Hoe ons kind denkt over geld geven...

Het was op een maandag. Na de schooldag volgden de zwemlessen. Het tijdstip van zwemles is bepaald geen handige voor ons gezin. De eerste begint om vijf uur en de tweede heeft vanaf zes uur zwemles. Maar ja, je moet er wat voor over hebben.

Met vier kinderen naar het zwembad gaan, terwijl ze er een schooldag op hebben zitten, en hongerig worden omdat het bijna etenstijd is, vind ik ingewikkeld en nogal stressvol. Meestal zorgt mijn man ervoor dat hij op tijd thuis is, of thuiswerkt, zodat één van ons met één kind naar zwemles kan. Deze keer lukte dat niet. Ik moest het zonder zijn hulp doen.

Eerst moest zoon B naar zwemles. En twintig minuten na de les van zoon B is zoon A aan de beurt. Tja, ik zei toch dat we er wat voor over moeten hebben?

Afijn, zoon B ging dus als eerste.

De rest bleef thuis. De computer stond aan. Jongste zoon zat in de box. Dat leek me het meest veilig. Mijn man kon ieder moment thuiskomen.

Na ongeveer tien minuten kwam ik weer thuis. Helemaal natgeregend. Heerlijk, die herfst. Ik vraag aan zoon A of het goed is gegaan.

Zijn antwoord: ‘Ja hoor. De deurbel ging nog.’

Ik: ‘Oké, heb je open gedaan?’

Zijn afwezige antwoord: ‘Ja, volgens mij wel.’ Gefocust op het computerscherm.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt: ‘Sluit de computer maar af. Wie was er bij de deur?’ 

Hij: ‘Een mevrouw met een zendingsbusje.’ Hij zal vast een collectebus bedoelen.

Ik: ‘Waar was het voor?’

Zijn antwoord: ‘Ze vroeg of ik geld had. Toen zei ik: ja dat heb ik wel, maar dat ga ik niet geven.’

😊

Ik vond het nét zo grappig als het verhaal dat hij me laatst vertelde:

Onze kerkelijke gemeente maakt plannen om een nieuw kerkgebouw te bouwen. Ik vertelde hem dat dat heel veel geld kost.

Hij zei daarop: 'Stél dat er in mijn spaarpot en op mijn bankrekening precies genoeg staat om een kerk te bouwen, dan nóg zou ik het niet geven. Ik vind dat we dat gewoon met z’n allen moeten betalen.'

😊