filmpjes. De één na de ander speelde automatisch af. Het zorgde ervoor dat ik bleef kijken.

Er was ook een tijd dat ik meelas op een forum. Ook verslavend voor mij.

Ik had altijd het gevoel dat mijn hoofd overliep van informatie, maar toch kwam al die informatie niet binnen. Lastig uit te leggen. Alsof ik uit zelfbescherming een pantser om had gedaan.

Ik voelde me vergroeid met m’n telefoon. Het ding moest overal mee naartoe. Soms spraken mijn man en ik af om een maand lang ’s avonds geen telefoon te gebruiken. En wat gebeurde er? Ik werd heel onrustig. Op de één of andere manier hadden we na een paar avonden allebei onze telefoon weer te pakken. Het lukte gewoon niet. Ik had ook vaak het gevoel niet te kunnen ontspannen zonder telefoon. Lekker gedachteloos scrollen. Fast, quick en it feel good… 

Iedere zondag bleef mijn telefoon de hele dag op het nachtkastje liggen. Op zondag voelde ik me niet zo gejaagd. Dan ervaarde ik rust. Dan had ik tijd om spelletjes te doen en voor te lezen. Om zelf eens een goed boek te pakken of een Bijbelstudie te doen. Om gesprekken te voeren.

Wat een verschil he?

Ik heb regelmatig gedacht: zal ik m’n telefoon wegdoen? Vervangen door een simpel ding die alléén maar kan bellen (en sms-en)? Want ik voelde wel dat mijn telefoongebruik niet goed is. Ik ben het voorbeeld voor onze kinderen. Zij moeten van mij afkijken hoe je later met je telefoon omgaat. Dan moet ik me diep schamen. Maar ook: mijn leven is niet van mij. Snap je? Mijn leven is van mijn Schepper, van God. Ik wil leven zoals Hij dat van me vraagt (ook al kan ik dat helemaal niet). Het leken wel twee aparte werelden.  

Maar de telefoon wegdoen vond ik een heel grote stap. WhatsApp, Google Maps, en het gemak van iets gauw opzoeken op internet wil ik niet missen.

Ja, aan alles is te wennen… Wat is het me waard? Toch was de telefoon wegdoen een te grote stap voor mij.

Totdat een vriend vertelde dat hij met dezelfde dingen worstelde. Hij vertelde over zijn worstelingen, en ik herkende ze helemaal…

Hij heeft na lang zoeken een goede oplossing gevonden. Unpluq. En nee, dit is geen reclame.

Unpluq is de rem die ik zelf niet heb.

Het is een blokkade die je helemaal zelf in kunt stellen. Stel, je wilt overdag rustig en ongestoord kunnen werken of leren. Maar ’s avonds wil je wel op internet kunnen. Dan kun je dat instellen.

Toen we dat hoorden, hebben wij direct allebei zo’n Unpluq besteld. Na een paar dagen kwam het pakketje binnen. We hebben alles geïnstalleerd en een pakket samengesteld die past bij onze wensen. Ik heb zelf ingesteld dat ik helemaal niet op internet en youtube kan. Alleen bij noodgevallen kan ik internet ontgrendelen en 5 minuutjes op internet. Dit kan maximaal een kwartier per dag. Daarvoor heb ik een klein geel vierkant dingetje nodig. Ook wel de plugin genoemd. Die hangt aan mijn sleutelbos. De drempel om even iets op te zoeken is dus veel hoger geworden.

De eerste paar dagen moest ik heel erg wennen. Ik kon bijvoorbeeld niet op Buienradar. Maar dan merk je dat het helemaal niet zo boeiend is om regelmatig het weer te checken. Naar school moet ik toch. En of ik van te voren weet of ik natregen of niet… het maakt niet uit.

Het nieuws ging veel meer langs me heen. Het was precies in de tijd van de verkiezingen. Ik heb het allemaal niet op de voet gevolgd. Maar dat gaf helemaal niks.

De eerste paar avonden moest ik heel erg wennen. Wat zal ik gaan doen? Ik hield tijd over. En ik had het gevoel dat ik niet kon ontspannen. Want ontspannen deed ik met mijn telefoon. Eén keer voelde ik me er zelfs boos van worden.

Ik stond ook een keer bij de bibliotheek terwijl hij gesloten was. Meteen pakte ik mijn telefoon uit m’n jaszak. Maar ik had geen sleutelbos bij me, dus ik kon niks opzoeken. Toen bleek dat er een paar meter verder een bordje stond met de openingstijden. Ik voelde me even met de neus op de feiten gedrukt worden. Hoe afhankelijk ik leefde van m’n telefoon. Soms is het een kwestie van iets verder kijken dan m’n neus lang is.

Maar nu zijn we een paar weken verder. En ik voel een vrijheid en rust. Zó fijn!!

De rust van: ik weet niet alles, en dat is niet erg. De vrijheid van: ik heb meer grip op m’n tijdsbesteding.

Hoe vaak heb ik mijn Plugin gebruikt? Het is op één hand te tellen.

Ik gun het iedereen die dit herkent!! Blijkbaar heb ik een externe rem nodig. En die bestaat! Daarom deze blog.

Verwacht daarom niet teveel meer van mijn blog. Wegdoen vind ik nog een stap te ver gaan. Maar ik wil genieten van de rust.

Ik wil mijn tijd besteden aan dingen die er toe doen.

En dat is: God liefhebben boven alles en de naaste als mezelf. Niet omdat dat móét, maar omdat God het zo waard is. En omdat onze naasten het waard zijn.