13 juli, Navigatie

Ken je dat gevoel? Dat je aan van alles begint, maar niks afmaakt? Zo begon mijn dag. Na het ontbijt wilde ik even wat huishoudelijke klusjes doen. Eerst maar een was. Ik sorteerde, en een grote berg lag vóór de wasmachine. Even beneden nog wat was halen. Beneden gekomen zat zoon D te huilen. Hij moest een schone luier. Meteen maar even in bad doen. Toen ik hem gewassen en aangekleed weer beneden bracht, had hij dorst. Even een fles maken. O ja, ik was nog met de was bezig. En de vaatwasser moet nog uitgeruimd worden. En de tafel afgeruimd. Overal was ik half aan begonnen. Dat hoort ook een beetje bij vakantie. Alle huishoudelijke structuur is weg.

Maar een tijdje later was had ik het weer redelijk op orde. Oudste zoon zou een vriendje te spelen krijgen, die ik ’s middags samen naar een feestje moet brengen.

Even over vriendjes: Er is een verschil tussen het ene en het andere vriendje. (hij heeft overigens meer dan twee vriendjes😉) Als hij met dit vriendje speelt, moet ik iets meer coachen dan anders. Ze versterken elkaars eigenwijsheid. Ze zijn allebei heel goed in smoesjes verzinnen, en ze proberen elkaar te overtuigen. Maar als ze beide niet toegeven… dan komen ze er samen niet uit. En dan probeer ik me er niet teveel mee te bemoeien, maar af en toe een beetje bij te sturen. En dat ging deze keer heel best.

Na het middageten bracht ik ze met de auto naar het feestje. Ik had de navigatie aanstaan, want zónder kom ik nergens. Mét navigatie kan ik nog steeds flink verkeerd rijden. Ik mis een stuk inzicht. Oudste zoon heeft dat stuk inzicht juist wel. Hij mocht voorin zitten, en mij helpen om de weg te vinden. Dat stukje verantwoordelijkheid, daar groeit hij van. En hoe hij dat doet… zo geweldig! Heel duidelijk. Niet wenselijk. Geen woorden als ‘bijna’. Maar het helpt mij echt, twee extra ogen.

Nadat ik de jongens op het feestje had afgeleverd, kon ik de weg terug perfect vinden. Terugweg is op een of andere manier makkelijker.

En verder deden we eigenlijk niks. Maar zoon B en C speelden heerlijk thuis. Zoon D heeft nog altijd twee slaapjes overdag nodig. Als ik er eentje oversla, dan hebben we een gefrustreerd en hangerig kind. Daar wordt niemand blij van. Dus zolang B en C lekker spelen, probeer ik het ritme en de structuur van de slaapjes vast te houden.

Aan het einde van de dag werd er een glasplaat bij ons geleverd. Toen we spouwmuurisolatie lieten aanbrengen, moest de oude glasplaat boven de voordeur verwijderd worden. Er zat al een barst in, maar toen we de plaat eraf tilden, brak de plaat in stukken. Vandaag kwam dus de nieuwe plaat. Na het avondeten gingen we aan de slag om de plaat erop te leggen. Konden we ook laten doen, maar daar betaal je voor. Wij doen het graag low-budget.

Eerst verwijderde mijn man de oude lijm, daarna bracht hij nieuwe lijm aan. En toen moesten we samen de zware plaat precies in één keer op de goede plek zetten. En denk je dat het lukte? Nee hoor. Niet in één keer. En hoe erg is dat? Er zaten wat lijmvegen op de glasplaat. Mijn man is een beetje perfectionistisch, en vond het balen. Met een glaskrabber en een beetje wasbenzine was het zó weer weg. Ik ben het tegenovergestelde van perfectionisme, en vond het vooral fijn dat de plaat héél erop ligt. Er moet alleen nog een randje gekit worden. Waarschijnlijk wordt dat zo’n klusje die lang op het klusjeslijstje blijft staan.:)

En dat is ook vakantie. Enerzijds rustig aan doen, en anderzijds klusjes.