Temperatuur in huis

Ineens is het herfst geworden. Koud, nat, grijs, druilerig, soms flinke buien. Wat een omschakeling. Ook qua temperatuur.

We hebben de winterjassen tevoorschijn getoverd. En de shirts zijn omgeruild voor truien. De korte broeken zijn nu écht opgeborgen. Korter douchen wordt weer wat lastiger, vind ik.

Maar afgelopen dinsdag werd het me toch écht te kil in huis. Ik had verwacht dat ik de maand september makkelijk zonder verwarming zou kunnen. Maar op de druilerige, grijze dinsdag, werd het heel onaangenaam in huis. 17,5 graden. Buiten kwam het niet hoger dan 10 graden. Maar het was waterkoud. De verwarming heb ik even op 18 gezet. De kou was snel weg. Normaal gesproken zou ik even een wandeling hebben gemaakt, want dan kom je ook lekker opgewarmd terug. Maar ja, de regen. En twee kleine kinderen. Geen optie. En in sporten had ik zó geen zin.

Vanochtend kwam ik beneden om het ontbijt klaar te maken. Toen was de temperatuur teruggezakt naar 16 graden. Heel fris. Maar ik zette de verwarming niet aan. Na het ontbijt moesten de kinderen naar school. En ik ging hard aan het werk in huis. Toen de boel schoon en netjes was, was de temperatuur alweer opgelopen tot 17,5. Met de zon op de ramen zal het hopelijk nog verder oplopen. Het lijkt een beetje behelpen, maar het is goed te doen. Sterker nog, ik had het warm. Maar dat kwam van het harde werken.

De kinderen hoor ik helemaal niet over te warm of te koud. Ze spelen zich warm. En het gebeurt regelmatig, dat ze in hun hemd spelen, of hun broeken ‘opstropen’. Dus zij hebben geen last van mijn ‘zuinige gedoe’.

Want als ik kijk naar ons verbruik, en naar ons termijnbedrag, dan weet ik weer precies waar ik het voor doe. Waar we eerst €168,- per maand betaalden, is dit nu teruggeschroefd naar €108,-. En dan staat er nog een heel leuk bedrag open wat we hopen terug te krijgen. We verbruiken minder dan er was ingeschat. Door extra goed op te letten op ons verbruik. En hopelijk gaan we in de winter het verschil merken door de isolatie.

En ja, wat een lage bedragen. Als ik om me heen hoor dat men het heeft over 300 euro per maand… of soms nog hoger. Wat zijn wij bevoorrecht met ons (voorlopig) vaste contract. 

Spit

Het was in april. Een zonnige dag. De kinderen waren allemaal net opgeknapt van een griepje. Ze hoestten nog wel. Mijn man hoestte met ze mee. Ik lag op de bank, met koorts.

Mijn man had een klusje te doen. Een lastig klusje. Er moest een bankje worden vastgeschroefd in de bakfiets. Dat was nodig. Onze jongste zoon moest vanaf nu vervoerd worden in een stoeltje in plaats van de Maxi-Cosi.

Mijn man ging aan de slag. Gereedschap, houten bankje, en drie nieuwsgierige jongens waren zijn gezelschap.

Het vastdraaien van de schroeven (of moeren, of bouten, geen idee😉) ging lastig. Wat er precies moeilijk was, begreep ik niet helemaal. Gebrek aan inzicht. Of aan interesse. Eén van beide. Of allebei.

Ineens komt oudste zoon naar me toegerend. Papa is gevallen. Ik kwam eraan. Mijn man kwam binnen gestrompeld. Het enige wat hij kon zeggen was dat z’n rug verschrikkelijk zeer deed. Ik haalde wat pijnstillers en een kruik voor hem. En verder lieten we hem even met rust. Hij had verschrikkelijk pijn.

Later vertelde hij me, dat hij gedraaid stond, om het schroefje vast te draaien. Ineens schoot het in zijn rug. Van de pijn viel hij op z’n knieën.

Het was een heel nare pijn. En de pijn was ook niet zomaar weg. De huisarts gaf aan dat het tijd nodig heeft. En hij schreef zwaardere pijnstillers voor. Zodat mijn man weer een beetje kon slapen ’s nachts.

Verder moest hij in beweging blijven. Lopen, zitten, liggen. Hij nam overal een kussen mee naar toe. Het was écht enorm lastig. Ik hielp waar ik kon.

De ene dag ging het redelijk. De volgende dag weer heel slecht. Soms schoot het ineens in z’n rug tijdens een hoestbui.

Na een aantal weken ging het beter. Ik hoorde hem er veel minder over. Maar weg is het nooit geweest. We dachten dat het aan het vele zitten lag (zittend beroep). Mijn man maakte een sta/zit bureau. Dan kun je ook staand werken. De pijn ging nog steeds niet weg. Toen maar een nieuwe bureaustoel. Ook dat hielp niet. Af en toe een warm bad. Een kruik. Sportoefeningen. Massages. Hij heeft van alles geprobeerd.

We zijn inmiddels vijf maanden verder. En nog steeds is de pijn niet weg. Alhoewel het maar een lichte pijn is, is het toch vervelend.

Toen maakte mijn man een afspraak bij de Manueel Therapeut. Deze man heeft ook drie van onze kinderen behandeld bij een voorkeurshouding en véél huilen en andere problemen (KISS).

Waarom niet naar de fysio? De fysio zou ook prima zijn geweest vermoed ik. Maar de Manueel Therapeut biedt meer behandelingsmogelijkheden aan. Hij onderzoekt ook écht naar de oorzaak, in plaats van de pijn wegmasseren.

De therapeut had een volle agenda, maar drie weken later kon mijn man terecht. En wat bleek? Een verdraaid bekken. Aha! Dat kwam tijdens het vastschroeven. Hij stond gedraaid.

De bekken werden ‘los-geknakt’. Of 'los-gekraakt'. Net hoe je het wilt noemen. Er zat ook een rib vast. Precies de plek die mijn man altijd aanwees als hij het over z’n zere rug had. De therapeut kreeg die plek niet los. De volgende keer weer proberen. En z’n nek zat ook helemaal vast. Het staat allemaal in verbinding met elkaar.

De dagen na de behandeling voelde mijn man wel degelijk dat er wat gebeurde in z’n rug. Hij zal nog wel een aantal keer terug moeten komen. Ook kreeg hij oefeningen mee. Hopelijk gaat hij nu van zijn rugpijn af komen.

Zie mij eens

Zie mij eens. Ik sta. De wereld ziet er zo interessant uit. Ik rek me uit. Op mijn tenen. Want daar… net boven mijn hoofd… ligt een groot grijs ding. Met daarop allemaal mooi gekleurde dingen. De een is geel en krom. Het zit aan elkaar. Er zijn ook groene dingen. Maar die rode… die zijn het allermooiste. 

Ik rek nog iets verder. Mijn handje gaat omhoog.

‘Uh-uh’

Ow, dat is mijn mama. Die roept telkens iets naar mij als ik bij die mooie dingetjes sta te kijken. Gauw mijn hand weer terug. Kijk aan, ze loopt weer weg. 

Kijkt ze nog naar me? Nee?

Daar gaat mijn handje weer. Snel.

‘Uh-uh’

Ow, ik was er bijna. Weet je wat? Ik draai me een beetje. Dan ziet ze vast mijn handje niet. Niet omkijken nu. Hup. Een graai. 

En ja… wat een geluk. Ik heb zo’n prachtig rode bal te pakken.

Eerst eens voelen. Hij voelt glad. Hij rolt ook mooi. Ik vind hem prachtig. En dan even likken. Glad. Dan zet ik mijn tanden erin.

Huh? Eerst hard, maar daaronder is het zacht. Er komt iets nats uit. Ik bekijk de bal met het hapje nog eens wat beter. Even knijpen. Ik knijp zo hard als ik kan.

Er blijft niets over van de bal. Het worden flarden. Ik scheur. Helemaal kapot. En over mijn hand en arm loopt allemaal nattig spul. Sap. Met kleine dingetjes erin. Het drupt op de vloer.

Met mijn vingers ga ik door de plasjes. Allemaal lijntjes. Dat is grappig. En de kleine dingetjes veeg ik weg. Zo ver mogelijk. 

Ineens word ik opgetild. Door mama. ‘Kleine boef, heb je een tomaat geproefd?’ Mijn mouwen worden omhoog geveegd. Mama draagt me naar de kraan. Mijn handjes moeten onder een straal water. Dan veegt ze ze droog met een doek.

En hup, met een zwaai zet ze me in de box.

Einde avontuur.

Het ‘kleur-en-style’ advies

We sloten ons ‘nachtje-weg’ af met een kleurenanalyse. Mijn zusje had van te voren geboekt. ’s Middags reden we naar het adres toe. Ik voelde een beetje spanning. Want, hoewel het een leuk uitje is, voelt het ook kwetsbaar. Want je kleding zegt wel iets over wie je bent. Ik voelde een lichte weerstand. Zo van: ik ga me niet van alles aan laten praten.

Toen we aankwamen, zwaaide de deur al open en werden we enthousiast begroet. Een heel vrolijke mevrouw liet ons binnen. We gingen meteen door naar de zolder, waar haar werkkamer was.

Een mooie gezellige kamer. Alle kleuren sjaals vielen meteen op. En een ronde tafel met stoelen, waar we plaats mochten nemen. En even over die ronde tafel: wat kletst dat gezellig. Je kunt iedereen zien. Niemand bungelt erbij. Echt top!

De mevrouw legde ons uit hoe ze te werk ging. En ze adviseerde ons hoe om te gaan met het advies.

Daarna mocht één van mijn zusjes plaats nemen. De mevrouw deed eerst een witte sjaal om. Zo leidt de kleding niet meer af. Ze keek naar de kleur ogen, haar en huid. Daarna hield ze twee kleurenkaarten naast het gezicht. Eén met heldere kleuren en één met pastelkleuren. We keken met elkaar welke kaart het beste paste. En zo gingen we een stapel kaarten af.

Daarna pakte de mevrouw verschillende sjaals. Zo zagen we wat kleuren doen. En wat printen doen.

Er kwam een advies uit. Zo kwamen we allemaal aan de beurt. Het advies wat ik kreeg is: donker. Wintertype. Mij staan dus donkere kleuren goed. Nou bestaat mijn kledingkast voor driekwart uit zwart en donkerblauw, dus dat zit wel goed. En het bleek ook heel leerzaam te zijn. Ik heb kleren in de kast die me dus écht niet staan.

Na het kleurenadvies, en een lekkere kop thee, gingen we over tot het style-advies. Eerst moesten we over elkaar een paar mooie karaktereigenschappen opnoemen. Mooi om te doen, trouwens. Zo vaak zeg je dit soort dingen niet tegen elkaar. Het voelde als cadeaus geven en krijgen.

Die karaktereigenschappen, en hoe de mevrouw ons over vond komen, zijn belangrijk bij het zoeken van de juiste kledingstyle. De mevrouw had al heel snel in de gaten hoe we zijn. Heel knap. Met haar tips in mijn achterhoofd, zal ik minder snel een miskoop doen.

Mijn style blijkt klassiek te zijn. Rustig. Laagjes. Mooie, nette stoffen, zoals leer, bont, glanzend. Grote contrasten, zoals wit met zwart. Geen ruches en franjes en opgeleukte kledingstukken.

Ik was juist mezelf een beetje kwijt, qua kleding. Ik heb zelf in de kleding gewerkt, en hield er enorm van. Maar vier kindertjes verder, en fulltime thuisblijfmoeder, weet ik gewoon niet meer hoe ik me leuk moet kleden. Ook daar had ze adviezen voor.

Ook adviseerde ze welke modellen het beste bij je figuur staan. Ik ben lang. Wat staat dan het beste? En welke halzen staan het mooist. En niet onbelangrijk: welke winkels en merken passen het beste bij me?

De uitslag? Blijkbaar staan dure dingen mij het best. Wél tijdloos. Een nieuw kledingstuk moet een investering worden. En daar ben ik de laatste tijd de mist ingegaan. Goedkope dingetjes gekocht.

Dat wordt shoppen… eerst sparen natuurlijk:) 

Na de gezellige middag, ben ik ’s avonds meteen mijn kast ingedoken. Alle kledingstukken door mijn hand laten gaan. Teruggehangen waar ik blij van wordt. En de rest ligt in een krat. Te wachten. Misschien ga ik ze missen, en hang ik het alsnog terug. En anders gaat het op Vinted. Kunnen we meteen sparen voor het volgende uitje. 😊

Edit: ik krijg veel vragen over bij wie we de kleurenanalyse hebben laten doen. Dat was bij Carolien Luitjes. https://carolienluitjes.nl/ #nospon

Weg

Samen met mijn zusjes ben ik een nachtje weg geweest. Niet ver weg hoor. Op een halfuurtje rijden van onze woonplaats. Geen grote einden rijden, maar toch even lekker eruit. 

Ik boekte de overnachting. Voor drie personen viel het niet mee om een hotel te vinden. Na wat zoekwerk vond ik een B&B die precies aan onze wensen voldeed. Voor €110,- inclusief ontbijt. Dat werd hem.

We zochten naar een leuk restaurant in de buurt. Alle drie houden we van tapas-achtig eten. We vonden een restaurant in dezelfde plaats als de B&B. Handig!

Na de menukaart te hebben doorgelezen, bestelden we een proeverij van de chef. Zes verschillende tapasgerechten voor twee personen. Wij deelden het gewoon met elkaar. Heel lekker, en vooral heel gezellig om zo met elkaar te eten. We bleken kleine eters te zijn. Na de zes tapasgerechten hadden we alleen nog plek voor een nagerecht.

Op de menukaart was ook een proeverij van nagerechten te vinden. Dát leek ons wel wat. Maar dan wel voor drie personen. Alles was mogelijk.

Samen met een aantal drankjes, betaalden we in totaal €72,-. Dus, óf wij zijn kleine eters, óf het restaurant is niet duur.

Na een gezellige avond, met leuke spelletjes, en veel kletsen, gingen we lekker slapen. Toch gek hoor, om niet naast je man te liggen. En niet in je eigen bed. En niet in je eigen huis.

De volgende ochtend stond er een uitgebreid ontbijt klaar in de ontbijtzaal.

We hadden het plan opgevat om even de stad in te gaan. Shoppen. Iets wat ik zelden doe. Niet haalbaar met een gezin. En mijn man doe ik er geen plezier mee. En in m’n eentje vind ik niet gezellig.

Het was heerlijk. Rondslenteren. Soms iets passen. Weer terughangen. Winkel in, winkel uit. Iets wat ik vroeger het liefst wekelijks deed. En nu helemaal verleerd was.

We kochten geen kleding. Alleen bij Dille en Kamille kon ik me niet meer beheersen. Daar kocht ik een percolator en een koffiemolentje. (En nog wat andere dingetjes😉) Een percolator is iets wat al lang op mijn wensenlijstje staat. Je zet er (de lekkerste) koffie mee. Zegt men. Onze koffiebonenmachine doet het nog prima, alleen het schoonmaken van de machine doen we veel te weinig. Het is een tijdrovende en vieze klus. En bij te weinig schoonmaken, smaakt de koffie nogal… tja, hoe omschrijf ik het netjes? Smakeloos.

Bij thuiskomst bleek de percolator een minder geslaagde aankoop te zijn, maar daar hoop ik later meer over te schrijven.  

Na een lunch in de stad vertrokken we weer. Nu naar iemand die ons een ‘kleur-en-style’ advies ging geven.

Dit kostte ons €206,-. We hadden het gedeeltelijk opgespaard door ‘oude’ kleren te verkopen via Vinted. Een hoop geld, maar dubbel en dwars waard.

Alle kosten bij elkaar, delen door drie: €104,- per persoon.

Normaal gesproken zijn dit bedragen die ik nooit zomaar aan mezelf zou besteden. Iets waar ik altijd een beetje mee worstel.

Enerzijds ontneem ik mezelf leuke dingen, als ik het er niet voor uit wil geven.

Anderzijds kun je ook heel gezellige dingen doen, zonder geld uit te geven. Redeneer ik.

Mijn man en ik hebben er een verschillende kijk op. Mijn man is heel gemakkelijk. Hij geeft zelf ook makkelijk geld uit aan hobby’s en dergelijke. Ik niet. En ook al gun ik het hem, toch vind ik het vaak aan de dure kant. Nu ik dit opschrijf, schaam ik me wel een beetje…

Aan het begin van dit jaar hebben we samen bedacht om het anders te gaan doen. Ieder van ons heeft een potje van €500,-, waarvan we mogen doen wat we willen. Iets kopen, uiteten, nachtje weg. Het maakt niet uit.

Nu kunnen we allebei met een gerust hart leuke dingen doen, zonder dat we ons inhouden voor de ander. En op is op. Zodoende kon ik dit leuke uitje doen, zonder er een schuldgevoel aan over te houden. Er is gewoon budget voor. Dit helpt mij enorm!

Over de kleurenanalyse schrijf ik de volgende keer.

Nieuwe categorie uitgaven

Een nieuwe categorie in de uitgaven. Het was maar een tientje. Dat valt reuze mee. En waaraan dan? Nou, aan computerspelletjes. Het is voor de eerste keer dat wij zoiets hebben gekocht. Ik heb het zo lang mogelijk geprobeerd uit te stellen. Ik hoopte dat de kinderen zich op een andere manier goed zouden kunnen vermaken. En dat kunnen ze nog steeds. Gelukkig!

Maar de computer heeft een enorme aantrekkingskracht. Begrijpelijk. Ik wil ze daarin sturen. Ze mogen met Word en Excel ‘spelen’. Zo zijn er al veel verhalen getypt. Ook maken ze in Paint allerlei tekeningen. Op internet vinden ze Youtube geweldig. Toen de oudste nog 3 of 4 jaar was, vonden ze Nijntje helemaal leuk. Ik ook.

Nu zijn ze ouder aan het worden. Nijntje is saai. Allerlei andere filmpjes die ik ‘oké’ vind, zijn ook te saai. Wat zij leuk vinden, heb ik moeite mee. Vuurspuwende draken, spoken, zombies. Brr… En ook al zou de oudste dat leuk vinden om te bekijken, dan is het totaal ongeschikt voor de anderen. En dan ál die reclames tussendoor. Eén klik, en ze zitten alweer op sites of andere filmpjes. Eérlijk, ik wil het gewoon niet.

Wij hebben ook bewust geen televisie. Mijns inziens komt er via de ogen en oren veel te veel informatie binnen die niet gepast is (bij kinderen). 

Laatst kwam een buurjongetje bij ons binnen. ‘Hebben jullie geen TV?’ Kon ik even uitleggen in kindertaal waarom we deze keuze hebben gemaakt. Het jongetje begreep het meteen. Hij zei: ‘jullie hebben zeker nooit nachtmerries’.

Ik zit dus met een dilemma. Computer is interessant. Internet ook. Youtube is de bom. Ik maak er zelf ook gebruik van. Ik wil helemaal niet alles tegenhouden. Maar gedoseerd en geschikt voor de juiste leeftijd. Geen gevloek, geen schaars geklede personen. 

Om het nog maar niet over de invloed te hebben in het vormen van een mening. Hoe er soms over bijvoorbeeld de politiek wordt gepraat. Hoe kunnen onze kinderen respect krijgen voor regeringsleiders en het koningshuis, als ze horen hoe men in televisieland over hen praat? 

Ik liet ze ‘Onze Boerderij’ kijken. Een leuk en leerzaam programma over boeren. Maar NPO is niet alleen maar braaf. Ze zijn wel op die site. Wil ik dat ze zomaar wat anders aanklikken? Poeh…

En ja, we vinden het ook héél gezellig om met z’n allen iets leuks te kijken. 

Dáárom. Voor nu computerspelletjes. Dierentuinen bouwen, en boerderijen onderhouden. Zo speelde ik vroeger graag een spel met pretparken bouwen.

Voor nu is dit (denk ik en hoop ik) een ‘goede’ oplossing.

• Ik heb heel erg getwijfeld of ik dit wel wil delen. 
• Zoveel mensen, zoveel meningen. 
• Iedere ouder wil het beste voor z'n kind. 👍
• Ik veroordeel niemand.
• Maar ik deel het zodat u/jij mee kunt lezen hoe er gedacht wordt over zulke onderwerpen binnen ons gezin. 

Over bloggen

Ik blog nu zo’n vijf maanden. Met veel plezier. Wat is het fijn om ’s avonds even achter de computer te gaan zitten, en te overdenken hoe deze afgelopen dag verliep. Wat hield me bezig. Wat voelde ik? Zoekend wat waardevol is om door te geven. Waarvan ik hoop dat er lezers zijn die erover nadenken. En soms gewoon van me afschrijven. Gedachten ordenen. Het heeft (in mijn familiekring) héél mooie gesprekken opgeleverd.

Ook vind ik de reacties die mensen achterlaten op mijn blog (of persoonlijk via het contactformulier of mail) heel boeiend en interessant. Zelfs als iemand me wijst op een spellingsfout. Zo blijf ik leren en ontwikkelen.

Samen met zoon A zat ik gisteravond achter de computer. Gewoon door mijn blog te scrollen. Hier en daar stopte ik even. Wat een hoop herinneringen. Wat mooi om zó vijf maanden terug te kunnen lezen.

We keken naar de hoeveelheid views. Hoe vaak worden de blogs gelezen. Wat is de best gelezen, en wat de slechtst gelezen blog. Zit er een stijgende lijn in? Ik blog alléén voor de hobby. Ik verdien er helemaal niks mee. Wie weet, bouw ik er iets mee op, waardoor ik er iets mee kan verdienen. Maar tot nu toe is het allemaal m’n eigen vrije tijd die ik erin stop.

We zagen ook de wereldkaart, met waar de lezers vandaan komen. Logisch, Nederland staat op nummer 1. We trokken ook een aantal opvallende conclusies.

In de afgelopen 7 dagen was het land Israël op de tweede plek. België op de derde plek.

In de afgelopen 30 dagen was Israël nog steeds op de tweede plek. De derde plek was toen voor de VS.

Ik vind het heel interessant dat Israël op de tweede plek staat. M’n lievelingsland (na Nederland). Al ben ik er nog nooit geweest. Zouden er écht zoveel Israëlische lezers zijn? Of werkt het niet op die manier?

Over energie besparen

Ik hoef niemand bij te praten over de energieprijzen. De zomermaanden liggen achter ons. De herfst is in aantocht. Dat wil zeggen dat er meer energie gebruikt gaat worden in huis. Lampen gaan al weer wat vaker aan. Nog even, en dan zou het ook lekker zijn om de verwarming aan te zetten. 

Mijn man en ik zijn de laatste paar maanden wat fanatieker bezig met ons gas- en stroomverbruik.

Dat begon bij een thermosfles.

Mijn man kwam een tijdje geleden thuis met een grote sporttas. Die zat helemaal vol met spulletjes. Allemaal gewonnen met een verloting. Pennen, nog meer pennen, rekenmachines, wegwerp-regenjassen, waterflessen, thermosflessen, een paraplu, en nog veel meer.

Díe thermosflessen dus. Het zijn er twee. Er kan ongeveer 500 ml water per fles in. En ze zijn van goede kwaliteit. Het water wat ik er ’s morgens in schenk, is ’s middags nog steeds heel erg warm.

Sinds we in het bezit zijn van deze flessen, schenken we het restant aan theewater in de flessen. Een volle fles is precies twee koppen thee.

Kijk, dat is de eerste besparing. Niet meer voor iedere kop thee de waterkoker aanzetten.

Ik gebruik dat water uit de thermosfles soms ook om even een pan af te wassen of een warm sopje te maken. Scheut kokend water, scheutje warm water, et voilà.

Dat is meteen de tweede besparing. Door het gebruik van de thermosflessen hoef ik niet meer vaak warm water uit de kraan te pakken. De CV krijgt het een beetje rustiger.

Vorige week leerde ik nóg weer iets nieuws. Ik las de blog aan Zuinigaan, over de hooimadam. Of hooikist. Hoe je het ook noemen wilt. Het werkt zó simpel. Een pan warm maken op de inductieplaat (of op het gas), en daarna de pan lekker dik inpakken. De warmte kan nauwelijks weg.

De volgende dag probeerde ik het meteen uit.

Normaal gesproken week en kook in bruine bonen precies naar de hoeveelheid die er door ons eten gaat. Meestal heeft een pannetje bruine bonen 3 uur de tijd nodig om te garen. Ik had advies gevraagd aan Aaf. Deze keer kookte ik de hele zak bruine bonen in één keer.

Een grote pan, ruim water, zak bonen erin, aan de kook. Daarna zocht ik een oude krant. Die wikkelde ik om de pan heen. Toen een zacht dekentje eromheen. En daarna ging dat hele pakket in ons bed (van schapenwol).

Na een paar uurtjes ging ik even spieken. De pan nog steeds héél warm. De bonen bleven nog wel hard.

Toen het etenstijd was, waren de bonen nog steeds niet gaar. Dan maar wraps zonder bonen.

’s Avonds spiekte ik nog een keer. En ik concludeerde dat er iets te weinig water in de pan zat. Het hele pakket ging weer naar beneden. Water erbij, en weer aan de kook brengen. Daarna ging het hele pakket weer naar boven.

Toen het bedtijd was, waren de bonen nog steeds niet helemaal zacht. En toen realiseerde ik me dat de bonen helemaal niet voor-geweekt waren. Vergeten! Ik zette de pan weer in de keuken. 

De volgende ochtend checkte ik het nogmaals. Ja hoor, perfect gaar. Blijkbaar kun je ook achteraf-weken, in plaats van voor-weken

Ik heb het in porties ingevroren.

Even een vlug sommetje. Ik haalde er zeven porties uit. Normaal gesproken zou de inductieplaat hiervoor minimaal 21 uur aan hebben gestaan. Nu heeft de plaat een paar minuten aangestaan. Dat scheelt! De derde besparing.

Zó ontdekken we steeds weer manieren om zuinig om te gaan met energie.

En natuurlijk is het een beetje gedoe. Met een pan de trap op. En maar hopen dat geen van de kinderen ineens bedenkt om even een koprol op ons bed te maken…

Opmerkingen

Opmerkingen die ik in de afgelopen weken kreeg:

‘Je zult het wel ontzettend druk hebben.’

‘Poeh, wat zal jij blij zijn als ze ’s avonds in bed liggen.’

‘Ik durfde jou er niet voor te vragen, want jij hebt al genoeg aan je hoofd.’

En ja, voor vier kinderen zorgen is een dagtaak. Ik sta altijd aan (of op stand-by) en kan nooit uit. Maar ik ben óók gezegend met een hoog energielevel. Want het kost niet alleen energie, het levert ook weer energie op. Geknipt voor het moederschap, al zeg ik het zelf.

Wat die opmerkingen met mij doen:

Ik krijg het gevoel me te moeten verdedigen. Vertellen dat onze kinderen mij niet uitputten. En als dat wel zo is, dan is er iets aan de hand. En dat moet opgelost worden. Dus ik reageer iets in de trant van:   

‘Nee joh, valt allemaal reuze mee. Juist heel gezellig. Tijd genoeg als thuisblijfmoeder.’

O, en soms babbel ik gewoon mee. ‘Ja, helemaal gelijk, tropenjaren. Blablabla.’

 

Dan een andere situatie. Sinds kort doe ik vrijwilligerswerk. Tijdens een vergadering moesten er taken verdeeld worden.

‘Ik heb geen tijd, want ik werk.’

‘Sorry, maar ik zit middenin een verhuizing, al máánden.’

‘’s Avonds heb ik geen energie, want dan heb ik er een hele dag op zitten.’

‘Net voor een deadline. Dus nee.’

Of na de vraag wie een bepaalde taak voor zijn rekening wil nemen, blijft het ongemakkelijk stil.

Daar zit ik dan. Wordt alles nu op mij afgeschoven? Krijg ik de prullenbak-positie? Ik merk dat ik vanbinnen op slot ga. Ineens heb ik ook helemaal niet meer zoveel energie. En ik heb het ook druk. Vooral ’s avonds. Dan heb ik er ook een hele dag op zitten.

 

Wat een verschil he?

Ligt het aan de situatie? Of aan mij? Waarom ga ik ineens op de rem? Wat vind ik nu echt? Heb ik het nou wel druk of niet druk? Heb ik nou tijd over of tijd tekort? Is het de sfeer? Missen we het groepsgevoel? 

Ik begrijp het niet… Ik begrijp mezelf niet. En de rest van de groep ook niet. 

Ik ben me er wel bewust van. Maar of dat genoeg is?

Portemonnee gesloten, tweede en derde week

Portemonnee gesloten, hoe verliep de tweede en derde week?

Tweede week:

Boodschappen was deze week 99 euro. Dat is helemaal top.

Nog wat losse dingetjes bij verschillende winkel: 32 euro

Toen nog ‘even’ een pasfoto, paspoort en reisverzekering voor mijn man: 92 euro

Hij gaat namelijk binnenkort een zakelijke reis maken naar de USA. Supergaaf! En aangezien wij niet zo reislustig zijn, waren we nooit in het bezit van paspoorten. Tot nu. Mijn man heeft er één. Maar wat een geld…

 

Derde week:

Boodschappen: 82 euro.

Ik haalde aan het begin van de week 2 TGTG’s. 

• Eén bij een bakker op de markt. Die bevatte drie broden en verder veel koekjes. Bij de bakker waar ik normaal gesproken mijn brood haal, zou ik voor dat geld vijf broden kunnen halen. Alhoewel, de broden zijn sinds kort geprijsd naar €1,50 per stuk. En ik heb even mazzel dat niemand kokoskoekjes lust. Alle twintig(!) voor mij...;)

• De ander bij de Coop. Die was minimalistisch;). Een paar zakken voorgesneden groente, een smoothie, wat losse bakjes borrelhapjes. 

Oeps! Het blijft een gokje, zo’n TGTG.

Ik had dus nog maar 90 euro budget over. Daarom ging ik extra goed mijn best doen. In de diepvries lagen ook nog twee maaltijden. Wraps? Die maak ik deze week zelf. En voor deze week heb ik geen extraatjes (lees: chocola) gekocht. Het is tenslotte 'gewoon' september. 

Ik heb de mazzel dat ik al 40 appels van onze appelboom heb kunnen plukken. Hoe leuk is dat! Gratis fruit. 

En toen werden we ook nog uitgenodigd door één van mijn trouwe bloglezers (mijn ouders) om bij hen te komen eten. 

Ineens werd het makkelijk om binnen het budget te blijven.

En verder nog weer wat kleine dingetjes (cadeautje): 20 euro.

Ik bestelde nog een zomerjas voor zoon A. Alvast voor volgend jaar. Nu zijn ze namelijk afgeprijsd met zo’n 70%. € 24,50. Voor nu een extra uitgave, maar dan hoeven we in het voorjaar geen jas voor de volle prijs te kopen. Regeren is vooruitzien.

Weken van alléén maar boodschappen komen blijkbaar (bijna) niet voor bij ons. Er is altijd wel iets. Feestjes, cadeautjes, sokken vol gaten, regenlaarzen die niet meer passen, een tube zalf, en noem het allemaal maar op. Dat zal wel horen bij een gezin met vier kleine kinderen. 

Handenbinder

Zoon D is één jaar oud. Geen baby meer. Hij drinkt geen borstvoeding meer. Hij valt niet meer in mijn armen in slaap. Hij doet überhaupt niet meer zoveel slaapjes. Hij ligt niet meer stil tijdens het verschonen van de luier. Hij past niet meer in de tummie-tub. Hij laat zich niet meer voeren.

Hij is nu een dreumes. Een klein boefje. Klein.. dat wel. Hij groeit niet zo hard. Dat wordt extra in de gaten gehouden. Maar hij voelt zich helemaal niet klein hoor. Hij doet net zo hard mee als z’n grote broers.

Als z’n broers op de trampoline springen, gaat hij er gewoon bij. Plat op z’n buik. Het kan hem niet wild genoeg. ’t Liefst haal ik hem er direct vandaan. Veel te gevaarlijk. Totdat ik het plezier op de vier gezichten zie. Dat is me zóveel waard. Dan vraag ik ze of ze voorzichtig willen doen. Dat beloven ze gretig. Voorzichtig blijkt een ruim begrip te zijn…

Verder heeft zoon D het onbegrensde verlangen om in de aarde te graaien. Het maakt hem niet uit waar. Buiten in de tuin. Of binnen in de plantenpotjes. Zodra hij aarde ziet, tijgert hij er pijlsnel naar toe. En hup, een graai. En ’t liefst nog een paar graaien. En ik hoor mezelf al uh-uh roepen. Soms roepen z’n broers mee. Handig hoor, al die hulp in de opvoeding. Zoon D gaat in de box, en ik kom met stoffer en blik aan om alles weer op te vegen.

Klimmen, dat is ook een nieuwe hobby van zoon D. Het liefst op de vensterbank. En dan precies op het randje gaan zitten. En hij is er (nog) geen enkele keer van af gevallen. Ongelofelijk. En ik maar rennen om hem er net op tijd af te tillen.

Zoon D en ik voeren ook hele gesprekken samen. Zodra ik hem in bed legt, steekt hij z’n hand uit voor een fles drinken. Zonder fles weigert hij te slapen. Hij roept daarbij ook allerlei geluiden, wat ik opvat als: ‘haal even mijn fles alsjeblieft.’ Dus ik antwoord hem: ‘ik ga even je fles halen. Graag even geduld.’ Of zo iets. Terwijl ik de trap afloop, houden we contact. Hij roept, en ik praat terug. Hij wil horen of ik nog in de buurt ben. Ik laat horen dat ik er nog ben. En zodra ik weer terugkom met de fles, laat hij zeer neervallen in z’n bed. Fles in zijn mond, knuffel onder z’n arm.

Soms ligt hij een poos wakker in bed. Hij speelt en kletst. Dat is heerlijk. Nog even rust. En als ik dan bijvoorbeeld op de trap loop, of moet niezen, dan roept hij dat hij me heeft gehoord. Dat klinkt dan als: ‘ja-ja.’ Het kan ook ‘da-da’ zijn, of ‘ma-ma’. En ik roep hetzelfde terug. Hij moet dan hard lachen. En ik lach dan weer om zijn overdreven lachje. Zo gezellig!

Het gebeurt ook weleens dat ik ergens druk mee bezig ben, en even niet oplet wat zoon D aan het uitspoken is. Ineens realiseer ik me dat het te stil is. Wat is hij nu weer aan het doen? Meestal is dat een kast openmaken, en alle inhoud eruit trekken. Soms moeten ineens alle schoenen uit het schoenenrek gehaald worden. De oud-papier doos is ook heel favoriet.

Eten doet hij zelf. Hij wenst geen hulp. Hij wenst ook geen bord of bestek. Dat veegt hij zo snel mogelijk van tafel. Weg met die rommel. Maar natuurlijk doen we het niet allemaal op zíjn manier. Dus dat bord blijft er liggen. Mijn handen zijn verkrampt van het bord op z’n plek houden. Maar dat geeft niks. Hij geeft de strijd op, zodra hij brood of vlees ziet liggen. Vis is ook goed. En voor de variatie eet hij dolgraag pastasaus. Dan kan ik gerust drie keer opscheppen. En natuurlijk met z’n handen. Bestek is kinderachtig. Na het ‘goede-bekomst’ gaat hij in één streep naar de badkamer, om van oranje weer blank te worden.  

Met andere woorden: een handenbindertje.

Klagen?

Als ik de krant opensla, als ik op internet lees, als ik gesprekken voer, vaak gaat het over de energiekosten en de dure boodschappen. Het raakt ons allemaal. Het houdt ons bezig. Iedereen gaat er op een andere manier mee om. En écht, er zijn héél schrijnende gevallen. Het levert stress op. Mensen maken zich zorgen. Sommigen komen in een slachtofferrol. De ander is strijdlustig. Een derde wijst naar de regering.

Maar…

Ik was aanwezig op een bijeenkomst, waar we meer hoorden over de situatie in Oekraïne. Het lijkt me goed om daar iets over te schrijven.

Er werd verteld over de situatie aan het begin van de oorlog. Paniek... Vluchten? Vechten? Ouders en kinderen die elkaar kwijtraakten. Verscheurde gezinnen. Huisdieren achterlaten. Enorme files. Overvolle treinen. Maar vooral de angst.

We zijn een half jaar verder, sinds dat de oorlog is begonnen. In Oekraïne is de situatie nog steeds verschrikkelijk. Al bijna 10.000 soldaten die omgekomen zijn. Huizen, scholen en ziekenhuizen zijn kapot. Alle ‘zekerheden’ die mensen in hun leven hebben opgebouwd, zijn allemaal weg. Niet voor te stellen voor ons.

Wij voelen ook iets van de oorlog. Bij ons stijgen de energieprijzen. Politiek gezien valt er veel over te zeggen. Ik waag me daar niet aan. Maar ik voel vooral het contrast.

In Oekraïne wordt het ’s winters heel koud. Tussen de 2 graden en -8 graden. Daar vriezen mensen dood.

Wij moeten het gasverbruik minderen met 30%.  

In Oekraïne moeten mensen rondkomen van €50,- per maand. De armoede is heel groot. Ja, zelfs voor mensen die les gegeven hebben op een universiteit. Ze krijgen eten uit gaarkeukens, gesponsord door bijvoorbeeld Nederlandse goede doelen, anders zouden ze van de honger sterven.

Wij hebben een koopkrachtverlies van misschien 10%.

Het land Oekraïne verdient voornamelijk hun geld aan graan en zonnebloemen. Oogsten wordt heel moeilijk als er ook gevochten moet worden. Maar ook steken Russische soldaten graanvelden in brand. De oogst wordt vernietigd.

Onze broodprijzen stijgen.

En wat nou zo bijzonder is? Ze klagen niet over kou, armoede of verloren oogsten. Ze danken voor de kop soep uit de gaarkeuken, voor de warme kleren en dekens, voor brandstof, wat ze allemaal kregen vanuit Nederland en andere landen.

Wij kunnen de oorlog niet stoppen. We kunnen niets. Niets...? Laten we voor hen bidden. Als ze Gods nabijheid ervaren, krijgen ze de beste troost die er bestaat.

En in ons land voelen we de gevolgen van de oorlog. En nogmaals, er zijn mensen die het heel zwaar hebben. Daar wil ik niets van af doen. Maar kijk eens naar het contrast.

Tel uw zegeningen.

Impulsief

Ik moet mijn draai weer vinden. Na zes weken vakantie. Na vier jaar iedere dag minimaal twee kinderen om me heen te hebben. Ik vind het stil. Wennen… Maar dat heeft tijd nodig, en waarschijnlijk vind ik het over een tijdje heerlijk.

Maar ik ontdekte vandaag al wel voordelen van meer vrijheid. Zo heb ik vanmorgen eerst mijn boek van de bibliotheek uitgelezen. Gewoon ’s morgens om kwart voor 9. Normaal gesproken doe ik dat nooit. Nadat de kinderen op school zijn, ben ik druk met het huishoudelijk werk. Maar ik dacht: het werk loopt niet weg, en het boek is zó mooi. Ik zette een bak koffie, en nestelde me in de stoel, en las het boek helemaal uit.

Het was zo’n mooi (en verdrietig) boek. Écht een aanrader om te lezen. Over het verschil tussen rijken en armen, over verlies, schuld, verbittering. Stukjes nu, en stukjes verleden wisselen elkaar af. Tot op de laatste bladzijde vond ik het boeiend.

En toen sloeg ik het boek dicht. Even huilen… het verhaal was ook zó erg.

 

En hoppa, weer tot de werkelijk. Ik moest aan de bak. En flink ook.

Nadat ik het huis weer netjes, schoon en opgeruimd had gemaakt, had ik een impulsief idee.

Ik ging in de schuur zoeken naar verf. Het liefst zwarte. Ik vond alléén zwarte beits. Het verschil weet ik niet zo goed. Ik weet wel dat ons bureau is gebeitst, en dat stonk nogal. Toen vond ik een pot met verf in de kleur asfalt. Bijna zwart dus. Op het etiket stond dat het in 2016 is gekocht. Oude verf dus. Geen idee waar wie die ooit voor hebben gebruikt.  

Het deksel zat muurvast. De rand van de pot was nogal verroest. Maar ik kreeg het voor elkaar, de pot was open. De verf zag er prima uit. Even roeren. Dan een kwast erbij. En een krant. Ik sloop naar boven. Zoon D moest wel blijven slapen, anders is mijn plannetje voorbij.

Op m’n knieën ging ik aan de slag. Een klusje wat al héél lang op de klussenlijst staan. De dorpels schilderen. Ze waren al geschuurd. Ooit. Ik maakte ze even schoon. En hoppa… smeren maar. Vijf dorpels in totaal.

Ondanks dat de verf al zes jaar oud was, verfde het gewoon prima. Het droogde mooi op. En nu hebben we dorpels die er als nieuw uitzien. En de klusjeslijst is weer ietsje korter geworden.

Ik denk dat het klusje al twee jaar op de lijst stond, en nooit is het in me opgekomen om het uit te voeren. En nu, ineens..!