Een nachtje weg met z'n tweeën

Mijn man en ik hebben de intentie om ieder jaar samen een nachtje weg te gaan. Even helemaal samen zijn. Zonder kinderen. Zonder in de rol van vader en moeder te zijn. Niet omdat we het ouderschap loodzwaar vinden ofzo. Nee, zeker niet. Maar wel omdat de tijd schaars is. Zo maken we tijd vrij voor elkaar.

In coronatijd leek het ons niet handig om zoiets te plannen. Onze jongste zoon is vorig jaar geboren. Toen kon het eigenlijk ook niet. Inmiddels is het drie jaar geleden dat we samen weg zijn gegaan. Hoog tijd om te gaan plannen.

Met vier kleine kinderen leek me dat een uitdaging. Ik wil niemand ‘opzadelen’ met onze kinderen. Het bleek allemaal weer eens veel makkelijker te gaan dan ik dacht. Ik stuurde twee familieleden een appje. En niet veel later had ik vier logeerplekken geregeld. De oudste drie bij de een. De jongste bij de ander. Dat is het handigst.

In de gezamenlijke agenda blokkeerde ik direct de dagen. Al eerder had ik een hotelbon gekocht. Dat was een aanbieding. Twee personen inclusief ontbijt voor maar 56 euro. Daarmee boekte ik een hotel. Het werd Giethoorn. Omdat je daar zo prachtig kunt wandelen.

En ineens was het al zover.

’s Morgens brachten we de kinderen naar hun logeeradressen. En daarna gingen we samen op stap. Met een koffertje, een rugtas, een thermosflesje thee en een stuk krentenbrood.  Op naar Giethoorn.

We maakten een wandeling. We snuffelden rond in een paar winkeltjes. Wandelend kun je ook fijn gesprekken voeren. En soms was het gewoon een tijdje stil. Genieten van de rust. De natuur is zó mooi. We dronken onze thee, en we deelden het krentenbrood.

Na een tijdje zochten we een restaurantje op. We bestelden een geitenkaas-salade die we samen deelden.

Toen werd het tijd om het hotel op te zoeken. Het hotel zat niet in Giethoorn zelf, maar een kwartiertje rijden er vandaan.

We checkten in. Intussen kwamen we er achter dat het hotel een zwembad had, maar wij hadden geen zwemkleding mee. Jammer. Ik had best zin gehad in een frisse duik.

We kwamen onze hotelkamer binnen. Een klein kamertje. Beetje gedateerd. Vlekken op de vloerbedekking. Maar wel een strak opgemaakt bed. We lieten ons neerploffen op het bed. Even uitrusten.

Een paar tellen later zagen we een kakkerlak in de vitrage zitten. Brr… Met twee kartonnetjes probeerde mijn man de kakkerlak uit het raam te mikken. En terwijl hij dat deed, ontdekten we de tweede kakkerlak. Ook die ging onder begeleiding van twee kartonnetjes naar buiten. Hoppa. Nu maar hopen dat er verder geen kakkerlakken te vinden zijn.

We deden even een dutje. We gaan tenslotte ook samen uit voor de rust. Toen we weer wakker waren, nam ik een douche, kleedde me om, en samen gingen we op weg naar een restaurant.

We hadden de tip gekregen van iemand uit het dorp om naar de Griek te gaan in een plaatsje verderop. Dat is precies wat voor ons. Wij houden van zulk soort restaurants. Misschien zijn we verwend, maar ons maak je niet blij met een saté, varkenshaas of biefstuk. Met een salade en een beetje patat. Dat kunnen we thuis ook wel maken. We houden ook niet van een vernederlandst Italiaans restaurant. Wij gaan het liefst voor de échte smaak van een ander land. En de Griek was een gouden greep.

We kozen voor de proeverij. Uiteraard. Als zoiets op de kaart staat, kiezen wij die altijd. Zo proef je verschillende dingen. Daarbij koos mijn man Gyros. Want daar was hij erg benieuwd naar. En voor mij kwamen er nog extra olijven op tafel, want daar ben ik gek op.

Net te laat met het maken van de foto. We waren er al aan begonnen. 

De smaken klopten. Zó heerlijk. Alles kwam op. En wij waren al aardig gevuld. Na een tijdje (even uitbuiken) bestelden we de proeverij van de nagerechten. En ook dat was een treffer. Heerlijk!

Na een geslaagde en gezellige avond stapten we weer op. Rekening: €104,-. Zoiets moeten we niet wekelijks gaan doen, maar het was het dubbel en dwars waard.

Terug naar het hotel. We kwamen de kamer binnen, en allebei keken we direct naar de vitrage. En ja hoor, weer een kakkerlak. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde maar één ding. Weg hier.

Samen gingen we terug naar de receptie. En natuurlijk kwam ik niet op hoge poten, maar vertelde ik dat we met een probleem zitten. De mevrouw achter de balie wilde het heel graag voor ons oplossen. Maar het hotel zat helemaal vol, en de schoonmakers waren uiteraard al weg. Ik twijfelde om naar huis te gaan. Ze had een oplossing. Een hotel in de buurt (Heereveen) had nog wel een kamer vrij voor ons. Dat vonden we uiteraard een goede oplossing.

We pakten onze spullen bij elkaar. Terug naar de auto. Op weg naar Heereveen. Het was twintig minuten rijden. We werden hartelijk ontvangen, en kregen een keurig schone, ruime, kakkerlak-vrije kamer. Ja, echt, ik heb even heel paranoia alle hoekjes gecontroleerd. Maar gelukkig niks kunnen vinden. Wat een opluchting.

De volgende ochtend was best gek. Wakker worden zonder de stemmen van de kinderen. En geen taken uit te hoeven voeren. We hadden ontbijt bijgeboekt. Hoewel dat best prijzig is, vind ik dat één van de fijnste manieren om ont-zorgd te worden. De ontbijtzaal binnenlopen, en dan een overvloed aan heerlijk eten en drinken zien staan. Dat hoort voor mij wel echt bij een hotelovernachting.

Na het ontbijt checkten we uit. Spullen in de auto. We gingen op weg naar Bataviastad. Shoppen. Ooit ben ik er een keer geweest. Op een tweede feestdag. Mijn advies: ga nooit op een tweede feestdag daar naartoe. Het was er toen enorm druk. Je kon over de hoofden lopen. We waren zó weer weg.

Maar nu gingen we samen shoppen. Dat is praktisch, want we hadden kleding nodig. Maar ook handig, want de kinderen waren uit logeren. En bovendien leuk, want ik kon wel heel goed wat nieuws gebruiken.

We slaagden heel goed. Veel te goed. We kunnen (bijna) nooit slagen bij goedkope kleding. In Bataviastad kom je maar weinig goedkope kleding tegen. Ook al is het een fashion-outlet. De prijzen zijn hoog.

Ik heb mijn adviezen van het kleur-en-stijl advies meegenomen en in mijn oren geknoopt. In de eerste paar winkels vond ik het maar lastig. Eigenlijk zag ik het meteen al. Niet mijn stijl. Te druk. Te kleurrijk. Te opgeleukt. Te slordig. Poeh… ik werd helemaal moe van mezelf. Ik wilde de moed al opgeven.

Maar ineens had ik de juiste winkel gevonden. Daar slaagde ik voor twee prachtige jurken. Eén voor nu. De ander is een zomerjurk. Die viste ik uit de sale. En verder kocht ik nog een coltrui. De schade? Ik durf het haast niet bij elkaar op te tellen, maar vooruit: €265,-. Nieuwe kleding moest een investering zijn. Nou, dat is het zeker. Maar tijdloos. En helemaal binnen het kleur-en-stijl advies.

Mijn man kocht maar liefst acht nieuwe kledingstukken. Ook een hele investering. Maar we zijn er dolblij mee. Zo kan hij weer keurig gekleed naar zijn werk. En uiteraard draagt hij het thuis ook. 😊

We waren gesloopt. Winkelen is zó intensief. Ook heel leuk hoor. In de meeste winkels werden we direct aangesproken. De verkopers willen je dolgraag iets verkopen. Ik houd daar wel van. Maar op den duur wordt het irritant. Dan vertel ik ze graag dat ze ontzettend goed bezig zijn om hun spullen aan te prijzen, maar dat ik vanaf nu weer graag even zonder hun hulp rond wil kijken. Vaak houden ze zich dan weer wat meer in.

En waar ik ook gesloopt van was, de muziek in de winkels. Ik moest met stemverheffing tegen mijn man praten. Mijn man vond het overigens meevallen. Dus het ligt aan mij. Ik kan ook niet tegen het gebrom van een koeling in de supermarkt. Blijkbaar ben ik daar heel gevoelig voor. Maar mij zouden ze een groot plezier doen door alle muziek véél zachter te zetten. Uit mag overigens ook.

Parkeren bij Bataviastad kostte maar 3 euro. Dat verbaasde me, zo goedkoop!

Al en al was ik blij toen we weer thuis waren. We haalden vast onze jongste zoon op. De oudste drie werden even later thuisgebracht. We waren weer compleet.

Iedereen was moe. De kinderen hadden ontzettend veel te vertellen. Ze hadden twee dagen feest gehad. Ze wilden ook letterlijk alles vertellen. Over alle dieren die ze hebben gezien. En dat waren er enorm veel. Geen kakkerlakken trouwens. En over het spelen, knutselen, voorlezen. Ja zelfs wie de bladzijde van het boek mocht omslaan. En één van de kinderen gaf zelfs toe papa en mama te hebben gemist. Een héél klein beetje maar.:) Maar ik vond het wel heel lief om te horen.

Honderdste blog

Ja, het is zover. De honderdste blog. Honderd verhaaltjes geschreven. En iedere keer met plezier.  

Wat wil ik ermee bereiken?

• Ik wil een positieve kijk geven over thuisblijfmoeders. Als je het mij vraagt is het ondergewaardeerd, en tegelijkertijd het allermooiste wat er is.

• Ik vind het fijn om mezelf nieuwe vaardigheden aan te leren. Voordat ik blogde ‘kon’ ik namelijk niks met de computer. Het bleek in de praktijk nogal mee te vallen.

• Ik hoop er een (heel) klein zakcentje mee te verdienen. Sinds korte tijd kom je daarom advertentieblokken tegen op mijn blog.

• Ik hoop dat de lezers een beetje meegenieten. En ik weet van een aantal lezers dat ze dat ook doen.

Wat heb ik geleerd in de afgelopen maanden?

• Ik heb ontdekt dat schrijven een fijne manier is om mijn hoofd leeg te maken.

• Dat ik geen lijst met onderwerpen hoef te maken. Er is altijd wel iets waar ik over kan/wil schrijven.

• Dat een titel met iets ‘negatiefs’ (zoals mislukt of fout) erin, vaker wordt aangeklikt.

• Dat als ik sommige van mijn blogs teruglees, ik ze tenenkrommend vind. Maar ik vind veruit de meeste blogs heel leuk. (Wat een zelfvertrouwen hé.)

• Dat iedere dag bloggen voor mij niet haalbaar is.

• Dat ik het lekker vind om niet te veel structuur te hebben. Dus niet de ene dag over het moeder-zijn, de volgende dag over iets van geld. Gewoon puur schrijven vind ik het fijnst. Ik blijf dicht bij wat ik meemaak en hoe ik me voel.

• Dat ik dacht veel recepten te delen, maar dat blijkt lastiger te zijn dan ik vermoedde. Vooral om daar foto’s van te maken.

• Dat ik meer kan dan ik dacht. Ik meende dat het heel ingewikkeld zou zijn om iets te plaatsen, maar blogspot is heel gebruiksvriendelijk. Ik heb ook geprobeerd over te stappen naar Wordpress, maar dat is een stuk ingewikkelder.

Wat vind ik leuk aan bloggen?

• Het zoeken naar passende woorden. Heerlijk, net een puzzel.

• Leuk om reacties te krijgen. Soms een appje van familieleden.

• Ik vind het uitzoeken en uitproberen op de blog heel leuk en leerzaam.

• Via mijn Instagramaccount die ik sinds kort heb aangemaakt, probeer ik nog meer lezers naar mijn blog te krijgen. Dat is een hele sport, want ik wil wel anoniem blijven. Soms word ik spontaan toegevoegd door onbekenden.👍

Hoe lang ben ik van plan door te gaan?

• Ik heb met mezelf afgesproken om het minimaal één jaar te doen. Ik vind namelijk dat als je jezelf een vaardigheid aan wilt leren, je daar de tijd voor moet nemen.

• Ik hoop ermee door te gaan, zolang als ik er plezier in heb.

• Vermoedelijk vind ik (en ons gezin) dit later heel leuk om terug te lezen. Dus dat is al reden genoeg om te schrijven.

• Mijn droom is om ooit een boek te schrijven. Een lekker leesbaar verhaal. Ik zit nu in de fase dat ik wacht op de juiste ingeving. En ik weet dat het zo niet werkt...

Mijn bereik is gegroeid. Ik zit nu tegen de duizend pageviews per dag aan. Uiteraard op de dagen dat er een blog verschijnt. Dat is zo’n drie keer per week.

In totaal heb ik nu zo'n 75.000 pageviews. Iedere maand, iedere week groeit het verder. Dat werkt voor mij motiverend. 

De best gelezen blog is ‘Hoe deed mijn moeder dat?’ Die werd direct op de dag dat het geplaatst werd enorm gelezen. 

Lang stond ‘Een beetje spijt van onze tuinverbouwing’ op de eerste plaats. 

De blogs over ‘portemonnee gesloten’ werden ook enorm goed gelezen. Ik had er nog wel vaker over willen schrijven, maar op één of andere manier lukte het me niet om er een vloeiend verhaal van te maken. En ik vroeg me af in hoeverre ik in detail moest treden.

Zijn er bloggers die in het leuk vinden om aan mijn leeslijst toegevoegd te worden? Ik doe het graag. Dan liften we een beetje mee op elkaars succes. 

En mocht je mijn blog leuk vinden om te lezen, dan zou ik het heel erg waarderen als je mij toevoegt aan je leeslijst. 

Maar vooral wil ik jullie, lezers bedanken! Zonder jullie zou het bloggen minder leuk zijn geweest.

Ik duik de keuken in om een taart bakken. Dit moet gevierd worden. Ja, echt!:)

Waardebon van 80 euro gekregen!

Al een tijdje geleden vertelde mijn man dat hij toe is aan een nieuwe bril. De oude was versleten. Het glas was een beetje beschadigd. Maar haast had het niet. Zo gaat dat soms. Het wordt af en toe benoemd, maar er wordt geen actie ondernomen.

Maar precies in de week voordat mijn man een zakenreis zou gaan maken, ging het mis. Een neusvleugel brak af. Dát is vervelend. Maar met een beetje lijm kreeg hij het voor elkaar. De neusvleugel zat weer redelijk op z’n plek. Een noodoplossing. Want het zit natuurlijk niet fijn. Maar zo kon hij toch op reis.

En precies in die week plaatste iemand in de weggeefhoek een cadeaubon van de opticien. Tachtig euro korting. Nog maar een paar weken geldig. Ik reageerde. En het was zó geregeld. Een paar dagen later had ik de bon.

Mijn man was net vertrokken. Een weekje later kwam hij thuis. Met corona. De houdbaarheid van de bon ging naderen. En de levensduur van de geplakte neusvleugel ook. Op een keer deed hij zijn bril af, maar de neusvleugel zat nog vastgeplakt aan zijn gezicht. Dat werkt dus niet meer. Gelukkig is hij heel handig met tape. Het zag er een beetje vreemd uit, maar ach…

Zodra het weer kon, ging mijn man naar de opticien. Ogen meten. Z’n ogen bleken iets verbeterd te zijn. Dat is dan weer mooi meegenomen. Niet dat het verder iets uitmaakt, maar het klinkt toch positief.

Na een heleboel monturen te hebben gepast, mocht hij er vijf meenemen naar huis. Zo kon ik meekijken. En hij kon zelf even rustig beslissen.

Ik vind dat lastig hoor. Van die spiegelende glazen vol met stickers. Mijn man had daar zelf niet zoveel moeite mee. Hij maakte z'n keus.

De cadeaubon heeft hij ingeleverd. Scheelt toch weer even tachtig euro. Brillen zijn bepaald niet gratis.

En vandaag was het eindelijk zover. De bril was klaar. Direct uit zijn werk is hij naar de opticien gegaan. Daar werd de bril passend, glimmend, gepoetst en stickervrij afgeleverd.

En de oude bril? Die was niet meer te maken. Maar toch is het fijn om een reservebril (onder andere voor het mountainbiken) te hebben. De meneer had een goede oplossing. Hij gaat de glazen overzetten in een goedkoop montuurtje van een tientje.

En hoewel het even wennen is, staat de nieuwe bril écht mooi.

Energietypes

Het lijkt wel een hype. Het is ook een normaal gespreksonderwerp geworden. Kun je je energie nog betalen? Oftewel: ‘Hoe zit jij met je energie?’

Wat een verschillen!

Ik probeer te categoriseren:

• Mensen die niks weten qua verbruik, contract en energieleverancier. 

        Daarop zijn weer twee varianten.

        1. Degenen die niks veranderen.

        2. Degenen die overal op bezuinigen.

• Mensen die de schade willen beperken door zo min mogelijk te verbruiken.

        Ook hierop zijn twee varianten.

        1. Ze weten precies wat ze aan het doen zijn.

        2. Ze hebben geen idee wat ze aan het doen zijn.

• Mensen die in beweging komen.

        Wederom twee varianten.

        1. Letterlijk. Ze bewegen, tegen de kou.

        2. Figuurlijk. Ze verduurzamen.

• Slachtoffers.

• Mensen met een contract.

Ze wonen allemaal bij ons in de straat. Vermoed ik.

Bij de één brandt elke ochtend de schoorsteen. Grote witte pluimen.

Bij een ander is het ’s avonds behoorlijk donker in huis. Ik spiek door het raam, maar er brandt wel een kaarsje. Saampjes in de woonkamer.👴👵

Sommige huiseigenaren hebben gekozen om te isoleren, waaronder wij.

Er zijn er ook waar alle lampen branden, ook overdag.

Sommigen buurtjes zijn veel meer gaan wandelen dan voorheen.

Ik zag zelfs iemand fietsen, waarvan ik niet eens wist dat hij het kon. De buurman.😉

Er zijn mensen die ineens een houtkachel blijken te hebben.

Er zijn ook mensen die dekentjes gebruiken. Wij.💑

Ongewenst bezoek

We hebben soms bezoek. Onuitgenodigd. En ongewenst.

Het gebeurt altijd ’s nachts. We zien ze niet. ’s Morgens zijn ze weer verdwenen. Ze laat alléén maar een spoor achter. Op ons bankstel. Soms op de speelgoedbakken. En over de vloer. We vinden geen lang, uitgebreid spoor. Wel kleine stukjes. Vaak rondjes. Het lijkt op lijm.

Waar ze vandaan komen?

Dus ik zocht op Google.

En eigenlijk wist ik het al. Maar toch.

Slakken. Brrr….

Ik vond tips. Om ze weg te houden. Om ze te vangen.

Ze zouden in de kruipruimte zitten. Ze houden van vocht.

Zet schaaltjes bier neer, leg bananenschillen op de grond, plak metaalplakband op de dorpels. Je kunt het zo gek niet verzinnen.

Ik trok mijn eigen plan. En een beetje van Google. Voorkomen is beter dan genezen (lees: verwijderen) Met aluminiumfolie in de aanslag. Daar scheurde ik een stuk van af. Ik duwde het in een gaatje achter het gordijn. Daar ontstond een soort prop.

Die gaatjes achter het gordijn verdenk ik namelijk. Net boven de vloer. Er lopen twee verwarmingsbuizen. De muur zou ooit nog afgetimmerd worden. De prioriteit ligt laag. Want er hangt een gordijn voor. Niemand die er last van heeft.

Sinds een paar dagen zitten de gaten dus dicht met proppen aluminiumfolie.

En sindsdien hebben we geen slakkenspoor meer aangetroffen. Misschien juich ik te vroeg. Maar voor nu ben ik blij!

Maar Google weet alles.

Die laat mij nu te pas en te onpas overspoelen met reclames over het verwijderen van ongedierte. Plaatjes van slakken, zilvervisjes, mieren. Brrr…. Vooral van die zilvervisjes. Die vind ik het ergste.

Bedankt voor alles, Google!;( 

Onze oudste zoon

Waarschuwing. Als je een hekel hebt aan verhalen van trotse moeders over hun kind, klik dan snel weg.

Onze oudste zoon. Daar wil ik het even over hebben.

Elke dag gaat hij met plezier naar school. Met groot plezier. En wat is er fijner voor een moeder, dan een kind dat met zoveel plezier naar school gaat. Hij heeft vriendjes. Leuke vriendjes. Hij heeft z’n eigen plek. Geen grote plek. Hij loopt niet voorop. Daar heeft hij niet zoveel behoefte aan. Maar een eigen, ietwat bescheiden plaats.

Zijn klas voelt veilig. Gelukkig wel weer. Dat was een tijdje terug wel anders. Een meisje werd gepest. Ze is anders dan anderen. Ze heeft een ‘rugzak’ vol moeilijkheden. Kwetsbaar. Kinderen zien en voelen dat. Ze was een heel makkelijke prooi.

De leerkracht heeft dit met de klas besproken. Hij gooide het open. En wat deed dat met onze zoon? Hij heeft er veel verdriet van gehad. Zíjn klas, waar het zo veilig was. Waar hij iedereen vertrouwde. Waar hij opbloeide. Het bleek niet zo veilig te zijn als hij dacht. Dat deed pijn.

Inmiddels is er een soort project gestart om de klas weer met elkaar te verbinden. Ik krijg natuurlijk alleen maar de kant te horen wat onze zoon vertelt. Wat precies het plan is achter dit project, weet ik niet. Maar het klinkt mij positief in de oren.

Onze zoon komt dus lekker mee. Hij leest, schrijft, maakt sommen. Ik hoor hem over wereldoriëntatie, gym en muziek vertellen. Thuis kan hij via internet inloggen en verder oefenen. Dat doet hij graag. Vaak tijdens het eten koken. De kinderen raken uitgespeeld, en worden hongerig. Een goed moment om even wat sommen of woordjes te oefenen.

Hij heeft de gave van het inzicht gekregen. Eén keer uitleggen, en hij past het toe op alles. Logica. Dat heeft hij van mijn man. Zéker niet van mij. Soms denk ik dat hij qua logica mij al voorbij is.

Als ik zie hoe mijn man en zoon hun logica inzetten, dan valt me op dat het vooral met kijken te maken heeft. Rust en kijken. En verstand gebruiken. Doorgronden wat er gebeurt.

Een voorbeeld. Onze zoon heeft extra werk gekregen. Hij mag tijdens herhaling van uitleg, iets anders doen. Met een andere leerkracht. Zo legde hij uit, dat hij drie cirkels, de zon, maan en aarde op een papier moest leggen. Wat hij daar precies mee deed… ik haak in gedachten af. Gebrek aan inzicht. Of aan interesse. Ik weet het niet. Maar mijn man vond het bere-interessant. Ze vónden elkaar helemaal. Hele gesprekken over volle maan en nieuwe maan. Die begreep ik nog een beetje. Maar voor de rest volgde ik het niet. Ik zat tegenover hen. Te genieten. Zie ze samen praten. Zie ze het allebei snappen.

Soms lijkt onze oudste zoon een soort volwassenheid in zich te hebben. Hoe omschrijf ik dat..? Hij houdt dus niet van klieren. De leergierigheid staat heel hoog. Zijn plichtsgetrouwheid ook. Hij kreeg huiswerk van zijn leerkracht. Met daarbij de opdracht om er één week over te doen. Dus niet in één keer alles maken. Maar elke dag een stukje. En dat doet hij. Ik hoef hem daar niet elke dag aan te herinneren. Hij denkt er zelf aan. Niet stipt als hij uit school komt. Maar in de loop van de middag of avond.

Als ik dan aan mezelf denk op die leeftijd. Oeps! In mij zat veel minder motivatie.

Als ik de oude schoolrapporten lees van mijn man. Elke keer weer die zin: Beter je best doen, hoor! Dat is overigens helemaal demotiverend om in je rapport terug te lezen.

Dan denk ik: Wow! Wat een wijs gedrag van onze zevenjarige. En wat fijn hoe school met hem omgaat.

En hij heeft geen professor-achtige trekjes. Hij is ook heus gewoon kind. Lekker spelen. Heerlijk vies worden. Plezier maken. In bomen klimmen. Soms heerlijk wegdromen.

En ondertussen lift ik een beetje mee op zijn inzicht en gevoel voor logica. Als ik een lego-autootje bouw: ‘Wat zit je nu weer te doen, mam?’ En hij neemt het van me over. Met die handige vingers. Zó precies.

Als ik papier in de printer wil doen. Of als ik een kabeltje in de computer probeer te steken. Of als ik de keukenmachine in elkaar zet, maar hij doet het niet. Of, ja echt, als er een toets van het toetsenbord af is. Altijd dat kijken, onderzoeken, volgend met zijn ogen. En dan die handige handen die het oplossen.

En dan die vermaning erbij. ‘Jij doet het helemaal fout.’ ‘Niet te snel, mama.’ Of soms dat lachje, en dan: ‘Wat ben je nú weer aan het doen?’

Maar hij bewondert mij als ik brood smeer, of groente snij. Hij vind ook dat ik best hard kan fietsen voor een moeder. En dat ik mooi kan voorlezen.

Dus kruipt hij lekker tegen mij aan. Samen onder een dekentje. En z’n hoofd tegen mijn schouder. En voor de twintigste keer lees ik hetzelfde boekje voor.

Een héérlijk kind, toch!

Boodschappenbudget. Wat koop ik niet meer?

De inflatie wordt op dit moment geschat op zo’n 14.5%. Ons geld wordt minder waard. Waar ik vorig jaar 100 euro voor betaalde, moet ik nu 114,5 euro voor betalen. Of ik krijg voor die 100 euro wat minder dan vorig jaar. 

Maar wat merk ik hier persoonlijk van?

Iedere week haal ik boodschappen in huis. We zijn rond de 100 euro per week kwijt. En nog steeds lukt dat. Ook nu de prijzen een stuk hoger liggen dan vorig jaar.

Dus dat kan maar één ding betekenen. Dat ik minder koop. Wat hebben we in het afgelopen jaar anders gedaan? Daar moest ik even over nadenken. Maar ik kwam tot de conclusie dat ik de volgende artikelen (bijna) niet meer koop. 

• Ik ben gestopt met vleeswaar kopen. Bijna iedere week gooide ik de laatste paar plakjes weg. Vind ik jammer. We hadden maar één vleeswaareter in huis. Nu dus geen. 
• Ik heb in de afgelopen maanden geen bier en wijn meer gekocht. Als we het in huis hebben, nemen we soms in het weekend een alcoholische versnapering. Maar als we het niet in huis hebben, mis ik het niet.
• Ik ben de laatste paar maanden helemaal gestopt met TGTG. De pakketten worden kleiner (logisch, want de prijzen zijn gestegen) en dan geef ik die vijf euro liever uit aan dingen die ik echt nodig heb.
• Ik koop geen pijnboompitten meer, maar vervang dit door zonnebloempitten. Even roosteren in een droge koekenpan, heerlijk!
• We zijn gestopt met onze zondagse lekkernijen. Tot en met de zomervakantie, maakt ik iedere zondagmiddag een plank vol met lekkers. Chocola, snoepjes, toastjes, chips, noten, fruit. Maar de laatste tijd taalden de kinderen er niet meer naar. Ze pakten alléén het snoep, en weg waren ze. Zaten mijn man en ik samen die hele plank leeg te eten. Dat moet anders. Sindsdien doen we alleen twee verschillende soorten chips of zoutjes. Dat blijkt genoeg te zijn.
• Ik koop geen koek meer voor ‘onverwachtse visite’. Want de meeste visite hoeft geen koek, en toch is de koek aan het einde van de week op.
• Idem voor sap en frisdrank. Wij drinken het zelf niet. Het ligt in de kast over de datum te gaan. Ik koop het gewoon niet meer. De regel is hier dat onze kinderen alléén frisdrank mogen als er iemand in huis jarig is. Voor die keren haal ik dan wel (blikjes) in huis.
• O ja, afgelopen zomer hebben we de BBQ maar één keertje aan gehad. Niet om te besparen, maar omdat het zó onpraktisch is om met kleine kinderen te barbecueën. Duurt allemaal veel te lang voor hen. 

Sommige keuzes zijn vooral om de prijs. Sommige voor de gezondheid of het stoppen van verspilling.

Poeh, als ik dit zo lees, lijkt het wel alsof we niks meer eten. Niks ongezonds. Maar niets is minder waar. Iedere week haal ik de gewone, gezonde dingen in huis. En als ik rechts van me, een kast opentrek... daar lacht mij een grote zak kruidnoten toe. Jammer dat ik er niks van proef...😐

Hoe deed mijn moeder dat?

Zuinig leven, weinig geld uitgeven, zoveel mogelijk zelf maken/doen, repareren. Het is me allemaal voorgehouden in de opvoeding. Mijn ouders kregen zes kinderen. Mijn vader werkte buitenshuis, mijn moeder runde het huishouden.

Wij hebben weliswaar vier kinderen, maar ook exact dezelfde taakverdeling. Man werkt, ik run het huishouden. 

Wat ik me herinnerde, was, dat we het financieel goed hadden. Maar er werd niet met geld rondgestrooid. Een paar dingen die opvallend waren:

• Er werd gezocht naar vakantiehuisjes via schakeltjes in de krant. Mijn moeder maakte er een sport van om een goedkoop huisje te vinden. Soms gingen we meerdere jaren naar hetzelfde plekje. Vaak twee weken achter elkaar.
• We haalden soms aardappels en vooral veel appels bij een ‘boer’. 
• Mijn opa had een volkstuin. Als we bij opa en oma waren geweest, werd de auto volgeladen met uien, rode kolen en dergelijk.
• Op de markt kocht mijn moeder vaak aardappels per 20 kg. Een heel gesleep. Met z'n achten gingen er héél wat aardappels doorheen.

• Mijn moeder maakte kleren voor ons. Ze breide een trui. Of naaide een jasje of rok. En ze maakte zelf gordijnen en vitrage. Ze heeft ook pogingen gewaagd om het ons aan te leren. Maar het zit er bij mij niet in. Ik word er zo kriebelig van. Brr…
• Mijn ouders knipten onze haren. Mijn moeder deed de dochters. Mijn vader de zonen. 
• Kleding en fietsen werden, indien mogelijk, doorgeschoven  naar het volgende kind.
• Op aanbiedingen werd gelet. Als bijvoorbeeld de jam in de aanbieding was, werd er een gerust een voorraad van 20 potten aangelegd. Ze hebben een grote kelder, dus het lag niet in de weg. Mijn moeder was geen type die allerlei winkels afging voor koopjes. Twee supermarkten, en daar hield ze het bij. 
• Spullen (denk aan meubels) werden pas vervangen als ze helemaal versleten waren. Ergens op uitgekeken zijn is geen reden om te vervangen. 
• Ieder jaar plukten we met elkaar bosbessen. Daarvan maakte mijn moeder jam. Gratis, en een gezellig gezinsuitje. 
• Cadeaus waren vaak praktisch. Mijn moeder kreeg vaak voor haar verjaardag huishoudelijke artikelen, zoals een pan, blender, serviesgoed.
• Een tijdlang bakte mijn moeder zelf brood. Het meel haalde ze in grote hoeveelheden bij de bakker. Ze bakte vooral omdat het zo lekker en voedzaam was.
• Hooi voor het konijn werd bij de boer gekocht. Veel voordeliger dan van de dierenwinkel. En ook nog eens verpakkingsvrij. 

Grappig. Ik heb een aantal dingen overgenomen. 

• Sommige dingen nog maar sinds kort. Zoals vakantie boeken. Ik heb ontdekt dat ik plezier heb in het zoeken naar een goedkope(re) vakantieverblijf.
• Ik koop wel eens vlees bij de boer. Aardappels en groente niet. Ik zou niet weten waar. Helaas. En de landwinkel is zó enorm boven mijn budget.
• Kleren maken doe ik niet. Kan ik niet. En ik wil het ook niet leren. Ik ben wel een koopjesjager wat betreft kleding. Meestal lukt het me om alléén maar in de uitverkoop te kopen. En soms heb ik geluk via de weggeefhoek.
• Haren knippen doe ik. In het begin nam ik de kinderen mee naar de kapper. Maar intussen vinden ze de kapper niet meer leuk. De oudste twee zijn te groot voor de ‘leuke’ stoel bij de kapper (met het filmpje). Daarom hebben ze liever dat mama het doet. En ik vind het leuk om te doen. En met een paar jaar ervaring, durf ik te zeggen dat ik er best goed in ben. En in gedachten hoor ik de kapper me uitlachen.😉

• Tweedehands en doorschuiven, dat passen we hier ook toe.
• Wij zijn wel iets makkelijker met meubels aanschaffen, en wisselen in het interieur. Soms betalen we de hoofdprijs, maar onze gordijnen waren bijvoorbeeld gratis. Ons bankstel raakt versleten, maar die vervangen we voorlopig nog niet. Op een nieuw bankstel ben ik zuinig. Geen doen met vier kleine kinderen.
• Cadeaus zijn bij ons ook vaak praktisch. Toch proberen we steeds vaker om belevingen en persoonlijke dingen aan elkaar te geven. Dat hoeft niet duur te zijn, maar het mág wel wat kosten.
• Bij de bakker haal ik 'brood van gisteren'. De prijs ligt nu op €1,50. Dus hier geen zelfgebakken brood, maar wel lekker en voordelig bakkersbrood. 

O ja, en weet je nog? In mijn vorige blog schreef ik hoe moe ik me voelde na een corona-infectie. Gelukkig zijn de moeheid en alle bijbehorende klachten weer verdwenen. Wat heerlijk!

Hoe het écht gaat...

Het is nu acht dagen geleden dat ik een positieve coronatest in mijn handen had. Acht nog maar? Ja, echt. Het voelt veel langer…

Inmiddels is de koorts weg. Ik ben ‘gewoon’ weer beter. Althans, zo lijkt het. Maar zo voel ik me niet. Want ik ben nog lang niet de oude. En het liefst doe ik alsof ik wel de oude ben. Gewoon, een vrolijke lach. Alsof ik alles met een groot gemak doe.

Maar voor één keer schrijf ik hoe het echt gaat. Wie weet, als het zwart op wit staat, ben ik het kwijt. Of is het niet zo eenvoudig? 

Ik begin bovenaan. Bij mijn hoofd. Ik heb veel hoofdpijn. Het gevoel dat mijn holtes dichtzitten. Een zwaar hoofd. Een moe hoofd.

Lood in mijn spieren. Zelfs met typen voelen mijn handen zwaar.

En dan mijn smaak. Die was weg. En in heel kleine stapjes komt het weer terug. Ik kan pittig en zoet onderscheiden. En in de verte lijk ik soms iets te proeven. De reuk dan? Die is ook al weg. Maar die maakt nog maar weinig aanstalten om terug te komen. Dat is heel saai met eten. De lol van het koken, het plezier van een lekkere maaltijd op tafel zetten, is weg. Thee drinken, ik proef het niet eens. Of het huis schoon ruikt, of muf, of vies, geen idee. Of ik zelf lekker ruik, ik zou het niet weten.

En dan nogmaals mijn hoofd. Mijn hersenen. Die werken niet mee. Ik schrijf op mijn boodschappenlijst om broccoli in zoetzuur te maken. Normaal gesproken weet ik dan precies welke ingrediënten ik nodig heb. Maar nu? Ik moet ze ‘uit mijn tenen’ halen. En toch, door het te oefenen, lijken mijn hersenen in beweging te komen en stapvoets te gaan, in plaats van stilstaan.

En dan nog iets over mijn hersenen. Herrie. Ik kan geen herrie verdragen. Best lastig, mijn dagelijks leven is nogal veel herrie. Vier kinderen opvoeden.

Het zit nu allemaal nogal in en rondom mijn hoofd.

Maar ook veel darmkrampen. Toch denk ik dat dát juist een goed teken is. Ik zie een hardwerkend lichaam, die ieder overblijfsel van het virus er met harde hand uitdrijft. Dus die krampen onderga ik.

En als je denkt, wat heeft zij het zwaar..!😔 Er gaan ook heel veel dingen wel goed.💪

En weet je nog? Net zoveel positieve dingen er tegenover zetten.

De bakfiets is gerepareerd. Hij fietst weer als een zonnetje. Zonder door te trappen. De ketting en tandwielen waren compleet versleten.

De verwarming hoeft nog steeds niet aan. Elke dag is het weer heerlijk weer! Ik hou van de herfst.

We hebben een nachtje weg geboekt van de hotelbon. Over twee weken hopen we er met z’n tweetjes op uit te trekken. Ik hoop zó dat mijn smaak dan terug is. Uiteten én er iets van proeven...

Ondanks dat ik nog last heb van de naweeën van corona, heb ik in drie dagen het huishoudelijke werk wat een week(!) stil heeft gelegen, weer bijgewerkt. Kijk, als ik dit zo lees, dan snap ik die moeheid wel.

Ik heb per ongeluk een bijna nieuwe trui van oudste zoon kapot gemaakt. Een bedrijfsongeval😉, volgens mijn man. De mouw van de trui zat klem onder het wieltje van de droogmolen. Terwijl het begon te regenen. Zie je me al sjorren? Dat liep dus niet goed af. Ik heb het gaatje weer dichtgemaakt. Een coupeuse zou het afkeuren, maar ík ben reuzetrots.

Nog iets leuks, onze tweede zoon is begonnen op zwemles. Hij had veel plezier tijdens de eerste les. Trots op deze schat.

Onze jongste zoon heeft in de afgelopen week zijn eerste stapjes gezet. 💙

Toch niet buiten de deur weten te houden...

In de vorige blog is te lezen dat mijn man een positieve coronatest had. De rest testte negatief. Maandag gingen de kinderen (in overleg met school) dus naar school. De juf had een aantal zelftesten in de schooltas van één van de kinderen gestopt. Voor de zekerheid. Het beleid van school is, dat er regelmatig een zelftest moet worden afgenomen bij kinderen, van wie een huisgenoot corona heeft.

In de loop van de maandag kreeg ik een zere keel. Geen goed teken. Zodra de kinderen thuiskwamen, deed ik een zelftest. En ja hoor, positief. Voor mij is het de eerste keer dat ik besmet ben met het coronavirus. De rest van ons gezin (op zoon C na) is al vaker besmet geweest.  

Maandagavond was ik nog vrij optimistisch. Beetje zere keel, beetje hoofdpijn, beetje verkouden. Van alles een beetje. Goed te doen.

Maar de nacht van maandag op dinsdag werd ik écht ziek. Koorts. Geen beetje hoofdpijn, maar een enorm bonkend hoofd. Oren die continu dicht gaan zitten. Verkouden. Buikkrampen. Lood in mijn spieren. Moe. Écht ziek!

Ik had al vervoer geregeld voor de kinderen. Zij mochten immers naar school. Maar dinsdagochtend waren de kinderen ook allemaal niet zo fit. Ze hadden allemaal wat. Of het écht was, of écht leek, geen idee. Te ziek om het uit te zoeken. Maar het voelde niet verstandig om ze naar school te laten gaan. Ik belde het vervoer af, en stelde school op de hoogte. Allemaal ziek.

Het bleek een goede keus te zijn. Niet lang daarna lag de oudste heel ziek op de bank. Héél ziek.

Dinsdag en woensdag waren oudste zoon en ik flink ziek. Donderdagmiddag voelde ik me weer opknappen. Ik kon weer helder denken. Ik begon weer te zorgen voor de kinderen.

Of zoon B en C corona hebben gehad, vraag ik me af. Vooral zoon C lijkt het niet te kunnen krijgen. De eerste keer (voorjaar) heeft hij het ook niet gehad. We hebben nog eens bloed bij hem moeten laten prikken. De uitslag was toen dat hij geen antistoffen heeft tegen corona. Dus ook geen asymptomatische besmetting.

En nu is hij wéér niet ziek geweest. Precies hij. Die superslecht eet. (Bijna) geen groente lust. Die z’n fruit liever niet eet. Die leeft op brood met speculoos.

Niet dan ik nu ineens stop met gezond eten, en overstap op brood met speculoos hoor. 😉 Maar zo zie je maar, gezond eten is geen garantie op je een gezond leven.

Donderdag verdween mijn reuk en smaak. Heel bijzondere gewaarwording. Ik weet nog dat mijn man dit in het voorjaar had. Nu maak ik het zelf mee.

Niks ruiken heeft voor- en nadelen. Niks proeven is vooral heel saai. Het plezier van eten is weg. Hopelijk komt het gauw terug, maar ik hoor om me heen dat het heel lang weg kan blijven. Sterker nog, mijn man zegt nog steeds niet alles te ruiken. Hij ruikt dus niet of zoon D een schone luier moet. Zegt hij. Nu ruik ik dit dus ook niet meer. Heel ingewikkeld.

Ik merk ook hoe vaak ik normaal gesproken ergens aan ruik. Misschien ben ik extreem. Ik ruik dus vaak aan mijn eigen haar, of het haar van de kinderen. Ik ruik aan kleren, aan een kop thee. Saai hoor, om telkens niks te ruiken.

Helemáál weg is de geur niet. Als ik héél lang aan de mosterd ruik, meen ik toch iets te ruiken. Zie je het voor je? Mijn man deed dit een half jaartje geleden dus met de afwasmiddel. Knijpen in de fles, ruiken. En dan twijfelen of je iets ruikt.

Oudste zoon heeft ook geen reuk en smaak meer. Mopperend vertelde hij me dat hij niks proeft, behalve die vieze paracetamol. Het was juist fijn geweest als hij die niet meer proefde.

Het is nu vrijdag. We knappen op. Er wordt weer gespeeld in huis. Ik typ weer een blogje. De wasmachine draait. Dit weekend uitzieken, en hopelijk kan maandag ieder weer z’n weg gaan.

Poeh, wat een week!

Maandag: 

Mijn man is een weekje weg. Een behoorlijk eind van huis. Een oceaan overgestoken. Voor zijn werk.

Dat betekende dat er vannacht een wekker ging om kwart voor 3. Manlief werd om half 4 opgehaald. Gek hoor, om afscheid te nemen voor een hele week. Een ‘bijna-hele’ week. Zaterdag hoop ik hem weer op te halen.

’s Morgens om kwart voor 7 kreeg ik een appje van hem. ‘Ben je al wakker?’ Jazeker. Ik dacht dat hij zou melden dat hij lekker op z’n gemakje zat te wachten. Maar niets bleek minder waar. ‘We hebben een giga probleem.’

En daarna appte hij me over een vergeten paspoort. Nee, gelukkig niet van hem. Wel van z’n reisgenoot. Wát een stress. Even leek het erop of manlief alléén de reis moest gaan maken.

Intussen wekte ik de kinderen. Aankleden, eten, afruimen, haren kammen, alles wat bij de ochtendroutine hoort. En keurig op tijd waren we klaar. Maar… waar was mijn sleutelbos? Overal gezocht. Zonder sleutel kom ik niet ver. Gelukkig hebben we een losse reservesleutel voor de voor- en achterdeur. Maar ik kon de poort niet openen. Dat wordt lastig fietsen. Ik nam het besluit om lopend naar school te gaan. Kinderwagen in elkaar. Tassen op de rug. En stevig doorstappen. We waren een paar minuutjes te laat. Ieder zocht z’n klas op. En even later wandelde ik weer terug naar huis met alléén onze jongste zoon.

Ik werd op de hoogte gehouden hoe de reis verliep bij mijn man. Op het laatste nippertje kwam alles goed. Poeh…

Nou, toen moest de dag nog beginnen. Ik zat enorm hoog in mijn energie door al de stress. O ja, en mijn man bleek mijn sleutelbos mee te hebben genomen in z’n broekzak. Gelukkig had hij z’n eigen sleutelbos thuis gelaten. Hij vertelde mij het verstopplekje. En inderdaad, daar lag zijn bos. Heb ik deze week toch nog sleutels.

En omdat mijn energielevel door alle stress zo hoog lag, ben ik meteen aan de slag gegaan in huis. Wát kun je een hoop doen ik één ochtend. Héérlijk! De bovenverdieping en zolder zijn weer spik en span.

Hopelijk verloopt deze week verder zonder al te veel gekke dingen. Maar gelukkig heb ik veel vangnet om me heen. Ik maak er dankbaar gebruik van.

Dinsdag: 

De tweede dag zonder mijn man. Het was een normale dinsdag. Dat houdt in dat ik op mijn neefje paste. Ik ben naar de markt en de bakker geweest. De oudste drie kinderen hadden een schooldag. De dag was grijs en nat. 

Vanmiddag had ik gelukkig weer contact met mijn man. Hij was net wakker. Gek hoor, dat tijdsverschil.

Ik kreeg spontaan oppashulp. Zo hoefden de twee kleintjes niet door de regen mee naar school. Het kwam mooi uit, want ze lagen allebei nog heerlijk te slapen toen ik naar school ging.

En verder merk ik dat het ‘alleen’ voor de kinderen zorgen best pittig is. Ook al luisteren de kinderen goed. Ook al maken ze gelukkig (bijna) geen ruzie. Ik sta continu aan. Ik merk dat ik het lastiger vind om écht te luisteren naar ze. In gedachten ben ik te druk.

Stiekem tel ik al af…

Woensdag:

Gisteravond heb ik er wel even flink van gebaald. Weer een saaie avond. Weer een koud bed. Ik nam een kruik mee. Kon ik toch nog ergens mijn koude voeten aan opwarmen. En toen ik eindelijk in bed lag, kon ik niet in slaap komen. Zó druk in mijn hoofd. En ik heb heel onrustig geslapen. Eén van de kinderen was nogal in de weer vannacht. En zoals gebruikelijk, had de jongste halverwege de nacht zin in een fles drinken.

Maar vanmorgen scheen het zonnetje. Ik zag het allemaal weer wat rooskleuriger in. Het was weer een échte woensdag. Alle kinderen hadden hun eigen planning. De één had afgesproken met een vriendinnetje, de ander had een feestje, en de derde had nieuwe laarzen nodig. En tussendoor deed ik het huishoudelijk werk. Ik wil zó graag dat het snel zaterdag is. Daarom werk ik keihard in huis. Normaal gesproken plan ik al het werk in, zodat ik elke dag iets doe. Ik ben nu al klaar tot en met vrijdag, en heb zelfs allerlei extra klusjes gedaan.;)

Vandaag heb ik wat appjes gekregen, en wat gesprekjes gehad op het schoolplein, over wat mijn man in de USA moest doen. Ik weet het zelf ook niet precies, maar ik noem het maar een beurs, met allerlei workshops. En anders moeten ze het maar even rechtstreeks aan hem vragen.:) Ik krijg reacties dat men respect heeft voor mij, dat ik nu tijdelijk in mijn eentje voor de opvoeding sta. En natuurlijk is het lief en aardig om te horen. Toch voel ik me helemaal niet stoer ofzo. Ook niet zielig. Gewoon. Ik doe het. Want ik gun mijn man dit.

Weet je waar ik pas respect voor heb? Voor mensen die er altijd alleen voor staan. Ik tel de dagen af, maar wat als er niets af te tellen valt? Als dit je leven is? Dat is toch niet vol te houden?

En nu is het woensdagavond. Het voelt alsof we op de helft zijn. En ik rekende het net even uit, maar het is zelfs al over de helft.

Terwijl ik dit schrijf, merk ik dat ik er vandaag een stuk relaxter in sta dan gisteren.

Donderdag:

Tjonge, over de helft. Dat gevoel geeft lucht. ’s Morgens had ik het gevoel alles onder controle te hebben. Boodschappen gehaald. Alle was en strijk weggewerkt. Hét genietmoment: een lege wasmand. Dat vierde ik met een lekkere cappuccino in het kantoor van mijn man. Want daar scheen de zon zo lekker op de ramen. 

Maar ’s middags, terwijl ik een restje eten van de vorige dag naar binnen zat te werken, ging de telefoon. De juf. Of ik even zoonlief op kon komen halen. Of met schone kleren en een washand naar school wilde komen. Hij had namelijk iets in z’n broek zitten, wat dat niet hoort… zonder in details te treden. Een vies klusje om schoon te maken. Nadat hij gedoucht was, kreeg hij weer praatjes.

’s Avonds hebben mijn man en ik nog gevideobeld. (Ja, dat is echt een woord. Bellen met beeld.) Fijn om elkaar weer even te zien en te spreken. Verder hebben we wel appcontact, maar er is wel een tijdsverschil van acht uur.

Toen de kinderen allemaal op bed lagen, was ik zelf ook moe. En eindelijk begint het een beetje te wennen zonder man. We sliepen allemaal de hele nacht door.

Vrijdag:

Nu is het bijna zover. Ik begin de uren af te tellen. Mijn man heeft nog een ‘vrije dag’ en daarna begint de lange reis.

De kinderen hadden vandaag een half dagje school. Deze middag heb ik ze lekker om me heen. De oudste werd alweer opgehaald door twee vriendjes. De andere spelen vanmiddag lekker thuis.

Ik heb deze avond oppas, en ga een avondje vrijwilligerswerk doen. Stiekem heb ik daar best wel zin in. De afgelopen vier avonden vond ik namelijk best pittig. ’s Avonds valt het alleen-zijn me het meest tegen. Overdag vult het zich allemaal wel op, maar ’s avonds voelt het wel écht alleen.

Zaterdag:

Eindelijk, vandaag gaan we hem ophalen. Ik voel me gespannen, vanwege het rijden. Ik ben daar niet zo goed in. Maar ik voel me ook heerlijk. De week zonder hem ben ik goed doorgekomen. Blijkbaar kan ik dit.

De ochtend verloopt lekker rommelig. De kinderen smeren wat brood, om mee te nemen. Dan hoeven we op het vliegveld niks te kopen.

Eindelijk heb ik alles ingeladen, en het huis ziet er redelijk netjes uit. We brengen zoon D naar mijn zusje. Zij past op. En dan rijden we met z’n vieren richting Schiphol. Oudste zoon zit voorin. Hij helpt mij met de navigatie. Een paar extra ogen. Die kan ik nu wel gebruiken.

Op het vliegveld heb ik bijna de hele tijd appcontact met mijn man. Zo weet ik wanneer hij geland is. En dat hij na het landen nog niet meteen uit het vliegtuig kon. Het duurde nog wel drie kwartier. En daarna appte hij bij welke bagageband hij moest zijn. Dát was handig. Wij konden achter het glas de bagageband zien. De kinderen waren superlief. Ze herkenden Schiphol van een vorig uitje. En ineens zag ik mijn man staan. Wachten op z’n koffer.

De kinderen stormen naar het raam toe. Zoon C roept dat het raam open moet. Andere mensen beginnen te lachen. En dan, eindelijk, komen de koffers op de bagageband. Manlief vist zijn koffer er tussenuit. En dan loopt hij naar de uitgang. Wij lopen er ook naar toe. Met een groepsknuffel tot gevolg. Eindelijk!!

De maandag erna:

Manlief is thuis. Zo fijn!

Zaterdagavond was hij enorm moe. Een jetlag. En hij was ook niet helemaal fit.

Dan denk je alles achter de rug te hebben… Hij deed voor de zekerheid even een coronatestje. En…. Die was positief. Wat een pech. De rest van ons gezin is ook getest, maar iedereen was negatief.