14 juli. Stilte

Logeren. Het woord blijkt magisch te zijn. De sfeer in huis is druk, stormachtig haast. De jongens hebben er enorm veel zin in!

‘Mama, duurt het nog lang?’, ‘Gaan we al bijna?’, ‘Hoeveel rondjes moet de lange wijzer nog?’. Ik legde uit wat er nog allemaal te doen was vanmorgen. Zoon A begreep het. Hij haalde z’n puzzel uit de kast, en ging lekker geconcentreerd aan de slag. Zoon B en C konden zichzelf niet rustig krijgen. Ze renden door de kamer met kussens en autootjes. Heen en weer. Als een paar dolle mannetjes.

En wat gebeurt er dan? Dan staat ineens de klok stil. Ja, écht. We hebben een klok die regelmatig opgedraaid moet worden. Zo’n échte bimbam-klok. En net nu de tijd niet snel genoeg kon gaan, staat hij stil. Zoon A kwam erachter. Hij vond dat het al héél lang kwart over 9 was. Toen hij mij erbij riep, bleek het ‘al’ vijf over 10 te zijn. Een meevaller. Maar nog lang geen 1 uur.

Om ze een beetje af te leiden, gaan we naar het speeltuintje. Soms gaan ze er ook zelf naar toe, maar ik doe ze een groot plezier als ik erbij blijf. En zelfs zoon D kruipt voor het eerst door de zandbak. Gek hoor, al dat zand. Hij probeert het te pakken, maar het verdwijnt tussen z’n vingers. De kinderen spelen heerlijk. Ze zijn met hun fietsen, dus crossen ze ook rondjes om de speeltuin heen.

De tijd vliegt. We moeten gaan lunchen. Het was zó heerlijk in het speeltuintje, dat ik een voorstel doe. 'Zullen we thuis brood gaan smeren, en dat in het speeltuintje aan de picknicktafel opeten?' Even anders dan normaal… De jongens vonden het een geweldig idee.

Thuisgekomen smeerden we met elkaar brood. En natuurlijk geeft dat rommel. Heel veel hagelslag over de snijplank, een klodder boter tegen het keukenkastje. De koelkast die open blijft staan. En er ging nog een fles water om. Even dacht ik: ‘waar ben ik aan begonnen…’ Maar als het brood onder op de kinderwagen ligt, en de keuken er weer netjes uitziet, en we op weg zijn naar het speeltuintje, dan onthoud ik alleen maar de fijne dingen. De blije gezichtjes, de lachende en vrolijke kinderstemmen.

Ik had het brood meegenomen in een kaasvel. Noem me vreemd, maar het paste niet in een broodtrommel, en de broodzak zat al in de container. Kaasvellen krijg ik standaard bij de kaasboer, maar gebruik ze nooit. Nu vouwde ik het brood erin, en dat bleek handig te zijn. Ik vind het niet zo fris als de kinderen hun brood los op de picknicktafel leggen. Nu legden we het papier in het midden, en iedereen kon z’n stapeltje naar zich toeschuiven. Toen al het brood op was, vouwde ik het kaasvel in elkaar. Hup, in de prullenbak. En klaar. Geen gepoets en gestofzuig.  

Na het eten gaan we. Er gaat een grote tas mee. Die zit voor driekwart vol met knuffels. Alle knuffels uit bed moesten mee. En dat zijn er véél. En dan moesten er ook nog wat andere knuffels mee, want dat zijn de ‘prooien’… zegt zoon C. Ik werd nog even uitgezwaaid, en kreeg van twee jongens een kus. De oudste doet dat niet meer. Veel te groot voor. Helaas… ik heb het te respecteren.

En toen was het stil…

Maar ik had een plan. Deze vrije middag ga ik gebruiken om cadeautjes te kopen voor de jarigen. Twee van onze jongens zijn in de zomervakantie jarig. Heb ik nu even mooi de tijd om wat uit te gaan zoeken.

Hoewel het stil is zonder de drie jongens, was het ook heerlijk. Weinig prikkels.  Snel. Onwennig. Vrij.

Ik kon goed slagen voor cadeaus. Als het maar wielen heeft, dan is het goed. Zo simpel was de verlanglijst. Ook stond er op z’n lijst: een trompet. Tja…

En dan slenter ik zomaar wat door de winkelstraat. Nieuwe schoenen lukte me niet. Kleren heb ik niet nodig. De kinderen hebben ook geen kleren nodig. Mijn man wel, maar daar ga ik me niet aan wagen. De sale is weer in volle gang. Ik zou nog graag eens een héél lange jurk willen. Een gordijn, zou mijn man zeggen. Hij vindt het verschrikkelijk.

Gordijn-jurken kon ik niet vinden. Niet één die ik mooi vind. Wel een nette zwarte jurk, en een zwart vest. Ik word er blij van. Past perfect. Dit kan ik goed gebruiken. Er is stapelkorting. Bij drie artikelen 50% korting. Ik kon geen derde erbij vinden. Ik wilde ze terughangen, want 40% vind ik dan gewoon niet leuk. De mevrouw van de winkel bood me toch 50% korting aan. Hoppa, dan wil ik ze wel. Het gaat uiteindelijk maar om elf euro, maar toch…

En na een lange middag kwam ik thuis. Jongste zoon had niet geslapen onderweg. Hij was wel héél braaf geweest. Thuis kreeg hij wat te eten en te drinken, en daarna kon hij nog een klein middagslaapje doen.

We aten wat restjes. Gek hoor, om maar met z’n drietjes aan tafel te zitten. We konden gewoon gesprekken voeren. Terwijl we al klaar waren met eten, bleven we nog een poosje aan tafel zitten. Daarna ruimden we alles op en ik legde D in bed. Paar minuutjes werk. En toen was het al klaar.

Een kop thee, een stukje chocola, benen omhoog.

En na een uur kreeg ik een appje van tante: ze liggen erin hoor…😊