18 juli. Pech:(

Het belooft een tropische dag te worden. Ik was van plan om vroeg op te staan. Iets van 6 uur ofzo. Maar dat bleef alleen bij een plan. Dat had m’n man al voorspeld. Het werd kwart over 8.

Na het ontbijt ging ik het zwembadje opzetten. Een simpel klein zwembadje. Dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Eerst een plek uitkiezen. Niet in de zon. Niet te dicht bij de zandbak. Niet in de looproute. Ik kon niet aan alle wensen voldoen, maar ik koos een mooi plekje uit. Eerst goed vegen. Dan oude gordijnen op de grond. En dan het zwembadje neerleggen. Met de elektrische pomp is het opblazen in een minuutje klaar.

En daarna ging ik op zoek naar de waterslang. Ik vond er twee. Allebei pasten ze niet aan de buitenkraan zonder te lekken. Na een heleboel gedoe, ging ik over op gieters vullen. Dat is best een gesleep. Bij elke gieter die ik leeggooide, leek het of er niets bijkwam in het zwembadje. Maar na een stuk of tien keer, zat er een laagje water in. Ik houd niet van volle zwembadjes. Ook niet van halfvol. Een kwart vind ik genoeg. En voor deze ene keer gooide ik er nog vijf emmers warm water bij. Dan is het water niet te koud.

De kinderen hadden hun zwembroeken al aan. Ze sprongen in het water. En binnen één minuut waren ze alweer uitgespeeld met het water. Ze liepen nat naar binnen. Lekker dan… al die moeite. Gauw een paar handdoeken halen. Toen ze afgedroogd waren, gingen ze zich aankleden. En ze kwamen, jawel, alle drie met lange broeken naar beneden. Want ze vonden het zó koud…

Uiteindelijk gingen ze in de ochtend nog wel een aantal keer in het zwembadje. En de lange broeken hielden ze niet lang aan.;)

Ik hield me bezig met de temperatuur. Ik wilde mijn best doen om het huis niet al te erg op te laten warmen. Ik heb er, serieus, nog nooit rekening mee gehouden. Maar sinds het huis geïsoleerd is, merkte ik, dat als het huis opwarmt, de warmte ook heel lang blijft hangen. Ik probeer dus de (tropische) warmte niet in huis te laten komen. ’s Morgens heb ik alle ramen en deuren opengezet. Het koelde af tot 22 graden. Toen het 22,5 graden werd, heb ik alle ramen, deuren en gordijnen dichtgedaan. De kinderen speelden binnen. Soms gingen ze even naar buiten, maar ze kwamen al snel weer binnen. Ik ging wel een was op buiten. Poeh, dat was warm. Binnen voelde lekker koel.

De zon scheen fel door de lichtkoepel naar binnen. De keuken in. Die plek warmde snel op. Ik zocht in de schuur naar een oud kleed. Die moest maar over de lichtkoepel. En meteen waarschuwde ik de kinderen dat zij nooit op het dakje van de uitbouw mogen lopen. Brr… Het kleed moet natuurlijk niet wegwaaien. Ik sjouwde een baksteen en een stuk haardhout mee naar boven. Oudste zoon had een veel beter idee. Hij haalde twee deurstoppers. En hij had helemaal gelijk, veel handiger.

De keuken werd een stuk donkerder. En er scheen geen fel zonnetje meer in de keuken. Helemaal top! Ik heb er alles gedaan aan gedaan, wat mogelijk was om de temperatuur in huis zo min mogelijk op te laten lopen. Eind van de dag werd het 25,5 graden.

Ik had met de kinderen afgesproken dat we ’s middags (op het heetst van de dag) allemaal een poosje naar bed zouden gaan, en dat ze ’s avonds wat langer op mogen blijven. Ze hebben allemaal hun best gedaan om te slapen. Zoon B kan op commando slapen. En dan slaapt hij écht. Zoon A doet héél korte slaapjes. Van 30 seconde ofzo. Als hij z’n ogen dicht heeft gehad, meent hij te hebben geslapen. Zoon C doet helemaal niet mee aan zulke voorstellen. Heerlijk toch, zulke kinderen!!

’s Middags ging het ineens mis… Hoe het precies gebeurde weet ik niet meer. Ik liep van de trap met zoon D in mijn arm. Ik maakte een rare stap. Ik ging door m’n enkel. Au! Maar m’n tweede teen (dus naast de grote teen) deed niet normaal zeer. Ik kroop over de vloer naar de stoel. Ik hees me in de stoel. De kinderen stonden er omheen. De één gaf me een kussen, de ander een natte handdoek. Ze hadden medelijden met me. Dat kon ik zien aan die lieve koppies.

Na een paar uur koelen en m’n voet hoog gehouden te hebben, ging ik de schade maar eens opnemen. M’n enkel viel mee. Maar mijn teen had een blauwe plek bovenop. De teen was ook dik. En vooral heel pijnlijk. Een dof gevoel. Met een beetje strompelen kon ik nog een maaltijd op tafel zetten. Toen m’n man ’s avonds mijn voet inspecteerde, en even voelde aan m’n teen, deed het héél zeer. Hij adviseerde me toch even de huisartsenpost te bellen. Stel dat het gebroken is…!

Ik belde, en kreeg het advies om pijnstillers te nemen. Dat ik daar zelf niet aan had gedacht… En verder moest ik de teen aan een andere teen vast tapen. Mijn man haalde de EHBO-koffer tevoorschijn. Hij heeft mijn teen verbonden. En daarna mocht/moest ik de hele avond in de stoel blijven zitten, met mijn voet op een krukje en kussentje. Gelukkig had ik nog een stapel leesboeken…

Het had ook wel veel beroerder af kunnen lopen. Stel, ik had m’n voet of been gebroken…

En ik hoop dat het gauw geneest.