Zondag. Na de kerkdienst fietsten we naar huis. Ons ‘gangetje’ in, naar de poort. Voor ons liepen twee politieagenten. Ze moesten niet bij onze deur zijn, maar bij een andere deur. Ze klopten. ‘Politie.’ En ze stapten naar binnen.
Ik kreeg er een apart gevoel bij. Wat moet de politie daar
nu doen? Op zondagochtend? Zou er soms ingebroken zijn? Of…? Zou er iets ergs
aan de hand zijn?
Ik kleedde me even om. En terwijl ik uit het raam keek, m’n
blik werd er naartoe getrokken, zag ik dat bij hen de gordijnen gesloten
worden.
Terwijl wij met z’n zessen aan tafel zaten en genoten van
koffie en thee… napratend over de preek…
Op datzelfde moment… werd daar vreselijk nieuws gebracht. De
vrouw; vanaf nu een weduwe. De kinderen; hun papa is er niet meer.
Er zijn geen woorden voor dit ingrijpende.
Zaterdag zag ik hem nog fietsen. Door de stromende regen. We
groetten elkaar vanonder onze capuchons. Groeten deden we altijd. En heel soms
maakten we een praatje. Verder kenden we elkaar niet.
Hij leeft niet meer.
En nu zit ik hier, achter de computer, te schrijven. Ik ben
helemaal van slag. Waarom zou ik schrijven over bijvoorbeeld een
suiker-challenge? Waarom zou ik daar m’n tijd aan besteden? En waarom zou ik
erop hopen dat mensen het lezen? Het voelt allemaal zo nutteloos.
Het leven kan zo abrupt afgelopen zijn.
Gelijk een bloem die op het veld verheven,
Wel sierlijk pronkt, maar kracht’loos is en teer.
Wanneer de wind zich over ’t land laat horen,
Dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat verloren.
Men kent en vindt haar standplaats zelfs niet meer. ‘
Maar daar houdt het niet op. Gelukkig niet! Als je er meer over wilt lezen, lees dan Psalm 103 uit de Bijbel.
En nu wil ik een kaart schrijven naar de achtergeblevenen. Persoonlijk. Ik wil hen laten weten dat het me zo diep raakt. En ik wil hen helpen. Als buurvrouw. Als medechristen. Als naaste. Maar ik ken m’n plek, we kennen elkaar tenslotte niet eens van naam.
Joh, bedoel je nou dat je geen kaartje durft te schrijven? Ik zou zeggen: DOE het gewoon, en zet je eigen naam erop - dan kennen ze die meteen - en je telefoonnummer / mailadres, dan kunnen ze hulp vragen als dat nodig is. En biedt later gewoon "Live" je hulp aan.
BeantwoordenVerwijderenHet kaartje heb ik al gestuurd. Maar ik zou veel meer willen doen dan dat...
VerwijderenUit ervaring weet ik dat een blijk van leven enorm fijn is. Ik zou dan ook zeker een kaartje in de bus doen!!!!
BeantwoordenVerwijderenGoed om te weten. Wat heeft jou nog meer goed gedaan? Ik vind namelijk een kaartje (met een persoonlijk schrijven) zo weinig, in tegenstelling tot het grote wat zij mee moeten maken.
VerwijderenWat erg..
BeantwoordenVerwijderenJe kunt op dit moment alleen bidden voor dit gezin, en hen dat ook laten weten door het op een kaartje te schrijven, eventueel komt er later een moment om meeleven te tonen. Lianne
Ja precies!
VerwijderenJe hebt nu het "formele" kaartje geschreven. Misschien is het een idee om over een maand als de eerste belangstelling voor hen al wat aan het verdwijnen is nog een persoonlijke brief te schrijven. En dan met je overwegingen die je nu opnoemt, je kent elkaar niet zo goed en je weet niet wat te doen maar wel de behoefte voelt iets voor hen te doen.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat vind ik een heel goed idee! Dankje
VerwijderenIk vind het triest en ondenkbaar dat je zo dicht bij elkaar woont en elkaar niet eens kent.
BeantwoordenVerwijderenDaar heeft ze echt iets aan!
VerwijderenDoe wat je hart je ingeeft, de intentie wordt bijna altijd gevoeld
VerwijderenLief dat je iets voor deze mensen wilt doen. Je zou kunnen vragen of je voor ze kan koken en het eten naar ze brengen, al is het maar een pan soep en brood.
BeantwoordenVerwijderenWat erg
BeantwoordenVerwijderen