De vierde en vijfde naailes

M’n naaiproject vordert gestaag. Ik had m’n aan elkaar geregen stukken stof meegenomen. Nu moest ik het bovenstuk en het onderstuk aan elkaar rijgen. Ik deed zo ongeveer alles fout. Het bovenstuk zat binnenstebuiten aan het onderstuk. En ik kreeg het voor mekaar om door alle lagen stof te rijgen. Zo kun je de jurk alleen maar voor je houden, in plaats van hem dragen. Haha! Maar eindelijk lukte het.

En toen was het tijd om de jurk even te passen. Dat was even een momentje hoor. Dat je je zelfgemaakte jurk aan kunt trekken. Even een elastiek bandje eromheen, zodat ik goed kon zien hoe het model valt. Zo gaaf!

De jurk was een klein beetje te lang. Dat hadden we al een beetje verwacht. Drie centimeter kan eraf. Dat heb ik meteen even opgeschreven.

En toen was daar nóg zo’n momentje: de naaimachine kwam op tafel. Daar hoorde ook meteen een uitleg bij. En het maken van een proeflapje. Veel informatie, maar gelukkig kwam het me niet helemaal onbekend voor.

Alles wat geregen was, moest met de naaimachine genaaid worden. Ik kwam een heel eind, maar kreeg het net niet af. De rest wilde ik thuis gaan doen, op m’n eigen naaimachine.

Nu hebben we op naailes de beschikking over Pfaff machines. Inclusief jersey naainaalden, in verschillende diktes. Thuis heb ik een Singer. Een eenvoudig ding.

Ik kon bijna niet wachten om thuis verder te gaan. Spoeltje opwinden, naaimachine inrijgen, even een proeflapje. Dat ging goed. Toen pakte ik de jurk erbij. Het eerste stukje ging goed. Maar niet veel later kwam de stof vast te zitten. Er ging iets niet goed, maar wat het probleem precies was weet ik niet. Ik kreeg de stof los geworsteld. Gelukkig was er geen gat in de stof gekomen.

Nog maar een poging. Weer hetzelfde probleem. Het leek wel ook of het spoeltje niet lekker afwikkelde. Er kwam een verwarde opeenhoping van draad aan de achterkant van m’n naaiwerk. En na anderhalf uur proberen en prutsen stopte ik ermee. Teleurgesteld.

En toen mijn man vroeg waarom ik zo chagrijnig was, vertelde ik over de ruzie die ik had met de naaimachine. Zijn advies: koop alsjeblieft een goed apparaat. Dus sindsdien houd ik Markplaats extra in de gaten.

Gelukkig heeft mijn moeder een goede machine in huis. Daar kon ik m’n huiswerk afmaken.

De vijfde les: M’n naaiwerk werd bekeken en goedgekeurd. De rijgdraden moest ik uit gaan halen. De randjes langs het genaaide moest ik op één centimeter afknippen. En daarna moesten de randjes met een zigzagsteek afgewerkt worden. 

De taille (waar het boven- en onderstuk aan elkaar gezet waren met rijgdraad) moest ik nog aan elkaar naaien. En daarbij moest ik even goed opletten dat de zijnaden naar achter vallen.

Na al het ge-knip en ge-zigzag zat de les erop. Geen huiswerk deze keer. Volgende les gaan we elastiek in de taille maken.

Kijk, zo ziet het er nu uit:

Vervangen

Afgelopen vrijdag hadden we plannen gemaakt voor in de tuin. 

We wonen al bijna 7 jaar in ons huidige huis. En sinds we er wonen, staat er op onze to-do lijst een klus. Namelijk: een nieuwe schutting. De oude is aan vervanging toe. Helemaal verrot. Als er een plank af is, proberen we die er weer aan te schroeven. Als tijdelijke oplossing. Maar het werd hoog tijd voor vervanging. En een schutting vervangen is precies zo'n klus om voor je uit te schuiven. Bij ons althans. 

Maar nu konden we een schutting van iemand overnemen. Een schutting van slechts drie jaar oud. Zag er perfect uit. En nog mooi ook. Betonnen palen en verticale houten planken. Voor een prikkie. Nou, dat lieten we ons geen twee keer zeggen.

Eerst huurden we een karretje. Zo konden we de schutting ophalen en in de achtertuin neerleggen. Het was wel even een gesleep hoor. Het handigst was om de schutting via de voordeur, door de keuken, naar de achtertuin te sjouwen. 

De oude schutting slopen stelde niet veel voor. Hij was nog erger verrot dan we dachten. De jongens mochten helpen. Een groter plezier kun je ze niet doen!

De nieuwe schutting plaatsen was een grotere, zwaardere en preciezere klus. Graven en meten. En nog meer graven en nog meer meten. Zweetdruppels. Koffie. En hulp. Eind van de ochtend stond hij er keurig in.

Zo blij mee!

De verrotte schuttingdelen hebben we direct naar de stort gebracht. En daarna moest de tuin even helemaal netjes gemaakt worden. 

Eén nieuw schuttingdeel bleef over. Die is uit elkaar gehaald en in de schuur bewaard. Daar gaan we nog iets leuks van maken. 

De moestuinbak, die ik de zomervakantie tot zandbak heb omgetoverd, werd ook opgeruimd. Het zand eruit. De bak uit elkaar. Het bleek de huisvesting van een enorme slakkenfamilie te zijn. 

Van de bak gaan we iets anders moois maken. Kruidenbakken voor aan de muur. Op hoogte. Ver bij de lieve kleine handjes van zoon D vandaan. 

Aan het einde van de middag was alles weer helemaal netjes. We hadden allemaal een voldaan gevoel. Hard gewerkt met z'n zessen. Dat geeft zo'n samenbindende sfeer. 

Dus beloonden we onszelf met een barbecue in de nette tuin.💪

Radio Kootwijk

Vorige week was een rommelige week. Maandag een normale schooldag. Dinsdag was er schoolreisje. En de rest van de week waren de kinderen vrij. M’n man was donderdag en vrijdag vrij.

Donderdag gingen we ’s morgens naar de kerk. Voor ’s middags hadden we nog helemaal geen plannen. De weersvoorspelling was goed. Fris, maar droog. Hoe leuk is het om met elkaar wat te gaan doen.

We opperden wat plannetjes. Naar de hei. Naar de schaapskooi. Naar het bos. Fietsen. Wandelen. Mogelijkheden genoeg. Uiteindelijk werd het: naar Radio Kootwijk. Daar schijnt een zandverstuiving te zijn. Er ging dus was zandbakspeelgoed mee. En de metaaldetector die zoon B voor z’n verjaardag heeft gehad. Plus een schep. Om de schatten mee op te graven. Wat drinken en een zak noten gingen mee in de tas.

Na een kort middagslaapje reden we naar Radio Kootwijk toe. Daar parkeerden we de auto.

Tien jaar geleden lieten we op deze plek een fotoshoot doen. Toen zaten we middenin de trouwplannen. En nu, alweer bijna tien jaar getrouwd…

We passeerden het gebouw en liepen de hei op. 

Voorkant

Achterkant

Op zoek naar de zandverstuiving. Nadat we een eind gewandeld hadden, pakten we toch maar de telefoon erbij. Even kijken of we wel de goede kant op zijn gegaan. Ja, we gingen goed. Nog een half uurtje lopen. Nou zit stevig doorwandelen er niet in voor ons. Dat houden de jongens niet bij. Dus ik rekende alvast met drie kwartier.

Prachtige natuur!

We namen een pad door het hoge gras. Een geheim pad volgens de kinderen. Ja, ze kunnen overal iets spannends van maken. Aan het einde van het pad een bankje. Bovenop een heuveltje. Vanaf het pad tot aan het bankje was zand.

Zoon C, die de hele weg had afgelegd met z’n zandbakauto in z’n hand, deelde ons mee dat we de zandverstuiving hadden gevonden. Hij kon eindelijk gaan spelen. Iedereen was het met hem eens. We klommen het heuveltje op. Vanaf het bankje konden we in de verte een stukje van de échte zandverstuiving zien. Maar zover gingen we niet. Dit was een prachtig plekje.

Het pad vanaf het bankje tot aan het pad werd door de kinderen gebruikt als glijbaan. De metaaldetector werd tevoorschijn getoverd. En we vonden nog een échte ‘schat’: een kogel. Helemaal roestig en vies…

Of de kogel uit de Tweede wereldoorlog komt, weten we natuurlijk niet. Maar er wordt in dit gebied vaker kogels en kogelhulzen gevonden. Maar het was een mooie aanleiding om met de kinderen over oorlog te praten.

En zo vloog de middag voorbij. 'Ineens' was het al vijf uur. Tijd om weer naar huis te gaan. We kwamen langs een pannenkoekenrestaurant. M’n man ging even vragen of ze nog plaats hadden voor zes personen. Maar helaas, ze zaten al vol. Dan toch maar naar huis. De kinderen waren teleurgesteld. Eventjes maar. Het valt me altijd op hoe flexibel ze zijn.

Thuisgekomen gingen de kinderen douchen en maakte ik lekkere nacho’s. Stiekem vind ik dat veel lekkerder dan pannenkoeken.;)

De tweede en derde naailes

Sinds kort volg ik een basiscursus naailes. De eerste les leerde ik om een patroon over te nemen op papier. Zelf uitmeten, dus niet overtrekken.

Ik kreeg ook wat huiswerk mee. Ik moest namelijk op zoek naar een lap stof met bijpassend garen. Uiteindelijk slaagde ik online. Ook kopieerde ik de bladzijde uit de geleende Knipmode.

M’n spulletjes die ik mee moest nemen had ik keurig in een plastic bak gestopt. En zo kwam ik aan op de tweede naailes.

De stof werd bekeken en goedgekeurd. Op de grote tekentafel moest ik de stof vouwen. De lange zijden moesten allebei naar binnen gevouwen worden, zodat ik twee stofvouwen had. Heel precies. Best een gedoe met zo’n enorme lap wat ook nog eens rekbaar is.

De volgende stap was om de papieren patronen er netjes op te leggen en vast te spelden. Eén probleem: ik had geen spelden. Blijkbaar dom van mij. Ik had nog nagevraagd wat ik mee moest nemen en er werden geen spelden genoemd. De cursusleidster vond dat dat bij de standaarduitrusting hoorde. Nou ja, miscommunicatie. Ik kon spelden bij haar kopen. Glaskopspelden van het merk Prym. Kostte wel eventjes €5,95.

Alles was netjes opgespeld. Ik dacht: hoppa, knippen maar. Maar nee. Zover waren we nog niet. Ik had kleermakerskrijt nodig. Had ik ook niet bij me. Behoort dus ook tot de standaarduitrusting. Met een geleend krijtpotlood en liniaaltje moest ik rondom anderhalve centimeter aftekenen. En daarna over de afgetekende lijn uitknippen.

Er lagen dus vier lappen. Allemaal dubbelgevouwen. Met op de voorzijde het papier er op. Netjes afgeknipt op 1,5 centimeter rondom het papier. We hadden nog wel even samen besloten om de jurk 5 centimeter langer te maken. Voor de zekerheid. Da’s het leuke van zelf maken. Eraf halen kan altijd nog, maar eraan maken wordt lastiger.

Daarna moest alles gelust worden. Precies rondom het papier moest ik met een simpel wit draad alles lussen. Lussen lijkt op rijgen, maar dan trek je het draad niet strak aan.

Wat niet af kwam, kon ik mooi thuis doen.

Eerlijk gezegd vond ik de tweede les taai. De sfeer was niet zo ontspannen als de vorige keer. Begrijpelijk hoor, de cursusleidster zat thuis in een verbouwing. Ze was professioneel maar ook vermoeid.

Ik moest telkens denken aan de handwerklessen die ik vroeger op de basisschool had. Die heb ik als verschrikkelijk ervaren. Ik kon het niet, en dat vond de juf ook. En nu kwam dat gevoel heel erg terug. Faalangst ofzo. Ik had er een stuk minder plezier in dan de eerste les.

In diezelfde week sprak ik anderen over naailes. Over wat ik tot nu toe had gedaan. Het rondom op anderhalve centimeter aftekenen en het lussen. Het zijn stappen die dus vaak worden overgeslagen. Ik voelde me er helemaal ontmoedigd van worden. Ik ben dus bijna de hele les bezig geweest met ‘nutteloze’ dingen.

Maar wat was ik blij dat ik voor 8 lessen heb betaald. Om nu al te besluiten dat het niks voor me is, is veel te vroeg. Gewoon even doorzetten.

Na twee weken was het zover. De derde les. Eerlijk gezegd zag ik er een beetje tegenop. 

Thuis had ik de plastic bak klaargemaakt. Ik was een aantal keer bij de kringloopwinkel geweest om te kijken of er wat bruikbare naaispulletjes te koop waren. Ook kreeg ik wat van m’n moeder. Maar zou m’n standaarduitrusting nu compleet genoeg zijn?

We gingen van start. Ik moest de twee lagen stof een klein beetje uit elkaar trekken, zodat de lussen aan de buitenkant glad trokken. Beetje lastig uit te leggen. Tussen de twee lagen stof zag je dus allemaal witte draadjes. Die moest ik allemaal voorzichtig doorknippen. Het papier moest er ook af.

Uiteindelijk lagen er vier stukken stof met allemaal afgeknipte witte draadjes half uit de stof stekend. Het voorpand en het achterpand moest precies op elkaar gespeld worden. Met de nadruk op precies. Dat was dus best een werkje. De uitstekende witte draadjes van de ene en de andere lap moesten dus precies op elkaar liggen. Met spelden zette ik het vast. 

Toen het eindelijk netjes op elkaar zat, kon ik beginnen met rijgen. De armsgaten, hals en onderkant niet. En de taille, waar het bovenstuk aan het onderstuk wordt vastgemaakt ook niet. Maar de rest dus wel. De hele lengte van de jurk.

En toen was de les alweer voorbij. En deze keer vond ik het weer een stuk leuker. Vooral nu de stukken stof aan elkaar zitten. Dan lijkt het er al een beetje op. 

Ook met de medecursisten was het heel gezellig. Sommigen zitten al járen op naailes. En door met hen over naaiprojecten te praten, merkte ik dat ik mijn verwachtingen bij moest stellen. 

Ik wil veel te snel. Maar zij vroegen zich af of het haalbaar is om de jurk in acht lessen af te hebben. Terwijl ik dacht dat ik in acht lessen meer zou leren dan alléén het maken van één jurk. 

En ik wil zo graag met de naaimachine. Maar de naaimachine blijkt maar een klein onderdeel te zijn van het naaiproject. Zoals één van de dames het mooi verwoordde: 'Als je een kast maakt, ben je toch ook niet heel de tijd aan het zagen.' 

In de loop van de week bestelde ik een aantal ‘onmisbare’ fournituren en gereedschappen. Een stofschaar, tornmesje, speldenkussen (magnetisch), liniaal, kleermakerskrijt en naadband. En ook nog een grote lap stof met bijpassend garen voor een volgend project. En dat alles lag keurig ingepakt te wachten tot het Moederdag werd.

Een nachtje weg

De meivakantie sloten we af met een nachtje weg. Nee, niet met het gezin. Maar met een groep pubers. Ik ben namelijk leidinggevende van een vereniging.

Aan het nachtje weg ging de nodige voorbereiding vooraf. We stelden een programma samen en verdeelden de taken. De één regelde tenten, de ander boodschappen, de volgende een bezinnend moment en nog iemand het spel. En dan nog de communicatie met de groep. Al met al een hele bezigheid.

En eindelijk was het dan zover. ’s Middags, toen ik thuis m’n spullen bij elkaar pakte, brak er een enorme hagel- en onweersbui los. Poeh..! Maar we hielden buienradar in de gaten en het beloofde na de bui nog mooi weer te worden.

Eind van de middag kwamen we aan op de plek waar we moesten wezen. Een mooi grasveld. Er stond een kar met twee grote tenten erin. Eén voor de jongens en één voor de meiden. Die moesten opgezet gaan worden. Het regende nog licht. Maar de jongens hadden geen geduld. Hup, de tent werd opgezet. De meiden bleven wachten tot het droog werd. Een uurtje later stonden er twee tenten.

Nog zo’n herkenbaar verschil tussen de jongens en de meiden. Meiden kunnen stilzitten (en kletsen). Jongens moeten altijd iets te doen hebben. Ze hebben allemaal zakmesjes en aanstekers mee. Altijd handig. Ook als ze zich vervelen. Dan snijden ze armharen af. Of ze maken hun nagels ermee schoon.😉

Tijd om te gaan eten. Het werd een heel simpel maaltje. Bolletjes met hamburgers. De hamburgers bakten we op een elektrisch bakplaatje.

Na de maaltijd gingen we voetballen en speelden we een spelletje Kubb. Ook zaten we in een kring bij elkaar voor een goed gesprek. Mooi om met pubers in gesprek te gaan over onder andere discriminatie.

Het werd donker. Tijd voor een wandeling. We zaten vlakbij een klompenpad. Daar hebben we een stuk van gelopen. Er waren enorme plassen. De slootjes tussen de weilanden waren zó vol, dat de bruggetjes onder water stonden. De meiden waren op hun witte gympen… Die bleven niet wit. Gelukkig had mijn man nog gauw m’n regenlaarzen gebracht. Dat kwam wel héél goed uit!  

Teruggekomen gingen we in de schuur zitten. Buiten werd het namelijk erg vochtig en koud. In de schuur was plek genoeg voor iedereen. Ook brandde er een vuurtje. We speelden het spel weerwolven. Een spel waarbij elke ronde iemand eruit gestemd moet worden. Je probeert anderen te overtuigen waarom jij er niet uit gestemd moet worden. Eerlijk gezegd vind ik het een verschrikkelijk spel. Dus ik bood aan om het spel te leiden. Zo hoefde ik er zelf geen deel van uit te maken. Mooi geregeld.

Het was inmiddels al na middernacht. Tijd om de avond af te sluiten. De jongeren hadden met elkaar afgesproken om ’s nachts niet te gaan slapen. Ze hadden dus allemaal rolletjes dextro (druivensuiker) mee, in de hoop dat ze dan niet slaperig zouden worden. Haha!

De damestent was nog leeg, dus ik ging vast een poging doen om te slapen. En warempel, tussen al het geklets en gelach door, viel ik nog in slaap ook.

Totdat om half drie de dames in de tent kwamen liggen. Toen werd ik wakker. In ieder geval heb ik al een uurtje slaap gehad. Ze waren nog ruim anderhalf bezig met allerlei dingen. Kletsen, luchtbed opnieuw oppompen, nog meer kletsen… Ik baalde dat ik geen oordoppen mee genomen had. Maar eindelijk werd het stil.

En toen was het ineens ochtend. Ik werd wakker van fluitende vogels. De zon kwam op. En ik voelde me zelfs redelijk uitgerust.

Ik ging me maar vast aankleden en m'n spullen bij elkaar pakken. En een tijdje later zaten we met z’n allen te ontbijten. Wát waren ze duf. Heel weinig praatjes. Aansluitend deden we in groepjes een bijbelstudie.

We braken de tenten weer af. Alles werd netjes opgeruimd. De spullen werden ingeladen in de auto. En we reden naar het dorpscentrum. De groep werd in drieën verdeeld om een fotospel te gaan doen. Daar werd fanatiek aan meegedaan. 

We slenterden weer terug naar de auto’s. Tijd om afscheid te nemen.

Het avontuur zit er weer op. In de appgroep werden nog foto’s gedeeld.

Aan het einde van de avond stapte ik uit de appgroep. Na één jaar leidinggevende geweest te zijn, stop ik ermee. We hebben veel leuke momenten beleeft. Maar ik heb de balans opgemaakt, en nee, alsjeblieft niet nog een jaar. Ik zet er een punt achter en kijk er met plezier op terug. 

En er viel écht een last van m'n schouders...

De volgende keer hoop ik over naailes te schrijven. 

Mokerhard

De twee weken meivakantie zijn alweer voorbij. Al met al hadden we nog redelijk lekker weer. Soms een regendagje en de temperatuur was wat aan de lage kant.

M’n man had 2 dagen vrij genomen. De ene dag was hij jarig en waren we druk met de voorbereidingen voor z’n feest. De andere dag was hij bij z’n broer om te helpen met het bouwen van een schuur. De vakantie kwam vooral op mijn schouders terecht.

Toen ik op de laatste vakantiedag aan de kinderen vroeg of ze de vakantie leuk vonden hoefden ze niet lang na te denken. ‘Ja, het was heel leuk.’ En wat ze het leukst vonden? ‘Alles.’

De fijnste vakantiedagen voor mij zijn de dagen dat we er lekker op uit trekken. Niets spannends hoor. Tijdens het ontbijt smeren we wat extra brood. Dat gaat mee. Paar flessen water erbij. Soms nog wat fruit. En gaan. De ene keer wandelen, de andere keer fietsen.

Zo gingen we een keer een aantal speeltuintjes af. Zodra we een speeltuintje zagen mochten de kinderen er een kwartiertje spelen. En dan hup door naar het volgende speeltuintje. Zo kom je nog eens op plekken waar je anders nooit komt.

Ook gingen we middagje naar een speelplek in het bos. Metaaldetector mee, voetbal mee. Er zijn leuke plekken om hutten te bouwen. Onze kinderen hebben vaak snel een paar vriendjes gevonden waar ze mee spelen.

Een eind(je) verder van huis is ook een leuke speelplek. Het crescent-park. Een speelpark met water en natuur. ’s Zomers is het er erg druk en er zijn maar weinig schaduwplekjes. Maar op deze voorjaarsdag wilde ik er graag weer eens naartoe. Wat een prachtige plek! De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt.

‘Mama, mogen we vies worden?’ Oeh, een gewetensvraag. Tuurlijk, kinderen mogen vies worden. Geen probleem. Maar als ik dát zeg, dan weet ik zeker dat ze straks van top tot teen onder de modder zitten. En dan nog drie kwartier naar huis fietsen, terwijl het maar een graad of 10 is. Conclusie: je handen mogen vies worden, en de rest moet in ieder geval droog blijven. Even later lag één van de kinderen in de modder. Echt per ongeluk. Ach ja…

Op een keer maakten we een avond wandeling. Dat kwam zo: m’n man wilde ’s avonds een rondje mountainbiken. We aten redelijk vroeg. Hij vertrok, en ik ruimde de tafel af. Maar terwijl ik net bezig was, kwam hij alweer terug. Fiets kapot. Huh, alweer? Hij was namelijk net gerepareerd. 

Toen stelde ik voor om in plaats daarvan een lekkere boswandeling met elkaar te maken. Het plan werd goedgekeurd. Vijf minuten later liepen we richting het bos. We zagen zelfs nog drie reeën. Prachtig! Na bijna 2 uur waren we weer thuis. Net ietsje te lang voor de kinderen, maar was sliepen ze goed ’s nachts.

Dus, al met al, veel natuur gezien deze dagen. Onze kinderen vinden de natuur heel mooi, maar hun interesse ligt veel meer bij auto's. Dus deze vakantie hebben ze mijn autokennis ook bijgespijkerd. Eén ding heb ik onthouden: een Bugatti, dat is het helemaal. Volgens die kinderen gaat zo'n auto mokerhard. Ze gaan er allemaal één kopen als ze later groot zijn.;)

Tijdens de vakantie was ik in de zijns-modus, maar op de laatste dag sloeg dat helemaal om. Het werd tijd voor rust, reinheid en regelmaat. En dat ervaar ik pas als de kinderen naar school zijn. 

Ik ben ook nog een nachtje weg geweest in de vakantie. Een totaal andere ervaring, maar daarover hoop ik een ander keertje te schrijven.

Een leuke uitnodiging

Een rondje over de kleedjesmarkt, een oranje-tompouce, en de rest van de dag lekker in en rond het huis rommelen. De dag erna is mijn man jarig. Dat behoeft de nodige voorbereiding. Zo ziet meestal onze Koningsdag eruit.

Vroeger niet hoor. Toen maakten we er écht een dagje van. Maar dat is overgegaan toen er bij ons werd ingebroken op Koningsdag. Da’s niet leuk thuiskomen, kan ik je vertellen. En sindsdien bleef ik met Koningsdag liever een beetje rondom ons huis.

Maar dit jaar kwamen de kinderen thuis met een uitnodiging om Koningsdag te vieren in een park. Daar werden spelletjes georganiseerd. Samen met een kleedjesmarkt, horecatentjes en zelfs een roofvogelshow. Nou, dat leek ons wel wat.

Na een kort middagslaapje voor zoon D stapten we in de auto. De rij geparkeerde auto’s, waaronder onze, zat onder de verf. Of houtlijm. Geen idee. Maar vies is het zeker! Bah!

Bij het park aangekomen liepen we eerst maar eens een rondje. Het was druk, maar doordat het ruim was opgesteld wat het niet te druk. We kochten stempelkaarten voor de kinderen om mee te doen aan de spelletjes. Onze kinderen hadden maar weinig zin om mee te doen. We moesten ze een beetje enthousiast maken. Maar toen ze eenmaal de smaak te pakken hadden werd het heel gezellig. We kwamen heel veel bekenden tegen. Het leek wel een school-reünie.

De spelletjes waren heel erg leuk. Zo stond er een auto die je mocht verven. Nou, daar wisten onze jongens wel raad mee. Maar ook spijkers in hout slaan, spijkerbroek hangen, met buizen muziek maken, geblinddoekt over een parcours lopen. Echt van alles!

Zoon B wilde dolgraag geschminkt worden. Hij werd een prachtige tijger. Gek hoor, je kon zijn gezichtsuitdrukking helemaal niet meer zo goed zien.

We haalden wat te drinken en een ijsje. Het was prachtig weer.

Aan het einde van de middag begon de vogelshow. We hadden een plekje helemaal vooraan. Kinderen werden er heel erg bij betrokken. Er lagen handschoenen die ze aan mochten trekken. Zo kon de vogel op hun handschoen landen. Zoon A had geluk, hij mocht ook een keer. Sommige vogels gingen op de hoofden van mensen uit het publiek zitten. Dat vond ik wel heel erg eng, dus ik ben maar een eindje verderop gaan staan. Samen met zoon C en D. Die waren het al een beetje zat aan het worden.

Na een geslaagde middag gingen we weer naar huis.

Kwijt

Tien dagen geleden waren er koningsspelen op school. Die ochtend was er geen les. Wel een schoolontbijt. En na het ontbijt werd er gezongen op het plein. En na het zingen waren er allerlei spelletjes te doen op het plein. Gelukkig was het droog.

Aansluitend begon de meivakantie. Een vakantie van maar liefst twee weken. Kijk, dat is nog eens de moeite. We zijn dus ‘nog maar’ op de helft. Of ‘al’ op de helft. Net hoe je het bekijkt.

Vakantie kan namelijk heerlijk zijn. Leuke dingen doen. Niet zo geleefd worden door de klok. Maandag was zo’n heerlijke dag. We hadden een enorme tas met kleren gekregen. In de maat van zoon A. Hij wilde alles passen. Ja, letterlijk alles. En ik wilde daarbij zijn. Om een beetje orde en overzicht te creëren. We waren er een ochtendje zoet mee. Aan het eind van de ochtend werd het droog, en stapten we op de fiets. Naar m’n ouders. We aten meteen even een boterhammetje mee. ’s Middags gingen de jongens in bad. Zoon A en B wilden véél water en heel lang in bad. Om half 3 in stapten ze in het water. Om kwart over 5 kwamen ze weer beneden. Zelf gewassen en afgedroogd. En ze hadden zelfs de badkamer (een beetje) drooggemaakt.

Maar vakantie kan ook pittig zijn. Bijvoorbeeld als één van de kinderen zich verveeld. En dat in combinatie met een regendag. Of als het allemaal niet gesmeerd loopt.

Maar het kan nog anders. Als één van de kinderen kwijt is.

Op een middag ging zoon A samen met z’n vriendje spelen. Ze mochten van mij de pakken/glazen/blik wegbrengen. Een grote tas vol. Ja, daar hadden ze zin in. Na een half uurtje kwamen ze terug. ‘We gaan naar het eekhoorntjesbos en de tas nemen we mee. Want misschien komen we nog statiegeldblikjes tegen.’ Prima. De hele middag waren ze weg.

Tegen het eind van de middag ging ik ze maar eens opzoeken. Het vriendje moest namelijk weer naar huis. In het eekhoorntjesbos was niemand te bekennen. Lichtelijk geïrriteerd ging ik verder zoeken. Ze mogen van mij heerlijk spelen, als ze maar zeggen waar ze naartoe gaan. Ik fietste een rondje langs alle mogelijke speelplekjes. Ze waren nergens. En nog een rondje. Nog steeds nergens te bekennen. Daarna ging ik maar eens bij andere vriendjes aanbellen of ze daar waren. Nee hoor, niemand had ze gezien. Onze vrienden (de ouders van het vriendje) waren ook gaan zoeken. M’n man had mij afgelost om ook te gaan zoeken. Dus drie volwassenen waren aan het zoeken. Maar we konden ze nergens vinden…

Nou, mijn irritatie had plaats gemaakt voor bezorgdheid. Ik was zó ongerust. Het eten was allang klaar en werd alweer koud. En wat kunnen je gedachten met je op de loop gaan. Wat zou er gebeurt zijn? Zou hij ooit gevonden worden?

Ik overlegde even met mijn man, en besloot om de politie te bellen. Die pakte de melding serieus op. Er werd een plan gemaakt: Ik moest thuis blijven. Er zou een eenheid naar mij toekomen. Ze gingen een foto verspreiden onder de collega’s. Er ging een eenheid naar het eekhoorntjesbos om van daaruit te gaan zoeken. En verder moest ik heel veel vragen beantwoorden. Poeh… En terwijl ik de politie aan m’n mobiele telefoon had, ging de huistelefoon. Mijn man. ‘We hebben ze gevonden! In goede gezondheid. Ze waren een heel eind de hei op gelopen.’

Zoon A en z’n vriendje hadden geen horloge om. Ze hadden ook geen enkel besef van tijd. Ze waren gewoon heerlijk gaan spelen. Geen enkele gedachte over naar huis gaan of etenstijd.

Wat een ontlading als je je zoon dan weer tegen je aan kunt drukken.💖

En die grote boodschappentas die ze mee hadden? Die zat vol met afval. Zakjes brood (lunchpakketjes), die wilden ze aan de eendjes gaan voeren. Stukken ijzer. Volgens A hadden ze zelfs een stuk rioolbuis gevonden. Een lege batterij zat er ook in. ‘’Want mama, die hoort niet in de natuur. Lever hem in, geef hem een nieuw begin. Dus die ga ik inleveren.’’ En verder zat er nog een hoop lege flesjes en blikjes in de tas. En nog heel veel ander afval.

Dan kun je toch niet anders dan héél veel van hem houden?

Hij is wel behoorlijk geschrokken en daarom houdt hij zich nu heel goed aan de afspraken.

Een paar dagen later komt A thuis met… een prikstok. Gevonden in de natuur. Nu kan hij nog meer afval opruimen. Hij heeft ook speciale handschoenen gekregen. Want hoewel ik het supergoed vind dat hij graag afval opruimt, vind ik het ook heel erg vies en soms gevaarlijk. Laatst kwam één van de kinderen met een bebloede hand thuis. Gesneden aan een blikje. Dus ik ben helemaal blij met z’n vondst.