Zie mij eens

Zie mij eens. Ik sta. De wereld ziet er zo interessant uit. Ik rek me uit. Op mijn tenen. Want daar… net boven mijn hoofd… ligt een groot grijs ding. Met daarop allemaal mooi gekleurde dingen. De een is geel en krom. Het zit aan elkaar. Er zijn ook groene dingen. Maar die rode… die zijn het allermooiste. 

Ik rek nog iets verder. Mijn handje gaat omhoog.

‘Uh-uh’

Ow, dat is mijn mama. Die roept telkens iets naar mij als ik bij die mooie dingetjes sta te kijken. Gauw mijn hand weer terug. Kijk aan, ze loopt weer weg. 

Kijkt ze nog naar me? Nee?

Daar gaat mijn handje weer. Snel.

‘Uh-uh’

Ow, ik was er bijna. Weet je wat? Ik draai me een beetje. Dan ziet ze vast mijn handje niet. Niet omkijken nu. Hup. Een graai. 

En ja… wat een geluk. Ik heb zo’n prachtig rode bal te pakken.

Eerst eens voelen. Hij voelt glad. Hij rolt ook mooi. Ik vind hem prachtig. En dan even likken. Glad. Dan zet ik mijn tanden erin.

Huh? Eerst hard, maar daaronder is het zacht. Er komt iets nats uit. Ik bekijk de bal met het hapje nog eens wat beter. Even knijpen. Ik knijp zo hard als ik kan.

Er blijft niets over van de bal. Het worden flarden. Ik scheur. Helemaal kapot. En over mijn hand en arm loopt allemaal nattig spul. Sap. Met kleine dingetjes erin. Het drupt op de vloer.

Met mijn vingers ga ik door de plasjes. Allemaal lijntjes. Dat is grappig. En de kleine dingetjes veeg ik weg. Zo ver mogelijk. 

Ineens word ik opgetild. Door mama. ‘Kleine boef, heb je een tomaat geproefd?’ Mijn mouwen worden omhoog geveegd. Mama draagt me naar de kraan. Mijn handjes moeten onder een straal water. Dan veegt ze ze droog met een doek.

En hup, met een zwaai zet ze me in de box.

Einde avontuur.