Onze derde zoon

Al eerder schreef ik over zoon A en B. Over zoon C heb ik al eens geprobeerd te schrijven. Het bleef bij een concept. Het geschreven stuk was niet compleet genoeg. Hij is véél meer dan in woorden te vangen is.

Maar ik waag me er nog een keer aan.

Hij is de derde in ons gezin. Inmiddels is hij 4 jaar. Hij kwam kort (16 maanden) na zoon B. Een drukke tijd brak aan. De plaats in het gezin heeft heel veel invloed op de karaktervorming. De derde zijn is geen makkelijke plek. Zoon A en B zijn altijd samen. Onafscheidelijk. Zoon C moet zich een beetje overschreeuwen om erbij te horen.

Hij is een echte lachebek. Altijd heeft hij een grappige opmerking. Hij heeft lef en is spontaan. Hij praat tegen onbekenden. Iets wat zoon A en B heel lastig vinden.

Regelmatig willen de kinderen mopjes vertellen. We doen het om beurten. Als zoon C aan de beurt is, eist hij het woord. Iedereen moet luisteren. En dan begint hij te praten, alle mopjes door elkaar. En hij lacht zó aanstekelijk dat iedereen meelacht. Ook al klopt er helemaal niks van z’n verhaal.

Hij heeft altijd praatjes. Lange verhalen. En in een gezin met vier kinderen wordt hij weleens afgekapt. Soms vind ik dat sneu voor hem. Maar anderzijds leert hij er wel van. Niet iedereen heeft altijd tijd om naar lange verhalen te luisteren.

Zoon D is z’n concurrent. Als zoon C speelt met z’n autootjes komt zoon D alles in de war gooien. Zoon C roept mij erbij: ‘Mama, bouw een dam.’ ‘Mama, de vijand!’ Dat soort uitspraken.

Qua spelen is hij net een vlinder. Het ene moment speelt hij met een ander, het volgende moment speelt hij alleen. Alleen spelen heeft z’n voorkeur.

Hij is communicatief vaardig. In positieve zin. Hij kan zich goed verwoorden en komt voor zichzelf op. Maar hij is ook heel goed in smoesjes. Als het tijd is om op te ruimen doet z’n arm of been zeer. Of hij is te moe en moet op de bank liggen. Zoon B is degene die confrontaties graag uit de weg gaat en zich verantwoordelijk voelt. B ruimt dus alles op. Natuurlijk ga ik, als moeder, de confrontatie wel aan. C moet gewoon meehelpen. Maar toch krijgt hij het voor elkaar om zo min mogelijk te doen.

Hoe is hij wel te motiveren? Dat is een hele zoektocht. En ik weet het nog steeds niet. In ieder geval niet met beloningssystemen, want dat boeit hem totaal niet.

Weet je nog dat ik schreef over de ‘sporthelm’ die hij wilde verdienen? Waar het mis ging weet ik niet eens, maar hij heeft de spelregels veranderd. Zonder het doel te bereiken heeft hij z’n helm verdiend. En kort erna heeft hij op eigen initiatief het doel bereikt. Heel apart, maar inmiddels raken we gewend aan z’n werkwijze.

Hij is ook een enorme duimelot. Hij duimt zó graag. We hebben alles geprobeerd om hem er van af te helpen, maar niks helpt. Het duimhandschoentje is nog de beste optie, maar hij schuift het soms nog even van z’n duim af. En ook daarover heeft hij veel praatjes en smoesjes. Z’n buik zegt dat hij nu even gaat duimen. Of z’n buik zegt dat hij nu te groot is voor duimen.

Hij maakt een hoop herrie. Om hem heen is er altijd geluid. Hoe hij loopt, hoe hij speelt, altijd met veel geluiden. Dat hoort bij hem. Hij zal nooit geruisloos zijn. Soms spreken we af dat hij zachtjes de trap op loopt, omdat zoon D slaapt. Hoewel hij goed z’n best doet, lukt het hem niet. Gebonk en bovenaan de trap begint hij een vrolijk verhaal, wat meteen afgekapt wordt want hij moest stil zijn. 

Ik herken heel veel van hem in de beschrijving van een rebel-profiel. Zoek maar eens op PCM rebel.  https://www.viviano.nl/training/rebel).

Hij is heel goed in mopperen en klagen. Hij is geen kind dat klaagt en daarna opgelucht is. Maar hij lijkt te klagen om het klagen. Zo is z’n stemming. Hij klaagt veel over school. Het enige wat dan helpt is meepraten en er een schep bovenop doen. Dat vindt hij dan weer heel grappig. Zo probeer ik hem uit het spiraal te krijgen.

De feedback die wij van school krijgen is dat hij heel creatief is. Vooral in het spelen. En ze vinden hem echt een gezellig en vrolijk mannetje.

Motorisch is hij niet heel handig. Hij doet wel met alles mee, maar is niet zo soepel. We zijn met hem aan het oefenen om te leren fietsen. Maar het lijkt wel of niets in hem wil leren fietsen. Ook al kan hij al kleine stukjes zelfstandig fietsen. Hij klaagt dan over koude handen, vermoeide benen. Hij neemt ineens het besluit dat het voor vandaag genoeg is. Ja, zo verwoordt hij het ook. 😉

Hij is niet snel. Aankleden doet hij niet zelfstandig. Niet omdat hij het niet kan, maar omdat hij geen haast heeft. Hij is graag de laatste. Zo ook met eten en drinken.

Als er iemand pijn of verdriet heeft, kan hij daar echt bezorgd over zijn. Dan regelt hij dat er een volwassene komt. Zodra de volwassene er is gaat hij weer verder met spelen. 

Hij kokhalst mee als anderen spugen.

Al met al is hij een sfeermaker met veel gevoel voor humor. Er gebeurt altijd wat met hem erbij. En hij heeft een andere kijk op alles. Dat maakt hem heel interessant.