Issue met bananen

Eén keer per week haal ik boodschappen. En daar doen we de hele week mee. Op is op. Ik heb altijd weer het dilemma: hoeveel bananen neem ik mee?

Mijn man en ik ontbijten met kwark, banaan en muesli. Wij delen (heel romantisch💝) onze banaan.

Dat doen we vijf keer per week. Dus dat zijn vijf bananen.

De kinderen eten ook wel eens een banaan. En als er één een banaan pakt, krijgen ze er spontaan allemaal trek in. Helemaal prima, gezonde keus, top.

Echter….

Haal ik 1 tros, dan heeft iedereen trek in bananen.

Haal ik 2 (of meer) trossen, dan hebben de kinderen er ‘even geen trek’ in. Ja werkelijk, als ik 1 tros verstop en de andere op de fruitschaal leg, dan hoeven ze ook geen bananen. Zo lijkt het althans…

Elke week is het een afweging.

Eet ik deze week mijn kwark zonder banaan? (Behalve het ontbijt na mijn boodschappen-ochtendje.)

Of ga ik me klem eten aan de bananen?

Nou vraag je je af: hoezo klem eten? Tja… ik heb de (vreemde) gewoonte om me op te offeren. Als niemand de bananen eet, eet ik ze wel. Op brood, als toetje, als tussendoortje.

Met deze heerlijke temperaturen worden bananen bij ons gauw bruin. En dat vinden fruitvliegjes lekker. En ik had, jawel, 2 flinke trossen bananen gekocht. En, jawel, die werden bijna niet gegeten. Toen ik vanmorgen een banaan van de tros af probeerde te halen, ontstond er een soort worsteling. Alle bananen verloren hun steeltje. Ai! Wat moet ik nu? Vijf bananen gaan eten word me te gortig. Een bananenbrood gaan bakken? Het is me al warm genoeg, de oven blijft uit. Invriezen dan? Ja!

Zonder schil uiteraard. De schil diende als fruitvliegjesvanger.

• Een glazen schaaltje

• Bananenschil erin

• Afdekken met huishoudfolie

• Een paar gaatjes erin prikken

• Een mooi plekje geven op de fruitschaal

De vliegjes gaan door de gaatjes naar binnen. Maar ze vinden de weg terug niet meer. En daarna laat ik ze buiten los. In de hoop dat ze een ander plekje vinden. De groene container bijvoorbeeld.

De bevroren bananen werden een heerlijk toetje. Samen met wat bevroren aardbeien (zo’n zak van de supermarkt) pureerde ik ze. Daarna een flinke scheut melk erbij en even opkloppen. We konden er precies 5 bekers mee vullen. Een prachtig rietje erin, en voilà…

Een heerlijke ‘milkshake’. 

Gezond!

Geen verspilling…

Niet klem gegeten…

En ja, ik bedacht net te laat dat ik er een foto van wilde maken, vandaar dat er al een slokje uit was...;)

Nogmaals over saai

Wat leerde ik over de blog van gisteren?

• Dat niet iedereen dezelfde associatie heeft bij saai. Ik zie saai niet als tegenstelling op druk. Ik bedoel met saai weinig levendig of eentonig. Saai heeft mijns inziens niet met de tegenstelling van leuk of niet leuk te maken. Wij zeggen thuis vaak: het was in ieder geval niet saai! Met andere woorden: er gebeurde genoeg.

• Dat ik genoeg variatie ervaar in ons gezin. Kom maar eens een dagje meedraaien hier...😉

• Dat het misschien goed is om te delen dat het hier ook heus niet altijd rozengeur en maneschijn is.

• Dat woorden de lading niet dekken. In de blog van gisteren lees je in een paar minuten wat er in mijn leven voor uren speelde. En ik schrijf niet alles, wel van-alles. 

• Dat ik niet zomaar een gesprekje aanga, maar dat ik me oprecht interesseer in mensen. En dat ik het heel belangrijk vind om elkaar een écht luisterend oor te bieden. Dat is misschien niet terug te lezen in mijn blog. Ik ga ook niet de inhoud van gesprekken delen. Maar écht, het waren niet zomaar wat praatjes. Het was van hart-tot-hart en liefdevol.

• Dat ik helemaal niet tegen werkende moeders ben. Sterker nog, ik heb zelf ook gewerkt terwijl we 2 kleine kinderen hadden. En ik houd ook iemands baan in stand door op haar kindje te passen.

• Ik ben dankbaar dat ik in deze drukke levensfase helemaal thuis kan zijn EN daar voldoening uit haal.

• Ik hoef me niet te verantwoorden voor het thuisblijven (en ook niet voor wat ik blog). En niemand hoeft zich tegen mij te verantwoorden over werken.

• Ik leef met de dag.

• Dat het blijkbaar goed voelt om te reageren op de reacties, anders had ik deze blog niet gemaakt.

• Dat ik genoeg ‘uitgedaagd en geprikkeld’ word in ons gezin. Niet als Liselot, maar als mama (en juf, voorleesmoeder, huiswerkbegeleider, opruimcoach, speelmaatje, planner, agendabeheerder, kok, chauffeur, schoonmaakster, verzorgster en alles wat nog meer bij het moeder-zijn komt kijken). En daar ben ik dankbaar voor. Ik weet waar ik het over heb, want ik heb 12 jaar een baan gehad voordat ik stopte. Toen ik stopte, was ik bang dat ik het werken zou missen. Maar we zijn 5 jaar verder, en écht, zoveel minder stress en zoveel meer genieten. Precies wat ons gezin nodig heeft. Werken komt wel weer als we in een volgende gezinsfase terecht hopen te komen.

• Dat ik koffieleuten denigrerend over vind komen. Geen verwijt, maar zo komt het bij mij binnen...  

 

Thuisblijfmoeder saai?

Wie denkt dat het leven van een thuisblijfmoeder saai is? Die heeft het mooi mis! Saai is het nooit. En of ik mijn sociale contacten mis? Vaak gaat contacten maken vanzelf. Ik houd van sociale contacten. Daar haal ik echt energie uit.

Zomaar hoe mijn dag eruit zag.

Half 7 ging mijn wekker. Keihard. Want stel je voor dat ik me verslaap.;) Het ‘gewone’ ochtendprogramma speelde af. Dat houdt in: kinderen zijn al wakker en spelen met elkaar. Aankleden. Ontbijten. Tassen klaar. Opfrissen. En gaan. Ik had zelfs nog tijd om het huishoudelijk werk op te starten. (vaatwasser leeg, wasmachine draait, bedden open, gordijnen open, ramen open) Vandaag mochten er drie van de vier naar school. Voor mij dus een rustige ochtend.

Nadat ik ze op school had gebracht (en nog even bij het raam had gezwaaid), fietste ik naar de supermarkt. Eerst het glas en blik weggooien. Daar stond een moeder van school hetzelfde te doen. We kletsten. Haar kind gaat een jaar overdoen. En daar wisselden we over van gedachten. Haar kind was nog niet zover om naar de volgende groep te gaan. En daar waren verschillende redenen voor. Ik vroeg haar hoe haar kind zich had ontwikkeld in het afgelopen jaar? Ze noemde het op. Allemaal mooie eigenschappen. Haar kind heeft het afgelopen jaar levenslessen geleerd. Zijn resultaten op school zijn dan misschien niet genoeg, maar hij groeit wel degelijk. Ze was een trotse moeder. En dat vond ik interessant.

Gedachteloos liep ik de supermarkt in. Ik zocht naar mijn boodschappenlijstje. Niet in mijn tas… Niet in mijn zak… Oeps, niet bij me. En ineens besefte ik wat ik aan het doen was. Ik moest hier helemaal niet zijn. Haha! Het karretje maar weer terugzetten. Kind weer in de bakfiets. Eerst even langs huis, voor het boodschappenlijstje en om een enorme snottebel weg te vegen bij onze kleine schat. Thuisgekomen zag ik dat ik zelfs mijn telefoon vergeten was. Nou, echt niet helemaal scherp vanmorgen…

Ik stapte weer op de fiets. Nu op weg naar de bakker. Even spieken of hun bak met ‘brood van gisteren’ nog inhoud heeft. Ik had geluk. Er was keus. Ik nam er meteen acht mee. Alsof ik een weeshuis moet voeden… Onze kinderen zijn échte broodeters. Dit is genoeg voor een week. Zeker sinds onze jongste maar liefst vier(!) boterhammen per dag eet.

Daarna fietste ik door naar de Lidl. Daar kocht ik groente, fruit en zuivel voor de hele week. Past allemaal precies in de bakfiets. In de rij bij de kassa ontmoette ik een moeder van school. Verder dan 'hoi' en 'doei' waren we nog nooit gekomen. Maar nu kletsten we eventjes, terwijl we onze boodschappen op de band legden. Buiten bij onze fietsen zetten we het gesprek voort. En we kwamen tot de conclusie dat we allebei jongensmoeders zijn. En haar reactie: Ó, zo zie je er helemaal niet uit. Ik vond dat zó grappig… Ik ben benieuwd hoe zij een jongensmoeder er uit vindt zien.

We merkten dat we overeenkomsten hadden. We keken namelijk allebei naar vliegtuigen die overvliegen. En we noemen niet meer alles wat groter is dan een auto, vrachtwagen. En alles wat in de lucht vliegt, is niet altijd een vliegtuig. En alles wat in de schuur ligt, is niet perse een hamer en spijker. En dat onze kinderen vaak benoemen welk soort auto ze later gaan kopen. De één wil met spoilers en de ander een vette truck. En dat als ik een poging waag, en zeg dat ik later een jeep wil, keihard wordt uitgelachen. En we vonden het allebei ook heel handig om alleen maar jongens te hebben. En dat we allebei een hekel hadden aan boeren laten. En dat we ons allebei heel erg vrouw voelen in ons jongensgezin. En ik vond het even heel verfrissend om een gelijkgestemde te spreken, en om elkaar te begrijpen.

Gauw naar huis. Boodschappen uitruimen. En op naar de volgende supermarkt, voor de rest van de weekboodschappen. Daar kwam ik ook weer een bekende tegen, waar ik een tijd mee stond te kletsen. Zij heeft al grote kinderen. En die hebben hun moeder weer op heel andere vlakken nodig. Leuk om haar erover te horen. We kletsen ook over onze kerkelijke gemeente, over wat we meemaakten. Ze vond onze kinderen zo braaf. Altijd leuk om te horen.:) Maar we moesten er gauw een eind aan breien, want onze jongste moest heel nodig naar zijn bedje. Daarna ruimde ik de boodschappen op. En zette een kop koffie. Gewoon even lekker alléén koffie drinken.

De koffie liep door, en mijn telefoon ging. Of ik zin had om samen een bakje koffie te doen met mijn zusje. ‘Nou, ik had net de jongste in bed liggen.’ ‘Ja, maar ik sta bij jouw deur.’ Haha!! Ik deed de voordeur open, en het was echt waar. Mijn zusje met haar kindje. Gezellig!

We dronken gezellig samen buiten op het terras. We hadden het over de lesresultaten van onze oudste. Zij werkt in het onderwijs, dus snapt alles. En voor mij is het nieuw. We kletsten over van alles en nog wat. Over simpele dingen, over ingewikkelde dingen. Over het leven, over persoonlijkheden. Over fouten maken, over vergeven. Over…. Ja met haar kan ik écht overal over praten. En nee, niet over stikstof, veehouderij, politiek. Daar ligt onze interesse niet zo.

Maar ook daar moesten we een eind aan breien, want ik was vandaag pleinwacht. Dat betekent: heel vroeg lunchen en 2 broodtrommels klaarmaken. En dan, hup, naar school. Eén van de kinderen uit school opwachten, en dan met de kinderen hun brood geven en over het plein slenteren.  

Toen de bel ging stoven de kinderen naar binnen. Ik kletste nog wat na met een andere moeders. Eén moeder had zorgen om haar kind. En dat was bijna voelbaar. Ze luchtte haar hart, en ik luisterde. En ik vond het verdrietig.

Thuisgekomen ruimde ik een wasje op. De jongste ging z’n bedje weer in, en de derde viel op de bank in slaap. Ik had even de tijd om de krant te lezen... De telefoon ging. Of we een datum af konden spreken om op visite te komen bij mensen uit onze kerk. Leuk! We spraken een datum af, en toen was het al weer tijd om naar school te gaan. Ik maakte de kinderen wakker, en fietste gauw naar school. Terwijl ik aankwam bij het schoolplein, kwamen onze kinderen precies de klas uit. Handig, hoef ik mooi niet te wachten. Meestal is dat wel anders.

De kinderen zijn weer thuis. We pakken samen een cadeautje in voor een feestje van een klasgenoot. We drinken wat met elkaar. En dan spelen we voor het eerst het spelletje Uno. Ik leg de spelregels uit. Het eerste potje verloopt helemaal goed. Het tweede potje beduidend minder. Eén van de kinderen voelt zich ‘gepest’ als er een +2 kaart wordt gelegd, en hij 2 kaarten van de pot moet pakken. Hij huilt heel hard, en doet niet meer mee. Oeps… even uitleggen dat het niet persoonlijk is bedoelt.

Tijd om eten te koken. Manlief is weer onderweg naar huis. Eten, opruimen, kinderen naar bed brengen. Zo ziet het avondspitsuur eruit. 

Zo zie je maar, het is hier nooit saai.

En dan heb ik het nog niet eens over alle gesprekjes, opmerkingen en grapjes van de kinderen.

Verjaardag

Vroeger keek ik er het hele jaar naar uit. De leukste dag van het jaar. Ik voelde me ook altijd enorm jarig.

Dat is nu wel anders. Ik schrik soms van de tijd, nog maar even en dan ben ik alweer jarig.

Vroeger kon ik haast niet wachten wat ik zou krijgen. Mijn verlanglijsten waren enorm lang en werden meerdere keren per jaar gemaakt.

Nu is dat wel anders. In de ‘to-do’ app maak ik lijstjes voor het hele gezin. Telkens als me iets te binnen schiet, noteer ik het. En vaak zijn het heel praktische cadeaus. Ook koop ik soms iets wat ik graag wil hebben, pak het in, en leg het in de kast. Voor m’n verjaardag. Om het voor m’n man een beetje makkelijker te maken.

Dit jaar stond bovenaan mijn wensenlijst: een foto-shoot. Vind ik leuk, en ik houd van foto’s van ons gezin. We hebben al meerdere keren een shoot laten doen. Nu voor het eerst met vier kinderen. Ik regelde het zelf. Een fotograaf, decoratie, locatie.

De dag voor mijn verjaardag was het zo ver. Prachtig weer. Een blauwe lucht.
Ik had allerlei plannen. Er moesten ‘nette’ foto’s gemaakt worden. Ook vond ik het leuk om van ieder een persoonlijke foto te hebben. En rond het thema ‘feest’ wilde ik ook foto’s. Iets losser en vrolijker.

De kleren die we aandeden zocht ik vast uit. De schoenen boende ik schoon. We ontbeten in ons ondergoed. Vonden de kinderen héél raar. Maar ik wilde een foto-shoot zonder chocopasta- en pindakaasvlekken.;)

Na het ontbijt gingen we ons klaarmaken. Er ging ook een tas met allerlei spullen rondom het thema mee. Alles in de bakfiets, en fietsen maar. De natuur in.
Op de afgesproken plek stond de fotograaf te wachten. En binnen een paar minuten had ze de eerste foto’s al gemaakt.

De kinderen deden heel goed mee. Ze hadden gezien dat ik donuts in de tas had gedaan. Van die mooie versierde in verschillende kleuren. Goed meewerken dus. Misschien is er straks wel iets lekkers.

Na de 'nette foto’s' fietsten we naar een ander plekje. Een soort natuurspeeltuin. Daar toverde ik een picknickbank om tot een gezellige verjaardagstafel. De kinderen renden even lekker rond. De fotograaf ging erachteraan om een paar vrolijke plaatjes te schieten. De kinderen zijn veel spontaner als ze spelen, dan als ze poseren.

We ‘speelden’ feestje. Met een plank met allerlei lekkers. Met feesthoedjes en fluitjes. Met (lege, want ik had geen zin in een knoeiboel) bekers en mooie rietjes.
We hadden veel lol met die gekke fluitjes. En eindelijk mochten de kinderen een donut pakken.

Ze speelden nog even, en toen zat het er al weer op... Het werd ook al flink warm, dus tijd om naar huis te gaan. Om even wat luchtigere kleren aan te gaan doen.

En ’s middags… Wauw, de fotograaf heeft de foto’s al uitgezocht. Met z’n allen om de tablet heen. Wat een prachtige foto’s heeft ze gemaakt!
We mogen er 25 selecteren. Die gaat ze bewerken en dan zijn ze voor ons. En als we er meer willen, kunnen we ze bijkopen. Poeh, best lastig om te kiezen.

Écht een topcadeau! Een leuk gezinsmoment(je) wat haalbaar is met een kind van 10 maanden oud. En prachtige resultaten. We gaan er een mooie collage van maken voor aan de muur.

De dag erna was ik dan écht jarig. Ik werd overladen met cadeaus. Niet normaal. Mijn man had héél goed z’n best gedaan. De kinderen hadden prachtige kleurplaten gemaakt.

Eind van de ochtend bedacht ik dat er nog cadeautjes in de kast liggen. Zelf-gekocht, en bedoelt voor mijn eigen verjaardag. Die moesten ook nog gegeven worden. De kinderen hielpen met uitpakken. Ik ben echt enorm verwend.
Er kwamen een aantal lieve familieleden. Met elkaar genoten we van een taartje. We schoven aan tafel, en de tafel zat echt helemaal vol. Zo gezellig! 

En ik heb me ook echt jarig gevoeld. Niet zoals een kind, maar als een 32 jarige volwassene.

Isolatie afgerond

De afgelopen week was het zover. De andere helft van de vloer werd nu geïsoleerd. De mannen (dezelfde als de vorige keer) kwamen op de afgesproken tijd, in dezelfde pakken, met dezelfde bus. Deze keer waren ze een stuk rustiger. Vermoedelijk waren ze de vorige keer gestrest, omdat hun planning wat in de war werd geschopt. Ze lachten. Ze maakten grapjes. Ik verstond het niet. Maar het zag het er toch heel vrolijk uit.

Hun werkwijze was ietsje anders. Eerst maakten ze de doorgang breder. Ik verwachtte veel kabaal, maar nee hoor. Het bleef heel rustig. Ze gingen de kruipruimte in om te meten. Daarna sneden ze het materiaal op maat en namen het mee de kruipruimte in. Ik verwachte ook kabaal met het plaatsen van het materiaal. Dat was bij de keuken (betonvloer) wel zo. Maar bij de kamervloer (houten ondervloer) hoefde er blijkbaar niet geboord te worden. Wel zo prettig.

Ze waren goed en wel anderhalf uur bezig, toen ik ze ervan op de hoogte stelde dat ik even de kinderen van school ging halen. Maar wat bleek, ze waren al klaar. Ze pakten hun spullen bij elkaar en lieten me foto’s zien. Een krabbeltje en ze stonden buiten. Was dat even snel!

Twee dagen later was de spouwmuur aan de beurt. Om 8 uur ’s morgens reed er een vrachtwagen de straat in. Deze keer andere mannen. Of we even wat spullen aan de kant wilden zetten. Onder andere de bakfiets. Mijn man bouwde die voor het gemak even in met containers en een bloempot.

Hoe ga ik nu de kinderen naar school brengen? Met de auto. Toen ik iedereen in de gordels had zitten bedacht ik dat lopend veel sneller was geweest. Dat ik daar niet eerder op kwam. Zal vast door de stress komen.

Terwijl de kinderen op school waren, kwam ik weer thuis. De mannen stonden op ladders, en boorden gaatjes in de muren. Er lagen allerlei slangen door het huis. Poeh… ik was even helemaal niet op mijn gemak. Die herrie maakt mij enorm zenuwachtig. En dan die slangen door het huis. Ik was bang dat ik in de weg liep. Of dat ik per ongeluk iets kapot maak. Ik dacht maar één ding: Wegwezen hier. Terug naar de auto. Terwijl ik de Maxi-Cosi weer in de gordels had gezet, bedacht ik dat het niet slim is om zonder spullen weg te gaan. Gauw terug naar huis. Ik griste een paar luiers van de stapel. Ook de lievelingsknuffel van onze jongste ging mee. En mijn tas. Zo kom ik een heel eind. Hup, naar mijn zusje.

En nog geen 2 uurtjes later kreeg ik een appje van mijn man: Het is af, ze zijn weg.

Ik kon weer naar huis. Om alles terug te zetten en lekker te dweilen.

Zo, het huis is weer van mij...

Nu de rekening nog. 

En dan de subsidie aanvragen.

Cadeaubon

De kast moest weer eens opgeruimd worden. En wat kwam ik tegen? Een cadeaubon voor een behandeling bij de schoonheidsspecialist. Oeps… al bijna een jaar oud. Jammer om te laten verlopen.

Ik maakte gauw een afspraak. En ik regelde oppas. Heerlijk, even mezelf laten verwennen.

Op de bewuste dag, bracht ik ons jongste kind bij mijn zusje. Hij ging heerlijk slapen en ik kon met een lekker gevoel weg.

Alhoewel. Lekker gevoel? Ken je dat gevoel dat je minstens tien tabbladen open hebt staan in je hoofd? Dat had ik…

    Ons huis werd namelijk geïsoleerd.

-            Ik had het huis dus in rommelige toestand verlaten.

        Ik moest nog boodschappen halen.

        O ja, we gaan een foto-shoot doen.

        Heb ik genoeg leuke decoratie daarvoor?

        En ik ben ook nog bijna jarig.

        Welke taarten zal ik dan maken?

        Of zal ik deze keer gewoon taart kopen?

        En wat kunnen de kinderen voor vaderdag geven?

        En ik moet nog iemand een kaart sturen. Eén dezer dagen nog wat kaarten         in huis halen.

        En we krijgen zaterdag nog visite. Niet vergeten om wat lekkers in huis                 te halen.

        We moeten zaterdagavond ook nog versieren.

        Straks als ik thuis ben moet ik eerst de was doen.

        Eén van de kinderen huilde toen hij naar school moest. Hoe zou het nu                 met hem gaan?

        En is die jurk die ik met de foto-shoot aan wil niet te warm? Wat moet ik             anders aan?

        O ja, vanavond vroeg eten, want man moet sporten.

        Eén van de kinderen is z’n boekentas vergeten.

        Oeps, ik heb geen fruithapje in de tas gedaan.

        Heb ik mijn cadeaubon wel mee? Fiets ik zo de goede kant op?

        Enzovoorts...

          enzovoorts...

             enzovoorts... 

Een chaos van gedachten die continu over elkaar heen buitelen.

Ik fietste in één keer goed. En dat is best bijzonder voor iemand die het verschil tussen links en rechts niet onthoud. Aangekomen stapte ik van de fiets. Mijn oog viel op een bordje. Zo’n bordje waar ik nooit blij mee ben om te zien. Hier waak ik. Ik heb het niet zo op honden. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Heel zachtjes.

Ik ga dus écht niet dat erf op. Stel dat die enorme waakhond op mij afgestormd komt. En mij probeert te verslinden. Of gewoon mij enthousiast begroet. Houd ik ook niet van.

Ik drukte op het belletje bij het hek. Dan komt de mevrouw vanzelf wel naar mij. Dan kan ik onder haar begeleiding naar binnen.

De mevrouw deed de deur open en riep: Hoi. De kust leek veilig. Ik hoorde wel geblaf, maar ik zag nergens een hond. Ik liep op een drafje naar haar toe. Ze liet me de salon binnen. Het zag er allemaal mooi uit. En hond-vrij. Ik mocht gaan liggen. De stoel ging naar achter. Net als bij de tandarts. Maar ze had geen boor…😉

De mevrouw zette een rustgevend muziekje op. En startte de behandeling. Ze vroeg me of het lang geleden was dat ik bij een beautysalon ben geweest. Ik bekende dat dit de eerste keer is. Ondertussen bleef haar hond maar blaffen. Ze zegt: ik haal haar even op, want het is zó zielig. Oeps! Ze komt met de hond de salon binnen. Ik lig daar met een handdoek over mijn gezicht en vraag gauw: ‘Doet tie niks?’ Ze zegt: ‘O houd je niet zo van honden?’ Ik doe de handdoek even af en zie een schattig soort van poedel. (Ik heb geen verstand van honden, maar dit leek wel een knuffeltje.) Nou, voor deze hond hoef ik echt niet bang te zijn. De hond snuffelde even aan me, maar ging gauw in een stoel liggen. Ik werd gewassen, gesmeerd, gescrubt en nog meer gesmeerd en gemaskerd. En ik lag daar helemaal zen te zijn. En langzaam merkte ik dat mijn tabbladen gingen sluiten.

-              Dat isoleren. Succes mannen…

-              Die boodschappen. Morgen weer een dag…

-              Fotoshoot… zaterdag pas. Is allang voorbereid en de rest zien we dan wel             weer. 

Snoep voor schoolreisje

Wie heeft het bedacht?

Ik snap best dat kinderen een snoepje (of een paar) mee krijgen op schoolreisje. Maar dát krijgen ze niet. Ze krijgen grote zakken snoep mee. Om te delen. Ja, maar als alle kinderen zakken snoep krijgen om te delen. Als iedereen aan iedereen uitdeelt. Onze kinderen en snoep bewaren… die combinatie is onmogelijk. Het moet dírect opgegeten worden.

Ik vind dat gewoon véél te veel. Niet nodig. Slecht voor de tanden. Ongezond.

Alsof ik mijn moeder hoor…

Onze kinderen krijgen af en toe snoep hoor. Ik ben er niet op tegen. Helemaal verbieden is niet leuk. Ik was vroeger ook gek op snoep. Nu meer op chocolade.

Eind van het schooljaar krijgen ze vaak snoep. Schoolreisje, snoep strooien bij het afscheid van groep 8, avondvierdaagse. En wij gaan altijd in juli naar de tandarts... ;( Oeps! 

Maar hoeveel geef ik mijn kinderen nou mee? Ik wil niet dat ze er te karig vanaf komen. Ik wil ook niet dat ze het meeste van iedereen hebben. 10 snoepjes is helemaal prima.

Ik ga er maar niet teveel over zeuren. Het hoort er nu eenmaal bij. Ik kan het in mijn eentje niet veranderen. En het is ook niet leuk als mama het allemaal veel te veel vindt. 

Wij gaan snoep scheppen. Voor de beleving. Ik weet dat dat veel duurder is dan een zak bij de supermarkt. Ik hoop dat ze later terugdenken aan dat gezellige moment, dat ze zelf mochten scheppen. Mocht ik namelijk vroeger ook. En ik denk nog steeds aan schoolreisje als ik langs de snoepbakken loop. Prettige bijkomstigheid: geen aangebroken zakken snoep in huis.

Aangekomen bij de winkel (met vier kinderen) legde ik uit hoe het werkt. Zak pakken, snoep inscheppen. De oudste vond het moeilijk. De tweede wilde niet. Hakken in het zand. Ik hielp maar even mee. De oudste had al snel de smaak te pakken en schepte (in overleg met mij) vrolijk in de ene en andere bak. De tweede raakte overtuigt. We kozen samen. En terwijl ik hem hielp, ging de oudste stilletjes zijn gang. ‘Stop maar hoor…’ Had hij het toch mooi voor elkaar om met een flinke zak snoep op schoolreis te gaan. De slimmerd.

En ’s avonds gaan we heeeeel goed tanden poetsen.

Zorgen om inflatie?

Wij zijn een gezin met 1 kostwinner. Dat is in deze tijd niet zo gebruikelijk. Meestal moeten de man en vrouw allebei werken om financieel rond te kunnen komen. Bij ons niet. Mijn man verdient genoeg. En we zijn gauw tevreden. Dat bij elkaar opgeteld, maakt dat het lukt.

De vaste en variabele lasten stijgen enorm. Het salaris stijgt een klein beetje. De kinderbijslag een heel klein beetje. Het is niet in verhouding tot elkaar. Onze koopkracht daalt.

Maak ik me zorgen? Nee… Maakt mijn man zich zorgen? (is een veel relevantere vraag) Antwoord: nee.

Waarom niet?

Even de vaste en variabele lasten ontleden.

Brandstof.

Wij hebben 1 auto (een zevenzitter, een tweedehandsje). We rijden maximaal 5.000 km per jaar. Ik probeer alles wat dichtbij is te fietsen. In januari hebben we getankt voor €100,- en daarna in mei weer. Omdat we zo weinig gebruik maken van onze auto, heeft de prijsverhoging van brandstof geen enorme impact op ons budget.

Overigens heeft mijn man ook een auto van de zaak. Vóór de aanschaf van onze zevenzitter, reden we de leaseauto ook privé. Anderhalf jaar geleden kochten we onze zevenzitter, en reden we niet meer privé in de auto van de zaak. Dat bleek een goede besparing te zijn. Bijtelling was rond de €250,- per maand. Onze zevenzitter kost ons gemiddeld € 90,- per maand.

Boodschappen

Ik heb al meer over boodschappen geschreven. Sinds januari van dit jaar let ik weer goed op de prijzen. Bijna alles is duurder geworden. Toch overschrijd ik het budget zelden. Ik kan besparen door optimaal gebruik te maken van de aanbiedingen. En verder alléén te kopen wat ingepland staat. Als ik duur uit ben is dat vaak door het kopen van vlees en alcoholische drank. Zolang ik daar niet (veel) van koop, blijf ik in de buurt van m’n budget.

Uitgaan

Sinds corona zijn we het een beetje verleerd. De laatste keer dat wij in een restaurant hebben gegeten is bijna 2(!) jaar geleden. Voor 2 personen betaal je al gauw €100,-. En dat vind ik echt veel geld.

Ik kook graag en ben creatief in de keuken. Met het hele gezin uiteten is nog maar 1 keer voorgekomen. Bij een Italiaans restaurant. Eén van de kinderen wilde pizza en de anderen patat. De pizza was ‘niet lekker’ en de patat ‘ook niet lekker’. Dat was dus eenmalig. We doen de kinderen er geen plezier mee.

Eten bestellen deden we bijna nooit. Hooguit als er iemand jarig is. En dan vaak van de Chinees, waar we voor €26,- 2 keer van kunnen eten.

Even op een terrasje neerploffen doen we ook nooit. We nemen vaak flesjes water en thermosflesjes thee mee als we gaan fietsen of wandelen. Dan kunnen we midden in de natuur genieten van ons eigen drinken.

Wel halen we soms een ijsje bij de ijssalon. Dan betalen we al gauw €15,-. En dat vind ik een prima bedrag. We gaan het niet wekelijks doen, maar soms maakt het de dag wel feestelijk.

Ieder jaar gingen mijn man en ik ook samen een nachtje weg. Dat hebben we ook al een tijdje niet meer gedaan, maar we hopen in het najaar/winter weer samen een nachtje weg te gaan.

Uitgaan is voor ons geen grote kostenpost. Hoe groter ons gezin geworden is, hoe meer we van ‘gratis’ uitjes zijn gaan houden. De natuur in.

Energie

Over ons energiecontract heb ik ook geschreven. We zijn €38,- per maand omhoog gegaan. We verwachten dit jaar een bedrag terug te krijgen. Dit jaar zijn we ook aan het isoleren geslagen. We hopen daarmee het verbruik te beperken.

We maken dus nu wel extra kosten (van ons spaargeld), maar we denken dat het zich uitbetaald in geen verdere stijging van de energierekening.

Goede doelen

Via de kerkelijke gemeente waar wij lid van zijn, geven we aan goede doelen. Elke kerkdienst zijn er verschillende doelen waar we aan kunnen geven. En we maken ook wel eens een gift over. Het klinkt als een ‘makkelijke’ bezuiniging om te stoppen met giften.

Maar nee. Tel maar eens hoe groot onze welvaart is. Die welvaart krijgen we niet voor onszelf. God bestuurt het zó, dat wij de financiële middelen hebben. Wij kúnnen geven. Aan degenen die het nodig hebben. Dus nee, hier zouden we niet graag op willen bezuinigen.

Overigens ben je niet alléén met geld goed voor anderen. Ook je talenten inzetten. Vrijwillig meedenken en meehelpen. Maar goed, dat is een ander verhaal.

Kleding

Een voordeel dat we vier jongens hebben. Ze kunnen elkaars kleren dragen. We krijgen ook regelmatig wat ‘toegestopt’. En ik wacht tot de uitverkoop. We hebben een budget van €300,- per maand, maar dat is héél ruim.

Overigens merk ik nog niet echt dat kleding duurder is geworden. Geen idee of dat komt omdat ik te weinig shop, of dat die prijsverhoging nog moet komen. Prijsvergelijken met kleding vind ik vaak lastig. Iets met appels en peren.

Overige kosten kinderen

Kinderen zijn duur (hoor je vaak). Wij kregen ze gratis. Maar het brengt wel veel kosten met zich mee. Waar we het eerst nog over luiers hadden, gaat het nu over brillen, zwemles, fiets, voetbalschoenen. En dat valt in een andere prijscategorie dan luiers. Daarom houd ik Marktplaats in de gaten. Ik denk dat we in deze categorie wel zullen merken dat de prijzen flink gestegen zijn. Maar geen zorgen, we hebben een spaarpot. 

Meevaller: onze derde zoon zit nu voor de laatste maand op de peutergroep. Vanaf de volgende maand scheelt ons dat €60,-

Al met al hebben we dit jaar tot nu toe al een leuk bedrag kunnen sparen.

Ken je het verhaal van Jozef uit Genesis 41? Eerst kwamen er zeven vette jaren (welvaart). En daarna zeven magere jaren (honger).

Misschien zijn we wel aan het einde van onze vette jaren gekomen. We hebben in de tijd van welvaart geld opzij gelegd. Mocht er nu jaren van flinke koopkrachtdaling komen, dan kunnen we terugvallen op het gespaarde geld.

Mochten we het niet meer redden op 1 salaris, dan is het logisch dat ik weer ga werken. En dat is ook helemaal prima.

Jubileumfeest

Mijn ‘oude’ school gaf een feest. En wij gingen er naar toe. Met z’n vijven. Onze baby mocht naar opa en oma.

Écht leuk om het weer eens terug te zien. Het was flink veranderd. Maar er lagen heel veel herinneringen. De fijne herinneringen overheersten.

De school liet zich van z’n leukste kant zien. Kosten nog moeiten gespaard.

Het begon al bij de afdeling groen. Ik heb daar zelf nooit les gehad. Maar ik wilde het graag bewonderen. We hebben ontzettend veel dieren gezien. Het eerste lokaal had vooral slangen, gekko’s en andere gelijksoortige dieren. En ja, één van de kinderen wilde de slang zelfs vasthouden. Ik niet. Ik voelde me sowieso helemaal niet op mijn gemak daar.

We gingen naar buiten. Daar was een hond met 11 puppy’s. Zo schattig. En dat meen ik echt, terwijl ik helemaal niks van honden moet hebben. We mochten ze knuffelen en aaien. Moederhond vond het allemaal goed. Ik vond moederhond dapper, om zomaar je kindjes in andermans armen te zien…

Verder waren er nog véél meer dieren te zien. Geiten mochten gevoerd worden. Op de pony’s mocht je een rondje rijden. Er werd geknuffeld met konijnen, enzovoorts.

Ook was er een workshop bloemschikken. We mochten de kas in, om zelf een courgette te oogsten. Er stonden tractors om in te klimmen. Er was een kleine graafmachine waar je mee mocht ‘spijkerpoepen’. De afdeling autotechniek hebben we bewonderd.

Eén van de kinderen reed een rondje op een elektrische skelter. Verder was er ook een enorme hijskraan, die een bak optakelde waar je in mocht. Kon je even héél ver kijken.

We kregen poffertjes, patatjes, smoothies, fruit, popcorn, verschillende soorten drinken. En niet te vergeten: de springkussens!

Leuk om oude docenten en klasgenoten te zien. En om de bevlogenheid van sommige docenten te zien. Ze kunnen het niet laten om over hun vak te vertellen. Dat zijn de echte..!;)

En ik vergeet vast nog een heleboel te benoemen wat we hebben gezien. Al met al een superleuke intensieve gezellige dag!

En toen we thuis kwamen bedacht ik dat we de afdeling economie en zorg niet eens hebben gezien. Wie weet, met een volgend jubileum…

Boodschappenbudget overschreden

Al maanden lukt het me om niet meer dan €100,- per week uit te geven aan boodschappen. En dat is mijns inziens best zuinig voor een gezin van zes. De ene week gaat het makkelijk, de andere week wordt het krap. 

Deze week lukte het niet. Ik kan goed merken dat de prijzen blijven stijgen, en dat onze jongste steeds meer mee-eet.

Overigens vind ik het helemaal niet erg dat ik het budget heb overschreden. Dit weekend komen er eters, en dan zet ik een specialere maaltijd op tafel. 

Tot een jaar of twee geleden zou ik er een heel uitgebreid en luxe maaltijd van hebben gemaakt. Maar we down-sizen.😉 Gewoon een beetje minder. Nog steeds even gezellig en heerlijk van smaak.

Kleding ruilen

Als je me 12 jaar geleden had verteld dat ik bij de kringloopwinkel tussen de kleding zou kijken, had ik je niet geloofd. Brr… kringloopwinkels. Muffe oude dingen. En als je me had verteld dat ik er ook iets van zou kopen en met plezier zou dragen..? Dan had ik je uitgelachen.   

Ik werkte toen in de kleding. En ik gáf om kleding. Thuis had ik een kast vol. Nieuwe collectie… Ik liep altijd in het nieuwste. En ik liep altijd een seizoen vooruit. 

Ik was ook héél gauw uitgekeken op kleding. Als ik het drie maanden had gedragen, vond ik het al oud. Het moest allemaal perfect bij elkaar matchen. Ik vond vooral heel nette jurkjes leuk. Met bijpassende pumps en een keurige blazer. Maar het voelde ook heel onverzadigbaar.

Als ik nu terugdenk met welk kledingstuk ik écht blij was, kan ik je er niet één noemen… *schaam*

In de loop van de tijd is het allemaal veranderd. Dat begon vanaf dat ik niet meer in de kleding werkte. Het is een proces geweest. Langzamerhand gaf ik er gewoon niet meer zo om. Ik wilde kleding wat lekker zit. Leuke nette jurkjes zijn niet zo praktisch. Het is niet zo dat kleding mij niets interesseert, maar ik hoef niet meer zo nodig van alles.

En nu ben ik moeder (van vier jongens), en dan moet ik vooral praktische kleding hebben. Het moet vies mogen worden. En het moet gewassen kunnen worden. De nette kleren bleven in de kast hangen. En er kwamen wat stoerdere en praktischere items bij.

Nu is het de hoogste tijd voor zomerkleding in de kast.  

Bij de kinderen is het heel simpel.

Ik haal de kast leeg. Ik kijk wat er nog past en mooi is. Dat gaat terug in de kast. De rest krijgt een andere bestemming. Ik haal bakken van de zolder. Daarin bewaar ik kleding. Kijken of daar wat tussen zit wat nu past. Soms hoef ik niks bij te kopen. Soms wel. Deze zomer heb ik nog niks voor de kinderen hoeven kopen. O ja, broeken met versleten knieën worden korte broeken. Met dank aan mijn moeder.

En dan de kast van mijn man. Hij kan het natuurlijk gewoon zelf. Maar ik heb in de kleding gewerkt. Ik houd van nette stapels. Strak gevouwen. En ik hang op kleur. Van licht naar donker. Een tic die ik over heb gehouden aan die tijd😊

Ik heb alléén maar ervaring met jongenskleding. En niet met meisjeskleding. Jongenskleding is zó makkelijk. Elke broek en elke shirt kan bij elkaar gedragen worden. Heel soms kleurt het niet mooi, dan adviseer ik even een andere broek of shirt. Soms zijn ze het met me eens, en soms ook niet. Helemaal prima.  

En mijn eigen kast heeft de laatste prioriteit. Bij mij kan niet alles met alles. Ooit kon het alléén per setje gedragen worden. Dat is nu wel anders. Ik heb een paar basics. Heel saai, maar ik raak er maar niet op uitgekeken. Niet één felle kleur. Bijna alles is zwart, donkerbauw, grijs of donkergroen. Effen, soms een stipje of een streepje. En een rij jurken die ik al heel lang niet heb gedragen. Dat is het enige nadeel van borstvoeding…

Nu het (bijna) zomer is, moet ik op zoek naar zomerkleding. Vorig jaar droeg ik positiekleding. De kleding van het jaar daarvoor pas ik gelukkig weer. Bij de kringloopwinkel heb ik nog een bloesje  gekocht. En via de weggeefhoek twee bloesjes gekregen. Met dat wat ik nog had, kan ik er weer een seizoen tegenaan. En ja, ik houd van bloesjes…

Dus ja, ik draag kleding van de kringloopwinkel en ‘afdankertjes’ van anderen. En ik ben er blij mee!

Het zou nog wel over willen gaan op een capsule wardrobe. Zevenendertig kledingstukken (inclusief schoenen en jassen) die allemaal met elkaar matchen. Wie weet… Ik vind het het proberen waard.

Mijn zusjes en ik maakten een plan. We hebben alle drie redelijk dezelfde maat. Als we alles wat we niet dragen bij elkaar leggen, bekijken en passen. Misschien kunnen we zo nog wat ‘nieuws’ scoren, zonder te hoeven shoppen.

En zó spraken we een avond af om te passen. Waar de één niets meer in zag, zag de ander er juist wel iets in. In de loop van de avond haalde ik nóg meer uit mijn kast. Er hangen wat jurken die ik wellicht nog een keertje aantrek, maar ik zal het niet missen als ik het niet heb. Hoe leuk is het om één van mijn zusjes enthousiast te zien worden van iets wat ik nooit draag. En ik heb het één en ander gescoord. Het meeste binnen mijn comfort-zone, en één jurk er buiten… Ik heb hem al gedragen, en voelde me er heerlijk in!

We gaan het vaker doen… Ik ben een echte Hollander. Gratis is gewoon heel leuk.    

Mannetjes over de vloer

Er zijn mannetjes over de vloer. Nee, onder de vloer. Eerst waren ze boven de vloer. Maar ze moesten onder de vloer zijn. Klinkt heel ingewikkeld. Ik zal het uitleggen.

Het begon met de energierekening.

Even voor de beeldvorming. Wij wonen in een tussenwoning, 110 vierkante meter, jaren ‘60. We gaan mijns inziens zuinig om met gas en elektriciteit. We gebruiken ongeveer 1300 kuub gas  en 2600 kWh per jaar. Maandelijks betaalden we 130 euro. De verwarming staat hier nooit hoog, meestal rond 18 graden. We douchen kort, koken op inductie. We hebben overal tochtstrippen geplaatst, en doen verder alle ‘zuinige’ dingen, zoals deuren dicht en dergelijke. Ik ontdekte laatst dat ik altijd de kraan opendraai aan de 'warmwater' kant. Ik heb mezelf de gewoonte aangeleerd om de 'koudwater' kant open te draaien (voor handen wassen, waterkoker vullen). Ik deel de tip, want misschien zijn er meer mensen die er nooit op letten... Alle beetjes helpen. 

O ja, we hebben ook een houtkachel. Die doen we alleen aan als het echt heel koud is, voor de gezelligheid. We verstoken hooguit 1 kuub hout per jaar. 

Ik heb het idee dat we op het uiterste zitten, tussen comfort en zuinigheid. Helemaal prima.

Zoals iedereen weet, de prijzen van gas en elektra gingen stijgen. Ons contract liep af. Mijn man zocht zoals gebruikelijk uit waar we een nieuw contract zouden afsluiten. Hij kreeg het voor elkaar om een driejarig abonnement af te sluiten, voor 168 euro per maand. Ik vond dat we héél duur uit waren, en wel drie jaar lang. Maar mijn man verzekerde mij dat dit echt een goede deal was. En ik geloofde hem. En hij heeft gelijk (gekregen). Chapeau voor mijn man;) 

We zijn een half jaartje verder. De energieprijzen rijzen de pan uit. Wij hebben nog twee-en-een-half jaar dit contract. Maar niemand kan ons verzekeren dat over twee-en-een-half jaar de prijzen weer zijn als voorheen. Wat kunnen we dan nu het beste doen? Verduurzamen...  

Eerst pakten wij ons koopcontract er eens bij. Vijf jaar geleden had ons huis energielabel C. Er zou vloerisolatie, spouwmuurisolatie, dakisolatie zijn. Mijn man ging het toch even verder uitzoeken. In het echt zat het namelijk een beetje anders. Vloerisolatie en spouwmuurisolatie is alleen aanwezig in de uitbouw. Dakisolatie was wel oké.

Mijn man ging een bedrijf zoeken die kan isoleren. Wat bleek… we waren niet de enige met dit plan. Druk… Maar we vonden toch een bedrijf die op ‘korte’ termijn (lees: binnen een paar maanden) langs kon komen, en een offerte kon maken. Zo gezegd, zo gedaan. Wij gaven akkoord op de offerte. En weer drie maanden later kon de vloerisolatie worden uitgevoerd.

Het stond gepland voor de maand juli. Maar ineens werden we gebeld. Gaatje in de planning. Of het morgen kon. Prima hoor. ’s Morgens om 8 uur zat ik paraat. De kinderen waren een dagje vrij. Maar geen mannetjes te bekennen. We werden gebeld. Het wordt begin van de middag. Ook helemaal prima.

Om half 3 kwamen ze. Twee mannetjes, in witte pakken, met een lampje op hun hoofd. Alsof ze een grot in gingen. Ik verstond ze niet. Ze verstonden elkaar wel. Ze kropen onder de vloer. Ze riepen van alles naar elkaar. Ze werkten keihard. Echt keihard. Roepen, heen en weer lopen, en weer roepen. Telkens dacht ik: roepen ze mij? Maar nee, ze 'zeiden' iets tegen elkaar. Haha!

En toen was er een probleem… De ene meneer sprak Nederlands en legde uit dat het isolatiemateriaal ‘er’ niet door kon. Hij moest de doorgang breder maken, maar dat kon nu niet. De oplossing was dat ze nu de helft isoleerden waar ze wel bij konden. De volgende keer maken ze de doorgang breder en isoleren ze de andere helft. Jammer, maar prima.

Toen ging de bus open. Ze haalden enorme rollen folie uit de bus. Ze legden soort landbouwzeil op de weg. En daar rolden ze de enorme rollen folie uit. Ze sneden het op maat. Rolden het weer op. Toen zetten ze de rollen in de keuken en één voor één verdwenen de rollen onder de vloer. Daarna verdwenen de meneren ook onder de vloer. En toen was er een hoop geboor en gehamer.

Ik had een paar héél bange kinderen. Want het is best eng, zoveel kabaal onder de vloer.

Na een tijdje (had ik al gezegd dat ze écht keihard werkten?) was het klaar. De ene meneer liet foto’s zien. Hij mat de vloeren op. Ze namen alle rommeltjes weer mee, en weg waren ze.

Dat was het begin de eerste energiebesparende maatregel in ons huis.

En respect voor de meneren… want in de kruipruimte… brrr… om panisch van te worden.   

Consultatiebureau

Ik had een afspraak. Al drie keer verzet. De ene keer had ik geen tijd. De andere keer was ik ziek. De derde keer kwam het niet handig uit. Maar deze keer had ik geen goede smoes.

Ik ging. Met knikkende knieën. Want… de vorige keer was onze baby maar heel weinig in gewicht gegroeid. Ik kreeg de tip om bambix te geven. Dat heb ik geprobeerd. Met een fles. Hij vindt het vies. Echt héél vies. Zo vies, dat hij alles uitspuugde, totdat z’n maagje helemaal leeg was. Ik heb het ook geprobeerd met nog dikkere ‘drab’, dat ik met een lepel gaf. Was ook geen succes.

En ik begrijp hem wel. Bambix, brrrr….

Ik stopte met die bambix. Ik stopte ook met oefenen. Ik stopte ook met fruithapjes maken. En pureren. En ik stopte ook met z’n bordje wegen voor en na het eten.

Telkens als wij aten, zat hij in de kinderstoel. Ik legde iets van mijn eten bij hem neer. En na een tijdje begreep hij het. Het eten verdween in zijn mond. Zonder te kokhalzen. Hij eet! Niet met een lepeltje, niet gepureerd. Maar alles uit het handje. Hij eet bijvoorbeeld geen hele sinaasappel, maar wel twee partjes.

Maar nu moest hij weer gewogen worden. Zijn gewicht komt dan in een grafiek te staan. En dan zie je een lijntje. Vanaf geboortegewicht tot nu. Dat lijntje moet binnen bepaalde lijnen staan. In een groen vlak. Want anders…. Ja, wat eigenlijk anders? Geen idee. Je zal toch zeker geen strafregels hoeven te schrijven? Of in de gang moeten zitten?

Zo probeerde ik het te relativeren.

En net voordat we naar het consultatiebureau gaan… een volle luier. Ai, daar gaan weer een paar grammen…

‘U mag komen wegen en meten.’ Ik leg hem in de weegschaal. Er verschijnen een paar cijfers. Het wordt opgeschreven. Ik weet niet of het goed of fout is.

Even later mag ik bij de verpleegkundige komen. Ze vraagt hoe het gaat. Ik vertel dat het heel goed gaat. En dat ik zo benieuwd ben naar het lijntje. Ze laat het me zien. Ik ben niet blij en niet niet-blij. Hij is een kilo gegroeid, top! Maar het lijntje… Hij valt nog steeds buiten ‘het groene vlak’.

Ik vertel aan de verpleegkundige hoe onzeker ik me erover voel. Hoe ik alles probeerde. Hoe ik met alles stopte. En hoe hij nu met ons mee-eet. Geen groentehapjes, geen fruithapjes, geen flesjes, geen bambix.  

Ze luistert. En ze zegt: ‘jij doet het helemaal goed, ga zo door.’ Ze vertelde nog meer. Iets over moederinstinct, niet teveel waarde hechten aan de tabellen, niet toe zijn aan vast voedsel... Ik heb het niet allemaal onthouden. Maar dat hoefde ook niet. Ik doe het helemaal goed. Dat zei ze. En dat onthoud ik.