Ongewenst bezoek

We hebben soms bezoek. Onuitgenodigd. En ongewenst.

Het gebeurt altijd ’s nachts. We zien ze niet. ’s Morgens zijn ze weer verdwenen. Ze laat alléén maar een spoor achter. Op ons bankstel. Soms op de speelgoedbakken. En over de vloer. We vinden geen lang, uitgebreid spoor. Wel kleine stukjes. Vaak rondjes. Het lijkt op lijm.

Waar ze vandaan komen?

Dus ik zocht op Google.

En eigenlijk wist ik het al. Maar toch.

Slakken. Brrr….

Ik vond tips. Om ze weg te houden. Om ze te vangen.

Ze zouden in de kruipruimte zitten. Ze houden van vocht.

Zet schaaltjes bier neer, leg bananenschillen op de grond, plak metaalplakband op de dorpels. Je kunt het zo gek niet verzinnen.

Ik trok mijn eigen plan. En een beetje van Google. Voorkomen is beter dan genezen (lees: verwijderen) Met aluminiumfolie in de aanslag. Daar scheurde ik een stuk van af. Ik duwde het in een gaatje achter het gordijn. Daar ontstond een soort prop.

Die gaatjes achter het gordijn verdenk ik namelijk. Net boven de vloer. Er lopen twee verwarmingsbuizen. De muur zou ooit nog afgetimmerd worden. De prioriteit ligt laag. Want er hangt een gordijn voor. Niemand die er last van heeft.

Sinds een paar dagen zitten de gaten dus dicht met proppen aluminiumfolie.

En sindsdien hebben we geen slakkenspoor meer aangetroffen. Misschien juich ik te vroeg. Maar voor nu ben ik blij!

Maar Google weet alles.

Die laat mij nu te pas en te onpas overspoelen met reclames over het verwijderen van ongedierte. Plaatjes van slakken, zilvervisjes, mieren. Brrr…. Vooral van die zilvervisjes. Die vind ik het ergste.

Bedankt voor alles, Google!;(