Vaderdagcadeautje

Zondag is het vaderdag. Wij besteden hier binnen ons gezin aandacht aan. Als eerste door de knutselwerkjes die de kinderen op school maken. En meestal koop ik een cadeautje of ik schrijf een brief samen met de kinderen. Ook bak ik iets lekker voor bij de koffie.

Een paar weken geleden stond hier een Kletspot. Zo’n glazen pot met kaartjes erin. Op de kaartjes staan vragen en dilemma’s om over te kletsen. De pot die hier stond was niet ván ons. En ook niet vóór ons. Wij waren een doorgeeflocatie.

Een paar keer, tijdens het avondeten, pakte ik een kaartje uit de pot, en las hem voor. Het leidde tot leuke gesprekken met de kinderen.

Toen de pot doorgegeven was, wist ik ineens wat ik voor Vaderdag ging geven. Een zelfgemaakte Kletspot.  

Nou, dan heb ik eerst een glazen pot nodig... Snel gevonden, een lege augurkenpot.

Daarna moest ik kaartjes hebben. Ik wist dat bij de Bruna grote vellen gekleurd karton te koop zijn. Vroeger, als kind, bleef ik bij die vellen altijd een poosje staan. Het fascineerde mij. Ik denk dat het komt omdat het er zo rustig uit ziet. Ik ben dus naar de Bruna gegaan, en heb daar een vel karton gekocht. Even praktisch gedacht: op wit en crème zie je gauw vingerafdrukken. Pastelkleurtjes is een beetje te schattig voor ons. Ik koos lichtgrijs.

Ook kocht ik een fijne pennen om mee te schrijven. Ik heb een paar Bullet Journals (boekjes vol met stipjes, waar je heerlijk in kunt tekenen, plannen, handletteren en schrijven) waar ik niet zo vaak meer in schrijf, omdat ik geen goede pennen heb. Dit was een mooi moment om voor goede pennen te gaan.

Van het vel karton heb ik een heleboel kaartjes gesneden. Een stuk of 40. Ze moeten natuurlijk in de pot passen. Ze zijn niet allemaal precies even groot, maar dat vind ik niet erg. Het is tenslotte hand-made. 😉

En daarna moest ieder kaartje beschreven worden. Op de ene kant een vraag en op de andere kant een dilemma.

Veel werk..! En allemaal als m’n man er niet is, want het moet nog even een verrassing blijven. Maar ik vind het heerlijk om te doen. Overigens leest mijn man nooit m'n blog;)

Inmiddels heb ik 30 kaartjes af. Nog 10 lege kaartjes dus, maar ik heb nog een paar dagen te gaan.

De pot wil ik ook nog versieren, zodat het er niet meer zo 'augurkerig' uitziet.

Natuurlijk had ik ook gewoon een Kletspot kunnen kopen. Er zijn ook extra kaartjes te koop voor wat meer variatie. Maar ik vind juist het persoonlijke eraan zo leuk. Die gezinstaal, dillema’s en discussies die in ons gezin soms voorkomen. 

Zo wordt het een heel persoonlijk cadeautje!

Verwijderd

Al weken slingert er een To-Do lijstje rond in de keuken. Soms wordt er wat weggestreept. Soms wordt er wat bijgeschreven. Vaker bijgeschreven dan weggestreept. De lijst groeide…

Wat er zoal opgeschreven staat? Schuren, schilderen, broeken korter maken, houtkachel schoonmaken et cetera… en ook ‘blog schrijven’.

Vrijdag nam ik een (impulsief) besluit. Ik verwijder de blog.

En daar had ik meerdere redenen voor.

• Ik voel me niet meer de Liselot die ik was toen ik begon met schrijven. Daarmee bedoel ik dat ik niet meer zo bezig ben met zuinig te leven. Letterlijk gezien leef ik misschien nog wel op de zelfde manier. Maar het voelt heel anders.

• Een blog bijhouden verdient meer aandacht dan dat ik het geef. En, zoals ik al eens heb geschreven, gebruik ik geen/zo min mogelijk internet op mijn telefoon. Daardoor raakt de blog in mijn gedachten naar de achtergrond.

• Als ik het meer aandacht ga geven, dan houd het mijn gedachten teveel bezig.

Nou, toen ik nam ik een besluit. Ik verwijderde de blog en het gmail account. Hup, alles weg.

Ik kon weer wat wegstrepen van mijn lijstje. Blog schrijven. Dikke streep erdoor.

En nu vraag je je misschien af: hoezo verschijnt er nu dan weer een blog? Nou, dat zal ik even uitleggen. 

Zondag las ik in De Evangelist (dat is een tijdschrift) dat er mensen werden gezocht die het leuk vinden om hun steentje bij te dragen voor de invulling van het blad.

Ja! Dat vind ik leuk om te doen. M’n blog is weg. Maar schrijven vind ik nog steeds fijn om te doen. En voor dit blad, dat vind ik heel waardevol. En zelfs goed te combineren als ‘thuisblijfmoeder’.

Ik heb contact opgenomen. Even kort uitgelegd wie ik ben en welke schrijfervaring ik heb. Ik benoemde deze blog, die ik dus net verwijderd had. De redacteur was wel benieuwd naar de blog. Ik heb het verwijderen weer teruggedraaid. En daarom staat de blog er weer.

Doordat ik m'n blog weg had gedaan, reageerde ik op de oproep in De Evangelist. 

En omdat de redacteur vroeg of hij wat mocht zien van de schrijfsels, staat de blog er nu weer. 

Soms lopen dingen anders dan je verwacht…!

Een gratis printer

Vorige week stond ik in de rij bij het afgiftepunt van de kringloopwinkel. Vóór mij stond een oudere dame met een printer in haar armen. Ik had geen spullen om in te leveren. Ik kwam om pakketjes op te halen, want dat kan daar ook. Twee pakketjes. Allebei via Vinted, bezorgd door Homerr. Het ene pakketje bevatte een kledingstuk. De andere kleine speelgoedpannetjes voor het buitenkeukentje.

De mevrouw voor mij was aan de beurt. Ze wilde de printer neerleggen op de tafel, maar meteen werd ze gecorrigeerd. Nee, er worden geen printers aangenomen.

Ergens snap ik het wel.  

En ik wist het ook uit eigen ervaring. Een half jaartje geleden hield onze printer ermee op. We hebben op verschillende manieren geprobeerd om hem weer aan de praat te krijgen. Maar niks hielp. En toen dacht ik aan de kringloopwinkel. Ik dacht: er is een repair-café. Misschien kunnen ze hem maken en daarna in de winkel verkopen. Maar nee, ze nemen geen printers aan. We werden doorverwezen naar de milieu straat. 

Nou, daar stond de mevrouw. Ze keek beteuterd. Ze vroeg zich hardop af wat ze er dán mee moest.

Ik vroeg haar: ‘doet de printer het nog wel?’ ‘Ja,’ zei ze, ‘er moeten alléén nieuwe cartridges in, maar ik gebruik hem nooit.’ ‘Mag ik hem dan hebben? Ik heb geen printer meer. Ik zou deze heel goed kunnen gebruiken.’ 

Ik voelde me brutaal en behulpzaam tegelijk…😉

En een halve seconde later had ik een printer in mijn armen.

De mevrouw was blij dat ze er van af was.

En ik was blij met een gratis printer. En ’t is ook niet de meest simpele printer. Er kan ook mee gescand en gekopieerd worden. Kan zomaar handig zijn!

Thuisgekomen heb ik de printer eerst maar even schoongemaakt, want hij was behoorlijk stoffig. ’s Avonds hebben we nieuwe cartridges besteld. De volgende dag kwamen ze binnen en… we kunnen weer printen!

We printen niet vaak. Maar in het halve jaar dat we er geen hadden, merkte ik dat ik het erg miste. De ene keer ging het om een kleurplaat voor één van de kinderen. Een andere keer een verzendlabel voor iets wat ik verkocht had op Marktplaats of Vinted. Heel vaak hoeft het niet geprint te worden, maar een enkele keer wel. Of soms een aantal uitnodigingen voor een kinderfeestje of een puzzeltje voor de jeugdvereniging waar ik leiding geef.

Ik heb regelmatig aan mijn zusje gevraagd of ze even iets voor me wil printen. En natuurlijk wilde ze dat. Maar nu kan ik het gewoon weer zelf doen.

Ik voel me net een klein kind, nu ik dit schrijf… 

ikke zelluf doen. :)

Een boek uit mijn eigen boekenkast cadeau geven…?

Eerst even onze boekenkast. Ik ben niet zo’n boekenkoper. Wel een lezer van diverse genres. Als het maar niet te spannend is. 😉

Gewone leesboeken leen ik bij de bibliotheek.

De meeste boeken die we zelf hebben, zijn prekenboeken, meditatieboeken, bijbelstudieboeken, Bijbelverklaringen. Allerlei boeken die met godsdienst te maken hebben.

De bibliotheekboeken zijn vaak boeken die ik in een paar dagen uitlees. Boeken waar ik dagelijks of wekelijks een stukje uit lees, zijn de boeken die we bijvoorbeeld gekregen hebben. Ook staan er boeken in de kast waarbij ik ben afgehaakt.  

Er zijn boeken die ik nooit weg wil doen. Er zijn ook boeken die ik uitlas en teruggezet heb in de boekenkast en waarvan ik weet dat ik ze niet vaker ga lezen.

Over die laatste boeken wil ik het hebben. Boeken die ik uitgelezen heb, en die ik niet vaker ga lezen. Zou ik zo’n boek in een mooi papiertje weg kunnen geven voor iemands verjaardag? Kan ik dat maken?

Iets houdt mij tegen. Ik vind dat krenterig overkomen. Ik wil iets nieuws geven. Daarom heb ik dus nog nooit een boek uit de boekenkast cadeau gegeven. Soms wel zomaar weggegeven of uitgeleend.

Een familielid van mij geeft wél boeken die ze eerst zelf gelezen hebben. En dat past helemaal bij hen. Sterker nog, ik vind het juist een extra waarde geven aan zo’n boek. Ze geven iets waarvan ze de inhoud kennen. Ze vonden het de moeite waard om door te geven in plaats van voor zichzelf te houden.

Zij doen dat ook niet zomaar. Het is een stukje maatwerk. Een tijd geleden waren we bij hen. Ze hebben een grote boekenkast in de woonkamer staan. Mijn man stond er in te kijken. Hij pakte er een boek uit en las de achterkant. Daarna zette hij het weer terug. Het boek heette: Ik zocht Allah en vond Jezus. (Overigens écht een aanrader om te lezen.)

En wat denk je? Toen hij jarig was kreeg hij dat boek. Zie je, maatwerk.

Ik ben teveel een kuddedier, maar ik zou het patroon van ‘het moet een nieuw boek zijn’ willen doorbreken. Maar op dit moment kies ik nog steeds voor veilig.

Maar daarom: iedereen die mij een boek wil geven, bijvoorbeeld voor m’n verjaardag: haal er gerust één uit je eigen boekenkast, waarvan je weet: de inhoud is het waard om weer gelezen te worden.

Overigens is weggeven niet de enige manier om boeken een nieuwe bestemming te geven.

Ik verkocht vandaag zomaar spontaan drie boeken aan de schoolbibliotheek: delen van de Duiventil serie. Ik vind ze nog steeds geweldig. Ik heb ze minstens 10 keer gelezen. Maar nu lagen ze alweer een paar jaar in een doos op zolder. Laatst kwam ik ze weer tegen. Zo jammer om zulke leuke boeken op deze manier oud te laten worden. Daarom ben ik blij dat ze een nieuwe bestemming hebben gekregen.  

Broodbakmachine

De weggeefhoek is een appgroep waar zo’n honderd bekenden van mij (voor het overgrote deel zijn het moeders van school) in zitten.

Als ik iets weg wil geven, dan maak ik er een foto van en plaats die in de appgroep. Echt ideaal om van je overtollige spullen af te komen…

En soms wordt er iets aangeboden waarvan ik denk: ja, dat kan ik goed gebruiken. Dan reageer ik privé en kan het zijn dat ik het product krijg. Zodra het product aan iemand toegezegd is, wordt het appje in de weggeefhoek verwijderd óf er wordt meegedeeld dat het product weggegeven is.

Een tijdje geleden werd er in de weggeefhoek een broodbakmachine aangeboden. Ik reageerde en had geluk. De broodbakmachine was voor mij. Degene die de machine weggaf nam hem mee naar school, dus het koste mij zelfs weinig moeite.

Ik maakte de machine grondig schoon en toen kon het experimenteren beginnen. Eigenlijk stelt ook bijna niks voor. Ingrediënten afwegen in de bakblik en het programma instellen.

Inmiddels bak ik bijna dagelijks een brood. Als lunch een kraakvers boterhammetje, heerlijk! En de geur van versgebakken brood vind ik fantastisch. Meestal maak ik brood van een mix van bloem en volkoren meel. Dan is het niet te vast, maar wel voedzaam. Voor de afwisseling maak ik soms een maïsbrood of een rozijnenbrood.

Er is ook al het één en ander misgegaan. Zo heb ik een keer pizzadeeg willen maken, maar stelde ik de machine in op jam maken. Er lag een gekookt prutje in het bakblik.

In het begin zakte het brood tijdens het bakken soms in. Maar nu heb ik een goed recept. Het afwegen komt heel precies.

Het nadeel van zelfgebakken brood is dat het snel oud wordt. Na een halve dag is het niet meer lekker. Droog en taai. Daarom vries ik alles wat overblijft direct in.

Het recept wat ik tot nu toe het beste vind:

300 gr volkoren meel

200 gr witte bloem

310 ml water

10 ml zonnebloemolie

10 gr suiker

10 gr zout

6 gr gedroogde gist

Uitstel, maar geen afstel!

Eén van de eerste blogs die ik schreef, ging over de Matthaüs Passion. We hadden kaarten besteld, maar op de dag dat we naar het concert zouden gaan, werden we allemaal ziek. Helaas… maar, zo spraken we samen af, we gaan een volgende keer.

Inmiddels twee jaar later… Uitstel, maar geen afstel. Het afgelopen weekend hebben we een concert bijgewoond.

We hadden geboekt in het AFAS-theater in Leusden. Eigenlijk vind ik dat je zoiets in een kerk moet horen. Maar fijne stoelen is me ook heel wat waard. En wat dat betreft zaten we goed. Wát een mooi gebouw trouwens…!

Vooraf kregen we wat te drinken. Daarna was er een Master Class. We zaten op de derde rij. Eerst twijfelde ik of het wel zo’n fijne plek was, want het podium is hoog. Wij zaten dus op ooghoogte van het podium. Maar we konden alles heel goed zien.

Tijdens de Master Class legde de dirigent het één en ander uit. Ik vond dat heel fijn. De Matthaüs Passion is net een kunstwerk, waarin je telkens nieuwe dingen ontdekt. Fijn om daar wat extra uitleg bij te krijgen.

Na de Master Class was er een pauze, en daarna begon het echte concert. Die bestaat uit twee delen, met een pauze er tussenin.

In één woord: prachtig!

Ik had het boek mee met de vertaling, want het is een Duitstalig muziekstuk. Zo kon ik het verhaal horen én meelezen. Alsof ik werd meegenomen in het verhaal.

Hetgeen me het meest opviel:

Hoe goed alles werd uitgebeeld. Een kraaiende haan, de berg Golgotha beklimmen. En ook de verschillende emoties: boosheid, verdriet, angst, opgehitst.

De tegenstelling tussen het volk en het Sanhedrin die door elkaar heen riepen en schreeuwden en Jezus die zweeg.

Vanaf dat Jezus gestorven is, veranderde de muziek. Eerst heel veel rust, daarna het voorhangsel dat scheurt en de aarde en rotsen die scheurden. En daarna klonk er een soort berusting door in de muziek. Vooral de rust viel me op. 

De blijdschap die erin doorklinkt. Waarom Jezus moest lijden en sterven. Dat Hij vrijwillig deze zware weg ging. En dat om de zonden van de mensen. En hoe gelukkig Hij Zijn kinderen wil maken.

Ergens vond ik het ook wel een beetje ‘kaal’ dat de Matteüs Passion stopt bij het sterven en begraven worden. Het is het verhaal van Goede Vrijdag. Dus verder dan de begrafenis gaat het verhaal niet. Maar gelukkig komt er na Goede Vrijdag ook Pasen, de opstanding.

Al met al, enorm genoten van een prachtig kunstwerk wat bijna 300 jaar geleden door J.S. Bach is gecomponeerd!

Afbrekend en opbouwend zelfvertrouwen

Zwemles. Bij ‘ons’ zwembad zijn de niveaus verdeeld in verschillende kleuren. Zoon B is aangekomen in het laatste bad. Rood.

De resultaten per onderdeel worden bijgehouden door middel van smileys. Hoe blijer het gezicht, hoe beter het ging. Zo hebben wij ook een beetje inzicht in hoe de voortgang gaat.

We gingen over van een oud gebouw naar een nieuw gebouw. Eén van de vele voordelen is dat we nu dus mee kunnen kijken vanaf een tribune.

Dan heb je dus 40 minuten de tijd om je kind te observeren. Verder is het alléén maar wachten. En zweten. Want het is er héél erg warm. Zó warm dat ik voordat ik naar zwemles ga me even omkleed naar wat zomers en luchtiger.

De laatste paar lessen nam m’n man voor z’n rekening.

Vanaf dat zoon B in het diepste bad (rood) mocht zwemmen, lukte het hem niet meer zo goed om door het gat te zwemmen. Je weet wel, zo’n zeil onder water met een gat erin. Het zeil hangt 3 meter van de kant. Het is een kwestie van (diep) duiken en een paar slagen zwemmen.

De eerste les dat B in het diepe bad door het gat moest zwemmen, lukte het de helft van de pogingen. De tweede les nog maar de helft van de helft. En de keer daarna helemaal niet meer. In plaats van duiken ging hij springen. Hij zwom direct terug naar de kant. Je zag het per keer verslechteren. Je zag vooral dat hij er zelf van overtuigd was dat hij het niet kon.

En daar zit m’n man dan te observeren. Zien dat hij niet meer gelooft dat hij het kan. Een frustrerend gevoel. Hij kan het, dat is zeker. Maar hij weet het zelf niet meer. Het plezier in zwemmen verdween. Dat straalde hij helemaal uit. Hangende schouders, geeuwen en bibberen…

Maar hoe doorbreek je nu dit patroon? Is het een kwestie van afwachten? Doorzetten? Op hem inpraten? Een beloning geven? Tuurlijk, de badmeester legt het uit en doet het voor. Maar blijkbaar komt de boodschap niet helemaal over…

M’n man had een goed idee.

Hij ging de dag erna samen met zoon B zwemmen. Zoon A mocht ook mee. Dus, met z’n drieën gingen ze zwemmen. M’n zusje had een badenkaart die bijna verliep, dus daar mochten we gebruik van maken. Jammer als het verloopt, en nu konden we er heel nuttig gebruik van maken.

En wat denk je? Diezelfde badmeester was aan het werk. Hij herkende onze zoon direct en noemde hem bij naam. Ook benoemde hij het duiken en door het gat zwemmen. Met een aantal tips van hem gingen ze oefenen. En ja hoor, het lukte B om én goed te duiken én meer dan 3 meter onder water te zwemmen.

B heeft zin om vrijdag, tijdens de zwemles, te laten zien dat hij het nú kan. Wat een uurtje zwemmen met papa wel niet voor hem betekent!

Overigens zijn er bij ons zwembad ook speciale meezwemlessen voor kinderen die blijven steken op hetzelfde niveau. Daar hadden we achteraf gezien ook gebruik van kunnen maken.