Voor u!

Eens in de twee weken ben ik een uurtje pleinwacht.

Dat vergt wat planningswerk, want eigenlijk is het precies bedtijd voor zoon D. Maar ik zou het niet willen missen.

Als mijn man op die dag thuiswerkt, dan gaat zoon D slapen. En als er niemand thuis is, gaat hij gezellig mee. In de kinderwagen.

Slapen tijdens het pleinwachtlopen doet hij niet. Logisch, hij trekt de belangstelling. Veel kinderen willen ‘meehelpen’ om de kinderwagen te duwen. Hij krijgt heel veel aandacht. En gelukkig vindt hij dat nog leuk ook!

Vaak wandelt er een groepje kleuters met me mee. Allemaal hebben ze wat te vertellen. Door elkaar heen. Zo lief en gezellig. Ik probeer ook de kinderen die alleen staan erbij te betrekken.

Soms is er een valpartij of ruzie. Ja, dat hoort er ook bij.

Al die verschillende karakters en achtergronden. Maar toch een eenheid tijdens het spelen.  

Nu kwam er een meisje naar me toe. Ze had blaadjes aan een takje geregen. Zo leuk. Echt meisjesachtig (vind ik). Ik zei tegen haar: ‘Jij hebt iets heel moois gemaakt.’ En spontaan gaf ze het aan mij. ‘Het is voor u.’ Hoe lief is dat.

Ik moest even slikken tegen tranen. Ja, ik kan er niks aan doen maar, sinds ik moeder ben, kan ik dus om zulke dingen zomaar gaan huilen. Niet om de blaadjes en het takje natuurlijk. Maar om de puurheid van het meisje. Zo spontaan. Zonder iets terug te verwachten. Zonder bijbedoelingen.

Ze besefte het waarschijnlijk zelf niet, maar ze is een groot voorbeeld!