Gezinsuitje liep niet lekker

Het is vrijdagavond. Ik had een beetje een nare dag. Niet om iets specifieks. Gelukkig ben ik gezegend met een lieve echtgenoot, die niet tevreden is met zo’n antwoord. Hij bleef maar doorvragen, en op den duur kwam er van alles uit. Een aaneenschakeling van allerlei voorvallen en een knoop in m’n gedachten. Samen hebben we het ontrafeld. Teveel en te ingewikkeld, zinloos en kwetsbaar om allemaal te delen.

Eindconclusie: thuisblijfmoeder is het allermooiste wat er is, maar soms ook zwaar en eenzaam. En met die conclusie waren alle knopen weer ontrafeld. Meer had ik op dat moment niet nodig.

Na zo’n goed gesprek kon ik fris het weekend tegemoet gaan. Geen volle agenda. Maar vooral: geen wekker. Misschien kunnen we wel uitslapen.

Ik word wakker. Het voelt als middenin de nacht. Ik kijk op de wekker. Kwart voor 6. Ik hoor gehuil. Nee he…

Onze jongste zoon heeft een buikgriepje te pakken gehad. Overdag gaat het prima met hem. Maar na een goede nachtrust wordt hij ochtend aan ochtend huilend wakker. Zodra je z’n kamer binnenkomt… je zóú het kunnen ruiken. Ik niet overigens. Da’s dan weer een gelukje. Maar zodra je z’n slaapzak probeert uit te trekken, weet je al genoeg. Het bad maar vol laten lopen…  

Deze keer nam mijn man de taak op zich. Hoe lekker is dat. Ik draaide me om en viel weer in slaap. Voor m’n gevoel een paar minuten later, werd ik weer wakker. Nu van zacht gefluister vlakbij mijn oor. Ik keek op de wekker. Kwart voor 8. Toch nog even 2 uurtjes geslapen. Er lagen twee jongens bij ons in bed. Ze maakten plannen voor vandaag. Wat gaan we vandaag doen?

Tijd om op te staan. Tijdens het ontbijt werden de plannen definitief. We gaan naar het Belevenissenbos in Lelystad. Dat is een bos met allerlei kleine watertjes, bruggetjes, touwen, waterpompen, bankjes. Gratis, en er mogen geen honden komen. Perfect voor mij. 😉

Eerst spraken we af dat er wat klusjes gedaan moesten worden. De kinderen gingen hun kamers opruimen. Dat is vaste prik op zaterdag. Als het netjes is, krijgen ze zakgeld. Vijftig cent. Mijn man stelde voor om alle ramen van binnen en buiten te zemen. En ik maakte alles klaar voor vertrek. Ik smeerde een flinke stapel boterhammen, vulde thermosflessen thee, flessen water, en nam fruit mee.

Ineens bedacht ik nog een plannetje. Er moest nog een overhemd omgeruild worden in Bataviastad. Dat is vlakbij het Belevenissenbos. Twee vliegen in één klap. We zochten het overhemd, bonnetje en tasje bij elkaar.

Het was inmiddels al half 11. Hoog tijd om te gaan.

Eerst naar Bataviastad. Het omruilen was zó geregeld. Met een half uurtje reden we er weer weg. Nu naar het Belevenissenbos. Parkeren, kinderwagen in elkaar zetten, tassen, jassen, alles bij elkaar. Bij het eerste bankje gingen we zitten. Heerlijk in het zonnetje. Eerst maar een boterhammetje eten.

Op verschillende plekken kon je over het water klauteren. 

Hier zwommen twee prachtige zwanen. 

Jongste zoon had het niet naar z’n zin. Al vanaf Bataviastad was hij aan het huilen. Brood wilde hij niet. We braken de maaltijd maar even af, en gingen wandelen. In de kinderwagen hobbelt het lekker. Meestal valt hij dan snel in slaap. Maar deze keer niet. Huilen, jammeren, soms gillen. Hij had buikpijn. Vast en zeker van de buikgriep. Of misschien wel van de beker drinkyoghurt. Zijn darmen verdragen melkproducten (soms) niet. Wat het ook was, hij bleef maar aan het huilen. 

Het liefst wilde hij in onze armen zijn. Om de beurt liepen we met hem rond. De andere kinderen hadden het goed naar hun zin, maar toch merkten ze dat onze aandacht en energie op ging aan hun broertje.

Eindelijk… z’n oogjes werden zwaar. Voorzichtig in de kinderwagen, en maar weer rijden. Zachtjes hobbelen. En ja hoor. Hij viel in slaap. We konden even lekker genieten van het mooie bos.

Echt herfst! 

Mijn man gaf de kinderen les over de werking van een gemaal. 

 

Drie kwartier later... Meneer was weer wakker. En weer was het huilen…

De lol was er helemaal van af. We besloten om maar naar huis te gaan.

In de auto ging het redelijk. Thuisgekomen wilde ik hem naar bed brengen. Konden we nergens zijn fles vinden. We hadden alléén de dop. Oei...! Die heeft hij vast in z'n verdriet en boosheid van zich af gegooid. 

Gauw naar de winkel om een nieuwe fles te halen.

Een zetpil verlichtte de buikpijn. En een nieuwe fles erbij. Lekker in bed. Hij was zó vertrokken.

Poeh, we moesten allebei even bijkomen. Niet zo’n ontspannen uitje als de bedoeling was. Ook dat hoort erbij.

Om de dag toch gezellig af te sluiten, aten we patat. ‘Vroeger’ aten we dat iedere zaterdag, maar sinds de airfryer kuren begon te vertonen, zijn we ermee gestopt. Meestal doet de airfryer het naar behoren. Deze keer gelukkig ook.

’s Avonds, toen alle kinderen gedoucht en wel in bed lagen, zaten we op de bank en keken elkaar aan. Poeh, wat een dag… Dit voelt toch wel als tropenjaren.

Hopelijk verloopt een volgend gezinsuitje iets minder heftig.

Een paar dagen later... een hoektand rijker…