Gisteren op de terugweg van een familiebezoek, voelde ik het op komen zetten. Eigenlijk was het de hele dag al lichtelijk aanwezig. Thuisgekomen, eerst een paar pijnstillers, daarna ben ik gauw mijn bed in gekropen. Gordijnen dicht, hoofd onder de dekens. Wachten tot het overgaat. Hopelijk hoef ik niet over te geven.
Toch maar weer uit bed. Ik wist niet hoe ik liggen moest van
de pijn. Beneden dan maar. Hielp ook niet. Toch maar weer naar boven. Daar was
het in ieder geval stiller.
Op m’n ene zij, dan weer op m’n andere zij. Op m’n rug.
Zittend dan. Half zittend. Het hielp allemaal niet. De hoofdpijn was niet te
harden. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Huilend, schreeuwend, biddend.
En toen ben ik toch in slaap gevallen.
Want ik werd wakker van een hand op mijn schouder. ‘Gaat het
weer een beetje?’ En ja, de hoofdpijn was weg. Nog wel een heel beurs en dof
gevoel, maar de verschrikkelijke pijn was er niet meer. Toen kon ik niet anders
dan danken, blij en verwonderd.
Ik ben nog even naar beneden gegaan. Thee gedronken.
Eventjes wakker zijn.
Deze dag heb ik de naweeën. Ik blijf zoveel mogelijk rechtop staan. Ik loop niet te snel. Als iedereen probeert zacht te praten, dan gaat het wel. Vanmiddag heb ik even in bed gelegen. Het voelt nog beurs en dof in mijn hoofd.
Héél soms heb ik dit, migraine. Ik denk gemiddeld eens per
jaar. Ik kan ook niet écht een oorzaak aanwijzen.
Er blijft maar heel weinig over van een mens, met zo’n pijn.
Héél weinig. Wat is je gezondheid toch belangrijk.
En zeker pijn in je hoofd. Dat is de allerergste! Fijn dat het weer voorbij is.
BeantwoordenVerwijderenZo heel akelig hé, de pijn niet te harden maar als je overgegeven hebt dan gaat 't bij mij zakken ,,,wat is dan een mens hé..
BeantwoordenVerwijderen