20 juli, Pittig Dagje

Heel eerlijk. Ik vind het vandaag pittig. De eerste twee weken van de zomervakantie moet ik alléén voor de kinderen zorgen. Mijn man moet deze weken nog werken. Daarbij was hij ook de hele zaterdag weg. Het nieuwtje van het-vakantie-vieren is eraf. Het is erg warm, waardoor we er minder op uit trekken als vorige week. Dan komt er nog eens bij dat ik mijn teen heb bezeerd. Onze jongste slaapt overdag twee keer, dus voor mijn gevoel kan ik niet veel weg.

Na een pittige ochtend, waarin ik het gevoel had dat de kinderen ineens waren verleerd om dingen zelf te doen, en verwachtten dat ik alles voor ze deed, en daarbij ook verwachtten dat ik hun animatieteam was, was ik het even helemaal zat. Ik bracht D naar z’n bed, en daarna ging ik even op bed liggen. Ik lag nog geen minuut of de drie stuiterballen kwamen alweer naar me toe. Maar ik wil gewoon even rust. Even niks. Toen heb ik gezegd dat ze op de tablet een spelletje mochten doen. Ze stoven naar beneden. Ik had even rust aan mijn hoofd. Ik doe dit bijna nooit, maar ik had het deze keer nodig.

Zo… dat is er uit.

Ik heb vroeger van mijn vader geleerd: zet tegenover negatieve dingen minstens net zoveel positieve dingen.

Ik heb vannacht géén last gehad van de warmte. Onze jongste zoon slaapt sinds we vakantie hebben door. Na deze dag nog twee dagen ‘alleen’, en dan hebben we met z’n zessen vakantie. We tellen af wanneer we op vakantie gaan, nog negen dagen. Mijn man heeft wel vier weken vrij. De kinderen spelen leuk! Ze vervelen zich niet. Met mijn teen gaat het goed. Met Teva’s aan kan ik ‘normaal’ lopen. We gingen vanmorgen vier cadeautjes kopen voor een verjaardagsfeestje. De kinderen zochten goed mee, en zeurden nergens om.

Zijn het er al genoeg?

Oké, dan ga ik nog even door. Ik heb een lieve man. We hebben samen lieve, gezonde kinderen gekregen. We krijgen elke dag de kracht om voor ze te zorgen. We houden zielsveel van elkaar en van onze kinderen. We leven in een land van vrede. We hebben overvloed.

Vanmiddag kwam m’n zusje langs. Ik kon even ventileren. Dat lucht op. En samen kwamen we tot de conclusie:

We hoeven het niet in eigen kracht te doen. Maar we mogen om kracht vragen aan de Gever. Aan God.  

Veel om voor te bidden, en veel om voor te danken.