Pagina's

zaterdag 30 juli 2022

27 juli. Migraine

Gisteren op de terugweg van een familiebezoek, voelde ik het op komen zetten. Eigenlijk was het de hele dag al lichtelijk aanwezig. Thuisgekomen, eerst een paar pijnstillers, daarna ben ik gauw mijn bed in gekropen. Gordijnen dicht, hoofd onder de dekens. Wachten tot het overgaat. Hopelijk hoef ik niet over te geven.

Toch maar weer uit bed. Ik wist niet hoe ik liggen moest van de pijn. Beneden dan maar. Hielp ook niet. Toch maar weer naar boven. Daar was het in ieder geval stiller.

Op m’n ene zij, dan weer op m’n andere zij. Op m’n rug. Zittend dan. Half zittend. Het hielp allemaal niet. De hoofdpijn was niet te harden. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Huilend, schreeuwend, biddend.

En toen ben ik toch in slaap gevallen.

Want ik werd wakker van een hand op mijn schouder. ‘Gaat het weer een beetje?’ En ja, de hoofdpijn was weg. Nog wel een heel beurs en dof gevoel, maar de verschrikkelijke pijn was er niet meer. Toen kon ik niet anders dan danken, blij en verwonderd.

Ik ben nog even naar beneden gegaan. Thee gedronken. Eventjes wakker zijn.

Deze dag heb ik de naweeën. Ik blijf zoveel mogelijk rechtop staan. Ik loop niet te snel. Als iedereen probeert zacht te praten, dan gaat het wel. Vanmiddag heb ik even in bed gelegen. Het voelt nog beurs en dof in mijn hoofd.

Héél soms heb ik dit, migraine. Ik denk gemiddeld eens per jaar. Ik kan ook niet écht een oorzaak aanwijzen. 

Er blijft maar heel weinig over van een mens, met zo’n pijn. Héél weinig. Wat is je gezondheid toch belangrijk.




vrijdag 29 juli 2022

26 juli. Schieten

We hadden nog een uitje naar de speelgoedwinkel tegoed.

De spaarpotten gingen ondersteboven. En daarna linea recta naar de speelgoedwinkel.

Alle drie kozen ze een nerf-pistool. Zo’n schietpistool met ‘pijltjes’. Ik moet ze ‘nerfjes’ noemen van de kinderen. Dus een schietpistool met nerfjes.



Poehhh… moet ik er wat van vinden? Ik houd niet van schieten. En ook niet van soldaatje spelen. Dat is toch geen spel?

Ik probeerde nog Lego. Playmobil dan? Of zandbakspeelgoed? Een spelletje?

Maar nee, ze wilden helemaal niks anders.

Zal ik het ze verbieden? Moet ik een discussie aan willen gaan in een speelgoedwinkel?

Ik heb getwijfeld.

En… ik heb het laten gaan. Koop maar. Schiet maar. Maar niet op elkaar.

Thuisgekomen met drie nerfpistolen (gelukkig drie verschillende, ze weten zelf van wie welke is), werd de woonkamer verbouwd. Ze hadden ruimte nodig. En daarna bouwden ze van duplo een muur. Daar gingen ze tegenaan schieten.

Even later waren ze buiten te vinden met de pistolen. Dát was minder handig. Ze moesten de pijltjes ook weer zoeken. Buiten is dat veel lastiger dan binnen.

donderdag 28 juli 2022

25 juli. Kots:(

Ken je dat? Je ligt ’s nachts lekker te slapen. Je wordt een klein beetje wakker. Want…  Je kind ligt keihard huilen. Zo ging het er bij ons aan toe vannacht. Het klonk niet goed. Wie het was, wist ik niet eens. Ik had ook geen seconde de gedachte om me nog eens om te draaien en te wachten tot het huilen over ging. Alsof het vanzelf weer zou stoppen. Direct klaarwakker, sprintte ik naar de overloop. Horen wie het is.

De jongste.

Ik trok z’n slaapkamerdeur open. En meteen rook ik een heel vieze lucht. Zuur. En in het kleine beetje licht van z’n nachtlampje zag ik een héél vies bed. Gespuugd. Of om het vieze woord te gebruiken: gekotst.

Brrrr…..

Ik pakte hem uit z’n bedje. Hij wilde eerst getroost worden. Even mijn verstand uit, en het vieze mannetje tegen me aan. Knuffelen.

Daarna ging ik hem wassen en een schone pyjama aandoen. Mijn man was ook wakker geworden en kwam het bed verschonen.

Nog even een beetje drinken om de vieze smaak weg te krijgen, en dan weer slapen.

Een paar uurtjes later. Het was ochtend. Even kijken bij die kleine schat. Hij huilde niet. Hij lag te kletsen. Ik deed de slaapkamerdeur open. En weer die lucht. Zou dat nog van vannacht zijn? Maar toen ik hem zag, wist ik het meteen. Weer gespuugd. Het plakte aan z’n gezicht en in z’n haar. Er lag ook een plas naast zijn ledikantje.

Even in de tummietub dan maar. Hij past er nog net in. Toen alles schoon was en de wasmachine draaide, gingen we naar beneden. Ontbijten.

Ik vroeg me af of zoon D wel eten kon verdragen. Voorzichtig gaf ik hem een klein stukje brood. Hap-slik-weg. Nog maar een stukje. En niet veel later had hij een boterham op. En hij was helemaal vrolijk, niks aan de hand.

Dat was een opluchting. Zo te zien geen buikgriep.

Mijn man had deze ochtend opruimkriebels. Onze vloer is nog nooit zó schoon geweest. En het tafelzeil heeft nog nooit zó geglommen. En dan gangdeur met al die raampjes… brandschoon. Ja, daar had hij zin in. Ik hield hem niet tegen.

En ’s middags gingen we met z’n zessen even shoppen. Er moesten korte broeken worden gekocht. En als de kinderen héél rustig zouden zijn, gingen we nog langs de speelgoedwinkel.

Echter… De speelgoedwinkel is op maandag dicht.

Dan maar een ijsje bij de ijssalon. 


woensdag 27 juli 2022

23 juli, Alléén erop uit.

Ik stond vanmorgen op met een heerlijk gevoel. We hebben nu allemaal vakantie. Ik had écht zin in deze dag.

’s Morgens werd zoon A opgehaald. Een dagje bij opa en oma spelen, en samen met hen naar een verjaardag.

Ik ging me maar eens over de heg ontfermen. Beetje knippen, beetje vegen. Deze keer knipte ik met de hand. Ik zou zo graag een super strakke heg willen, en met de elektrische heggenschaar lukt dat niet. Met de hand overigens ook niet. Toch maar eens verder onderzoeken hoe ik het aan moet pakken. De glasplaat boven de deur werd gepoetst. Gewoon omdat die nog een beetje nieuw is. De ramen dan ook maar. En een tijdje later zag de voortuin er weer netjes uit.

M’n man ging ook wat klusjes een boodschapjes doen. Ieder zijns weegs. Vind ik heerlijk.

Eind van de ochtend nam ik een douche, trok ik mijn mooie nieuwe jurkje aan, tutte ik me een beetje op, want ik ging er even lekker uit…

Even uit de moederrol. Samen met m’n schoonzus op stap.

Ik werd opgehaald om naar Giethoorn te gaan. Niet om de varen. We gingen er wandelen en een high tea nuttigen. Het was prachtig weer. Uiteraard was het er druk. Wat een hoop mensen. Alle culturen door elkaar heen.  

We zaten een tijdje langs de kant. Leuk hoor, mensen kijken. Mensen zien varen (en botsen). In het begin moest ik even wennen om zonder de kinderen te zijn. Ik merkte dat ik alert bleef, opletten waar ze lopen. Soms stak ik zelfs mijn hand uit om ze een hand te geven. Maar nee, geen kinderhandje die mijn hand pakte. Want o ja, ze zijn niet mee.  Maar na een paar minuten wandelen verdween dat.

We kwamen aan bij het restaurant, waar we een plekje uitzochten. Er werd een potje thee gebracht samen met een etagère voor lekkers. Allemaal zoete hapjes. Cheesecake, bonbons, soesjes, muffins. Van alles. We kletsten gezellig. Ik heb zelfs verteld over mijn blog. Iets wat ik met bijna niemand deel. M’n blog is een beetje mijn geheim. Wat denk je, ze wist het al…😉 Toch iemand die het doorgekletst heeft. Haha!


Intussen stuurde ik mijn man een appje. Hoe gaat het thuis? Hij had alles onder controle. Natuurlijk! Ik had niet anders verwacht.

Er kwam een tweede gang. Kleine belegde broodjes. Toen we dat hadden gegeten, bleek er ook een derde gang te zijn. Mini hartige taartjes. En daar bleef het niet bij. Er kwam zelfs een vierde gang. Brownie’s en stukjes taart. Het was écht veel. Zelfs teveel. Ik heb met zoiets de neiging om teveel te eten, maar deze keer wist ik op tijd te stoppen.


Aan deze gezellige middag kwam ook een einde. We wandelen nog even naar het meer bij Giethoorn, en daarna zochten we de auto weer op. Na een rit, met tussenstop, en familiebezoek, kwam ik om half negen ’s avonds weer thuis.

Weer fijn bij mijn man. We kletsten elkaar even helemaal bij, met een wijntje, buiten op de loungebank. Hij had zich prima vermaakt.

Ik kijk terug op een heerlijke dag. Alle belemmerende overtuigingen om niet alléén (lees: zonder man of kinderen) weg te gaan, zijn vandaag ontkracht.

dinsdag 26 juli 2022

22 juli. (Ont)spannend

21 juli

Eventjes er op uit. Daar waren we wel aan toe, na hete dagen en een regendag. Mijn zusje en ik sprake samen af. Waar zullen we naartoe gaan?

We gingen het noodzakelijke met het aangename combineren.

Ik had namelijk een ochtend-broodbox besteld bij een bakker. Zes auto-minuutjes hiervandaan, of tweeëntwintig minuten fietsen. De fiets dan maar. En dan op de terugweg naar het strand. Er zat wel een beetje tijdsdruk bij. De broodbox moest voor 9 uur opgehaald worden.

Voor de zekerheid gebruikte ik de wekker. Kwart voor zeven. Het was gelijker tijd de laatste werkdag voor de vakantie van mijn man. Om half negen stonden we klaar, met drie kinderen in de bakfiets, één fietste zelf. En verder hadden we drinken en wat lekkers mee. En m’n telefoon mét navigatie. Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik overal kan verdwalen.

Met z’n zevenen (mijn zusje met haar kindje, en ik met onze vier kinderen) gingen we aan de fietstocht beginnen. Het eerste kwartier ging helemaal top. De laatste paar minuten werden we dwars door een woonwijk gestuurd door de navigatie. Een woonwijk met heel veel paadjes. We werden kriskras over die paadjes gestuurd. Waarschijnlijk de kortste weg, maar niet de makkelijkste weg. Uiteraard gingen we verkeerd. En de klok tikte door.

Op den duur kon mijn telefoon het niet meer aan. Hij synchroniseerde niet meer. ’t Is een oud beestje. Mijn zusje pakte haar telefoon erbij, en zo kwamen we alsnog bij de bakker. Eén minuutje te laat. Maar dat werd ons vergeven. Wel moest ik m’n telefoon weer aan de praat zien te krijgen. Uit en aan. Dat werkt het beste. Ik kreeg een tas vol met brood mee. Allemaal heerlijk brood wat niet weggegooid hoeft te worden. Stiekem heb ik die boxen het liefst. Gewoon brood. Dat was mooi gelukt.

Nu nog het strand. M’n zusje wist een handige weg. En ja hoor, in één keer goed. We zagen het strand al. Door de regen van gisteren was het zand niet lekker zacht, maar heel modderig.

Terwijl mijn zusje en ik ons ontfermden over het drinken, waren zoon A en B al richting het water gelopen. En voor ik het doorhad, liepen de jongens al een eind het water in, en had zoon A z’n broek al kletsnat. En met een eind, bedoel ik minstens tien meter. Het was er niet diep, maar het water kwam al voorbij hun knieën.

De dag ervoor was in dit meer een vader, moeder en kindje verdronken. Dat spookte nogal door mijn hoofd. De jongens moesten even bij me komen. We maakten de afspraak dat ze ‘maar’ tot hun enkels in het water mochten. Ze waren teleurgesteld. En dat snap ik heel goed. Maar ik durfde het gewoon niet aan.

Oké, dan maar op onze knieën in het water... 



Zoon C ging lekker met het zand spelen. Echt handig dat hij niet van water houdt. Zoon D had een slechte nacht gemaakt, met veel wakker zijn en een aantal keer huilen. Hij was niet uitgerust. Zitten en toekijken was er niet bij. Als ik maar met hem liep, dan was hij stil.

En dan m’n neefje, die vond het water zó aantrekkelijk. Je kon hem geen seconde uit het oog verliezen.

En toen kwam er een groep van de water-scouting.

Voor ons een mooi moment om weer te vertrekken. We fietsten weer richting huis. Op het viaduct stonden we nog een tijdje te kijken. Want ja, we hadden vijf jongens bij ons. Die doe je daar een enorm plezier mee. We kregen de nodige aandacht, gezwaai, getoeter. Totdat een vrachtwagen toeterde en zoon D keihard moest huilen van schrik. Gauw weer door dan maar.  

Oudste zoon vond het veel te ver fietsen. Hij was moe en ging steeds langzamer fietsen. En het hielp niet om te zeggen dat hij zó knap was dat hij al vijftien kilometer had gefietst. Of dat hij zulke sterke spieren heeft. Het was gewoon te ver. Volgens hem dan.

Eindelijk kwamen we thuis. Eerst zoon D naar bed. Dan het brood in de vriezer. En even later zaten we buiten op de bank met een cappuccino. Even bijkomen van deze ochtend. Soms heb je uitjes waarbij alles vanzelf gaat. Deze keer ging het allemaal minder ontspannen.  

En toen moesten we ook nog wat koppen met spijkers slaan. We gaan met elkaar op vakantie. Wie neemt wat mee? O ja, of ik ook nog even mee wil helpen met het organiseren van een familiedag. En wat zullen we m’n ouders geven voor hun verjaardagen?

Sinds een tijdje gebruik ik voor zulke dingen de ‘To Do’ app. Alle taken die op mijn bordje werden geschoven heb ik in de app gezet. Geen losse papiertjes of lijstjes. Ideaal.

Eind van de ochtend had ik het gevoel dat ik er minimaal een dag op had zitten.






maandag 25 juli 2022

21 juli. Kletsnat

Het is donderdag. Deze dag is het de één-na-laatste dag van de vakantie zonder mijn man. Morgen heeft hij zijn laatste werkdag. En daarna maar liefst vier weken vrij. Vier weken. Vrij. Hij telt af. Ik tel mee.

De temperatuur lag deze dag flink lager. Zo’n 20 graden. Oftewel 18 graden verschil met twee dagen ervoor. Ik probeerde de warmte een beetje uit het huis te krijgen. Alle deuren en ramen en roosters stonden wagenwijd open. Écht wagenwijd.

Zoon B en C mogen vandaag een dagje bij opa en oma spelen. Heerlijk, zo'n opa en oma! Ik heb afgesproken om ze ’s morgens te brengen. Dan drink ik meteen een bakje koffie met hen. Gezellig.

De deuren gingen op slot. Boven liet ik alles wel openstaan. Knappe inbreker die binnen durft te komen. En dan zal die inbreker een flinke tegenvaller hebben, want er valt letterlijk niks te halen bij ons.

Na een gezellig ochtendje ging ik met de helft van m’n kroost weer terug naar huis. Het was nogal gaan regenen. Jongste zoon was erg moe geworden. Oftewel, we waren lang gebleven. Thuisgekomen ging hij linea recta naar zijn bed.

Heerlijk, die openstaande ramen.

Zoon A en ik haalden samen wat boodschappen bij de supermarkt. Best gezellig om dat een keertje met z’n tweetjes te doen. In een kwartiertje waren we weer thuis. We ruimden samen alles op. Ik vulde de koelkast, zoon de voorraadkast. Het regende gestadig door.

Je voelt de bui al hangen hé…? Figuurlijk bedoeld… 😊

Ineens bedacht ik het. De ramen. Wagenwijd. Ook de dakramen. Waar het zo lekker naar binnen kan regenen.

Ik stormde de trap op. (Ja, ik heb bijna geen last meer van mijn teen...) Het raam dicht. En dan de schade opnemen. Eerst de voorzolder. Daar ligt tapijt. Het leek mee te vallen. Want ja, tapijt zuigt alles op. Totdat ik er met mijn hand over voelde. Gauw een stapel handdoeken halen. En een emmer. Ik probeerde het water eruit te deppen.

Daarna het andere raam. Op de slaapkamer. Daar ligt vinyl. Dat zuigt niks op. Toen zag ik pas hoe erg het was. Een plas van een meter bij een meter. Middenin een berg Lego. Ik ging deppen en wringen. Deppen. Wringen. Weer deppen. En weer wringen. En intussen Lego wegvegen.

Wat een werk kun je jezelf bezorgen.

Overigens is de temperatuur goed gedaald naar 21 graden.

En was er een héél andere dynamiek in huis, met ‘maar’ twee kinderen. De behulpzaamheid van de oudste was overweldigend. En dan die enthousiaste verhalen van de B en C toen ze vanavond thuis werden gebracht. Over bouwplaatsen, boekjes lezen, naar de bibliotheek, Opa en oma’s Puutlo (C weigert er Duplo te zeggen.)



zaterdag 23 juli 2022

20 juli, Pittig Dagje

Heel eerlijk. Ik vind het vandaag pittig. De eerste twee weken van de zomervakantie moet ik alléén voor de kinderen zorgen. Mijn man moet deze weken nog werken. Daarbij was hij ook de hele zaterdag weg. Het nieuwtje van het-vakantie-vieren is eraf. Het is erg warm, waardoor we er minder op uit trekken als vorige week. Dan komt er nog eens bij dat ik mijn teen heb bezeerd. Onze jongste slaapt overdag twee keer, dus voor mijn gevoel kan ik niet veel weg.

Na een pittige ochtend, waarin ik het gevoel had dat de kinderen ineens waren verleerd om dingen zelf te doen, en verwachtten dat ik alles voor ze deed, en daarbij ook verwachtten dat ik hun animatieteam was, was ik het even helemaal zat. Ik bracht D naar z’n bed, en daarna ging ik even op bed liggen. Ik lag nog geen minuut of de drie stuiterballen kwamen alweer naar me toe. Maar ik wil gewoon even rust. Even niks. Toen heb ik gezegd dat ze op de tablet een spelletje mochten doen. Ze stoven naar beneden. Ik had even rust aan mijn hoofd. Ik doe dit bijna nooit, maar ik had het deze keer nodig.

Zo… dat is er uit.

Ik heb vroeger van mijn vader geleerd: zet tegenover negatieve dingen minstens net zoveel positieve dingen.

Ik heb vannacht géén last gehad van de warmte. Onze jongste zoon slaapt sinds we vakantie hebben door. Na deze dag nog twee dagen ‘alleen’, en dan hebben we met z’n zessen vakantie. We tellen af wanneer we op vakantie gaan, nog negen dagen. Mijn man heeft wel vier weken vrij. De kinderen spelen leuk! Ze vervelen zich niet. Met mijn teen gaat het goed. Met Teva’s aan kan ik ‘normaal’ lopen. We gingen vanmorgen vier cadeautjes kopen voor een verjaardagsfeestje. De kinderen zochten goed mee, en zeurden nergens om.

Zijn het er al genoeg?

Oké, dan ga ik nog even door. Ik heb een lieve man. We hebben samen lieve, gezonde kinderen gekregen. We krijgen elke dag de kracht om voor ze te zorgen. We houden zielsveel van elkaar en van onze kinderen. We leven in een land van vrede. We hebben overvloed.

Vanmiddag kwam m’n zusje langs. Ik kon even ventileren. Dat lucht op. En samen kwamen we tot de conclusie:

We hoeven het niet in eigen kracht te doen. Maar we mogen om kracht vragen aan de Gever. Aan God.  

Veel om voor te bidden, en veel om voor te danken.



vrijdag 22 juli 2022

19 juli. Mijn baby's

De héél héél warme dag. Met een zere teen.

Wat doe je op zo’n dag? Zo min mogelijk.  

En de kinderen? Die gingen spelen. Van de warmte hadden ze niet eens last. Als het hun te warm werd, doken ze even in het zwembadje. Dan heb ik het over A en B. C houdt niet van zwembadjes. Hij houdt ook niet van water. Hij liep dus met een knalrood hoofd rond. Af en toe koelde ik zijn hoofd en nek met een natte handdoek.

Ik begrijp ze wel. Het zijn geen kinderen om stil en rustig in huis te zitten. Er zit zoveel energie in.

’s Middags kwam er een pakketje. Een tussenstuk voor onze waterbaan. Vorig jaar kreeg C een waterbaan voor z’n verjaardag. Dit voorjaar is één tussenstuk gebroken. We konden de waterbaan niet meer in elkaar zetten. Gelukkig zijn de tussenstukken los te koop. En eindelijk bestelde ik er één. Wat speelden ze leuk met de waterbaan! En hoewel C niet van water houdt, vindt hij dit geweldig.

Van de doos waar het tussenstuk in werd geleverd, knutselden de jongens nog wat leuks. Een robot. Met 'losse' armen en benen. Ze vroegen zich af hoe ze dat vast moesten maken. Ik zei: 'plak maar gewoon met plakband.' Maar nee, dan kunnen de armen en benen niet écht bewegen. Na een tijdje kwam A met vier paperclips aan. Hij vervormde ze, en voilà...  


Ondanks de warmte, nee dankzij de warmte, gingen mijn avocadopitten lekker. Van iedere avocado die ik eet, bewaar ik de pit. Die gaat in een bakje water. Na een dag haal ik het velletje eraf. Dan gaat de pit in een vochtig keukenrolletje, in een boterhamzakje. En eens in de week of zoiets, ga ik de pitten één voor één bekijken. Er zijn pitten die opengaan. Er komt dan een klein worteltje uit. Die pitten mogen in een glas water, waarbij de worteltjes en een stukje van de pit het water raken. De rest blijft boven het water. Geen idee waarom het op deze manier moet, maar dit werkt. Ik kan het weten, ik ben namelijk al meer dan een jaar besmet met het ‘ontkiem-de-avocadopit-virus’.

Door de warmte gaan de pitten dus lekker. Daarmee bedoel ik dat er veel pitten open zijn gegaan. Ze hebben ieder een glaasje water gekregen. En een plekje in de vensterbank. En het zijn een klein beetje m’n kindjes. Ze krijgen veel aandacht. En niemand mag er zomaar aanzitten.


Als de wortels gaan groeien, gaat de pit steeds verder open. Uiteindelijk groeien er een takje naar boven. Daar komen blaadjes aan. 


Als het baby-plantje genoeg is gegroeid, wortels en takjes met blaadjes, wordt het tijd om hem in de aarde te planten. 

En stel dat de avocadopitten allemaal uit gaan groeien tot een boom. Wat ga ik er dan mee doen? Geen idee. Volgens zoon B hebben we dan een oerwoud in huis. 

Ooit waren er drie pitten uitgelopen en gegroeid tot een soort van plant. Twee daarvan hebben maar een kort leven geleden. De één verloor z’n blad. En ging langzaam dood. De ander mocht in het kantoor van m’n man staan. Daar heeft hij het maar kort overleeft. M’n man was niet gecharmeerd van de plant.

Deze is nu alweer anderhalf jaar oud. Hij heeft al veel meegemaakt. Zo zijn er blaadjes verbrand door zonlicht en is hij verschillende keren overgeplant naar een grotere pot. 



donderdag 21 juli 2022

18 juli. Pech:(

Het belooft een tropische dag te worden. Ik was van plan om vroeg op te staan. Iets van 6 uur ofzo. Maar dat bleef alleen bij een plan. Dat had m’n man al voorspeld. Het werd kwart over 8.

Na het ontbijt ging ik het zwembadje opzetten. Een simpel klein zwembadje. Dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Eerst een plek uitkiezen. Niet in de zon. Niet te dicht bij de zandbak. Niet in de looproute. Ik kon niet aan alle wensen voldoen, maar ik koos een mooi plekje uit. Eerst goed vegen. Dan oude gordijnen op de grond. En dan het zwembadje neerleggen. Met de elektrische pomp is het opblazen in een minuutje klaar.

En daarna ging ik op zoek naar de waterslang. Ik vond er twee. Allebei pasten ze niet aan de buitenkraan zonder te lekken. Na een heleboel gedoe, ging ik over op gieters vullen. Dat is best een gesleep. Bij elke gieter die ik leeggooide, leek het of er niets bijkwam in het zwembadje. Maar na een stuk of tien keer, zat er een laagje water in. Ik houd niet van volle zwembadjes. Ook niet van halfvol. Een kwart vind ik genoeg. En voor deze ene keer gooide ik er nog vijf emmers warm water bij. Dan is het water niet te koud.

De kinderen hadden hun zwembroeken al aan. Ze sprongen in het water. En binnen één minuut waren ze alweer uitgespeeld met het water. Ze liepen nat naar binnen. Lekker dan… al die moeite. Gauw een paar handdoeken halen. Toen ze afgedroogd waren, gingen ze zich aankleden. En ze kwamen, jawel, alle drie met lange broeken naar beneden. Want ze vonden het zó koud…

Uiteindelijk gingen ze in de ochtend nog wel een aantal keer in het zwembadje. En de lange broeken hielden ze niet lang aan.;)

Ik hield me bezig met de temperatuur. Ik wilde mijn best doen om het huis niet al te erg op te laten warmen. Ik heb er, serieus, nog nooit rekening mee gehouden. Maar sinds het huis geïsoleerd is, merkte ik, dat als het huis opwarmt, de warmte ook heel lang blijft hangen. Ik probeer dus de (tropische) warmte niet in huis te laten komen. ’s Morgens heb ik alle ramen en deuren opengezet. Het koelde af tot 22 graden. Toen het 22,5 graden werd, heb ik alle ramen, deuren en gordijnen dichtgedaan. De kinderen speelden binnen. Soms gingen ze even naar buiten, maar ze kwamen al snel weer binnen. Ik ging wel een was op buiten. Poeh, dat was warm. Binnen voelde lekker koel.

De zon scheen fel door de lichtkoepel naar binnen. De keuken in. Die plek warmde snel op. Ik zocht in de schuur naar een oud kleed. Die moest maar over de lichtkoepel. En meteen waarschuwde ik de kinderen dat zij nooit op het dakje van de uitbouw mogen lopen. Brr… Het kleed moet natuurlijk niet wegwaaien. Ik sjouwde een baksteen en een stuk haardhout mee naar boven. Oudste zoon had een veel beter idee. Hij haalde twee deurstoppers. En hij had helemaal gelijk, veel handiger.

De keuken werd een stuk donkerder. En er scheen geen fel zonnetje meer in de keuken. Helemaal top! Ik heb er alles gedaan aan gedaan, wat mogelijk was om de temperatuur in huis zo min mogelijk op te laten lopen. Eind van de dag werd het 25,5 graden.

Ik had met de kinderen afgesproken dat we ’s middags (op het heetst van de dag) allemaal een poosje naar bed zouden gaan, en dat ze ’s avonds wat langer op mogen blijven. Ze hebben allemaal hun best gedaan om te slapen. Zoon B kan op commando slapen. En dan slaapt hij écht. Zoon A doet héél korte slaapjes. Van 30 seconde ofzo. Als hij z’n ogen dicht heeft gehad, meent hij te hebben geslapen. Zoon C doet helemaal niet mee aan zulke voorstellen. Heerlijk toch, zulke kinderen!!

’s Middags ging het ineens mis… Hoe het precies gebeurde weet ik niet meer. Ik liep van de trap met zoon D in mijn arm. Ik maakte een rare stap. Ik ging door m’n enkel. Au! Maar m’n tweede teen (dus naast de grote teen) deed niet normaal zeer. Ik kroop over de vloer naar de stoel. Ik hees me in de stoel. De kinderen stonden er omheen. De één gaf me een kussen, de ander een natte handdoek. Ze hadden medelijden met me. Dat kon ik zien aan die lieve koppies.

Na een paar uur koelen en m’n voet hoog gehouden te hebben, ging ik de schade maar eens opnemen. M’n enkel viel mee. Maar mijn teen had een blauwe plek bovenop. De teen was ook dik. En vooral heel pijnlijk. Een dof gevoel. Met een beetje strompelen kon ik nog een maaltijd op tafel zetten. Toen m’n man ’s avonds mijn voet inspecteerde, en even voelde aan m’n teen, deed het héél zeer. Hij adviseerde me toch even de huisartsenpost te bellen. Stel dat het gebroken is…!

Ik belde, en kreeg het advies om pijnstillers te nemen. Dat ik daar zelf niet aan had gedacht… En verder moest ik de teen aan een andere teen vast tapen. Mijn man haalde de EHBO-koffer tevoorschijn. Hij heeft mijn teen verbonden. En daarna mocht/moest ik de hele avond in de stoel blijven zitten, met mijn voet op een krukje en kussentje. Gelukkig had ik nog een stapel leesboeken…

Het had ook wel veel beroerder af kunnen lopen. Stel, ik had m’n voet of been gebroken…

En ik hoop dat het gauw geneest.



woensdag 20 juli 2022

16 juli, Sporten, Lezen

Het is zaterdag. Normaal gesproken een dag met z’n zessen. De dag dat we er met z’n allen op uit trekken, of rondom het huis rommelen. Deze keer niet. Mijn man is een dagje weg. Mensen helpen. Fijn dat hij dat graag doet. Maar ook jammer voor ons. En voor hemzelf, want hij brengt graag veel tijd door met ons. Zolang zulke dagjes niet te vaak voorkomen, is het natuurlijk helemaal prima.

De kinderen zijn deze ochtend uitgerust en vrolijk. Ze hebben een lange nacht gemaakt. Er staat voor ons vandaag niets op de planning. Dat is voor de kinderen geen probleem, want zij willen natuurlijk met de zandbak spelen.

Al maanden wil ik wat vaker sporten. Maar het blijft bij een plan. De uitvoering schiet erbij in. Deze ochtend deed ik, tot mijn eigen verbazing, een work-out van twintig minuten. Gewoon via Youtube, Optima Vita. Marloes, van Optima Vita coacht me er lekker doorheen. Het sporten viel me mee. Ik kon het goed volhouden. De kinderen stonden erbij en keken ernaar. Vol verbazing. Soms kreeg ik tips. Dat ik bijvoorbeeld mijn knieën recht moest houden. En dan hadden ze nog gelijk ook. Haha!

Na het sporten voel ik me altijd zó lekker fit en voldaan. Ik hoop het vaker te doen. Maar eerst even de spierpijn afwachten. Ik heb namelijk heel fanatiek meegedaan.

’s Middags haalden we een cadeautje voor een jarig familielid bij onze lieveling-boekenwinkel. Ik krijg daar altijd de behoefte om iets te kopen. Zoveel moois. Maar boeken zijn duur. Begrijpelijk hoor.

Dus gingen we even naar de bibliotheek. Wij houden allemaal van lezen. Mijn man leest vaak e-books. Ik liever een ‘echt’ boek. Zoon A leest ook graag, maar wordt ook nog graag voorgelezen. En B en C zijn helemaal verzot op voorlezen. Ze kunnen ook een hele tijd boeken doorbladeren. Ook nemen de kinderen altijd een boekje mee naar bed. Even lezen voordat ze gaan slapen. Als er geen boek in hun bed ligt, komen ze naar beneden om nog een boekje mee te nemen. Vast ritueel.

Toen we thuiskwamen, werden de boeken direct uit de tas gehaald. A, B en C gingen lezen. Muisstil was het. Ik ging ook maar lekker lezen. Af en toe hoor ik A wat voorlezen aan B en C. Zo leuk!

Eind van de middag stopte ik de kinderen in bad. Na het bad mogen ze even op de computer een filmpje kijken. Dat mogen ze één keer per week. Ze weten het precies. En ze vinden het superfijn. Dan heb ik even de tijd om een hele bakplaat voor burrito’s te maken. Dat valt hier wel in de top drie van lievelingseten. 


dinsdag 19 juli 2022

15 juli. Hergebruik

Het was een stille ochtend. Stil wakker worden. Stil aankleden. Stil eten, snel klaar. Best lekker voor een keertje. We hadden maar één kind. En die was helemaal niet uitgerust. Om half 8 werd hij wakker, maar om 9 uur lag hij er alweer in voor z’n ochtendslaapje. Normaal gesproken is dat een kort slaapje. Deze keer niet. Ik maakte hem om 12 uur wakker. Hij had duidelijk wat slaap in te halen.

En ik kon meteen het huishoudelijke werk doen. Dat gaat veel sneller en efficiënter als de jongens er even niet zijn. En ik houd van hard werken. Dat lukt bijna nooit met de kinderen erbij. Nu even een keertje wel.

Eind van de ochtend zat ik met een lekkere bak koffie op de loungebank. Te peinzen. Ik heb gisteren cadeautjes gekocht voor jongste twee, die bijna jarig zijn. Maar wat kunnen mijn ouders geven? Meestal koop/bestel ik dat. Vinden we handig.

Nou zat ik met een dilemma. De kinderen spelen altijd zo leuk met zand. Zouden we ze een zandbak geven? We hebben namelijk een zandbak gehad. Daar speelden ze heerlijk in. Maar… ze liepen heel veel zand mee naar binnen. En zand ik huis vind ik verschrikkelijk. Écht. Ze kloppen hun kleren, en wassen hun handen. Maar dan komt er ineens zand uit hun haar of hun broekzak…  

Dus als we een zandbak kopen, dan moet ik me aanpassen. Ik kan niet van ze verwachten dat ze iedere zandkorrel terugleggen. Ben ik bereid om ermee te dealen? Oef.

Ik had het erover met mijn man. Hij snapte mijn dilemma. Hij gaf aan dat de jongens nu een stukje ouder zijn, en best wat regels begrijpen. Bijvoorbeeld dat het zand in de zandbak hoort. En dat je er niet mee omhoog moet gooien.

We gingen eens samen op internet kijken wat er te koop is. Hout vind ik het mooist. Ik stuit op een zandtafel. Dat lijkt me wel wat. We meten even, maar het blijft veel te klein. Dat wordt geduw en geruzie.

Op Pinterest zie ik ook mooie zandbakken. Ik vraag aan mijn man of hij iets zou willen maken. Tja, daar gaat veel tijd in zitten. Dat zou jammer zijn van de vakantie. Dan ineens bedenk ik iets anders. Onze moestuinbak willen we wegdoen. We ‘vergeten’ telkens om het bij te houden, en we hebben er niet zoveel plezier meer in. De aarde is vooral wortels. En omdat de bak vol in de zon moet staan, neemt hij een onhandige plek in. Kortom, we zijn er klaar mee.

Als we die bak nou eens leeg halen, en vullen met zandbakzand? De bak staat op pootjes, dus de kinderen kunnen er niet in gaan zitten. Dat scheelt heel veel zand binnen.

Het idee krijgt al snel vastere vormen. En we worden allebei enthousiast. Mooi hergebruik van de (zelfgemaakte) moestuinbak.

Ik weet wat ik vanmiddag ga doen. De bak leeghalen.

Na de lunch haalde ik de drie jongens op van hun logeerpartij. Ze hebben het heel leuk gehad. Enthousiaste verhalen. Maar ook slaaptekort. Dat kan nog wel eens een taaie middag worden. Ik kan ze in bed gaan leggen. Of afleiden en bezighouden. Ik ga voor het laatste. Ik vertel over het plan om de moestuinbak om te toveren tot zandbak. Er gaat een gejuich op. Mooi, het plan is goedgekeurd.

En dan gaan we aan de slag. De bak moet leeg. Alle plantjes die erin staat gaan in de container. De aarde kunnen we kwijt in de tuin. De kinderen beginnen heel enthousiast. Ze werken keihard. De een knipt met een snoeischaartje, en de ander gaat met een schep tekeer. Ze scheppen een speciekuip voor met aarde. Die zetten ze samen op een hondje. Geen echt hondje hoor, maar zo’n plank op wieltjes. En samen rijden ze die naar de voortuin. Daar help ik ze even met leegscheppen en tussen de planten gooien.


Maar ineens houden ze het voor gezien. Moe, geen concentratie meer. Helemaal begrijpelijk. De één valt in slaap op de bank. De ander hangt een beetje verveeld rond. De derde gaat boven op z’n kamer spelen.

Het is nog een flinke klus om de bak leeg te maken. Maar uiteindelijk komt de bodem in zicht. Ik maak het worteldoek helemaal schoon, en veeg de tuin aan. Ziezo, de bak kan gevuld worden met zand. Maar eerst verplaatsen we de bak naar een handigere plek.

Mijn man komt thuis van een vergadering, en stelt voor om direct zand te gaan halen. Hoeveel? We doen een ruwe schatting. Tien zakken van vijfentwintig kilo zand. Hij sjouwt de tien zakken naar de zandbak. Bij zeven zit de bak al aardig vol. Een te volle bak speelt niet fijn. Dus de overige drie bewaren we om nog eens bij te vullen.

Het zandbakzand kostte nog geen €30,-. De zandtafel die ik op internet had gezien was 110,- exclusief zand. Dus het blijkt ook nog eens heel voordelig te zijn!

Eind van de ochtend het plannetje bedacht, en eind van de middag is het gerealiseerd. Nu hebben we nog steeds geen cadeau wat m’n ouders kunnen geven. Of wel… zandbakspeelgoed natuurlijk!



maandag 18 juli 2022

14 juli. Stilte

Logeren. Het woord blijkt magisch te zijn. De sfeer in huis is druk, stormachtig haast. De jongens hebben er enorm veel zin in!

‘Mama, duurt het nog lang?’, ‘Gaan we al bijna?’, ‘Hoeveel rondjes moet de lange wijzer nog?’. Ik legde uit wat er nog allemaal te doen was vanmorgen. Zoon A begreep het. Hij haalde z’n puzzel uit de kast, en ging lekker geconcentreerd aan de slag. Zoon B en C konden zichzelf niet rustig krijgen. Ze renden door de kamer met kussens en autootjes. Heen en weer. Als een paar dolle mannetjes.

En wat gebeurt er dan? Dan staat ineens de klok stil. Ja, écht. We hebben een klok die regelmatig opgedraaid moet worden. Zo’n échte bimbam-klok. En net nu de tijd niet snel genoeg kon gaan, staat hij stil. Zoon A kwam erachter. Hij vond dat het al héél lang kwart over 9 was. Toen hij mij erbij riep, bleek het ‘al’ vijf over 10 te zijn. Een meevaller. Maar nog lang geen 1 uur.

Om ze een beetje af te leiden, gaan we naar het speeltuintje. Soms gaan ze er ook zelf naar toe, maar ik doe ze een groot plezier als ik erbij blijf. En zelfs zoon D kruipt voor het eerst door de zandbak. Gek hoor, al dat zand. Hij probeert het te pakken, maar het verdwijnt tussen z’n vingers. De kinderen spelen heerlijk. Ze zijn met hun fietsen, dus crossen ze ook rondjes om de speeltuin heen.

De tijd vliegt. We moeten gaan lunchen. Het was zó heerlijk in het speeltuintje, dat ik een voorstel doe. 'Zullen we thuis brood gaan smeren, en dat in het speeltuintje aan de picknicktafel opeten?' Even anders dan normaal… De jongens vonden het een geweldig idee.

Thuisgekomen smeerden we met elkaar brood. En natuurlijk geeft dat rommel. Heel veel hagelslag over de snijplank, een klodder boter tegen het keukenkastje. De koelkast die open blijft staan. En er ging nog een fles water om. Even dacht ik: ‘waar ben ik aan begonnen…’ Maar als het brood onder op de kinderwagen ligt, en de keuken er weer netjes uitziet, en we op weg zijn naar het speeltuintje, dan onthoud ik alleen maar de fijne dingen. De blije gezichtjes, de lachende en vrolijke kinderstemmen.

Ik had het brood meegenomen in een kaasvel. Noem me vreemd, maar het paste niet in een broodtrommel, en de broodzak zat al in de container. Kaasvellen krijg ik standaard bij de kaasboer, maar gebruik ze nooit. Nu vouwde ik het brood erin, en dat bleek handig te zijn. Ik vind het niet zo fris als de kinderen hun brood los op de picknicktafel leggen. Nu legden we het papier in het midden, en iedereen kon z’n stapeltje naar zich toeschuiven. Toen al het brood op was, vouwde ik het kaasvel in elkaar. Hup, in de prullenbak. En klaar. Geen gepoets en gestofzuig.  

Na het eten gaan we. Er gaat een grote tas mee. Die zit voor driekwart vol met knuffels. Alle knuffels uit bed moesten mee. En dat zijn er véél. En dan moesten er ook nog wat andere knuffels mee, want dat zijn de ‘prooien’… zegt zoon C. Ik werd nog even uitgezwaaid, en kreeg van twee jongens een kus. De oudste doet dat niet meer. Veel te groot voor. Helaas… ik heb het te respecteren.

En toen was het stil…

Maar ik had een plan. Deze vrije middag ga ik gebruiken om cadeautjes te kopen voor de jarigen. Twee van onze jongens zijn in de zomervakantie jarig. Heb ik nu even mooi de tijd om wat uit te gaan zoeken.

Hoewel het stil is zonder de drie jongens, was het ook heerlijk. Weinig prikkels.  Snel. Onwennig. Vrij.

Ik kon goed slagen voor cadeaus. Als het maar wielen heeft, dan is het goed. Zo simpel was de verlanglijst. Ook stond er op z’n lijst: een trompet. Tja…

En dan slenter ik zomaar wat door de winkelstraat. Nieuwe schoenen lukte me niet. Kleren heb ik niet nodig. De kinderen hebben ook geen kleren nodig. Mijn man wel, maar daar ga ik me niet aan wagen. De sale is weer in volle gang. Ik zou nog graag eens een héél lange jurk willen. Een gordijn, zou mijn man zeggen. Hij vindt het verschrikkelijk.

Gordijn-jurken kon ik niet vinden. Niet één die ik mooi vind. Wel een nette zwarte jurk, en een zwart vest. Ik word er blij van. Past perfect. Dit kan ik goed gebruiken. Er is stapelkorting. Bij drie artikelen 50% korting. Ik kon geen derde erbij vinden. Ik wilde ze terughangen, want 40% vind ik dan gewoon niet leuk. De mevrouw van de winkel bood me toch 50% korting aan. Hoppa, dan wil ik ze wel. Het gaat uiteindelijk maar om elf euro, maar toch…

En na een lange middag kwam ik thuis. Jongste zoon had niet geslapen onderweg. Hij was wel héél braaf geweest. Thuis kreeg hij wat te eten en te drinken, en daarna kon hij nog een klein middagslaapje doen.

We aten wat restjes. Gek hoor, om maar met z’n drietjes aan tafel te zitten. We konden gewoon gesprekken voeren. Terwijl we al klaar waren met eten, bleven we nog een poosje aan tafel zitten. Daarna ruimden we alles op en ik legde D in bed. Paar minuutjes werk. En toen was het al klaar.

Een kop thee, een stukje chocola, benen omhoog.

En na een uur kreeg ik een appje van tante: ze liggen erin hoor…😊






zaterdag 16 juli 2022

13 juli, Navigatie

Ken je dat gevoel? Dat je aan van alles begint, maar niks afmaakt? Zo begon mijn dag. Na het ontbijt wilde ik even wat huishoudelijke klusjes doen. Eerst maar een was. Ik sorteerde, en een grote berg lag vóór de wasmachine. Even beneden nog wat was halen. Beneden gekomen zat zoon D te huilen. Hij moest een schone luier. Meteen maar even in bad doen. Toen ik hem gewassen en aangekleed weer beneden bracht, had hij dorst. Even een fles maken. O ja, ik was nog met de was bezig. En de vaatwasser moet nog uitgeruimd worden. En de tafel afgeruimd. Overal was ik half aan begonnen. Dat hoort ook een beetje bij vakantie. Alle huishoudelijke structuur is weg.

Maar een tijdje later was had ik het weer redelijk op orde. Oudste zoon zou een vriendje te spelen krijgen, die ik ’s middags samen naar een feestje moet brengen.

Even over vriendjes: Er is een verschil tussen het ene en het andere vriendje. (hij heeft overigens meer dan twee vriendjes😉) Als hij met dit vriendje speelt, moet ik iets meer coachen dan anders. Ze versterken elkaars eigenwijsheid. Ze zijn allebei heel goed in smoesjes verzinnen, en ze proberen elkaar te overtuigen. Maar als ze beide niet toegeven… dan komen ze er samen niet uit. En dan probeer ik me er niet teveel mee te bemoeien, maar af en toe een beetje bij te sturen. En dat ging deze keer heel best.

Na het middageten bracht ik ze met de auto naar het feestje. Ik had de navigatie aanstaan, want zónder kom ik nergens. Mét navigatie kan ik nog steeds flink verkeerd rijden. Ik mis een stuk inzicht. Oudste zoon heeft dat stuk inzicht juist wel. Hij mocht voorin zitten, en mij helpen om de weg te vinden. Dat stukje verantwoordelijkheid, daar groeit hij van. En hoe hij dat doet… zo geweldig! Heel duidelijk. Niet wenselijk. Geen woorden als ‘bijna’. Maar het helpt mij echt, twee extra ogen.



Nadat ik de jongens op het feestje had afgeleverd, kon ik de weg terug perfect vinden. Terugweg is op een of andere manier makkelijker.

En verder deden we eigenlijk niks. Maar zoon B en C speelden heerlijk thuis. Zoon D heeft nog altijd twee slaapjes overdag nodig. Als ik er eentje oversla, dan hebben we een gefrustreerd en hangerig kind. Daar wordt niemand blij van. Dus zolang B en C lekker spelen, probeer ik het ritme en de structuur van de slaapjes vast te houden.

Aan het einde van de dag werd er een glasplaat bij ons geleverd. Toen we spouwmuurisolatie lieten aanbrengen, moest de oude glasplaat boven de voordeur verwijderd worden. Er zat al een barst in, maar toen we de plaat eraf tilden, brak de plaat in stukken. Vandaag kwam dus de nieuwe plaat. Na het avondeten gingen we aan de slag om de plaat erop te leggen. Konden we ook laten doen, maar daar betaal je voor. Wij doen het graag low-budget.

Eerst verwijderde mijn man de oude lijm, daarna bracht hij nieuwe lijm aan. En toen moesten we samen de zware plaat precies in één keer op de goede plek zetten. En denk je dat het lukte? Nee hoor. Niet in één keer. En hoe erg is dat? Er zaten wat lijmvegen op de glasplaat. Mijn man is een beetje perfectionistisch, en vond het balen. Met een glaskrabber en een beetje wasbenzine was het zó weer weg. Ik ben het tegenovergestelde van perfectionisme, en vond het vooral fijn dat de plaat héél erop ligt. Er moet alleen nog een randje gekit worden. Waarschijnlijk wordt dat zo’n klusje die lang op het klusjeslijstje blijft staan.:)

En dat is ook vakantie. Enerzijds rustig aan doen, en anderzijds klusjes.


vrijdag 15 juli 2022

12 juli, Modder

Vandaag belooft het prachtig weer te worden. Ik sta vroeg op. Even douchen. Als enige in huis wakker zijn. Dat heb ik soms even nodig. Terwijl ik de kraan uitdraai, hoor ik al wat meer beweging. En toen ik afgedroogd was, zaten er drie lieve schatten samen ‘coole raceauto’s’ te bouwen.

Vandaag komen er twee neefjes spelen. Ik mag dus deze dag voor zes jongens zorgen. Gezellig!

Klokslag half 10 zijn de neven er. Ze moeten even ontdooien. Maar een paar minuten later, ben ik al veel informatie rijker. Hun trampoline is rond. En heeft een net. En zij hebben twee duplotreinen. En het ene neefje is al vijf en de andere al vier. Allemaal in hun ogen belangrijke informatie. En ik heb het nog onthouden ook. 😉

Na een poos heerlijk gespeeld te hebben, maak ik een picknick klaar. Picknick is echt míjn uitje. Gezellig. Makkelijk. Praktisch. Kan precies tussen de slaapjes van zoon D. We vertrekken op de fiets. Vier kunnen er in de bakfiets, en twee fietsen zelf. Op naar de natuurspeeltuin.

We fietsen over de hei. Dat fietst prettig. Daarna over een soort grindpad wat even later heel mul is. Zoon B (onze tweede) maakt een val. Heel koeltjes staat hij op. Pakt z’n fiets. En fietst weer verder. Top! Dat heb ik ook wel eens anders meegemaakt…

We komen aan bij de natuurspeeltuin. Zo’n grote gezellige tuin, met allemaal mooie bloemen, planten en bomen. En veel bijen en vogels. Er staan bankjes.

Voor de kinderen zijn er een paar speelplekjes. Je kunt er hutten bouwen. Er zijn wat ‘evenwichtsbalken’. De meest aantrekkelijke plek is toch wel de waterpomp.

Een voordeel van die natuurspeeltuin: er mogen geen honden loslopen. En dat is voor mij en voor de kinderen wel heel fijn. Zo kan iedereen rustig spelen.

We waren de enigen in de speeltuin. De kinderen hielpen even om het brood, fruit en drinken mee te nemen. Ze legden het op een picknicktafel in de schaduw. En weg waren ze. Naar de waterpomp.

Het begon rustig. Beetje pompen. Water tegenhouden. Water door laten gaan. Toen kwamen er takken bij. En niet veel later liepen ze op blote voeten.

Zoon A en B (de oudste twee) en de neven waren degenen die rondom de waterpomp speelden. Zoon C (de derde) had meer plezier met een handje grind. En zoon D (de vierde) bleef bij mij op schoot. 

Na het eten gingen ze weer spelen. De waterpomp lieten ze voor wat het was. Maar die (modder)plas onderaan… dát was hun nieuwe speelplek. Eerst met alleen de voeten. En dan tot aan de knieën. En niet veel later gingen ze erin zitten. En zichzelf onder smeren met modder. Ze vonden een schepje en een autootje. En ze maakten veel plezier met elkaar. Maar vies…

Zo speelden ze wel twee uur lang, met z’n vieren. En zoon C was erbij gaan zitten, maar bleef droog. Ik kletste nog met andere mensen, die ook kwamen picknicken. Het waren vakantiegangers. Ze waren hier net, en wilden meer leuke plekjes weten. Dan is het altijd leuk om fijne speelplekjes te benoemen. Wat hebben we eigenlijk veel in onze woonplaats. We hoeven niet eens op vakantie…  

We waren al drie uur van huis, toen zoon D moe werd. Tijd voor z’n middagslaapje. We moesten weer gaan. Ik tilde de kletsnatte modderige neven in de bakfiets. En zoon A en B pakten hun eigen fiets. We gingen richting huis. Onderweg kregen we de nodige aandacht. Vier van die modderkinderen… 

Thuisgekomen moesten ze even buiten blijven staan. Ik wilde er even een foto van maken. Mijn telefoon had ik niet mee naar de speeltuin, dus moest dat even voor de deur.

En daarna in één streep naar de badkamer. Direct in bad. Ze kregen hun kleren bijna niet uit. En begon namelijk al een beetje op te drogen, en dan wordt de kleding stug. Ik liet het bad vol lopen, en ze mochten er alle vier tegelijk in. Heel krap. Heel hectisch. Ondertussen alle vieze modderkleren in de wasmachine. Én zoon D naar z’n bedje. Én hij had ineens dorst. Én moest verschoond worden. Alles tegelijk.

Ik deed m’n best om het hoofd koel te houden.

Eén voor één ging ik de kinderen wassen. En dat was best een klus. Daarna schoonspoelen met de sproeier. En daarna afdrogen en aankleden. Handig, allemaal jongens. De neven pasten de kleren van onze jongens.

Toen de laatste aangekleed was, stuurde ik ze naar beneden. Ik kon even de badkamer boenen. En de overloop. En de deur. En de trap. En de gang. En de bakfiets. Overal zat modder.

Maar uiteindelijk was alles en iedereen schoon. Met een beker drinken en een snoepje op de loungebank.

En zoon D had eindelijk de rust om te gaan slapen.

Ze mochten nog een klein poosje spelen, en daarna werden ze weer opgehaald.

Soms is het hard werken om het gezellig te maken. Vandaag was het andersom. Gezellig, en daarna  hard werken😉



donderdag 14 juli 2022

Zomervakantie 9 juli

De eerste échte vakantiedag. Officieel is het nog niet eens vakantie, want het is zaterdag. Maar toch...

’s Morgens om kwart voor 8 word ik pas wakker. Dat is een luxe! Ik heb écht uitgeslapen. Als je me tien jaar geleden had verteld dat ik dít uitslapen noem, had ik je niet geloofd. We zitten in een andere fase dan toen.;) En meteen realiseer ik me, dat ik vannacht onze jongste niet heb gevoed. Ik ga maar even kijken of hij al wakker is. En ja hoor, hij ligt in z’n bedje, met z’n duim in z’n mond en z’n lieve knuffel in z’n armen. Zodra hij mij ziet, komt hij overeind. Ik pak hem op, en leg hem in ons bed. Hij drinkt bij me, en daarna knuffelt hij met mijn man en mij. Langzamerhand stroomt ons bed vol, en even later liggen we met z’n zessen. Dat duurt niet lang. We gaan eruit.

Deze ochtend hebben we niks op de planning staan. De kinderen willen nog iets knutselen voor een jarige tante. Ik heb bedacht om me eens in de verbruikscijfers van het gas en stroom te verdiepen. M’n man zoekt de cijfers op en mailt ze naar mij. Ik pak mijn bullet journal en probeer een mooi overzicht te maken. We analyseren de cijfers van 2019 tot en met nu. 

We zagen dat we sinds de nieuwe keuken mínder elektra gebruikten. Het apparatuur van de oude keuken was niet best. Vooral de vaatwasser was heel oud, en klein. Hij draaide meestal vaker dan één keer per dag. Nu hebben we een XL-vaatwasser. We koken nu ook op inductie, maar toch verbruiken we minder elektra.  

We konden precies zien sinds wanneer we een nieuwe wasmachine hebben. De oude is 'maar' acht jaar oud geworden. De nieuwe is veel energiezuiniger. Bij ieder programma dat ik gebruik, geeft de wasmachine aan in welke stroom-categorie hij valt. De langste is het meest energiezuinig. Alle korte, snelle en kleine wasjes zijn juist minder zuinig. 

We kunnen ook precies terugzien wanneer we de mobiele airco aangezet hebben. Poeh, wat een energievreter… We zijn er inmiddels wel wat slimmer mee geworden. Alléén het kantoor op zolder moet zo nu en dan gekoeld worden. We proberen niet meer de hele zolder ermee te koelen. 

En nu wil ik graag zien hoe groot het verschil is sinds we een geïsoleerd huis hebben. Maar we kunnen niet in de toekomst kijken. Pas als de verwarming weer aan gaat, gaan we het merken. En hopelijk gaat dat nog lang duren.

Ik ging ook even met Excel aan de slag. Ik probeer namelijk mijn computervaardigheden bij te spijkeren. En zowaar, zonder hulp van mijn man, maakte ik een paar grafieken van de energiecijfers. Voor mij als leek vond ik het een prestatie. 

Na het middageten, knipte ik het haar van mijn man. Sinds de coronapandemie mag ik zijn haar knippen. Eigenlijk kun je het geen knippen meer noemen. Scheren. Het is zó klaar. Makkelijk, en voordelig. Vooral nu mijn man het graag iedere 3 á 4 weken geknipt (lees: geschoren) wil hebben.

Terwijl ik bijna klaar ben, komt onze oudste zoon binnen met een heel verdrietig gezicht. Er ligt een dode duif op de weg. Hij slikt. En kijkt bedrukt. ‘Wat wil je dat we doen? Zullen we hem van de weg af halen?’ Dat vindt hij een goed idee. Hij zoekt een schep uit de schuur. Even later komt hij terug. Het is niet gelukt. De duif is te zwaar. En er zaten allemaal vliegen op hem. Hij slikt weer. En hij gaat op de bank een boekje lezen. Maar concentreren kan hij niet. Het maakt indruk op hem.

Het knippen is klaar. Ik vraag of mijn man even mee wil lopen om de duif te begraven. Zelf ben ook niet zo’n held met kadavers. Prima, hij neemt een schep mee. Ik stofzuig de keuken.

Even later komen ze terug. Onze oudste zoon is helemaal opgelucht. De duif ligt begraven in de bosjes. En hij wilde nog even weten waarom er vliegen op de duif zaten. Ik legde hem uit dat de vliegen de duif ‘opruimen’. Hij zegt: ‘O, zijn dat ook aaseters? Net als de Andescondor, maar die leeft alleen in Argentinië.’ Onze wandelende encyclopedie…



woensdag 13 juli 2022

8 juli, laatste schooldag

Het was de laatste schooldag. De wekker ging. En ik had weinig motivatie om uit bed te komen. De kinderen kropen nog even bij ons in bed. Maar toen moesten we er toch écht uit. Want te laat komen, daar hebben we een hekel aan.

We kleedden ons aan. En we gingen naar beneden om te ontbijten. Alles ging een beetje trager dan gebruikelijk. Maar we waren precies op tijd klaar om naar school te gaan.

Toen onze twee oudste kinderen op school waren, deed ik m’n normale ochtendroutine. Dekens openleggen, gordijnen en ramen open, wasje aan, opruimen. Deze keer had ik zo’n gevoel alsof het voor het laatst was. Want als de kinderen vrij zijn, loopt het huishouden niet gesmeerd. Dan is het een bijzaak. Uitgebreid poetsen doe ik dan niet. Dat komt wel weer als de kinderen weer naar school gaan.

Nadat ik alles netjes en glad had, kwam er visite. Gezellig. We dronken koffie, we kletsten. Het was fijn. En toen was het alweer tijd om de kinderen op te gaan halen. Ik hoefde niet lang te wachten, of daar kwamen ze al aan. Allebei met hun rapport onder de arm. Ik moest me inhouden om er niet vast in te spieken. Ik vind het leuk te lezen welke 'versie van zichzelf' onze kinderen zijn op school. En hoe de juffen dat zien.

We liepen op ons gemakje naar huis. Ik vond het zo’n vrij gevoel. En ik vroeg aan de kinderen: ‘hoe vinden jullie het om vakantie te hebben?’ Ik kreeg weinig reactie. Waarschijnlijk omdat ik er teveel naar zat te vissen in de afgelopen dagen.;) 

Thuisgekomen gingen we eerst maar eten. En de rapporten bekijken natuurlijk. Er stonden geen verrassingen in. We zijn heel trots op hen, op hoe ze het hebben gedaan op school. Wat zijn ze gegroeid in het afgelopen jaar.

De oudste heeft groep 3 afgerond. Dit jaar leerde hij lezen, schrijven en rekenen. We zien bij hem een sterke voorkeur voor rekenen. Maar de rest gaat hem ook allemaal goed af. Hij heeft plezier! Hij speelt met lieve vriendjes. Hij leert graag, en onthoudt veel (zo niet alles). 

En de tweede is ook enorm gegroeid. Hij heeft groep 1 afgerond. Waar hij het aan het begin van het jaar loodzwaar vond om naar school te gaan, gaat hij nu met plezier. Hij heeft vriendjes gemaakt. Hij is heel geconcentreerd en zelfstandig. Heel gevoelig ook. Zijn spellen zijn heel gevarieerd. En hij begint ook interesse te krijgen in letters en tellen. Ook heeft hij geleerd om zijn naam te schrijven.  

Je snapt wel dat we heel trots op hen zijn, maar ook heel dankbaar dat onze kinderen naar school mogen (en kunnen). Zulk goed (en gratis) onderwijs! Wist je dat het basisonderwijs op onze school €6.000,- per kind per jaar kost? En we zijn het zó gewend, dat we het vanzelfsprekend vinden…  We moeten het blijven waarderen! En dan de juffen, zulke schatten. En zó knap hoe ze het ieder jaar weer voor elkaar krijgen om de hele groep te begeleiden en de kinderen persoonlijk te laten ontplooien.

Na de lunch had ik zin om met de kinderen op stap te gaan. Even vieren dat het vakantie is. Ik ging met de wandelwagen. De kinderen mochten met de fiets. Even naar het centrum van het dorp. Ik had een paar boodschapjes nodig. En daarna mochten de kinderen bij de fonteintjes spelen. We namen zwembroeken en een handdoek mee. Onderweg kwamen we langs een kringloopwinkel. Buiten stond het één en ander uitgestald. Waaronder een racebaan met loopings. Mijns inziens eentonig speelgoed, met weinig variantie. Ofwel saai. Maar als je het de kinderen vraagt… Die vinden zo’n racebaan helemaal geweldig. Het zag er nog nieuw uit, in de doos. Er stond op: Compleet 5,-.

Wij hebben de ‘gewoonte’ dat de kinderen in de zomervakantie iets mogen kopen van hun zakgeld. Degenen die nog geen zakgeld krijgen, mogen ook iets uitzoeken. Oudste zoon wilde die racebaan wel heel graag kopen van zijn zakgeld. Of ik het even wou betalen, dan zou het thuis aan mij terug betalen. Ik vond het goed.

Beter dan die brandweerspuit van Playmobil waar hij voor wilde sparen… Hij speelt namelijk zelden met Playmobil, en ik ben bang dat hij dan op z’n slaapkamer met water gaan ‘klieren’. 

In de winkel mochten de kinderen nog gratis grabbelen. Alleen de drie oudsten natuurlijk. En dat doen ze alle drie op hun eigen manier.

De oudste voelde aan ieder cadeautje. Totdat hij meende een autootje te voelen, en die werd het. Hij pakte uit, en ja hoor, een autootje. Hoeveel we er al hebben weet ik niet. Blijkbaar nooit genoeg. Ze zijn mateloos populair hier in huis.

De tweede sloeg over. Hij vond de mevrouw te dicht in z’n aura komen.

De derde daarentegen had daar geen moeite mee. Hij pakte de grootste. Hij ging niet eens uitpakken, want hij was druk aan het kletsen met de mevrouw. Over vroeger… haha!! Vroeger had hij thuis ook een cadeautje. Blablabla.

De mevrouw zette de bak weer voor de neus van onze tweede. En ze deed een paar stappen achteruit. Toen pakte hij toch maar een cadeautje eruit. Nadat iedereen netjes dank u wel had gezegd, gingen we de winkel weer uit.

Buiten werden de andere twee cadeautjes uitgepakt. In de ene zat een haai en in de andere een ander soort vis. Ze waren er heel gelukkig mee!

We kwamen bij de winkel waar ik een paar boodschapjes wilde halen. Het was er héél druk. Erg ongemakkelijk om dan met 3 loslopende kinderen, 1 kind in de wandelwagen, winkelmandje, én een enorme doos van de racebaan daar rond te lopen. Maar het lukte allemaal. We rekenden af bij de zelfscan. De kinderen mochten om de beurt scannen. Zo simpel, maar ik deed de kinderen er een groot plezier mee.

Toen we klaar waren, gingen we op zoek naar de fonteinen. Ik zat lekker op een bankje. Te genieten. De twee oudsten renden in hun zwembroek. Binnen mum van tijd waren ze helemaal nat. En ze hadden enorme lol. De derde speelde er ook, maar dan gewoon in z’n kleren. Hij kreeg het ook voor elkaar om helemaal droog te blijven. Ik blijf het bijzonder vinden dat hij zo’n hekel aan nat worden heeft.

Na een tijdje werd onze jongste het zat. Het werd bedtijd voor hem. Hij is te groot om in de wandelwagen te gaan slapen. We gingen maar terug naar huis. Dat vonden de kinderen niet erg, want ze wilden dolgraag de racebaan gaan maken.

Thuisgekomen gingen ze direct naar boven. De slaapkamer werd verbouwd, want de racebaan moest een ere plek krijgen. Ze zetten hem in elkaar. De baan was inderdaad compleet. Zelfs de stickers die erbij hoorden waren nog niet geplakt. Zo speelden ze heerlijk met elkaar.

We aten met elkaar, lekker buiten. En als toetje een beetje ijs. Het gaf écht een vakantiegevoel, ook al moet mijn man nog twee weken werken. Na het eten mochten de kinderen nog een poosje spelen. Ze waren heel lief met de racebaan en met de lego bezig. Ik ging er even bij zitten. Gewoon kijken wat ze maken, en hoe ze dat doen. En de oudste zei: Ik vind het zó gezellig, dat het wel lijkt alsof het winter is.’ En de tweede was het daar helemaal mee eens.

M’n man ging een avondje weg, en zo had ik de tijd om dit verhaaltje te typen over de laatste schooldag en de allereerste vakantiedag.







dinsdag 12 juli 2022

Blog is weer terug

Maandag 11 juli

Beste lezers,

Gisteren was mijn blog zomaar ineens weg. Verwijderd, stond erbij. Ik had helemaal niks verwijderd. Ik kreeg ook al een aantal mailtjes van lieve lezers, die ongerust waren. Ik vind het héél lief dat jullie zo bezorgd zijn!!

Ik had juist het plan om in de zomervakantie (bijna) iedere dag te beschrijven. De zondag beschrijf ik niet, want dan houd ik rustdag en blijft de computer uit. Over de rest van de week wil ik wel schrijven. Ik was vrijdag al begonnen, maar gisteren kon ik niks online zetten. Het verhaal van gisteren krijgt even voorrang. De rest hoop ik de aankomende dagen te plaatsen, dus even in omgedraaide volgorde.

Groetjes Liselot


Daar komt tie dan:


Mag ik even mopperen? Ik ben teleurgesteld. En kwaad ook. Zo’n gevoel van onmacht.

M’n blog is verdwenen…

Vier maanden lang heb ik eraan gewerkt. Ik begon bij nul, en ik bouwde op. Ik heb met het maken zoveel plezier beleeft. Na vier maanden was er een groepje vaste lezers. Met sommigen had ik contact. Ik had ook een paar mensen uit mijn familie op de hoogte gesteld van mijn blog. Zij hebben me gesupporterd. Ze wisten ‘ineens’ veel over mij, want ze lazen mijn blogs. Dat voelde kwetsbaar maar ook heel fijn.

En toen… vanmorgen… ik werd wakker en keek op mijn telefoon. Een appje: hey, heb je je blog verwijderd? Ik ging gauw kijken op liselotblog, en inderdaad, alles was verwijderd. Ik ging naar beneden om de computer aan te zetten. Ik meende nog dat het misschien met inloggen te maken zou hebben. Ik logde in, maar alles was weg, en bleef weg.

Ik ben een leek met zulke dingen. Ik dacht nog steeds dat het aan mij lag. Mijn man was thuis aan het werk. Ik appte hem, of hij even met mij mee wilde kijken. Hij kwam erbij zitten, maar ook hij kreeg het niet voor mekaar. Alles was weg. Alles. Weg…

En toen voelde ik me enorm gefrustreerd.

Nadat we hadden ontbeten en allemaal aangekleed waren, kon ik mijn draai niet zo goed vinden. Ik had namelijk het plan om in de zomervakantie elke dag een blog te maken over iedere vakantiedag. Ik wilde deze ochtend mijn getypte verhaal nog een keer doorlezen en daarna plaatsen. Het kon niet. Want alles was… weg☹

Toen ben ik maar een was gaan draaien, en een kast gaan leegruimen. Opruimen. Structuur creëren. En langzaamaan werd ik minder gefrustreerd. Ook al vind ik het nog steeds heel jammer.

’s Middags moest ik met zoon C (onze derde) naar het consultatiebureau. Z’n laatste keer. Alles was goed. Hij deed mee. Dat is al fijn. Eerst maakte de verpleegkundige een praatje met hem. Daarna deed ze een paar spelletjes. Blokjes opstapelen, vormpjes door het juiste gaatje doen, een cirkel tekenen. Toen een lichamelijk onderzoek. Dat ging ook allemaal goed. Daarna de ogentest.

Bij de ogentest deed hij het net even anders dan hoe het hoort. De verpleegkundige had een bord. Allemaal E’s. Op z’n kop, rechtop, naar links, naar rechts. Zoon C kreeg een E-vorkje in zijn hand. Welke de verpleegkundige aanwees, zo moest hij z’n vorkje houden. We oefenden even, maar we kwamen al gauw tot de conclusie dat hij het niet helemaal begreep. Of wij begrepen hem niet. Iets met spiegelbeeld. Toen draaide ze haar blad om, en daar stonden vormen. Hij kreeg een klein blad met de vormen. De bedoeling was de verpleegkundige aanwees op het bord, en hij diezelfde aanwees op zijn blad. Hij wilde alleen perse niet aanWIJZEN, maar aanSCHIETEN. Gelukkig begreep de verpleegkundige zijn spelletje, en nam ze alle tijd voor de ogentest.

Toen nog het minst leuke, de vaccinatie. Het deed zeer, dat zag ik aan zijn gezichtje. Maar hij huilde niet. Ik had hem uitgelegd dat z’n bloed nu een legertje gaat maken. Legers, soldaten, die zijn stoer…! Hij wil later ook soldaat worden (en brandweerman en politie en werkman).   

’s Avonds gingen de kinderen op tijd naar bed. Ze mogen in de vakantie ook wel eens later naar bed, maar dat doen we niet iedere avond. Ze hebben hun slaap hard nodig. En als ze uitgerust zijn, spelen ze veel leuker.

Dan heb ik mooi nog even de tijd om me te verdiepen in blogspot. Of toch Wordpress? Of toch een website? Ik weet het niet. Stiekem hoop ik dat mijn blog er ‘ineens’ weer staat. Wie weet.

En de volgende ochtend kreeg ik heel vroeg een appje: Je blog staat er weer op! Ik ben mijn bed uitgeslopen. Heel stilletjes. Dan kan ik even alléén mijn verhaaltje plaatsen. Maar… ik vergat mijn bril. Hopelijk valt het mee met de typfoutjes.😉



Labels

vakantie (52) kinderen (44) gezin (25) besparing (21) bewustwording (21) financiën (18) mijn man (18) energie (17) thuisblijfmoeder (17) budget (16) opvoeding (16) hobby (15) Zoon A (14) klusjes (13) boodschappen (12) ziek (12) Zoon B (11) opruimen (11) uitstapje (11) bloggen (10) gratis (9) naailes (9) zaterdag (9) tip (8) uitverkoop (8) vrijwilligerswerk (8) TGTG (7) uitgaven oktober (7) verjaardag (7) challenge (6) Kerst (5) marktplaats (5) sparen (5) tuin (5) voorjaar (5) Zoon C (4) budgetteren (4) kringloopwinkel (4) lezen (4) schuur (4) terug naar de basis (4) thuis (4) Coop (3) Lidl (3) baby (3) concert (3) recept (3) verspilling (3) DIY (2) Paasfeest (2) airfryer (2) hotel (2) naaien (2) patat (2) pesto (2) school (2) sporten (2) tandarts (2) tweedehands (2) Oud&Nieuw (1) Zoon D (1) bril (1) geloof (1) hooimadam (1) huishoudelijk werk (1) moederdag (1) pak (1) pyjama (1) tanken (1)