Jarig en ziek tegelijk.

Eind maart. Wát een maand… Ik vond het een heftige maand. Privé gebeurde er heel veel. Leuke en minder leuke dingen. Het bloggen raakte helemaal op de achtergrond. Maar op de valreep komt er nog één.

Zoon B is jarig. En jarig zijn is een heel groot ding in het leven van een kind. Zoon A begint al in september met lijsten en wensen en feestjes, terwijl hij in december jarig is. Zoon B hoor je niet over z’n verjaardag. En zodra wij erover beginnen wordt hij chagrijnig. Vermoedelijk houdt hij er niet van om in het middelpunt te staan. En ik denk ook dat hij gestrest wordt van alle keuzes.

Uiteindelijk is het dan toch allemaal gelukt. Uitnodigingen geknutseld en uitgedeeld, een traktatie gekozen, een verlanglijst samengesteld.

Eindelijk was het zover.

Wij zijn gewend om de avond voor z’n verjaardag met z’n allen te versieren. Zodra de doos met versiering op tafel stond, barstte er een dol uurtje los. Gek doen met ballonnen enzovoorts. Wel heel gezellig hoor!

De volgende ochtend… werd ik wakker met buikgriep. Eigenlijk was ik de hele nacht al in de weer geweest. Zoon B, de jarige, was ook ziek. Gek genoeg had hij een paar dagen ervoor ook al overgegeven. De rest was solidair. Ook allemaal buikpijn.

Zoon B kreeg z’n cadeaus. Wat geef je nu aan een zesjarige? Dat vonden we een lastige. Als we het hem vroegen, dan wilde hij een boormachine. Daar is hij te klein voor. Een speelgoedboormachine hebben we al. Uiteindelijk hebben we een metaaldetector gekocht. Het is precies wat voor hem. Lekker naar buiten! Hij kreeg ook het spel Rummikub (junior) en een zonnebril.

Ik kroop gauw weer in bed. Wat kun je je beroerd voelen van buikgriep! Zoon B viel in slaap op de bank. Zoon A, C en D gingen spelen.

M’n man was toevallig (nee, toeval bestaat niet, dit moest zo zijn) thuis aan het werk. De allerbelangrijkste afspraken liet hij staan, en voor de rest zorgde hij voor ons.

Bij zoon A en C bleef het bij ‘buikpijn’. Of het van de buikgriep was of omdat anderen buikgriep hadden, geen idee. Zoon B knapte halverwege de dag op. Ikzelf knapte ’s avonds weer op.

Zoon B mocht kiezen wat we gingen eten. Het werd nasi met kroepoek, en als toetje een ijsje. En hij at er goed van. Een goed teken.

Wat een gekke verjaardag.

Het kinderfeestje hebben we maar verzet. Kinderfeestjes kosten veel energie en op dit moment heb ik die nog niet. Zoon B overigens ook niet. Dus over twee weekjes weer feest.

Morgen hopen we verjaardagsvisite te krijgen. Dus fingers crost dat het nare virusje verdwenen is.

Het uurtje

Zijn jullie al gewend aan de zomertijd?

Fijn dat het ’s avonds langer licht is. Zodra het weer opknapt krijg ik ook zin om ’s avonds iets te doen. Lekker naar buiten.

Maar eerlijk gezegd is het ook een beetje gedoe, dat uurtje.

’s Avonds zijn de kinderen veel te wakker om te gaan slapen. Op zich niet zo’n groot probleem. Ik geef ze een boek mee naar bed. Ze worden vanzelf een keer moe. En gelukkig blijven ze keurig in bed liggen. Behalve zoon D. Hij blijft wel in bed, maar klaarwakker in bed liggen is helemaal niks voor hem. Hij is ontregelt en huilt daarom veel in bed. Ook 's nachts ineens weer... 

’s Morgens moet ik de kinderen wakker maken. Ik weet dat ze er niks van krijgen, maar toch vind ik het een beetje zonde. In het weekend hoop ik altijd dat ze niet zo vroeg wakker zijn, maar door de weeks maak ik ze zelf wakker... 

Aan de zomertijd kan ons gezin overigens makkelijker wennen dan aan de wintertijd.

Bij het ingaan van de wintertijd slapen onze kinderen dat extra uurtje niet. Ze worden gewoon een uur eerder wakker. En ze hebben een uur eerder trek. En ze zijn een uur eerder moe. Precies onder etenstijd. Da's niet zo gezellig. 

Sommige jaren lees je rondom zomer/wintertijd veel over afschaffen. Dit jaar heb ik er bijna niets over gelezen. Ik ben benieuwd of het ooit wordt afgeschaft. Mijn toestemming hebben ze. 

24 euro bespaard!

Vandaag wil ik het eens over pindakaas hebben.

We hebben een tijd gehad dat het perse Calvé moest zijn.

Daarna zijn we overgestapt op het merk Quino. Eigenlijk was het een foutje. Quino (de goedkoopste soort) kocht ik alleen om satésaus mee te maken. De Calvé was toevallig op, dus mijn man smeerde Quino op z'n brood. Hij proefde geen verschil. Sinds die tijd kochten we alleen nog Quino. 600 gram kost iets onder de twee euro. Ik weet de prijs niet meer exact.

Vanaf januari zijn we overgestapt op 100% pindakaas. Die haalde ik bij de Boni. 350 gram voor (uit m’n hoofd) €2.29.

Maar pindakaas is ook heel makkelijk zelf te maken. Bij de Notenshop bestelde ik een kilo rauwe pinda’s voor €4,95. In de oven roosterde ik ze en daarna haalde ik de staafmixer erdoor. Hoppa, zelfgemaakte pindakaas!

Helaas, die vonden mijn huisgenoten niet lekker. Prima, dan gebruik ik de zelfgemaakte variant voor andere gerechten.  

Toen kwam ik erachter dat de pindakaas bij de Lidl veel goedkoper is dan die van de Boni. Een pot van 600 gram kost daar € 2,99. De pindakaas van de Lidl is dus net zo duur als de zelfgemaakte.

En deze week is de pindakaas van de Lidl ook nog eens in de aanbieding. Nu voor 1,99 per pot.

Dus hoe ziet mijn voorraadkast er nu uit?

Sterke plank he👌

Ik heb 24 potten ingeslagen. Het kostte €1,99 x 24 = € 47,76. 

Zonder aanbieding was het 2,99 x 24 = € 71,76. 

Ze zijn nog een jaar houdbaar. Dat gaan ze niet halen. 🙈

Vuilniszakkenjas

Zaterdag was het landelijke opschoondag. De dag waarop zwerfafval wordt opgeraapt.

Onze oudste zoon heeft iets met zwerfafval. Regelmatig komt hij thuis met iets wat hij in de natuur heeft gevonden. Dan gooit hij het thuis even in de container. Soms vraagt hij een emmer mee. Dan kan hij wat meer tegelijk meenemen.

Toen hij hoorde over een Landelijke Opschoon-dag was hij direct enthousiast. En toen hij hoorde dat je een hesje aan moet en een prikstok kan gebruiken, wilde hij dolgraag meedoen.

Ik daarentegen, had er bar weinig zin in. Troep van een ander opruimen. Wie vindt dat nu leuk? Ik vind het eerlijk gezegd maar een vies klusje. En aan de andere kant voelde ik ook wel; er wordt veel gemopperd over de jeugd die er zo’n zooi van maakt. Dus… dit moet ik stimuleren in plaats van afremmen.

Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar dat we één volwassene en twee kinderen hebben opgegeven. M’n man, zoon A en B.

En toen het zaterdag was, was het prachtig weer. Ik had ook zin om lekker de natuur in te gaan. Weet je wat? Ik ga gewoon mee met de jongste twee kinderen. Voor spek en bonen.

We moesten ons verzamelen in een gebouw niet ver van ons huis vandaan. Onderweg zei ik nog: ‘zul je zien, zijn wij de enige.’ Maar nee hoor, we waren met zo’n vijftig mensen. Een flinke groep. En natuurlijk een aantal bekenden, waaronder klasgenoten van de kinderen.

Er was een plattegrond waarop je kon aanstrepen welke straat/straten je van plan bent om schoon te maken. Zo weet je zeker dat niets dubbel wordt gedaan. Het zou jammer zijn als je geen zwerfafval tegenkomt. Of juist fijn, net hoe je het bekijkt.

We kregen een korte uitleg en de nodige waarschuwingen om goed op je veiligheid te letten. Daarna konden we van start. O nee, eerst nog een groepsfoto. Sommigen wilden zo graag gaan prikken, die hadden écht geen tijd meer voor de foto. Tijdens het fotomoment waren sommigen vast alle peuken aan het verwijderen van de parkeerplaatsen. Die staan dus prikkend op de foto.;)

Nou, eindelijk gingen we. Het eerste stuk liepen we langs een middelbare school. Daar lag veel! Vooral blikjes. Mijn man en zoon A en B deden de ene kant van de weg. Ik deed samen met zoon C en D de andere kant van de weg.

Toen kwamen we langs het voetbalveld. Daar lag vooral veel aan de andere kant van het hek. Maar omdat er werd gevoetbald hebben we dat stuk maar overgeslagen.

We kregen trouwens heel veel complimenten van random voorbijgangers. Dat is wel heel leuk. De kinderen kregen zelfs chocolaatjes van iemand. Waarna zoon A zegt: ‘de wikkel gooi ik in de natuur… grapje!’

We pakten een bospad. Daar lag ook genoeg.

Toen kwamen we in onze eigen straat. En daar lag een stuk minder. Totdat we bij het crossbaantje kwamen. Daar was het echt smerig. Heel veel ballonnen en heel veel vuurwerk. En ook allerlei verpakkingen van eten en drinken.

Daarna gingen we naar het park. Ook daar lag genoeg. Rondom het schoolplein vooral veel snoeppapier en proppen aluminiumfolie.

Zoon A en B gingen afwisselend spelen en prikken. Zoon C was er helemaal klaar mee. Hij ging in de kinderwagen van z’n broertje zitten. Zoon D wandelde gezellig mee. We hadden een stok van een paraplu gevonden. Dat was zijn ‘prikker’.  

We kregen zelfs nog spontaan hulp van een bekende.

Het werd tijd om weer terug te gaan. Drie volle vuilniszakken met troep uit de natuur gehaald. Onze woonplaats is (voor even) een beetje schoner.

De meeste dingen die we tegenkwamen:

• Blikjes
• Vuurwerk
• Sigarettenpeuken
• Sigarettenverpakkingen
• Verpakkingen van koek, snoep, chips
• Fietsonderdelen (lampjes, reflectors ed)
• Bekers, roerstokjes

Toen we terugkwamen stond het busje van de gemeente al klaar. Wat een hoop vuilnis was er opgehaald.

We kregen een lunch aangeboden en iedereen kreeg een paraplu mee naar huis. De lunch was klaargemaakt door een buurman van ons. Grappig, daar woon je al jaren mee in dezelfde straat, maar wat weet je eigenlijk weinig van elkaar.

Zoon C vroeg zich af waarom sommige mensen hun 'vuilniszakkenjas' (oranje hesje) aan hielden tijdens het eten. Haha!! Weer een nieuw woord geleerd. 

We hadden een gezellige ochtend met elkaar. En misschien ben ik nog wel enthousiaster dan zoon A. Hij gaf me nog een tip: ‘Je kunt ook een prikstok voor je verjaardag vragen hoor.’ Ja, zoon A was lekker op dreef!

En toen we net thuis waren, stond een buurvrouw op de stoep met een lief cadeautje voor ‘de hardwerkende mannen’. Hoe leuk is dat. Volgend jaar hopen we weer mee te doen, en hopelijk met een nog grotere groep!

 

Waar zijn de kleedkamers?

Ik was nog nooit van m’n leven in een wellness geweest. Wellness betekent weldadigheid/welbevinden. Nou, dat klinkt goed. Dat moet ik toch eens proberen. Ik sprak af met twee zussen om er een avond naartoe te gaan.

Het moet sowieso op badpakkendag. Op een andere dag ga ik niet. Ik moet er niet aan denken om naakt tussen anderen te zitten. Echt verschrikkelijk lijkt me dat…

Over badpakken gesproken. Dat wat ik heb is zó verschrikkelijk oud, lelijk en versleten. Toen ik in de voorjaarsvakantie met zoon A en B ging zwemmen, heb ik besloten dat het de laatste keer is dat ik het draag. Ik moest dus even op zoek naar iets nieuws.

Bij ons in de buurt zit een winkel met outletgedeelte waar onder andere zwemkleding wordt verkocht. In m’n eentje ging ik erheen. Het gebeurt vrijwel nooit dat ik ergens alléén naartoe ga, dus het was even gek. Ik hoefde op niemand te letten, niks te overleggen en op niemand te wachten. Ik slaagde in minder dan geen tijd voor een badpak en tankini. Ja, meteen twee sets. Met de zomervakantie in m’n achterhoofd. Goede kwaliteit en nu voor de helft van de prijs. Dat ze uit de collectie van 2021 kwamen scheelt me helemaal niks.

Om naar de wellness te gaan moest ik ook slippers meenemen. Ik ging ervan uit dat het slippers moeten zijn die nooit buiten zijn gedragen. Die moest ik dus ook meteen even kopen.

Ik had een flinke tas nodig om alles mee te nemen. Een groot badlaken, een handdoek, badkleding, badjas, slippers en haarborstel. We hadden geboekt voor een avond wellness inclusief een hoofdgerecht en drankje.

Eerst checkten we in. Daar kregen we een korte uitleg en een polsbandje waarmee je je locker kon openen en sluiten. Je kon er ook eten en drinken mee scannen zodat je aan het eind van de avond bij de kassa je consumpties kon afrekenen.

Nou, eerst de kleedkamers maar opzoeken. Dacht ik. Maar wat blijkt, er zijn helemaal geen kleedkamers.

We hesen ons in onze badkleding, verscholen achter elkaar, want het was toch wel ongemakkelijk om in een open ruimte om te kleden. Daarna gingen we douchen en kropen in de eerste sauna die we tegenkwamen. Brr… koud. Het bleek een sauna te zijn van 30 graden.

Binnen een minuut waren we er weer uit. De volgende sauna dan maar. Die was 50 graden. Stukken beter. En na een aantal sauna’s, zwembaden en douches hadden we heel veel zin in het eten.

Het duurde erg lang voordat de bestelling werd opgenomen en de kwaliteit van het eten viel een beetje tegen. Het scheelt dat we enorme trek hadden, dan is het gauw goed, maar mijn verwachtingen lagen veel hoger.

Na het eten gingen we buiten verkennen. Daar waren verschillende baden en sauna’s. Zodra ik uit een bad kwam wist ik niet hoe gauw ik me moest afdrogen en m’n badjas aan moest doen, zo koud! We vonden ook nog een scrubhuisje waar we ons hebben gescrubd.

Het leuke van een wellness is dat niemand een telefoon bij zich heeft..!

Aan het eind van de avond waren we zó verschrikkelijk loom, moe en voldaan. Na nog even wat gedronken te hebben werd het tijd om te vertrekken. Ik was de chauffeur en bracht de zussen thuis en daarna reed ik zelf naar huis om in één streep naar m’n bed te gaan. Slapen…!

En of het ermee te maken weet ik niet, maar de volgende dag was voor mij m’n meest productieve dag van 2023!

En of wellness ook echt weldadig is? Ja, leuk om een keertje mee te maken. 

Zoon D

We kwamen met de bakfiets thuis van een boodschapje. Ik pakte m’n sleutelbos en draaide de voordeur open. De sleutel liet ik nog even aan de buitenkant in de deur. Terwijl zoon D naar binnen ging en de deur dichtsmeet, deed ik de regenhoes over de bakfiets heen. Daarna wilde ik naar binnen gaan. Ik probeerde de deur te openen met de sleutel, maar ik kreeg het niet voor elkaar. De deur zat dicht. Dat kon maar één ding betekenen. D had de knip omgedraaid.

Daar stonden we dan. Hij binnen, ik buiten. Nog geen halve meter van elkaar verwijderd, maar onbereikbaar.

Ik probeerde hem door de brievenbus heen uit te leggen dat hij de knip moest terugdraaien. Maar hij begreep er helemaal niks van. Hij is tenslotte pas anderhalf, dus logisch dat hij geen idee had wat hij moest doen. Eerst vond hij het wel grappig. Maar op den duur niet meer.

En ook ik had de moed opgegeven dat D dit probleem ging oplossen. Hij was gaan huilen. Dus wat moest ik beginnen? Paniek. Dus wat doe ik dan? Natuurlijk… m’n man bellen.

Hij had een idee. Bij de buren vragen of ik over de schutting mocht klimmen en dan via de achterdeur naar binnen gaan. Nu is de schutting een heel oudje. Ik vond het een behoorlijk risico om erop te klimmen. Anderzijds, een schutting is te vervangen. Een opgesloten kind moet bevrijd worden.

Voor ik naar de buren ging, wilde ik het één keer proberen door een harde duw tegen de deur te geven. En ja hoor. De deur ging open. Op de deurmat lagen wat afgebroken stukjes hout van het kozijn. Meteen zag ik dat hij de knip maar een kwartslag had omgedraaid. De schade viel me mee.

En toen ik binnen stond zag ik dat het plan om over de schutting te klimmen ook niet ging werken. De sleutel zat namelijk aan de binnenkant van het slot. Dan had ik nog steeds buiten gestaan.

Poeh! We kwamen er nog goed van af, maar dit moet niet vaker gebeuren.

Sowieso is het nooit saai met D. Hij is een echt ondernemertje. Altijd is hij in de weer. En dat hoort natuurlijk helemaal bij z’n leeftijd.

Zo gebruikt hij het toilet als een afvalbak. Van alles smijt hij erin. Volle wc-rollen, speelgoed of kleren. Net wat hij tegenkomt. De afvalbak daarentegen haalt hij juist graag leeg. Ja, ook het GFT bakje. Brr.

Keukenkastjes haalt hij ook graag leeg. De pannen zijn het meest populair.

Hij kan rustig een kwartier spelen met een pan. Speelgoed erin en eruit halen. Handje aarde erbij. Boekjes erin.

Ja, handjes aarde. Daar wordt hij écht blij van. Geen plant is veilig. Puzzelstukjes, potloden en ander klein speelgoed verstopt hij in de aarde. Zodra hij ziet dat het een zooitje is geworden, haalt hij een doekje. Of twee. Of een hele stapel. Die legt hij over de aarde. Wat je niet ziet, is er niet... 

Een handje aarde in de koffie, daar kijk ik niet meer vreemd van op. 

Boodschappentassen die uitgeladen moeten worden, zijn ook niet veilig bij hem. Alsof hij erin staat de roeien. En daarna rent hij hard weg met wat boodschappen. Als ik dan z’n naam roep houdt hij de boodschappen voor z’n gezicht. Alsof hij zich zo verstopt.

Hij houdt van knopjes en schakelaars. De stofzuiger zet hij graag steeds zachter of helemaal uit. Hij zet de wasmachine bijvoorbeeld op pauze. Da’s niet handig kan ik je vertellen. Of hij stopt een spelletje met dobbelstenen en een stapel schone washandjes in de wasmachine. Als ik de wasmachine vul controleer ik eerst of hij wel leeg is. Ik heb al teveel speelgoed 'uitgewassen'. 

En hoewel iedere actie op zichzelf best grappig is, ben ik het soms zó zat aan het einde van de dag.

Maar zodra hij dan in bed ligt, dan denk ik alleen maar: Wat houd ik toch van dat mannetje!!💙

Hoeveel zijn we kwijt aan boodschappen?

In januari en februari 2022 was ik kwijt aan boodschappen:        €    771,10

In januari en februari 2023 was ik kwijt aan boodschappen:        € 1.043,30

Een verschil van maar liefst €272,20. Het is natuurlijk wel te verklaren.

• De inflatie. De prijzen zijn enorm gestegen. Ik weet niet één product waarvan de prijs gelijk is gebleven. Vorig jaar kende ik de meeste prijzen van producten die ik koop uit mijn hoofd. Nu niet meer. De nieuwe prijzen wennen nog niet echt.
• Vier kinderen in de groei. Het zijn echte broodeters. Als ik ze hun gang laat gaan eten de oudsten gerust zeven(!) boterhammen per persoon. Dus ik beperk ze. Vier, hooguit vijf. Drie van de vier kinderen eten ook bergen warm eten weg. Met een kilo groente redden we het niet meer…
• Geminderd met suiker. Begin van het jaar stopten we voor één maand met toegevoegde suiker. Inmiddels eten we wel weer toegevoegde suiker, maar hebben we een aantal compromissen gesloten. Eén boterham per dag met zoet beleg. Alleen in het weekend een snoepje/chocolaatje. Dat gaat heel goed. Ze eten hierdoor veel vaker fruit. Ook in het hartig broodbeleg is het terug te zien. Iedere week minimaal 1 grote pot pindakaas en minimaal 1 kg kaas. Dat is heel wat prijziger dan de speculoos en chocopasta die vorig jaar veel gegeten werd.

En om even iets positiefs te benoemen: Nu was er toch warempel één product waarvan de prijs is verlaagd in de afgelopen week. De roomboter kostte vorige week €2,49 en deze week €2,37.

Soms is het leven zo simpel...

Soms vind ik het leven ingewikkeld. Op ieder vlak. Alles willen analyseren en maar zo weinig kunnen doorgronden. Aan verwachtingen willen voldoen, weten dat dat niet kan/hoeft, en toch de bevestiging zoeken. Voelen dat je geen grip op het leven hebt. Ik zou er nog zoveel meer over kunnen schrijven... 

Maar er zijn ook momenten dat het leven zó simpel is.

Neem nu vanmorgen. ‘Papa en mama, er ligt een briefje op je stoel.’

Ik kijk op m’n stoel.

‘Onder de bank ligt een verrassing.’

Ik kijk onder de bank. 

Een tekening van bloemen en het zonnetje. Precies waar ik zo van kan genieten. En voor papa een tekening van een raceauto. 

Zo lief!!😍

Is het gek dat ik even heel hard moest slikken tegen tranen?

Energieverbruik februari

Afgelopen februari verbruikten we:

Gas: 106 m3

In februari 2022 was dit 146 m3.
In februari 2021 was dit 191 m3.
In februari 2020 was dit 167 m3.
In februari 2019 was dit 145 m3.

Het verschil is te verklaren doordat we spouwmuurisolatie en vloerisolatie hebben toegepast.


Stroom: 179 kWh

In februari 2022 was dit 219 kWh.
In februari 2021 was dit 219 kWh.
In februari 2020 was dit 214 kWh.
In februari 2019 was dit 223 kWh.

Het verschil is mijns inziens alleen te verklaren doordat we een andere wasmachine hebben aangeschaft. Precies vanaf april 2022 is het stroomverbruik een stuk minder geworden. In die tijd kochten we de wasmachine. Het is een energiezuinige wasmachine met een 9-kg trommel. Met het eco-programma is de wasmachine ruim 3 uur bezig, maar inmiddels ben ik daar helemaal aan gewend geraakt. 

In maart 2022 was ons verbruik van gas 76 m3, en van stroom 202 kWh. 

Open Doors

We zijn op bezoek geweest bij Open Doors. Ik had er wel eerder over gehoord, maar wat het precies inhield wist ik niet. Omdat ik er zo van onder de indruk was, wil ik het graag delen op mijn blog.

We kwamen aan bij het inloophuis. ’s Avonds is het op afspraak geopend. Je kunt er rondleidingen krijgen. Er wordt aandacht gevraagd voor vervolgde christenen.

We werden vriendelijk ontvangen en kregen wat te drinken. Na een inleidend praatje door een vrijwilligster, werd verteld hoe de stichting en het inloophuis tot stand zijn gekomen. Anne van der Bijl is de oprichter geweest en heeft heel veel werk verzet. Vorig jaar is hij overleden.

Daarna gingen we naar de filmzaal. Daar konden we in 8 minuten zien hoe het leven is voor vervolgde christenen. Als je betrapt wordt tijdens het lezen in de bijbel, kan jij en je hele familie gevangen genomen worden…

Er gebeurde iets naars in onze groep, waardoor ik de film maar voor een heel klein stukje heb gezien. Maar wat ik zag, kwam wel binnen. Dat christenen een veel kleinere kans hebben op een baan. Dat kerken verwoest worden. Dat voorgangers opgesloten worden. Heel verdrietig allemaal.

Maar wat ik nog het meest aangrijpende vond, is hoe de mensen die het betrof eronder waren. Geen woede, opstandigheid of verdriet. Geen haar op hun hoofd die eraan dacht om dan maar geen christen meer te zijn. Ze baden ook niet of God hun omstandigheden wilde verbeteren. Ze baden wel of God door wilde gaan met Zijn werk; het uitbreiden van Zijn Koninkrijk.

Verder was er een bezoekerscentrum waar allerlei dingen tentoon gesteld werden. De werkkamer van Anne van der Bijl, de oprichter van Open Doors. Allerlei fragmenten waren te zien van hoe hij te werk ging. Heel indrukwekkend

Al met al een heel waardevol bezoek. Mijn hoofd zit vol. Ik hoop er graag nog eens naar terug te gaan. Het liefst aan het eind van de zomer. Ze leggen namelijk een mooie buitenplaats aan: een bamboebos, een hut en een kampvuurplaats. In de hut kunnen ‘geheime’ samenkomsten worden nagespeeld. Zo kunnen we nog beter inleven in welke situatie vervolgde christenen zich bevinden. Al begrijpen we er ten diepste helemaal niets van, want wij leven in een totaal andere cultuur.

Het bezoek was gratis. Je kon wel een donatie geven of overmaken. En er waren boeken te koop waarvan de opbrengst ook voor Open Doors is.

Efficiënt

Vóór de voorjaarsvakantie was er op school extra aandacht voor (voor)lezen. Het werd de leesmotivatieweek genoemd. Een mooi initiatief.  

Zoon B kreeg een leesbingokaart mee naar huis met de bedoeling om in de vakantie vaker te lezen. De kaart heeft zestien vakjes. In elk vakje staat een opdracht. Het is de bedoeling dat we elke dag één of twee vakjes weg kunnen strepen.

B zit in groep 2. Zelf lezen zit er nog niet bij. Hij zal dus voorgelezen moeten worden.

Zoon A heeft de bingokaart heel goed bestudeerd. Hij houdt enorm van uitdagingen die helemaal ingekaderd zijn. Maar hij houdt ook van efficiënt werken.

Zo werd er een boekje voorgelezen: in de pyjama’s, in bed en fluisterend tegelijk. Hoppa, drie vakjes weggestreept.

Na het eten, onder de tafel, samen met een vriendje, was ook een goede combinatie. Ze legden nog even uit dat broertjes ook vriendjes kunnen zijn.

En daarom zaten wij vanmorgen in het park met een zonnebril op, een boekje te lezen. Helemaal geen straf hoor met het zonnetje erbij. En toen het boekje uit was, konden ze heerlijk spelen.

Eerst wilde ik hen de spelregels uitleggen. Eén vakje per keer. Maar ach, waarom zou ik hun efficiëntie willen remmen? Ik lees wel een paar bladzijdes extra.😁

De jongens hadden nog wel een vraag: ‘wanneer gaan we met de auto weg?’ Ik had geen plannen om ergens met de auto heen te gaan. Probleem werd al snel opgelost. We kunnen ook in de auto zitten zonder dat we rijden. Dat vond ik weer een slimme vondst van ze.

En waarom ze zo gemotiveerd zijn om de kaart vol te hebben? Bij een volle bingokaart krijgt B een verrassing van de juf.

Ze zijn ervan overtuigd dat het een Rubiks Kubus is. Geen idee waarom ze dat denken, maar goed… we zullen het zien.