Geld ligt op straat

En dan heb ik het over statiegeld. 

Het zit namelijk zo. Wij deden mee met Nederland Schoon. Zwerfafval opruimen. En sindsdien zie ik dus overal zwerfafval. Ja, voor die tijd lag er ook al zwerfafval in de natuur. Maar daar keek ik blijkbaar altijd overheen. En nu dus niet meer.

Zoon A heeft iets met afval. Nee, ik schrijf het verkeerd. Iets tegen afval. Hij is zó begaan met dieren die er last van hebben of zelfs dood van gaan. 

Regelmatig wandelen we een rondje. Naar de hei, naar het bos, naar ‘de eendjes’ of naar speeltuintjes. En sinds kort neem ik een zak mee. Voor de statiegeldblikjes en petflesjes.

We hebben met elkaar afgesproken: de blikjes zonder statiegeld gooien we in de prullenbakken. Ruimen we meteen de natuur een beetje op.

En wat het tot nu toe heeft opgeleverd? 

Het wordt opgespaard. Zonder bestemming. Maar dat komt vaak vanzelf.

De geschiedenis herhaalt zich. Mijn broers waren vroeger net zo fanatiek, maar dan met lege bierflesjes. 

Zoon A is een echte speurder. Zoon B en C doen ook gezellig mee. Laatst las ik een boekje voor. A zei ineens: Hé, ik zie een blikje. Ik snapte er niks van. Maar toen wees hij me op de voorkant van het boek. En ja hoor!

Maar er ligt nog meer geld op straat. Of eigenlijk moet ik zeggen: in de zandbak. 

Zoon A ging samen met een neef schat zoeken met de metaaldetector. Dat de regen met bakken uit de lucht kwam, kon de pret niet drukken. Raak! Ze vonden in de zandbak één euro. 

Die euro moest direct uitgegeven worden. Met z’n tweeën gingen ze naar de supermarkt. 

Onze zoon vertelde ons deze versie van het verhaal: ''Eerst vroegen we aan een medewerker of we aanstekers mochten kopen. Maar dat mocht niet. Pas als we achttien zijn. Toen kochten we een zak chips.'' 

En wat ik me heel de tijd afvraag: 'Hoezo, aanstekers?' 😲😲😲

De eerste naailes

In de vorige blog kun je lezen dat ik me heb opgegeven voor een naaicursus. Dinsdagavond was het zover. De eerste avond.

We waren met een groepje van vijf dames. Ieder had haar eigen project. De een deed een opleiding en moest dus allerlei opdrachten uitvoeren. Ze maakte dus geen kledingstuk. Ze maakte bijvoorbeeld allerlei soorten kragen en splitten. Gewoon losse lapjes. Twee andere dames waren kinderkleding aan het maken. En nog een mevrouw was een jas aan het maken.

De groep kende elkaar natuurlijk al. Zo vlogen er grapjes over en weer die te maken hadden met andere avonden. De sfeer was goed, en dat is voor mij heel fijn.

Eerst kreeg ik wat algemene uitleg. Daarna moest ik een patroon op gaan zoeken. Ik bladerde door een stapel Knipmode’s en Burda’s, en al gauw was ik er uit. Het moet een maxi-jurk worden. Zo’n heel lange jurk. Ik ben namelijk nog nooit geslaagd voor een maxi-jurk, want bij mij vallen ze altijd te kort. Maar als je het zelf maakt, kun je zelf beslissen hoe lang die wordt. Dat leek me een leuke om mee te beginnen.

Eerst moest ik het patroon uittekenen op papier. Niet overtrekken, maar echt tekenen. Meten, meten en nog eens meten. Op van dat hele dunne papier. En toen ik hem eindelijk helemaal netjes op papier had en uitgeknipt, was de avond al voorbij. Hoe dan? Ik had echt het gevoel dat iemand stiekem de klok een uurtje verder had gezet. Maar nee, het was toch écht zo. Tweeëneenhalf uur. Ik had verwacht veel meer te kunnen doen op zo’n avond.

Maar goed, het was de eerste avond. Niet meteen met te hoge verwachtingen komen.

Ik kreeg de opdracht mee om deze week een stof te gaan scoren. Een jersey/tricot lap van 1,80. En meteen een goede kwaliteit bijpassend garen moest ik erbij kopen.

De nacht na de naailes heb ik zó beroerd geslapen. Heel de nacht aan het patronen tekenen geweest. En aan het uitknippen. En aan het zoeken naar scharen. En al die 'nieuwe' mensen. Met hun eigen energie, geluid, geur en volume. Ik heb écht een nacht nodig om dat allemaal te verwerken.

De dag erna, woensdag, ging ik dus naar de markt. Ik mijn gedachten stonden er op die markt veel kramen met stof. Nou, in het écht dus niet. Er was maar één kraam met stof. En die hadden héél weinig jersey. De jersey die ze hadden vond ik niet mooi. Dus dat werd hem niet.

Toch maar even online zoeken. Daar was meer keus. Ik heb er één besteld. Altijd een gokje als je de stof niet in het echt kan zien. Mocht het erg tegenvallen, dan rijd ik nog naar Barneveld. Blijkbaar zit daar een stoffenwinkel met veel keus en lage prijzen.

Ik merk dat deze wereld helemaal nieuw voor me is.

Goede kwaliteit garen… Ze (degene die de cursus geeft) had een merk genoemd, maar ik kon er niet meer op komen. Gelukkig kun je op het www een hoop informatie vinden. Bij de lap stof heb ik meteen garen mee besteld in dezelfde kleur. En ook maar een voering, want stel dat de jersey dun is. Ik heb echt geen idee of het nodig is. Eigenlijk best lastig om dan keuzes te maken.

Nu eerst maar afwachten tot de stof binnenkomt. En dinsdag is de tweede les. Vermoedelijk gaan we dan stof knippen. Ik ben benieuwd! Zin in!

In gedachten aan het opruimen...

In gedachten heb ik de zolder opgeruimd. Jammer, alleen maar in gedachten. En voordat je denkt dat het een bende is op onze zolder. Nee hoor, alles zit netjes in bakken en dozen. Maar toch is het fijn om er ieder jaar even doorheen te gaan. Er komen telkens spullen bij. Maar er moet soms ook wel wat weg. Wat kan er een andere bestemming krijgen?

In gedachten pakte ik de naaimachine. Het ding staat al járen te staan. Te niksen. Kort nadat we trouwden, kocht ik hem. Elke huisvrouw hoort zo’n ding te hebben, dacht ik.

Een paar keer heb ik de machine opgetuigd en wat proeflapjes genaaid. Eén keer heb ik een poging gedaan om een kledingstuk te maken. Het lukte niet. Ik werd er alleen maar gefrustreerd van. Overal draden... Ik had geen idee hoe ik het aan moest pakken. Logisch. Geen ervaring. Blijkbaar ben ik geen natuurtalent. En met een paar filmpjes met uitleg kom ik er ook niet.

De naaimachine werd netjes opgeborgen op zolder en daar staat die dus. Al die tijd.

Dat apparaat moet maar op marktplaats gezet worden. Wie weet, misschien kan iemand anders er wel wat mee. In gedachten verkocht ik hem. In gedachten… dus niet echt.

Ik voelde me op een kantelpunt staan.

De ene weg is: Ik ga het nooit van m’n leven kunnen. Nooit zelf een kledingstuk of kussen kunnen maken. Altijd m’n moeder vragen voor een naaiklusje. Of de kleermaker.

De andere weg is: Ik geef het een eerlijke kans. Ik volg een cursus. Ik vraag hulp. Ik ga me er helemaal in verdiepen.

En ik hakte de knoop door.

Ja, ik ga het een eerlijke kans geven. Ik ga een naaicursus volgen. Een basis-naaicursus.

Dus ik zocht rond op het www en vond in de buurt een naaischool. Bekende naam. Vriendinnen van me hebben er ook naailes gehad. Dus ik heb direct contact opgenomen. En in één ochtendje was het geregeld. Ik ga een basiscursus van acht lessen volgen. Acht keer tweeënhalf uur.

Stel, ik had er eerst een nachtje over geslapen, dan was het zover niet gekomen. Dan had ik de naaimachine weggedaan. Ik kan namelijk heel goed allerlei belemmerende overtuigingen verzinnen om het niet te doen. Maar ik ken mezelf. En ik was mezelf voor. Snap je hem?

Misschien krijg ik er plezier in. Misschien niet. Zo eerlijk moet ik wel zijn. Als het niks is, kan ik met een gerust hart de naaimachine verkopen.

Vanavond de eerste les. Ik heb er heel veel zin in! Iets nieuws leren. Even niet op de automatische piloot. Focussen… Ik hoop zó dat het wat voor me is.

En de zolder opruimen vind ik ineens niet zo belangrijk meer… 😉

Tijd voor winterjassen;)

Dat eerste lenteweer…

De eerste kop thee in het zonnetje. De eerste lunch buiten. De vogels die op zoek zijn naar takjes en mos. En ze zingen zo prachtig! De bloesem in de pruimenboom. Dit keer staat hij vol. Knoppen die openbarsten. En hommel die er omheen zoemt. De planten (waarvan ik dacht dat ze dood waren gegaan in de winter) komen weer op. De verwarming hoeft niet aan, want zodra de zon begint te schijnen, warmt het huis heerlijk op!

Ik houd zo enorm van de lente..!

De zomerjassen hangen alvast aan de kapstok. De zomerkleren heb ik uitgezocht en in de kasten gelegd. De kinderen hebben allemaal keurig meegeholpen met passen. Wat zijn ze gegroeid vergeleken met vorig jaar. Bizar! Kleren waarvan ik dacht dat het nog makkelijk zou passen moesten alweer doorgeschoven worden. En dan is het heel handig om vier jongens te hebben. Ze zijn apetrots als ze de jas/broek/shirt van hun broer passen.

En ik vond het ook direct een mooi moment om winterjassen te kopen. Op dit moment zijn ze heel aantrekkelijk geprijsd. Vaak met 70% korting. We kopen ze op de groei. Zo hebben ze in het najaar weer een passende nieuwe winterjas.

Bij zoon A doe ik dat als volgt. Ik vertel hem wat mijn eisen aan een winterjas zijn. Dat is: geen all-season, want die vind ik te dun. Verder mag hij tot maximaal 50 euro kosten. En dan nog de maat; 146/152. Hij zoekt en filtert op internet. Jas na jas. Hij bekijkt ze allemaal. Degenen die hij mooi vindt, zet hij op het wensenlijstje. Daarna bekijkt hij de wensenlijst nog een keer. Een aantal klikt hij weg. Er blijven nog drie jassen over. Die bestel ik. Een dag erna wordt het pakket bezorgd. Hij past en maakt z’n keuze. De andere twee jassen stuur ik terug.

Bij zoon B gaat dat anders. Samen zoeken we op internet. Zodra hij een leuke ziet is hij klaar. Dat moet hem worden.

Bij zoon C moet het nog heel anders. Zonder dat hij erbij is, bestel ik een jas. Zodra het pakket bezorgd wordt, vertel ik dat er een jas voor hem in zit. Als de jas mooi is en past, mag hij hem hebben. Als de jas niet mooi is of niet past, dan sturen we hem terug.

Voor ieder kind werkt het anders. En op den duur heb ik er ervaring in gekregen. Zo heeft iedereen het goed. De één heeft keuze nodig, de ander wordt gestrest van keuze, en de derde enorm wispelturig. De één heeft het nodig om er naar uit te kijken, en een ander wordt daar geïrriteerd van.

De winterjassen van nu worden reservejassen voor volgend jaar. Onze kinderen kunnen heerlijk buitenspelen. Echt heerlijk! En dan is het wel zo handig dat ik de jassen daarna in de wasmachine kan stoppen.

Bedankt

Vandaag is deze blog jarig. Eén jaar geleden ben ik ermee begonnen. 

Dit was de eerste blog. En inmiddels heb ik er (met deze erbij geteld) 170 geplaatst.

Mijn doel was om één jaar te bloggen. Dat doel heb ik behaald. En op dit moment voel ik niet de behoefte om er mee te stoppen. 

Wat is het leuk om zo allerlei details van het afgelopen jaar terug te kunnen lezen. In het begin wilde ik heel anoniem blijven. Inmiddels maakt het me niet zoveel meer uit. 

Het enige wat ik nog steeds lastig vind, is om met pittige opmerkingen of sneren om te gaan. En ik weet niet of het aan mij ligt, maar het lijkt de laatste tijd ook wel iets venijniger te zijn geworden. Overigens is het overgrote merendeel van de reacties positief, aardig, gezellig, informatief of wat dan ook.  

Ik denk niet dat het ooit went, maar ik kan er veel beter mee omgaan om dan in het begin. 

En uiteraard wil ik positief afsluiten. 

Leuk dat er zoveel lezers zijn! Al die support en aanmoediging (soms zomaar een lief mailtje van een meelezer) heeft ervoor gezorgd dat ik het met veel plezier gedaan heb. Bedankt daarvoor! 

Goede vrijdag, wat is daar 'goed' aan?

De vrijdag voor Pasen wordt Goede Vrijdag genoemd. Weet jij waarom?

Eerst even terug naar Kerst. Daar vieren we de geboorte van de Heere Jezus, de Zoon van God. Hij werd geboren met een doel. Verzoening tussen God en mensen.

Drieëndertig jaar later werd Jezus gekruisigd. Een zware straf. De straf op de zonde. Jezus heeft zelf geen zonde gedaan. Hij droeg de straf en daarmee betaalde Hij voor anderen.

Maar wat is er nu goed aan Goede Vrijdag? Het is toch juist ‘zielig’ of ‘oneerlijk’ dat Jezus straf kreeg die Hij niet verdiende? Nee hoor, Hij wilde lijden en sterven. Ook al was het heel zwaar. Dat is nou juist het wonderlijke.

Het ‘Goede’ van Goede Vrijdag zit hem erin dat de schuld is betaald.

Als Jezus dit niet gedaan had, was het leven helemaal zinloos geweest. Want zelf kunnen wij niet betalen. De prijs is veel hoger dan wij kunnen betalen.

Dit is simpel, in eigen woorden, wat wij vieren/gedenken met Goede Vrijdag. Er valt nog veel en veel meer over te schrijven. Op internet kun je mooiere en completere beschrijvingen vinden.

Ik wens jullie allemaal zo’n GOEDE VRIJDAG toe!!!

Misgegrepen

Als ik inspiratieloos ben over wat we vanavond gaan eten… dan wordt het spinazie. Zo heb ik het met mezelf afgesproken. 

Lekker, gezond, goedkoop, veelzijdig, makkelijk. Dan hebben we het over diepvriesspinazie. 

Tot een tijdje geleden maakte ik er vaak een pasta mee, maar daar zijn we met z’n allen op uitgekeken. Daarom maak ik het nu in bladerdeeg. En ik noem het dan spinazietaart. Want taart wil iedereen.

De bodem van de ovenschaal bedek ik met plakjes bladerdeeg. Dan smeer ik er een laagje (zelfgemaakte) tomatentapenade in. Ondertussen warm ik de spinazie op. Daar gaat een schepje crème fraiche en een eitje door. De spinazie gaat op de tomatentapenade. Met de achterkant van een lepel maak ik een stuk of zes kuiltjes. Daar komen eitjes in. Gewoon rauw. Nog een beetje peper en zout. Dan rasp ik er een klein beetje kaas over. Het laatste plakje bladerdeeg snij ik in reepjes en die gaan bovenop de taart. Vind ik er leuk uitzien. Dan gaat de taart een half uurtje in de oven. Klaar.

Echt heerlijk! 

Dus voor de zekerheid heb ik altijd een pak spinazie en bladerdeeg in de vriezer liggen. De rest heb ik ook wel op voorraad en anders improviseer ik wel wat.

Afgelopen week was ik bij de Lidl, spinazie uitverkocht. Kan gebeuren. Een paar dagen later was ik er weer, nog steeds uitverkocht. Ik probeerde het bij de Boni, ook uitverkocht.

Toen zocht ik op het www en stuitte op een artikel dat de spinazieoogst slecht zou zijn geweest. Nergens stond een datum, dus of het actueel is, geen idee.

Zijn er meer mensen die misgrepen bij de spinazie?

Eigen baksels

Bij een verjaardag hoort een taart. Vind ik.

Toen we nog maar kort getrouwd waren, en een feestje organiseerden, haalde ik de taarten gewoon bij de Hema. Van de bakker is nogal prijzig. Van de supermarkt niet zo lekker. Hema vond ik een prima tussenvariant. 

Daarna ontdekte ik het zelf bakken van taarten. Eerst met een pakje van dr Oetker. Op den duur probeerde ik allerlei recepten uit. Soms was het zoeken naar alle ingrediënten. Resultaat: een la vol met aangebroken ingrediënten en speciale bakvormen enz.

En wat me opvalt: welke taarten je ook bakt, 'iedereen' kiest appeltaart of monchoutaart.

Met appeltaart moet je nooit variëren. Die is gewoon goed in z’n eenvoud. Ooit maakte ik een Bretonse appeltaart. Het recept kwam uit een tijdschrift. Die viel enorm tegen.

Monchoutaart maak ik niet met echte monchou maar met roomkaas. Het verschil in smaak is minimaal, maar in prijs enorm. Een pakje of recept gebruik ik daar niet voor. Het is gewoon te simpel.

Eerst kies ik welke bodem ik ga gebruiken. Bastognekoekjes of biscuit. 

De roomkaas, slagroom en suiker wordt de vulling. Wij houden van een royale laag.🙈

Bovenop komen vruchten uit blik (vlaaifruit). Kers of aardbei. 

In mijn gedachten 'hoort' het met biscuit en kers, want zo maakte mijn oma het ook altijd. 

Bij een bastogne-bodem is het ook leuk om kleine bakjes te vullen. Staat zo gezellig.

Welke taart staat in jouw top drie?

Bij mij wisselt het wel, maar op dit moment: 

• kwarktaart
• bokkenpootjestaart
• shortcake (boterkoek met karamel en chocola).