Kan ik niet?

Soms gebruik je de woorden: ‘kan ik niet’.

Met als betekenis:

• Dat je de vaardigheden nog niet beheerst.
• Dat je de kracht of het vermogen niet bezit.
• Dat de wil je ontbreekt.
• Andere reden.

Er lag een geschreven kaartje klaar om op de post te doen. Of nou ja, de post. Ik kan het kaartje ook zelf even afleveren. Het is hier 5 km vandaan. Da’s precies een mooi eindje fietsen. Ik zou het ook even met de auto kunnen doen. Alle voordelen en nadelen tegen elkaar afgestreept: het wordt de bakfiets.

Ik moet ergens heen waar ik nooit eerder ben geweest. En dat is voor mij een behoorlijke uitdaging. Ik verdwaal namelijk overal… ja echt! Ik herken zelden de weg. Links en rechts uit elkaar houden is voor mij al lastig. Ik steek dus twee handen op om te kijken waar de L van Links verschijnt. Da’s best ingewikkeld op de fiets, kan ik je vertellen.

Afijn, ik ging tóch op de fiets. Kom op! Het ergste wat kan gebeuren is dat ik er wat langer over doe.  Eerst bereidde ik me thuis goed voor. Google Maps en Google Earth werden erbij gehaald. Ik zat zowat met mijn hoofd 180 graden gedraaid voor het beeldscherm om te kijken hoe de route liep. En het leek heel simpel. In 20 minuutjes zou ik er kunnen zijn. Ik reken er even 10 minuutjes extra bij voor de zekerheid. Nou, half uurtje heen, half uurtje terug. Precies voor de bui weer thuis.

Zou je denken…

Het eerste stuk ging ik helemaal goed. Lekker door het bos. Prachtig! Daarna een stuk langs een drukke weg. De rotonde één kwart. En dan zou er een weg naar links moeten zijn. Het was er druk. Er reden een aantal graafmachines rond. En het duurde érg lang voordat ik de weg naar links vond. Het straatnaambordje gaf een andere naam dan ik had verwacht.

Mis. Nu al.

Ik fietste toch maar gewoon door. En na nog een aantal straten kwam ik bij een honden uitlaatveldje. Het was intussen ook al flink gaan regenen. Daar stopte ik. Ik bekeek de route op mijn telefoon. Ik zou er vlakbij moeten zijn. Maar blijkbaar ging ik de verkeerde kant op. Hoe dat kan, begrijp ik niet. Na de hele woonwijk te hebben gezien, en dwars door een wandelpark te hebben gefietst, wist ik het echt niet meer. En ineens… was ik er.

Heel apart.

Het huisnummer zoeken vind ik dan weer een stuk makkelijker. ’t Kaartje in de bus. Ik hoop dat de oude meneer er blij van wordt.

En toen moest ik weer terug. Hoe ook al weer?

Eerst had ik het plan om dezelfde weg terug te nemen. Als ik die nog kon vinden. Ik kwam er al gauw achter dat ik die niet meer wist. Van de andere kant ziet alles er toch weer anders uit. Met de routebeschrijving op mijn telefoon kwam ik er ook niet uit.

Toen leek het me handig om op het geluid af te gaan. Naar de drukke weg. Ik hoorde hem namelijk wel. Op den duur zag ik de drukke weg in de verte. En eindelijk was ik er. Vlakbij. Er zat alléén een groenstrook tussen. Ergens moet ik er een keer door kunnen, dacht ik. Nou, dat ergens was inderdaad ergens. Een heel eind verderop. Ik was compleet aan de andere kant van het dorp. Tussen de boerderijen.

Gelukkig was het wel opgehouden met regenen.

Ik was blij toen ik de doorgaande weg had gevonden en er fietste. Nu was het ‘alleen’ nog maar deze weg volgen en dan kwam ik weer in mijn eigen woonplaats uit.

Ik kwam langs het centrum van het dorpje. Daar zit een heel leuke winkel met speciale theesoorten. Die verkopen rooibosthee die écht lekker is. Hup, even naar binnen. En even later, met drie zakken thee rijker, weer verder op pad.

Terug naar huis.

Even later zat ik thuis, op de bank, met een grote kop thee. En toen liet ik het hele gebeuren van die ochtend op me inwerken.  

Kan ik iets concluderen? Dat ik de weg niet kan vinden… Dat ik een bepaalde vaardigheid mis. Het is geen dommigheid, onwil of slechte concentratie.

Er bestaat dyslectie, dyscalculie en dysorthografie. Zou er ook zoiets bestaat voor dit probleem?

Dit is iets waar ik altijd al tegenaan loop. Vroeger al. Zo durfde ik bij een vriendinnetje niet naar de wc want dan wist ik niet welke deur ik moest hebben. Even op de fiets ergens naartoe? De kortste weg? Het is me vaak een raadsel. Pas als ik er een aantal keer in korte tijd ben geweest, dan begint het me te dagen.

En met autorijden is het niet anders. Hoe goed ik mezelf ook voorbereid. En zelfs met navigatie. Ik kan me niet op rijden en navigatie 100% concentreren.

Winkelen? Als ik een winkel uitloop weet ik niet van welke kant ik kwam. Winkels met twee ingangen? Geen idee welke ik inkwam.

Vroeger had ik een krantenwijk. Je snapt wel dat ik geen idee had waar ik liep. Gelukkig deed ik het samen met mijn zusje, en zij bepaalde de route. Op den duur kwam het allemaal goed hoor.

En erin geloven dat ik het kan? Zou dat helpen? Wat meer zelfvertrouwen? Nou, na al die ervaringen weet ik wel beter. Volgens mij moet ik ermee leren leven. Het hoort bij me. Het is superonhandig, vooral als ik haast heb. Maar verder is er prima mee te leven. Maar het voelt wel heel dom. Een fietstocht van 40 minuten, maar voor mij was het in totaal 2 uur.

De thee daarentegen, verrukkelijk!