Marktplaats

In de afgelopen weken gebeurde het een aantal keer. De deurbel ging. Ik doe open. De meneer of mevrouw aan de deur zegt: ‘ik kom voor het pakje,’ of ‘je weet vast waar ik voor kom’, of ‘jij bent … (naam van mijn buurvrouw). De eerste keer keek ik waarschijnlijk een beetje glazig. Maar de tweede keer had ik het sneller in de gaten. En nu wijst mijn hand direct al naar het huis van de buren. ‘Daar moet u wezen.’

Waarschijnlijk heeft ze het verkeerde huisnummer doorgegeven. Geen probleem…

Maar het zette me wel aan het denken. Iedere keer al die aanloop. Mensen gaan er met tassen vol spullen vandaan. Goeie handel. Ik heb ook nog wel het één en ander staan wat weg kan.

Dus ik ging er even voor zitten. Eerst de app maar weer eens installeren. En toen, hup, aan de slag.

Foto’s maken, beschrijving maken, prijs verzinnen, en online zetten. Meer stelt het eigenlijk niet voor.

En binnen korte tijd kreeg ik het eerste bod. €15,- voor een prullenbak van Brabantia. Nou, da’s weinig geld, maar ik vond het prima. Dus ik stuurde: ‘ik ga akkoord met uw bod.’ Zo, kunnen we dat meteen afhandelen. Dacht ik. Een dag later had ik nog geen berichtje terug. En eigenlijk weet ik dan al genoeg. Zó graag willen ze hem toch niet. Ik stuurde nog een berichtje, met een ultimatum. Of ze voor het einde van de middag wilde reageren, anders ging de prullenbak naar iemand anders. Een tijdje later keek ik op mijn telefoon. Bod ingetrokken.

Nou, dat was het eerste bod dus.

Verder kreeg ik veel berichten met vragen. Welk soort, merk, jaargang en noem het allemaal maar op. Daar was ik nog best druk mee. En ondertussen verzon ik wat er nog meer op marktplaats gezet kon worden. En hoe leeg ons huis dan is. En hoe netjes het dan blijft.

Mijn tweede bod verliep soepeler. €5,- voor een kussen. Ik vond het helemaal prima. Ik wilde namelijk graag van het ding af, want het had geen vast plek. Of ik het kon verzenden. Tuurlijk. En toen nog het betaalverzoek. Was nieuw voor mij. Ik ben erg wantrouwend als het op Marktplaats aankomt. Dus eerst 1 cent overmaken vond ik verdacht. Ik schakelde hulptroepen in. Eerst mijn man, maar hij had blijkbaar nuttigere dingen te doen dan mij terug te appen. Toen mijn zusje, en zij stelde me gerust. Niks aan de hand. Criminelen kunnen niet bij je geld.

Oké. Gerustgesteld.

Ik stuurde het betaalverzoek. En pakte het kussen in. Er werd betaald. Ik fietste naar het pakketpunt. Ook weer geregeld. Scheelt toch weer één kussen in ons huis. Het begin.

Ik rekende nog even na of het wel klopte. Bleek dat ik wel héél weinig geld had gerekend voor het kussen. In de app van DHL stond dat een pakketje verzenden €4,50 kost. Maar dat bleek alleen naar een afhaalpunt te zijn. Naar een huisadres is het €5,75. Beter lezen dus. Beginnersfoutje. Die €5,- werd dus €3,75. Ik durfde niet nóg een betaalverzoekje erachteraan te sturen, dus dat verlies neem ik zelf wel.😉

Kijk, voor het geld moet je het niet doen. Maar af en toe ‘ontspullen’… dat kan hier geen kwaad.

Comfortabel en zuinig. Waar ligt de grens?

Ik heb mezelf bewezen dat

1. Ik voor een relatief laag bedrag weekboodschappen kan halen voor ons gezin.
2. Ik onze kinderen kan kleden en verzorgen met weinig geld.
3. We ons energieverbruik en gasverbruik konden verlagen.
4. Ik onze auto zo veel mogelijk kan laten staan, door alles te fietsen.
5. Gratis uitjes haalbaar en net zo leuk zijn.

Nu sta ik op een kruispunt.

Ga ik de kant van op van fanatiek? Veel fanatieker. Budgets verlagen. Allerlei doelen stellen. Dubbeltjes omdraaien.

Ga ik de kant op van zoeken naar comfortabel en zuinig ineen? Veel dingen zijn een gewoonte geworden. ’t Kost me geen extra moeite. Maar wil ik dit? Zuiniger? Comfortabeler?

Volgens mijn man is dit de dertigersfase.

Dus ik vond het tijd om alles eens op een rijtje te zetten.

Het scenario fanatiek. Hoe zie ik dat voor me?

Boodschappen:

• Geen vlees.
• Geen lekkers.
• Goedkoopste groente en fruit.
• Sowieso minder eten.
• Geen koffie.

Kleding en verzorging:

• Een maximum stellen in aantal kledingstukken.
• Tweedehands.
• Haren zelf blijven knippen.

Energie- en gasverbruik:

• Houtkachel meer gebruiken (ook om op te koken).
• Nog korter douchen.
• Man niet meer thuis werken.
• Geen accu van de bakfiets meer laden.
• Verwarming nog lager.

Auto:

• Helemaal zonder auto.

Uitgaan:

• Geen nachtje weg.
• Geen potje eigen geld.
• Geen horeca.

Huishoudelijke uitgaven:

• Beperken of uitstellen.
• Tweedehands.

Cadeaus:

• Beperken.
• Maximum budget stellen.

Deze kant wil ik niet op. Wij zitten in de luxe positie dat dit niet hoeft.

Wat wil ik dan wel? Waar ligt voor mij de grens tussen comfortabel en zuinig?

Boodschappen:

• Het budget van €100,- per week zal vermoedelijk omhoog moeten naar €110,- in verband met de inflatie.
• Verder gewoon zo doorgaan.

Kleding en verzorging:

• Kritischer kijken naar de hoeveelheid. De kinderen hebben vaak een paar lievelingskleren. In de uitverkoop koop ik snel teveel.
• Voor onszelf zijn we een ander pad in geslagen. Duurzamere kledingstukken (duurder). Het zijn investeringen geworden.
• Kapotte kleding direct repareren.
• Haren zelf knippen.

Energie- en gasverbruik:

• Houtkachel alléén bij ijskoude dagen gebruiken
• Man kan uiteraard thuis blijven werken. Scheelt zo weer twee uur reistijd. Hij heeft een leaseauto, dus qua geld maakt het voor ons niet uit. Qua co2 uitstoot uiteraard wel.
• Douchen (kort) en verwarming (18 graden) is voor ons op de grens van comfortabel en zuinig, dus dat houden we zo.

Auto:

• De luxe zou ik graag willen houden! Ondanks dat we hem weinig gebruiken biedt het veel vrijheid. Openbaar vervoer vind ik teveel gedoe. Auto huren ook. En ik vermoed dat het voor ons voordeliger is om de auto te houden.
• Uiteraard zo min mogelijk blijven gebruiken.

Uitgaan:

• Spaarpotje behouden. Dat geeft me juist vrijheid.
• Nachtje weg behouden. Kijken we ieder jaar enorm naar uit.
• Horeca betalen we uit de het spaarpotje. En heel soms (dit jaar 2 keer) gaan we met z’n tweeën spontaan uiteten. Die mogelijkheid wil ik graag behouden. 

Huishoudelijke uitgaven:

• Geen impulsaankopen, maar doordacht en na enig uitzoekwerk.
• Gaan voor kwaliteit, ook al betaal je daar vaak meer voor.
• Geen action-achtige winkel binnenlopen.

Cadeaus:

• Zoals we het nu doen. Leuke, praktische en nuttige dingen.
• Op de To-Do app lijstjes bijhouden. Zo hoeven we niet op het laatste moment dingen te verzinnen.

Dus zó spannend is die dertigersfase helemaal niet!

Kan ik niet?

Soms gebruik je de woorden: ‘kan ik niet’.

Met als betekenis:

• Dat je de vaardigheden nog niet beheerst.
• Dat je de kracht of het vermogen niet bezit.
• Dat de wil je ontbreekt.
• Andere reden.

Er lag een geschreven kaartje klaar om op de post te doen. Of nou ja, de post. Ik kan het kaartje ook zelf even afleveren. Het is hier 5 km vandaan. Da’s precies een mooi eindje fietsen. Ik zou het ook even met de auto kunnen doen. Alle voordelen en nadelen tegen elkaar afgestreept: het wordt de bakfiets.

Ik moet ergens heen waar ik nooit eerder ben geweest. En dat is voor mij een behoorlijke uitdaging. Ik verdwaal namelijk overal… ja echt! Ik herken zelden de weg. Links en rechts uit elkaar houden is voor mij al lastig. Ik steek dus twee handen op om te kijken waar de L van Links verschijnt. Da’s best ingewikkeld op de fiets, kan ik je vertellen.

Afijn, ik ging tóch op de fiets. Kom op! Het ergste wat kan gebeuren is dat ik er wat langer over doe.  Eerst bereidde ik me thuis goed voor. Google Maps en Google Earth werden erbij gehaald. Ik zat zowat met mijn hoofd 180 graden gedraaid voor het beeldscherm om te kijken hoe de route liep. En het leek heel simpel. In 20 minuutjes zou ik er kunnen zijn. Ik reken er even 10 minuutjes extra bij voor de zekerheid. Nou, half uurtje heen, half uurtje terug. Precies voor de bui weer thuis.

Zou je denken…

Het eerste stuk ging ik helemaal goed. Lekker door het bos. Prachtig! Daarna een stuk langs een drukke weg. De rotonde één kwart. En dan zou er een weg naar links moeten zijn. Het was er druk. Er reden een aantal graafmachines rond. En het duurde érg lang voordat ik de weg naar links vond. Het straatnaambordje gaf een andere naam dan ik had verwacht.

Mis. Nu al.

Ik fietste toch maar gewoon door. En na nog een aantal straten kwam ik bij een honden uitlaatveldje. Het was intussen ook al flink gaan regenen. Daar stopte ik. Ik bekeek de route op mijn telefoon. Ik zou er vlakbij moeten zijn. Maar blijkbaar ging ik de verkeerde kant op. Hoe dat kan, begrijp ik niet. Na de hele woonwijk te hebben gezien, en dwars door een wandelpark te hebben gefietst, wist ik het echt niet meer. En ineens… was ik er.

Heel apart.

Het huisnummer zoeken vind ik dan weer een stuk makkelijker. ’t Kaartje in de bus. Ik hoop dat de oude meneer er blij van wordt.

En toen moest ik weer terug. Hoe ook al weer?

Eerst had ik het plan om dezelfde weg terug te nemen. Als ik die nog kon vinden. Ik kwam er al gauw achter dat ik die niet meer wist. Van de andere kant ziet alles er toch weer anders uit. Met de routebeschrijving op mijn telefoon kwam ik er ook niet uit.

Toen leek het me handig om op het geluid af te gaan. Naar de drukke weg. Ik hoorde hem namelijk wel. Op den duur zag ik de drukke weg in de verte. En eindelijk was ik er. Vlakbij. Er zat alléén een groenstrook tussen. Ergens moet ik er een keer door kunnen, dacht ik. Nou, dat ergens was inderdaad ergens. Een heel eind verderop. Ik was compleet aan de andere kant van het dorp. Tussen de boerderijen.

Gelukkig was het wel opgehouden met regenen.

Ik was blij toen ik de doorgaande weg had gevonden en er fietste. Nu was het ‘alleen’ nog maar deze weg volgen en dan kwam ik weer in mijn eigen woonplaats uit.

Ik kwam langs het centrum van het dorpje. Daar zit een heel leuke winkel met speciale theesoorten. Die verkopen rooibosthee die écht lekker is. Hup, even naar binnen. En even later, met drie zakken thee rijker, weer verder op pad.

Terug naar huis.

Even later zat ik thuis, op de bank, met een grote kop thee. En toen liet ik het hele gebeuren van die ochtend op me inwerken.  

Kan ik iets concluderen? Dat ik de weg niet kan vinden… Dat ik een bepaalde vaardigheid mis. Het is geen dommigheid, onwil of slechte concentratie.

Er bestaat dyslectie, dyscalculie en dysorthografie. Zou er ook zoiets bestaat voor dit probleem?

Dit is iets waar ik altijd al tegenaan loop. Vroeger al. Zo durfde ik bij een vriendinnetje niet naar de wc want dan wist ik niet welke deur ik moest hebben. Even op de fiets ergens naartoe? De kortste weg? Het is me vaak een raadsel. Pas als ik er een aantal keer in korte tijd ben geweest, dan begint het me te dagen.

En met autorijden is het niet anders. Hoe goed ik mezelf ook voorbereid. En zelfs met navigatie. Ik kan me niet op rijden en navigatie 100% concentreren.

Winkelen? Als ik een winkel uitloop weet ik niet van welke kant ik kwam. Winkels met twee ingangen? Geen idee welke ik inkwam.

Vroeger had ik een krantenwijk. Je snapt wel dat ik geen idee had waar ik liep. Gelukkig deed ik het samen met mijn zusje, en zij bepaalde de route. Op den duur kwam het allemaal goed hoor.

En erin geloven dat ik het kan? Zou dat helpen? Wat meer zelfvertrouwen? Nou, na al die ervaringen weet ik wel beter. Volgens mij moet ik ermee leren leven. Het hoort bij me. Het is superonhandig, vooral als ik haast heb. Maar verder is er prima mee te leven. Maar het voelt wel heel dom. Een fietstocht van 40 minuten, maar voor mij was het in totaal 2 uur.

De thee daarentegen, verrukkelijk!  

 

Kritisch zijn op Sinterklaas

Tja, er valt heel veel over Sinterklaas te zeggen.

• Dat het gezellig is.
• Dat het verbindend is.
• Dat het familiedagen zijn.
• Dat het tradities zijn.
• Dat kinderen verwend worden.
• Mooie herinneringen maken.
• Enzovoorts.

Maar even wat minder populaire uitspraken.

Sinterklaas. Het verhaal van een Heilige. Heilig betekent zonder zonde. Geen mens is heilig. Dus dat zou betekenen dat Sinterklaas een soort God is?

Dan de vergelijking met God. Bij een Sinterklaasfeest heeft de Sinterklaas eigenschappen die alléén God heeft. Bijvoorbeeld z’n alwetendheid en onsterfelijkheid. Maar ook van het oordeel (de boeken waar alles in geschreven staat) wordt een spel gemaakt. Ik vind het ook terug in de Bijbel.

Lieve kinderen krijgen cadeaus. Dat voelt een beetje wrang. Dat je lief bent, betekent niet automatisch dat je cadeaus krijgt. Toch? Je bent toch niet lief omdat dat beloond wordt? Cadeaus geeft ook veel verdeeldheid. Het ene kind krijgt een kleinigheidje, en het andere kind bergen cadeaus. Op school vertellen ze aan elkaar wat ze kregen. Was degene met het kleinigheidje minder lief?

En dan even denken aan het milieu. Speelgoed moet ook geproduceerd worden. Een betere keus is tweedehands. Kinderen krijgen vaak zo veel. Worden ze er nog wel gelukkig van? 

Trouwens, wist je dat Greenpeace witte pasjes verkoopt met ‘Niks’ erop? Het meest voorkomende antwoord op de vraag wat er op je verlanglijstje staat. Het pasje is biologisch afbreekbaar. Het bedrag wat je ‘op het pasje zet’, gaat naar Greenpeace. Zo draag je bij aan de strijd tegen klimaatverandering. Dat is nog eens inspelen op een gat in de markt. 😉

En dan heb ik ook nog wat tegen al dat snoep. Er wordt zo gehamerd op gezond eten voor kinderen. Ze krijgen schoolfruit. Er wordt gepleit voor schoolontbijt. Traktaties: liever geen snoep. En als je ziet hoeveel kruidnoten, marsepein en chocoladeletters er overal worden uitgedeeld… En dat net na Sint Maarten, waar ook veel snoep is binnengehaald. 

En dan het strooien met kruidnoten. Hoeveel valt er op de grond en wordt vertrapt? Moeten we dát onze kinderen aanleren? 

En het is enorm commercieel geworden. Die druk dat iedereen mee moet doen. Ooit vertelde ik aan een collega dat we geen Sinterklaas vierden. Ik werd uitgemaakt voor een slechte moeder. Zo diep zit het ‘mee moeten doen’ dus.

Oeh wat ben ik kritisch hé..?

Er zijn meer mensen die hiermee worstelen. Want christelijke mensen hebben algauw de naam dat er ‘niks mag’. Ik wil mijn kinderen niet tekort doen. Maar anderzijds vind ik het leven geen pleziertocht. We leven met een doel, namelijk de ontmoeting met God. Ik ben er dus huiverig voor om de oordeelsdag te gebruiken in een spel.

Dus kan ervoor gekozen worden om er een gezellige cadeautjesavond van te maken. Want tenslotte zijn we helemaal niet tegen gezelligheid of verbinding of samenzijn met familie.

Eén van onze kinderen is precies op die dag jarig. Dus we hebben wel degelijk feest. Maar we houden het alléén bij de verjaardag. Ik heb wel met de kinderen besproken of ze het leuk vinden om een pakjesavond te vieren. Het boeide hen niet zo. Wie weet komt het later nog wel. En als het er helemaal niet van komt? Helemaal prima.  

Misschien ben je het helemaal niet met me eens. Dat mag. 

Ik heb dit ook niet geschreven om iemand te overtuigen. Maar waarom ik het wel geschreven heb? Ja, dat weet ik zelf eigenlijk ook niet…

Alhoewel. Ik weet het wel.

‘Vroeger’ stonden christelijke mensen kritischer tegenover Sinterklaasfeesten. Maar dat is aan het verdwijnen. 

Ik heb ook een aantal keer meegedaan aan een Sinterklaasfeest. Het kan toch geen kwaad? Gewoon gezellig. Gewoon een verkleedspelletje. Zo dacht ik. Totdat ik daar zat. En Sinterklaas daar met het grote boek op schoot zat, en sprak alsof hij alles wist. Goede en slechte dingen. En ik wist: hier hoor ik niet. Dit doet mij verdriet.

Daarom schrijf ik dit.

Denk kritisch na. Je hóéft er niet aan mee te doen. En je kunt ook het Sinterklaas-gedeelte schrappen, en alléén de pakjesavond vieren. 

Update boodschappenbudget, de cijfers

Vorig jaar gaf ik wekelijks €120,- uit aan boodschappen. Vanaf 1 januari heb ik mezelf uitgedaagd om dit te verlagen naar €100,-.

Ik heb het nu voor nu uitgerekend tot en met de maand oktober. Sommige weken was ik goed bezig. Er waren ook weken dat het niet lukte. Hoe verder we in het jaar zijn, hoe lastiger ik het vond worden. Begrijpelijk, als je ziet hoeveel de prijzen zijn gestegen. En als je ziet hoe goed de kinderen zijn gaan eten. Met dat laatste ben ik overigens heel blij.

Maar even over die prijsstijgingen. Neem nu brood. Tot en met de maand augustus betaalde ik €1,- per brood. Daarna werd dat €1,50 per brood. Tja, maar €0,50 duurder. Maar voor een gezin met vier kinderen (echte broodeters) betekent dat per week €4,- extra kosten. En dan hebben we het alléén maar over brood.

Maar nu even de cijfers. Lukt het wel, of lukt het niet?

Verkoper van Vattenfall aan de deur...

De deurbel ging. Ik dacht dat het m’n zusje zou zijn, dus zei tegen één van de kinderen: daar heb je tante. Hij rende naar de deur en opende die. Maar het was geen tante. Het was een meneer met een Ipad in z’n handen. Hup, zoon gooit de deur weer dicht. Aandachtspuntje in de opvoeding.;)

Gelukkig was ik hem achterna gelopen, en kon ik de deur snel weer openen. Het was een meneer, met een jasje aan van Vattenfall. Een energiemannetje dus. Die hebben we al in geen tijden aan de deur gehad. Meestal wimpel ik zulke mensen snel af. Deze keer was is stiekem wel heel benieuwd waar hij mee zou komen.

Z’n openingsvraag luidde als volgt: ‘Bent u tevreden over de huidige energieprijzen?’

Ik moest even heel hard lachen.

Alsof het energiebedrijf geïnteresseerd is in onze mening… Alsof het hen ook maar iets kan schelen wat wij ervan vinden… Wie heeft deze man op pad gestuurd? En met welk doel?

Hij wilde duidelijk een nee horen.

En omdat ik moest lachen, verontschuldigde hij zich, en probeerde mij te overtuigen dat hij niet van plan was om mij terug te krijgen als klant, maar bij alle (oud)klanten wilde peilen hoe het gaat.

Toen moest ik nog harder lachen. Ik vond het zo’n vreemde situatie.

Dus ik reageerde: ‘Ja, ík ben tevreden.’

Dat was niet het antwoord wat hij wilde horen.

Dus gooide hij het over een andere boeg. Of we er al aan gedacht hebben om energiebesparende maatregelen te nemen.

‘Uiteraard.’

Toen kwam het hoge woord eruit.

‘Wilt u nog 20% extra op uw gasverbruik besparen? Heeft u gehoord van een slimme thermostaat?’

Ik werd er een beetje recalcitrant van. Daarom antwoordde ik: ‘nee hoor, ik ben zelf heel slim met ons gasverbruik bezig.’

‘Nog een fijne dag, mevrouw.’ En weg was hij.

Da’s dan toch aardig, dat hij me nog een fijne dag wenst.

Gezinsuitje liep niet lekker

Het is vrijdagavond. Ik had een beetje een nare dag. Niet om iets specifieks. Gelukkig ben ik gezegend met een lieve echtgenoot, die niet tevreden is met zo’n antwoord. Hij bleef maar doorvragen, en op den duur kwam er van alles uit. Een aaneenschakeling van allerlei voorvallen en een knoop in m’n gedachten. Samen hebben we het ontrafeld. Teveel en te ingewikkeld, zinloos en kwetsbaar om allemaal te delen.

Eindconclusie: thuisblijfmoeder is het allermooiste wat er is, maar soms ook zwaar en eenzaam. En met die conclusie waren alle knopen weer ontrafeld. Meer had ik op dat moment niet nodig.

Na zo’n goed gesprek kon ik fris het weekend tegemoet gaan. Geen volle agenda. Maar vooral: geen wekker. Misschien kunnen we wel uitslapen.

Ik word wakker. Het voelt als middenin de nacht. Ik kijk op de wekker. Kwart voor 6. Ik hoor gehuil. Nee he…

Onze jongste zoon heeft een buikgriepje te pakken gehad. Overdag gaat het prima met hem. Maar na een goede nachtrust wordt hij ochtend aan ochtend huilend wakker. Zodra je z’n kamer binnenkomt… je zóú het kunnen ruiken. Ik niet overigens. Da’s dan weer een gelukje. Maar zodra je z’n slaapzak probeert uit te trekken, weet je al genoeg. Het bad maar vol laten lopen…  

Deze keer nam mijn man de taak op zich. Hoe lekker is dat. Ik draaide me om en viel weer in slaap. Voor m’n gevoel een paar minuten later, werd ik weer wakker. Nu van zacht gefluister vlakbij mijn oor. Ik keek op de wekker. Kwart voor 8. Toch nog even 2 uurtjes geslapen. Er lagen twee jongens bij ons in bed. Ze maakten plannen voor vandaag. Wat gaan we vandaag doen?

Tijd om op te staan. Tijdens het ontbijt werden de plannen definitief. We gaan naar het Belevenissenbos in Lelystad. Dat is een bos met allerlei kleine watertjes, bruggetjes, touwen, waterpompen, bankjes. Gratis, en er mogen geen honden komen. Perfect voor mij. 😉

Eerst spraken we af dat er wat klusjes gedaan moesten worden. De kinderen gingen hun kamers opruimen. Dat is vaste prik op zaterdag. Als het netjes is, krijgen ze zakgeld. Vijftig cent. Mijn man stelde voor om alle ramen van binnen en buiten te zemen. En ik maakte alles klaar voor vertrek. Ik smeerde een flinke stapel boterhammen, vulde thermosflessen thee, flessen water, en nam fruit mee.

Ineens bedacht ik nog een plannetje. Er moest nog een overhemd omgeruild worden in Bataviastad. Dat is vlakbij het Belevenissenbos. Twee vliegen in één klap. We zochten het overhemd, bonnetje en tasje bij elkaar.

Het was inmiddels al half 11. Hoog tijd om te gaan.

Eerst naar Bataviastad. Het omruilen was zó geregeld. Met een half uurtje reden we er weer weg. Nu naar het Belevenissenbos. Parkeren, kinderwagen in elkaar zetten, tassen, jassen, alles bij elkaar. Bij het eerste bankje gingen we zitten. Heerlijk in het zonnetje. Eerst maar een boterhammetje eten.

Op verschillende plekken kon je over het water klauteren. 

Hier zwommen twee prachtige zwanen. 

Jongste zoon had het niet naar z’n zin. Al vanaf Bataviastad was hij aan het huilen. Brood wilde hij niet. We braken de maaltijd maar even af, en gingen wandelen. In de kinderwagen hobbelt het lekker. Meestal valt hij dan snel in slaap. Maar deze keer niet. Huilen, jammeren, soms gillen. Hij had buikpijn. Vast en zeker van de buikgriep. Of misschien wel van de beker drinkyoghurt. Zijn darmen verdragen melkproducten (soms) niet. Wat het ook was, hij bleef maar aan het huilen. 

Het liefst wilde hij in onze armen zijn. Om de beurt liepen we met hem rond. De andere kinderen hadden het goed naar hun zin, maar toch merkten ze dat onze aandacht en energie op ging aan hun broertje.

Eindelijk… z’n oogjes werden zwaar. Voorzichtig in de kinderwagen, en maar weer rijden. Zachtjes hobbelen. En ja hoor. Hij viel in slaap. We konden even lekker genieten van het mooie bos.

Echt herfst! 

Mijn man gaf de kinderen les over de werking van een gemaal. 

 

Drie kwartier later... Meneer was weer wakker. En weer was het huilen…

De lol was er helemaal van af. We besloten om maar naar huis te gaan.

In de auto ging het redelijk. Thuisgekomen wilde ik hem naar bed brengen. Konden we nergens zijn fles vinden. We hadden alléén de dop. Oei...! Die heeft hij vast in z'n verdriet en boosheid van zich af gegooid. 

Gauw naar de winkel om een nieuwe fles te halen.

Een zetpil verlichtte de buikpijn. En een nieuwe fles erbij. Lekker in bed. Hij was zó vertrokken.

Poeh, we moesten allebei even bijkomen. Niet zo’n ontspannen uitje als de bedoeling was. Ook dat hoort erbij.

Om de dag toch gezellig af te sluiten, aten we patat. ‘Vroeger’ aten we dat iedere zaterdag, maar sinds de airfryer kuren begon te vertonen, zijn we ermee gestopt. Meestal doet de airfryer het naar behoren. Deze keer gelukkig ook.

’s Avonds, toen alle kinderen gedoucht en wel in bed lagen, zaten we op de bank en keken elkaar aan. Poeh, wat een dag… Dit voelt toch wel als tropenjaren.

Hopelijk verloopt een volgend gezinsuitje iets minder heftig.

Een paar dagen later... een hoektand rijker… 

Hoe was je schooldag?

Hoe was het vandaag op school? Het is een standaard vraag van mij. Ik stel hem aan het einde van iedere schooldag. Niet letterlijk iedere dag dezelfde vraag. Ik varieer. Met dezelfde strekking. Want ik wil weten hoe de schooldag was.

Het liefst hoor ik een compleet verslag, van uur tot uur. Letterlijk, wat ze deden. Maar ook hoe ze zich voelden. Ja, dat wil ik allemaal. Maar ik snap ook wel dat dát een beetje teveel gevraagd is.

We parkeren de fietsen. Het drinken staat al klaar. Alles goed voorbereid.

Maar dan, ondanks alle voorbereidingen, ben ik druk. Er moeten vier jassen en vier paar schoenen opgeruimd worden. Niet iedereen doet dat uit zichzelf. Aan mij de taak om aan te sporen. Dan moeten de schooltassen leeggemaakt worden. Broodtrommels, bekers, bakjes, knutselwerkjes, nieuwsbrieven.

En intussen drinkt zoon A z’n beker leeg en maakt zich klaar om buiten te gaan spelen.

Ik schenk een kopje thee in voor mezelf, en schuif bij hen aan tafel. En dan stel ik mijn prangende vraag: ‘Hoe was het vandaag op school?’ Of: ‘Had je een fijne schooldag?’ Soms weet ik al een paar details. Dat ze gym hadden, of luizencontrole, of een excursie.

Om een antwoord te krijgen van zoon A, ben ik al te laat. Ik zie hem nog net de tuin uit lopen. Spelen. Of naar vriendjes. Waar? In de buurt… hoop ik. Ik moet het loslaten…

En ik weet nog steeds niet hoe zijn schooldag was. Wat hij heeft geleerd, welke vakken hij had, wat hij heeft geleerd, of ze hebben gezongen, wat ze knutselden, wie er aan de beurt was op het voetbalveld, enzovoorts. Ik weet niks.

Zoon B heeft een beetje aansporing nodig, maar dan vertelt hij wat over school. Korte gebeurtenissen. Hoe de dag verliep. En vaak vertelt hij me of er iemand ziek was. En dat de juf blij was. Ja, zijn juf is altijd blij.

Zoon C vertelt daar direct dwars doorheen. Het is van alles door elkaar heen. Geen touw aan vast te knopen. Allerlei details. Meestal met veel humor en grapjes en hard lachen. Het klinkt vrolijk en blij. En soms is het een gemopper van jewelste. Maar al pratende lost hij de probleempjes in zijn hoofd op. Vaak met een grap en een lach.

’s Avonds, als ik zoon A naar bed breng, probeer ik het gewoon nog een keer. En nu lukt het wel. Juist nu hij naar bed moet. Tijd rekken, daar is hij erg goed in. En ik hap gretig toe. Alle details, van uur tot uur graag. Nou, dat gaat hij niet geven.

Hij stelt een vraag terug. ‘Wat wil je precies weten?’ Da’s een goeie. Wat wil ik precies weten? Het voornaamste wat ik wil weten is of je het fijn hebt gehad op school. En daar geeft hij bevestigend antwoord op.

En met een heel klein beetje aanmoediging vertelt hij daarna nog een aantal details. Grapjes van de meester, naast wie hij zit, hoe makkelijk de sommen waren, hoe grappig het spelletje op het schoolplein was, en natuurlijk allerlei mopjes en raadseltjes die hij die dag erbij heeft geleerd. En dan vraag ik ook nog even waar hij uit school heeft gespeeld. En ook vertelt hij van alles over. Over een hut en over jongens die vroegen of hij nog in sinterklaas gelooft, en over voetballen en crossen, en stickers vragen bij de supermarkt.

En ondanks dat ik het moet loslaten, spreek ik m’n verbazing uit dat hij helemaal naar de supermarkt is geweest. Met de (liefdevolle en vermanende) vraag of hij dat de volgende keer even wil vragen. En natuurlijk wil hij dat. 

Nu weet ik toch nog hoe de schooldag was. 😉

Hoe ons kind denkt over geld geven...

Het was op een maandag. Na de schooldag volgden de zwemlessen. Het tijdstip van zwemles is bepaald geen handige voor ons gezin. De eerste begint om vijf uur en de tweede heeft vanaf zes uur zwemles. Maar ja, je moet er wat voor over hebben.

Met vier kinderen naar het zwembad gaan, terwijl ze er een schooldag op hebben zitten, en hongerig worden omdat het bijna etenstijd is, vind ik ingewikkeld en nogal stressvol. Meestal zorgt mijn man ervoor dat hij op tijd thuis is, of thuiswerkt, zodat één van ons met één kind naar zwemles kan. Deze keer lukte dat niet. Ik moest het zonder zijn hulp doen.

Eerst moest zoon B naar zwemles. En twintig minuten na de les van zoon B is zoon A aan de beurt. Tja, ik zei toch dat we er wat voor over moeten hebben?

Afijn, zoon B ging dus als eerste.

De rest bleef thuis. De computer stond aan. Jongste zoon zat in de box. Dat leek me het meest veilig. Mijn man kon ieder moment thuiskomen.

Na ongeveer tien minuten kwam ik weer thuis. Helemaal natgeregend. Heerlijk, die herfst. Ik vraag aan zoon A of het goed is gegaan.

Zijn antwoord: ‘Ja hoor. De deurbel ging nog.’

Ik: ‘Oké, heb je open gedaan?’

Zijn afwezige antwoord: ‘Ja, volgens mij wel.’ Gefocust op het computerscherm.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt: ‘Sluit de computer maar af. Wie was er bij de deur?’ 

Hij: ‘Een mevrouw met een zendingsbusje.’ Hij zal vast een collectebus bedoelen.

Ik: ‘Waar was het voor?’

Zijn antwoord: ‘Ze vroeg of ik geld had. Toen zei ik: ja dat heb ik wel, maar dat ga ik niet geven.’

😊

Ik vond het nét zo grappig als het verhaal dat hij me laatst vertelde:

Onze kerkelijke gemeente maakt plannen om een nieuw kerkgebouw te bouwen. Ik vertelde hem dat dat heel veel geld kost.

Hij zei daarop: 'Stél dat er in mijn spaarpot en op mijn bankrekening precies genoeg staat om een kerk te bouwen, dan nóg zou ik het niet geven. Ik vind dat we dat gewoon met z’n allen moeten betalen.'

😊

Onze tweede zoon

Als baby was hij de liefste. (Dat waren ze uiteraard alle vier.) Hij was vooral heel rustig, zo makkelijk. Hij dronk goed, en was de enige van onze vier kinderen die een flesje kon drinken. Hij sliep heel snel door. Ook was hij snel in de ontwikkeling. Met z’n eerste verjaardag liep hij al. Altijd hobbelde hij achter z’n grote broer aan. Die twee waren écht onafscheidelijk.

Hij was gek op kriebelen en aaien. Ik kon hem in slaap aaien. Zo, met mijn hand door z’n haren. En binnen een paar minuten sliep hij dan op mijn schoot.

Vanaf dat zoon C erbij kwam, werd het iets minder ontspannen. Zoon B moest al jong zijn plekje als jongste afstaan. Als moeder zijnde denk ik dat hij daar heel veel moeite mee had.

Bij tijden huilde hij veel. Vooral als hij niet op schoot kon, omdat ik aan het voeden was. Maar bijvoorbeeld ook als er een vliegtuig overkwam. Of als de stofzuiger lawaai maakte. En zelfs als er een pluisje op de grond lag. En zomaar, als er een onbekend persoon naar hem keek.

En blijkbaar roept hij over zich af om aangehaald of aangesproken te worden. Hoe vaak hij een aai krijgt van een onbekende. Hoe vaak mensen hem aanspreken. Nog steeds. Ik zie de weerstand in zijn ogen. Maar voor zichzelf opkomen, dat is heel lastig voor hem.

Vanaf dat hij naar school ging, had hij veel verdriet. Hij kon met een zwaar hart rondlopen. Als een kindje uit de klas huilde, huilde zijn hart mee. Hij had de liefste juf, maar volgens hem was de juf altijd boos.

Op het moment dat ik het slecht met hem vindt gaan, en ik spreek daarover met de juf, vertelt de juf me het tegenovergestelde. Zij ziet juist groei of ontwikkeling. En andersom ook. Als ik wat meer rust zie bij hem, ziet de juf dat helemaal niet zo. Moeilijk om hem in te schatten.

Hij kan ontzettend hard werken. Werkjes komen allemaal af. Het liefst direct. En het liefst alleen. Hij lost alle probleempjes die voorkomen zelf op. Hup, een klodder lijm erop. Gaat het vlekken of plakt het teveel, hup weer een vel papier erop. Desnoods gaat de schaar erin. Maar nooit hulp vragen.

Hij smeert z'n brood altijd zelf. Hij pakt nooit teveel (of dubbel) beleg, zoals de anderen af en toe wel doen. Hij houdt van regels, en houdt zich eraan. Binnen de regels is het veilig. 

Hij heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Hij werkt als kapitein heel hard. Als ik bijvoorbeeld vraag of hij even op z'n broertje wil letten, hup, hij zit er al bij in de box.  

Hij geeft vaak wenselijke antwoorden. Zo’n antwoord wat mama (of wie dan ook) graag wil horen. Vooral als ik doorvraag. Lastig om er achter te komen wat nu de waarheid is, en wat nu gezegd wordt om mij naar de mond te praten. 

Hij heeft grote tegenstellingen in zich. Heel bang voor het donker. Echt héél bang. Maar hij wil wel dolgraag naar de maan en sterren kijken.

Ook was hij heel bang voor honden. Nog steeds vindt hij een hond spannend. Maar hij houdt gerust een slang, baardagaam of ander reptielachtig dier vast. 

Spannende verhalen vindt hij verschrikkelijk. Hij houdt van vredige en liefdevolle verhaaltjes. Ken je de verhalen van Kikker? Daarin worden emoties beschreven. Maar hij voelt dat allemaal. Zoals Kikker die verdwaalt, of Kikker die verdrietig is. Maar het ergste is als Kikker en zijn vrienden Haas in het water willen duwen. Die boeken hoef ik nooit voor te lezen.

Als ik denk dat hij iets niet durft, laat hij het tegenovergestelde zien. Als ik denk dat hij iets allang kan (of durft), laat hij ook het tegenovergestelde zien. Hij kan onverwachts de dingen waarvan ik meen hem een plezier te doen, afslaan.

Hij voelt als eerste aan of iets als grapje is bedoeld, of niet. Als hij muziek luistert, voelt hij het in zijn buik. Hij kan een aantal emoties benoemen en daarbij vertellen waar hij het in zijn lichaam voelt.

Hij kan zich heel lang concentreren op het lezen van een boek. Gerust een half uur lang rustig bladeren. Alles in zich op te nemen. Hij heeft ook een enorm geheugen.

Zodra hij fysiek bezig is, vergeet hij alle spanning die hij met zich meedraagt. Dan laat hij een heel andere kant van zichzelf zien. Dan is hij iemand die ontzettend lenig is. Niks is te eng, te hoog of te wiebelig. En dan het voetballen, zó fanatiek. Maar nooit tussen de grote jongens. Da's veel te eng. 

Als hij een vriendje heeft om mee te spelen, dan rent hij iets zachter, want anders kan z'n vriendje hem niet bijhouden, zegt hij. ;) Hij wil het graag goed doen voor zijn vriendje. Dat is een prachtige eigenschap. 

Fietsen is écht crossen. Dwars door iedere plas. Vol gas. Niet bij te houden.  

Ik vroeg hem of hij in de klas veel praat. Zijn antwoord: ik geef de juf één keer per dag antwoord.😊

Vaak horen wij van anderen de opmerking: ‘hij zit me zo aan te kijken, ik weet niet wat hij van me vindt.’

Hij vond trouwens coronatijd een heerlijke tijd. Geen school, geen onverwachte dingen, iedereen thuis. Veilig, harmonieus en gezellig. Na de lockdowns moest hij enorm wennen. 

Alles gaat bij hem op gevoel. Echt een gevoelsmens. Hij voelt wat iemand bedoelt. Als je geïrriteerd bent, maar je probeert een vriendelijke toon aan te slaan, prikt hij daar dwars doorheen. Andersom ook. Als je iets serieus wil brengen, maar heimelijk lach je erom, voelt hij dat precies aan. Vaak krijg ik dan een dikke knipoog van hem. 

Poeh... er valt nog veel meer over hem te schrijven. Hij is zó lief, gevoelig, zelfstandig en afhankelijk tegelijk, slim, rustig, grappig.  

En misschien lees je dit, en denk je: Hé, hij lijkt wel hoog sensitief. Juist, dat vinden wij ook. We hebben het nooit verder uit laten zoeken. Dat lijkt ons nu niet nodig, maar we blijven wel alert.

En hij weet dat ik dit verhaal over hem heb geschreven. Natuurlijk vroeg ik toestemming. Hij vond het een mooi verhaal, want ik had ook opgeschreven dat hij hard kan rennen...;)

Energieverbruik oktober

De cijfers:

18 m3 gas           (vorig jaar 58 m3 gas)

179 kWh             (vorig jaar 207 kWh)

Een groot verschil.

Het verschil in gas is te verklaren. De hoge temperaturen. Best lekker, maar ook heel gek. Zonder jas over de bospaden die bezaaid zijn met blaadjes. Klopt niet helemaal. De verwarming heeft maar één keer aangestaan. En dat was maar een half uurtje, om even de kou (en vocht) uit het huis te krijgen.

Verder helpt het mee dat ons huis sinds de zomer geïsoleerd is. De zon warmt overdag ons huis op. ’s Nachts koelt het huis veel minder snel af door de isolatie.

Overigens kan ik in de app niet zo precies zien wanneer we gas verbruikten. Wél valt het op dat er op de dagen dat iemand van ons een warm bad nam, het verbruik op 2m3 gas uitkwam. Andere dagen 0 of 1m3. Oftewel, een warm bad kost flink meer gas dat een warme (korte) douche.

Ook elektriciteit verbruikten wij minder ten opzichte van vorig jaar. Dat is al zo sinds we (in februari) een nieuwe wasmachine hebben. De oude wasmachine hield ermee op. Het was er één met een 8 kg trommel. Hij kon 1600 toeren. Ik gebruikte zoveel mogelijk de eco programma’s. We hebben die machine ruim 8 jaar gebruikt, maar hij bleek het niet meer waard om te repareren.

In februari kochten we een nieuwe. Deze is energiezuiniger, en heeft een 9 kg trommel. Ook heb ik de wens om de wasmand leeg te hebben, opgegeven. Ik spaar de was wat meer op.

Ook stofzuig ik veel minder. Waar ik voorheen (tot aan de zomervakantie) minimaal twee keer per dag de benedenverdieping zoog, doe ik dat nu één keer per 2 á 3 dagen. Leve de bezem. Hoeveel het letterlijk scheelt, weet ik niet. Maar alle kleine beetjes helpen.

Ik bekeek het energieverbruik per dag. Daar zag ik wel wat interessants om te delen.

• Er was één dag, zondag de 23^e, dat onze jongste zoon nogal spuugde. Z’n bed zat er een paar keer onder. We hebben op deze dag twee wassen gedraaid en twee keer de wasdroger (condens, dus energievreter) gebruikt. De wasdroger gebruiken wij alléén voor zulk soort incidenten, verder nooit. Deze dag gebruikten wij aan stroom 8 kWh. Dat is veel voor ons doen. Andere zondagen zit ons gebruik op 5 kWh. (Eerlijk gezegd viel het mij mee.)

• Een andere opvallende dag was 28 oktober. Ik ging tom-soezen maken. Soezen met de vulling van een tompoes. De oven moest aan om de soezen te bakken. Het maken van het beslag kostte wat extra tijd (er ging wat mis😏), waardoor de oven al een tijdje op temperatuur was voordat er gebakken werd. Ik had te veel soezendeeg dus na de eerste bakronde volgde er een tweede. Al met al stond de oven bijna twee uur aan. En ik gebruikte ook de mixer voor slagroom en een pannetje voor banketbakkerspudding). Een middagje knutselen in de keuken. Deze dag gebruikten wij maar liefst 9 kWh.

• We waren ook een nachtje weg. Die dagen gebruikten wij 1 kWh en 3 kWh. Dat waren de dagen met het laagste verbruik in de maand oktober. 

• De overige dagen waren allemaal vrij gemiddeld. Tussen de 4 en 8 kWh per dag.

De maand november is begonnen. Op het moment van schrijven (5 november) staat de verwarming voor het eerst aan. Vanmorgen was het 16 graden binnen, buiten maar 7,5 graden. Toen we terugkwamen van een verjaardag ging de verwarming aan op 18 graden. Voor ons een prima temperatuur. 

Vorig jaar verbruikten we in november maar liefst 140 m3 gas en 206 kWh. Ik ben benieuwd hoeveel het deze maand zal worden.

Verkeerde zuinigheid?

Soms ben ik heel zuinig. Bijvoorbeeld als het om mijn telefoon gaat. Ik heb een afdankertje van mijn man. Lekker zuinig. Kostte ons niets. Een abonnement van maar €2,50 per maand. En daar doe ik het al jaren mee.

Echter…

De telefoon is versleten. Hij is traag. Heel traag. Zó traag, dat is niet normaal. En hij doet vaak niet wat ik hem opdraag. Een appje sturen bijvoorbeeld. Daarvoor moet ik de telefoon een keertje uit- en aanzetten, anders wordt het berichtje niet verzonden.

Tel daarbij de melding dat het geheugen te vol is. Ook al staat er maar een enkele foto op. Acht GB blijkt te weinig te zijn.

Tel daar nog bij het aantal barsten in het scherm. Nou kan ik prima leven met een gebarsten scherm. Mijn telefoon maakt veel mee, waaronder valpartijen.

En tel er dan nog bij dat ik regelmatig de melding krijg dat er vocht is gedetecteerd.

Je raadt het al… de telefoon is op. Wat nu?

Wachten op een volgend afdankertje is niet zo’n goed plan. De telefoon die mijn man nu heeft, heeft een aantal dezelfde problemen als mijn oude.

Een tweedehandse via Marktplaats durf ik niet zo goed aan. Ik ben nogal wantrouwens als het om tweedehands telefoons gaat.

Dus het werd een nieuwe.  

Ieder jaar hebben mijn man en ik een eigen potje ‘zakgeld’. Mijn potje was nog lang niet leeg. Ik heb er één uitstapje uit betaald. De rest gaat naar een nieuwe telefoon. Vind ik een mooie besteding.

Ik zag door de bomen het bos niet meer. Wat een keuze!

Mijn man bestelde er één voor mij. Met 128 GB. Nu kan ik naar hartenlust foto’s en filmpjes van de kinderen maken, zonder allerlei meldingen over een vol geheugen.   

'Vroeger' zouden we het een koelkast hebben genoemd. Wat een joekel. 

Mijn man heeft alles geïnstalleerd. Het was even wennen. Even zoeken waar alles staat. Wennen aan de beltoon. Wennen aan het geluid van de wekker. Zoeken waar de volumeknop zit.

Maar wat heerlijk dat de krant binnen een paar seconde is gedownload. En dat het scherm heel is. En dat ik ‘gewoon’ een appje kan sturen. En de batterij gaat lang mee!

En het leukste (vind ik): dat mijn man er een tasje bij heeft besteld. Ik kan hem omhangen. Zo is de kans op vallen minder groot. En zo is de kans kleiner dat de kinderen veel foto’s ermee maken. Die kleine, vlugge, handige vingertjes weten precies waar de camera zit. In mijn galerij vind ik veel foto’s van hun neus, ogen, kuif met plafond. De camera stond dan op selfiestand. Maar ook veel foto’s van voeten en sokken met vloer. Dan stond de camera ‘normaal’. Een telefoon in een tasje draag ik makkelijker bij me, vooral als ik geen zak in mijn kleren heb. 

Plezierig als alles werkt zoals het door de makers bedacht is.

Het waren weer veel uitgaven de afgelopen tijd. Tijd om weer zuinig te leven. Geen gekke uitgaven meer voorlopig. Verwacht ik. Hoop ik. Je weet het nooit bij ons... 

Dankdag

 

Wie is de kapitein vandaag?

Opvoeden is een ingewikkelde klus. Wanneer doe je het goed? Wat werkt? Wat werkt voor alle vier? Vaak is het een soort van proberen. Ik doe maar wat. Met de beste bedoelingen. De ene keer pakt het goed uit. De andere keer niet. Soms werkt het eenmalig.

En soms heb je zo’n opvoed-dingetje waarvan je denkt: Het werkt! Het delen waard!

Zo eentje hebben wij een paar weken geleden ontdekt.

Onze kinderen hielpen bijna niets mee in het huishouden. Alléén hun kamer ruimen ze elke week op. Als hun kamer netjes is krijgen ze zakgeld. En verder helpen ze wel mee als ik het vraag. Meestal zonder mopperen.

Soms hoor ik anderen over schema’s, roosters, aan de beurt zijn. Ik doe daar helemaal niks mee. Dat lijkt heel prettig voor de kinderen. Maar ik wil ze graag leren dat het leven zó niet in elkaar steekt. Ze moeten steeds zelfstandiger en zelfredzamer worden. Huishoudelijk werk hoort daar ook bij.

Ik ben zo iemand die het liefst alles zelf doet. Dat gaat het snelst. En precies hoe ik het in mijn hoofd heb. Maar voor vier kinderen zorgen EN alles zelf willen doen, lukt me niet.

Ik heb de kinderen bij me geroepen. Ze moesten allemaal even op de bank zitten. ‘Papa en mama komen soms een paar handen tekort.’ Ik liet ze voorbeelden noemen. Ze konden er wel een aantal bedenken.

Ik heb ze gevraagd hoe we dit kunnen oplossen. We hebben met elkaar overlegd. ‘Is het een goede oplossing om iedere dag iemand de kapitein te laten zijn?

Nu hoor ik je denken: de kapitein? Hoezo dat woord? Nou, op school zijn de kinderen om beurten een week de kapitein. Je helpt de leerkracht, en je hebt een paar privileges. Precies wat wij in ons gezin nodig hebben. En zeg nou zelf, het woord kapitein is toch veel leuker dan het woord hulp.

Ze stemden alle drie (de jongste doet uiteraard nog niet mee) hartelijk in. Ik beloofde kaartjes te maken voor op het planbord. Het werd een plaatje van een octopus, want die had wel acht armen. Handig met helpen.

Nu hangen er kaartjes op het planbord. Ze hebben alle drie hun eigen kleur. Een stukje magneetplakband erachter, en voilà. De kapitein.

En wat moet een kapitein doen? Helpen met tafeldekken. Helpen om af te ruimen. Uiteraard brengt iedereen zijn eigen bordje naar de keuken, maar de kapitein helpt verder mee. De bezem halen. En verder alle kleine meehelpklusjes die ik verzin. Niet elk kind kan evenveel meehelpen. De oudste maakt de vaatwasser leeg. Bij de derde ben ik al tevreden als hij de stoffer en blik teruglegt.

En welke privilege krijgt hij? Het lievelingsplekje aan tafel. We hebben geen vaste plekken, maar één plek is heel favoriet bij de kinderen. Die plek is nu voor de kapitein. Soms mag de kapitein iets lekkers uitdelen. De zondagse chips in een schaal gieten.

Het werkt. En dat zegt heel wat. Van onze oudste twee jongens had ik niet anders verwacht. Maar onze derde. Die heeft altijd smoesjes om niet mee te kunnen helpen. Hij kan z’n eigen schoen nog niet in de gang leggen, want ‘zijn hand is een beetje moe.’ Maar hij vindt kapitein zijn héél leuk. Hij helpt mee. Hij blijkt ook veel meer te kunnen dan ik dacht. H

 

De kinderen weten precies wie er aan de beurt is. Ze halen het kaartje van gisteren weer weg. Ik hoef er niet naar om te kijken.

Aan het einde van de dag bedanken we de kapitein voor het fijne meehelpen. Op school krijgen ze een sticker. Thuis een compliment.