Spit

Het was in april. Een zonnige dag. De kinderen waren allemaal net opgeknapt van een griepje. Ze hoestten nog wel. Mijn man hoestte met ze mee. Ik lag op de bank, met koorts.

Mijn man had een klusje te doen. Een lastig klusje. Er moest een bankje worden vastgeschroefd in de bakfiets. Dat was nodig. Onze jongste zoon moest vanaf nu vervoerd worden in een stoeltje in plaats van de Maxi-Cosi.

Mijn man ging aan de slag. Gereedschap, houten bankje, en drie nieuwsgierige jongens waren zijn gezelschap.

Het vastdraaien van de schroeven (of moeren, of bouten, geen idee😉) ging lastig. Wat er precies moeilijk was, begreep ik niet helemaal. Gebrek aan inzicht. Of aan interesse. Eén van beide. Of allebei.

Ineens komt oudste zoon naar me toegerend. Papa is gevallen. Ik kwam eraan. Mijn man kwam binnen gestrompeld. Het enige wat hij kon zeggen was dat z’n rug verschrikkelijk zeer deed. Ik haalde wat pijnstillers en een kruik voor hem. En verder lieten we hem even met rust. Hij had verschrikkelijk pijn.

Later vertelde hij me, dat hij gedraaid stond, om het schroefje vast te draaien. Ineens schoot het in zijn rug. Van de pijn viel hij op z’n knieën.

Het was een heel nare pijn. En de pijn was ook niet zomaar weg. De huisarts gaf aan dat het tijd nodig heeft. En hij schreef zwaardere pijnstillers voor. Zodat mijn man weer een beetje kon slapen ’s nachts.

Verder moest hij in beweging blijven. Lopen, zitten, liggen. Hij nam overal een kussen mee naar toe. Het was écht enorm lastig. Ik hielp waar ik kon.

De ene dag ging het redelijk. De volgende dag weer heel slecht. Soms schoot het ineens in z’n rug tijdens een hoestbui.

Na een aantal weken ging het beter. Ik hoorde hem er veel minder over. Maar weg is het nooit geweest. We dachten dat het aan het vele zitten lag (zittend beroep). Mijn man maakte een sta/zit bureau. Dan kun je ook staand werken. De pijn ging nog steeds niet weg. Toen maar een nieuwe bureaustoel. Ook dat hielp niet. Af en toe een warm bad. Een kruik. Sportoefeningen. Massages. Hij heeft van alles geprobeerd.

We zijn inmiddels vijf maanden verder. En nog steeds is de pijn niet weg. Alhoewel het maar een lichte pijn is, is het toch vervelend.

Toen maakte mijn man een afspraak bij de Manueel Therapeut. Deze man heeft ook drie van onze kinderen behandeld bij een voorkeurshouding en véél huilen en andere problemen (KISS).

Waarom niet naar de fysio? De fysio zou ook prima zijn geweest vermoed ik. Maar de Manueel Therapeut biedt meer behandelingsmogelijkheden aan. Hij onderzoekt ook écht naar de oorzaak, in plaats van de pijn wegmasseren.

De therapeut had een volle agenda, maar drie weken later kon mijn man terecht. En wat bleek? Een verdraaid bekken. Aha! Dat kwam tijdens het vastschroeven. Hij stond gedraaid.

De bekken werden ‘los-geknakt’. Of 'los-gekraakt'. Net hoe je het wilt noemen. Er zat ook een rib vast. Precies de plek die mijn man altijd aanwees als hij het over z’n zere rug had. De therapeut kreeg die plek niet los. De volgende keer weer proberen. En z’n nek zat ook helemaal vast. Het staat allemaal in verbinding met elkaar.

De dagen na de behandeling voelde mijn man wel degelijk dat er wat gebeurde in z’n rug. Hij zal nog wel een aantal keer terug moeten komen. Ook kreeg hij oefeningen mee. Hopelijk gaat hij nu van zijn rugpijn af komen.