Maandag 11 juli
Beste lezers,
Gisteren was mijn blog zomaar ineens weg. Verwijderd, stond
erbij. Ik had helemaal niks verwijderd. Ik kreeg ook al een aantal mailtjes van
lieve lezers, die ongerust waren. Ik vind het héél lief dat jullie zo bezorgd
zijn!!
Ik had juist het plan om in de zomervakantie (bijna) iedere
dag te beschrijven. De zondag beschrijf ik niet, want dan houd ik rustdag en
blijft de computer uit. Over de rest van de week wil ik wel schrijven. Ik was
vrijdag al begonnen, maar gisteren kon ik niks online zetten. Het verhaal van
gisteren krijgt even voorrang. De rest hoop ik de aankomende dagen te plaatsen,
dus even in omgedraaide volgorde.
Groetjes Liselot
Mag ik even mopperen? Ik ben teleurgesteld. En kwaad ook.
Zo’n gevoel van onmacht.
M’n blog is verdwenen…
Vier maanden lang heb ik eraan gewerkt. Ik begon bij nul, en
ik bouwde op. Ik heb met het maken zoveel plezier beleeft. Na vier maanden was
er een groepje vaste lezers. Met sommigen had ik contact. Ik had ook een paar
mensen uit mijn familie op de hoogte gesteld van mijn blog. Zij hebben me
gesupporterd. Ze wisten ‘ineens’ veel over mij, want ze lazen mijn blogs. Dat
voelde kwetsbaar maar ook heel fijn.
En toen… vanmorgen… ik werd wakker en keek op mijn telefoon.
Een appje: hey, heb je je blog verwijderd? Ik ging gauw kijken op liselotblog,
en inderdaad, alles was verwijderd. Ik ging naar beneden om de computer aan te
zetten. Ik meende nog dat het misschien met inloggen te maken zou hebben. Ik
logde in, maar alles was weg, en bleef weg.
Ik ben een leek met zulke dingen. Ik dacht nog steeds dat
het aan mij lag. Mijn man was thuis aan het werk. Ik appte hem, of hij even met
mij mee wilde kijken. Hij kwam erbij zitten, maar ook hij kreeg het niet voor
mekaar. Alles was weg. Alles. Weg…
En toen voelde ik me enorm gefrustreerd.
Nadat we hadden ontbeten en allemaal aangekleed waren, kon
ik mijn draai niet zo goed vinden. Ik had namelijk het plan om in de
zomervakantie elke dag een blog te maken over iedere vakantiedag. Ik wilde deze
ochtend mijn getypte verhaal nog een keer doorlezen en daarna plaatsen. Het kon
niet. Want alles was… weg☹
Toen ben ik maar een was gaan draaien, en een kast gaan
leegruimen. Opruimen. Structuur creëren. En langzaamaan werd ik minder
gefrustreerd. Ook al vind ik het nog steeds heel jammer.
’s Middags moest ik met zoon C (onze derde) naar het
consultatiebureau. Z’n laatste keer. Alles was goed. Hij deed mee. Dat is al
fijn. Eerst maakte de verpleegkundige een praatje met hem. Daarna deed ze een
paar spelletjes. Blokjes opstapelen, vormpjes door het juiste gaatje doen, een
cirkel tekenen. Toen een lichamelijk onderzoek. Dat ging ook allemaal goed.
Daarna de ogentest.
Bij de ogentest deed hij het net even anders dan hoe het
hoort. De verpleegkundige had een bord. Allemaal E’s. Op z’n kop, rechtop, naar
links, naar rechts. Zoon C kreeg een E-vorkje in zijn hand. Welke de
verpleegkundige aanwees, zo moest hij z’n vorkje houden. We oefenden even, maar
we kwamen al gauw tot de conclusie dat hij het niet helemaal begreep. Of wij
begrepen hem niet. Iets met spiegelbeeld. Toen draaide ze haar blad om, en daar
stonden vormen. Hij kreeg een klein blad met de vormen. De bedoeling was de
verpleegkundige aanwees op het bord, en hij diezelfde aanwees op zijn blad. Hij
wilde alleen perse niet aanWIJZEN, maar aanSCHIETEN. Gelukkig begreep de
verpleegkundige zijn spelletje, en nam ze alle tijd voor de ogentest.
Toen nog het minst leuke, de vaccinatie. Het deed zeer, dat
zag ik aan zijn gezichtje. Maar hij huilde niet. Ik had hem uitgelegd dat z’n
bloed nu een legertje gaat maken. Legers, soldaten, die zijn stoer…! Hij wil
later ook soldaat worden (en brandweerman en politie en werkman).
’s Avonds gingen de kinderen op tijd naar bed. Ze mogen in
de vakantie ook wel eens later naar bed, maar dat doen we niet iedere avond. Ze
hebben hun slaap hard nodig. En als ze uitgerust zijn, spelen ze veel leuker.
Dan heb ik mooi nog even de tijd om me te verdiepen in
blogspot. Of toch Wordpress? Of toch een website? Ik weet het niet. Stiekem
hoop ik dat mijn blog er ‘ineens’ weer staat. Wie weet.
En de volgende ochtend kreeg ik heel vroeg een appje: Je
blog staat er weer op! Ik ben mijn bed uitgeslopen. Heel stilletjes. Dan kan ik
even alléén mijn verhaaltje plaatsen. Maar… ik vergat mijn bril. Hopelijk valt
het mee met de typfoutjes.😉
Poeh, gelukkig! Ik keek ook even vanmorgen en zag dat alles er weer stond. Maar misschien toch fijn als je er nog achter komt hoe het is gebeurd. Ik ben zelf ook al een poosje WordPress aan het overwegen, maar ben nog niet in de gelegenheid geweest om er echt goed voor te gaan zitten. Leuk om jullie vakantieverhalen te lezen. Is de zondag voor jullie een dag waarop je dan ook niets 'mag' of kies je er zelf voor? Ik had vroeger een vriendinnetje die echt niets mocht, behalve borduren. We zaten op het gymnasium en ik zorgde dat ik op zaterdag en op zondag huiswerk deed, vooral leren voor repetities op zondag, dan zat het nog vers in mijn hoofd, zij moest dat allemaal op zaterdag doen. Het is goed gekomen hoor want zij is nu huisarts, ik heb het gymnasiumbijltje na de derde erbij neergegooid!
BeantwoordenVerwijderenJa, fijn hé?
VerwijderenVolgens mijn man zou het met een update van Blogger te maken kunnen hebben...
Ik ervaar zondag echt als een geschenk. En ik denk zelfs dat iedereen zo'n dag per week nodig heeft. Alle tijd voor en met elkaar. We zijn niet overal op tegen. De ene zondag is rustiger dan de andere. Maar ik móét niks...
Leren op zondag heb ik ook nooit gedaan. Met goed plannen was dat nooit nodig. En op reformatorisch onderwijs hielden docenten er vaak rekening mee, de toetsen waren vaak op andere dagen.
Ik zou er een blog over kunnen schrijven...;)
T is toch altijd een beetje raar dat er blijft hangen dat je op zondag niets mag terwijl je juist niets hoeft dan alleen alles van de week te laten rusten en naar de kerk te gaan. Ik vind het bijzonder dat we deze dag nog altijd mogen hebben. Nooit te veel te waarderen. Fijn dat je blog er weer is. Als moeder van groot gezin(allemaal al uitgevlogen)vind ik het leuk om je te volgen
VerwijderenGr.
Ik ben niet gelovig opgevoed dus voor mij is zondag een dag als alle andere. Ik had 'mag' niet voor niets tussen aanhalingstekens gezet. Ik kan me van mijn vriendinnetje nog wel herinneren dat zij altijd zei dat iets niet mocht op zondag, behalve dan dus borduren en naar de kerk gaan. Iedereen moet lekker doen wat ie wil en over seks, politiek en geloof ga ik geen discussies aan op internet met vreemden. Het was ook niet mijn bedoeling om een discussie te starten.
VerwijderenHa dames,
VerwijderenIk begrijp jullie allebei.
Ik waardeer het verschil tussen zondag en de rest van de week enorm, Anneke. Fijn dat jij het ook kent en waardeert! En ik kan goed begrijpen, dat jij dat verschil niet opmerkt Niekje. En dus ook niet mist. Mijn onchristelijke collega's heb ik ook nooit kunnen overtuigen dat zondag zo fijn is. Zij dachten dat er niks mocht. Ik zeg altijd dat er niks hoeft.
Maar inderdaad geen discussies. Daarom blog ik daar niet over;)
Ik zit al weer bijna 11 jaar op Blogger, maar het is mij nog nooit overkomen dat mijn blog ineens zoek was. Ik heb 11 jaar geleden WordPress geprobeerd, maar ik kon er niet goed mee uit de voeten en ben toen overgestapt op Blogger.
BeantwoordenVerwijderenJouw blogje doet mij er wel aan denken dat ik misschien maar eens een backup moet maken. Ik doe dat eigenlijk nooit, omdat ik er op vertrouw dat Blogger zijn diensten blijft leveren, maar misschien is dat wel helemaal onterecht.
Ha Aaf,
VerwijderenFijn dat het jouw nooit overkomen is! Dan weet ik in ieder geval dat het niet vaak voor komt. Ik vertrouwde ook helemaal op Blogger, zodat ik al mijn blogs verwijderd had uit Word. Nu ben ik iets meer wantrouwend geworden...