Consultatiebureau

Ik had een afspraak. Al drie keer verzet. De ene keer had ik geen tijd. De andere keer was ik ziek. De derde keer kwam het niet handig uit. Maar deze keer had ik geen goede smoes.

Ik ging. Met knikkende knieën. Want… de vorige keer was onze baby maar heel weinig in gewicht gegroeid. Ik kreeg de tip om bambix te geven. Dat heb ik geprobeerd. Met een fles. Hij vindt het vies. Echt héél vies. Zo vies, dat hij alles uitspuugde, totdat z’n maagje helemaal leeg was. Ik heb het ook geprobeerd met nog dikkere ‘drab’, dat ik met een lepel gaf. Was ook geen succes.

En ik begrijp hem wel. Bambix, brrrr….

Ik stopte met die bambix. Ik stopte ook met oefenen. Ik stopte ook met fruithapjes maken. En pureren. En ik stopte ook met z’n bordje wegen voor en na het eten.

Telkens als wij aten, zat hij in de kinderstoel. Ik legde iets van mijn eten bij hem neer. En na een tijdje begreep hij het. Het eten verdween in zijn mond. Zonder te kokhalzen. Hij eet! Niet met een lepeltje, niet gepureerd. Maar alles uit het handje. Hij eet bijvoorbeeld geen hele sinaasappel, maar wel twee partjes.

Maar nu moest hij weer gewogen worden. Zijn gewicht komt dan in een grafiek te staan. En dan zie je een lijntje. Vanaf geboortegewicht tot nu. Dat lijntje moet binnen bepaalde lijnen staan. In een groen vlak. Want anders…. Ja, wat eigenlijk anders? Geen idee. Je zal toch zeker geen strafregels hoeven te schrijven? Of in de gang moeten zitten?

Zo probeerde ik het te relativeren.

En net voordat we naar het consultatiebureau gaan… een volle luier. Ai, daar gaan weer een paar grammen…

‘U mag komen wegen en meten.’ Ik leg hem in de weegschaal. Er verschijnen een paar cijfers. Het wordt opgeschreven. Ik weet niet of het goed of fout is.

Even later mag ik bij de verpleegkundige komen. Ze vraagt hoe het gaat. Ik vertel dat het heel goed gaat. En dat ik zo benieuwd ben naar het lijntje. Ze laat het me zien. Ik ben niet blij en niet niet-blij. Hij is een kilo gegroeid, top! Maar het lijntje… Hij valt nog steeds buiten ‘het groene vlak’.

Ik vertel aan de verpleegkundige hoe onzeker ik me erover voel. Hoe ik alles probeerde. Hoe ik met alles stopte. En hoe hij nu met ons mee-eet. Geen groentehapjes, geen fruithapjes, geen flesjes, geen bambix.  

Ze luistert. En ze zegt: ‘jij doet het helemaal goed, ga zo door.’ Ze vertelde nog meer. Iets over moederinstinct, niet teveel waarde hechten aan de tabellen, niet toe zijn aan vast voedsel... Ik heb het niet allemaal onthouden. Maar dat hoefde ook niet. Ik doe het helemaal goed. Dat zei ze. En dat onthoud ik.