Mannetjes over de vloer

Er zijn mannetjes over de vloer. Nee, onder de vloer. Eerst waren ze boven de vloer. Maar ze moesten onder de vloer zijn. Klinkt heel ingewikkeld. Ik zal het uitleggen.

Het begon met de energierekening.

Even voor de beeldvorming. Wij wonen in een tussenwoning, 110 vierkante meter, jaren ‘60. We gaan mijns inziens zuinig om met gas en elektriciteit. We gebruiken ongeveer 1300 kuub gas  en 2600 kWh per jaar. Maandelijks betaalden we 130 euro. De verwarming staat hier nooit hoog, meestal rond 18 graden. We douchen kort, koken op inductie. We hebben overal tochtstrippen geplaatst, en doen verder alle ‘zuinige’ dingen, zoals deuren dicht en dergelijke. Ik ontdekte laatst dat ik altijd de kraan opendraai aan de 'warmwater' kant. Ik heb mezelf de gewoonte aangeleerd om de 'koudwater' kant open te draaien (voor handen wassen, waterkoker vullen). Ik deel de tip, want misschien zijn er meer mensen die er nooit op letten... Alle beetjes helpen. 

O ja, we hebben ook een houtkachel. Die doen we alleen aan als het echt heel koud is, voor de gezelligheid. We verstoken hooguit 1 kuub hout per jaar. 

Ik heb het idee dat we op het uiterste zitten, tussen comfort en zuinigheid. Helemaal prima.

Zoals iedereen weet, de prijzen van gas en elektra gingen stijgen. Ons contract liep af. Mijn man zocht zoals gebruikelijk uit waar we een nieuw contract zouden afsluiten. Hij kreeg het voor elkaar om een driejarig abonnement af te sluiten, voor 168 euro per maand. Ik vond dat we héél duur uit waren, en wel drie jaar lang. Maar mijn man verzekerde mij dat dit echt een goede deal was. En ik geloofde hem. En hij heeft gelijk (gekregen). Chapeau voor mijn man;) 

We zijn een half jaartje verder. De energieprijzen rijzen de pan uit. Wij hebben nog twee-en-een-half jaar dit contract. Maar niemand kan ons verzekeren dat over twee-en-een-half jaar de prijzen weer zijn als voorheen. Wat kunnen we dan nu het beste doen? Verduurzamen...  

Eerst pakten wij ons koopcontract er eens bij. Vijf jaar geleden had ons huis energielabel C. Er zou vloerisolatie, spouwmuurisolatie, dakisolatie zijn. Mijn man ging het toch even verder uitzoeken. In het echt zat het namelijk een beetje anders. Vloerisolatie en spouwmuurisolatie is alleen aanwezig in de uitbouw. Dakisolatie was wel oké.

Mijn man ging een bedrijf zoeken die kan isoleren. Wat bleek… we waren niet de enige met dit plan. Druk… Maar we vonden toch een bedrijf die op ‘korte’ termijn (lees: binnen een paar maanden) langs kon komen, en een offerte kon maken. Zo gezegd, zo gedaan. Wij gaven akkoord op de offerte. En weer drie maanden later kon de vloerisolatie worden uitgevoerd.

Het stond gepland voor de maand juli. Maar ineens werden we gebeld. Gaatje in de planning. Of het morgen kon. Prima hoor. ’s Morgens om 8 uur zat ik paraat. De kinderen waren een dagje vrij. Maar geen mannetjes te bekennen. We werden gebeld. Het wordt begin van de middag. Ook helemaal prima.

Om half 3 kwamen ze. Twee mannetjes, in witte pakken, met een lampje op hun hoofd. Alsof ze een grot in gingen. Ik verstond ze niet. Ze verstonden elkaar wel. Ze kropen onder de vloer. Ze riepen van alles naar elkaar. Ze werkten keihard. Echt keihard. Roepen, heen en weer lopen, en weer roepen. Telkens dacht ik: roepen ze mij? Maar nee, ze 'zeiden' iets tegen elkaar. Haha!

En toen was er een probleem… De ene meneer sprak Nederlands en legde uit dat het isolatiemateriaal ‘er’ niet door kon. Hij moest de doorgang breder maken, maar dat kon nu niet. De oplossing was dat ze nu de helft isoleerden waar ze wel bij konden. De volgende keer maken ze de doorgang breder en isoleren ze de andere helft. Jammer, maar prima.

Toen ging de bus open. Ze haalden enorme rollen folie uit de bus. Ze legden soort landbouwzeil op de weg. En daar rolden ze de enorme rollen folie uit. Ze sneden het op maat. Rolden het weer op. Toen zetten ze de rollen in de keuken en één voor één verdwenen de rollen onder de vloer. Daarna verdwenen de meneren ook onder de vloer. En toen was er een hoop geboor en gehamer.

Ik had een paar héél bange kinderen. Want het is best eng, zoveel kabaal onder de vloer.

Na een tijdje (had ik al gezegd dat ze écht keihard werkten?) was het klaar. De ene meneer liet foto’s zien. Hij mat de vloeren op. Ze namen alle rommeltjes weer mee, en weg waren ze.

Dat was het begin de eerste energiebesparende maatregel in ons huis.

En respect voor de meneren… want in de kruipruimte… brrr… om panisch van te worden.