Hoe was je schooldag?

Hoe was het vandaag op school? Het is een standaard vraag van mij. Ik stel hem aan het einde van iedere schooldag. Niet letterlijk iedere dag dezelfde vraag. Ik varieer. Met dezelfde strekking. Want ik wil weten hoe de schooldag was.

Het liefst hoor ik een compleet verslag, van uur tot uur. Letterlijk, wat ze deden. Maar ook hoe ze zich voelden. Ja, dat wil ik allemaal. Maar ik snap ook wel dat dát een beetje teveel gevraagd is.

We parkeren de fietsen. Het drinken staat al klaar. Alles goed voorbereid.

Maar dan, ondanks alle voorbereidingen, ben ik druk. Er moeten vier jassen en vier paar schoenen opgeruimd worden. Niet iedereen doet dat uit zichzelf. Aan mij de taak om aan te sporen. Dan moeten de schooltassen leeggemaakt worden. Broodtrommels, bekers, bakjes, knutselwerkjes, nieuwsbrieven.

En intussen drinkt zoon A z’n beker leeg en maakt zich klaar om buiten te gaan spelen.

Ik schenk een kopje thee in voor mezelf, en schuif bij hen aan tafel. En dan stel ik mijn prangende vraag: ‘Hoe was het vandaag op school?’ Of: ‘Had je een fijne schooldag?’ Soms weet ik al een paar details. Dat ze gym hadden, of luizencontrole, of een excursie.

Om een antwoord te krijgen van zoon A, ben ik al te laat. Ik zie hem nog net de tuin uit lopen. Spelen. Of naar vriendjes. Waar? In de buurt… hoop ik. Ik moet het loslaten…

En ik weet nog steeds niet hoe zijn schooldag was. Wat hij heeft geleerd, welke vakken hij had, wat hij heeft geleerd, of ze hebben gezongen, wat ze knutselden, wie er aan de beurt was op het voetbalveld, enzovoorts. Ik weet niks.

Zoon B heeft een beetje aansporing nodig, maar dan vertelt hij wat over school. Korte gebeurtenissen. Hoe de dag verliep. En vaak vertelt hij me of er iemand ziek was. En dat de juf blij was. Ja, zijn juf is altijd blij.

Zoon C vertelt daar direct dwars doorheen. Het is van alles door elkaar heen. Geen touw aan vast te knopen. Allerlei details. Meestal met veel humor en grapjes en hard lachen. Het klinkt vrolijk en blij. En soms is het een gemopper van jewelste. Maar al pratende lost hij de probleempjes in zijn hoofd op. Vaak met een grap en een lach.

’s Avonds, als ik zoon A naar bed breng, probeer ik het gewoon nog een keer. En nu lukt het wel. Juist nu hij naar bed moet. Tijd rekken, daar is hij erg goed in. En ik hap gretig toe. Alle details, van uur tot uur graag. Nou, dat gaat hij niet geven.

Hij stelt een vraag terug. ‘Wat wil je precies weten?’ Da’s een goeie. Wat wil ik precies weten? Het voornaamste wat ik wil weten is of je het fijn hebt gehad op school. En daar geeft hij bevestigend antwoord op.

En met een heel klein beetje aanmoediging vertelt hij daarna nog een aantal details. Grapjes van de meester, naast wie hij zit, hoe makkelijk de sommen waren, hoe grappig het spelletje op het schoolplein was, en natuurlijk allerlei mopjes en raadseltjes die hij die dag erbij heeft geleerd. En dan vraag ik ook nog even waar hij uit school heeft gespeeld. En ook vertelt hij van alles over. Over een hut en over jongens die vroegen of hij nog in sinterklaas gelooft, en over voetballen en crossen, en stickers vragen bij de supermarkt.

En ondanks dat ik het moet loslaten, spreek ik m’n verbazing uit dat hij helemaal naar de supermarkt is geweest. Met de (liefdevolle en vermanende) vraag of hij dat de volgende keer even wil vragen. En natuurlijk wil hij dat. 

Nu weet ik toch nog hoe de schooldag was. 😉