Wandelen na de onweersbui

Zondagmiddag was het warm. Broeierig zelfs. Aan het einde van de middag kwam er een flinke onweersbui over. We hadden op een gegeven moment zelfs een paar lampen aan, zo donker werd het.

Toen de bui overgetrokken was, had ik écht zin in een wandeling. Even in de opgefriste natuur rondlopen.

Eerst vroeg ik wie er zin heeft om mee te gaan. Dat was zoon D. Die wordt altijd enthousiast als hij mee mag. Dus ik klapte de kinderwagen uit. In mum van tijd had ook zoon A z’n slippers aan. Nou, toen had B er ook wel zin in.

Zoon C had er echt helemaal geen zin in. Dus m’n man moest maar met hem thuisblijven. Op het laatste moment switchte C toch. Gezellig, met z’n allen.

Zo verloopt het dus altijd als we willen wandelen. Hoe meer we pushen, hoe eigenwijzer C wordt. En zodra we helemaal nergens op aan sturen, doet hij mee.

We waren net de straat uit. Zoon C: Mijn buik wordt een beetje ziek, ik moet gauw naar de wc. M’n man ging met hem terug, de rest liep heel rustig aan door. Ja, zo gaat dat soms. En ’t was geen grapje van hem, hij had écht krampen in z’n buik. Een poosje later hoorde ik hem al kletsend aan komen. Hij was helemaal opgelucht.

We wandelden over de hei. Er was maar één andere wandelaar. Verder helemaal niemand. Wel zagen we bij heel veel huizen de deuren openstaan. Lekker de frisse lucht naar binnen. De temperatuur was heerlijk!

Via het crossbaantje liepen we weer naar huis. Mijn man liep al een eindje vooruit. Zoon A en B renden samen via een ander paadje. 

Ineens doken er twee grote honden op. Niet aangelijnd. En écht groot. Voor degenen die mij niet kennen: ik heb het helemaal niet op honden.

Ik zag dat m’n man stilstond. Die had de honden ook gezien, en wilde mij natuurlijk ondersteunen. Ik keek al rond of ik ergens het baasje zag. Ja, die was bezig met een balletje gooien.

Achter me hoor ik zoon B zeggen: Een hond! Waarop zoon A zegt: ‘Kom, we lopen gewoon heel rustig door naar mama. Niet rennen hoor, want dan komen ze naar ons toe.’ En samen kwamen ze heel braaf en rustig naar mij toe.

Toen het baasje ons zag, floot hij naar de honden. Ze kwamen direct naar hun baas toe. En wij konden veilig doorlopen.

Mijn hart klopte in m’n keel. Stel dat de honden wel naar de jongens toe renden, dat had ik me geen raad geweten.

Maar bij hen was geen enkele stress te zien. Wat ben ik trots op ze!