Vertrek en aankomst

Poeh… wat een uitgelaten sfeer ’s morgens. Vandaag is het dan eindelijk zover. Op vakantie!

En de kinderen beleven dat heel anders dan wij, volwassenen. Zij denken: zet alles in de auto en rijden maar.

Maar wij moeten bijna alles nog bij elkaar pakken, wasje opruimen, planten water geven, vuilnisbakken leeg, glas naar de glasbak, statiegeldblikjes inleveren, koelkast en vriezer uit en schoon, maar vooral niets vergeten mee te nemen.

Lijstjes maak ik niet (meer). Dat werkt voor mij niet. Telkens die verwarring van: heb ik het al in de tas gedaan? Of had ik dat in gedachten gedaan? Want dat maakt een wezenlijk verschil. Afgevinkt; zit het dan al in de tas? Of al in de auto? Of slingert het toch nog rond? Alvast afvinken, dat deed ik ook weleens. Dat maakt het helemaal ingewikkeld.

Dus nee, geen lijstjes meer. Gewoon door iedere ruimte heen, de spullen pakken die nodig zijn, en dat allemaal in de gang zetten. Op den duur heb ik alles. Tenminste, dat hoop ik dan. En wat we niet hebben, dat koop ik wel weer. Zo werkt het voor mij het beste. Terwijl ik normaal gesproken écht een lijstjes-mens ben.

Zoon D was helemaal gestrest. Zodra één van ons naar buiten liep, wilde hij ook z’n laarzen en jas aan en mee naar buiten. Soms zat hij een tijd in het autostoeltje. Wachten duurt erg lang! De vraag of we al bijna gaan, heb ik héél vaak moeten beantwoorden. De taakjes die de kinderen mochten doen waren allang gedaan. Maar eindelijk… eindelijk zat alles in de auto. Fietsendrager erop. En toen konden we gaan.

Het is iets meer dan 2 uur rijden. We wilden halverwege een stop maken om ergens wat te eten. Waar en hoe laat, dat lieten we over aan de sfeer in de auto. Iets voor de helft werd het tijd. We stopten bij een tankstation. Er was ook een La Place. Dat leek mij wel een fijne plek om te lunchen. Toen we ernaartoe liepen, zagen we dat er vlakbij ook een Mac Donalds zat. Ofwel, Het Restaurant Met De Gouden Bogen. Dat was vier keer een gejuich. M’n man en ik keken elkaar aan. Woorden zijn niet eens nodig. Prima, daar gaan we naartoe.

Na het eten vingen we de reis weer aan. De reis verliep goed, hier en daar een klein beetje vertraging. Hoe dichter we bij Burgh-Haamstede kwamen, hoe meer we herkenden van vorig jaar. Allemaal van die ‘o ja, hier fietsten we vorig jaar’ en ‘o ja, hier zijn we ook geweest’. En ‘o ja, vorig jaar was het heel droog, nu is het veel groener’.

De beheerder herkende ons nog van vorig jaar, zelfs met naam. Kijk, dat is leuk! Dat voelt als een warm welkom. Het huisje was nog precies hetzelfde. 

We ruimden de auto uit. Op het park mogen geen auto’s komen. Met een bolderkar reden we de bagage naar ons huisje. Daar laadden we de boel uit. M’n man regelde ondertussen twee leenfietsen met kinderzitjes. Daarna begon het leegmaken van de koelbox en een paar tassen. De bedden maakten we met elkaar op. De jongens hielpen mee. Ze waren helemaal uitgelaten en blij.

En toen werd het tijd om naar de supermarkt te gaan. De dichtstbijzijnde is de AH. Een fijne grote supermarkt, die goede tijden beleeft met alle toeristen. Het was er gigantisch druk. Maar ja, we moesten er ‘even’ doorheen. We vonden het handig om voor de komende 3 dagen boodschappen te halen. Dan kijken we maandag wel weer verder. In het vakantiehuisje werd de koelkast gevuld. 

Zoon D had niet geslapen in de auto. Hij was echt héél erg moe. Daarom gingen we vroeg aan tafel. We konden fijn buiten eten, want het zonnetje kwam door. Het waaide wel enorm. Na het eten ging hij direct naar bed. Best spannend, voor het eerst in een groot bed. Onderin een stapelbed. Gelukkig ging hij lekker liggen en was hij zó in slaap.

De oudste drie gingen nog even voetballen. Daar kregen ze het flink warm van. Dus zoon A en B wilden nog graag even zwemmen. Nou, vooruit, even een duik in het zwembad. Ijskoud water, maar dat kon hen niet deren.

Ze kwamen helemaal opgefrist weer terug. En toen werd het tijd om te slapen. Ook al snapten ze er helemaal niks van. ‘Het is toch nog middag?’ Voor hen was het een dag van wachten. Ze moesten even wennen aan het bed. Ze lagen nog een poosje wakker, maar op den duur werd het steeds stiller…

En morgen… dan hopen we naar het strand te gaan!