Het geeft een kick

Waar zal ik het eens over hebben? Over naaien? Nou, ik heb een leuk project in m’n hoofd zitten. Van een paar oude gordijnen wil ik een hooimadam maken. Dus vanmorgen heb ik de gordijnen uitgewassen. Ik krijg van een kennis echte schapenwol. Nu de uitvoering nog dus.

Verder heb ik nog een overhemd van m’n man ingenomen. Het was een mooi maar vreemd overhemd. De ene mouw was veel strakker dan de andere. De pasvorm was niet mooi.

We kochten het overhemd al een tijdje geleden bij een dure kledingzaak. Zo’n keurige winkel, waar alles heel chic gevouwen ligt. Toen hij wilde passen, kreeg hij een speciaal pasoverhemd. Je mocht dus niet letterlijk het overhemd passen dat je wilde kopen. Hij zocht daar 3 overhemden uit. Met één van de drie zijn we terug geweest. Die was veel te wijd. Er bleek een kaartje met een andere maat op het overhemd te zitten. We kregen nu een goede mee. Nou, die ‘goede’ bleek dus heel apart te zijn.

Hij heeft het overhemd één avond gedragen en daarna in de kast gehangen. We hadden geen bon meer. De winkel is ruim 3 kwartier rijden. Er nog een keer mee terug gaan is zo’n gedoe. Dus helaas… het overhemd hing maar te hangen in de kast. En nu ik naailes heb gehad, leek het me een leuke uitdaging om er een passend overhemd van te maken.

Eerst afspelden, dan rijgen, dan passen. Het zat niet mooi. Sommige plekken weer uithalen. Meten. Weer rijgen. Weer niet goed. Nou, na een aantal keer proberen, was het gelukt. Eén mouw heb ik in z’n geheel ingenomen. De zijnaden zijn ingenomen. En ik heb er 2 coupenaden in gemaakt.

Zondag had hij het overhemd voor het eerst aan. Het paste perfect. Dat geeft zo’n kick. Veel leuker dan terugbrengen naar de winkel. Daar zou het misschien wel vernietigd worden vanwege een verkeerde pasvorm. Tenminste, zo ging het wel in de kledingzaak waarin ik vroeger werkte. Nu is het gewoon een weer draagbaar. En ja, voortaan altijd passen in de winkel. Ook al is dat wat bewerkelijker voor het personeel.  

En verder? We zitten weer in het schoolritme. En eigenlijk loopt het prima. Soms is het nog wennen. Vooral het huiswerk. Da’s nieuw voor ons.

O ja, volgende week heb ik een proefabonnement bij een sportschool. Ik heb een sportmaatje gevonden en samen gaan we proberen of we sporten leuk vinden. Eerst had ik er heel veel zin in. Maar nu het dichterbij komt ga ik er ook wel tegenop zien. Maar wie A zegt, moet ook B zeggen.

Als je me een half jaar geleden had gezegd: jij gaat op naailes en je gaat sporten, dan had ik je nooit geloofd. Alles wat met naaien, naaimachines, kleding maken enzovoorts te maken had, vond ik stom. En sporten in een sportschool? Zonde van het geld. Je kunt thuis ook sporten.

Blijkbaar zit ik nu in een andere levensfase. De kinderen worden groter en zelfstandiger. Ze zijn nu 8, 6, 5 en 2. Nu ik minder tijd met de kinderen doorbreng, heb ik meer behoefte aan nieuwe dingen leren.

De dertigersfase… ik zit er middenin. En ik vind het heerlijk!

Familie

Ik kom uit een gezin van acht personen. Vader, moeder en zes kinderen. Op één na zijn we allemaal het huis uit. De vijf die niet meer thuis wonen hebben zelf een gezin. Als we nu met z’n allen zijn, telt de familie 31 mensen. Een hele club. Met de een heb ik meer contact dan met de ander. Dat heeft vooral te maken met de woonafstand. Maar toch is het altijd goed met elkaar.

Mijn ouders hadden het plan om met z’n allen op vakantie te gaan. We hebben dit in de afgelopen jaren al vaker gedaan. Een groot huis of een groepsaccommodatie huurden ze dan. Het was altijd een heel gezellige drukte, waar ook de nodige voorbereiding aan vooraf ging.

Dit jaar ging het anders. Mijn ouders hadden gezocht naar meerdere huisjes bij elkaar. En daarbij een groepsruimte. Ze vonden een geschikte plek in Nunspeet: De Bijsselse Enk. Er stonden 5 stacaravans in een ruime cirkel. Iedere stacaravan had een keuken, badkamer, tafel, stoelen, bankstel en 3 slaapkamers met ieder 2 bedden. En iedere stacaravan had een veranda. Maar het waren er ‘maar’ vijf. Net één stacaravan te weinig. Maar dat probleem werd opgelost. Vlakbij de kring was nóg een stacaravan beschikbaar. In het midden was een grasveld met grote boom. Opzij was er een voetbalveld en een speeltuin.  

Er was een grote groepsruimte. Een houten gebouw met meerdere bankstellen, tafels met bankjes en een heel grote keuken. Ook waren er toiletten. Het zag er ook allemaal heel mooi en nieuw uit. Buiten was ook veel plek om te zitten.

Voor een grote familie was dit écht perfect. Ieder gezin had z’n eigen ruimte. We konden opstaan wanneer we zelf wilden. We konden ontbijten en lunchen op onze eigen manier. Het avondeten deden we wél gezamenlijk. De eerste keer was dat door ons allemaal klaargemaakt. Ieder gezin maakte een gerecht. En van al die pannen met eten maakten we een buffetje. Superhandig. De tweede keer gingen we barbecueën. En de derde keer maakten 3 mensen een pan soep.

We lieten een fotoshoot doen met de hele groep. Dat deden we op de zandverstuiving in de buurt van Nunspeet. Ook had iemand een speurtocht gemaakt. Er was een Bijbelse quiz te doen. We deden spelletjes. We gingen op zondag met z’n allen naar de kerk. Er was ook héél veel tijd voor gesprekken.

Ik zag mijn ouders enorm genieten. Alle kleinkinderen (18!) om zich heen. Van baby tot puber. Ze speelden fijn met elkaar. Een neefje van me had een drone mee. Daar maakte hij onder andere deze foto mee.

M’n vader was jarig tijdens de vakantie. Hoe leuk om op zo’n manier zijn verjaardag met z’n allen te vieren! De familiebanden zijn weer aangehaald. Echt blij en dankbaar om het als familie zo goed met elkaar te hebben.

Dat tikt lekker aan!

De vakantie kostte geld. Eerst al het huisje huren voor 2 weken in het hoogseizoen. Dan de brandstof. En wat dacht je van de boodschappen? We gingen voor gemak. Daar betaal je voor. En sommige uitstapjes kosten geld. (De horeca verdient dan weer niet zoveel aan ons.) Al met al gaat het over een serieus bedrag. Maar dat mag ook. Daar is het vakantie voor. We weten hoeveel we kunnen missen. Het is het waard.

Maar voor de kinderen heeft de vakantie ook veel geld opgeleverd. De eerste dag in Zeeland vonden ze 6 lege blikjes in de tuin. Dat was de eerste 90 cent. Op de route van de vuilnisbak en ons huisje stond de vuilnisbak. De vuilnisbak was heel diep. Maar… zoon A had de prikstok mee. Onmisbaar, dat ding….😉Bijna iedere dag hengelde hij er wat uit.

Met de metaaldetector (van zoon B) vonden we onder andere munten. Soms was het maar 1 cent. Maar het gebeurde ook dat het een 2 euro muntstuk was. Of iets daar tussenin. In een zandbak vonden we een ring. Helemaal verbogen en het steentje miste. Ik zocht op internet hoe je kon weten of een ring waarde heeft. Ik kwam er niet achter. Nou, dan moeten we er maar mee naar een juwelier. Die kunnen daar vast wel achter komen. De ring ging in het bakje met het gevonden muntgeld.

We waren op visite bij familie in Zeeland. M’n zwager drinkt een blikje leeg. Hij frommelt het in elkaar. Zoon A keek hem grote ogen aan. ‘Zo kan je hem niet meer inleveren hoor.’ Inleveren? Dat doen zij nooit. Puntje bij paaltje lag onze auto op de terugweg ‘vol’ met lege blikjes en zelfs een lege krat bier. De blikjes zaten keurig in lege stokbroodzakken. Zo werd het geen smeerboel in de auto. Mocht hij allemaal inleveren.

En op diezelfde avond, terwijl we terugliepen van onze parkeerplaats naar het vakantiehuisje, viste zoon A nog een zak uit de vuilnisbak, helemaal vol met flesjes en blikjes.

Eind van de vakantie telden we de winst. 37 euro en nog wat.  

Maar nu nog die ring he. Die waren we eigenlijk alweer vergeten. Nou, na de vakantie gingen we naar de juwelier. En wat denk je? De goudsmid ging ernaar kijken. En ik hoorde hem zeggen: Bingo! Het was en gouden ring. Wat een mazzel. De juwelier wilde er 60 euro voor geven. Daar hoefden de jongens niet lang over na te denken.

Volgens mij heb ik al vaker geschreven over het potje waar we al het statiegeld in doen. Het potje zat voordat we op vakantie gingen op € 83,-. Nu kwam daar bijna 100 euro bij. (de 37 nog wat en de 60 euro van de ring) En nog steeds wordt er regelmatig wat gevonden. Het doel is om een Nintendo te kopen. Daarvoor houden we Marktplaats in de gaten.

Waarom kopen wij niet gewoon een Nintendo voor ze? Dat zouden we kunnen doen, maar nee… ik zie dit als een mooie les economie. Ze leren nu dat je ergens voor moet sparen. Dat het je niet komt aanwaaien. Dat je voor een grote aankoop lang moet sparen. Ik denk dat, zodra ze een Nintendo bij elkaar hebben gespaard, deze veel meer waarde voor hen heeft, dan als we er nu eentje kopen.

Toen zoon A z’n eerste statiegeldbonnetje in april bij de kassa inleverde, zei ik: koop er maar iets lekkers van joh. Maar hij reageerde: tuurlijk niet, ik ga het opsparen. Als je iets lekkers koopt, is het op en heb je niks meer. Ik ben achteraf gezien zó blij dat hij dát gedaan heeft…

Het begon allemaal na een Nieuwsbegrip filmpje over statiegeld. Dat was in april. Toen werd statiegeld ingevoerd op blikjes. Zoon A was de fanatieke. Inmiddels is het een gezinsproject geworden. En zelfs een beetje een familieproject. Ik weet niet wat er leuker is, deze voorpret of de Nintendo zelf.

Ik ben er weer!

Poeh… en toen de vakantie ineens voorbij. We zijn in Zeeland geweest. Twee weken lang. En vanuit Zeeland gingen we door naar Nunspeet. Daar hadden we een familieweekend. En na het familieweekend gingen we weer terug naar huis, waar we de nog een week vrij waren.

Vandaag (maandag) de allerlaatste vakantiedag. Eigenlijk is het een studiedag. M’n man is weer aan het werk gegaan. En ik ben, samen met de kinderen, aan het poetsen en opruimen gegaan.

Ik heb écht vakantie gehad. Ik ben helemaal uit de taakmodus geraakt. Vandaar dat er ook geen blog meer verscheen. Het lukte me niet om vooruit te denken. De laptop bleef dicht. Het heeft me goed gedaan.

Ik merk dat de taakmodus weer helemaal terug is. Net heb ik de gymtassen klaar gemaakt. De broodtrommels zijn gevuld. Alles ligt weer startklaar. Ik ga de vakantietijd missen. Het samen-gevoel. Niet telkens op de klok hoeven te kijken. Geen wekker. Dat geeft zoveel rust.

Maar ik ben er ook weer aan toe om in het schoolritme terecht te komen. Klinkt tegenstrijdig. Door het schoolritme ben ik productief. Er komt meer uit mijn handen. En dat maakt me blij.

Dus, bij deze, ik ben er weer!

Tafeltje dekje

Ineens is het alweer woensdag. De zon schijnt. Mijn man is met de oudste twee naar het zwembad. Zoon C speelt heerlijk met z’n cadeaus. Zoon D ligt te slapen. Tijd om even de laptop open te klappen en m’n gedachten te laten gaan over de afgelopen dagen.

Vrijdagavond zijn we lang op het strand gebleven. Het was een zonnige avond. Daar moesten we écht even van genieten. Want de dagen erna werd het héél nat. Zaterdag lukte het nog om tussen de buien door twee keer naar het strand te gaan. Zoon D had een gelukje. Hij mocht met z’n neefje mee naar de Mekkerstee.

Zondag was het heel de dag regen. Poeh… We waren zó blij dat we niet in een tent zitten… Maandag werd het weer wat droger en zonniger, maar wel fris. Het dag van speeltuintjes en strand.

Dinsdag was zoon C jarig. Hij werd vijf. En hij voelde zich ook écht jarig. ’s Morgens vroeg kreeg hij z’n cadeaus. Het eerste cadeau wat hij openmaakte, kregen we direct weer terug. Een boek, dat wilde hij niet. Haha! Het tweede cadeau was wél goed.  Magic sand. Hij noemt het ‘zacht zand’. Het voelt aan alsof het tussen klei en zand in zit. Het is gemaakt van zand met olie erdoor. Heerlijk spul waar je lekker mee kunt kneden en bouwen. Hij is er erg blij mee! Ook kreeg hij een kleurboek met stiften. Dat viel ook helemaal in de smaak. En het boek? Het is een soort zoekboek van de bouwplaats. Hij hoeft hem echt niet… Maar dat geeft helemaal niks. Het lijkt ondankbaar, maar zo bedoelt hij het niet. Ik vind het juist heel puur van hem. Iets wenselijker reageren leert hij vanzelf nog wel.

C mocht ook bepalen wat we zouden gaan doen. Hij koos voor een trampolinepark. Ik ben op Social Deals gaan zoeken en kwam iets tegen wat me geschikt leek. We boekten vier kaarten. Het reserveren ging alleen niet helemaal goed. Daarom probeerde m’n man te bellen. Lukte niet. Dan maar het risico nemen en er naartoe rijden.

Het trampolinepark zat in Middelburg, dus het was een halfuurtje rijden. We kwamen iets voor openingstijd aan. Een medewerkster probeerde de schuifdeur te openen, maar dat ging niet. Stroomstoring. Met een beetje trekken en duwen ging de schuifdeur een heel klein eindje open. Daar glipten we doorheen. Nu moesten we nog even uitleggen dat het reserveren niet helemaal goed is gegaan. Nou, het was helemaal geen probleem. Die deur, dat was pas een probleem. En gelijk had ze.

We kregen allemaal een beker. Daarmee kon onbeperkt limonade getapt worden. Ook kregen we allemaal een paar sokken die we moesten dragen. En op een gegeven moment mochten we de trap af, naar de trampolines. Dachten we… Er waren allemaal springkussens. Je weet wel, van die opgeblazen dingen waar je zo lekker op kunt springen. Maar waar zijn nu die trampolines? Nou, na een paar rondjes te hebben gezocht, kwamen we erachter dat er helemaal geen trampolines zijn. Alleen maar springkussens. Het was even een teleurstelling voor de kinderen, maar ze gingen heerlijk springen en rennen. M’n man en ik bleven erbij. Het was heel vermoeiend en heel leuk. Aan het einde van de ochtend waren we allemaal bekaf.

Tegenover zat de KFC. Nou had zoon C gezegd heel graag patat te willen eten op z’n verjaardag. Hij had het zelfs zo gezegd: Ik wil in het kleine huisje (lees: vakantiehuisje) patat eten. Ik: we kunnen beter bij een snackbar eten, want wij hebben geen frituurpan of airfryer mee. C: nee, dan moet iemand de patat maar even komen brengen naar ons huisje. Ik: wie moet dat doen dan? Hij: tafeltje dekje.

En wat dan weer het grappige is, zoon B had me een paar dagen daarvoor gevraagd wie er voor je zorgt als je oud bent. Toen vertelde ik dat de kinderen voor de ouders kunnen zorgen. Maar dat boodschappen gezorgd kunnen worden, net als maaltijden. Ze konden zich nog herinneren dat er bij oude oma ook warm eten werd bezorgd door tafeltje dekje. En typisch C, hij onthoud precies wat hem uitkomt. Tafeltje dekje kon dus wel even patat komen brengen.

Maar nu we de KFC zagen, was het wel handig om daar even te gaan eten. We waren ook wel heel hongerig geworden van al dat springen. Het eten was prima, maar wat ons betreft niet voor herhaling vatbaar. De porties waren heel klein (of wij waren erg hongerig na al het gespring). De bestelling kwam ook niet helemaal goed door. ’t Viel gewoon een beetje tegen. Nee, voor ons was het eenmalig.

Na het middagslaapje haalden we een softijsje (in plaats van een taartje). Het eerste softijsje van de vakantie. Ik had er zo’n zin in. De kinderen namen een klein ijsje,  behalve A, die had zin in de grootste bak die er bestaat. Ik nam een klein ijsje met chocoladedip. Geen hagelslagjes, maar ijs wat even in de warme chocola wordt gedoopt. De gesmolten chocolade wordt weer hard door het ijs. Zó lekker!

Vandaag, woensdag, is het hier heerlijk zonnig. Echt strandweer. De jongens zijn inmiddels terug uit het zwembad. Hoog tijd voor een kopje thee en daarna met z’n allen op de fiets naar het strand. Nog een paar dagen genieten!

Nog één grappige uitspraak: A zag in de supermarkt kaas liggen. 'Deze is voor kinderen van 48 jaar en ouder. Hij verbeterde zichzelf. Geen kinderen, maar volwassenen.'😊 

Mekkerstee en Zierikzee

Wat vliegen de dagen hier voorbij! Een teken dat we ons goed vermaken.

Dinsdag was zoon D jarig. Hij is twee jaar geworden. Maandagavond haalden we met elkaar herinneringen op van z’n geboorte en de kraamweek. De jongens weten er nog veel van en kijken er heel fijn op terug.

We vierden z’n verjaardag eigenlijk heel eenvoudig. ’s Morgens haalden we bij de bakker lekkere gebakjes. We dronken koffie samen met mijn zus, zwager en neefje. Na de koffie gingen we even naar één van de speeltuintjes op het park. We namen de metaaldetector mee. De metaaldetector is van zoon B, maar mijn man en ik gebruiken het ding nog het meeste🙈. Vooral in speeltuintjes, want daar slaat bij mij al snel te verveling toe. Een kwartiertje meespelen vind ik leuk, maar daarna ben ik het zat. Dan is een metaaldetector precies een leuke bezigheid (vind ik).

En de metaaldetector piepte regelmatig hoor. Even graven en zoeken… de ene keer was het een bierdop, de andere keer een schroef, maar ook een aantal keer een muntje. 2 cent, 5 cent, 20 cent en 1 euro. En zelfs… het toppunt… een ring. Verbogen en er mist een steentje of parel, dat wel.

Woensdag zijn we naar de Mekkerstee geweest. Op aanraden van bloglezer Helena. Nog bedankt voor de tip!

De Mekkerstee is een geitenboerderij, kaasmakerij, landwinkel, speeltuin en restaurant. En ook een zorgboerderij. Het was woensdagochtend nat, dus de speeltuin viel tegen. Binnen was gelukkig ook van alles te bekijken. We hebben heel veel geiten gezien. Zoon C was er bang voor, al die mekkerende geiten die soms met hun kop heel dichtbij kwamen. Hij dacht: ik kruip gauw in de lege buggy. Was er precies een heel klein jong musje in de buggy gaan zitten. C zat bijna, maar toen ontdekte hij het musje. Hij was zó geschrokken, dat hij het liefst direct terug naar de auto wilde. M’n man ontfermde zich over het musje, en de buggy was weer vrij. Gelukkig zakte z’n angst later weer. Ik herkende er mezelf in, ook helemaal geen dierenvriend. Het gevoel altijd op je hoede te moeten zijn bij dieren, want ze zijn onvoorspelbaar.

Hiermee konden de geiten zichzelf een rug massage geven.

Er waren nog veel meer dieren te bewonderen. Varkens, kippen, pony's, konijnen. 

De Landwinkel was een feestje op rond te kijken. Zulke heerlijke dingen. We proefden hun zelfgemaakte geitenkaas en kochten er een stukje van. We kozen een aantal soorten losse thee uit. Er was nog veel meer lekkers en moois te koop, maar we hielden ons in. Het was namelijk bepaald niet goedkoop.

In de kaasmakerij werd ondertussen ook gewerkt. We konden door het glas zien wat er gebeurde. De bakken waarin de wrongel en de wei gescheiden werden, het scheppen en in vormen doen van de kazen, de pekelkamer. Ik heb zelf in de kaas gewerkt, dus ik voelde veel enthousiasme.

In het restaurant genoten we van een lekker ijsje, van eigen ijsbereiding. Ik was een beetje bang dat het van geitenmelk zou zijn, en dus een aparte smaak zou hebben. Maar het had helemaal geen gekke smaak. M’n man bestelde een ijskoffie. Dat is koffie met een bol vanille ijs en een flinke dot slagroom. Ik hield het bij een cappuccino.

Donderdag zijn we een poosje naar Zierikzee geweest. Een prachtig oud stadje! We hebben er rondgekeken. Vooral het water met de grote vissersschepen vonden de jongens prachtig. Ik vond zelf alle panden en gevels heel erg mooi. Na een paar uurtjes waren de jongens het wel weer zat. Zelf had ik gerust langer willen blijven.

De vier gebroeders, herkenbaar...!

En natuurlijk waren we weer veel op het strand te vinden. Ideaal om daar zo dicht bij te zitten.

Zoon B vroeg zich af of we niet altijd hier zouden kunnen blijven. Daar begon A heel praktisch over na te denken. Dat we het huis dan zouden moeten kopen. De trampoline konden we wel ingraven. Onze tafel paste ook wel in de kamer. Er is vast wel een school in de buurt. Dus, volgens hem kon het. B vroeg of papa dan ook altijd bij ons zou zijn. Nee, dan moet papa weer werken. En jullie naar school. Dat vond hij dan weer jammer…!

Ziet een haaientand er zo uit?

Na een regenachtige maandag kwam een zonnige dinsdag. We hadden ons voorgenomen om dubbel en dwars te genieten van het strand. De voorspellingen voor deze week zijn niet zo best. We moeten gewoon alle mogelijkheden benutten. Want voor ons kan er niets op tegen het strand. We hebben het over wandelen, fietsen, naar een stadje, naar een restaurantje, rondje rijden, naar een uitkijktoren, Neeltje Jans, of noem het allemaal maar op, maar het strand wint het altijd!

Dinsdagochtend, toen de laatste bui overtrok, fietsten wij al naar het strand. Dat kleine beetje regen onderweg hebben we maar voor lief genomen. Het was eb, en we waren in het begin de enigen. Nou, niet helemaal de enigen. Er was een tractor met een kar, en een graafmachine, met daarbij werkmannen. Onderaan de duin werd zand weg geschept en een eind verder, midden op het strand,  werd het zand in bulten gekiept.

Zoon A en B waren, samen met mijn man, al gauw in en rond het water met een schepnet in de weer. Zoon D zat heerlijk te spelen met het zandbakspeelgoed wat ik elke keer voor hem meesjouw. Een tijdje later verzamelde hij schelpen. Hij regelde dat z’n broers een schepnet met schelpen bij hem kwamen brengen. Daar speelde hij heerlijk mee.  

Echter, zoon C, had helemaal geen zin in strand. Z’n hele houding sprak ervan. Ik was gaan zitten bij vlakbij D. C ging achter mij zitten, zodat mijn ‘brede’ rug de wind voor hem tegenhield. Hij kan zo mopperen… over de wind en de kou en dat het strand saai is. Het bleef maar doorgaan. Maar ja, we kunnen het niet voor iedereen helemaal naar wens maken.

Op den duur draaide hij toch nog bij, en speelde hij gezellig met de anderen.

De jongens deden nog een vondst met het schepnet. Het moest wel een haaientand zijn volgens A. Thuis hebben we even gezocht op internet, maar het lijkt toch iets anders te zijn. Maar wát, dat weten we niet.

We gingen weer naar huis om te eten. Ik neem nooit eten mee naar het strand. Soms zie ik iemand een pak koeken of broodjes openen en ineens vliegen er van alle kanten meeuwen aan. Brrr… en de meeuwen zijn brutaal. Ze pikken soms brood zo uit iemands hand. Dus nee, ik neem geen eten mee. Bovendien, eten met overal zand…

Na de lunch ging D slapen. Het begint een beetje in ons ritme te komen dat we dan allemaal even gaan lezen. Na een tijdje zijn de jongens uitgelezen en gaan ze naar het speeltuintje of het zwembad. Deze keer het zwembad, samen met papa, want het was lekker zonnig. Ook fris hoor, en het zwembad onverwarmd.

Zwemmen is heerlijk, maar zodra je eruit gaat wordt je zo koud. Dus na het zwemmen gauw een badlaken om en rennen naar huis. Dat is een beetje hoe het gaat.

Na een tijdje kwamen ze weer terug, lekker opgefrist. Ze gingen binnen spelen.

Ik was bij het huisje gebleven, lekker lezen in de tuin. ‘Mama, ik verveel me.’ Ik vroeg wat ze wilden gaan doen. ‘Nog een keer zwemmen.’ Ik ben helemaal niet zo’n held in koud water, maar vooruit, ik ging met ze mee.

Toen ik bij het zwembad aankwam, sprong zoon B er zo, hup, in. Zoon C raakte met z’n teen het water aan, en daar hield hij het bij. Hij is zo’n koukleum…

Ik ging het water in tot m’n knieën, maar het was écht verschrikkelijk koud. Niet te doen, dus gauw er weer uit. Maar dat kon ik eigenlijk niet maken tegenover B die er al lekker ingesprongen was. Dus ik ging eerst maar rondjes rennen rondom het zwembad. Van rennen krijg je het warm, en dan is een sprong in het water misschien wel verfrissend. Zo gezegd, zo gedaan. En ja, toen was het best lekker. Ik moest wel blijven zwemmen. Zodra ik op de kant klom, kreeg ik het al koud. Na een tijdje gingen we er weer uit. Het was toch wel heerlijk om even te hebben gezwommen.

Toen D wakker werd, en we wat gedronken hadden, gingen we weer naar het strand. Nu had C er wel zin in. Het was prachtig weer, dus het was nu stukken drukker. Het was nu vloed, dus het strand was veel korter. Het was weer écht genieten. Alles is er leuk. Het zand, de schelpen, het water, de wind, de golven, de duinen, het weidse, de ruimte, geluid van het water en de wind, de luchten, de mensen, de dieren, en vooral de blije gezichten van mijn man en jongens.

En natuurlijk is het niet alléén maar leuk. Zand in je ogen is bijvoorbeeld helemaal niet leuk. In je mond is trouwens ook niet leuk. Of een dekseltje dat wegwaait. Of dat je roept maar ze horen je niet. Maar dat zijn de dingen die ik niet te lang onthoud. De herinneringen liggen in het genieten!  

Iets heel anders dan het strand dan… anders wordt het wel heel eentonig hier he.

Er staat een pruimenboom bij ons huisje. Hij hangt helemaal vol met vruchten. Van die mooie, rijpe, sappige pruimen. Er zijn ook al veel pruimen afgevallen. Sommige pruimen worden overrijp. Ik kon het gewoon niet aanzien. Thuis hebben wij namelijk ook een pruimenboom waar dit jaar een stuk of 10 pruimen aan groeiden. Van die 10 is de helft er per ongeluk ‘door de voetbal’ eruit geschopt. We hadden dus maar een heel bescheiden oogst. En hier hangt de boom gewoon vol! En niemand die ze plukt. Daarom hebben wij een paar handen vol geplukt en gegeten. Heerlijk!  

Zondag en maandag in Zeeland

Zondag zijn we naar een kerk in Burgh Haamstede geweest. Het was lekker weer, dus we gingen op de fiets. Zoon D speelde bij z’n neefje die vlakbij op vakantie is. Het was maar 10 minuutjes fietsen, lekker wind mee.

De gemeente is toeristen wel gewend. Er waren veel extra zitplaatsen. Het was een heel mooie dienst, waarin een kindje werd gedoopt. Fijn om de zondag op deze manier door te brengen. Da’s een voordeel van vakantie in eigen land. Vorig jaar, in België, zijn we naar een Franstalige kerkdienst geweest. Voor mij onverstaanbaar.

De terugweg hadden we wind tegen. Echt een pittige wind… Het is hier echt vlak, dus de wind blaast er flink overheen.  

’s Middags was het prachtig weer. Blauwe lucht met een fel zonnetje. De wind was ook behoorlijk aanwezig. We kunnen redelijk uit de wind zitten, maar dan nog.

’s Avonds gingen we weer naar de kerk. Ik had even op buienradar gekeken. Het zou in de loop van de avond gaan regenen. Voor de zekerheid gingen we maar met de auto. En zoals gewoonlijk, ik reed verkeerd. Het was zó simpel, ne 's morgens hadden we het nog gefietst. Maar toch kreeg ik het voor mekaar om ergens anders uit te komen. Zoon A wist ineens heel zeker dat ik links moest. Na nog een eindje rijden wist hij het ineens ook niet meer. Gelukkig had ik m'n telefoon meegenomen. Die lag achterin de auto. Ook al bleken we er vlakbij te zitten, het zou mij niet lukken om de straat terug te vinden. 

Maandag. Regen. Heel veel regen. We werden niet zo blij van de weersvoorspelling. Mijn man belde z’n oom op. Die woont in Krabbendijke. Of hij het leuk zou vinden als we even langs komen. Nou, dat vond hij héél leuk. En z’n vrouw ook.

In Zeeland vergis ik me heel erg in de afstanden. Waarschijnlijk door al het water. Of Zeeland is groter dan ik denk. We planden de route, bleek het drie kwartier rijden te zijn. Het reed niet zo lekker door, dus we deden er een uur over. Onderweg regende het gestaag door. Zo nu en dan plensde het zelfs.

We werden heel hartelijk ontvangen door oom en tante. Het zijn al oude mensen, bijna 80 jaar. Echte gezellige mensen. Het was een fijne ochtend, met afwisselend lachen en veel grappen en ook serieuze en diepgaande gesprekken. De jongens hadden het er ook goed naar hun zin. We mochten (moesten) mee blijven eten. Na het eten bleven we nog even zitten, maar toen werd het tijd om weer terug te gaan. Gelijk maar via de supermarkt, want we hadden avondeten nodig. Het was er weer bere-druk... 😧

We kwamen weer bij ons huisje aan en laadden alles uit de auto. Toen concludeerde mijn man dat zijn jas nog in Krabbendijke hing. En als we íets nodig hebben in deze vakantie, dan is dat wel een jas. En als je eens wist hoe vaak hij me verteld dat het zo'n fijne jas is... Na even overleggen besloot mijn man om de jas direct op te halen. Toen hij weer terugkwam konden we direct aan tafel voor de warme maaltijd. Het was een gezellige dag met natuurlijk even een baalmoment van die jas.

Toen het droog werd had ik enorme behoefte om uit te waaien. Volgens de weersverwachting zou het ’s avonds droog worden. Ik vroeg aan m’n zusje of ze zin had om samen naar het strand te gaan. Ja, dat wilde ze wel. Uiteindelijk had iedereen wel even behoefte om naar buiten te gaan. Nou, dan gaan we toch met z’n allen? Dus ’s avonds, toen de laatste buien Burgh Haamstede voorbij waren, liepen wij op het strand. We waren één van de weinigen. Echt heerlijk om even helemaal uit te waaien met die harde wind.

We probeerden ook nog een gezinsfoto te maken. Zoon C dacht daar anders over. Nu hebben we dus foto's waarop we keurig lachen en C wegrend... Hopelijk lukt het een ander keertje wel. 

Naar het strand met windkracht 7

Zaterdag. We hebben allemaal redelijk goed geslapen. Het is even wennen, zo’n eerste nacht. Boven zijn de slaapkamers, maar geen toilet of wastafel. Voor een toiletbezoek of een slokje water moet je dus naar beneden. En de bedden, daar moeten we ook even aan wennen… (kort en smal;))

Na het ontbijt kwam mijn zus, zwager en neefje op de koffie. Ze zijn vlakbij ons op vakantie. Zo konden ze even ons huisje bekijken. We hadden bolussen gehaald, want dat hoort natuurlijk écht bij Zeeland. Lekker plakkerig!

Het was een regenachtige ochtend. ’s Middags zou het droog worden. We aten dus tussen de middag warm. ’s Middags ging zoon D eerst even slapen. Zoon A en B hadden ook wel zin in een dutje.

En daarna gingen we naar het strand. We namen een tas met strandspeelgoed en een schepnet mee, en hup, fietsen maar. A wist de weg nog van vorig jaar. Hij was niet bij te houden met fietsen… Zoveel zin had hij erin!

Toen we er bijna waren voelden we een paar spatjes regen. Nee he, gaat het nu toch regenen? Maar gelukkig bleef het bij die paar druppeltjes. De fietsen parkeerden we onderaan de duin. De trap op. Veertig treden omhoog. En dan!!

Wowww!! De zee. (De volgende keer hoop ik er een foto van de maken.)

En dan weer veertig treden naar beneden. En dan staan we met onze voeten in het zand. Wát een wind! Er waren kitesurfers en paragliders. Paraglider is een parachute waarin iemand zit die zweeft over de duinen. Bovenaan de duinen sprong de paraglider en zweefde (door de harde wind) gerust twintig minuten of misschien wel langer over de duinen en het strand.

De wind was enorm. De golven waren hoog. Wat heeft water een kracht en een geluid. Toen wij er waren was het eb, dus het was een eindje lopen voor je bij de zee was. De harde wind had wel wat, al werden we soms gezandstraald.

Zoon C en D zijn niet zo gek op water. Sterker nog, zoon D had er even helemaal geen zin in. In een badlaken gewikkeld, met z’n gezicht uit de wind, lag hij tegen me aan. Het was té overweldigend. Maar na een half uurtje trok het wel bij. Hij ging lekker spelen met het shoveltje die in de tas zat.

Zoon A en B zijn echt dol op de zee. Mijn man en ik gingen om beurten naar de zee. Het water van de zee was helemaal niet zo koud als ik had verwacht. 

Na een paar uur waren we hélemaal uitgewaaid en werd het tijd om terug te gaan. Iedereen ging even douchen en daarna gingen we avondeten.

Zoon A en B mochten ’s avonds opblijven, want ze hadden ’s middags al geslapen. Ze gingen een poosje vliegeren. Dat is best een uitdaging met die harde wind.

En zo vermaken wij ons wel! We kijken verder maar niet teveel naar de weersvoorspelling… ;) En bedankt voor alle vakantiewensen en tips voor uitstapjes...!