Een tijdje geleden had ik een meningsverschil met iemand. Gewoon een verschillende kijk ergens op. Een principedingetje. Dat kan. En mag. Iedereen heeft zo z’n principes. Ook als christenen kun je daar (behoorlijk) in verschillen. Zelfs als je allebei de Bijbel als uitgangspunt neemt.
Maar in mijn hoofd werd het verhaal steeds groter er
ergerlijker. Ik was ontstemd en geïrriteerd.
Thuis praatte ik er eens over met mijn man, en verder liet ik
het rusten. Alleen… het zat nog steeds in mijn hoofd. En dat waren geen lieve,
aardige gedachten.
Tot op een avond… mijn ouders waren op bezoek. En ik
vertelde wat er was voorgevallen. En mijn irritatie kwam direct weer omhoog
bruisen. Dan kan ik best venijnig en oordelend zijn. (Geen mooie eigenschap.)
Mijn vader luisterde naar alles wat ik zei…
En daarna zijn advies: Maak het niet groter dan het is.
Die woorden liet ik even op mij inwerken. O ja, we hebben
het gewoon over een meningsverschil. De persoon vindt dat iets niet kan, ik
vind dat het wel kan. Meer is er niet.
En de opgeblazen ballon liep leeg.
De wijze raad neem ik mee.
Een andere mooie is: het is goed rusten op gras dat je ergens over hebt laten groeien.
BeantwoordenVerwijderenOh wat fijn dat je nog zo'n vader hebt, die wijze raad kan geven - bij wie je terecht kunt met wat je dwars zit!
BeantwoordenVerwijderenKies je voor je gelijk of voor je geluk! Wil je jouw gelijk dan speelt het ego een belangrijke rol. Groet Astrid
BeantwoordenVerwijderen