19 juli. Mijn baby's

De héél héél warme dag. Met een zere teen.

Wat doe je op zo’n dag? Zo min mogelijk.  

En de kinderen? Die gingen spelen. Van de warmte hadden ze niet eens last. Als het hun te warm werd, doken ze even in het zwembadje. Dan heb ik het over A en B. C houdt niet van zwembadjes. Hij houdt ook niet van water. Hij liep dus met een knalrood hoofd rond. Af en toe koelde ik zijn hoofd en nek met een natte handdoek.

Ik begrijp ze wel. Het zijn geen kinderen om stil en rustig in huis te zitten. Er zit zoveel energie in.

’s Middags kwam er een pakketje. Een tussenstuk voor onze waterbaan. Vorig jaar kreeg C een waterbaan voor z’n verjaardag. Dit voorjaar is één tussenstuk gebroken. We konden de waterbaan niet meer in elkaar zetten. Gelukkig zijn de tussenstukken los te koop. En eindelijk bestelde ik er één. Wat speelden ze leuk met de waterbaan! En hoewel C niet van water houdt, vindt hij dit geweldig.

Van de doos waar het tussenstuk in werd geleverd, knutselden de jongens nog wat leuks. Een robot. Met 'losse' armen en benen. Ze vroegen zich af hoe ze dat vast moesten maken. Ik zei: 'plak maar gewoon met plakband.' Maar nee, dan kunnen de armen en benen niet écht bewegen. Na een tijdje kwam A met vier paperclips aan. Hij vervormde ze, en voilà...  

Ondanks de warmte, nee dankzij de warmte, gingen mijn avocadopitten lekker. Van iedere avocado die ik eet, bewaar ik de pit. Die gaat in een bakje water. Na een dag haal ik het velletje eraf. Dan gaat de pit in een vochtig keukenrolletje, in een boterhamzakje. En eens in de week of zoiets, ga ik de pitten één voor één bekijken. Er zijn pitten die opengaan. Er komt dan een klein worteltje uit. Die pitten mogen in een glas water, waarbij de worteltjes en een stukje van de pit het water raken. De rest blijft boven het water. Geen idee waarom het op deze manier moet, maar dit werkt. Ik kan het weten, ik ben namelijk al meer dan een jaar besmet met het ‘ontkiem-de-avocadopit-virus’.

Door de warmte gaan de pitten dus lekker. Daarmee bedoel ik dat er veel pitten open zijn gegaan. Ze hebben ieder een glaasje water gekregen. En een plekje in de vensterbank. En het zijn een klein beetje m’n kindjes. Ze krijgen veel aandacht. En niemand mag er zomaar aanzitten.

Als de wortels gaan groeien, gaat de pit steeds verder open. Uiteindelijk groeien er een takje naar boven. Daar komen blaadjes aan. 

Als het baby-plantje genoeg is gegroeid, wortels en takjes met blaadjes, wordt het tijd om hem in de aarde te planten. 

En stel dat de avocadopitten allemaal uit gaan groeien tot een boom. Wat ga ik er dan mee doen? Geen idee. Volgens zoon B hebben we dan een oerwoud in huis. 

Ooit waren er drie pitten uitgelopen en gegroeid tot een soort van plant. Twee daarvan hebben maar een kort leven geleden. De één verloor z’n blad. En ging langzaam dood. De ander mocht in het kantoor van m’n man staan. Daar heeft hij het maar kort overleeft. M’n man was niet gecharmeerd van de plant.

Deze is nu alweer anderhalf jaar oud. Hij heeft al veel meegemaakt. Zo zijn er blaadjes verbrand door zonlicht en is hij verschillende keren overgeplant naar een grotere pot.