Pagina's

maandag 30 mei 2022

Het voelde als vakantie

Wat een heerlijke vrije dagen hadden we. Donderdag was het Hemelvaartsdag. ’s Morgens ging de helft van ons gezin naar de kerk. Na de kerkdienst dronken we samen met familieleden een koffietje/theetje. Gezellig weer even bijkletsen.

Daarna lunchten we thuis. Tijdens het eten overlegde we met de kinderen wat we ’s middags zouden gaan doen. We waren het plannen helemaal verleerd sinds corona. Met Pasen waren we ziek. Voor ons was het de eerste keer dat alles weer ‘mag’. Eerst opperden we wat ideeën. Daarna mochten de kinderen kiezen. Het werd: een fietstocht (met een ijsje). Hoe simpel kan het zijn…

Na het middagslaapje vertrokken we. Met een tas met chips, noten, flesjes drinken, thermosflessen met thee. Voor ieder wat wils. Het waaide flink. Daarom leek het mij leuk om eens bij de surfers te gaan kijken. Een fietstocht van ongeveer 8 kilometer. Dat moet te doen zijn voor onze oudste. De andere drie kinderen gingen in de bakfiets.

Er was veel te zien aan het water. Al die surfers. Sommigen maakten enorme sprongen op het water. Soms viel er één. Maar het was vooral enorm druk. De parkeerplaatsen waren overvol. Op het strand lagen overal touwen gespannen, en surf-dingen (geen idee hoe het heet) te drogen in de zon. Maar de kinderen hadden gelukkig aan 1 vierkante meter zand genoeg om te spelen.

Na een tijdje waren we uitgekeken. We gingen weer terug. Langs een eierautomaat. Want hoe leuk is het om dáár eitjes te halen. 20 eieren maat L voor €3,20. Dus ook nog eens een koopje. En weer terug naar huis. Eerst eten, en dan een ijsje halen. Als we het andersom doen, eten de kinderen natuurlijk lang niet zo goed😉. De bordjes waren in mum van tijd leeg. We stapten weer op de fiets. Nu richting de ijssalon.

We waren de enige klanten. Dus konden we op ons gemakje uitkiezen. Toen we allemaal gekozen hadden, stond er een rij achter ons. We stonden vooraan in de file, haha! We smulden van ons ijsje. Behalve onze baby. Hij zat zo lief toe te kijken hoe wij ijs aten. Ik gaf hem één hapje van mij. Maar hij vond het echt niet lekker. Het was hem te koud. Z’n mond bleef stijf dicht.



Toen het ijsje op was, fietsten we nog snel even langs familieleden die vlakbij wonen. Ze waren thuis. We dronken nog een kopje thee. De kinderen speelden heel lief. Na een uurtje stapten we weer op. Wat een lange gezellige dag. En wat deed onze baby het super! Gauw de kinderen naar bed, en zelf even met de benen omhoog.

De dag erna: vrijdag. Weer een vrije dag met elkaar. ’s Morgens pasten we ‘met z’n allen’ op ons neefje. De één deed boodschappen, de ander de was, de volgende ruimde z’n kamer op. Iedereen was lekker bezig. En na de lunch gingen we op pad. Achteraf gezien geen goede timing. Onze baby vond er niks aan. We hadden beter na het middagslaapje kunnen gaan. We gingen naar een open-dag op een boerderij in de buurt. Echt een leuk uitje voor de kinderen. Tractors waar je op mocht zitten. Een parcours om te rennen. Een diepe plas (geen idee of die erbij hoorde, maar die was wel heel favoriet bij onze kinderen). Zand en hooi om mee te spelen. Kijken in de melkput, bij de koeien en kalfjes. Schminken vinden onze kinderen maar niks. De anderen spelletjes hebben ze overgeslagen. Campina-producten proeven vonden ze wel weer heel leuk om te doen. Het was een zeer geslaagde middag. Toen we thuis kwamen hebben we eerst de kinderen gedoucht, en probeerden we alle hooi uit hun haar te krijgen. Dat viel nog niet mee. Daarna stond er een schaal met heerlijke nacho’s op tafel. Wat een verwennerij!


En toen was het alweer zaterdag. De derde vrije dag op rij. Deze dag hadden we een feest. Wat gezellig dat dat allemaal weer kan. Leuk om iedereen weer eens te spreken. De kinderen vermaakten zich uitstekend. Deze keer gingen we wel na het middagslaapje. Onze baby hield het lang vol. Aan het einde van de dag was hij het wel zat. Mijn armen en rug ook... Wat een gesleep met zo’n kleine man. Ook al hadden we een kinderwagen en kinderstoel mee. Toch wil hij het liefst erbij zitten, om vervolgens niet rustig te zitten, maar te springen op je schoot. Z’n eenkennigheid leek wel minder te worden. Hij went steeds meer aan anderen.


Zondag was weer een rustdag. Na drie ‘drukke’ dagen, waren we daar wel aan toe. Het slaaptekort bij de kinderen was goed te merken. Naar mate de dag vorderde veranderde dat in melig-zijn. Ook best grappig… We haalden een legpuzzel van duizend stukjes tevoorschijn. Zo’n hysterische puzzel, waar heel veel op gebeurd. Het werkte heel verbindend. Iedereen gezellig aan de tafel. ’s Avonds lagen ze allemaal vóór half 7 te slapen.



En vanmorgen was het weer een normale dag. Dat betekend dat er weer drie mannetjes naar school gingen. En dat het huis weer enigszins opgeruimd bleef. En dat de wasmachine weer draait. En dat er weer stilte in huis is. En dat ik weer tijd heb om dit verhaal te typen.

Wat een fijn weekend. Wat was het genieten met z’n zessen.

donderdag 26 mei 2022

Afgelopen dagen

Ik heb al een aantal dagen niets geschreven. Maar ondertussen ging het leven door. In dit huis zelfs zes levens. En dan is het míjn taak om dat hier in goede banen (proberen) te leiden. Afgelopen zaterdag krabbelde ik weer op, na een paar zieke dagen.

Mijn man drukte mij op het hart om rustig aan te doen. Maar wat is rustig aan? Is dat niksen? Is dat doen alsof ik ziek ben, terwijl ik het niet ben? Ik weet het niet...

Het achterstallige huishouden had even mijn interesse niet. En dat vond ik wel een lekker gevoel. Ik ging was leuks doen, iets waar ik energie van krijg. Ik had een doos met schilderen-op-nummer liggen. Die haalde ik naar beneden. Meteen had ik de aandacht van drie lieve schatten. ‘Wat mooi, mama’, ‘Ben je nu een kunstenaar?’ ‘Als die af is, mag ik hem dan mee naar school?’. Je zou er spontaan enthousiast van worden…😉.

Ik opende de doos, legde alles klaar, deed een schort om. Het schilderproject kon beginnen. Maar na de eerste penceelstreep wist ik het al. Dit is helemaal niks voor mij. Zo saai. En het duurt zolang.  Maar ik gaf het een kans, want ik werd juist zo lief aangemoedigd. Na een half uurtje gaf ik er de brui aan. Geen hobby voor mij. Ik ruimde alles weer op. Wie weet, als ik me ooit een keer verveel…

Wat zou ik dan gaan doen? Het moet iets zijn wat binnen de categorie ‘rustig aan’ valt. Het valt niet mee als je hoofd nog steeds in de opruim- en organiseerfase zit. Mijn lijf zit in de opknapfase. Die is nog herstellende. Even denken… Een pictogrammenkaart maken voor in de wc! Dan hoef ik niet na elke plas te herinneren aan doorspoelen en handen wassen. Op Pinterest (heb ik nog maar sinds kort ontdekt, maar ben mega enthousiast) vond ik plaatjes. Ik printte ze, en knutselde er een vrolijke kaart van. Die hangt nu op. En het belangrijkste: het werkt!



Ik werd er helemaal enthousiast van. En ik wist meteen een nieuw project te verzinnen. Een planbord. Ik heb internet afgestruind. Hoe moet ik een planbord maken? Kant- en klaar kopen? Zelf maken? Wat wil ik ermee?

Ik wil overzicht creëren voor de kinderen. Zij kunnen zelf aflezen wat er deze week van ze wordt verwacht. Ik doe het ook voor mezelf. Ik merk de laatste tijd dat ik het niet allemaal meer goed kan onthouden. En dat is ook niet gek. De laatste weken van het schooljaar worden er veel excursies en leuke uitjes gepland. Er worden weer volop verjaardagen gevierd. De kinderen spreken steeds vaker af met vriendjes. En dan nog de zwemlessen. En uitjes met het gezin. Ik houd het niet meer bij.

Ik mocht pas met mijn plan beginnen als het huishouden weer op orde was. Soms ben ik streng voor mezelf, maar ik werk zóveel harder en efficiënter als ik een doel heb. Win-win.   

Maandag was het weer een gewone schooldag voor de kinderen, en voor mij tijd om een flinke inhaalslag te maken in huis. Ik deed bewust niet rustig aan, maar gewoon hard aan het werk.

Dinsdag was het mij te nat. Dus verzon ik een ander nuttig klusje. Onze duo-kinderwagen stond me in de weg. Ik wilde er graag afstand van doen. Ik maakte er foto’s van en zette hem op Marktplaats. De rest van de dinsdag stond in het teken van berichtjes op Marktplaats. Écht, soms word ik moedeloos van Marktplaats. Ik zette de duowagen te koop voor €150,-. Ik weet dat dat echt een koopje is. Ik hoef er ook niet veel geld voor te hebben, maar ik wil hem gauw weghebben. En ik wil dat hij weer gebruikt gaat worden waarvoor hij gemaakt is. En dan krijg ik biedingen van €50,-. En vragen wat mijn uiterste prijs is. En of die in een … (merk) auto past. €50,- is echt niet normaal weinig. Waarom vragen naar de uiterste prijs? Ik heb GEEN verstand van auto’s. Zó was ik de hele middag en avond druk met beantwoorden. Het was niet alleen maar negatief hoor. Er was ook iemand die reageerde, die de prijs wilde betalen, en de wagen de volgende dag kon komen bekijken. Woensdag is de duowagen verkocht. Via Marktplaats. Dus toch stiekem wel blij met Marktplaats.

Op woensdag had ik tijd voor mijn planbord. Bij de Action kocht ik een magnetisch whiteboard. Die verdeelde ik in acht vakken. Voor elke dag een vak. En een vak ‘overig’, die noemde ik: niet vergeten😉. Op Pinterest (pas ontdekt, maar dat wist je al) vond ik allerlei symbolen. Met magneetplakbank van de Hema plak ik de plaatjes op het planboard. Op de juiste dag. Hoog is ’s morgens, midden is ’s middags, laag is ’s avonds. Ik printte lego-poppetjes in verschillende kleuren. Ieder kind heeft zijn eigen kleur.

Nu kan ik een symbool (bijvoorbeeld school) op maandag plakken. Met daaraan drie verschillende kleuren poppetjes. Dat betekent dat maandag drie kinderen naar school gaan.

Echt een heel leuk project om te doen! Het moet steeds mooier en beter leesbaar. Ik heb er met het maken en verzinnen al plezier aan beleeft. De kinderen zijn er nu mee aan het ontdekken en 'plannen'. Ze plannen bijvoorbeeld wanneer ze zakgeld krijgen, haha!



maandag 23 mei 2022

Vertraging

Mijn man was een paar dagen van huis om een cursus te volgen. Hoe dat voor mij was, heb ik al geschreven. Hoe was het toen hij thuiskwam? Er kwam een ‘andere’ man thuis dan dat er wegging. Niet echt natuurlijk. Maar ik kon goed merken dat hij gecoacht was. Hij had heel veel rust in zich. Nou is mijn man qua karakter al rustig. Maar dit was anders, echt een diepere rust.

Ik dacht twee dingen:

-          houd dit vast

-          draag dit over op mij

We hebben héél veel gepraat over wat hij leerde. Want wat hij leert tijdens een cursus, gaat hij toepassen op zijn werk. Maar wat hij leerde, is ook heel goed toe te passen in het gezinsleven en de opvoeding.

Zomaar wat dingen wat hij mij leerde:

-          Haak je aan of haak je af

Als je iets verteld, zie je of een ander aanhaakt of afhaakt. Andersom ook. Als iemand je iets verteld, haak je aan of haak je af. Het is iets wat je nooit in een gesprek tegen iemand zou zeggen. Dat zou héél onbeleefd zijn. Maar het aan- en afhaken, is iets wat je soms herkent. En als je iets herkent, kun je het ook proberen te veranderen. Op het moment van afhaken een vraag stellen. Of benoemen dat je het even niet kunt volgen. Ook als één van de kinderen je iets verteld. Soms is er geen touw aan vast te knopen. Dan zeg ik maar een paar keer ja. En hoop ik dat dat antwoord bevredigend is. Het ligt aan de situatie, maar soms is het jammer om het zó te laten lopen. Er waren zoveel kansen om vragen te stellen, en beter te begrijpen wat er bedoeld werd.

-          Primaire reactie, maar op zoek naar het diepere gevoel

Primaire reacties geef je in een noodsituatie. Heel belangrijk, want in geval van nood moet er direct gehandeld worden.

Kinderen reageren vaak (altijd) primair. Ze zeggen zonder na te denken. Bij kinderen noemen we dat vaak puur.  In de puberteit leer je om niet altijd primair te reageren. Eerst nadenken. De situatie aanvoelen.

Maar ook volwassenen reageren vaker primair dan alleen in een noodsituatie. Ook in de opvoeding van hun kinderen. Je kunt jezelf erin trainen om vanuit het onderliggende gevoel te reageren. Heel belangrijk, want door te reageren vanuit het diepere gevoel, ontstaat er verbinding. Jij geeft woorden aan wat je ziet, je kind voelt zich gezien.

We probeerden het direct toe te passen. Ik riep niet meer naar de kinderen. Ik liep naar ze toe, zocht verbinding, stelde mijn vraag. En ik merkte dat er veel meer rust kwam en dat er beter geluisterd werd.

Het probleem van een ander hoef ik ook niet te bagatelliseren. Ik kan het onzinnig vinden, maar voor een ander is het een serieus probleem. Je primaire reactie is direct iets roepen, of er bovenop zitten. Er zit een diepere laag onder die reactie. Dat is vaak een gevoel. Als je woorden geeft aan dat gevoel, krijg je bijvoorbeeld een reactie als: ik vind het irritant dat jij met je lepel op de tafel tikt. Wil je daarmee stoppen? (In plaats van: hou eens op met dat irritante getik.) Door meer vanuit die diepere laag te communiceren, merkte ik dat de kinderen veel beter luisterden.

-          Zoek verbinding

Communiceren doen we non-verbaal en verbaal. Ik kan nóg zo’n goed verhaal hebben, maar om iets over te brengen is meer nodig. Verbinding zit in mijn houding, oogcontact, handdruk. Door elkaar aan te kijken, met een open houding. Ik zag het terug toen ik het bewuster toepaste in de opvoeding. Even door de knieën, aankijken, rustige stem, duidelijke opdracht… en onze altijd-tegensputterende peuterpuber deed precies wat er van hem werd gevraagd.

Verbinding zoeken bij de kinderen is ook interesse tonen in hun wereld. Doorvragen wat aansluit bij hun interesse.

Ik voel me er zó rustig bij. Het voelt alsof ik in een vertraging leef…

Maar wat val ik ook weer snel terug in oude patronen. Vooral als ik me niet helemaal fit voel. Dat is geen excuus. Het gebeurt. En daarna krabbel ik er weer uit op. En probeer dit pasgeleerde opnieuw toe te passen in het dagelijks leven. Ik hoop dat ik me dit helemaal eigen kan maken. En dat ik het niet verleer. Daarom schrijf ik dit. Om anderen te inspireren, en om het zelf terug te kunnen lezen.

De vertraging… het klinkt heel zweverig. Maar dat is het niet!



vrijdag 20 mei 2022

Abrupt einde opruimfase

Het liep allemaal anders dan ik dacht.

Ik werd namelijk ziek. Alweer. Jarenlang werd ik nooit ziek, hooguit een verkoudheidje. Ik heb ook nog steeds geen corona gehad. Maar dit jaar ben ik al voor de derde keer ziek.  

Vorige week waren de kinderen allemaal erg hangerig en hoesterig. Die hadden iets onder de leden. Daarna ging mijn man aan het hoesten. En ik dacht: ‘fijn dat mij voorbij gaat.’ Maar toen iedereen weer gezond en fit was, kreeg ik het alsnog.

Naast koorts, had ik oorpijn en keelpijn. Ik hoorde ook met één oor bijna niks meer. De oorpijn is gelukkig over. En de koorts is weg. Maar de keelpijn is nog steeds aanwezig.

Ik loop ook altijd zó tegen mezelf aan, als ik ziek ben. Ik vraag nooit om hulp. Ik kan het niet. Ik wil alles zelf doen. Iemand bood aan om de kinderen van school te halen. Maar ik ging het toch zelf doen. Want ja, het regent, en anders moet een ander zoveel moeite voor mij doen. In de regen. 

Ken je NIVEA? Niets Invullen Voor Een Ander... Ik ben er zó slecht in. 

Vanmorgen vroeg mijn man: breng je zelf de kinderen naar school? Of moet ik het doen?’ En je raad het al, ik zei: ‘Ik doe het wel.’ Maar ik bedacht me. Het is gewoon niet verstandig. Ik ben nog lang niet de oude. Ik moet rustig aan doen. Dus mijn man bracht ze naar school.

Eén van onze kinderen heeft dezelfde eigenschap. Hij vraagt ook nooit om hulp. Hij is heel zelfstandig. Hij lost alles zelf op. Hij kon zich al heel snel zelf aankleden. Hij smeert al lang zelf zijn brood. Dat is heel handig. Maar hij vraagt ook geen hulp als iets niet lukt. Of als iets kapot is gegaan. Of als hij ergens niet bij kan. En dan zeg ik: ‘vraag maar of iemand je wil helpen.’ En beschaamd denk ik erachteraan: ‘je hebt het écht van je moeder.’

Van mijn opruimwoede is helemaal niks meer overgebleven…

Ik ben blij dat ik weer wat opknap. Want er blijft niet veel van me over, als ik ziek bent. Dan voel ik me maar een heel klein mensje...




woensdag 18 mei 2022

Geen tent

Ik hoorde één van onze kinderen zeggen: Hé, het is hier verboden voor tenten.

En hij bedoelde dit verkeersbord.


Vandaag even geen verhaaltje, want ik zit nog in de opruimfase... 


dinsdag 17 mei 2022

Alles is een fase

Ik zit middenin een opruimfase. Het zit namelijk zo. Eens in de zoveel tijd móét alles ineens opnieuw georganiseerd worden. Sinds een paar dagen heb ik dat weer. Het begon met een los kaartje van de memory. Ik wilde die terugleggen in het juiste spel. Het leek me handig om meteen te checken of het spel nog compleet was. Voor het gemak haalde ik alle spellen maar even uit de kast. Meteen even een doekje erdoor. Toen alle spellen compleet bleken te zijn, ruimde ik de kast weer in. Meteen maar even de rest van de kast leeghalen en schoonmaken.

In die kast ligt ook ons servies. Acht jaar geleden was het nog 9-delig. Nu niet meer. Vooral met de borden is dat best lastig. We kochten acht jaar geleden gewoon wat me het mooist vonden. Het moesten héél grote borden worden, lekker deftig. Die pasten niet goed in de vaatwasser. Die grote deftige borden zijn nog steeds compleet, keurig netjes, zo goed als nieuw. Dezelfde borden kochten we ook een maatje kleiner. Die werden wel gebruikt. Van de negen zijn er nog vijf over. Die zien er overigens niet meer zo mooi uitzien. Van de koffiemokken zijn er nog maar twee over. Oók al niet handig.

Toen ik de kast weer inruimde, pakte ik meteen pen en papier.  We gaan het servies weer aanvullen, maar nu tot twaalf stuks. Mijn lijstje is klaar. Nu even oppas regelen. Dan kunnen mijn man en ik samen op een avond naar de Ikea.




Maar mijn opruimfase was nog maar net begonnen. Nu ik mijn pen en papier in de aanslag had, maakte ik meteen een soort planning. Hoe ga ik het speelgoed organiseren. We hebben beneden vier bakken en boven vier bakken. Sinds onze baby over de vloer kruipt, wil ik speelgoed met kleine onderdelen niet meer beneden hebben. Ik maakte een nieuw plan. En meteen begon ik met de uitvoering. De één na de andere bak ging ondersteboven. Alles werd uitgezocht. Ik liep tientallen keren de trap op en af. Ook een enkele keer naar buiten, om takjes en steentjes terug te geven aan de natuur. Tja, jongens… Uiteindelijk heb ik het beneden zoals ik graag wilde. Boven nog niet. Dat hoop ik op een andere dag te doen.

En als ik dan zo bezig ben met al het speelgoed, dan vind ik dat we véél te veel hebben. Waar ze écht mee spelen, dat is duplo, lego, boekjes, spelletjes en tiptoi. (Buiten spelen ze graag met de waterbaan en trampoline) En alle andere dingen altijd in fases. Tja, enerzijds zou ik graag veel weg willen doen. Anderzijds laat ik het maar zo. Het zijn hun verjaardagscadeaus. Maar ik twijfel wel heel sterk of we hen nog wel ‘grote’ verjaardagcadeaus moeten geven. Met vier jongens… niemand heeft er wat aan als we per jaar de berg speelgoed laten groeien.

Maar ik dwaal af, ik ben nog in de opruimfase. Op zolder bewaar ik kinderkleding in plastic bakken. Ik ging eens even zoeken naar shirtjes, korte broeken, pyjama’s en rompertjes in maat 74 voor onze baby. En meteen zocht ik de winterkleertjes (en alles wat nog in zijn kast lag) uit. Teruggeven, bewaren of wegdoen. Het lukte, alles lag netjes waar ik het wilde hebben. De commode is héél minimalistisch😉. Ik ben benieuwd of ik het ga redden met deze hoeveelheid.

Op zolder kwam ik ook een doos kleding van mezelf tegen. Alles is al minstens anderhalf jaar niet gedragen. Toen ik zwanger was, heb ik veel jurken in een doos bewaard. In die tijd had ik maar 3 positiejurken die lekker zaten. Eén in de kast, één in de was, en één om aan te trekken. Heel minimalistisch. Ook handig. Ik hoefde nooit te kiezen wat ik aan zou doen. Maar ook wel heel saai. Negen maanden geleden is onze jongste geboren. In gewicht zit er ruim twintig kilo verschil tussen toen en nu. Kleding die ik toen paste, is nu veel te groot. Ook geef ik nog steeds borstvoeding, waardoor jurken niet handig zijn. Ik hing terug in de (meteen gepoetste) kast, wat ik wil houden. De rest bewaar ik voor een kledingruilparty. Wat hangt mijn kast weer vol. Shoppen kan ik voorlopig wel overslaan. Goed voor de portemonnee.

-    Kast met spelletjes en servies is keurig.

-    Speelgoed is voor de helft keurig.

-    Kast baby is keurig.

-    Onze inloopkast is keurig.

Mijn opruimwoede is nog lang niet gestild hoor. Ik ken mezelf. Het is pas goed als het hele huis weer gerangschikt is. Zouden ze dit bedoelen met voorjaarsschoonmaak?

En de schuur hoort er niet bij.😊 Dat is mijn man z’n pakkie an…  

maandag 16 mei 2022

Een soort aardbeving

Ik had een plan. Ik ga vóór het ontbijt naar de bakker. Op de fiets. Nou, niks geks zou je denken.

Ik draaide de deur van het slot, en liep naar de schuur om mijn fiets te pakken. Wat bleek, hij was bedolven onder een stapel houten planken en plinten. En daarbovenop lagen twee fietshelmen. Zo kan ik mijn fiets niet pakken. Ik legde alles op de werkbank. Maar dat paste eigenlijk niet. Even het een en ander opzij schuiven. Het paste bijna. Nog één duwtje. Maar toen viel er een mand met wasknijpers. Mijn voorwiel klapte opzij. En in razend tempo… klapte mijn fiets om. Kwam de ladder van de muur af. Die viel tegen de droogtoren. En samen kletterden ze om. En toen viel de stapel houten planken en plinten alsnog van de werkbank. Er rolde nog van alles achteraan. Nee….

Ik dacht maar één ding. Gauw wegfietsen. Keihard. Buiten adem kwam ik bij de bakker. Nou, dat was in ieder geval gelukt. Met het brood in de fietsmand, fietste ik gauw weer terug. Even schoot het door mijn gedachte: stél dat de schuur netjes is als ik terugkom? Dat het gewoon een droom was? Dat het allemaal wel meeviel? Dat was een illusie, zo bleek. Toen ik terugkwam stepte ik de schuur binnen. Ik zag net te laat dat er een schep onder de snelbinders van een andere fiets zat. En die stak uit. Au! Precies met mijn been tegen de schep. Dat wordt een blauwe plek.

Om mijn fiets terug fatsoenlijk terug te kunnen zetten, moest ik wel gaan opruimen. Eerst maar de droogtoren in elkaar zetten. Daarna hing ik de ladder terug. Toen legde ik het hout, wasknijpers, helmen, andere spullen op de werkbank. Ik maakte een enigszins stabiele stapel. Mijn fiets kreeg ook een plekje. En toen nog die schep.

‘Lichtelijk’ geïrriteerd stapte ik de keuken weer binnen. Mijn man dekte de tafel. ‘Is het gelukt met het brood?’ O ja, ik had brood gehaald. 

Diezelfde middag was mijn man bezig in de schuur. Er viel iets. Al mopperend komt hij de schuur uit en zegt: ‘Als we nog eens gaan verhuizen, zoeken we naar een schuur die twee keer zo groot is’. Ik aaide nog eens over mijn zere been en was het helemaal met hem eens. 



zaterdag 14 mei 2022

Wát doet Fijnebol?

‘Zal ik nog even voorlezen?’

‘Ja graag! Van Pietje Puk.’

En zo zaten we samen in de tuin, op  de loungebank.

En ik las…

Als Pietje bij de bakkerij van Fijnebol komt, staat de bakker een luchtje in het deurgat te scheppen.

Ik probeerde het te snappen.

Ik zag bakker Fijnebol in een (sleutel)gat van de deur staan. Met een grote fles parfum. En een schep.

En ik las de zin nog eens…

Als Pietje bij de bakkerij van Fijnebol komt, staat de bakker een luchtje in het deurgat te scheppen.

Een deurgat… Dat moet het sleutelgat zijn. Bakker Fijnebol staat ín het deurgat. Dat past nooit. Dan moet het toch een groter gat zijn. Of misschien was de deur wel kapot.

En het luchtje? Dat is die parfum. O nee, er wordt natuurlijk die lekkere geur van versgebakken brood bedoeld.

Hij schept het. Dus waarschijnlijk zwaait hij met een schep rond om die geur bij het gat in de deur te krijgen. Want geur kun je niet scheppen, hooguit de lucht verplaatsen.

Ik vond het een heel rare zin.

‘Snap jij het?’

‘Nee, jij ook niet he?’

En ineens… viel het kwartje. Het lampje ging branden.

De deur is niet kapot. Het heeft al helemaal niks met geur te maken. Er wordt niet gezwaaid met een schep.

Hij staat gewoon even bij de open deur frisse buitenlucht in te ademen. Een frisse neus halen, zou ik zeggen. Spreekwoordelijk…

vrijdag 13 mei 2022

Noodgedwongen gescheiden

Mijn man heeft een driedaagse cursus. Dat betekent dat hij drie dagen (en twee nachten) niet thuis is. En dat is voor het eerst sinds acht jaar.

Ik had er eerlijk gezegd zin in. Ik zou wel eens eventjes laten zien dat ik het prima redt. Dat ik heel wat mans ben. Dat ik mijn hand daar niet voor omdraai. Alsof ik me moest bewijzen…

Ik dacht zelfs dat ik deze drie dagen mooi wat extra klusjes in huis kon doen. Bijvoorbeeld even een paar muren witten. Nou, dat ging écht niet.

Het lukte me prima om ’s morgens op te starten. En aan het einde van de dag lagen ze alle vier lekker in hun bed te slapen, schoon en met hun buikjes gevuld. Ik kreeg het ook nog voor elkaar om wat huishoudelijk werk te doen.

Maar ik moest het wel allemaal alléén doen. Alles alléén afruimen en de keuken netjes maken. Alléén de kinderen naar bed brengen. Alles alléén. En zelfs meer dan dat. Ineens bedacht ik dat de container aan de weg moet. Dat klusje doe ik normaal gesproken nooit. Aan het einde van de dag moet ik beneden alles afsluiten en de lampen uitdoen. Heel gek om te doen, want ik ben gewend dat mijn man dat altijd doet.

En dan lig ik eindelijk in bed, maar dan ben ik nog klaarwakker in mijn hoofd. Hoor ik iemand? Huilt één van de kinderen? O ja, welke dag is het morgen? Staat mijn wekker wel echt aan? En ik draai nog eens van de ene zij naar de andere zij. De klok slaat alweer twaalf keer. Maar eindelijk, eindelijk viel ik in slaap. En ik sliep als een blok tot de wekker ging.

Een nieuwe dag. Weer alléén opstarten. Nou ben ik dat opstarten wel gewend, maar toch. Eén van de kinderen was ziek, die kon niet naar school. Ik kon het niet eens even vertellen aan mijn man. Toch maar even een appje sturen hoor.

Onderweg naar de supermarkt spuugde onze baby z’n hele voeding uit. En ik had niks bij me om het mee schoon te maken. Hij lag werkelijk in een plas spuug in de maxicosi. Ik ging weer terug naar huis, verschoonde, waste, poetste. Ik deed alles wat ik moest doen. Maar ik kon het niet even delen met mijn man. Mijn man, waar ik gelijkwaardig mee over de kinderen kon praten. Mijn man, die evenveel houdt van de kinderen als ik. Niet dat ik normaal gesproken bij elk wissewasje bij zijn kantoor sta, of hem app. Het is meer het gevoel dat alle verantwoordelijkheid alleen op mijn schouders rustte. Ik vond het een zwaar gevoel.

En ik mis hem. Zijn verhalen over zijn werk. En zijn luisterend oor. Ik mis ook de goede afnemer van mijn kookkunsten.

En ik mis zelfs het kopje thee wat hij voor me inschenkt…

Vanmiddag hoopt hij weer thuis te komen.



donderdag 12 mei 2022

Een kijkje in mijn gedachten

Onze baby heeft een sprong gemaakt. Nee, niet op de trampoline. Maar zo noemen ze een stap in de ontwikkeling. De ontwikkeling van een baby gaat in stappen. Ineens kan hij van alles. Waar hij tot voor kort aan borstvoeding genoeg had, eet hij nu. Brood, fruit, groente, aardappels, vlees, kwark. Alles gaat erin.

Soms moet hij wennen aan de structuur of smaak. Dan komt het er met dezelfde vaart weer uit. Alles wat ik voor hem neerleg op tafel pakt hij zelf, en stopt het in zijn mond. Een paar weken geleden dacht ik nog dat het ‘nooit’ zou gebeuren. Ja, soms zijn mijn gedachten lichtelijk dramatisch. Maar nu heeft hij het in de gaten.

Zelfs uit een flesje drinken gaat hem goed af. Soms twijfel ik wel of hij het zelf heeft gedronken, of dat één van zijn broers heeft ‘geholpen’. Maar gisteren was ik er zelf getuige van. En het ontroerde me echt… Ik voel dat we een fase aan het afsluiten zijn. En in een nieuwe fase komen. En dat maakt mij vooral blij. En ook een heel ietsjepietsje klein beetje weemoedig.  

Ik voel dat er een begin. Dat er ruimte komt voor mezelf. En dan maakt mijn hoofd overuren. Want ik heb zo’n zin om weer te gaan werken. Om zomaar een dag (of twee) iets anders te doen. Ik zou nog wel weer een opleiding willen gaan doen. Ik heb al een sterke voorkeur voor een bepaalde richting, maar eerst zou ik eens een dag mee willen lopen. En omdat onze baby nu niet meer afhankelijk is van borstvoeding, worden deze gedachtes serieuzere opties.

En terwijl ik dit schrijf, vind ik het ook best eng. Er komen talloze redenen in mijn hoofd om het (nu nog) niet te doen. En daarna weer allerlei argumenten om het juist wel te doen. Het lijkt wel alsof ik met mezelf discussies voer. In mijn hoofd. Gelukkig kan niemand het horen…

Vijf jaar geleden raakte ik eraan toe om te stoppen met werken, en volledig thuis bij de kinderen te blijven. Toen onze derde zoon werd geboren, hadden we drie kinderen onder de vier jaar. Na de zomervakantie gaat onze derde zoon naar groep 1. En nu raak ik er langzaamaan aan toe om weer buitenshuis te gaan werken.

Maar mijn hoofd blijft maar overuren maken. Alle opties van banen komen voorbij. Van ziekenhuis tot pleegzorg, van administratief tot onderwijs tot het schrijven van een boek. In eerste instantie lijkt mij altijd alles leuk. Maar ik sta nu anders in het leven dan toen ik mijn eerste baan begon. We hebben een gezin.  En dus veel verantwoordelijkheden. We hebben ook de coronapandemie meegemaakt. Ik was blij dat ik in die periode geen baan had. Thuiswerken is sindsdien bespreekbaar. Sterker nog, mijn man moet er niet aan denken om iedere dag naar kantoor te gaan. Dit zijn allemaal kansen.

Heerlijk om dit even van me af te schrijven. Ik maak nu nog geen plan van aanpak. Ik laat deze gedachten gewoon toe. En dat geeft mij energie.


woensdag 11 mei 2022

Picknicken

Het is prachtig weer! Perfect weer om het bos even in te gaan. Daar kunnen de kinderen zich naar hartenlust uitleven. Een heerlijk uitje. En bovendien nog gratis ook. We springen op de fiets.

Algauw merken we wat er bedoeld wordt met droogte. Er rijdt een auto over het bospad. We zien helemaal niets meer, wat een stofwolk. En de zandpaden zijn heel mul. Best eng met een bakfiets. Ik heb niet zoveel zin om onderuit te gaan.

We komen heelhuids aan bij ons favoriete plekje in het bos. Het is een speelveld met schommel, kabelbaan en waterpomp. En verder een heel aantal bankjes. En héél véél grote takken, waar jongens (ja, vaak zijn dat de jongens) hutten van maken. Of gewoon random mee rondrennen.

We zoeken een bankje uit. De kinderen rennen al. Direct naar de waterpomp. Want daar is lekker modder. Modder en takken. Meer hebben ze niet nodig.

Als ze redelijk uitgespeeld en heel hongerig naar me toe komen, tover ik een ‘picknick’ uit mijn fietstas. Een paar boterhammen, een bak fruit, wat noten, flesjes water, limonade en thee. En dan zitten we heel gezellig met elkaar…

Het eten is zó op. Nog even spelen. Baby wordt al moe, dus we gaan bijna naar huis. Het wordt alsmaar drukker in het bos. De jongens raken uitgespeeld. We kloppen zand uit de laarzen. We zoeken de sokken op. We ruimen de picknicktafel leeg. Iedereen weer in en op de fiets. En daar gaan we weer, op naar huis.



dinsdag 10 mei 2022

Vriezer leegmaken

Ik vond het een mooi moment om de vriezer even ‘op te ruimen’.

Ik haalde uit de vriezer: 2 bakjes met een restant tomatenpuree, een zak hutspotgroente (van TGTG), een zak wokgroente (deze was met rode peper, van TGTG), een bakje pesto (zelfgemaakt van basilicum uit TGTG).

Daar voegde ik nog aan toe: 2 preien (in de aanbieding), 2 paprika’s (in de aanbieding), 2 pakken passata, 500 gr gehakt, 3 tenen knoflook, 1 theelepel sambal, 250 ml groentebouillon, 1 eetlepel Italiaanse kruiden.

Eerst bakte ik de tomatenpuree even aan. De hutspotgroente en wokgroente bakte er even bij. Daar ging de passata overheen. Toen het kookte haalde ik de staafmixer erdoor. En daarna voegde ik de prei, paprika, gehakt, knoflook, sambal, pesto en Italiaanse kruiden toe. Ik goot er 250 ml groentebouillon overheen, en liet het een half uurtje staan pruttelen.

Het werd een enorme pan pastasaus. 

Ik kookte er spaghetti bij. En raspte een beetje kaas (uit de restantenbak van de kaasboer) om eroverheen te strooien. Echt een heerlijk maaltje! 

 


maandag 9 mei 2022

Wat er omgaat in het hoofd van een 7-jarige

Zomaar een vraag van onze 7 jarige zoon. Het was de kinderen namelijk ter ore gekomen dat er in Alblasserdam een verschrikkelijke schietpartij had plaatsgevonden.

Hij vraagt: 'Heeft de politie de boef gepakt?'

Gelukkig kon ik dat bevestigend beantwoorden.

Toen vroeg hij: ‘Heeft de politie hem gelijk geschoten?’

Ik zeg: ‘Nee, dat mag de politie niet doen, stel je voor dat hij toch niet de boef was.’

Hij antwoordt: ‘Nou, dan moet hij een boete betalen van 6 quadriljoen euro plus een celstraf en een taakstraf.'

Ik vraag: 'En als hij niet zoveel geld heeft?'

Hij zegt: ‘Dan moet hij eerst sparen.’ En erachteraan: ‘Ik word later brandweerman.’



zaterdag 7 mei 2022

Een gewone zaterdag

De dag begon vroeg. Ik wilde namelijk even naar de bakker. Dat deed ik om 8 uur al. Wat een rust buiten. Lekker weer. Al die fluitende vogels. Stilte op straat, want de meeste mensen zijn nog aan het wakker worden. Bij de bakker aangekomen was het één en al bedrijvigheid. Logisch, de dag voor moederdag. De dag dat veel klanten taart of gebak kopen.

Weer thuis aangekomen ontbeten we met z’n zessen. Zelfs onze baby at een hele boterham. Hij ontwikkelt de laatste dagen enorm qua eten, slapen, kletsen. Het gaat zo hard, eigenlijk is het al haast geen baby meer.

Na het ontbijt stond er een flinke opruimklus te wachten. De slaapkamers zouden weer helemaal opgeruimd worden. Dat verliep gesmeerd! Er werd een plan gemaakt. Er werden orders uitgedeeld. Ze hielpen elkaar. Zo mooi om te horen dat de één leiding neemt, en de ander heel behulpzaam is. Ik deed intussen wat huishoudelijke klussen. Toen de laatste stukjes speelgoed in de bakken werden gelegd, verschoonde ik de bedden en zocht de zomerdekbedden op. Daar is het nu wel weer voor. De stofzuiger er even door. Helemaal schoon en netjes!

We dronken een kopje thee buiten. Mijn man is met hout en gereedschap in de weer, om een mini-bibliotheek te maken voor de kerk. De kinderen ‘helpen’ mee. Ze zijn erg leergierig naar gereedschap. Soms is er een stukje hout over, waar ze graag een spijker in slaan.

En verder genieten we van het prachtige weer. De beukenhaag die prachtig groen is geworden. De bomen die helemaal in het blad zitten. De bloemen die bloeien.

Echt een heerlijke zaterdag. Geen verplichtingen, maar gewoon thuis. Hier en daar een klusje, en de tijd doorbrengen met elkaar. Straks nog een TGTG van de supermarkt ophalen, de kinderen in bad doen, pizza’s maken.

En dan morgen weer een rustdag. De dag dat we naar de kerk mogen gaan, en waar het huishouden even helemaal met rust gelaten wordt. Bovendien is het nog moederdag ook! Her en der liggen wat knutsels verstopt in huis. Ik ‘mag’ ook alleen nog maar met mijn ogen dicht de kleren in de kast leggen volgens onze oudste zoon.;) Anders zou ik zijn knutsel zien liggen. Ik kijk er helemaal naar uit, om die mooie knutseltjes open te mogen maken en te bewonderen. Ook al is moederdag zo commercieel als wat. 

Ik wens iedereen morgen een fijne moederdag toe!

En de mensen voor wie morgen een moeilijke dag is, wens ik veel sterkte toe.



vrijdag 6 mei 2022

Boodschappenbudget

Ons budget voor boodschappen is €120,-. Dat is gebaseerd op het jaar 2021. Toen was ik zwanger, en kwam ik ruim 20 kg aan. Ik had écht 24 uur per dag honger trek. Ik kocht veel extra’s. Dat had ik nodig om de honger trek te stillen. Inmiddels leven we in 2022. Geen zwangerschap, wel borstvoeding, en de 20 extra kilo’s zijn weg. Zou ik het redden met die €120,- per week? In januari van dit jaar heb ik mezelf uitgedaagd om terug te gaan naar €100,- per week. Als dat een jaar lang lukt, sparen we zomaar €1000,-. De moeite om te proberen! We leven nu in de maand mei. Al vier maanden doe ik mijn best. De ene week lukt het makkelijk, de andere week net niet.

Wat bij ons goed werkt:

-     -        Om soms een TGTG te halen van de supermarkt.

-     -        Om brood van gisteren te halen bij de bakker. Ik weet dat het goedkoopste         brood van de supermarkt ook goedkoop is, maar het brood van de bakker is         echt véél lekkerder, en voor maar €1,-.

-    -         Om kaas bij de kaasboer te kopen uit een restantenbak. Soms hebben ze ook      goedkoop geprijsde toetjes, boter, drinkyoghurt vanwege een korte                     houdbaarheidsdatum.

Deze week haalde ik:

-          3 broden (3,-)

-          3 stukken kaas (€8,90)

-          2 pakjes roomboter (€3,-)

-          3 keer 1,5 literpakken Optimel (€1,-),

-          6 choco-toetjes (€1,-)

Ik houd nog zo’n 83 euro over om de gebruikelijke boodschappen van te halen.

Daarvan kocht ik het volgende:




Dat kostte € 39,08 en €31,87

Totaal ben ik deze week kwijt: € 87,85

En wat we dan precies eten?
-          Sla, gebakken aardappels en een ei
-          AGV van wortels doperwten gehaktbal
-          Pizza van Turks brood
-          Sperziebonen in saté met rijst
-          Risotto
-          Spinazie met kruidenkaas en fusilli
-          Groentesoep met stokbrood

Waarschijnlijk moet ik nog wel wat brood erbij kopen, want er gaat hier bijna een brood per dag op. 

Eerder schreef ik dat wij op zaterdag altijd patat eten. Die gewoonte is vervallen. Nadat onze airfryer weer naar behoren is gaan functioneren, vind ik het niet meer zo lekker...:) Liever wat meer afwisseling.

O ja, volgens het Nibud geeft een gezin van onze samenstelling €118,30 per week uit aan eten en drinken. Hoeveel geef jij uit?


donderdag 5 mei 2022

Vakantie struggle

Het is vakantie. Heerlijk! Geen wekker die ons ’s morgens wakker maakt. We doen alles rustig aan. De eerste dag geniet ik er enorm van. De dagen erna nog een beetje. Maar na nog een aantal dagen begint het minder leuk te worden. Die wekker, tja… er zijn nog altijd vier kinderen die mij vroeg(!) wakker maken. En ik wil niet meer rustig aan doen. Ik wil liever gewoon even heel hard aan de slag in huis.

Elke vakantie ervaar ik dit precies hetzelfde. En ik wil dat helemaal niet zo ervaren. Ik wil er juist van genieten. Vier lieve kindertjes om mij heen. Alle tijd om met hen te spelen en leuke dingen te doen. Het huishouden komt wel weer. De rommel loopt niet weg. 😉

Tijd om het anders aan te pakken, sprak ik met mezelf af. Ik wil relaxter zijn. Dat lukt redelijk. Maar eerlijk gezegd, het blijft mijn valkuil… En dat begint op de slaapkamers. Het speelgoed mag blijven liggen. Heel de vakantie. Overdag, ’s nachts. We ruimen alles op de laatste vakantiedag weer op hebben de kinderen aan mij beloofd. Dat betekent dat ik de bedden haast niet netjes kan maken. En dat ik er niet kan stofzuigen. Dat voelt als een nadeel. Maar het is óók een voordeel. Ik houd daardoor tijd over om leuke dingen te doen.

Hoe de zolder er normaal gesproken uitziet? Er staat een stapel plastic bakken met lego, gesorteerd op kleur. Als er iets gebouwd is, mag dat in de vensterbank staan. De bedden zijn netjes. Alle kleren liggen keurig in de kast. De vloer en ramen zijn schoon. Het gordijn is open. De ramen staan op een kiertje open.

En hoe de zolder er nu uitziet? Ik kan er geen stap zetten. Het ligt helemaal bezaaid met lego. Dus het gordijn kan ik niet open doen. De ramen ook al niet. De bedden? Daar kan ik ook al niet bij. Gelukkig kan ik nog wel bij een dakraampje, toch nog frisse lucht. En er is al een week niet gestofzuigd op zolder.


 

Maar… de mooiste kunstwerken worden gebouwd. En als je er dan even bij gaat zitten (na eerst het één en ander aan de kant geschoven te hebben😉), dan vertellen de kinderen wat het allemaal voorstelt. Heel sterke monstertrucks, motors, raceauto’s, raketten, politiebureaus, dievenauto’s. Het is allemaal even prachtig!

Ik vertel aan de kinderen dat ik het lastig vind als het rommelig is, maar dat ik nu leer dat het speelgoed gewoon mag blijven liggen. Eén van de kinderen antwoordt met: ''dat hadden wij al lang geleden geleerd…''

Wat zou er belangrijker zijn voor de kinderen? Dat alles netjes en schoon is? Dat het speelgoed telkens weer moet worden opgeruimd? Nee hoor. Deze vakantie heb ik ervaren dat het juist goed is om het huishouden even te laten voor wat het is. En om de kinderen alle ruimte te geven. Want nu bouwen we aan ervaringen en herinneringen voor de rest van ons leven. Die herinneringen mogen (moeten) bestaan uit mooie bouwwerken in plaats van een nette slaapkamer.

En even voor de beeldvorming. De woonkamer, de tuin, de badkamer, worden gewoon ‘keurig’ bijgehouden in de vakantie. 

En hoeveel gemak we hebben van het ‘niet opgeruimde’ speelgoed... Ze spelen zó lief!

woensdag 4 mei 2022

Zelf deodorant maken

 Altijd al had ik een hekel aan spuitflessen deodorant. Het slaat op mijn adem en het kan enorm prikken onder mijn oksels. Ik ben er nooit fan van geworden. Van een roller trouwens ook niet. Er is ook anti-transpirant te koop. Dan zou je zou vijf dagen helemaal niet transpireren. Ik heb het nooit uitgeprobeerd, maar het lijkt me niet gezond. En dan hebben we het nog niet eens over de alumiumzouten die in deodorant zit…

Ik sprak eens iemand hierover. Ze herkende het probleem, en zelf gebruikte ze sticks (van Aloë Vera). Ik kocht ook zo’n stick. Ik was meteen helemaal enthousiast. Precies wat ik wilde, fris en een fijne geur, en goed op te smeren. Maar die prijs... Wat zijn die sticks duur. Ik denk dat het rond de €8,- per stick zat.

Sindsdien maak ik zelf deodorant. Heel simpel. Met maar drie ingrediënten, namelijk kokosolie, maïzena, baking soda. Producten die ik altijd al standaard in huis heb.  

 


 

Hoe ik het maak?

4 eetlepels kokosolie (gewoon van de supermarkt, die je ook kunt eten😉)

2 eetlepels maïzena

2 eetlepels baking soda

De olie zacht (op kamertemperatuur) laten worden. Dan alles door elkaar mengen, tot het één geheel is geworden. Daarna gaat het in een bakje in de badkamer. Elke ochtend voor het aankleden een klein beetje opsmeren, en voilà. 

In het begin was ik sceptisch. Ik wil namelijk geen vetvlekken geeft in kleding. En ik wil geen vreemde geuren.  

Intussen maak ik het al zeker 8 jaar zelf. En wat zijn onze bevindingen?

Eerst was het wennen. In de kou wordt de deodorant hard. De kokosolie stolt. In de zomer wordt de deodorant vloeibaar. Dat smeert allebei niet fijn. In de winter zetten wij het bakje (even) bij de verwarming. In de zomer (echte warme dagen) zetten we het bakje in de koelkast.

Maar toen we er aan gewend waren, wilden we niet anders meer. Echt heel fijn. Je huid wordt er heel zacht van, want kokosolie verzorgt. Het belangrijkste: het helpt heel goed tegen geurtjes. En ik heb nooit vetvlekken in mijn kleren gehad.

Eén keer maakte ik een fout… ik had zweetvoeten (ik ben anoniem hier, dus kan het wel laten staan) Ik smeerde mijn voeten er mee in. Heerlijk zacht, dacht ik zo. Maar… je voeten worden er spekglad van. Lopen werd een uitdaging. Ik glibberde uit mijn sokken. En de vloer werd héél vet.

Mijn tip: gebruik het alleen als deodorant!;)

dinsdag 3 mei 2022

3 weken aan het bloggen

Sinds 12 april ben ik gaan bloggen. Het leek mij leuk om een aantal keer per week een verhaaltje te schrijven. Gewoon over alledaagse dingen. Of dingen die mij bezighouden. Of van allebei wat. Ik vind het interessant hoe anderen hun financiën regelen. Dat lees ik graag. Maar om dat nu zelf online te zetten? Dat gaat me nog iets te ver… wie weet, in de toekomst.



Dagelijks zit ik achter de computer. Zomaar te typen wat in mij opkomt. Soms wordt het een verhaal. Soms slaat het werkelijk helemaal nergens op. Soms zijn het korte stukjes, maar krijg ik het niet tot een goed leesbaar verhaal. En soms is het helemaal prima, maar ga ik het niet online zetten. Ik bewaar het wel, omdat ik het interessant en waardevol vind om het later terug te lezen. Net een soort dagboekje.😉

Ik vind schrijven altijd al leuk om te doen, maar als ik geen doel heb, dan sla ik toch makkelijk over. Door het te publiceren op mijn blog, voel ik me meer ‘verplicht’. En als ik dan weet dat het ook gelezen wordt, en er soms op gereageerd wordt, motiveert mij dat om weer iets nieuws te schrijven.

Op het moment van schrijven ben ik drie weken bezig met mijn blog. In die tijd zijn er ruim 6900 bezoekers op mijn site terecht gekomen. Ik vind dat echt heel veel! Dat had ik nooit verwacht. Er zijn maar drie mensen, buiten ons gezin om, die er van afweten. Echt heel leuk dat er zoveel wordt gelezen!

Ik ben begonnen met drie blogs te plaatsen. Daarna heb ik Aaf (zuinigaan) en Teunie (eenvoudigleven) een mail gestuurd, met de vraag of ze mij willen toevoegen aan hun leeslijst. Dat wilden ze allebei. Daardoor kreeg ik veel meer lezers. Nogmaals bedankt dames! Ook voegden anderen mij spontaan toe. Echt heel tof! Als er meer bloggers zijn die mij willen toevoegen aan hun leeslijst, dan ben ik je daar heel dankbaar voor.

Ik merk dat de ene blog meer gelezen wordt dan de andere. Dat vind ik interessant. Maar toch wil ik me daar niet te veel door laten leiden. Uiteindelijk wil ik schrijven wat mij bezighoud.

maandag 2 mei 2022

Verrekijker en Outlet

We gingen met z’n zessen op pad. Voor een verjaardagscadeau. Op het verlanglijstje van mijn man stond namelijk een verrekijker. Gewoon voor de hobby. Maar waar koop je nou zoiets? Op internet had ik gezocht. Zomaar bestellen vind ik niet zo fijn. Ik zou eerst eens wat willen testen.

We ontdekten een grote winkel waar ze te koop zijn. Het leek wel een uitje, zo gezellig. We dwaalden heerlijk rond in de winkel. Wat was er veel te zien!

 

Opeens zag ik een bordje OUTLET. En als ik zo’n bordje zie, dan gebeurt er iets met mij. Dan draaien mijn hersenen op creatieve toeren. Wat kan ik allemaal gebruiken? En ik merk dat mijn portemonnee al een stukje opengaat.

We keken in de rekken. Echt een rommeltje. Alles ligt en hangt door elkaar. Daar moet je ‘doorheen’ kijken. Gewoon stuk voor stuk bekijken. Het ging om kleding. Outdoor, sport, zwem, ski. Alles wat met buiten en bewegen te maken heeft.

Ineens besloot ik een winterjas nodig te hebben. Tja, het is nu voorjaar. Maar ooit wordt het weer winter. En mijn huidige winterjas, die voldoet zeker niet aan mijn wensen. Al drie jaar niet. Eerlijk waar: mijn winterjas is te koud. Het was een heel goedkope, maar geen fijne jas. En na zeven(!) jaar geen zomerjas te hebben, besloot ik dat ik ook een zomerjas nodig heb. Ik fiets namelijk heel veel. Daar moet je je op kleden. En mijn spijkerjasje voor in de zomer is na 7 jaar behoorlijk versleten. Ik speurde tussen de jassen.

Uiteindelijk had ik beet. Het werd éénmaal een winterjas. Met 50% korting. Ik betaalde geen €160,-, maar €80,-. En éénmaal een outdoor-vest. Zo’n heel warm vest, die je met een wandeling, fietstocht, dagje buiten aan doet. Ik betaalde geen €80,- maar €24,-. En ik zag een trui hangen, waar ik meteen helemaal verliefd op werd. Van €35,- voor €24,49. Niet nodig hoor. Maar ik weet zeker dat ik die vaak ga dragen, zo mooi! Heel grof gebreid, mooie blauwe kleur.

Mijn man doet het heel anders. Die wordt nergens verliefd op. Hij wil een vest. Zoekt in de rekken. Vindt er één. Past hem. Keurt hem goed. En klaar. Van €70,- voor €49,-.

Hoe komt het toch dat er voor mannen veel minder aanbod is? En dat mannenkleding veel minder wordt afgeprijsd?

Ik was nog steeds in de OUTLET-stemming. Ik vond nog een korte broek en een trui voor mijn man. Even passen, en goedgekeurd.

Ondertussen waren onze kinderen rondjes aan het rennen, hun jassen uit. En onze baby was het ook goed zat. Dus we besloten om maar richting de kassa te gaan. De afdeling slippers, schoenen, badkleding hebben we overgeslagen. Met pijn in mijn hart, want wat had ik daar nog graag een tijdje rondgekeken.

Schade: €255,-

Maar wat een luxe dat we zomaar zo’n uitgave kunnen doen!

Maar wacht even… we kwamen voor een verrekijker. Terug maar de juiste afdeling. We werden heel goed geholpen. Allerlei exemplaren geprobeerd. Uiteindelijk een keus maken en afrekenen maar. Een prachtig verjaardagscadeau…😉

Vanavond hebben we vroeger gegeten dan gebruikelijk. Na het eten gingen we nog een rondje fietsen met elkaar. Even de nieuwe verrekijker uitproberen op de hei. Echt leuk!

Labels

vakantie (52) kinderen (44) gezin (25) besparing (21) bewustwording (21) financiën (18) mijn man (18) energie (17) thuisblijfmoeder (17) budget (16) opvoeding (16) hobby (15) Zoon A (14) klusjes (13) boodschappen (12) ziek (12) Zoon B (11) opruimen (11) uitstapje (11) bloggen (10) gratis (9) naailes (9) zaterdag (9) tip (8) uitverkoop (8) vrijwilligerswerk (8) TGTG (7) uitgaven oktober (7) verjaardag (7) challenge (6) Kerst (5) marktplaats (5) sparen (5) tuin (5) voorjaar (5) Zoon C (4) budgetteren (4) kringloopwinkel (4) lezen (4) schuur (4) terug naar de basis (4) thuis (4) Coop (3) Lidl (3) baby (3) concert (3) recept (3) verspilling (3) DIY (2) Paasfeest (2) airfryer (2) hotel (2) naaien (2) patat (2) pesto (2) school (2) sporten (2) tandarts (2) tweedehands (2) Oud&Nieuw (1) Zoon D (1) bril (1) geloof (1) hooimadam (1) huishoudelijk werk (1) moederdag (1) pak (1) pyjama (1) tanken (1)