Dagje Oyfo

De tweede week van de kerstvakantie is een tegenstelling ten opzichte van de eerste week. De eerste week zit namelijk vol met feestdagen, bijeenkomsten, kerkdiensten, verjaardagen. De tweede week niet. Dat is de eerste week van het nieuwe jaar. Het gevoel van een nieuw begin. Een schone lei.

Helaas was onze oudste zoon ziek. Hij is al vanaf begin december regelmatig ziek. Soms lag hij een dagje écht ziek op de bank. Maar meestal speelde hij heel stilletjes. Of hij zat te lezen. Meer zat er niet in. Nou was het ook grijs en druilerig weer. Een poos naar buiten gaan was niet zo aantrekkelijk. En omdat we daardoor weinig deden, had mijn man alweer zin om te gaan werken. Twee dagen heeft hij een poosje thuis gewerkt.

Halverwege de week zagen we zoon A steeds wat meer opknappen. En eigenlijk hadden we zin om toch nog een leuk uitstapje te maken in de vakantie. Dus we riepen de kinderen even bij elkaar. Even brainstormen. Monkeytown? Dierentuin? Dolfinarium? Zwemmen? Museum?

Toen gingen we afstrepen. Onze ‘nog niet fitte’ zoon A zag het niet zitten om naar Monkeytown te gaan. Gelukkig, want ik vind een binnenspeeltuin ook helemaal niks aan.

Dierentuin? Is dat niet te nat? En zijn de meeste dieren in winterslaap? Werd ook maar afgestreept.

Dolfinarium? Leuk. Veel overdekt. Die houden we staan.

Zwemmen? Dat vindt zoon C helemaal niet leuk. En met de oorpijn van zoon A leek het me ook niet zo handig. Afstrepen maar.

Museum? Ja, maar welke? Het liefst een beetje interactief. Na wat zoeken op internet vonden we een techniekmuseum. Oyfo. Helemaal in Hengelo. Uurtje rijden voor ons. Dat ging hem worden.

Onze jongste zoon ging niet mee. Voor hem is het helemaal niet boeiend. En voor ons is het veel fijner als we alle aandacht voor de oudste drie kinderen hebben. Gelukkig kon zoon D bij z’n neefje komen spelen. Handig dat ze over en weer zo makkelijk bij elkaar kunnen spelen.

Vrijdagochtend smeerde ik een flinke stapel boterhammen. Een paar flessen water en wat fruit erbij. Dan hoeven we nergens te lunchen. Scheelt geld. En met onze challenge (zonder toegevoegde suikers) is het handiger om zelf voor de lunch te zorgen.

We kwamen om 11 uur aan in Hengelo. Op de site stond dat er geen zelf meegebracht eten genuttigd mocht worden. Dus we aten op de parkeerplek allemaal even een boterhammetje. Paar slokken water er achteraan. Zo, voorlopig kunnen we er tegenaan.

In het museum aangekomen keken we op de borden welke activiteit we zouden kiezen. We konden namelijk in een technieklokaal knutselen. Zoon A koos voor solderen. Zoon B en C voor het knutselen van een krokodil. Maar eerst gingen we het museum in.

Het was heel afwisselend. Informatie en activiteiten. Het was heel leuk opgezet. Overal hoeken met bepaalde onderwerpen. Over planeten. Over telefoons. Over computers. Over gereedschap. Over grondstoffen. Over robots. En dat afgewisseld met grote puzzels, spelletjes op schermen, filmpjes, quizvragen.

Je kon dus met bellen met ouderwetse draaitelefoon en in een telefooncel

Eerst liepen we een rondje bovenin de fabriek. Daarna konden de kinderen met een glijbaan naar beneden. Volwassenen kunnen met een trap. Uiteraard ging mijn man ook met de glijbaan. En daarna wilden de kinderen nog minstens 10 keer met de glijbaan.

Beneden waren veel verschillende machines te zien. Je kon ze even inschakelen. Leuk om te zien hoe het allemaal werkt. Je kon ook inloggen met een pasje en daarna vragen beantwoorden.

We kregen wel zin in wat drinken. Daarom gingen we even naar het restaurantje om wat drinken te bestellen. We deden ons best om alles suikervrij te doen, en dat lukte… bijna😉 Daar schrijf ik over in een volgende blog.

En ondertussen kletsten we over wat we allemaal hadden gezien en geleerd. Ik vertelde dat het me opviel hoeveel aandacht er is voor het feit dat grondstoffen opraken. En dat we meer van de aarde vragen dan goed is. En dat weggooien niet betekent dat het ook weg is. Dat zijn onderwerpen die mij heel erg boeien. Zo vertelde zoon B (en misschien was het wel allemaal wenselijk praten hoor) dat hij voor z’n verjaardag ook geen nieuw speelgoed wil hebben. Hij heeft genoeg. Hij wil gewoon een fijne dag hebben.

Maar hij zou wel graag een boormachine van 5 ampère, zaag ‘zonder knopje’ en hout willen hebben. Want dan gaat hij een vogelhuisje maken.😉

Teruglopend naar het museum kwamen we door een ruimte waar je zelf meegebracht eten mocht nuttigen. Dus toch! Hup, naar de auto, de tas halen. En even later konden we toch nog even lunchen.

Na de lunch gingen we ons maar even inschrijven voor het knutselen. Wat bleek? We konden pas over 2 uur terecht. Ik had verwacht dat het een kwestie van in- en uitlopen was. Zo van, er is een tafel vrij, dus je mag beginnen.

Nu hadden we nog 2 uur om de laatste paar dingetjes te bekijken. We besloten om er maar weer een heel rondje van te maken. Alle spelletjes hebben we nog een keer gedaan. En dat was heel leuk. Het nieuwtje was eraf, dus de jongens gingen wat meer spelen en uitproberen.

Eindelijk konden we gaan knutselen. Het was er heel druk. Ik nam zoon B en C onder mijn hoede. Die gingen een krokodil maken van ijslolly-stokjes en splitpennen. Er was zoveel om hun heen te zien, dat het er uiteindelijk op uitdraaide dat ik de werkjes zat te maken… Maar uiteindelijk moesten de krokodillen nog tanden en oogjes krijgen en versiert worden. En dat mocht met houtlijm. Ze hebben samen heerlijk zitten smeren en plakken.

En daarna ging zoon C, aan iedereen die maar wilde, laten zien hoe z’n krokodil werkte. Hap-hap-hap.

Mijn man ging solderen met zoon A. Zoon A was er eigenlijk te moe voor. Hij was blij dat hij zat. Dus mijn man heeft heerlijk zitten solderen. En uiteindelijk heeft A zelf nog z’n naam aan elkaar gesoldeerd.

Met een voldaan gevoel (en ook brak van het geslenter) verlieten we het museum. Terug naar huis. Het was een leuk uitje, en ik voelde me écht een jongensmoeder.