Een nachtje weg met z'n tweeën

Mijn man en ik hebben de intentie om ieder jaar samen een nachtje weg te gaan. Even helemaal samen zijn. Zonder kinderen. Zonder in de rol van vader en moeder te zijn. Niet omdat we het ouderschap loodzwaar vinden ofzo. Nee, zeker niet. Maar wel omdat de tijd schaars is. Zo maken we tijd vrij voor elkaar.

In coronatijd leek het ons niet handig om zoiets te plannen. Onze jongste zoon is vorig jaar geboren. Toen kon het eigenlijk ook niet. Inmiddels is het drie jaar geleden dat we samen weg zijn gegaan. Hoog tijd om te gaan plannen.

Met vier kleine kinderen leek me dat een uitdaging. Ik wil niemand ‘opzadelen’ met onze kinderen. Het bleek allemaal weer eens veel makkelijker te gaan dan ik dacht. Ik stuurde twee familieleden een appje. En niet veel later had ik vier logeerplekken geregeld. De oudste drie bij de een. De jongste bij de ander. Dat is het handigst.

In de gezamenlijke agenda blokkeerde ik direct de dagen. Al eerder had ik een hotelbon gekocht. Dat was een aanbieding. Twee personen inclusief ontbijt voor maar 56 euro. Daarmee boekte ik een hotel. Het werd Giethoorn. Omdat je daar zo prachtig kunt wandelen.

En ineens was het al zover.

’s Morgens brachten we de kinderen naar hun logeeradressen. En daarna gingen we samen op stap. Met een koffertje, een rugtas, een thermosflesje thee en een stuk krentenbrood.  Op naar Giethoorn.

We maakten een wandeling. We snuffelden rond in een paar winkeltjes. Wandelend kun je ook fijn gesprekken voeren. En soms was het gewoon een tijdje stil. Genieten van de rust. De natuur is zó mooi. We dronken onze thee, en we deelden het krentenbrood.

Na een tijdje zochten we een restaurantje op. We bestelden een geitenkaas-salade die we samen deelden.

Toen werd het tijd om het hotel op te zoeken. Het hotel zat niet in Giethoorn zelf, maar een kwartiertje rijden er vandaan.

We checkten in. Intussen kwamen we er achter dat het hotel een zwembad had, maar wij hadden geen zwemkleding mee. Jammer. Ik had best zin gehad in een frisse duik.

We kwamen onze hotelkamer binnen. Een klein kamertje. Beetje gedateerd. Vlekken op de vloerbedekking. Maar wel een strak opgemaakt bed. We lieten ons neerploffen op het bed. Even uitrusten.

Een paar tellen later zagen we een kakkerlak in de vitrage zitten. Brr… Met twee kartonnetjes probeerde mijn man de kakkerlak uit het raam te mikken. En terwijl hij dat deed, ontdekten we de tweede kakkerlak. Ook die ging onder begeleiding van twee kartonnetjes naar buiten. Hoppa. Nu maar hopen dat er verder geen kakkerlakken te vinden zijn.

We deden even een dutje. We gaan tenslotte ook samen uit voor de rust. Toen we weer wakker waren, nam ik een douche, kleedde me om, en samen gingen we op weg naar een restaurant.

We hadden de tip gekregen van iemand uit het dorp om naar de Griek te gaan in een plaatsje verderop. Dat is precies wat voor ons. Wij houden van zulk soort restaurants. Misschien zijn we verwend, maar ons maak je niet blij met een saté, varkenshaas of biefstuk. Met een salade en een beetje patat. Dat kunnen we thuis ook wel maken. We houden ook niet van een vernederlandst Italiaans restaurant. Wij gaan het liefst voor de échte smaak van een ander land. En de Griek was een gouden greep.

We kozen voor de proeverij. Uiteraard. Als zoiets op de kaart staat, kiezen wij die altijd. Zo proef je verschillende dingen. Daarbij koos mijn man Gyros. Want daar was hij erg benieuwd naar. En voor mij kwamen er nog extra olijven op tafel, want daar ben ik gek op.

Net te laat met het maken van de foto. We waren er al aan begonnen. 

De smaken klopten. Zó heerlijk. Alles kwam op. En wij waren al aardig gevuld. Na een tijdje (even uitbuiken) bestelden we de proeverij van de nagerechten. En ook dat was een treffer. Heerlijk!

Na een geslaagde en gezellige avond stapten we weer op. Rekening: €104,-. Zoiets moeten we niet wekelijks gaan doen, maar het was het dubbel en dwars waard.

Terug naar het hotel. We kwamen de kamer binnen, en allebei keken we direct naar de vitrage. En ja hoor, weer een kakkerlak. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde maar één ding. Weg hier.

Samen gingen we terug naar de receptie. En natuurlijk kwam ik niet op hoge poten, maar vertelde ik dat we met een probleem zitten. De mevrouw achter de balie wilde het heel graag voor ons oplossen. Maar het hotel zat helemaal vol, en de schoonmakers waren uiteraard al weg. Ik twijfelde om naar huis te gaan. Ze had een oplossing. Een hotel in de buurt (Heereveen) had nog wel een kamer vrij voor ons. Dat vonden we uiteraard een goede oplossing.

We pakten onze spullen bij elkaar. Terug naar de auto. Op weg naar Heereveen. Het was twintig minuten rijden. We werden hartelijk ontvangen, en kregen een keurig schone, ruime, kakkerlak-vrije kamer. Ja, echt, ik heb even heel paranoia alle hoekjes gecontroleerd. Maar gelukkig niks kunnen vinden. Wat een opluchting.

De volgende ochtend was best gek. Wakker worden zonder de stemmen van de kinderen. En geen taken uit te hoeven voeren. We hadden ontbijt bijgeboekt. Hoewel dat best prijzig is, vind ik dat één van de fijnste manieren om ont-zorgd te worden. De ontbijtzaal binnenlopen, en dan een overvloed aan heerlijk eten en drinken zien staan. Dat hoort voor mij wel echt bij een hotelovernachting.

Na het ontbijt checkten we uit. Spullen in de auto. We gingen op weg naar Bataviastad. Shoppen. Ooit ben ik er een keer geweest. Op een tweede feestdag. Mijn advies: ga nooit op een tweede feestdag daar naartoe. Het was er toen enorm druk. Je kon over de hoofden lopen. We waren zó weer weg.

Maar nu gingen we samen shoppen. Dat is praktisch, want we hadden kleding nodig. Maar ook handig, want de kinderen waren uit logeren. En bovendien leuk, want ik kon wel heel goed wat nieuws gebruiken.

We slaagden heel goed. Veel te goed. We kunnen (bijna) nooit slagen bij goedkope kleding. In Bataviastad kom je maar weinig goedkope kleding tegen. Ook al is het een fashion-outlet. De prijzen zijn hoog.

Ik heb mijn adviezen van het kleur-en-stijl advies meegenomen en in mijn oren geknoopt. In de eerste paar winkels vond ik het maar lastig. Eigenlijk zag ik het meteen al. Niet mijn stijl. Te druk. Te kleurrijk. Te opgeleukt. Te slordig. Poeh… ik werd helemaal moe van mezelf. Ik wilde de moed al opgeven.

Maar ineens had ik de juiste winkel gevonden. Daar slaagde ik voor twee prachtige jurken. Eén voor nu. De ander is een zomerjurk. Die viste ik uit de sale. En verder kocht ik nog een coltrui. De schade? Ik durf het haast niet bij elkaar op te tellen, maar vooruit: €265,-. Nieuwe kleding moest een investering zijn. Nou, dat is het zeker. Maar tijdloos. En helemaal binnen het kleur-en-stijl advies.

Mijn man kocht maar liefst acht nieuwe kledingstukken. Ook een hele investering. Maar we zijn er dolblij mee. Zo kan hij weer keurig gekleed naar zijn werk. En uiteraard draagt hij het thuis ook. 😊

We waren gesloopt. Winkelen is zó intensief. Ook heel leuk hoor. In de meeste winkels werden we direct aangesproken. De verkopers willen je dolgraag iets verkopen. Ik houd daar wel van. Maar op den duur wordt het irritant. Dan vertel ik ze graag dat ze ontzettend goed bezig zijn om hun spullen aan te prijzen, maar dat ik vanaf nu weer graag even zonder hun hulp rond wil kijken. Vaak houden ze zich dan weer wat meer in.

En waar ik ook gesloopt van was, de muziek in de winkels. Ik moest met stemverheffing tegen mijn man praten. Mijn man vond het overigens meevallen. Dus het ligt aan mij. Ik kan ook niet tegen het gebrom van een koeling in de supermarkt. Blijkbaar ben ik daar heel gevoelig voor. Maar mij zouden ze een groot plezier doen door alle muziek véél zachter te zetten. Uit mag overigens ook.

Parkeren bij Bataviastad kostte maar 3 euro. Dat verbaasde me, zo goedkoop!

Al en al was ik blij toen we weer thuis waren. We haalden vast onze jongste zoon op. De oudste drie werden even later thuisgebracht. We waren weer compleet.

Iedereen was moe. De kinderen hadden ontzettend veel te vertellen. Ze hadden twee dagen feest gehad. Ze wilden ook letterlijk alles vertellen. Over alle dieren die ze hebben gezien. En dat waren er enorm veel. Geen kakkerlakken trouwens. En over het spelen, knutselen, voorlezen. Ja zelfs wie de bladzijde van het boek mocht omslaan. En één van de kinderen gaf zelfs toe papa en mama te hebben gemist. Een héél klein beetje maar.:) Maar ik vond het wel heel lief om te horen.