Toch niet buiten de deur weten te houden...

In de vorige blog is te lezen dat mijn man een positieve coronatest had. De rest testte negatief. Maandag gingen de kinderen (in overleg met school) dus naar school. De juf had een aantal zelftesten in de schooltas van één van de kinderen gestopt. Voor de zekerheid. Het beleid van school is, dat er regelmatig een zelftest moet worden afgenomen bij kinderen, van wie een huisgenoot corona heeft.

In de loop van de maandag kreeg ik een zere keel. Geen goed teken. Zodra de kinderen thuiskwamen, deed ik een zelftest. En ja hoor, positief. Voor mij is het de eerste keer dat ik besmet ben met het coronavirus. De rest van ons gezin (op zoon C na) is al vaker besmet geweest.  

Maandagavond was ik nog vrij optimistisch. Beetje zere keel, beetje hoofdpijn, beetje verkouden. Van alles een beetje. Goed te doen.

Maar de nacht van maandag op dinsdag werd ik écht ziek. Koorts. Geen beetje hoofdpijn, maar een enorm bonkend hoofd. Oren die continu dicht gaan zitten. Verkouden. Buikkrampen. Lood in mijn spieren. Moe. Écht ziek!

Ik had al vervoer geregeld voor de kinderen. Zij mochten immers naar school. Maar dinsdagochtend waren de kinderen ook allemaal niet zo fit. Ze hadden allemaal wat. Of het écht was, of écht leek, geen idee. Te ziek om het uit te zoeken. Maar het voelde niet verstandig om ze naar school te laten gaan. Ik belde het vervoer af, en stelde school op de hoogte. Allemaal ziek.

Het bleek een goede keus te zijn. Niet lang daarna lag de oudste heel ziek op de bank. Héél ziek.

Dinsdag en woensdag waren oudste zoon en ik flink ziek. Donderdagmiddag voelde ik me weer opknappen. Ik kon weer helder denken. Ik begon weer te zorgen voor de kinderen.

Of zoon B en C corona hebben gehad, vraag ik me af. Vooral zoon C lijkt het niet te kunnen krijgen. De eerste keer (voorjaar) heeft hij het ook niet gehad. We hebben nog eens bloed bij hem moeten laten prikken. De uitslag was toen dat hij geen antistoffen heeft tegen corona. Dus ook geen asymptomatische besmetting.

En nu is hij wéér niet ziek geweest. Precies hij. Die superslecht eet. (Bijna) geen groente lust. Die z’n fruit liever niet eet. Die leeft op brood met speculoos.

Niet dan ik nu ineens stop met gezond eten, en overstap op brood met speculoos hoor. 😉 Maar zo zie je maar, gezond eten is geen garantie op je een gezond leven.

Donderdag verdween mijn reuk en smaak. Heel bijzondere gewaarwording. Ik weet nog dat mijn man dit in het voorjaar had. Nu maak ik het zelf mee.

Niks ruiken heeft voor- en nadelen. Niks proeven is vooral heel saai. Het plezier van eten is weg. Hopelijk komt het gauw terug, maar ik hoor om me heen dat het heel lang weg kan blijven. Sterker nog, mijn man zegt nog steeds niet alles te ruiken. Hij ruikt dus niet of zoon D een schone luier moet. Zegt hij. Nu ruik ik dit dus ook niet meer. Heel ingewikkeld.

Ik merk ook hoe vaak ik normaal gesproken ergens aan ruik. Misschien ben ik extreem. Ik ruik dus vaak aan mijn eigen haar, of het haar van de kinderen. Ik ruik aan kleren, aan een kop thee. Saai hoor, om telkens niks te ruiken.

Helemáál weg is de geur niet. Als ik héél lang aan de mosterd ruik, meen ik toch iets te ruiken. Zie je het voor je? Mijn man deed dit een half jaartje geleden dus met de afwasmiddel. Knijpen in de fles, ruiken. En dan twijfelen of je iets ruikt.

Oudste zoon heeft ook geen reuk en smaak meer. Mopperend vertelde hij me dat hij niks proeft, behalve die vieze paracetamol. Het was juist fijn geweest als hij die niet meer proefde.

Het is nu vrijdag. We knappen op. Er wordt weer gespeeld in huis. Ik typ weer een blogje. De wasmachine draait. Dit weekend uitzieken, en hopelijk kan maandag ieder weer z’n weg gaan.