Hoe het écht gaat...

Het is nu acht dagen geleden dat ik een positieve coronatest in mijn handen had. Acht nog maar? Ja, echt. Het voelt veel langer…

Inmiddels is de koorts weg. Ik ben ‘gewoon’ weer beter. Althans, zo lijkt het. Maar zo voel ik me niet. Want ik ben nog lang niet de oude. En het liefst doe ik alsof ik wel de oude ben. Gewoon, een vrolijke lach. Alsof ik alles met een groot gemak doe.

Maar voor één keer schrijf ik hoe het echt gaat. Wie weet, als het zwart op wit staat, ben ik het kwijt. Of is het niet zo eenvoudig? 

Ik begin bovenaan. Bij mijn hoofd. Ik heb veel hoofdpijn. Het gevoel dat mijn holtes dichtzitten. Een zwaar hoofd. Een moe hoofd.

Lood in mijn spieren. Zelfs met typen voelen mijn handen zwaar.

En dan mijn smaak. Die was weg. En in heel kleine stapjes komt het weer terug. Ik kan pittig en zoet onderscheiden. En in de verte lijk ik soms iets te proeven. De reuk dan? Die is ook al weg. Maar die maakt nog maar weinig aanstalten om terug te komen. Dat is heel saai met eten. De lol van het koken, het plezier van een lekkere maaltijd op tafel zetten, is weg. Thee drinken, ik proef het niet eens. Of het huis schoon ruikt, of muf, of vies, geen idee. Of ik zelf lekker ruik, ik zou het niet weten.

En dan nogmaals mijn hoofd. Mijn hersenen. Die werken niet mee. Ik schrijf op mijn boodschappenlijst om broccoli in zoetzuur te maken. Normaal gesproken weet ik dan precies welke ingrediënten ik nodig heb. Maar nu? Ik moet ze ‘uit mijn tenen’ halen. En toch, door het te oefenen, lijken mijn hersenen in beweging te komen en stapvoets te gaan, in plaats van stilstaan.

En dan nog iets over mijn hersenen. Herrie. Ik kan geen herrie verdragen. Best lastig, mijn dagelijks leven is nogal veel herrie. Vier kinderen opvoeden.

Het zit nu allemaal nogal in en rondom mijn hoofd.

Maar ook veel darmkrampen. Toch denk ik dat dát juist een goed teken is. Ik zie een hardwerkend lichaam, die ieder overblijfsel van het virus er met harde hand uitdrijft. Dus die krampen onderga ik.

En als je denkt, wat heeft zij het zwaar..!😔 Er gaan ook heel veel dingen wel goed.💪

En weet je nog? Net zoveel positieve dingen er tegenover zetten.

De bakfiets is gerepareerd. Hij fietst weer als een zonnetje. Zonder door te trappen. De ketting en tandwielen waren compleet versleten.

De verwarming hoeft nog steeds niet aan. Elke dag is het weer heerlijk weer! Ik hou van de herfst.

We hebben een nachtje weg geboekt van de hotelbon. Over twee weken hopen we er met z’n tweetjes op uit te trekken. Ik hoop zó dat mijn smaak dan terug is. Uiteten én er iets van proeven...

Ondanks dat ik nog last heb van de naweeën van corona, heb ik in drie dagen het huishoudelijke werk wat een week(!) stil heeft gelegen, weer bijgewerkt. Kijk, als ik dit zo lees, dan snap ik die moeheid wel.

Ik heb per ongeluk een bijna nieuwe trui van oudste zoon kapot gemaakt. Een bedrijfsongeval😉, volgens mijn man. De mouw van de trui zat klem onder het wieltje van de droogmolen. Terwijl het begon te regenen. Zie je me al sjorren? Dat liep dus niet goed af. Ik heb het gaatje weer dichtgemaakt. Een coupeuse zou het afkeuren, maar ík ben reuzetrots.

Nog iets leuks, onze tweede zoon is begonnen op zwemles. Hij had veel plezier tijdens de eerste les. Trots op deze schat.

Onze jongste zoon heeft in de afgelopen week zijn eerste stapjes gezet. 💙